உலகம் முழுவதும் அன்பு

 #கதை..

முன் குறிப்பு:

சற்று நீ..ள...மா..ன

கதை.அட்மின்கள் அனுமதித்தால், நேரம் உள்ளவர்கள் படியுங்கள்.. ஆனால் ஆழமான கதை..

#சிறுகதை...

ரிக்சாக்காரனுக்கு பணம் கொடுத்து விட்டு அதில் அமர்ந்து இருந்த மகள் சாவித்திரியை மார்பில் தூக்கிக் கொண்டு மெல்ல பாலத்தை நோக்கி நடந்தான் பெருமாள்.

11 வயது பிள்ளையை தூக்கி கொண்டு நடப்பது கஷ்டமாக மட்டும் அல்ல-- கண் பார்வையை மறைப்பதாகவும்

இருந்தது.

"அப்பா...எவ்ளோவ் பெரிய பாலம்" என்ற மகளின் கேள்விக்கு, "ஆமாண்டா செல்லம்" என்று கூறியவாறே

பாலத்தைத் தாங்கி நின்ற தூண் அருகில் சாவித்திரியை இறக்கி,

வாகாக தோளை தூணில் சாய்ந்து இருக்கும் படி அமர்த்தினான்.துணி பையை  அருகில் வைத்தான். இடுப்புக்கு கீழே சூம்பிப் போன கால்களைப் பார்க்க, பார்க்க பெருமாளின் மனதில் பாரம் கூடியது.

"உலகத்தில யாருக்கும் நோவு மட்டும் வரக் கூடாது-- அதுலயும் வசதி இல்லாதவங்களுக்கு கண்டிப்பா வரவே கூடாது"என்று நினைத்துக் கொண்டான்.

"அப்பா.. இப்ப இந்த ஊருக்கு எதுக்குப்பா வந்திருக்கோம்?"

"நான் தான் சொன்னேனே.. என்னோட சினேகிதன் ஒருத்தனைப் பாக்க... அவனுக்கு தெரிஞ்ச ஒரு நாட்டு வைத்தியர் இருக்கிறாராம்-- உன்னை கூட்டிட்டு போலாம்னு தான்".

" போப்பா.. நீயும் 2 வருஷமா என்னை எத்தனை ஆஸ்பத்திரிக்கு தூக்கிட்டு தான் போனே?-- ஏதாவது நடந்ததா?.. எத்தனை ஊசி, எத்தனை மாத்திரை.. எனக்கு வேண்டாம்பா.வலிக்குது.கசக்குது".

" சாவித்திரி..இது வெறும் எண்ணெய் போட்டு நீவறதுதான்.. அப்பா உனக்கு வலிக்காம நீவி உடறேன்.சரியா?".

"சரிப்பா".

"இங்கேயே இரு.நான் பக்கத்தில மெயின் ரோட்டில் நிக்கிறேன்..சினேகிதன் வந்ததும் கூட்டிட்டு வர்றேன்."

சொல்லி விட்டு, பாக்கெட்டில் இருந்த சில கசங்கிய 5 ரூபாய்,2 ரூபாய் நோட்டுகளை மகளின் கையில் திணித்து விட்டு,  மகளின் நெற்றியில் முத்தம் இட்டு விட்டு, " வந்துடறேன் மா" என்று மெல்லிய குரலில் கூறி விட்டு திரும்பி கூட பார்க்காமல் அழுக்கு வேட்டியுடன் நடந்த பெருமாளின் கண்களில் வழிந்த நீர் உதட்டில் பட்டு உப்பு கரித்தது.

..... ..... ..... .....

காலிங் பெல் ஒலிக்க, கதவை திறந்தார் சுந்தரம். முப்பதுகளில் ஒரு இளைஞன் நின்று கொண்டு இருக்க, ஒரு கணம் யார் என்று யோசித்து, மலர்ந்து, "வாங்க.. வாங்க தம்பி" என்று வரவேற்று உள்ளே அழைத்து சென்றார்.

