சிறுமியின் கண்கள்

 முகநூலிலிருந்து கேசவ மூர்த்தி

#சிறுகதை...

அவர்கள் இருவரும் தயங்கி தயங்கி அந்த வீட்டின் முன் நின்றார்கள்.

"அண்ணா... இதுதான். பெல் அடிக்கட்டுமா?"

3 மாதம் வளர்ந்த தாடியும் ஒழுங்காக வாரப்படாத தலையும்

சற்றே அழுக்கு உடன் இருந்த கசங்கலான வேட்டியும் வெற்றிலை பாக்கு போட்டு போட்டு காவியேறிய பற்களுடன் ஒடிசலான தேகத்துடன் இருந்த நபர் சற்றே தயக்கத்துடன்..

"சரி ரமேஷ்" என்றான்.

ரமேஷ் காலிங் பெல்லை அடிக்க...

"ஏண்ணா...யாரோ பெல் அடிக்கறா... சித்த யாருன்னு பாருங்களேன்" என்ற குரலை தொடர்ந்து,

நடுத்தர வயது உள்ள நபர் ஒருவர் மெதுவாக கதவு அருகே வந்து கதவு கம்பிகள் வழியே தெரிந்த இருவரையும் பார்த்து... தெரியாத முகங்கள் என்பதால் சற்றே லேசாக கதவைத் திறந்தவாறே..

"யார் நீங்க? யாரைப் பார்க்கணும்?" என்றார்.

"சாமி.ரங்கநாதர் நீங்க தானே..நாங்க மேட்டுப்பாளையம் பக்கம் உள்ள நடூரைச் சேர்ந்தவங்க."

ஒரே கணத்தில் முகம் மலர்ந்து..

"வாங்க.. உள்ள வாங்க" என்று கதவை முழுமையாக திறந்து..

"சாமி.நாங்க புழங்கற ஜாதி இல்லை."என்றனர் தயங்கியவாறே.

"நாங்க அதை எல்லாம் பார்க்கிறது இல்லை.உள்ளே வாங்கோ."

இருவரும் உள்ளே வந்து ஷோபாவின் நுனியில் அமர்ந்தார்கள்.

ஹாலில் ரங்கநாதர் போட்டோவில் சயனித்துக் கொண்டு இருந்தார்.

"ஒரு நிமிஷம் உக்காருங்கோ.வந்துடறேன்" என்றவர் "லலிதா"என்று கூப்பிட்டவாறே உள்ளே செல்ல, சோபாவில் உட்கார்ந்து இருந்த ரவிக்கு நினைவுகள் 3 மாதம் பின்னோக்கி போனது.

.... .... .... ....

தகவல் கேட்டதும் ரவிக்கு இதயத்தை ஒரே சமயத்தில் பல சம்மட்டியால் அடித்தது போல் இருந்தது.

"ஐயோ "என்று வாய்விட்டு கதறியவன் சைக்கிளை எடுத்துக்கொண்டு வேகமாக மிதித்தான்.

"சுடலைமாடா..உனக்கு மொட்டை போடுறேன். என் பொண்ணுக்கு ஒண்ணும் ஆகி இருக்கக் கூடாது"

மனதுக்குள் அழுதவாறே வேகமாக சைக்கிளை மிதித்தான்.

வீடு இருந்த பகுதியை நெருங்க நெருங்க கூட்டம் அதிகமாக இருக்க ,பலரும் பதட்டத்துடன் அங்கும் இங்கும் ஓடிக்கொண்டிருந்தார்கள்... ரவி வீட்டை நெருங்க, வீடு அருகில் இருந்த ராட்சத கருங்கல் காம்பவுண்ட் சரிந்து விழுந்ததால்,கருங்கல் குவியலுக்கு மத்தியில் வீடு காணாமல் போய் இருந்தது. முதல் நாள் மாலை தொடங்கிய மழை இன்னமும் இலேசாக தூறிக்கொண்டிருந்தது. தம்பி ரமேஷ் அண்ணனை பார்த்ததும் அலறினான்.

