மும்பையில் எனது ரயில் வாழ்க்கை. - 1

 முகநூல் 

நரசிம்மன் சுந்தரம்

மும்பையில் எனது ரயில் வாழ்க்கை. 

வருடம் : 1990

ஊரில் படிப்பு முடிந்து சில வருடங்களில் மும்பையில் உள்ள அக்கா வீட்டிற்கு வேலை தேடுவதற்காக காலடி எடுத்து வைத்தேன். ஈரோட்டில் ஜெயந்தி ஜனதா எக்ஸ்பிரஸில் முதன் முதலில் தனியாக 36 மணி நேர பயணம். 

மும்பையில் இறங்கிய இடம்: கல்யாண் ஜங்ஷன். இது மும்பைக்கு 55 கிமீ முன்பாக அமைந்துள்ள ஊர். 

இந்தியாவின் தென்பகுதியில் இருந்து போகும் அனைத்து ரெயில்களில் இருந்து அதிகமாக இறங்குபவர்கள் இங்குதான். கல்யாண் ஜங்ஷனைச் சுற்றி இருக்கும் “தாக்குர்லி, டோம்பிவிலி, வித்தல்வாடி, அம்பர்நாத், பத்லாபூர்” இடங்களில் வசிக்கும் அனைவருக்கும், இங்கு இறங்கி உடனே எலக்டிரிக் டிரெயின் பிடித்து வீடு போய் சேர மிகவும் வசதியாக இருக்கும். நிறைய குடும்பங்கள் இங்கு இறங்கும். 

நானும் அதிகாலையில் போய் இறங்கினேன். என்னை அழைத்துச் செல்ல அக்காவின் கணவர் வந்திருந்தார். சரியாக ஐந்து நிமிடம் கழித்து ஜெயந்தி ஜனதா புறப்பட்டு எங்களைத் தாண்டி மும்பை நோக்கி நகர ஆரம்பித்தது. வெளி மாநிலங்களில் இருந்து வரும் எக்ஸ்பிரஸ் தடம் ஒன்றுதான். மற்ற ஐந்து தடங்களும் எலக்டிரிக் டிரெயின்களின் தடங்கள். அதிகாலை விடிந்தும் விடியாத வேளை. ரயில் நிலைய விளக்குகள் மங்கலாக எரிந்து கொண்டு இருந்தன. அந்தக் கல்யாண் ஸ்டேஷன் உள்ளே முதன் முதலாக எலக்டிரிக் டிரெயின்களை நான் பார்த்தேன். 

4.30 மணிக்கு முதல் எலக்டிரிக் டிரையின் V.T. என அப்பொழுது அழைக்கப்பட்ட விக்டோரியா டெர்மினஸ் (இப்பொழுது அது CST-சத்ரபதி சிவாஜி டெர்மினஸ்) நோக்கிப் புறப்படத் தயாராக இருந்தது. பிரவுனும், மஞ்சளும் கலந்த கலரில் விளக்கு வெளிச்சத்தில் டிரெயினின் உடல் மின்னிக் கொண்டிருந்தது. ஏறி உட்கார்ந்தோம். உள்ளே காலியான சீட்கள். உள்ளே உட்காரும் பிரவுன் கலர் சீட்கள் விளக்கு வெளிச்சத்தில் பளபளத்தன. ஆங்காங்கே சில நபர்கள் உட்கார்ந்திருந்தனர். 

