சுத்தம்

 முகநூலிலிருந்து....

ஆன்சிலா ஃபெர்னாண்டோ

சுத்தம்

எனக்கு வீடு குப்பையாகிக் கொண்டிருக்கிறது, சுத்தம் செய்வது தள்ளிக்கொண்டே போகிறது, என்றாலே காய்ச்சல் வந்துவிடும். ஏனென்றால் அது என்னமாதிரி தற்செயல் என்று தெரியவில்லை. கட்டாயமாக அந்த சமயம் யாராவது விருந்தினர் வீட்டுக்கு வந்தே தீருவார்கள். ஊருக்குள், நாட்டுக்குள் அல்லது அடுத்த நாட்டில் இருந்துகூட இருக்கலாம். யாராவது வீட்டுக்கு விருந்தினர் வரவில்லையே என்று ஆதங்கம் இருந்தால் வீட்டைக் குப்பையாக வைத்துப் பாருங்கள். நீங்களே ஆச்சரியப்படுவீர்கள் வருகின்ற விருந்தினர் பட்டாளத்தைப் பார்த்து. எனக்கு ஒரு சமயம் தோன்றியது, இன்னும் அடுத்த கிரகத்திலிருந்து ஏலியன்கள் மட்டும்தான் பாக்கி என்று  .         

எத்தனையோ வருடங்கள் கழித்து ஊர்ப் பக்கம் வருகிறவர்கள் கூட டாண் என்று குப்பை வீட்டுக்கு வந்து சேர்வார்கள். அதுவும் சரியாக வீட்டுப்பக்கம் வந்துவிட்டு, “வீட்டுப் பக்கத்தில்தான் இருக்கிறேன்.ஐந்து நிமிடத்தில் வந்து விடுவேன். பத்து நிமிடத்தில் வந்துவிடுவேன்” என்று வேறு பத்தாயிரம் வாலா வெடி போடுவார்கள். நமக்கு வீட்டைச்சுற்றிப் பார்த்ததும் மயக்கம் வந்துவிடும். ‘எதை எதற்குள் மறைப்பது?, எதையெல்லாம் கொண்டுபோய் பால்கனியில் கொட்டிக் கதவை மூடுவது?’ என்று யோசிப்பதற்கு நேரம் வேண்டாமா? அதுவும்போக, நாம் அதைவிட பரிதாபமாக இருப்போம். ‘வீட்டை சுத்தம் செய்வதா? நாம் சுத்தமாவதா?’ என்று நிமிடத்தில் முடிவு எடுக்கவேண்டி இருக்கும். இதில் பிரச்சினை என்னவென்றால், நாம் சுத்தமாகத் தெரிந்தால், வீடு அழுக்காகத் தெரியும். வீடு சுத்தமாகத் தெரிந்தால், நாம் அழுக்காகத் தெரிவோம்.

நான் வீட்டில் நாய் வளர்ப்பது ஒரு வசதி. யாராவது வரும்போது அவனை ரொம்பக் குப்பையாக இருக்கும் ரூமில் வைத்துக் கதவை மூடி விடுவேன். குப்பையும் கண்ணிலிருந்து மறைந்தது. வந்தவர்களுக்கும் நாய்ப் பயம் குறைந்தது. அதற்கும்மேல் சில சமயம் “அந்த ரூமைப் பார்க்கிறீர்களா?” என்று (பார்க்க மாட்டார்கள் என்ற தைரியத்தில்தான்) ஒரு பேச்சுக்குக் கேட்டால், அவர்களே பதறிப்போய், “வேண்டாம், வேண்டாம்” என்று கூறிவிடுவார்கள் அவர்கள் கற்பனையில், பாய்ந்து வரும் ஒரு நாய் இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன். எப்படியோ என் லியோதான் என் ஆபத்பாந்தவன், அநாத ரட்சகன்.