இளைஞன் ஹாலை ஒரு பார்வை விட்டான்.

சுந்தரம் தன் மனைவி மகளுடன் சில படங்களில் சிரித்துக் கொண்டு சுவரில் தொங்கிக் கொண்டு இருந்தார்.லயன்ஸ் கிளப் பில் பதவி ஏற்ற படமும் இருந்தது.

"ஸார்.. இன்னிக்கு எம் பொண்ணு நல்லா இருக்க, நடமாட உங்களை மாதிரி இருக்கிறவங்க தான் காரணம்.. ரொம்ப ரொம்ப நன்றி ஸார்.."

வார்த்தைகளில் ஒரு நன்றியும் மரியாதையும் கலந்து இருந்தது.

"இதுல நான் என்னப்பா பெரிசா பண்ணிட்டேன்.

ஏதோ என்னால ஆன உதவி.

உதவி பண்ணுனவங்களை தேடி வந்து நன்றி சொல்ல நினைக்கற உன்னோட நல்ல மனசுக்கு எந்த பிரச்சனையும் தானாகவே விலகிடும்..பாப்பா ..ஹாங்...ஹரிணி ஓடியாடி விளையாட ஆரம்பிச்சிட்டாளா?.. இதுக்காக நேர்ல ஊருக்கு வந்து...சொல்லணுமாப்பா?"

"ஸார்.ஹரிணி அந்த இன்ஜெக்சன் போட்டதுக்கு அப்புறம் நல்லா மத்த குழந்தைகள் மாதிரியே ஓடியாடி கிட்டு இருக்கா.

ஒரு ஊசி எட்டு கோடி.. டாக்டர் சொன்னதும் எதுவுமே ஓடலை.. என்ன பண்றதுன்னு புரியலை.பைத்தியம் பிடிச்ச மாதிரி இருந்தது.ஒரு ஃப்ரெண்ட் தான் சோஷியல் மீடியா மூலமா உதவி கேட்கலாம்னு சொன்னான்.

ஏறக்குறைய ஐம்பதாயிரம் பேர்.ஒரே மாசத்துல 8 கோடி வந்தது..எம் பொண்ணுக்கு நான் செலவு செய்யறது ஓகே.. ஆனா,முகம் தெரியாத ஆயிரக்கணக்கான பேர் ...இதை என்னன்னு சொல்றது?.. இந்த உலகத்தில் இவ்வளவு நல்ல குணத்தோட ஏராளமான பேர் இருக்கிறதே எனக்கு இப்போ தான் தெரியுது-33 வயசுல.இவங்களுக்கு எல்லாம் நான் என்ன கைம்மாறு பண்ணப் போறேன்?.. அதனால்தான் நான் பிசினஸ் விஷயமா கிளம்பி போகும் போதே அந்த ஐம்பதாயிரம் பேர்ல யாரை எல்லாம் நேரில் சந்திக்க முடியுமோ அவங்க

எல்லோரையும் சந்திச்சு என்னோட நன்றியை சொல்ல ஆசைப்படுறேன்.."

குரல் தழுதழுத்தது.

சுந்தரம் தண்ணீர் கொடுத்தார்.அதற்குள் அவர் மனைவி காபி கொண்டு வந்து கொடுக்க, இருவரும் குடித்தார்கள்.

"ஸார்.. உங்கள் ஃபோன் நெம்பரோட உங்கள் பேர்ல ஒரு நன்கொடை கொடுத்து இருக்கீங்க.இன்னொரு டொனேஷன் உங்க ஃபோன் நெம்பர்ல இருந்து.. அவங்களை பாக்க முடியுமா ஸார்.?".

"யெஸ்.. சுபாஷ். நீங்க கண்டிப்பா பாக்க வேண்டிய நபர்தான் அவங்க.நானே உங்களை கூட்டிட்டு போறேன்".

