🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻கண்ணன் காலடி மண்ணில் த்வாரகா பயணம் பகுதி 6
கோமதி நீரில்கலந்திருக்கும் கடல் உப்பும் கண்ணனைக்காணப்போகும் நினைவும் உடலிலும் மனதிலும் பிசுபிசுப்பாய் ஒட்டிக்கொண்டு இனம் புரியா உணர்வை கிளர்ந்தெழச்செய்கிறது.வரிசையில் நிற்கிறோம். மனம் த்வாரகை உருவான வரலாற்றை அசை போடுகிறது.
கம்ஸனை வதைத்தபிறகு, கிருஷ்ணனும் பலராமனும் மதுராவுக்கு உக்ரசேனனை அரசனாக்கினார்கள். இது கம்ஸனுடைய மாமனாரான ஜராசந்தனுக்குப் பெருங்கோபத்தை உண்டாக்கியது. அவன் அடுத்தடுத்து பலமுறை மதுராமீது போர் தொடுத்தான். யாதவ சேனை ஆரம்பத்தில் ஜராசந்தனது படைகளை எதிர்த்தன. என்றாலும், அடுத்தடுத்த போர்களில் பலம்குன்றி எண்ணிக்கையும் குறைந்து போயின.
இனி ஜராசந்தனை எதிர்க்க இயலாது என்று கருதிய கிருஷ்ணன், மிச்சமிருந்த யாதவர்களை அழைத்துக்கொண்டு மேற்கு கடற்கரைப் பகுதிக்குச் சென்றார். அங்கே கடலரசனிடம் 12 யோஜனை நிலத்தைப் பெற்றார். இதனால் கடல், நிலப்பரப்பை விட்டு 12 யோஜனை தூரம் உள்வாங்கிச் சென்றது. இப்படி கடல் விட்டுக் கொடுத்த நிலத்தில் தேவதச்சனான விஸ்வகர்மா மூலமாக ஓர் அழகான நகரை கிருஷ்ணன் நிர்மாணித்தார். அதுதான் துவாரகை.
மகாபாரத யுத்தம் முடிந்து 36 ஆண்டுகள் கழித்து துவாரகையைக் கடல் கொண்டது. இதை முன்கூட்டியே அறிந்த கிருஷ்ணர், யாதவர்களை ப்ரபாஸ் என்ற உயரமான மலைப் பிரதேசத்திற்கு (தற்போதைய சோம்நாத்) அழைத்துச் சென்று அவர்களைக் காத்தார். அங்கே யாதவர்கள் தமக்குள்ளேயே சண்டையிட்டுக் கொண்டு மாய்ந்தார்கள். கிருஷ்ணனும் வேடன் எய்த அம்பால் வைகுண்டம் ஏகினார்.
“கரையை வந்து வந்து தொட்டுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த கடல், திடீரென்று வேகம் கொண்டு துவாரகை நகருக்குள் புகுந்து, அந்த அழகிய நகரத்தின் தெருக்களை நிறைவித்தது. எல்லா மூலை, முடுக்குகளிலும் புகுந்தது. அர்ஜுனன் (கிருஷ்ணரின் மகனையும், பேரனையும் அழைத்துக் கொண்டு துவாரகைக்கு அப்போது வந்தவன்) பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போதே மாடமாளிகைகள் எல்லாம் கடலுக்குள் மூழ்கின.
கிருஷ்ணனுடைய அரண்மனையும் அப்படியே மூழ்கிற்று. விரைவில் எல்லாம் முடிந்துவிட்டது. கரையைத் தாண்டி வளர்ந்த கடல், அந்தப் பகுதிகளில் ஓர் ஏரிபோல அப்படியே தேங்கிவிட்டது. துவாரகை, வெறும் நினைவில் மட்டுமே தங்கும் பெயராகி விட்டது” என்று வர்ணிக்கிறது மகாபாரதம். மகாபாரத யுத்தத்தில் கௌரவர்கள் அனைவரும் அழிக்கப்பட்டனர்.
இதனால் பெரிதும் துயருற்ற அவர்களுடைய தாயாரான காந்தாரி, தம் பிள்ளைகள் இவ்வாறு நிர்மூலமானதற்குக் காரணம் கிருஷ்ணன்தான் என்று மனதுக்குள் வெம்மை பாராட்டினாள். அதனாலேயே இன்னும் 36 ஆண்டுகளுக்குள் கிருஷ்ணனும் அவனுடைய யாதவ குலமும் பூண்டோடு அழிந்துபோகட்டும் என்று சாபம் விடுத்தாள்.
