ஓ...அமெரிக்கா...22

 ஓ...அமெரிக்கா...22 

லேக் டாஹோவைப் பற்றிய இன்னும் சில சுவையான தகவல்கள் : 

1) லேக் டாஹோ கடல் மட்டத்திலிருந்து 6228 அடி உயரத்தில் இருக்கிறது. 

2) லேக்கை ஒருமுறை சுற்றிவர ஆகும் தொலைவு 133 கி.மீ. ஆகும் நேரம் 3 மணி 

3) அதன் தண்ணீர் 99.7% தூய்மையானது. 

4) அதன் மேற்பரப்பிலிருந்து ஒரு கல்லை உள்ளே போட்டால் 125 அடிவரை வெறும் கண்களால் மட்டுமே தெளிவாகப் பார்க்க முடியும். 

5) 1859 ல் லேக் டாஹோவிலிருந்து ஏறக்குறைய 64 கி.மீ. தூரத்தில் இருந்த வர்ஜீனியாவில் வெள்ளி கண்டெடுக்கப்பட்டு, அடுத்த 25 ஆண்டுகளுக்கு 500 மில்லியன் டாலர் மதிப்பிலான தங்கமும், வெள்ளியும் எடுக்கப்பட்டது. 

6) சுரங்கங்களில் வேலை செய்தவர்கள் கலிஃபோர்னியாவிலிருந்து லேக் டாஹோவை ஒட்டிய 'The Great Bonanza Road' என்னும் சாலை வழியாகவே வர்ஜீனியாவிற்கு சென்றார்கள். 

7) 1861 ல் மார்க் ட்வெய்ன் லேக் டாஹோவையும், வர்ஜீனியாவையும் சுற்றிச் சுற்றி வந்து, தான் கண்டவைகளை 'Roughing it' என்ற புத்தகத்தில் எழுதினார். அதில் லேக் டாஹோவைப்பற்றி அவர் எழுதியது 'நிச்சயமாக இதுதான் உலகம் பார்க்க முடிந்த மிக அழகான காட்சி'. 

இவ்வளவு அழகான லேக் டாஹோவிலிருந்து மனமில்லாமல் நாங்கள் கிளம்பிச் சென்ற அடுத்த இடம் 'Yosemite National Park'. 

யோசமிட்டி 95% காடுகள், அருவிகள், மலைகள், நீரோடைகள், க்ரானைட் பாறைகள், பனி மலைகள், புல் தரைகள், ஏரிகள் நிறைந்த இயற்கை வனப்பகுதி. நாங்கள் போயிருந்த ஜூலை மாதத்திலேயே வழியெங்கும் பனிப்பொழிவு இருந்ததால் காரை மிகக் கவனமாக ஓட்ட வேண்டியிருந்தது. மலை முகடுகள் பக்கம் வர வரக் குளிர் அதிகமாகிக் காரைவிட்டு இறங்கும்போது நடுங்கும் அளவு குளிர். இத்தனைக்கும் கையுறைவரைக் குளிருக்கு ஏற்ற ஆடை அணிந்திருந்தோம். 

நாங்கள் சென்றிருந்தது Glacier Point. வழியில் நான் கண்ட பனிப்பொழிவில் செய்திருந்த ஒரு பெண்ணின் முக சிலை என்னைப் புன்னகைக்க வைத்தது. எந்த பாய் ஃப்ரெண்ட் தன் கேர்ல் ஃப்ரெண்டுக்காக செய்ததோ? அதைத் தாண்டி சென்றால், நடுவில் கிடு கிடு பள்ளத்தாக்கைத் தாண்டி, நேர் எதிரில், மாலை சூரியனின் தங்கக் கதிர்களில் தங்க சியாரா க்ரானைட் மலை முகடுகள்! அதிலும் ஒரு டூமை ஒரு பக்கம் பாதியில் வெட்டியதுபோன்ற, மற்ற மூன்று பக்கங்களிலும் உருண்டையான, மிகப் பிரசித்தி பெற்ற Half Dome! அதன் பின்னணியில் நீர்வீழ்ச்சிகள். அப்பப்பா! என்ன ஒரு காட்சி! 

