புல்லெட்

 50. புல்லெட்  ganesh

Copyright story.don't share🙏

எங்காம் கீழ வீதியில். ஆஞ்சநேயர்கோவில் பக்கத்தில். ஓடுதான், நடூல மித்தம். பின்னாடி ஸ்டோர் ரூமுக்கு மட்டும் ரூஃபிங்க் போட்டு ஏறிப் போக படி. கைப்பிடி சுவரெல்லாம் இல்லை. நின்னுக்கலாம். கார்த்தாலே வந்து நிப்பேன். இங்கேந்து ஆதிமயூரநாதர் கோவில் ராஜகோபுரம் பிரம்மாண்டமா.

“சகாதேவா!” கூப்டுண்டே அப்பா ஏறி வரர். அம்மா சமைச்சிண்டிருப்பர். ரெம்பநா அப்பரம் வந்திருக்கேனோன்னோ பிடிச்சதெல்லாத்தையும் பண்ணி சாப்பிட வச்சு பாத்துடணும்னு ஆசை. “எத்தனை நாள் லீவு கிடெச்சு வந்திருக்காய்? இந்டெஃபினிட் லீவுன்னு எப்படி சொல்ல? ராவல்பிண்டீலேந்து தப்பிச்சு இந்தியா வந்து ஸ்லீப்பிங்கில் இருன்னு NIAவில் அனுப்பினதையும் 3 மாசம் கூலிங் பிரியட்பான்னு இவரண்டை எப்படி? தில்லீல கம்ப்யூட்டர் வேலைன்னு தெரியும். “இருப்பேன்பா, 2 அல்லது 3 மாசம்”. “அப்ப சரி, இங்கே என்ன செய்யராய்?” “இந்த கோபுரமெல்லாம் அங்கே எங்கேப்பா,  அதான்”. “நானும் அம்மாவும் நாளைக்கு திருவாரூர் போவம். இன்னைக்கு ஆபீஸுக்குப் போலை. பைக் யூஸ் பண்ணிக்கோ”.

புல்லட் பழைய மாடல். துடெச்சு துடெச்சு கன்னா வச்சிருப்பர். உதெச்சுக் கிளப்பினதும் தகதகன்னு அது போடும் சத்தத்தில் மாயவரத்தை சுத்தி வந்தா கெத்தா இருக்கும். செய்யணும். இன்னொண்ணும் சொல்ரர். “இந்தாத்தில் 5 தலைமுறை வாழ்ந்தாச்சுடா கண்ணா. நீயோ தில்லீன்னு போயிட்டாய். நாங்க 2பேர்தானேன்னு பெரீசா சௌக்கர்யங்கள் செஞ்சுக்கலை. என்னிக்காவது வடக்கே பிடிக்காமப் போய், வயசு முதிர்ந்த காலத்தில் சொந்தவூரில் வந்து தங்கிடணும்னு படும். அதுக்கு வச்சுக்கோ. எங்களுக்கப்பரம் உன் குடும்பத்துக்கும் அரணா, வாத்ஸல்யமான பாதுகாப்பா இருக்கும்.” அடிக்கடி பலதடவை சொல்லுவர். லெடர்லேயும் எழுதிப் போடுவர். அவர் மனசில் அத்தனை ஓடிண்டு. இப்படி வருத்தம் தோய்ந்த கமென்ட் ஆத்துப் பெரியவா சொல்ரச்சே எப்படி பதில் சொன்னா அவா மனசுக்கு ஹிதமா இருக்கும்? “சரீப்பா. செய்யரேன்”.

போனில் சிம் கார்டை மாத்தி கான்டேக்ட் நம்பரை பாஸுக்கு அனுப்பிச்சாச்சு. எதாவதுன்னா அவருக்கு மட்டும் கான்டேக்ட் செய்ய தோதுப்படும். மாயவரத்தில் இருக்கேன்னு அவருக்கு தெரியும். செக்ரடரீக்குக் கூட சொல்ல மாட்டர். எல்லாம் “நீட் டு நோ”தான். எவ்ளோதான் ஆத்துலேயே அடைஞ்சு கிடக்க? வெளீல சுத்தன்னும் ஒண்ணூம் இல்லை. சினிமா கொட்டாய் இருக்கு சகிக்காது. துலாக்கட்டம், துக்கிணியூண்டு காவேரின்னு சொல்லீண்டு ஓடிண்டு. பெரீய கோவில். ரெண்டு பஸ் ஸ்டாண்ட் கட்டி வச்சிருக்கா, நாள் பூரா பிஸியா. கடைத்தெரு, மணிக்கூண்டு. பக்கத்தில் ஊர்கள். நிறைய கோவில்கள் போலாம். நெட் கனெக்ஷன் இருக்கு. லேப்டாப்பில் சினிமா பாக்கலாம். அதுக்குள் போயாச்சுன்னா மாயவரத்தில் இருக்கம் என்பதுவே மறந்து போகும்.