.... .... ..... ....

சாவித்திரி மெல்ல பின்பக்கத்தை நிலத்தில் ஊன்றி, உடலை அசைத்து அசைத்து இருந்த இடத்தை விட்டு கொஞ்ச தூரம் நகர்ந்து வந்தாள்.எட்டிப் பார்த்தாள்.

கண்ணுக்கு எட்டிய தூரம் வரை அப்பா கண்ணுக்கு தெரியவில்லை.

"ஏன் அப்பா இன்னும் வரலை?"

சூரியன் உச்சிக்கு போய் இருக்க, சூடு தாங்க முடியாமல் மீண்டும் பாலத்திற்கு உள்ளே வந்தாள்.

பசி வேறு வயிற்றை கிள்ள ஆரம்பித்தது.

"பசிச்சா சாப்பிட புளி சாதம் வச்சிருக்கேன்."

அப்பா சொன்னது ஞாபகம் வர, பையைத் திறந்து பொட்டலத்தை திறந்து கொஞ்சம் சாப்பிட்டாள்.

"ஏன் அப்பா இன்னும் வரவில்லை?"

மனதில் மீண்டும் கேள்வி எழுந்தது.

சிலர் நின்று ஒரு மாதிரியாக பார்த்து படி சென்றது வேறு மனதில் பயத்தைக் கூட்டியது.

பையை தலைக்கு அடியில் வைத்துக் கொண்டாள்.

திடீரென்று 4,5 நாட்களுக்கு முன் அப்பாவும் மோகன் மாமாவும் பேசிக் கொண்டது ஞாபகப்படுத்துக்கு வந்தது.

"மோகன்.. என் வாழ்க்கையில் திடீர் திடீர்னு தான் பூகம்பம் வருது.திடீர்னு ஒரு நாள் மல்லிகா 3 குழந்தைங்களை என் கையில் ஒப்படைச்சிட்டு ஆக்சிடென்ட்ல போயிட்டா.

3 குழந்தைகளுக்காக வாழ ஆரம்பிச்சேன்.2 வருஷத்துக்கு முன்னாடி ஸ்கூல்ல கீழே விழுந்த சாவித்திரி என்ன வியாதின்னே தெரியாம, நடக்க முடியாம, கால் ரெண்டும் சூம்பிப் போய், போகாத ஆஸ்பத்திரி இல்லை.என் சக்திக்கு மீறி எல்லாம் செஞ்சுட்டேன்.ஒன்னும் மாறலை.10 வயசு பொண்ணு.

எல்லாத்துக்கும் தூக்கிட்டு தான் போக வேண்டி இருக்கு.

என்னால் சரியா வேலைக்கு போக முடியலை.கூலி இல்லை.இவளால மத்த ரெண்டு பேரையும் காப்பாத்த முடியாம போயிடுமோன்னு பயமா இருக்கு... ஆஸ்ரமத்தில் கேட்டாலும் அனாதைகளை மட்டும் தான் சேத்துவோம்னு சொல்றாங்க.

படுத்தா தூக்கம் வர மாட்டேங்குது."

"பெருமாள்.. சொல்றேன்னு தப்பா நினைக்காதே.எங்கயாவது கண் காணாத இடத்தில விட்டுட்டு வந்துடு.கஷ்டம் தான்.. என்ன பண்றது?. மத்த ரெண்டை காப்பாற்ற வேண்டாமா?"

"நீ சொல்றதைக் கேட்டாலே நெஞ்சே வெடிச்சிடும் போல இருக்கு மோகன்".

"கஷ்டம் தான்.. ஆனா மத்த குழந்தைகள் வாழ்க்கையை யோசிச்சு பாரு..யோசனை பண்ணி முடிவு பண்ணு"..

ஒரு வேளை மோகன் மாமா சொன்ன ஐடியா படி என்னை தொலைக்கத் தான் இங்கே கூட்டிட்டு வந்து இருக்குமா அப்பா?...

