பொன்னாடை போர்த்துவது" பற்றி சுஜாதா

 It is not so easy to perceive the duplicities of (golden)shawling around  VIP's shoulders… 

"பொன்னாடை போர்த்துவது" பற்றி சுஜாதா அவர்கள்.. 

   நாற்பது ஆண்டுகளுக்கு மேல் எழுதி வரும் எழுத்தாளனுக்கு -  பலருக்கான பாராட்டுக் கூட்டங்களிலும், புத்தக வெளியீட்டு விழாக்களிலும், வெற்றி விழாக்களிலும் கலந்து கொள்ள வேண்டிய அவசியம் ஏற்படுகிறது. அம் மேடைகளில் எனக்கும் "பொன்னாடை" போர்த்துவார்கள். 

   ஏற்பாடு செய்தவரின் பொருளாதார நிலைக்கு ஏற்ப, பொன்னாடை என்பது, - தோள் மட்டும் தொடும் திருநாகேஸ்வரம் துண்டிலிருந்து, உடல் முழுதும் இருமுறை போர்த்தும் டெஸ்டட் தங்க ஜரிகை பளபளக்கும் அரக்கு கலர் நல்லி சால்வை வரை வேறுபடும்.

   அரசியல் சார்புக்கு ஏற்ப கலர் மஞ்சள், பச்சை, குங்குமப்பூ, சிவப்பு என்று மாறுபடும். என் வீட்டில்  சோபா முதுகுக்கோ, நாய் படுத்துக் கொள்ளவோ, எப்போதாவது மலை வாசஸ்தலம் சென்றால் போர்த்திக் கொள்ளவோ எதற்கும் பயன் அளிக்காமல் கப்போர்டு நிறைய பொன்னாடை ! இவைகளை என்ன செய்வது என்று, -தினம் ஒரு கூட்டத்திற்குச் செல்லும் பேராசிரிய பேச்சாள  நண்பரைக் கேட்டேன். "வீட்டுக்கு எடுத்துட்டு போகாதீங்க அப்பதான் பிரச்னை வராது. எந்தக் கூட்டத்தில் போடறாங்களோ அதிலயே கேப் கிடைக்கையில் தலைவருக்கோ, அல்லது நிதி உதவிய புரவலருக்கோ, யாருமே கிடைக்கலைன்னா தேர்ந்தெடுத்த பார்வையாளருக்கோ  போட்டுட்டு வந்துரணும். வீட்டுக்கு எடுத்துப் போவது ஆபத்து. மனைவி கட்டாயம் கோவிப்பாங்க ; சண்டை வரும்" என்றார். 

   "இனி,  சரிங்க ! வீட்டில் ஏற்கனவே சேர்ந்ததை என்ன செய்யறதுங்க ? " என்றேன். 

   "பார்க்க வராங்களே, அவங்களுக்குப் போட்டுடுங்க !  கூட ஒரு எலுமிச்சை வெச்சா ரொம்ப சந்தோஷப்படுவாங்க" என்றார். 

   "பொன்னாடை பண்பாடு"  சங்க காலத்திலிருந்து நம்மிடையே இருந்து வருவது. கடையேழு வள்ளல்களில் ஒருவனான 'வையாவிக் கோப்பெரும் பேகனை' பரணர் -

 "உடா அ போரா வாகுத லறிந்தும்
  படா அ மஞ்ஞைக் கீத்த வெங்கோ"

- 'எப்போதும் போர்த்திக் கொண்டு திரிய முடியாது என்று தெரிந்தும், மயிலுக்குப் போர்வை தந்தவனே' - என்று புகழ்ந்திருக்கிறார்.(புறநானூறு 141).   மோசமான கவிதைகள் சொன்னாலும், அப்போதெல்லாம் மோதிரத்தையும், கழுத்தில் உள்ள முத்து மாலையையும் கழற்றிக் கொடுத்திருக்கிறார்கள். இன்றைய விலைவாசியில் அது சாத்தியம் இல்லை.  நூறு நாள் நிஜமாகவே ஓடிய சில படங்களின் ப்ரொட்யூசர்கள் அரை பவுனில் டைரக்டருக்கு சுண்டு விரலுக்கு டைட்டாக  இருக்கும் படியாகவாவது தங்க மோதிரம் போட்டு விடுகிறார்கள். சிலவேளைகளில் பொன்னாடையோடு  நிறுத்திக் கொள்கிறார்கள். அதுவும் பாத்ரூம் டவல் ரேஞ்சுக்கு. இன்று பொன்னாடை பாராட்டுதலின்   ஒரு அடையாளப் பிரதிநிதியாகவே இறங்கிவிட்டது.

