ஹாலிடே டூர்

 கோதண்டராமன்சுரேஷ்

"எல்லாரும் ஹாலிடே, டூர் போயுட்டு  வந்தா, ஃபேஸ்புக்ல அதப்பத்தி ஸ்வாரஸ்யமா, பக்கம் பக்கமா எழுதுராங்களே, நீ ஏன் அதைப்பத்தி ஒண்ணும் எழுதல?" அப்படீன்னு இதுவரை யாரும் என்னை கேக்கலை. ஏனென்றால், நான் எழுதினால் அது கீழ்க்கண்ட  மாதிரிதான் இருக்கும் என்று எல்லோருக்கும் தெரியும்!

கொஞ்ச வருஷம் முன்னாடி Switzerland போய்விட்டு வந்தோம். வருஷம் முழுக்க குளிர்லியே இருக்கோமே, கொஞ்சம் வெய்யில் ஸீஸன்ல போவோம்னு climate, history, geography, tourism site எல்லாத்தையும் பாத்து பாத்து அனலைஸ் பண்ணி, யோசிச்செல்லாம் trip plan பண்ணலை. லீவ் கிடைக்கிற ஏதோ ஒரு வாரம் கிளம்பிட்டோம்- அதுவும், வருஷத்ல அங்கரொம்ப வெய்யில் அடித்து  fan தேவைப்படற ஒரே வரு வாரம்னு அங்க போன உடன்தான் தெரிஞ்சுது. 

"Daddy. It's so hot. It's soaring to 30 degrees, plus!"

"It's boring. Why did you bring us here? That too, All the time, only travelling in the train. No activities at all. That's why we told you, we should go only to Disney land ,........"

இந்த மாதிரி நச்சு பண்ணின்டே இருப்பாங்கன்னு தெரிஞ்சு, நல்ல வேளையா, என் தோஸ்த், ரவி ஃபேமிலியோட சேர்ந்து போனோம். They also have two kids, nearly the same age as my two kids.  பாத்த உடனேயே பசங்க எல்லாம் ஃப்ரண்ட்ஸ் ஆகிட்டாங்க. 

அப்பாடா! எனக்கு மேற்கண்ட திட்டு எதுவும் விழல. 

Interlaken to Jungfraujoch -Two to three hours scenic train journey. 

All along, high mountains, deep valleys, lakes and waterfalls. 

ட்ரைனில் பசங்க நாலு பேரும் ஒண்ணா உக்காந்துண்ட்டாங்க. 

அஞ்சு நிமிஷத்துக்குள்ள ஏதோ gadget games விளையாட ஆரம்பிச்சுட்டாங்க. 

நான் இயற்கைசூழலில் ஐக்கியமாகி ரொம்ப உற்சாகமாக

"Hey kids. Look that side. Wow! Huge mountain!" என்று கம்பார்ட்மெண்ட் முழுக்க கேக்கரமாதிரி கத்தினேன். 

தலையை நிமிராமல், கண்களை மட்டும் ஒரு செகண்ட் மேலே உயர்த்தி, "Ok. So what? We have seen this already. Same mountain again and again."

"Could you please not disturb our game? See, I almost lost my game, when you screamed"

"Shall we, the kids, go and sit in the next compartment, please?"

இப்படியாக ஒவ்வொரு பசங்களும் அன்பாக பதில் சொன்னார்கள். 

ரவியின் பெரிய பையன் மட்டும், ஜன்னலுக்கு வெளியே கொஞ்ச நேரம் ஆழ்ந்த சிந்தனையுடன் உற்றுப்பார்த்துவிட்டு, டக்கென்று ஒரு நோட்புக்கையும் பேனாவையும் எடுத்தான். 

"Dancing,

Thrashing,

Cascading

Down the barren stone tower,

Through the craggy, coarse cliffs

Refining, polishing the necessary features

And streaming for the duration of my adventure,......

என்று என்னை மாதிரி இயற்கையில் லயித்து ஆங்கிலத்தில் கவிதை எழுதுகிறான் என்று நினைத்து நைஸாக எட்டிப்பார்த்தேன் 

Log e to the power of  n, Zigma, 

X to the power of n divided by pie அது இதுன்னு dentist, ஏதோ ஜெர்மன் பாஷையில் எழுதற மாதிரி ஒன்பதாவது படிக்கும் பையன் யுனிவேர்சிட்டி லெவல் மேக்ஸ் போட்டுக்கொண்டிருந்தான். 