மனசுக்குள் லேசாக எழுந்த சந்தேகம் நேரம் செல்ல செல்ல நெஞ்சுக்குள் வளர, மனசுக்குள் அச்சம் படர ஆரம்பித்தது.

.... ..... .... .... ....

சுந்தரம் பைக்கை ஸ்டார்ட் செய்தார்.

"சுபாஷ்.. நாம் போய் அந்த செலிபரிட்டியை பாத்துட்டு வந்துடலாம்.வீட்டுல லஞ்சுக்கு சொல்லிட்டேன்."

சுபாஷ் பில்லியனில் அமர, பைக் வேகம் எடுத்தது. நகரின் பல சாலைகளின் வழியாக விரைந்து கொண்டிருந்தது பைக்.

"ஸார்.. அவங்க உங்களுக்கு உறவா?"

"ஆமாம் சுபாஷ்.. சிஸ்டர்"என்றார் சுந்தரம்.

பைக் ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

..... ..... ...‌‌.. ......

"பாப்பா"..

குரல் கேட்டு திரும்பிப் பார்த்தாள் சாவித்திரி.

நாற்பது வயதில் லேசான தாடியுடன் ஒருவர் நின்று கொண்டு இருந்தார்.

சாவித்திரிக்கு என்ன பேசுவது என்று தெரியவில்லை.

"என்னங்க அண்ணே".

"நானும் ரொம்ப நேரமா பாத்துகிட்டு தான் இருக்கேன்- நீ மட்டும் தனியா இருக்கறதை..நீ யாரும்மா?..

ஏன் இங்கே இருக்கே?".

சாவித்திரி என்ன சொல்வது என்று யோசித்தாள்.

"உங்க வீட்டு விலாசம் தெரிஞ்சா சொல்லு.கொண்டு போய் விட்டுடறோம்".

சாவித்திரி மௌனம் காத்தாள்.

"ஒரு நிமிடம்.. வந்துடறேன்"

சென்ற அந்த நபர் சில நிமிடங்களில் மனைவி உடன் வந்தார்.

"பாரும்மா.இங்க நாய், பன்னி எல்லாம் ராத்திரி சுத்தும்.உனக்கு பாதுகாப்பு இல்லை.பக்கத்துல தான் எங்க டென்ட் இருக்கு.ராத்திரி அங்க படுத்துக்க.உன்னைப் பார்த்தா என் பொண்ணு ஞாபகம் தான் வருது."

அந்த பெண் சாவித்திரியின் தலைமுடியை ஒழுங்கு படுத்தி விட்டாள்.

சாவித்திரியை அந்த நபர் தூக்கிக் கொண்டு நடக்க, அந்த பெண் துணிப் பையை எடுத்துக்கொண்டு 100 மீட்டர் நடக்க அவர்கள் தங்கி இருந்த டென்ட் வந்தது.

"பாப்பா.. உன் பேர் என்ன?"

"சாவித்திரி".

"பார் கண்ணு... எங்களுக்கு வீடு ஆந்திரா நெல்லூர். ரோடு காண்ட்ராக்டர் கூப்பிடற எடத்துக்கு ஊர் ஊரா ரோடு வேலைக்கு போயிடுவோம்.எங்களுக்கு 3

குழந்தைக..எங்க அம்மா தான் அங்க பாத்துக்குது.

நீ உங்க ஊருக்கு போறதுன்னாலும் போ. இல்லைன்னா எங்க கூட எங்க ஊருக்கு வந்துடு. மூணு பேரோட உனக்கும் சேர்த்து சோறு போடறோம்.

எங்கம்மா இன்னும் நாலு பேரைக் கூட பாத்துக்கும்.

நீ தனியா இருக்கிறது சரிப்படாது.. யோசிச்சு பதில் சொல்லு. நாளைக்கு ராத்திரி ஊருக்கு கிளம்பறோம்.அதுக்குள்ள பதில் சொல்லும் மா"

"சரிண்ணா"என்றாள் சாவித்திரி.

