படம் பார்க்க

 முகநூலிலிருந்து சத்ய மூர்த்தி

ஒரு காலத்தில், என்னுடைய சின்ன வயதில், டிவி வரும்வரை, சினிமாப் பார்ப்பது என்றால், என்றாவது ஒருநாள் நடக்கும் விஷயம்.  பரமத்தி வேலூரில்தான் இளம்பிராயம்.  

அப்போதெல்லாம் வந்த படங்களில் ஆபாசம் எல்லாம் கொஞ்சத்தில் கொஞ்சமாகதான் இருக்கும்.   அதிகபட்ச ஆபாசம் என்பது ஒரு க்ள்ப் டான்ஸ், ஸ்கின் கலர் டிரேஸ் போட்டு இடுப்பை மறைத்த நடனப் பெண்மணி ஆடுவது.  அதையெல்லாம் ஃபில்டர் பண்ணி ஒதுக்கிவிட்டு ரொம்ப குடும்பப்படமாக தணிக்கை செய்து அப்பா-அம்மா-அண்டை அசல் குடும்பங்கள் சகிதம் ஓரிரு கிலோமீட்டர் நடந்து போய், வேலூர் கணேசா தியேட்டர், பொத்தனூரில் பெயர் மறந்துவிட்ட தியேட்டர் போன்றவற்றில் தரை டிக்கெட்டில் படம் பார்ப்போம்.

த|ணிக்கையின் வீர்யம் எவ்வளவு என்றால், சிவாஜி-ஜெயலலிதா நடித்த ராஜா படத்தில் ஜெ. ஷார்ட்ஸ் - டீ ஷர்டில் ஒரு பாடலில் (இரண்டில் ஒன்று நீ என்னிடம் சொல்லு) நடித்திருந்ததால், வெற்றிகரமாக ஓடிய அந்தப் படத்தை நான் பார்க்கவில்லை. 

என் இளவயது அப்பா நிச்சயம் நண்பர்களுடன் போய் பார்த்திருப்பார் என்பதில் எனக்கு கிஞ்சித்தும் சந்தேகமில்லை.  

அது அவர் சிவாஜி ரசிகர் என்பதாலா? அல்லது ஜெ. ட்ராயர் சீனாலா? என்ற இரண்டில் ஒன்று “வாலி வதம்”, “சீதா தீ மிதி” போல அனல் பறக்கும் விவாதம் வைத்தாலும் என்னால் அறுதியிட்டு சொல்லமுடியாது. 

ராஜா படம் வந்து சில மாதங்களிலேயே சென்னை வந்துவிட்டாலும், திரைப்படங்கள் பார்ப்பது என்பது தணிக்கைக்கு உட்பட்டே இருந்தது.  தெய்வீகமான படங்கள், குடும்பப்படங்கள் போன்றவையே அதிகம்.  தியேட்டருக்குப் போய் பார்த்த படங்களாக நினைவில் நிற்பவை தசாவதாரம் (நிஜ தசாவதாரம்), கவுரவம், ஞானஒளி, இரண்டாவது ரிலீஸில் சித்ரா போன்ற தியேடர்களில் வரும் மேற்சொன்ன ஜானர் படங்கள்.  வீடு முழுக்க சிவாஜி ரசிகர்க்ள் என்பதால், நான் தியேட்டருக்குப்போய் பார்த்த ஒரே எம்ஜிஆர் படம் நல்லநேரம்.  ஆனால், அது எங்கள் வீட்டில் குடித்தனம் இருந்த எம்ஜிஆர் ரசிகரான பாபு என்பவர் அழைத்துச் சென்றதால்.  அன்று சினிமா முடிந்து திரும்பியதும் அப்பாவுக்கு அவரை நிறைய திட்ட நேரம் கிடைத்து அது பாபுவுக்கு கெட்ட நேரம் ஆனது.

அதற்குப் பிறகு எவருக்கும் என்னையோ, என் தம்பிமார்க்களையோ எம்ஜிஆர் படத்துக்கு இலவச டிக்கெட் கிடைத்தாலும் அழைக்கும் தைரியம வந்ததில்லை.  