அங்கங்கே 'அபாயம்' என்று போர்டுகள் வைத்திருந்தாலும் அதையும் மீறி மேலும், கீழும் ஏறி இறங்கி வித்தியாசமான கோணங்களில் புகைப்படங்கள் எடுத்துக்கொண்டுதான் இருந்தார்கள். நான் சொல்லச் சொல்லக் கேட்காமல் 'கொஞ்சம்தான் இறங்கப் போறோம்' என்று சொல்லிக்கொண்டே இறங்கிய என் மகளும், மருமகனும் சர்ரென்று வழுக்கி நிற்க, ஒரு நிமிடம் என் இதயம் வாய் வரையில் வந்து போனது. அதை ஒட்டிக் கிடு கிடு பள்ளம். "படம் எடுத்தது போதும். வாங்க மேலே" என்று கட்டாயமாகக் கூப்பிட்டேன். இளங்கன்றுகளுக்குப் பயமில்லை. வாழ்க்கையில் முடிந்தவரையில் calculated risk மட்டுமே எடுப்பது என்று முடிவு செய்துவிட்ட என்னைப் போன்றவர்களுக்கு அதெல்லாம் சாத்தியமில்லை. 

இதை முடித்தபின் ஹோட்டலுக்குத் திரும்பிப் போனோம். பயணம் முழுவதும் ஹில்டன் உட்படப் பல ஹோட்டல்களில் தங்கியிருந்தாலும் என் மனம் கவர்ந்தது ஹோட்டல் மாரியட்தான். அறை மிக சுத்தமாக, அழகாக இருப்பது ஒருபுறம் என்றால், காலை உணவு பாக்கேஜில் இலவசமாக வந்தாலும், அதற்காக எதையோ போனால் போகிறதென்று கொடுக்காமல், அத்தனை விதமான உணவு வகைகள். அதுவும் பயணம் செய்பவர்களின் வயிற்றுக்கு இதமான பழச்சாறுகள், பச்சைக் காய்கறி சாலட்கள், யோகர்ட், பால், முட்டை, ப்ரட் சான்ட்விச் என்று பார்த்துப் பார்த்து கரிசனமான உணவு. அதுவும் தவிர வந்திருக்கும் பல்வேறு நாட்டுப் பயணிகளில் ஒவ்வொருவரும் சாப்பிடுவதற்கு ஏற்றபடி அவரவர் நாட்டு உணவு வகைகளில் நாலைந்தாவது இருந்ததால் எல்லோர் முகத்திலும் திருப்தியும், நிம்மதியும் தெரிந்தது. மாரியட் சென்றவர்கள் வேறு ஹோட்டலுக்கு செல்வது கடினம். அவர்கள் விருந்தோம்பல் சம்பாதித்த நல்ல பெயர் அது. 

அடுத்த நாள் காலையில் அரிசோனாவை நோக்கிய எங்கள் பயணம் ஆரம்பித்தது. சாப்பாட்டுக்கு மட்டும் நிறுத்தியதைத் தவிர கார்ப் பயணமும் தொடர்ந்தது. கடைசியில் ஒரு வழியாக வீடு வந்து சேர்ந்தோம். பத்து நாட்கள் தந்த அனுபவங்கள் கொடுத்த பிரமிப்பு தீரவில்லை. ஆனால் என்னைத்தவிர எல்லோருக்கும் காய்ச்சல் வந்துவிட்டது. இந்தியாவிலிருந்து சென்றிருந்த எனக்கு மட்டும் எதிர்ப்பு சக்தி அதிகமென்று நினைக்கிறேன். 

என்ன! குளிர்ப் பிரதேசங்களுக்கு சென்று வந்ததால், மீண்டும் வெயில் பிரதேசமான அரிசோனாவின் வெப்பத்துக்கு ஒத்துழைக்க உடல் கொஞ்சம் நாட்கள் எடுத்தது. மனமும்!

Ancila Fernando

படங்கள்

யோசமிட்டி நாஷனல் பார்க்