ஆத்மா நந்தா 23

 ஆத்மா நந்தா 23

By N Krishnamurthy 

அன்று சனிக்கிழமை. தக்ஷிணாமூர்த்திக்கு  ஸ்போர்ட்ஸ் டே என்பதால் கல்லூரிக்கு விடுமுறை கொடுக்கப்பட்டிருந்தது.    

அவர் கல்லூரிக்கு செல்லவில்லை.காலை உணவு முடிந்ததும் சிறிது நேரம் மலையாள மனோரமாவை படித்துக் கொண்டிருந்தவருக்கு திடீரென்று சுந்தரம் ஞாபகம் வர சுந்தரத்துக்கு போன் செய்தார் .

போனை எடுத்து "யார் பேசுவது என்று கேட்டார்" சுந்தரம். தெக்ஷிணாமூர்த்தி ஆங்கிலத்தில் "  நான் தான் குருவாயூரில் இருந்து தெக்ஷிணாமூர்த்தி பேசுகிறேன்" என்றார். தக்ஷிணாமூர்த்தி அவரிடம் "எல்லோரும் சௌக்கியம் தானே" என்று கேட்டார்.

ஒரு நிமிடம் சுந்தரம் பதிலே சொல்லவில்லை. பிறகு அவர் மிக வருத்தத்துடன்  தெக்ஷிணாமூர்த்தியிடம் " உங்களுக்கு என்ன பதில் சொல்வது என்றே தெரியலை.எல்லோரும் சௌக்கியம் தான் என்று சொல்லத்தான் ஆசைப்படுகிறேன். ஆனால் சொல்ல முடியவில்லை. என் அம்மாவுக்கு உடல்நிலை 15 நாட்களாக சரியாகவில்லை. கிட்டத்தட்ட இறுதி நாட்களை நெருங்கி விட்டாளோ என்ற பயத்தில் நாங்கள் இருக்கிறோம்.அவளது உயிர் ஊசலாடிக்கொண்டு இருக்கிறது. போவதற்கு முன் யாரையோ பார்த்து விட துடிக்கிறாள்" என்று கூறினார் .இதைக் கேட்ட சுந்தரம் "  இந்த செய்தி மிக மன வருத்தத்தை அளிக்கிறது.வெரி சாரி" என்று கூறிவிட்டு "அவர்கள் உடல்நிலை சீராக நான் குருவாயூரப்பனை பிரார்த்திக்கிறேன்" என்று கூறி போனை வைத்தார்.

வசந்தியிடம் விஷயத்தை கூறினார். வசந்தி மிகவும் விஜாரத்துடன் "பாவம். நல்ல மாமி என். நாம் ஏன் அந்த மாமியை சென்று பார்த்துவிட்டு வரக்கூடாது" என்று கேட்டாள். இதைக் கேட்ட அவர்  "நல்ல ஐடியாவாக இருக்கிறது .போய்விட்டு வரலாம் "என்றார்.

இரவு ட்ரெயின் பிடித்தால் கும்பகோணம் போய் சேர மறுநாள் மாலை ஆகிவிடும் என்பதால் கோயம்புத்தூர் வழியாக மாலையே செல்லலாம் என முடிவெடுத்தார்.

மாலை 4 மணிக்கு கோயம்புத்தூருக்கு ஒரு பஸ் இருப்பது தெரிந்தது.தக்ஷிணாமூர்த்தி வசந்தியிடம் நாலு மணி பஸ் படிச்சா 7:00 மணிக்கு கோயம்புத்தூர் போய்விடலாம் 9 மணி போல திருச்சிக்கு பஸ் கிடைக்கும். விடியற் காலை திருச்சி போயிடும். அங்கிருந்து கும்பகோணத்திற்கு 2.30 மணி நேரம் டிராவல். காலையில் எட்டு மணிக்குள்ள போயிடலாம் என்றார். "சரி' என்று போட்டது போட்டபடியே வசந்தியும் குழந்தை நந்துவை தூக்கிக்கொண்டு அவருடன் கிளம்பினாள். 

நாலு மணி பஸ், நாலரை மணிக்கு தான் கிளம்பியது கோயம்புத்தூர் போகும் போது மணி எட்டரை  ஆகிவிட்டது.காந்திபுரம் பஸ் ஸ்டாண்ட் அருகில் இருந்த  கௌரிசங்கர் ஓட்டலில் இரவு சாப்பாடு முடித்துக் கொண்டவர்கள், பத்தரை மணிக்கு ஒரு திருச்சி பஸ் இருப்பதை அறிந்து கொண்டு அதில் ஏறினார்கள். விடியற்காலை 5:30 மணிக்கு திருச்சி சென்ட்ரல் பஸ் ஸ்டாண்டை அந்த பஸ் அடைந்தது. ஐந்தே முக்காலுக்கு கும்பகோணம் செல்லும் பஸ் ஏறி,எட்டேகால் மணிக்கு கும்பகோணத்தை அடைந்தார்கள்.

அங்கிருந்து  ஆட்டோ வைத்துக் கொண்டு சுந்தரம் வீட்டிற்கு சென்றார்கள். இவர்கள் வருவதைப் பார்த்ததும் சுந்தரம் கொஞ்சம் ஆச்சரியப்பட்டார். பின்பு சுதாரித்துக் கொண்டு "வாங்க" என்று கூறினார். சுந்தரத்தை பார்த்து" அம்மாவுக்கு எப்படி இருக்கு தேவலயாயா" என்று கேட்டார் தெக்ஷிணாமூர்த்தி. சுந்தரம் முகத்தில் விசனத்தை காட்டி "இல்லை. இல்லை. ஒன்றும் இம்ப்ரூவ்மென்ட் கிடையாது"என்று கூறினார். வந்தவர்கள்  உள்ளே நுழைந்தார்கள். 

மங்களம் படுக்க வைக்கப்பட்டிருந்தாள். கிடுகிடுவென அம்மாவிடம் இருந்து கையை விடுவித்துக் கொண்டு வேகமாக சென்று மங்களத்தின் கையை தன் கைகளால் பற்றிய நந்தா மெல்லிய குரலில் யாருக்கும் கேட்காத மாதிரி" மங்களம்" என்று கூப்பிட்டான். அவன் ஏதோ பேசுகிறான் என்று அவன் உதட்டு அசைவில் இருந்து தெரிந்தது, ஆனால் என்ன பேசுகிறான் என்று யாருக்கும் தெரியவில்லை. இரண்டு முறை அவன் அவள் பெயரை சொல்லி கூப்பிட்டதும் மங்களம் லேசாக கண்களைத் திறந்து பார்த்தாள்.  நந்தாவை பார்த்தவுடன் அவள் கண்களில் ஒரு புது ஒளி வந்தது. அவன் வலது கையை  இறுகப் பற்றிக் கொண்டாள். அவள், அவன் வலது கையில் இருந்த விரல் எண்ணிக்கையை தெரிந்து கொள்வது போல ஒவ்வொரு விரலாக தடவை பார்த்தாள். அவள் எதிர்பார்த்தபடி  அவன் வலது கையில் ஆறு விரல்கள் இருந்தன.

மங்களம் நினைவு பல வருடங்கள் பின்னோக்கி சென்றது.