கல்யாண் தாண்டி ரெண்டாவதாக வரும் ஸ்டேஷன் பெயர் “டோம்பிவிலி”. எங்களுக்கு அங்குதான் இறங்க வேண்டும். “உடனே இறங்கிடணும், 10 செகண்டுல வண்டி கிளம்பிடும்” என அக்காவின் கணவர் சொல்லி வைத்திருந்தார். வண்டி நிற்கும் முன்னமே என்னை கதவோரம் கூட்டி வந்துவிட்டார். வண்டியிலிருந்து இறங்குபவர்கள் யாரும் இல்லாததால் சுலபமாக இறங்கிவிட்டோம். ஆனால், அதிகாலை 4.45 க்கு இறங்கும் நபர்களை விட, ஏறும் நபர்கள் அதிகமாக இருந்தனர். பெட்டிகளோடு பிளாட்ஃபார்மில் நடந்து மேலே படிக்கட்டின் வழியாக ஏறினோம். பிரிட்ஜின் மேல் வந்து இடது பக்கம் போனால் டோம்பிவிலி ஈஸ்ட், வலதுபக்கம் போனால் வெஸ்ட். அக்கா வசித்தது வெஸ்ட். அதனால், வலது பக்கம் திரும்பி நடந்து, வெளிப்படிக்கட்டில் இறங்கினோம். கருப்பு உருவத்தில் மஞ்சள் கோடு போட்ட டிரெஸ் போட்டிருந்தன அங்குள்ள ஆட்டோக்கள். விடிகாலையிலேயே கணிசமான ஆட்டோக்கள் தென்பட்டன. ஒரு ஆட்டோவைப் பிடித்து வீட்டிற்கு வந்து சேர்ந்தோம். அந்தக்காலை வேளையிலும் ரயிலைப் பிடிக்க வேக வேகமாக ஸ்டேஷனை நோக்கி நடந்து போய்க் கொண்டு இருந்தனர் சிலர்.  

அடுத்தது வேலை தேடும் படலம். அந்தக்காலத்தில் புதியதாக மும்பை செல்பவர்கள் வேலை தேடுவது எப்படி என்றால்: “டைம்ஸ் ஆஃப் இந்தியா” பத்திரிக்கையில் வரும் Classified செக்சனில்தான். அங்குதான் ஏகப்பட்ட வேலை வாய்ப்பு விளம்பரங்கள் கொட்டிக்கிடக்கும். நானும் அதில் தினமும் எனது வேலைக்கு உண்டான விளம்பரங்களை தேடலானேன். எனது வேலைக்குப் பொருத்தமான விளம்பரம் செய்யப்பட்ட கம்பெனிகள் அட்ரஸை கட்டிங் செய்து எடுத்துக் கொண்டு, மும்பை நகரத்தை நோக்கி அந்தக் கம்பெனிகளுக்கு படை எடுக்கத் தயாரானேன். 

நாங்கள் தங்கியிருந்த இடத்தில் இருந்து 42 கிமீ தொலைவில் இருக்கும் மும்பை சிட்டியை வேகமாக சென்றடைய ஒரே போக்குவரத்து: லோக்கல் டிரெயின் மட்டுமே. 

ஸ்லோ, செமி ஃபாஸ்ட், ஃபாஸ்ட் என மூணு விதமான பிரிவுகளில் ஓடும் டிரெயின்கள் உண்டு. 

1. எல்லா ஸ்டேஷன்களிலும் நின்று போவது ஸ்லோ டிரெயின்.

2. டோம்பிவிலியில் இருந்து “தானே”என்ற ஸ்டேஷன் இடையில் எல்லா ஸ்டேஷன்களிலும் (திவா, மும்ப்ரா, கல்வா) நின்று விட்டு, அதன் பிறகு குறிப்பிட்ட ஸ்டேஷன்களில் (முலண்ட், காட்கோபர், குர்லா, தாதர், பைக்குல்லா) நிற்பது செமி ஃபாஸ்ட். 

3. டோம்பிவிலியில் இருந்து டைரக்ட்டாக “தானே”, அதற்குப்பிறகு முக்கிய ஸ்டேஷன்களில் மட்டுமே நிற்பது ஃபாஸ்ட் டிரெயின். (பாயிண்ட் டூ பாயிண்ட்).

பொதுவாகவே ஸ்லோ டிரெயின் எல்லாம் கல்யாண் ஜங்க்‌ஷனில் இருந்து வரும். இதில் ஜனங்க கூட்டம் கொஞ்சம் கம்மியா இருக்கும். 