என்னோட படிச்சவான்னு சிலர். ஸ்குல் சிநேகிதாத்தான். நான்தான் +2 முடிச்சதும் IIT சென்னை போயாச்சே! அங்கேந்து தில்லி, ட்ரெயினிங்க் போஸ்டிங்னு. கூடப் படிச்சவாளும் வெவ்வேற ஊரில் விதவிதமா செட்டில் ஆகி. ராமபத்ரன் மட்டும் திருச்சீலே படிச்சுட்டு இப்ப உள்ளூர்லே CUBஇல் இருப்பதா அம்மா சொன்னா. அப்பப்ப வந்துட்டுப் போவனாம். விசாரிப்பனாம். அவனைப் போய் பாத்தா என்ன? ஞாயித்துக்கிழமைதான் வீட்டில் இருப்பான். அப்படியே துலாக்கட்டத்தில் உக்காந்திருந்துட்டு வரலாம். காளையாக்குடீல காபி குடிக்கலாம். சாப்டூட்டு கிளம்பலாம்.

பைக் ஒரு உதையில் கிளம்பித்து. அப்பா கைவண்ணம். மஹாதனவீதி முனையில் இவாம். ராமபத்ரனுக்கு என்னைப் பாத்தது அத்தனை குதூகலம். “உள்ளே வாடா ஏன் பைக்குலேயே உக்காந்திண்டு”. “வாடா வெளீல போவம்”. அப்படியே வந்து ஏறிக்கரான். காவிரி படித்துரையில் உக்காந்தம். “உனக்கு ஒண்ணூ தெரியுமோ?” “என்னடா?” “இந்த வருஷம் தீர்த்தவாரிக்கு சீஃப் மினிஸ்டர் இங்கே குளிச்சர். கூடவே பல பெரீய தலையும் சேர்ந்து முங்கித்து. லாரீல தண்ணீர் கொண்டுவந்து ஊத்தி வச்சு குளிச்சாடா.” “நினைச்சேன்”. “நீ எங்கே வேலை பாக்கராய், நன்னா இருக்காயா, கேட்டப்போ அம்மா தில்லீலன்னு சொன்னா. விபரம் சொல்லலை”. “கம்ப்யூட்டர் ஆபரேடரா இருக்கேன்டா. நீ கல்யாணம் செஞ்சூண்டு செட்டில் ஆகிட்டாய்”. “ஆமாம் ஆத்துக்குள் வந்திருந்தாயான்னா அவளை அறிமுகப் படுத்தியிருப்பேன். அப்பாவாப் போரேன்”. “கங்க்ராட்ஸ்”. “உங்காத்திலேயும் பாக்கரம்னு அப்பா சொன்னர். லீவுக்கு வந்திருக்காயே நிச்சயம் செஞ்சுண்டு போ”. “கல்யாணமே செஞ்சுண்டு போலாம்னு வந்திருக்கேன்”. “சபாஷ்”.

ஆத்துக்கு வந்து காபி குடிச்சுட்டுப் போன்னான். “இல்லை. காளையாக்குடி போவம், என் ட்ரீட்.” இழுத்துண்டு போயிட்டேன். மின்னே காந்தி ரோடில் இருந்த காளையாக்குடிக்கும் இதுக்கும் ரெம்ப வித்யாஸம்டா. மின்னே மாதிரி ஹோம்லி இல்லை. மாடீல தந்தூரி சைனீஸ்னு. மார்பிள் டாப் போட்ட டேபிள் பாக்க முடியாது. மத்தியானம் 4 மணிக்கு அல்வான்னு ஒண்ணு போடரா, அதுக்கு கூட்டம் மண்டும். நிமிஷமா தீந்துடும்”. சாப்டூட்டு அவனை அவாத்தில் விட்டூட்டு கிளம்பினேன். ஆத்துக்குப் போய் என்ன செய்ய? மணி 5தான். இப்படிக்கா போய் அப்படிக்கா வரலாம்னு.