ஒரு சமயம், என் ஒன்று விட்ட தம்பி, என் வீட்டுப் பக்கமாக வந்தவன், “அக்கா, இந்தப் பக்கமாக வந்திருக்கிறேன். வீட்டுக்கு வந்து போகட்டுமா?” என்று போன் செய்தான். அத்தனை நாளாய்  வலிந்து, வலிந்து வீட்டுக்கு வா, வா என்று கூப்பிட்ட தம்பி, வருகிறேன் என்று சொல்லும்போது வராதே என்று சொல்ல முடியுமா? வராவிட்டால் வரவில்லை என்று குறைப்படுவோம். ஆனால், வீட்டைச் சுற்றிப் பார்த்தால், ஆம்.. அதேதான்.. குப்பை! பரபரவென்று மேலோட்டமாக, அதைப் பெருக்கி, இதை ஒதுக்கி, ஓரளவு சரி செய்து விட்டேன். அவனும் வந்தான். முதல் முறையாக வருவதால், வீட்டைச் சுற்றிப் பார்த்தான். வழக்கம்போல் ரொம்பக் குப்பையான ரூமில் லியோ இருந்ததால் கொஞ்சம் தப்பித்தேன். ஆனாலும், அவன் சிரித்துக்கொண்டே, “பேச்சலர் வீடுபோல் இருக்கிறது” என்று சொல்லிவிட்டுப் போனான். வீடு இருந்த குப்பைக்கு அது ரொம்ப டீசன்ட்டான கமெண்ட் மாதிரிதான் எனக்குத் தோன்றியது. ஆனாலும், நானும் விட்டுக்கொடுக்காமல், “எழுத்தாளர் வீடெல்லாம் இப்படித்தான் இருக்கும்” என்று அவனுக்குப் பதிலளித்தேன். எழுத ஆரம்பிப்பதற்கு முன்னாலேயே அது எக்ஸ்க்யூஸ் ஆக ஆரம்பித்துவிட்டது. 

உண்மையும் அதுதான். கொஞ்ச நாட்களாக சீரியஸாக எழுத முயற்சி செய்து கொண்டிருக்கிறேன். வினோதம் என்னவென்றால், எழுத வேண்டும் என்று உட்காரும்போது எழுதத் தோன்றுவதில்லை. சரி ,எழுந்து வீட்டையாவது சுத்தம் செய்வோம் என்று எழும்போது உடனே எழுதணும்போலக் கை பரபரக்கிறது. சில சமயம் எழுத நல்ல மூடு வரும் போது வீட்டை அப்புறம் பார்த்துக் கொள்ளலாம் என்று எழுதிக்கொண்டே இருப்பேன். ஆனால் அந்த அப்புறம் வாழ்க்கையில் வருவதே இல்லை.

 ஆனால் ஒன்று, வீட்டைக் கண்ணாடி மாதிரி சுத்தம் செய்து, நாமும் ஜம்மென்று உட்கார்ந்து இருக்கும்போது, ஒருவர் என்றால் ஒருவர்கூட வீட்டுக்கு வருவதில்லை. சில சமயம், யாருக்காவது, முக்கியமாக, நம் வீட்டை ஏற்கனவே குப்பையாகப் பார்த்துவிட்டுப் போனவர்களில் ஒருவருக்காவது, போன் செய்து “எங்க வீட்டுக்கு வந்து பாத்துட்டுப் போறீங்களா?” என்று கேட்க வேண்டும்போல வெறுப்பாக இருக்கும்.

இந்தப் பிரச்சினை எனக்கு மட்டும்தான் போலிருக்கிறது என்று ரொம்ப நாளாக நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன். அப்புறம் நண்பர்களிடமும் உறவினர்களிடமும் பேசிப் பார்த்தபின்தான் இது ஒரு உலகளாவிய பிரச்சனை என்று தெரிந்தது. அதாவது எல்லா வீடுகளிலும் நடப்பது. அப்புறம்தான் நிம்மதியானது. இதற்குத்தான் எல்லோரிடமும் மனம் விட்டுப் பேச வேண்டும் போலிருக்கிறது.