தன் பொறுப்பு முடிந்த நிறைவில் கிருஷ்ணன் துவாரகையை உருவாக்கி அங்கே தங்கினார். ஆனால், குருக்ஷேத்திர யுத்தத்தை தர்மத்திற்கே வெற்றி கிடைக்குமாறு அமைத்த கிருஷ்ணன், இந்த துவாரகையில் சில போர்களைச் சந்திக்க வேண்டியதாகிவிட்டது. ஆமாம், கம்சன் வீழ்ந்த பிறகு, அவனுடைய மனைவியரில் இருவர் தமது தந்தையான ஜராசந்தனிடம் சென்று முறையிட, அதனால் பெருங்கோபம் கொண்ட ஜராசந்தன் கிருஷ்ணன்மீது இங்குதான் போர் தொடுத்தான். கிருஷ்ணனும், பலராமனும் ஜராசந்தனின் படைகளை அடித்து விரட்டினர். தப்பி ஓடியவர்களுடன் ஜராசந்தனும் ஒருவன்.
அடுத்த போர் காலயவனன் என்பவனுடன் மேற்கொண்டது. இந்த காலயவனன், கார்க்கிய முனிவரின் மகன். தனக்குப் பிள்ளை இல்லாத குறையை எள்ளி நகையாடிய யாதவர் குலத்தையே பூண்டோடு அழிக்க, சிவபெருமானை நோக்கிக் கடுந்தவம் இயற்றி, அவரருளால் அவர் பெற்ற பிள்ளை அவன். தன் தந்தையைப் பழித்தவர்களைப் பழிவாங்க துவாரகை நோக்கிப் புறப்பட்டான் காலயவனன்.
அவனுடைய படைகளுடன் போரிட்டவாறே அவர்களிடமிருந்து தப்பித்து செல்வதாகிய தந்திரப் போக்கு காட்டலில், கிருஷ்ணனும் பலராமனும் மலைமீது ஓடினர். தொடர்ந்து துரத்திவந்த காலயவனன் ஒரு மலைகுகைக்குள் சகோதரர்கள் இருப்பார்களா என்று தேட உள்ளே சென்றான். அங்கே களைப்புடன் படுத்திருந்த முசுகுந்தன் என்பவனைக் காலால் உதைத்தான். கிருஷ்ணன் கைக்குக் கிடைக்காத கோபம்! ஆனால், திடுக்கிட்டு விழித்த முசுகுந்தனுக்கு ஒரு வரம் கைவசம் இருந்தது.
தூங்கும் தான் விழித்தெழும்போது யாரை முதன் முதலாகப் பார்க்கிறானோ அவன் எரிந்து போவான் என்பதுதான் அது. தன் விழிகளில் கோபத்தை அக்னியாக வீச, அதில் கருகிச் சாம்பலானான் காலயவனன். பிறகு அங்கே வந்த கிருஷ்ணரின் பாதம் பணிந்த முசுகுந்தன், அவரது அறிவுரைப்படி பத்ரிகாசலம் சென்று அங்கே தவமிருந்து மோட்சம் ஏகினான். தன் பால்ய பருவம் கடந்து இளைஞனாக கிருஷ்ணன் வளர்ந்தபோது, பொதுவாக எந்த அரக்கனையுமே, எந்த அநீதியையுமே தன் கைப்பட மாய்க்கவில்லை என்பதற்கு காலயவனனின் மரணம் இன்னொரு எடுத்துக்காட்டு.
இந்த துவாரகையில்தான் பீஷ்மகன் மகளான ருக்மிணியை மணம் புரிந்தார் கிருஷ்ணன். குடும்பத்தார் எதிர்த்தாலும், அவளுடைய விருப்பத்தை முன்வைத்து அவளை ஒரு தேரில் கவர்ந்து வந்து அவ்வாறு திருமணம் செய்துகொண்ட புராணம் மிகவும் பிரசித்தமானது. துவாரகையிலிருந்து நான்கு கி.மீ. தொலைவில், ஓகா துறைமுகம் போகும் வழியிலுள்ள ருக்மிணி கோயில் இந்த சம்பவத்துக்கு சாட்சியாக இன்றும் விளங்குகிறது. ஸத்ராஜித் மகளான சத்யபாமாவையும் இங்குதான் திருமணம் புரிந்தார் கிருஷ்ணன்.