   பெரிய தலைவர்கள் கலந்து கொள்ளும் கூட்டங்களில் இடைவிடாது நடுநாயகருக்கு பொன்னாடை போர்த்துவதை, மேடையோரப் பின் வரிசை  நாற்காலியிலிருந்து கவனித்த போதுதான் உண்மை தெரிந்தது. போதும் போதாமல் போர்த்தப்பட்ட ஆடைகளின் கணக்கை எண்ணிக் கொண்டிருந்த போது அந்த உண்மை பளிச்சென்று வெளிச்சத்திற்கு வந்தது. என் கணக்கின்படி, சென்னை உஸ்மான் ரோடு கடைகளில் உள்ள அத்தனை பொன்னாடை களையும் போர்த்தியிருக்க வேண்டும். ஆனால் அது அப்படி இல்லை. போர்த்தப்பட்டது  ஒரே பொன்னாடை தான். எப்படி ? தலைவர் நுழைகையில் போர்த்தத்  தயாராய் இருக்கும் பிரமுகரிடம் ஒரு பொன்னாடை தரப் படுகிறது. அவர் அதை வீசி விரித்து  தலைவருக்குப்  போட, போட்டோ ஃப்ளாஷ் எடுக்க,  அவர் விலக, தலைவர் பொன்னாடையை பின்னால் நிற்கும் உதவியாளரிடம் கொடுக்க, அவர் அதை வாங்கி மடித்து உபஉதவியாளரிடம் தர,  அது உள்ளே வரும் அடுத்த பிரமுகருக்கு தக்க சமயத்தில் தரப்படுகிறது. இதுதான் பொன்னாடையின் தனிப் பெரும்சுற்று. 

   இதில் ஒரே ஒரு சிக்கல் தான். பொன்னாடை போர்த்தப்பட்ட சில பன்னாடைகள், உடனே அதை இஸ்திரிக்காரன் போல சீராக மடித்து நாற்காலியில் வைத்து அதன் மேல் உட்கார்ந்து விடுவார்கள். இந்த அல்லக்கைகளுக்காக ஓரிரு எக்ஸ்ட்ரா பொன்னாடை தேவைப்படும். மற்றபடி மூன்று அல்லது மிஞ்சிப் போனால் நான்கு பொன்னாடைகளில் எந்தப் பாராட்டுக் கூட்டத்தையும் சமாளித்து விடலாம். சாகித்திய அகாடமி விருது எழுத்தாளர்கள் கூட்டங்களில் மட்டும் இது செல்லாது. யாரும் போர்த்திய பொன்னாடையைத் திருப்பித் தர மாட்டார்கள். மனைவியிடம் காட்ட வேண்டும். 

   இந்த பொன்னாடை சர்க்குலேஷன் உத்தியை, நான் எனக்கு அனுப்பப் படும் புத்தகங்களுக்குப்  பயன்படுத்த முயற்சித்தேன். 

   என்னைப் பார்க்க வந்த ஒரு இன்கம்டாக்ஸ் இன்ஸ்பெக்டருக்கு நானூறு பக்கங்கள் கொண்ட ஒரு கவிதைக் காவியத்தை "படிச்சுப் பாருங்க ! அவசரமில்லை"  என்று அளித்தேன். மறுதினமே  பதறிக் கொண்டு,  "இது வேண்டாம் சார் ! ஒருமாதிரி தலைசுத்துது"  என்று கரம் நடுங்க திருப்பித் தந்து சரக்கென்று விலகினார். 

   அந்தப் புத்தகத்தை வேறு யாருக்கு அளிக்கலாம் ? முதியோர்க்கான ஓய்வு இல்லங்கள் மாட்டுமா  என்று யோசிக்கிறேன்.   (06.03.2005-இணைய இதழ்)