“சரி, வீட்டை சுத்தம் செய்வதில் உங்களுக்கு என்ன பிரச்சினை?” என்கிறீர்களா? வீட்டை சுத்தமாகத்தான் வைத்து இருப்போம். ஆனால், அந்த சுத்தம் செய்வதற்கு முந்தின ஸ்டேஜ்தான் இத்தனை நேரம் பேசியது. ஆனாலும், நெடுநாள் குப்பையைத் தொடுவதற்குப் பயந்து, வீடு, ஒரு மெகா குப்பைத்தொட்டி ஆகிவிடுகிறது. தொட்டால், சிந்துபாத் கதை மாதிரி போய்க்கொண்டே இருக்கும். அதையும் தாண்டி ஆரம்பித்தாலும், எதைப் பார்த்தாலும், ‘அது ஏதோ ஒரு விஷயத்திற்கு ஆகுமே’ என்றும், ‘அதை வாங்க அத்தனை ரூபாய் பணம் போட்டோமே’ என்றும் நினைவு வருவதால் அது வீட்டைத் தாண்டி வெளியே போகாது, இதிலும் ஒரு விசித்திரம் என்னவென்றால், வருடக்கணக்காக ஒரு பொருளைத் தேவைப்படும் என்று வைத்திருப்போம். தேவையே வராது. ‘சரி, இத்தனை வருஷமாகத்தான் தேவைப்படவில்லையே’ என்று குப்பைத்தொட்டியில் போடுவோம். அடுத்த நாள் அதற்குத் தேவை வந்துவிடும். அதைப்போய் குப்பைத்தொட்டியில் தேட முடியுமா?

சில சமயம் பேப்பர் குப்பையைப் பார்த்துவிட்டு, அப்போதுதான் குப்பைப் பையில் போட்டிருப்போம். அடுத்த நிமிடம் அதற்குத் தேவை வந்து, போட்ட குப்பைப் பையில் இருந்து அதைத் தேடி எடுத்து உபயோகப்படுத்துவோம். அதிலும் இது அலுவலகங்களில் அடிக்கடி நடக்கும். அந்தத் துண்டுப் பேப்பரில் ஏதோ ஒரு போன் நம்பர் அல்லது வேறு ஏதோ ஒரு முக்கியமான எண் அல்லது விலாசம் எழுதியது தேவைப்படும். தேடு குப்பைத்தொட்டியில்! ஆக, நாம் ஒழிந்தாலும் ஒழிவோம், குப்பை ஒழியப் போவதில்லை. 

பெண்கள் அதிகமாக இருக்கும் வீடுகளில் வேறு பிரச்சினை. ஆதி காலத்திலிருந்து வாங்கின அத்தனைப் புடவைகளும் வீட்டில் நிரம்பி வழியும். புடவை பிளாஸ்டிக் மாதிரி. எத்தனை காலம் ஆனாலும் அழியாது. அதற்காக ஏதோ ஒரு காலத்தில் வாங்கினதைக் காலம் முழுவதும் உடுத்தவும் முடியாது. வருடா வருடம் புது டிசைன் வந்து பழைய புடவைகளை அவுட் ஆஃப் ஃபேஷன் ஆக்கிவிடும். இதற்குமேல் சென்டிமென்ட் வேறு. குழந்தைகளின் பழைய உபயோகப்படுத்திய சட்டைகள், விளையாடிய பொருள்கள், பழைய சிறிய சைக்கிள்கள், அம்மா வீட்டில் கொடுத்தனுப்பிய பொருட்கள் எதையும் போட மனம் வருவதில்லை. இப்போது தெரிகிறதா, எப்படி இன்னும் சில வீடுகளில் அம்மியும், ஆட்டுக்கல்லும் உபயோகமில்லாமலேயே இருந்து கொண்டிருக்கிறது என்று? 