வைதீஸ்வரன் கோவில் ரோட்டில் போய் காவேரிப் பாலம் தாண்டி இடதுபக்கம் திரும்பி ஸ்வாதி ஆஸ்பத்ரீகிட்டே ஓடிச்சு, திரும்ப காவேரிப்பாலம் கடந்து காந்திரோடில் மணிக்கூண்டப் பாத்துண்டே வரேன், வலதுகண் ஓரமா ஒண்ணு சந்தேகத்தை எழுப்ப, பழைய பஸ் ஸ்டேண்ட் முகப்பில் ஓரம் கட்டி நின்னாச்சு. பின்னாடி ஸ்கூட்டரில் 2 பேர் ஃபாலோ செய்யரா. நான் நின்னதும் அவாளும் எங்ஜினை ஆஃப் செய்யாம. சட்டுன்னு கிளம்பினா அவனுவளும் கிளம்புவாளோ. செஞ்சு பாத்துடலாமே! சர்ருன்னு கிளம்பிடரேன்.

நேர ஆத்துக்கு போகாம செம்பனார்கோவில் ரோட்டில் போக பின்னாடியே 50அடி விட்டு அவனுவ. ஒரு இடத்தில் சிக்னலில் யூடெர்ன் எடுக்க அதை எதிர்பாக்காம அவா தடுமாற சிக்னல் விழுந்துட நான் ஆத்துக்கு வந்துட்டேன். என்னமோ நடக்கரதுன்னு மட்டும் புரிஞ்சது.

இவாளைப் போல் 10பேர் ஒட்டுக்க வந்தாலும் ஹேண்டில் செய்ய ட்ரெயினிங் இருக்கு. பிர்ச்சனையில்லை. ஆத்து மனுஷாளுக்கோ பொதுஜனத்துக்கோ பாதிப்பு வந்திடப் பிடாது. என்னை பின் தொடர்ந்து வரானு அம்மாவுக்கு தெரிஞ்சா கலங்கிப் போவள். மத்தாநா கார்த்தாலவே இவா திருவாரூர் கிளம்பிப் போனா. “சகாதேவா, 4 வரன் விசாரிக்கணும், நிச்சயம் நாளைக்கு சாயங்காலத்துக்குள் வந்திடுவம், புளிக்காச்சல் இருக்கு, சாதம் வடிச்சுக்கோ, ஆத்துலேயே பண்ணிச் சாப்பிடு, ஹோட்டல் வேண்டாம் எங்களுக்கு பிடிச்சுடுத்துன்னா பொண் பாக்கப் போலாம்”. “அதுக்கென்னமா ஜாக்கிரதையா போயிட்டு வாங்கோ”. அன்னைக்கு நானும் எங்கேயும் போலை. ஆனா பாஸுக்கு போன் போட்டு நடந்ததை சொல்ரேன். “ஒரு விலாசம் அனுப்பரேன், போய் ஒரு பார்ஸல் வாங்கிக்கோ. கீப் மி அப்டேட்டட்”.

சாய்ங்காலம் 7 மணிக்கு விலாசம் வரவே கிளம்பிப் போரேன். சேத்தங்குடி பிள்ளையார்கோவில் குருக்களாம். அவாத்துக்கு ஒருத்தன் வந்திருக்கான் சென்னைலேந்து. வச்சிருந்த பார்சலை தரான். ஆத்துக்கு வந்து பிரிச்சுப் பாக்கரேன். ஃபுல்லி லோடட் மஷீன் பிஸ்டல், ப்ரௌனிங்க் 9ம்ம். ஸ்பேர் மாகஜீனோட. இதை எங்கேன்னு இவா கண்ணில் படாம ஒளிச்சு வைக்கரது? தேவைப் படுமோன்னு அனுப்பிச்சுட்டர். அன்னைக்கு 2 வேளையும் புளிஞ்சாதம். நெட்டில் காட்ஃபாதர் பார்ட் 2 பாத்துண்டே தூங்கினவனை வாசப் பக்கம் திண்ணைலேந்து ஜன்னலை தொறக்க யாரோ முயற்சிப்பதா சத்தம். பேச்சுக் குரலும். “கல் காம் பூரா கர்னாஹே சமஜ்லோ”. மயிலாடுதுரையில் கீழவீதியில் எனக்கு மட்டும் தெரிஞ்ச பாஷையில் 2 பேர் பேசிக்கரான்னா? வடக்குலேந்து வந்திருக்காளோ? அப்பரம் நிசப்தம்.