இரவு நெடுநேரம் தூக்கம் வரவில்லை.அப்பா அவளை அழைத்துக் கொண்டு திருவிழாவில் சுற்றியது, சைக்கிளில் பள்ளிக்கு அழைத்துச் சென்றது, அவளுக்கு கால் வராது போன போது கதறி அழுதது, ஒவ்வொரு ஆஸ்பத்திரிக்கும் பலரிடம் கெஞ்சி கூத்தாடி உதவி கேட்டது , அவள் மனம் ஒடிந்து போகாமல் இருக்க ஆறுதல் சொன்னது எல்லாம் மனதில் ஃபிளாஷ் பேக் ஆக ஓடியது...3 குழந்தைகளை வைத்துக் கொண்டு காசும் இல்லாமல் பல சமயங்களில் அரிசி வாங்க கூட காசு இல்லாமல் அப்பா பரிதவித்தது நினைவுக்கு வந்தது...என்னை இங்கு விட்டு விட்டு போக அப்பா மனசு எவ்வளவு துடிதுடித்து இருக்கும்?.. பாவம் அப்பா என்று எண்ணிக் கொண்டாள்.இனியும் தான் அப்பாவுக்கு பாரமாக இருக்கக் கூடாது என்று எண்ணிக் கொண்டாள்.

அவளையும் அறியாமல் கண்களில் நீர் வழிந்தது.ஒரு வளையல் அணிந்த கரம் அவள் கன்னத்தில் வழிந்த நீரை துடைத்து, "கவலைப்படாத தூங்கும் மா. உங்கம்மாவா என்னை நினைச்சுக்கு"என்றது.

காலையில் அவர்கள் வேலைக்கு கிளம்பும் முன், "என்னம்மா முடிவு பண்ணுனே?.. நெல்லூருக்கு ராத்திரி பஸ்ஸூக்கு டிக்கெட் புக் பண்ணனும் என்றார்.

..... ..... ..... ..... ....

பைக்கை  ஓரங்கட்டி நிறுத்தி விட்டு சுந்தரம் சிக்னல் அருகே பார்த்தார்.

"வாங்க தம்பி"

முன்னே நடக்க, சுபாஷ் பின் தொடர்ந்து போக, அவர் அந்த சப் வே க்கு பக்கத்தில் இருந்த அந்த ட்ரை சைக்கிள் அவர் கண்ணில் பட்டது. சப் வேக்குள் நுழைந்து கொஞ்ச தூரம் நடந்தனர். மதிய நேரம் என்பதால் கூட்டம் குறைவாகவே இருந்தது.

பாதை பிரியும் இடத்தில்  சுந்தரம் நிற்க, சுபாஷூம் நிற்க, இரு கால்களும் சூம்பிய ஒரு  நடுத்தர வயது பெண் சுவரில் சாய்ந்து உட்கார்ந்து கொண்டு இருக்க, சுபாஷின் கைகள் அனிச்சையாக பேண்ட் பாக்கெட்டில் கைவிட்டு பர்ஸை எடுத்து 10ரூபாய் தாள் ஒன்றை எடுத்து

அப் பெண்ணின் முன் இருந்த நான்காக மடித்து போடப்பட்டு இருந்த சேலை மீது போட, "சுபாஷ்..நாம பாக்க வந்த செலிபிரிட்டி இவங்க தான்" என்றார் சுந்தரம்.

..... ..... ..... ..... 

"எனக்கும் சேர்த்தே நெல்லூர் டிக்கெட் எடுத்துடுங்க அண்ணா" என்ற சாவித்திரி இடம், "சரிம்மா" என்று சொன்னவர்," மத்தியானம் இந்த தக்காளி சாதம் சாப்பிட்டுக்கம்மா. இன்னிக்கு சீக்கிரம் வந்துடுவோம். சூதானமா இரும்மா "என்றவர் ,

"இனிமே என்னை அப்பான்னே கூப்பிடும்மா " என்றார் புது அப்பா.

