ஓ...அமெரிக்கா - 20

 ஓ...அமெரிக்கா - 20 

வழியில் கடந்த இடங்களில் ஒன்று ஸ்டான்ஃபோர்ட் யுனிவர்சிட்டி. அதன் ஒரு கேட் வழியாக உள்ளே நுழைந்து அடுத்த கேட் வழியாக வெளியேறும்வரை கடந்து போய்க்கொண்டிருந்த கட்டிடங்களை யோசனையுடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். அதுவரையில் எத்தனையோ விஷயங்கள் கேள்விப்பட்டு என் மதிப்பில் உயர்ந்த ஒரு இடத்தின் வழியாக சென்றுகொண்டிருந்தேன். பகல் என்றாலாவது கொஞ்சமாவது பார்த்திருக்கலாம். இருட்டில், நாள் முழுவதும் பயணம் செய்த அலுப்பில், அரைத் தூக்கத்தில் முடிந்தவரை பார்த்தேன். ஆனாலும் நானும் ஸ்டான்ஃபோர்ட் பார்த்துவிட்டேன்! 

இன்னொன்று ஆனஹைம்மில் (Anaheim) ஹோட்டலில் சாமான்களை வைத்துவிட்டு நாங்கள் நடந்தே சென்று பார்த்த டிஸ்னிலாண்ட். நாங்கள் போய்ச் சேர்ந்தது இரவு பத்து மணிக்குமேல். பத்து மணியுடன் உள் அனுமதி முடிந்துவிட்டது. அதனால் வெளியிலேயே சில புகைப்படங்களை எடுத்துவிட்டுத் திரும்பிவிட்டோம். சிறு குழந்தைகளின் சொர்க்கமான டிஸ்னிலாண்டில் ஏகப்பட்ட ரைடுகள்தான் இருக்கும் என்பதால், மனிதனால் ஆன, செயற்கை தீம் பார்க்கை விட்டு விட்டு இயற்கையான ரெட்வுட் காடுகளைப் பார்க்க முடிவு செய்து டிஸ்னிலாண்ட் உள்ளே செல்லாமல் திரும்பிவிட்டோம். ஆனாலும் அந்த இரவிலும் டிஸ்னிலாண்டின் வெளியே அவ்வளவு கூட்டம்! 

எங்கள் பயணத்தின் நடுவில் நாங்கள் அடுத்து சென்ற இடம் ட்ரினிடாட் பீச் (Trinidad Beach) என்ற அழகான கடற்கரை. அங்கே காரை நிறுத்துவதற்கு ஆளற்ற ஸ்மார்ட் பார்க்கிங் மெஷினில் என் மகள் சில மணி நேரங்களுக்கு ஒரு டிக்கெட் போட்டுக்கொண்டு காரை நிறுத்த, நாங்கள் இறங்கி நடந்தோம். 

புல் தரையில் ஒரு பெண்மணி படுத்துக்கொண்டு உடற்பயிற்சி செய்ய முயல, அவர் அருகே இருந்த அவரது செல்ல நாய் தானும் அதேபோல உருண்டு புரண்டு செய்ய முயன்று, தோற்று, பின் அவர் மேலேயே ஏறி நின்று யூ ட்யூபில் காட்டுகிற சில நாய்கள் போலவே உடற்பயிற்சி செய்ய, நாங்கள் வந்த சிரிப்பை வெகு சிரமத்துடன் அடக்கிக்கொண்டு நடந்து சென்றோம். 

கடலை மறைத்திருந்த வீடுகளைத் தாண்டி கடற்கரையை அடைந்ததும் பிரமித்துவிட்டேன். நான் என் வாழ்க்கையில் அதுவரையில் பார்த்திருந்த கடற்கரைகளிலேயே மிக அழகான கடற்கரை அதுதான். நான் ஒரு கவிதையில் 

'ஜன்னலைத் திறந்தேன்

என் முன் விரிந்தது ஒரு புது உலகம்' என்று எழுதியிருப்பேன். உண்மையிலேயே அந்தக் கடற்கரை என் முன் விரிந்த ஒரு புது உலகமேதான். கடற்கரை என்றால் கடல் இருக்கும். மணல் இருக்கும். அலைகளும், படகுகளும் இருக்கும். இன்னும் மனிதர்களும் இருப்பார்கள். இங்கேயும் மலைகளுக்கும், மரங்களுக்கும் நடுவில் உயரத்திலிருந்து பார்த்தால் கடல் தெரிந்தது. 

