ஓ...அமெரிக்கா...21

 ஓ...அமெரிக்கா...21 

எங்கள் பயணம் மீண்டும் தொடர்ந்தது. அங்கிருந்து யூரேகா வழியாக, அன்று இரவில் நாங்கள் தங்க வேண்டிய ஹோட்டல், ரீனோ (Reno) வில் இருந்ததால் நாங்கள் அங்கே சென்றோம். வழியில், நல்ல இருட்டில், இருபுறமும் அதிகம் வீடுகள் இல்லாத வனப்பகுதிகளில், பக்கவாட்டில் அங்கங்கே 'வன விலங்குகள் ஜாக்கிரதை' என்ற போர்டுகள் இருந்தன. 

அதனால் கவனமாகக் காரின் ஹெட் லைட்ஸைப் போட்டுக்கொண்டே நிதானமாகக் கார் ஓட்டிக்கொண்டிருந்த என் மகள் காலியாக இருந்ததுபோலத் தோன்றிய சாலையில் சடன் ப்ரேக் போட்டாள். அரைகுறையாகத் தூங்கியும் தூங்காமலும் இருந்த நாங்கள் எல்லோரும் பட்டென்று விழித்துக்கொண்டோம். எங்கள் காரின் முன்னே ஒரு பெரிய கூட்டமாக மான்கள் சாலையைக் கடந்து சென்றன. அவற்றின் கண்கள் இருட்டிலும் மின் விளக்குகளைப்போல ஒளிர்ந்தன. எங்கிருந்துதான் திடீரென்று அத்தனையும் சாலைக்கு வந்து சேர்ந்ததோ தெரியவில்லை. 

வன விலங்குகளை சேதப்படுத்துவது ஒரு குற்றமென்றால், அதனால் காருக்கும், அதன் உள்ளே இருப்பவர்களுக்கும் நேரக்கூடிய விபத்தும், ஆபத்தும் இன்னொரு புறம். எல்லோருக்கும் தடதடத்த இதயங்கள் அமைதி ஆவதற்கு சிறிது நேரம் ஆனது. பின் ரீனோ சென்று சேரும்வரை நாங்கள் எல்லோருமே கவனமாக சாலையைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தோம். 

'The biggest little city' என்ற செல்லப் பெயருடன் அழைக்கப்படும், 'Little vegas' என்று அறியப்படும் ரீனோ, நெவாடா ஸ்டேட்டின் எல்லைப் பகுதியில், மிக உயரமான சியாரா மலைகளின் அடிவாரத்தில், ட்ரக்கீ நதிப் பள்ளத்தாக்கில், இரவில்கூடப் பல வண்ண, பல விதமான மின்விளக்குகளுடன் ஏதோ திருவிழா நடப்பதுபோலத் தகதகத்தது. ஒரு ஊருக்குள் போவதுபோல் இல்லாமல் 'ஏதோ மெகா கார்னிவெல்லுக்குள் நுழைந்துவிட்டோமோ?' என்று தோன்றும் அளவுக்கு ஊரே ஜொலித்தது. 

இரவு என்று சொல்லிக்கொண்டால்தான் உண்டு. எங்கும் மனிதர்கள். கஸீனோக்களுக்குப் பெயர்பெற்ற வேகஸ் பெரும் பணக்காரர்களின் இடமாக மாறிவிட்டதாலும், பூகோள அமைப்பினாலும், 1960 களிலிருந்து லாஸ் வேகஸின் அபார வளர்ச்சியால் பின்னடைந்திருந்த ரீனோ சமீப காலங்களில் மீண்டும் நிமிர ஆரப்பித்திருக்கிறது. அங்கே நடைபெறும் பல விதமான விழாக்களாலும், தொழில்நுட்ப வளர்ச்சியாலும் மீண்டும் வேகமாக முன்னேறிக்கொண்டும் இருக்கிறது. 

நாங்கள் தங்க வேண்டிய ஹோட்டலே ஹோட்டல் கம் கஸீனோ என்பதால் நாங்கள் எங்கள் உடைமைகளை அறையில் விட்டுவிட்டு, அங்கேயே உணவு அருந்தச் சென்றோம். உணவு அருந்தும் இடத்தில் அந்த இரவிலும் வயதான ஒரு பெண்மணி எங்களுக்குப் பொறுமையாக ஒவ்வொன்றாக நட்புடன் கேட்டுக் கேட்டு வாங்கி வந்தார். பின் நாங்கள் எங்கிருந்து வருகிறோம் என்று விசாரித்தார். அவருக்கு நான் விரலில் போட்டுக்கொண்டிருந்த நீல வண்ண சர்கான் கல் பதித்த வெள்ளி மோதிரம் மிகவும் பிடித்துவிட்டது. 'அழகான மோதிரம்' என்று பாராட்டினார். ஆனால் அவர் பாவம்! அமெரிக்கர்களின் வேலை ஓய்வு வயது 65 என்பதால் அவர் பின் வயதுகளில் இருந்திருப்பார் என்று நினைக்கிறேன். முதுமையும், களைப்பும் முகத்தில் அப்பட்டமாகத் தெரிய எங்களைப்போல லேட் கஸ்டமர்ஸூக்கு உணவை முகம் கோணாமல், நட்பாகப் பேசிக்கொண்டே கொடுத்துக் கொண்டிருந்தது பாவமாக இருந்தது. 