"அண்ணே ! செல்வி செத்துட்டா .பொணத்தை ஆஸ்பத்திரிக்கு எடுத்துட்டு போயிட்டாங்க .நம்ம நிர்மலாஎன்ன ஆனால்னு தெரியலண்ணே".

மனைவியை பறிகொடுத்த தம்பிக்கு ஆறுதல் சொல்லக் கூட முடியாமல்  மகள் இருக்கிறாளா இறந்துவிட்டாளா என்பதே தெரியாமல்..

தவிப்புடன் இருவரும் கற்களை அகற்றினார்கள். கற்குவியல் அப்புறப்படுத்தப்பட உள்ளே 16வயது நிர்மலா பிணமாக கிடந்தாள். உடலின் பல பாகங்களில் சேதம் செய்திருந்த அந்த கற்கள்  முகத்தை மட்டும் இடைவெளியில் சேதாரம் இல்லாமல் காப்பாற்றி இருந்தன.

"ஐயோ! என் சாமி..."

ரவியின் அலறல் அந்த அந்தப்பகுதியில் இருந்தவர்களின் நெஞ்சைப் பிளந்தது.

நப்பாசையுடன் ரமேஷ் மூச்சு இருக்கிறதா என்று பார்க்க அது முழுமையாக நின்று போய் இருந்தது.

"ஐயோ தம்பி மோசம் போய் விட்டோமே!.."

"அண்ணே.. அம்மா இல்லாத பொண்ணை இங்கே உடு. நான் பள்ளிக்கூடம் அனுப்பி நல்லா கவனிச்சிக்கிறேன்.எங்களுக்கும் குழந்தை இல்லை- அப்படின்னு சொன்னேன் .ஆனா இப்ப பொணமா தானே கொடுக்கிறேன். நாம என்ன பாவம் செஞ்சமோ?..தாங்க முடியலேண்ணே!"

அதற்குள் அரசு அதிகாரிகள் சிலர் வந்து இருக்க நிர்மலாவின் உடலை எடுத்துக்கொண்டு ஆம்புலன்ஸ் நோக்கி சென்றார்கள்.

"அண்ணே ஆஸ்பத்திரியில போஸ்ட்மார்ட்டம் பண்ணி தான் உடம்ப கொடுப்பாங்களாம்."

இருவரும் எழுந்தார்கள். பல வீடுகள் காணாமல் போயிருந்தன. பலரும் பரிதவித்த படி கண்ணீரும் கம்பலையுமாய்...

போஸ்ட்மார்ட்டம் அறைக்கு முன்னால் மிகப் பெரிய கூட்டம் இருந்தது.

"செத்தது எத்தனை பேரு"

"15 ஆ16 ஆன்னு இன்னமும்  சரியா தெரியல"

டிவி நிருபர்கள் கையில் மைக் உடன் சுற்றிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

"இங்க ரவிங்கறது  யாரு?"

பதட்டத்துடன் எழுந்தான் ரவி.

"பெரிய டாக்டர் உங்களை கூட்டிட்டு வரச் சொன்னார்"

"ரமேஷ்.நீயும் வா"

இருவரும் உள்ளே போனார்கள்.

... ... .... ....

"வாங்க அண்ணா" என்ற அந்த பெண்ணின் குரல் கேட்டதும் தான் பழைய நினைவுகளில் இருந்து வெளியே வந்தான் ரவி..

இருவரும் தங்களை அறியாமல் எழுந்து நின்றார்கள்.

"உட்காருங்க." என்ற ரங்கநாதன் 

" இது என்னோட மனைவி லலிதா."என்று கூற இருவரும் கை கூப்பினார்கள்.

"லலிதா.காபி போடு"

"உங்கள்ல யார் ரவி..." என்று கேட்க " நான் தானுங்க" என்றான் ரவி.

"உங்களை நேரில் பார்க்கணும்னு ஆஸ்பத்திரியில் இருந்து அட்ரஸ் வாங்கிட்டு வந்தேன்.ஆனா அந்த அட்ரஸில்..."

"எங்களுக்கு இருந்த ஒரே எடம் அது தான் சாமி.திடீர்னு வேற அட்ரஸூக்கு எங்கே போறது?. அதான் அந்த அட்ரஸ் கொடுத்தேன்.