ஆகவே, சினிமாவுக்கு போவது என்பது அரிதானதாகவே இருந்தது.  அந்த சமயத்தில் உள்ளே நுழைந்ததுதான் தொலைக்காட்சி.  அதில் வாராவாரம் ஞாயிறன்று ஒரு படம் உண்டு என்பதாலும்,  அதிலும் ஏ படங்க்ள் இருக்காது என்பதாலும், நெருக்கமான காட்சிகள் வரும்போது தொலைக்காட்சித் திரையை இருட்டாக்கலாம் என்பதாலும், முக்கியமாக படங்கள் இலவசம் என்பதாலும்.. கடும் அறுவையாக இருந்தாலும் அதிகப் படங்கள் பார்க்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது.

பின்னர் கல்லூரிக்குப்  போகும் வயது வந்து, கைசெலவுக்கு என்று கொடுக்கப்படும் பணம் என்னிடமும், நண்பர்களிடமும் புழங்க ஆரம்பிக்க, தணிக்கை இல்லாமல் தியேட்டரில் படங்களைப் பார்க்க முடிந்தது.  ஆனந்தவிகடனில் நல்ல விமர்சனம் / மார்க் இருந்தால் (அப்பொதெல்லம் நடுநிலையாக இருக்கும்) அந்தப்படம் டிவியில் வரும்வரைக் காத்திருக்காமல்  உடனுக்குடன் பார்க்க முடிந்தது.

அடுத்த மறுமலர்ச்சி சாட்டிலைட் டிவிக்கள் 1992 வாக்கில் வந்ததும் ஏற்பட்டது.  கல்ஃப் வார்தான் இந்த மறுமலர்ச்சியை ஏற்படுத்தியது.  கேபிள் டிவி என்ற விஷயம் வந்து “மிஸ்டர் ஒரு சேனல் இல்லை, ஒரு முப்பது பார்க்கலாம்” என்ற நிலை வந்தது.  

கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சாட்டிலைட் டிவி வளர்ந்து நூற்றுக்கு மேற்பட்ட சேனல்கள் 24x7 ஏதாவது படம் ஏதாவது சேனலில் ஓடத் தொடங்கியது.  புதிதாக வந்த படங்களை தியேட்டரில் பார்ப்பதற்கு பதிலாக திருட்டுத்தனமாகப் பார்க்க இண்டெர்னெட் வளர்ச்சி வழி தந்தது.

சாட்டிலைட் டிவி வந்து (இந்தியாவுக்குள்) கிட்டத்தட்ட முப்பது வருடங்கள் ஆகிவிட்டன.  இப்போது “இந்தியத் தொலைக்காட்சிகளில் முதல் முறையாக” என்ற பெருமைகளும் காணாமல் போய்விட்டன.  நினைத்த படத்தை நினைத்த நேரத்தில், நினைத்த வேகத்தில்  பார்க்கும் சவுகரியம் வந்து விட்டது.  பல ஸ்ட்ரீமிங் சேவைகள்.  நெட்ஃபிளிக்ஸ், ப்ரைம், ஸீ 5, ஆப்பிள் டிவி+, யூட்யூப் என்று பல கைக்கடக்கமாக வந்துவிட்டன.

ஒரே ஒரு படம் பார்க்கவென, ஒரு ஸ்ட்ரீமிங்க் சேவைக்கு ஒரு வருட சந்தாவைகூட கட்டிக்கொள்ளும் வசதியும் வந்துவிட்டது.

இன்று எங்களிடம் இல்லாத ஸ்ட்ரீமிங் சேவைகள் இல்லை.  ஆயிரக்கணக்கில் படங்கள் பல மொழிகளில் கொட்டிக்கிடக்கின்றன.  எந்த மொழிப் படமானாலும் ரசிக்க தாய்மொழி டப்பிங்கும் வந்துவிட்டது.  இல்லை என்றால் சப்டைட்டில் இருக்கவே இருக்கிறது.  தேர்வான தேர்வு செய்து, “ஓகே இதை பார்க்க விருப்பம்” என்று விஷ் லிஸ்டில் ஏகப்பட்டது டெபாசிட் செய்து வைக்கப்பட்டிருக்கிறது.  

இருந்தாலும்... இருந்தாலும்...

ஒரு படத்தை அமர்ந்து முழுமையாகப் பார்த்து ரசிக்கும் பொறுமையும் நேரமும் காணாமல் போய்விட்டது.