செமி ஃபாஸ்ட், ஃபாஸ்ட் டிரெயின்கள் அனைத்தும் அம்பர்நாத், பத்லாபூர், கர்ஜத், டிட்வாலா அல்லது கசாரா என்ற ஊர்களில் இருந்து வரும். இந்த இடங்கள் அனைத்தும் டோம்பிவிலியில் இருந்து தொலைவில் இருப்பதால், டிரெயின் உள்ளே ஏற்கெனவே ஜனங்க கூட்டம் ஃபுல் ஜாம்மாகவே இருக்கும். ஏறுவது மிகக் கடினம். 

மும்பைக்கு புதியதாக வேலை தேடுபவர்கள் அனைவரும் தேர்ந்தெடுக்கும் டிரெயின் “ஸ்லோ”தான். கூட்டத்தில் இருந்து தப்பிக்க அதுதான் வசதி. நானும் அதில் பயணிக்க ஆரம்பித்தேன். காலை 7மணியில் இருந்து 10மணி வரை வேலைக்குப் போகும் கூட்டம் ஸ்டேஷனில் அலைமோதும். புதியதாக வருபவர்கள் ஸ்டேஷனில் உள்ள கூட்டத்தைப் பார்த்த பயத்துலேயே அதன் பக்கத்தில் போக மாட்டார்கள். அதனால் 7-10 மணி டைமிற்கு வண்டியில் ஏறக்கூடாது. தவிர்க்க வேண்டிய டைம். 

அதனால், நான் டிரெயினோட மாதாந்திரப் பாஸ் வாங்கி வைத்துக்கொண்டு, காலையில் 10 மணிக்குப் பிறகு வரும் ஸ்லோ டிரெயினில் ஏறி, கடைசி ஸ்டேஷனாம VT யில் போய் இறங்கி, வேலை தேடும் படலத்தை ஆரம்பித்தேன். மும்பையில் சுற்றிப்பார்க்க இடங்கள் நிறைய இருப்பதால், இண்டர்வியூ முடிந்த பின் எங்காவது உட்கார்ந்து, வீட்டில் அக்கா கட்டிக் கொடுக்கும் மதிய சாப்பாட்டு டிபன் பாக்ஸை திறந்து சாப்பிட ஆரம்பிப்பேன். அதே போல VT யில் இருந்து சாயந்திரம் கூட்டத்தை தவிர்க்க 4 மணி போல கிளம்பும் ஸ்லோ டிரெயினைப் பிடித்து 5.30க்குள் வீடு சேர்ந்துவிட வேண்டும். கொஞ்சம் லேட் ஆனாலும் கூட்டத்தில் சிக்கி சின்னா பின்னம் ஆகும் நிலை ஏற்படும். 

எனக்கும் ஒரு மாதத்திற்குள் ஒரு வேலை கிடைத்தது. மும்பையின் காலை ரெயில் பயணத்துக்கு நானும் ஆயுத்தமானேன். இயந்திரமாக செயல்படும் மக்களின் வெள்ளக் கூட்டத்தில் நானும் ஒருவனானேன். ஒரு கையில் மத்தியான லஞ்ச் டப்பாவை ஜாக்கிரதையா பிடித்துக்கொண்டு,  கூட்டத்தோடு கூட்டமாக அடித்து பிடித்து, முட்டி மோதி ரயிலில் போகும் நிலை எனக்கும் வந்தது. ஸ்டேஷனில் மிரள வைக்கும் அலைதிரண்ட கூட்டம். டோம்பிவிலியில் அனைவரும் வேலைக்கு செல்லும் மிடில்கிளாஸ் குடும்பங்கள். அதனால் ஏறும் கூட்டம் மட்டுமே அதிகமாக இருக்கும். அந்தக் கூட்டத்தோடு கூட்டமாக காலையில் 20 செகண்ட் மட்டுமே நிற்கும் டிரெயினுக்குள் எப்படி ஏறுவது? பயம். குழப்பம். பதட்டம். இவை எல்லாம் ஒன்று சேர்ந்து என்னைத் தாக்கியது. டிரையினுக்குள் ஏறப்போகும் கால்கள், திடீரென பயத்தில் பேக் அடித்தது. ஏறுவதற்குள் வண்டி எடுத்துவிட்டால்?? அதனால், ஏற பயம். மனசு வராது. 

