Weekend க்காக இன்று
தன்வினை....-19 இலவச இணைப்பு.
தன்வினை....-18
By N Krishnamurthy
டாக்டர் வீட்டிலிருந்து திரும்பியவுடன் அவர்கள் வீட்டில் சிறிது நேரம் உட்கார்ந்து இருந்து விட்டு, ஜகன் தன் வீட்டிற்கு கிளம்பினான். அன்று இரவிலிருந்தே வினயாவிற்கு மாத்திரை கொடுக்க ஆரம்பிக்கப்பட்டது. சாதாரணமாக மாத்திரைகளை சாப்பிட அவளுக்கு இஷ்டமே இருப்பதில்லை. விமலா வற்புறுத்தி வேளா வேளைக்கு மாத்திரைகளை கொடுக்க வேண்டி இருந்தது. மாத்திரை சாப்பிடுவதால் என்னவோ அவள் தூங்கி தூங்கி வழிந்தாள். இதனால் அவளுடைய இப்பொழுது நடவடிக்கைகளான காட்டு கூச்சல் கத்துவது , தரையிலும், சுவற்றிலும் கரியால் எழுதுவது போன்றவைகள் அதிகம் இல்லை என்று கூறலாம். ஆனால் முழித்திருக்கும் சில நேரங்களில் அவள் முன்பை விட மூர்க்கத்தனமாக நடந்து கொள்ள ஆரம்பித்தாள் என்ன செய்வது என்றே தெரியாமல் தவித்த விமலா, ஒருவேளை இது தெய்வ குத்தமாக இருக்குமோ, ஒரு நடை குலதெய்வம் கோவிலுக்கு போயிட்டு வந்தால் என்ன என்று யோசித்தாள்.
புதன்கிழமை மாலை ஆறு மணி இருக்கும் ஜகன் உள்ளே வந்தான்.
" இப்போ எப்படி மாமி இருக்கு வினயாவுக்கு" என்று கேட்டான்." இப்ப கொஞ்சம் பரவாயில்லைன்னு பார்மலா சொல்லத்தான் நெனைக்கிறேன். ஆனா அப்படி சொல்ல முடியலை. அதிக நேரம் தூங்கி தூங்கி வழிஞ்சாலும்,முழிச்சிண்டிருக்கற டைம் எல்லாம் சேத்து வச்சு வட்டியும், முதலமா கத்தறா" என்றாள் விமலா."மேல் கொண்டு என்ன பண்றதுன்னே தெரியல " என்று தொண்டை அடைக்க கூறிய அவள் "குலதெய்வம் கோவிலுக்கு போயிட்டு வந்துடலாம் பாக்கறேன்" என்றாள்.
(ஏதாவது ஒரு கஷ்டம் வரும்போது ஆரம்பித்தில் பொதுவாக பல குடும்பங்கள், குல தெய்வத்தை மறந்து விடுகின்றனர். இதை வேண்டுமென்று செய்வதில்லை. கஷ்டத்தால் ஏற்படும் மனக்குழப்பத்தால் சரியாக சிந்திக்க முடிவதில்லை. எத்த தின்னால் பித்தம் தெளியும் என்ற நிலையில், பல தீர்வுகளை சோதித்து பலன் கிடைக்காமல் போனதும், குலதெய்வமே அவர்கள்மேல் பரிதாபப்பட்டு, நம்மை இவர்களுக்கு நினைவுறுத்துவோம் என்று எண்ணி அவர்களை தன்னை எண்ணிச்செய்து, தன் பால் வரவழித்து, தீர்வுக்குண்டான வழியை காண்பித்து கொடுக்கிறது. இது போல கணேசனின் குலதெய்வமும் அவருக்கு கை கொடுக்குமா?).
"உங்க குலதெய்வம் எது மாமி" என்றான் ஜகன். "கும்பகோணம் சார்ங்கபாணி தான் எங்க குலதெய்வம்" என்றாள் விமலா. "எப்ப போணம் சொல்லுங்கோ. சனி, ஞாயிறுன்னா நானும் வரேன். உங்களுக்கு உத்தாசையா இருக்கும். எங்க ஆபீஸ்ல என் ஃப்ரெண்ட் சித்தார்த் கார் வச்சிருக்கான்.
அவன் காரை எடுத்துண்டு போய்ட்டு வந்தூடலாம் " என்றான் ஜகன்.
"மாமா வந்ததுக்கு அப்புறம் கேட்டூட்டு சொல்றேன்" என்றாள் விமலா.
"எங்க மாமி, வினயாவ காணோம் "என்று கேட்டான் ஜெகன்.
" மத்தியானம் சாப்டூட்டு மாத்ரை போட்டுண்டவ, இன்னும் தூங்கிண்டு இருக்கா. கிட்டத்தட்ட எட்டு மணிக்கு தான் எழுந்திருப்போ" என்றாள் விமலா.