இரவு வெகு நேரமாகிவிட்டதால் வெளியில் செல்லும் எண்ணத்தைக் கைவிட்ட நாங்கள், ஹோட்டல் கஸீனோவைச் சுற்றி வந்தோம். திரைப்படங்களில் காட்டுவதுபோலவே பள பளக்கும் பலவண்ண விளக்குகளுடன் பலவிதமான விளையாட்டுக்கள். அங்கு என் கவனத்தை மிகவும் கவர்ந்த ஒன்று ஸால்ட்டரின் (Zolter) அரையளவு சிலை. அதைப் பார்த்ததும் எனக்கு 'Big' திரைப்படத்தில் Tom Hanks and Zolter நினைவு வந்தது. அங்கே ஒரு புகைப்படம் எடுத்துக்கொண்டேன். அது இப்போது என்னிடம் இல்லை என்பதால் இங்கே இணைக்கவில்லை. 

அடுத்த நாள் மீண்டும் கிளம்பி டாஹோ ஏரி (Lake Tahoe) க்குப் போய்ச் சேர்ந்தோம். லேக் டாஹோவும், அருகிலிருக்கும் சியாரா மலைகளும் ஏறக்குறைய 2, 3 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் தோன்றியதென்றால், இப்போதிருப்பது 1 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் Ice Age காலத்தில் உருவாகித் தொடர்ந்துகொண்டிருப்பது. ஏறக்குறைய 35 கி.மீ. நீளமும், 19 கி.மீ. அகலமும் கொண்ட லேக் டாஹோ, 

600 மீ. ஆழத்துடன்  அமெரிக்காவின் இரண்டாவது, உலகத்தின் பத்தாவது ஆழமான ஏரியாகும். இதன் உள்ளே வரும் தண்ணீர் பல நீரோடைகளாலும், வெளியேறும் தண்ணீர் ட்ரக்கி (Truckee river) நதியாலும் நடக்கிறது. 

மலிபுவும், ட்ரினிடாட் கடற்கரையும் ஒரு வித அழகு என்றால் மாசு மருவற்ற லேக் டாஹோ, கள்ளங் கபடற்ற பிறந்த சின்னக் குழந்தைபோல, தூரத்தில் தொடுவானப் பகுதியில் 'எது வானம்? எது ஏரி?' என்று பிரிக்க முடியாததுபோல இரண்டும் ஒரே நீல வண்ணத்தில், ஒரே தெளிவில் விரிந்து கிடந்தது. அதன் நீர் பளிங்குபோலத் தெளிவாக இருந்தது. அதன் தெளிவு 1960 ல் 100 அடி, இப்போது ஏறக்குறைய 70 அடி. 'எங்கே, நம் கைகளால் தொட்டாலே அதன் தூய்மை கெட்டுவிடுமோ?' என்று நமக்குத் தோன்றும் அளவுக்கு ஏரி ஸ்படிகம்போலத் தெரிகிறது. 

 அங்குள்ள பழங்குடியினரின் பெயர் வாஷூ இண்டியன்ஸ் (Washoe Indians). 

அமெரிக்கப் பழங்குடியினர் 'இண்டியன்ஸ்' என்று அழைக்கப்படக் காரணம், அமெரிக்காவைக் கண்டுபிடித்த க்ரிஸ்டோஃபர் கொலம்பஸ் அதைத் தெற்கு ஆசியா என்று தவறாக நினைத்து, அங்குள்ள மக்களை 'Indians' (People from Indus Valley) என்று அழைத்ததே என்பது ஒரு சுவையான தகவல். 

கரைகளில் கூழாங்கற்களோடு, சிறு சிறு அலைகளின் சங்கீதம் போன்ற, சின்னக் குழந்தையின் மழலைபோன்ற சலசலப்போடு, குளிர்ந்த காற்றோடு, சுற்றிலும் பைன் மரக்காடுகளோடு அந்த இருப்பு சொர்க்கம்போல உணர்வு தந்தது.  நகரங்களும், பெரிய வீடுகளும், கார்களும், வேலைகளும், அவை தரும் நெருக்கடிகளும் அப்படியே ஒரு ராட்சஸ ரப்பரால் அழிக்கப்பட்டு, பின்னோக்கிப்போய், அதுபோன்ற ஒரு இயற்கையின் மடியில் குழந்தைபோல ஆகிவிடக்கூடாதா என்ற ஏக்கமும் வந்தது.

Ancila Fernando

படங்கள்

1 -3      ரீனோ நகரம்

4 & 5   ஹோட்டல் கஸீனோ

6          ஸால்ட்டர் (இன்டர்நெட்டிலிருந்து)

7 - 14  லேக் டாஹோ