ஒன்னு,ரெண்டு, மூன்று என வரும் ரயில்களை எல்லாம் விட்டுக்கொண்டே இருந்தேன். முதல் நாள். வேலைக்கும் போயே ஆகணும். அடுத்த டிரையின் ஸ்டேஷனுக்குள் நுழைந்து கொண்டிருந்தது. மனதில் தெம்பை வரவழைத்துக்கொண்டு கூட்டதோடு கூட்டமாக, கையில் லஞ்ச் டப்பா பையையும் இறுக்கிப் பிடித்துக்கொண்டு முட்டி மோதியதில் கூட்டத்தின் நடுவில் மாட்டிக்கொண்டேன். கூட்டத்தில் மாட்டிய என்னை ஆட்டமேட்டிக்காக எல்லாருமா சேர்ந்து உள்ளே கொண்டு போய்ச் சேர்த்தனர். எப்படி உள்ளே போனேன் என எனக்கே தெரியவில்லை. “ஓஹோ!!!இதுதான் டிரெயினுக்குள்ள ஏற டெக்னிக் போல இருக்கு” என நினைத்தேன். நாம ஏற வேண்டியது இல்ல. மத்தவங்க நம்மள மசாஜ் செஞ்சு ஏத்தி விட்டுருவாங்க. ஏறும் கூட்டத்துக்கு நடுல நின்னு, முட்டி மோதி, கொஞ்சம் முனைப்பு எடுத்து உடம்புக்கு கொஞ்சம் எக்ஸர்சைஸ் கொடுத்தா உள்ளே போயிடலாம். இதுதான் டெக்னிக். இறங்கும்போதும் இதேதான். ஸ்டேஷனில் இறங்க பயங்கர கூட்டமா இருக்கும். யார் பின்னாடியாவது நின்னுகிட்டா போதும். நம்ம பின்னாடி இருக்கறவங்க தள்ளற தள்ளுல முன்னாடி இருக்கறவரு உடம்போடு உடம்பு ஒட்டிகிட்டே நாமளும் அவர்கூடவே சேர்ந்து இறங்கிடலாம். 

ஆரம்பத்தில் இந்த ரயில் இடிபாடிகளுக்கு நம்மை தயார் செய்து கொண்டு வாழ்க்கையை நகர்த்திவிட்டால், மும்பையில் காலை ஊன்றி விட்டோம் என அர்த்தம். இந்த ரயில் பிரயாணத்தால் பயந்து வேலை வேண்டாம் என ஊருக்கு திரும்பியவர்கள் நிறைய பேர் உண்டு. 

ஏறும், இறங்கும் டெக்னிக் எல்லாம் கத்துகிட்ட பிறகு ரயில் பிரயாணத்தின் அடுத்த டெக்னிக்கை கையாள ஆரம்பித்தேன். அதாவது, தினமும் குறிப்பிட்ட டைமிற்கு வரும் டிரெயினில் குறிப்பிட்ட டப்பாவில் ஏறுவது. நாள்பட நாள்பட அந்த டப்பாவில் வருபவர்கள் எனக்கு பரிச்சியம் ஆகிவிட்டனர். வண்டியில் ஏறியவுடன் கதவுக்கு நடுவில் இருக்கும் இரும்பு ராடின் இரண்டு பக்கமும் இடம் இருந்தால் நிற்கலாம். இறங்க மிக வசதி அந்த இடம்தான். அப்படி இல்லாவிடில் உள்ளே போய் முதல் வரிசையில் உட்கார்ந்து இருப்பவர்களின் நடுவில் இருக்கும் இடத்தில் நின்று கொண்டு பயணிக்கலாம். 4 பேர் வரிசையாக ஒருத்தர் பின்னால் ஒருத்தர் நிற்கலாம். உட்கார்ந்து இருப்பவர்கள் பரிச்சியத்தால் எனக்கு நாளாக ஆக உட்கார இடமும் கொடுத்தார்கள். 3 பேர் உட்காரும் இடத்தில் 4 பேர் உட்கார்ந்து வருவார்கள். இதுதான் மும்பை டிரெயினில் பயணிப்பவர்களின் புரிதல். நான்காவதாக உட்கார வருபவருக்கு அந்த சிறிய இடத்தைக் கொடுக்கவில்லை என்றால் அவர் மும்பைக்கு புதியவராக இருப்பார். 