கொஞ்ச நேரம் கழித்து மெல்ல வெளியே வந்தாள் சாவித்திரி.அவளுக்கு நடப்பது எல்லாம் கனவு போல் தான் இருந்தது.

கண்கள் யதேச்சையாக பாலத்தின் தூண் பக்கம் போக, அங்கே அப்பா தம்பி சண்முகத்துடன் கண்களில் தெரிந்தார்.

இருவரும் பாலத்தின் முன் பின் என்று  சுற்றி சுற்றி வந்தார்கள்.

"சாவித்திரி"

"சாவித்திரி அக்கா"

அவர்கள் கூப்பிடும் சத்தம் மெல்ல அவள் செவிகளில் விழுந்தது.

தன்னைத் தான் தேடுகிறார்கள் என்று புரிந்தது.

"அப்பா" என்று அழைக்க, தொண்டை வரை வந்த குரலை கஷ்டப்பட்டு அடக்கினாள்.

"பாவம் அப்பா.என்னை வைத்துக் கொண்டு அவர் பட்ட பாடு.. என்னை விட்டு விட்டு வேலைக்கு போக முடியாமல் பணமின்றி அவர் தவித்த தவிப்பு... என்னால் அக்கா, தம்பி சண்முகம் இவர்கள் வாழ்க்கையும் வீணாகக் கூடாது.. தொலைந்து போனவள்

தொலைந்து போனவளாகவே இருந்து விட்டு போகிறேன்."

மனசுக்குள் சொல்லிக் கொண்டாள்.

கண்ணில் பட்ட ஓரிருவரைக் கேட்ட படி அவர்கள் நடந்து வருவது கண்ணில் பட, அவர்கள் கண்ணில் படாமல் இருக்க, டெண்டுக்குள் நுழைந்து கொண்டாள் சாவித்திரி.

டெண்டின் கிழிந்த ஓட்டை வழியாக பார்க்கையில் டெண்டை கடக்கையில் அழுது அழுது வீங்கி இருந்த அப்பாவின் முகம் கண்களில் பட்டது.

"இது தான் சார் என்னோட வாழ்க்கை.. பெத்த அப்பாவோட முகத்தை கடைசியா பார்த்தது அப்ப தான். முப்பது வருஷம் ஆச்சு.

என்னை தத்து எடுத்த அப்பா அம்மா சாகற முடிய, நெல்லூர்ல தான் இருந்தேன்.

தம்பி, தங்கச்சிங்க கூட அங்கேயே தான் இருக்கச் சொன்னாங்க.எல்லோரும் கல்யாணம் ஆகி குடும்பம், குழந்தைகள்னு ஆயிடிச்சு.

அவங்களுக்கு பாரமா இருக்க விரும்பலை.சமீபகாலமா 

அப்பா ஞாபகம் வேற அதிகம் ஆகிப் போச்சு.சரின்னு கிளம்பி வந்துட்டேன் நான் தொலைஞ்சு போன இந்த பாலத்துக்கு. ஒரு நிமிஷம்..டீ வைக்கட்டுமா?"

"வைம்மா"

இருவரும் டீ குடிக்க...

"இங்க வந்து 10 மாசம் ஆச்சு.

இப்ப எல்லாம் உடல் ஊனமுற்ற நபர்களுக்கு பல உதவிகள் கிடைக்குது.

இதோ ,சார் ஏற்பாடு செஞ்சி எனக்கு அரசு உதவி கிடைக்குது.இதோ இந்த சைக்கிள் அவர் கொடுத்தது தான். சப் வே ல உட்கார்ந்தா ஒரு நாளைக்கு 200 ரூபாய் கிடைக்குது.. இந்த 30 வருஷத்துல நானா ஓரளவு நடந்து பாத்ரூம் போக முடியுது..."