சொந்த வீட்டில் இருப்பவர்கள் நிலைமையாவது பரவாயில்லை. அடிக்கடி வீடு மாறும் மனிதர்கள் படும் அவஸ்தையை சொல்லி முடியாது. முதல் வீட்டிலேயே கழித்துக் கட்ட வேண்டியதெல்லாம் வீடு வீடாக மாறிக் கடைசியில் பத்தாவது வீட்டில்தான் கழியும். ஒவ்வொரு முறையும் packers and Movers “இவ்வளவு சாமானா?” என்று நொந்து போவார்கள். ஏற்றி இறக்க வேண்டியது அவர்கள் இல்லையா? பாவம்தான். இப்போது புரிகிறதா அவர்கள் ஏன் அவ்வளவு பணம் கேட்கிறார்கள் என்று? 

வெளிநாடுகளில் பரவாயில்லை. Basement, Garage, Attic  எல்லா வீடுகளிலும் இருப்பதால் அங்கே கொண்டுபோய் எல்லாப் பொருள்களையும் போட்டு விடுவதால் நடமாடும் இடத்தில் பெரும்பாலும் குப்பை இருப்பதில்லை. ஆனால் நமக்கு இருப்பதற்கே இன்னொரு பெட்ரூம் இருந்தால் தேவலை என்று இருக்கும் போது எங்கே போவது பேஸ்மென்ட்க்கும் அட்டிக்குக்கும்? போதாக்குறைக்கு எல்லாப் பேய்ப்படங்களிலும் பேய் குடியிருப்பது இந்த பேஸ்மென்ட், ஆட்டிக்தான் ஆகையால், எனக்கு அவற்றில் அவ்வளவு விருப்பம் இல்லை. பேயோடு குடித்தனத்தைப் பகிர்ந்து கொள்வதைவிட, குப்பை வீடு தேவலாம். 

இதெல்லாம்தான் இப்படி என்றால் காரிலிருந்து கால் வைக்கும் மிதியடிகளை அப்போதுதான் கார் வாங்கிய பத்து வருடங்களில் முதல் முறையாக சுத்தம் செய்வதற்காக வெளியே எடுத்து வீட்டில் வைத்திருந்தேன். அவசரத்திற்கு மிதியடிகள் இல்லாமலேயே காரில் வெளியே போனால், என்ன பிரச்சினையோ கார் நடுவழியில் நின்று விட்டது. இனி காரை ஸ்டார்ட் செய்து எடுத்துப் போய் சரி செய்யக் கொடுக்க வேண்டும் என்றால், கார் மிதியடிகள் இல்லாமல், அரைகுறை டிரஸ்ஸில் இருப்பது போல், கால் வைக்கும் இடங்களில் அங்கங்கே வயர்கள் வெளியே தெரிகின்றன. சர்வீஸ் சென்டரில் இருந்து போன் வந்தது, மிதியடிகளைப் புதிதாகப் போடலாமா என்று. நான் வேண்டாம் என்று சொல்லி விட்டேன். இன்னும் சில ஆயிரங்கள் யார் கொடுப்பது?

புத்தகங்கள் சேர்ந்து கொண்டே போவது இன்னொரு பக்கம். படித்த புத்தகங்களைக் கூட வெளியே போட முடியாது அல்லவா? என் மகள் எப்போதும் ஏதேதோ படித்துக் கொண்டே இருந்தாள். வேறு வேறு படிப்புகள். வேறு வேறு நுழைவுத்தேர்வுகள். ஒருவழியாக அவள் படிப்பில் செட்டில் ஆகிவிட்ட சமயம், அவளுடன் பேசி விட்டுப் பழைய புத்தகங்களைத் தூக்கிப் போடுவதற்காக, பெட்ரூமில் இருந்து வாசலுக்கு எடுத்து வருவதற்குள் என் கைகள் வலி கண்டன. தூக்குவதற்கே வலிக்கிற தலையணை போன்ற புத்தகங்களை நம் குழந்தைகள் படித்துத் தேர்வு எழுதுகிறார்கள். பாவம்!