இவர்கள் இப்படி பேசிக் கொண்டே இருந்தபோது கணேசன் உள்ளே நுழைந்தார். கணேசனை பார்த்தும் ஜகன் எழுந்து நிற்க முயற்சித்தான். "பரவாயில்ல, நீங்க உட்காருங்க"என்றார் கணேசன். ஜகன் அவரைப் பார்த்து" நீங்க என்ன விட வயசல ரொம்ப பெரியவா. வாங்கோ, போங்கன்னு நீங்க என்ன கூப்பிடறது நேக்கு கூச்சமா இருக்கு. ஜகன்னு பேர் சொல்லியே கூப்பிடலாமே "என்றான். இதன் பிறகு விமலா அவருக்கு காபி கொண்டு வந்து கொடுத்து, தங்கள் பேசிக் கொண்டிருந்ததை சொன்னாள். அதற்கு கணேசன்" சனி,ஞாயித்துக்கெழமைனா நேக்கும் பரவாயில்லை. ஆபீசுக்கு லீவ் போட வேண்டாம்" என்றார்.
"சரி வர சனி, ஞாயிறு போயிட்டு வரலாம்" என்று கூறினார் அவர்.
பின்னர் ஜகன் விடைபெற்று வீடு திரும்பினான்.
வெள்ளியன்று காலை ஜகன் அவர்களுக்கு போன் செய்து "சனிக்கிழமை காலை ஏழு மணிக்கு கார் கொண்டு வருகிறேன். கும்பகோணம் போய்விடலாம்" என்று கூறினான்.
திட்டமிட்டபடி சனிக்கிழமை காலை கும்பகோணத்திற்கு சென்றார்கள். நல்லவேளை ஜகன் இருந்தது உபயோகமாக போனது. இல்லையென்றால் வினயாவை சமாளித்து இருக்கவே முடியாது. கும்பகோணத்தில் ஏற்கனவே வெங்கட்ரமணா லாட்ஜில் தனக்கு ஒரு ரூமும், அவர்களுக்கு ஒரு ரூம் ஆக இரண்டு ரூபாய் புக் செய்திருந்தான் ஜகன். கும்பகோணம் போய் சேரும்போது மணி மூன்றை தொட்டுவிட்டது. வழியிலே லஞ்ச் சாப்பிட்டு விட்டார்கள். பின்பு சிறிது நேரம் ரெஸ்ட் எடுத்துக்கொண்டு மாலை 5 மணிக்கு சார்ங்கபாணி கோவிலுக்கு செல்ல ஆயத்தமானார்கள். கோவில் அருகில் வந்ததும், கோபுரத்தை பார்த்த வினயா திடீரென்று கத்த ஆரம்பித்தாள். "என்ன என்ன பண்ண போறீங்க.கொலை செய்யப் போறீங்களா. ஜாக்கிரதை நான் உங்களை எல்லாம் கொன்னுடுவேன்.நான் கோயிலுக்கெல்லாம் வர மாட்டேன்" என்று கத்தினாள். அவள் கண்கள் சிவந்து போயிருந்தன. தலையை விரித்துப் போட்டுக் கொண்டாள். அங்குள்ளோர் இந்த கூத்தை வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டு இருந்தார்கள். என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் கணேசனும், விமலாவும் திகைத்தார்கள். அப்போது ஜகன் " மாமா நீங்க ஒண்ணு பண்ணுங்கோ. நீங்க ஒண்டி போய் ஸ்வாமியை தர்சனம் பண்ணீட்டு,வேண்டிண்டு வாங்க. நானும் மாமியும்,வினயாவும் லாட்ஜுக்கே போயிடுறோம்" என்றான். "சரி" என்று கணேசன் சொன்னதும், அவர்கள் திரும்பி லாட்ஜுக்கு போக ஆரம்பித்தனர்.
தன்வினை....-19
தெய்வம் மனிதர்களை சோதிக்கும். ஆனால் கைவிடுவதே இல்லை. "தெய்வம் மனுஷ்ய ரூபேண" என்ற வாக்கியத்தின் படி கணேசனுக்கு, பெருமாள், அவரது கவலை தீர ஒரு மனுஷனை அடையாளம் காட்ட திருவுள்ளம் கொண்டார் போலும். யாரை கைகாட்டப்போகிறார்?
அது *சிதம்பர* ரகஸ்யம் அல்லவா. அதை இப்போது வெளியிடலாமா?
கணேசன் மாத்திரம் சார்ங்கபாணி கோவில் உள்ளே நுழைந்தார்.
ஆராவமுதனையும்,கோமளவல்லித் தாயாரையும் நன்றாக தரிசனம் செய்து கொண்டு, மனமுருக வேண்டிக்கொண்டார். பின்னர் பிரகாரத்தை சுற்றி வந்து கோயில் வாயிற்படியில் சிறிது நேரம் அமர்ந்து கொண்டிருந்தபோது எதிர் திசையில் ஒரு 65 வயது மதிக்கத்தக்க, கண்ணியம் மிகுந்த, ஒரு பெரியவர் தன்னையே உற்று நோக்குவதை பார்த்தார்.