"அக்கா... உண்மையிலேயே நீங்க செஞ்ச உதவி என் வாழ்நாள் முடிய மறக்க முடியாது.வாங்க என் வீட்டுக்கு.."

"ரொம்ப சந்தோஷம் ஸார்

கூப்பிட்டதுக்கு... ஆனா உதவி செஞ்சுட்டு அதுக்கு நன்றி எதிர் பார்க்க கூடாதுன்னு என் அப்பா சொல்லுவார்-- உங்களுக்கு ஒன்னு தெரியுமா?.. நெல்லூர் அப்பா அம்மாவுக்கு அவங்க பெத்த குழந்தைகளே கிடையாது.

என்னையும் சேர்த்து அவர்கள் வளர்த்த நாலு பேருமே ஆதரவற்ற அனாதைகள் தான்.கூலி வேலைக்கு போன அவர்களே 4 குழந்தைகளை அதிலும் நடக்கவே முடியாத ஒருத்தியை வாழ்நாள் முழுவதும் வளர்த்தாங்கன்னா...

இந்த உலகம் இயங்கறதே அன்பால் தான்னு நினைக்கிறேன்.எங்கியோ ஒரு குழந்தை உயிருக்கு போராடுதுன்னா பல லட்சம் கைகள் உதவ முன் வருதுன்னா என்ன காரணம்?.. நம்ம கண்ணுக்கு தெரியாத ஒரு அன்பு சங்கிலி நம்மள எல்லாம் இணைச்சுகிட்டு இருக்குறதால தான்னு நினைக்கிறேன்.நீங்க பேசுன வீடியோ பார்த்தேன்.

அப்ப தான் சார் எனக்கு உதவி பண்ண வந்து இருந்தார்.. என்னால் முடிஞ்ச பணத்தை கொடுத்தேன்.

உங்களை மாதிரி சில அப்பாக்கள் தங்கள் பிள்ளைகளை காப்பாத்தற போராட்டத்தில் ஜெயிச்சிடறாங்க.எங்க அப்பா மாதிரி சில அப்பாக்கள் அந்த போராட்டத்தில் தோத்துடறாங்க.ஜெயிச்ச பெற்றோர்களுக்கு குறைந்த பட்சம் ஒரு நிம்மதி, சந்தோஷம் கிடைக்கும்.. ஆனால் தோத்துப் போன பெற்றோர்களுக்கு அவங்க வாழ்நாள் முழுவதும் அது தொண்டையில் குத்துன முள்ளா...வலி வேதனை தானே?.. அந்த வலியும் வேதனையையும் எங்கப்பா கண்ணுல நான் பார்த்து இருக்கேன்.. அந்த நிலை யாருக்கும் வரக் கூடாது..

சந்தோஷமா இருங்க..அது தான் எனக்கு சந்தோஷம்.

நான் இதைச் சொல்றேன்னு தப்பா எடுத்துக்காதீங்க... "

"மற்றவர்களை விட உனக்கு தான் இதைச் சொல்ல கூடுதல் தகுதி இருக்கு சாவித்திரி" என்று சுந்தரம் கூற, இருவரும் வெளியே வந்து பைக்கை எடுத்தார்கள்.

"ஏன் ஸார்.. அவங்க சொன்ன மாதிரி காத்து மாதிரி உலகம் முழுவதும் அன்பு பரவி இருக்குதா ?"

" சுபாஷ்..வானத்துல ஒரு குறிப்பிட்ட உயரத்துக்கு மேல போயிட்டா காத்து கூட இருக்காது.. ஆனால் இந்த அன்பு பிரபஞ்சத்தோட எல்லா இடத்திலும் நீக்கமற நிறைந்து இருக்கும்னு தான்

தோணுது".

.... ..... ..... ....

கேசவ மூர்த்தி

மத்யமர்