கார்த்தாலே எழுந்து கோபுர தரிசனம். இவாள்லாம் வர சாயங்காலமாகிடும், நாம ஏன் கோவிந்தபுரம் கோஷாலா பாக்கப் போப் பிடாதுன்னு குளிச்சுட்டு புதுசு மாட்டிண்டு பைக்கில் கிளம்பியாச்சு. பேன்ட் பின்னாடி பார்சலில் வந்ததை சொறுகிண்டு. மேலவீதி முனையில் நின்னுண்டு எந்தச் சந்தில் போனா ஐயாரப்பர் கோவில் வழியா கும்மோணம் சாலைய பிடிச்சுடலாம்னு யோசிக்கரேன். சித்தே தள்ளீ வேப்ப மரத்துக்கு அடீல வெள்ள மாருதி வேன். பக்கத்துலே என்னை பின்தொடர்ந்த 2பேரும் நிக்கரானுவ. நான் கிளம்ப அவாளும். வேனில் ஏற்பாடோடத்தான் இருக்கணும். சித்தே இழுத்தடிப்பம்

கும்மோணம் சாலை வளைஞ்சு போகும். சிங்கிள் லேன்தான். பஸ்ஸும் லாரியுமா. கிராமப்புரம். ஏரியாவுல மெயின் ரோடு. பின்னாடி வரா. ஒரு இடத்தில் டீக்கடைய பாத்துட்டு அங்கே நிக்கராப்போல போக அவா முந்திண்டு போக இப்ப நானும் நிக்காம அவா பின்னாடி. அவா எதிர்பாக்கலை. என்னை மின்னாடி விடணும்னு அவா மொள்ள போக அதைவிட மொள்ள நான், பாக்கரவா இவா ஸ்லோமோஷன் ரேஸ் விடரான்னு சிரிப்பா. சித்தே கண்ணாமூச்சி ஆடிட்டு சட்டுன்னு ஃபுல் ஸ்பீடில் அவாள ஓவர்டேக் செஞ்சிண்டு போயாச்சு. கோவிந்தபுரம் 25 கிமீ. இவனுவ அத்தனை தூரம் வரப் போராளா இல்லை வழீலேயே மடக்கி ஏதாவது பிளானா?. இந்த ரோட்டில் யாரையும் யாரும் ஒண்ணூம் செய்ய முடியாது, அடிக்கடி வாகனங்களும், 2கிமீக்கு ஒருக்கா ஊருமாய். நாமதான் இப்படியே இழுத்தடிக்காம இவாள மடக்கி விசாரிக்கணும். எனக்கும் சுலபமாப் படலை. லோக்கல் போலீஸ் இன்வால்வ் ஆப் பிடாது.

குத்தாலம் தாண்டியாச்சு. வண்டீல 2 பேர்தானா இல்லை உள்ளே இன்னும் இருக்காளான்னும் தெரியலை. நிச்சயம் ஆயுதம் இருக்கும். தடிப் பசங்களா தெரிஞ்சானுவ. என்ன செய்யலாம்னு யோசிச்சிண்டே திருவாவடுதுரை வந்ததும் வாட்டர் டேங்குக்கு மின்னாடி இடதுபக்கம் ரோட் போகும் திரும்பிட்டேன். சிவன் கோவில், திருமூலர் ஜீவசமாதி இருக்கும் இடம், ஆதீனம் எல்லாம் வரும்.  திடீர்னு வேகம் எடுத்து போஸ்டாபீஸ் தாண்டி வீரசோழனாத்துப் பாலம் பாத்துட்டேன். அதில் பைக்கை நிறுத்தி பக்கத்தில் குந்திண்டு என்னவோ பிர்ச்சனைபோல் பாத்துண்டு, ஓரக்கண்னால் வந்த வழீய நோட்டம். சொன்னாப்போல் வேன் பக்கத்தில் வந்து நிக்க, உள்ளேந்து கேக்கரான். “என்ன சார் வண்டில பிராப்ளமா?” “இல்லை உன்கிட்டேதான். எதுக்கு என்ன 2 நாளா பாலோ செய்யராய்?”