அந்த பெரியவர் நடந்து கணேசன் அருகில் வந்து " நீங்க" என்று ஆரம்பித்து பின்னர் " நீ கணக்கு வாத்தியார் சதாசிவத்தினுடைய பிள்ளை பையாச்சுதானே "என்று கேட்டார். கணேசனுக்கு தூக்கி வாரி போட்டது. தன் தந்தையின் பெயரை சொன்னதோடு மட்டுமல்லாமல் ,தானே கிட்டத்தட்ட மறந்திருந்த தன்னுடைய நிக் நேமை ஒருவர் சொல்லி அழைத்ததுதான் அவரது ஆச்சர்யத்துக்கு காரணம். அந்த பெரியவர் யாராய் இருக்கும் என்று சிறிது நேரம் யோசித்துப் பார்த்தும் அவருக்கு நினைவுக்கு வரவில்லை. அந்த பெரியவர் அவரிடம்" ஏம்பா கணேசா, என்ன மறந்துட்டியா. உங்க ஆத்துக்கு எதிராத்துல தாசில்தார் சங்கர சுப்பிரமணியம் இருந்தாரே, ஞாபகம் இருக்கா. அவர் பையன் சிதம்பரம் தான் நான்" என்று கூறினார். இதை கேட்ட கணேசன்" ஓ,இப்போ ஞாபகம் வந்தூட்த்து. சிதம்பரம் சாரா நீங்க. எவ்வளவு வருஷம் ஆச்சு பாத்து"என்றார்.
இதன் பின்பு கணேசனுக்கு பழைய நினைவெல்லாம் திரும்ப ஆரம்பித்தது. அவர் சிதம்பரத்தை பார்த்து" நீங்க டென்த் படிக்கும்போது, தெருமுனையில் இருந்த மாமரத்துல ஏறி மாங்கா பறிக்கும் போது கீழே விழுந்து உங்க கையில அடிபட்டு,கட்டு போட்டுண்டேளே, ஞாபகம் இருக்கா" என்று கேட்டார். இதைக் கேட்ட சிதம்பரம் " எது ஞாபகம் வச்சுக்க வேணாமோ அதயெல்லாம் நண்ணா ஞாபகம் வெச்சசிண்டு இருக்க கணேசா. எஸ்.எஸ்.எல். சில நான் ஸ்கூல் பர்ஸ்ட் வந்தேனே. அது ஞாபகம் இருக்காது" என்று சொல்லி சிரித்தார் .கணேசன் உடனே
" எடத்துக்கேத்த மாதிரி ஜோக்கா சொல்லி சுத்தி இருக்கறவாள சந்தோஷபடுத்தற உங்க குணம் இன்னும் மாறல. நீங்க ஸ்கூல் பர்ஸ்ட் வந்தத எப்படி நான் மறக்க முடியும். உங்க அம்மா கிட்ட கெஞ்சி, கூத்தாடி மைசூர் பாகு பண்ணி தர சொல்லி, வாங்கி சாப்பிட்டோமே .அது இன்னும் எனக்கு நெஞ்சுல இனிக்கிறது" என்றார். அவர் பின்னர் சிதம்பரத்தை பார்த்து " நீங்க இப்ப எங்க இருக்கீங்க.என்ன பண்றீங்க. ஆத்துல சௌக்யமா " என்று கேட்டார்.
"அதெல்லாம் ஒரு பெரிய கதப்பா. சுருக்கமா சொல்லணம்னா பாஸ்கர ராயபுரம் பக்கத்துல ராஜராஜபுரம் என்ற ஊர்ல நான்,என் சகதர்மிணி சாரதாவோட இருக்கேன். என் கிளாஸ்மேட் மற்றும் க்ளோஸ் ஃப்ரண்டுமான ஜெகதீசன், ஃபாரின்லேந்து அந்த ஊர்ல வந்து குடி ஏறி, ஊரை ரொம்ப அபிவிருத்தி பண்ணி இருக்கான்.
நானும், ராமர் பாலம் கட்ட அணில் உதவி பண்ண மாதிரி, அவனுக்கு ஒத்தாசயா இருக்கேன். இப்பல்லாம் நிறைய கதாகாலட்சேபம் பண்றேன். இத்தனை வருஷத்துக்கு அப்புறம் இப்பதான் புத்தி தெளிஞ்சிருக்கு" என்று கூறி சிரித்தார் சிதம்பரம்."இங்கேர்ந்து ராஜராஜபுரம் எவ்வளவு தூரம் "என்றார் கணேசன்.
"இங்க இருந்து போனா ஒரு மணிக்குள்ள போய் சேர்ந்துடலாம்" என்றார் சிதம்பரம்.
" ஆமாம் நீ எங்க இருக்க. என்ன பண்ற .உங்கதைய செத்த சொல்லேன் ,கேப்போம்" என்று கேட்டார் சிதம்பரம்.
No comments:
Post a Comment