இவர்கள் தவிர, ஜாம்பவதி, மித்ரவிந்தா, காளிந்தீ, பத்ரா, லக்ஷ்மணா, ஸ்ரீஉதகீர்த்தி ஆகியோரையும் மணந்து அந்த எண்மருடன் துவாரகையில் அருளாட்சி புரிந்தார். அங்கேயே தம் குலத்தவரான யாதவர்கள் அனைவரையும் குடியமர்த்தினார். அவர்களுக்கு எல்லாவிதமான உபசாரங்களும் கிடைக்குமாறு செய்தார். தேவை என்று எதற்காகவும் காத்திருக்க வேண்டாதபடி, அவர்கள் அனைவரும் எல்லாவற்றையுமே அபிரிமிதமாக அனுபவிக்க வழிசெய்தார்.
இப்படி எல்லா சலுகைகளும், உரிமைகளும் கிடைத்துவிட்டதால் அவர்கள் அனைவரும் கட்டவிழ்த்துவிடப்பட்ட விலங்குகளாக மாறினார்கள். பிறருக்கு ஊறு விளைவிப்பது தமக்கு விளையாட்டு என்ற மனப்போக்கு உடையவர்களாக ஆனார்கள். அங்கே தவமியற்றிக்கொண்டிருந்த ரிஷிகளையும் அவர்கள் விட்டுவைக்க வில்லை. கிருஷ்ணனுக்கு அவர்களுடைய நடவடிக்கை பெரிய தலைவலியாகப் போய்விட்டது. அவர் எவ்வளவோ முயற்சித்தும் அவர்கள் தம் போக்கிலிருந்து மாறவில்லை.
எத்தனையோ அரக்கர்களை எளிதாக சமாளித்த அவரால், யாதவர்களின் அரக்க மனதை வெல்ல இயலவில்லை. கலியுகத்தின் ஆரம்ப அடையாளம் அது என்று அவருக்கும் தெரியாதா என்ன? அதோடு காந்தாரி இட்ட சாபமும், ரிஷிகளின் மனவருத்தங்களும் பலித்தாகவேண்டுமே! ஆக, தன் அவதார காலம் நிறைவுக்கு வந்ததை உணர்ந்த கிருஷ்ணன், வைகுந்தம் ஏக ஆயத்தமானார்.
தன்னுடைய தேர்ப்பாகனான தாரகனை அழைத்தார். தன்னுடைய அரண்மனை தவிர துவாரகையின் பிற பகுதிகள் எல்லாம் கடல் கொண்டுபோகும் என்றும், அதனால் அந்தப் பகுதிகளில் வசிக்கும் மக்கள் அனைவரையும் பாதுகாப்பாக பிரபாஸ க்ஷேத்திரம் என்ற உயர்ந்த மலைப்பகுதியில் குடியமர்த்துமாறும் கேட்டுக்கொண்டார்.
இந்த க்ஷேத்திரம்தான் இப்போது சோம்நாத் என்று வழங்கப்படுகிறது. இந்த சம்பவம், யாருக்கும் தான் கடனாளியாக இருக்க விரும்பாத கிருஷ்ணனின் மனோபாவத்தை விளக்குவதாக நயமாக உரைப்பார்கள். அதாவது, துவாரகை அமைய கடலரசனிடமிருந்துதானே 12 யோஜனை பரப்புள்ள நிலம் கேட்டார், கிருஷ்ணன்? இப்போது அதை மீண்டும் கடலரசனிடமே ஒப்படைத்துவிட்டார்!
எல்லாம் முடிந்துவிட்டது. தன் வைகுந்த பயண காலத்துக்காகக் காத்திருந்தார் கிருஷ்ணர். இறைவனேயானாலும், அவருக்கும் எல்லாம் நேரம், காலத்தோடுதான் செயல்படும் போலிருக்கிறது! ஒருசமயம் ஒரு அரசமரத்தடியில் ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்தார் கிருஷ்ணர். சற்றே சாய்ந்த நிலையில், இடது காலை மடக்கி, அதன்மேல் வலதுகாலைப் பதித்துப் படுத்திருந்தார். அப்போது தொலைவில் வந்த ஜரா என்ற வேடன், அவரது வலது திருப்பாதத்தைப் பார்த்து அதை ஒரு மான் என்று கருதி, இரும்புப் பூண் போட்ட தன் அம்பை அவர் மீது எய்தான். அம்பு தன் காலில் பட்டதும், புன்முறுவலுடன் பகவான் ஜோதி ஸ்வரூபமானார். மானுட உருவில் பிறப்பு இறப்பு என வாழ்ந்த அந்த பரப்பிரம்மத்தின் கருணையை எண்ணி
பாதுகாப்புச்சோதனைகளுக்குப்பின் ஆலயத்தில் நுழைகிறோம்.
👍அனுபவம் தொடரும்
No comments:
Post a Comment