சரி, நானே செய்வதால்தானே இவ்வளவு பிரச்சினை? பேசாமல் வேலைக்கு ஆள் வைத்துக்கொள்ளலாமா என்று வைத்துப் பார்த்தேன். அதுவும் சரியாக வரவில்லை. அவளுக்கு விருப்பமான நேரத்தில்தான் அவள் வந்தாள். அப்போது நான் எந்தத் தலை போகிற வேலை வெளியில் வந்தாலும் வீட்டில் இருந்தாக வேண்டும். அவள் செய்த வேலையைப் பற்றி மறந்துகூட எதுவும் கேட்கக் கூடாது. காலப்போக்கில் நான் அவளுக்கு டீ, காபி, டிபன் செய்து கொடுத்துக்கொண்டிருந்தேன். “அவசரமாக வேலைக்குப் போக வேண்டும். சீக்கிரம் வா” என்றால், கிளம்புவதற்கு சில நிமிஷங்கள் முன்வந்து டென்ஷன் தருவாள். கேட்டால், ரோட்டை கிராஸ் செய்ய முடியவில்லை போன்ற ஏதாவது ஒரு காரணம் வரும். அவள் பெருக்கினால் பெருக்காததுபோல இருக்கும். வீட்டைத் துடைத்தால், பெருக்கியதுபோல இருக்கும். தேய்த்த பாத்திரங்கள் சுத்தமாக இல்லை என்று நான் திரும்பத் தேய்ப்பேன். இந்த மாதிரி நடைமுறை சிக்கல்களைப் பார்த்து, அந்த விஷயமே வேண்டாம் என்று ஆகிவிட்டது. ஆனால், ஆள் இருந்தால் வீடு ஏதோ ஒரு மேலோட்டமாக சுத்தமாக இருக்கும் என்பதில் சந்தேகம் இல்லை. மேலோட்டமாக மட்டும்தான்.

ஹாரிபாட்டர் திரைப்படம் பார்த்தபோது அதில் வரும் கண்ணுக்குத் தெரியாமல் மறைக்கும் போர்வை (invisible cloak) போல உண்மையில் ஒன்று இருந்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும் என்று தோன்றியது. குப்பை எல்லாம் ஒன்றாய் ஒரு இடத்தில் கூட்டி அதன் மேல் போர்வையை போட்டு மூடிவிட்டால் மறைந்தது. என்ன வசதி? எவ்வளவு சுலபம்? அப்படி ஒன்று உண்மையில் இல்லாத பட்சத்தில் யாராவது கண்டுபிடித்தால் நல்லது. அப்படி ஒன்றை மட்டும் கண்டு பிடித்து விட்டால், அப்புறம் உலகத்திலேயே அதுதான் அதிகமான விற்பனை ஆகும் பொருளாக இருக்கும். குறைந்த கால அவகாசத்தில் ஒருவர் வரும்போது மனசுக்குள்ளேயே ஒரு Priority list  ஓடுகிறது. உடனே கட்டாயம் மறைக்க வேண்டியது, அரைகுறையாய் மறைக்கவேண்டியது, வெளியே இருந்தாலும் ரொம்ப மோசம் இல்லை, போல. சில நேரங்களில் துணிமணிகளை அவசரமாக அலமாரிக்குள் சொருகி வைப்போம். பாத்திரங்களை ஷெல்பின் உள்ளே தள்ளி மூடுவோம். அது அழுத்தம் தாங்காமல் சிலசமயம் விருந்தினர் முன்னாடியே திறந்து கொட்டி வைக்கும். அப்புறம் நாம் அசட்டுச் சிரிப்பு சிரிப்போமோ, சமயோசித எக்ஸ்கியூஸ் சொல்வோமோ, அது நம் திறமையைப் பொறுத்தது.

இருங்கள், இருங்கள். இதோ ஒரு போன் வருகிறது. வீடும் கொஞ்சம் குப்பையாக இருக்கிறது. ஒன்றும் ஒன்றும் இரண்டு. அதாவது, யாரோ விருந்தினர்கள் வந்துகொண்டிருக்கிறார்கள். நான் அவசரமாக வீட்டை சுத்தம் செய்ய வேண்டும். அப்புறம் உங்களிடம் வருகிறேன். 

Ancila Fernando