வெளியே இருந்து சில நபர்கள் தனது சாப்பாட்டுப் பையை உள்ளே இருக்கும் பரணில் வைக்கச்சொல்லி நம்மிடம் உதவி கேட்பார்கள். அவர்களும் எனக்கு நாள்பட நண்பர்கள் ஆயினர். டிரெயினில் உள்ளே நிற்பதற்கும், உட்காருவதற்கும் என ஒருவருக்கு மற்றவர் உதவுவது என ரயில் பிரயாணத்தில் ஒரு அழகான புரிதலோடு தினமும் பயணிக்கலானேன். அந்த இனம் புரியாத நட்பும், ரயில் பயணமும் ஒரு தனி சுகத்தைக் கொடுக்க ஆரம்பித்தது. 

சில மாதங்கள் கழித்து எங்களது டப்பாவில், மும்பை சித்தி விநாயகர் படத்தை மாட்டி, அவருக்கு ஆரத்தி எடுத்து பாடல்களைப் பாட ஆரம்பித்தனர். ஷிர்டீ சாய்பாபாவின் பஜனைகளும் பாட ஆரம்பித்தனர். முக்கியமாக சாய்பாபாவின் பாட்டான “ஓம் ஜெய் ஜகதீஷ் ஹரே, ஸ்வாமி ஜெய் ஜகதீஷ் ஹரே!! பக்த ஜனோ கே சங்கட்டு, தாஸ் ஜனோ கே சங்கட்டு, பல் மே தூர் கரே!! ஓம் ஜெய் ஜகதீஷ் ஹரே!!!

அனைத்து வண்டிகளிலும் இந்த பஜனை ஒலிக்காமல் இருக்காது. அனைவரும் சேர்ந்து பாடுவதால் பக்திப்பரவசம் மிகுந்து காணப்படும் அந்த டப்பா முழுதும். பாட்டுக்கு ஏற்றாற்போல் வீட்டில் இருந்து மஞ்சிரா (ஜால்ரா), தபளா எல்லாம் கொண்டுவந்து தாளத்தோடு பாட்டுப்பாடி நம்மை மயக்க வைப்பார்கள். பாட்டு பாடி ஆரத்தி எடுத்ததும் வண்டியில் இருக்கும் அனைவருக்கும் “பேடா” எனப்படும் இனிப்பை பிரசாதமாக வழங்குவார்கள். இவர்களோடு சேர்ந்து நானும் என் மும்பை ரயில் வாழ்க்கையை அனுபவித்து பயணிக்க ஆரம்பித்தேன். 

வருடங்கள் ஓட ஓட எல்லாவிதமான சூழலிலும் மும்பையின் ரயில் பிரயாணம் மிகவும் இலகுவாகி அன்றாட வாழ்வில் எனக்கு ஒரு அங்கமானது. மும்பையில் ஆரம்ப காலங்களில் அடிப்பட்டதால், அதன் மூலமாக நல்லவைகளை கற்றுக்கொண்டு,  வாழ்வில் எனது அடுத்த கட்டத்தை நோக்கி நகர ஆரம்பித்தேன். 

மிடில் கிளாஸ் குடும்பங்கள் அனைவருக்கும் மும்பையின் எலக்டிரிக் ரயில் பயணமானது தங்களது வாழ்க்கையில் ஒரு பெரிய அங்கம் வகிக்கிறது எனச்சொன்னால் அது மிகையாகாது. 

...நரசிம்மன்.