நான் "Just a minute. I need to go to the toilet to get the bus pass" அப்படீன்னு ஏதோ உளறிக்கொட்டி நைஸாக நழுவிவிட்டேன். 

பத்து நிமிஷம் கழிச்சு திரும்பி வரும்போது என்னை மடக்கிவிட்டான். 

"Uncle, in this geometric progression, if x is equal to nth power of y,....."

"Is this x or n? Sorry, they all look blurred. I think I need to change to varifocal lenses."

"But, I saw you reading the small prints of the train time table, uncle!"

It took no time for him to realise that he chose the wrong person to discuss Mathematics. 

"போயும் போயும்  ஆளப்பாத்து கேட்டேன்பாரு! என்னைச் சொல்லணும்' "என்று தன்னைத்தானே திட்டி, என்னை அவமானப்படுத்தாமல்,

"No problem uncle. It's ok. Thank you anyway. Sorry, I disturbed you" என்று ப்ரிட்டிஷ் ஸ்டைலில் மிகுந்த கர்ட்டஸியோடு என்னை பாராட்டிவிட்டு, நோட்டைத்தூக்கிக்கொண்டு, ப்ரியா பக்கத்தில் உட்கார்ந்துகொண்டான். 

ரண்டு பேரும், வெளியே தொடர்ந்து வரும் மலையும் அருவிகளும் ஆறுகளும் கொஞ்சமும் கண்ணில் படாதவாறு பார்த்துக்கொண்டு "Yah! Absolutely! That's the beauty of Maths!"

"Yes. That's why I love calculus. Trigonometry is also my favourite......"

என்று ரொம்ப சிலாகித்து பரம சந்தோஷமாக வடிவியல் கணிதத்தை discuss பண்ணிக்கொண்டு வந்தார்கள். 

ஒரு மண்ணேரம் கழிச்சு, அந்த குட்டி ராமானுஜம் தன் ஆஸ்தான நோட்டை தூக்கிக்கொண்டு இந்த பக்கிட்டு வந்தவுடன், நான் நழுவி அந்த பக்கம் போனேன். "எவ்ளோ ஸீனிக்கா இருக்குல்ல. So beautiful" என்று சொல்லிக்கொண்டு ப்ரியா பக்கத்தில் போய் உக்காந்தேன். 

"அப்பாடா! மேரேஜ் ஆஹி இவ்ளோ வருஷத்ல இன்னிக்குத்தான் ரொமேண்ட்டிக்கா சிரிக்கிறீங்கோ" என்று சொன்னாள். 

நான், "இல்ல ப்ரியா. பசி வயித்தை கிள்றது. ஸ்நேக்ஸ் பை எங்க?" என்றேன். 

"அதான பாத்தேன்.....எங்க கிளம்பினாலும் உங்க சாப்பாட்டு மூட்டைய தூக்கிண்டு வரதே என் வேலையா போச்சு. எங்க அந்த உங்க முறுக்கு மூட்டை?" ன்னு ப்ரியா கேட்டபோதுதான், எனக்கு குடுத்த ஒரே ஒரு வேலையையும் மறந்து, அந்த முக்கியமான மூட்டையை ரூமிலேயே வைத்துவிட்டது புரிந்தது. 

"ஒரே ஒரு வேலைய சொன்னா, அதக்கூட,....,"

அன்றைய நாளுக்கான எங்களின் ரொமேண்டிக் கான்வர்ஸேஷன் ஆரம்பமானது! 

வழிநெடுக, மலையோடும், அருவிகளோடும், ஆறுகளோடும், பனியோடும், பசுக்களோடும், பசியோடும் Joungfru வந்தாச்சு!

அத்வானத்ல ஒரே ஒரு கட்டடம்! 

சுத்தி நிறைய activities. skiing, paragliding.... Wow! What a beauty! 

நேரே ஹெல்ப் டெஸ்க் போனோம். 

ப்ரியா, "Excuse me, Where is the souvenir shop, please?"

நான், "Where is the restaurant please?"

யாருக்கு முதலில் பதில் சொல்வது என்று தெரியாமல் குழம்பின அந்த லேடி, ரண்டு கையையும் ரண்டு பக்கம் காண்பிக்க, நான் "Restaurant is on this side" என்று எல்லாரையும் கையைப்பிடித்து இழுத்துக்கொண்டு ஓடினேன். 

ஆபத்பாந்தவன், அனாதரட்க்ஷகன்!

அங்கே ஒரு சௌத் இண்டியன் ரெஸ்டாரெண்ட்! அதுவும் unlimited buffet! அலைமோதிய கூட்டத்தில் நல்ல வேளை எங்களுக்கு உடனே இடம் கிடைத்தது. 