இதை அவனோ அவன் சகாவோ எதிர்பாக்கலை. இறங்கி வரானுவ. ரோட்டில் யாரும் இல்லை, இங்கே யாரும் வரதில்லை. ஒருத்தன் என் பின்னாடி 10அடி தள்ளீ, ஓட்டிண்டு வந்தவன் எதுக்காப்போல. பின்னாடி நிப்பவன் கையில் துப்பாக்கி, இவன் கையில் பெரீய கத்தி. “மரியாதயா வண்டீல வந்து ஏறிக்க, எங்க கூட வந்திடு, சேதமாக மாட்டாய். கரீம்! துப்பாக்கிய நேரப் பிடி, கவர் செய்.” இவன் கத்திய ஆட்டிண்டே கிட்டக்க நெறுங்க. ட்ரெயினிங் என்னன்னா, துப்பாக்கி வச்சிருப்பவன் கிட்டே போய் தாக்கணும், கத்தி வச்சிருப்பவன் கிட்டேந்து தூரப் போயிடணும். சட்டுன்னு பின்னாடி நகந்துக்கரேன். இப்ப 3 அடி தூரத்தில் துப்பாக்கியோட இவன். முட்டாப் பயல் கன்னோட சேஃப்டிய எடுக்கலை. அவனால் சுட முடியாதுன்னு தெரியும். ஓங்கி ஒரு பேக் கிக், அவனும் விழ எங்கே போச்சு தன் துப்பாக்கீன்னு அவன் கண் தேடித்து. இவனோ ஆக்ரோஷமா கத்திய ஓங்கிண்டு வரான். என் கன்னை எடுத்து சுடரேன். ஒரே ஒரு புல்லெட் அவன் கழுத்தை துளைச்சிண்டு அந்தண்டை போச்சு வேனில் சொறுகிண்டிருக்கும். கொடகொடன்னு ரத்தம் பீச்ச சரிஞ்சு விழரான். இந்தப் பக்கம் திரும்பி இந்த பிள்ளயாண்டன் கழுத்தில் ஒரு கராத்தே சாப், 3 மணிநேரம் மூச்சுத் திணறிண்டு உசுரோட இருப்பான். தூரக்க மாட்டுவண்டி. என்ன செய்ய?

சட்டுன்னு 2பேரையும் இழுத்து வீரசோழனாத்துப் படுகையில் சரிச்சுட்டு ஒண்ணுமே நடக்காதப்போல் நின்னுக்கரேன். போன் எடுத்து பாஸை. “சார் ஒண் டெட், அனதர் ஃபாலன். இஃப் இன்டெராகேடட் வி வில் கெட் வேல்யபிள் இன்டெல்”. “சரி நீ போய்க்கோ, நான் பாத்துக்கரேன்.”

என் போன் லொகேஷனை சேட்டலைட்டில் பாத்து வந்துப்பா. “ஆத்தை கிராஸ் செஞ்சு பாலத்துக்கிட்டேயே பொரயார் ரோட்டில் மரத்துக்கு பின்னாடி. சரியா 40 நிமிஷத்தில் ஒரு ஆம்புலன்ஸ். கூடவே போலீஸ் ஜீப்பும். ரெண்டு உருப்படியையும் அள்ளிப் போட்டுண்டு கிளம்பிப் போயிட்டா. நான் கோஷாலா போயிட்டு கும்மோணத்துக்கும் போய் சாப்டூட்டு ஆத்துக்கு வரப்ப மணி 3. சரியா 5க்கு அம்மாவும் அப்பாவும் வரா.

“சகாதேவா, உன்னைப் பாக்க நாளைக்கு ஒரு மாமாவும் மாமியும் வரா. சம்பந்தம் பேசன்னு. என் மாட்டுப்பொண் கிளி மாதிரி இருக்காடா கண்ணா”.

நான் பாக்கவேண்டாமா என்ன? இப்படித்தான் இவாளே எல்லா தீர்மானங்களையும் செஞ்சிண்டுவிடறா