ஆனால் இந்தப்பக்கம் ஒரு அழகான, வரைந்ததுபோன்ற ஒரு சாலையும், அதன் இருபுறமும் பசுமையான மரங்களும், செதுக்கி, அடுக்கி வைத்ததுபோன்ற வீடுகளும், அவற்றைச் சுற்றி வண்ண வண்ண மலர்களும், மரங்களும் அந்த சாலையின் எல்லைவரை. அத்துடன் இள வெயிலும், குளிர் காற்றும்! பார்க்கப் பார்க்க ஒரு கனவை நிஜத்தில் கண்டுகொண்டிருந்ததுபோல மயக்கம் தந்தது. Nature at its best! இந்தக் கனவுக் காட்சியை அப்படியே தத்ரூபமாக சிலர், காட்சிக்குள் காட்சிபோல, கான்வாஸில் வரைந்துகொண்டிருந்தார்கள். என்ன ஒரு நம்ப முடியாத காட்சி! என் கண்களும் மனமும் நிறைந்தது. 

வாழ்த்து அட்டைகளில் வரையப்பட்டிருக்கும் வண்ணமயமான இயற்கைக் காட்சி உயிர்பெற்று வந்ததுபோலவே இருந்தது. இப்போது நினைத்துப் பார்த்தாலும் அப்படியே தோற்றம் தருகிறது. அந்தப் புகைப்படங்களைப் பார்த்தாலே இதைப் புரிந்துகொள்ள முடியும். எனக்கு அப்போது அந்த வீடுகளில் குடியிருந்தவர்கள்மேல் இலேசாகப் பொறாமை வந்தது. எவ்வளவு கொடுத்து வைத்தவர்கள்! அந்தக் கனவிலேயே வாழ்ந்துகொண்டிருப்பவர்கள். வாசலைத் தாண்டினால், ஜன்னல் திரைச்சீலையை விலக்கினால் அந்தக் கனவுக்குள்ளேயே பிரவேசிக்க முடிந்த அதிர்ஷ்டசாலிகள். அட்லீஸ்ட் எனக்குப் பார்க்கவாவது கிடைத்ததே! 

அங்கிருந்து ரெட்வுட் காடுகளை நோக்கிச் சென்ற பாதை பல மைல்களுக்கு இருபுறமும் எப்போதாவது வருகிற ஒன்றிரண்டு வீடுகளைத் தவிர்த்து இரு புறமும் அடர்ந்த காடாகவே வந்துகொண்டிருந்தது. ரெட்வுட் ஏரியா வந்தபிறகும், ஏகப்பட்ட ட்ரெக்கிங் பாதைகளும், சாலைகளும் நிறைந்த அநதப் பகுதியில் வழியைவிட்டு சுற்றிச் சுற்றி வந்து, ஒருவழியாக வழியில் வந்த ஒரு காட்டேஜில் விசாரித்து மீண்டும் சரியான பாதையில் சென்று ரெட்வுட் நேஷனல் பார்க்கை அடைந்தோம். அங்கே இருந்த பல ட்ரெக்கிங் வழிகளில் எளிதாகத் தோன்றிய ஒன்றைத் தேர்ந்தெடுத்து எங்கள் back pack, தண்ணீர் பாட்டில், குக்கீஸ் உடன் பயணத்தை  ஆரம்பித்தோம். 

அந்த 5 மைல் ட்ரெக்கிங் சாலையிலிருந்து ஒரு பக்கத்தில் ஆரம்பித்து, பின் சற்றுத் தள்ளி இன்னொரு பக்கத்தில் முடிந்தது. வழியெங்கும் அம்புக்குறியிட்ட பலகைகளைப் பார்த்துக்கொண்டே சேர்ந்தாற்போல நடந்தோம். வழியெங்கும் ஓங்கி உயர்ந்த, மூன்றுபேர் சேர்ந்து கைகளை நீட்டிப் பிடித்தால் மட்டுமே பிடிக்க முடிகிற கனத்த அடிமரத்துடன் ரெட்வுட் மரங்கள். எத்தனை நூறு ஆண்டுகளாக அங்கேயே நிற்கின்றனவோ? அதோடு ஃபெர்ண், ஆர்க்கிட் வகைத் தாவரங்கள். வழியில் ஒரு மரப்பாலம், சில சிற்றோடைகள். புதிது புதிதாக மரவட்டைகள், காட்டுப் பூச்சிகள். ஏறியும், இறங்கியும், நீள நடந்தும் என்று நல்ல உடற்பயிற்சி. 

ஆனாலும் எங்களைத்தவிர யாரும் இல்லாத அத்துவானக் காட்டில் ஒரு சிறு பயம் வரத்தான் செய்தது. வழி மாறினாலும் தொந்தரவுதான். யார் சூரிய ஒளிகூட நுழைய முடியாத அடர்ந்த, இருட்டுப்போன்ற அந்தக் காட்டில் இருப்பது?

Ancila Fernando

படங்கள்

ட்ரினிடாட் பீச்

ரெட்வுட் நாஷனல் பார்க்