"சாப்டவங்கள்ளெல்லாம்  கொஞ்சம் சீக்கிரம் அடுத்த பேட்சுக்கு இடம் கொடுங்க"ன்னு சொல்றதுக்கு ஒரு செகண்ட் முன்னாலேயே நான் பெருந்தன்மையா எழுந்து, அரைமணிநேரமா என் நாற்காலியை ஆடாமல் அசையாமல் இருக்கப்பிடித்துக்கொண்டு, பசியோடு என் நாற்காலியையே, ம்யூசிக்கல் சேர் மாதிரி, ஏக்கமாக பார்த்துக்கொண்டிருந்தவருக்கு இடம் கொடுத்தேன். அவருக்கும் சாப்பாடு இருந்தது.  "நல்ல வேளை. எனக்கு வயித்த வலி வராது!"

வெளியே வந்து, பெரிய கண்ணாடி ஜன்னல் வழியே பார்த்தா, a lot of activities in the snow. 

"Wow! This is what we wanted Daddy. Thank you daddy. Come on. We will go there"

"Ok. You chaps go there together. I will join you in ten minutes. I need to take some rest"

பசங்க என் பதிலுக்கு காத்திருக்வில்லை. They just ran outside. 

நான் சுத்திமுத்தி பார்த்து ஆள் நடமாட்டமில்லாத ஒரு காரிடாரை கண்டுபிடித்தேன். அந்த காரிடார் பார்பதற்கு கொஞ்சம் கோயில், கொஞ்சம் பழங்கால கல்யாணசத்திரம் மாதிரி இருந்தது. விண்ட்டர் ஜாக்கெட்டை ஜமக்காளமாக்கி, கொண்டு வந்த பையில் ஒண்ணை தலைக்கும், மற்றதை காலுக்கும் தலகாணியாக்கி தூக்கம்போடத்தயாரானேன்.

என்னைப்பார்த்தவர்கள், 'கோயிலுக்கு வந்தால் ஸாஸ்திரப்படி கொஞ்ச நேரம் உக்காந்துட்டுத்தான் போகணும் என்பது போல, இந்த நாலாயிரம் மீட்டர் உயர மண்டபத்துக்கு வந்தால், கொஞ்சம் படுக்கணும் போல'ன்னு நினைச்சு, என்னை மாதிரியே double unlimited meals சாப்பிட்ட களைப்பில் என் பக்கத்தில் படுக்கையை விரித்தார்கள். 

நான், "யோவ். தள்ளிப்படுய்யா. நாந்தான் இந்த இடத்தை தேடிககண்டுபிடுச்சு, முதலில் இடம் போட்டேன். தெரியுமா உனக்கு?!" என்பதை நாஸுக்காக British ஸ்டைலில், "It will be nice, if you could move to that side " அங்கங்கே மானே தேனே போடற மாதிரி please, excuse me, kindly,  thanks எல்லாம் அங்கங்கே சேர்த்துச் சொல்லி, அவர்களை அடுத்த மூலைக்கு உதைத்து தள்ளிவிட்டு, என் பொஸிஷணை நல்ல சௌரியமாக ஆக்கிக்கொண்டு, ஒரு தூக்கம் போட்டேன்!

திடீரென்று ஒரு சத்தம்! "உங்களை எங்கெல்லாம் தேடறது? ரண்டு மண்ணேரமா இங்கதான் தூங்கிண்டு இருக்கேளா? பசங்க அங்க தனியா விளையாடிண்டு இருக்கு?!"

"தனியாவா? நீ அங்க போகலை?" என்று கேட்டதோட நான் விட்டுருக்கணும். 

"நீ எங்க ஷாப்பிங் போயிருந்தியா?" என்று மேலும் கேட்டு எங்கள் ரொமாண்டிக் கான்வர்ஸேஷனுக்கு நான் திரும்பவும் பிள்ளையார் சுழி போட்டு விட்டேன்!

"சரி சரி. இப்படியே பேசிண்டு இருந்தா லேட்டாயிடும். சீக்கிரம் கிளம்புங்கோ. இந்த நாலு மணி ட்ரைனை விட்டா அடுத்தது நாளைக்கு காலம்பர ஒன்பது மணிக்குத்தான்" என்று எல்லாரையும் இழுத்துக்கொண்டு ட்ரைனைப்பிடிக்க சுறுசுறுப்போடு ஓடினேன்!