சாமி.உங்களைத் தேடி வந்து தொந்தரவு பண்றதா தப்பா நினைக்கப்படாது.எங்க ரெண்டு குடும்பத்தில ஒரே புள்ள-செத்துப் போன  நிர்மலா.அவளை மறந்துடணும்னுதான் முயற்சி பண்ணுறோம்.ஆனா முடியலை சாமி.ஒரே ஒரு தடவை உங்க பொண்ணு முகத்தில வாழற எங்க நிர்மலாவை பாத்துட்டு போயிடறோம்.தப்பா நினைக்காதீங்க."

"அடடா.இதுல தப்பா நினைக்க என்ன இருக்கு? பெத்த பாசம் எப்படி இருக்கும்னு எங்களுக்கு தெரியாதா?கண் இல்லாத எங்க பொண்ணை நினைச்சு எத்தனை நாள் நாங்க தூக்கம் தொலைச்சு இருப்போம்.ரம்யா மாடியில இருக்கா.நான் போய் அவளை கூட்டிட்டு வர்றேன்"

"சாமி.நாங்க யாருன்னு பாப்பா கிட்ட சொல்லாதீங்க.சங்கடப்படும்"

பதில் எதுவும் சொல்லாமல் ரங்கநாதன் மாடிப்படி ஏற..

" இந்தாங்க அண்ணா" என்று காபி கொடுக்க...

இருவரும் காபி டம்ளரில் தயக்கத்துடன் வாயை வைத்து குடித்தாலும் பார்வை என்னவோ படிகள் மேல் தான் இருந்தது.

5 நிமிடங்களில் ரங்கநாதன் உடன் வந்த பெண் ஏறக்குறைய 15 வயது மதிக்கத்தக்க வகையில் இருந்தாள்.

இருவரும் எழுந்தார்கள்.ரவி அருகில் சென்றான்.

ரங்கநாதன் நகர்ந்து வழி கொடுத்தார்.

அந்த பெண்ணின் கண்களை ஒரு கணம் உற்றுப் பார்த்தான்.

அந்த கண்களில் அவன் மகள் நிர்மலா தெரிந்தாள்.அவனையும் அறியாமல் கைகள் அந்த பெண்ணின் தலையில் கை வைத்து தடவி..."கண்ணே!" என்றவன் கண்களில் அவனையும் அறியாமல் கண்ணீர் வந்தது.

"அண்ணா" என்ற ரமேஷின் குரல் அவனை சுயநினைவுக்கு கொண்டு வர,

சட்டென்று கையை அந்த பெண்ணின் தலையில் இருந்து எடுத்து " ஸாரிம்மா"

என்றான்.

"பரவாயில்லை.நீங்க கையை தலையில் வச்சுக்குங்க அப்பா."

என்ற சிறுமியின் கண்களை மீண்டும் ஒரு முறை பார்த்தான் ரவி... இருவர் விழிகளும் நீரால் பேசிக் கொண்டன.

"சொல்லிட்டீங்களா சாமி?"

"ம்" என்று தலையசைத்தார் ரங்கநாதன்.

"நாங்க எல்லாம் தாழ்ந்த ஜாதி சாமி.

நாங்க இங்க வர்றது உங்களுக்கு சிரமத்தை கொடுக்கும்.இனி வர மாட்டோம்.ரொம்ப சந்தோஷம் சாமி.நீ நல்லா இருப்பே குழந்தை.. போலாமா ரமேஷ்"

"பிறப்பால உயர்ந்தவங்க,தாழ்ந்தவங்க அப்படீங்கறதுல எங்களுக்கு நம்பிக்கை கிடையாது.நம்ம வாழற முறையில, செயல்ல தான் இருக்குது அது எல்லாம்.பெத்த பொண்ணு செத்து கிடக்கறப்ப கூட அந்த கண் இன்னொரு உயிருக்கு உதவியா இருக்கும்னு நினைக்கற மனுஷனை விட வேற யார் உயர்ந்திட முடியும்.

எப்ப வேணும்னாலும் நீங்க வாங்க.பொண்ணை பாருங்க.அதுதான் எங்களுக்கு சந்தோஷம்"

.... .... .... .....

(மீள்)