வாசல் - சுஜாதா

 வாசல் - சுஜாதா (1976) சிறுகதை

அதற்கு மேலும் ஓட முடியாது. அப்படி இரைத்தது தன் வாழ் நாளிலேயே அவ்வளவு ஓடியதில்லை. உடம்பின் சர்வ பாகங்களும் மூ்ச்சு விட, வியர்வைத் திரை கண்ணை மறைக்க, நாக்கில் உப்பு கரிக்க, நனைந்து, தவித்து, தாகித்து ... அந்த வாசலை அடைந்தார்.

திரும்பிப் பார்த்தால். அந்த நீண்ட பாதை காலியாக இருந்தது. துரத்தினவர்களைக் காணவில்லை. எதிரே பார்த்தார். மிக உயரமான சுவர்...... அப்பழுக்கில்லாத சுவர்..... கவரில் பதிந்திருந்த ஒரே ஒரு வாசல் மூடி இருந்தது. அங்கே இருந்த கல்பெஞ்சில் உட்காந்தார். அது என்ன இடம் தான் இங்கு இதற்கு முன் வந்ததில்லையே..

'க்கும்' என்ற கனைத்தல் கேட்டுத் திடுக்கிட்டு விருட்டென் எழுந்தார். சுற்றுமுற்றும் பார்த்தார். பத்தடி தூரத்தில் மற்றொரு மாற்றாக கல் பெஞ்சில் ஓர் ஆசாமி உட்கார்ந்திருந்தான். 

கால் மேல் கால் போட்டுக்கொண்டு ஆத்மாவைப் பார்க்காமல் நேர்ப்பாாவை பார்த்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தான். 

அவனிடம் ஆயுதம் எது இல்லை. "இப்போதுதான் வந்தீர்களா?" என்றான், நேர்பார்வையை விலகாமல்.

"ஆம். நீங்கள் யார்?" -

"அதை நான் உங்களிடம் கேட்க இருந்தேன்".-

"என் பெயா ஆத்மா இது என்ன இடம்?

"இங்கே வந்து உட்கார்ந்துகொள்ளலாமே?"

"இந்தக் கதவு?

"திறக்கும், அதற்காகத்தான் நானும் காத்திருக்கிறேன். வாருங்கள்"

ஆத்மா நொண்டி தொண்டி அவன் அருகில் சென்று உட்கார்ந்து கொண்டார்.

அவன் போர்த்தியிருந்தான். மௌனமாகவே இருந்தான். ஆத்மாவை இதுவரை நேரில் பார்க்க முயலவில்லை

"இங்கு தண்ணீர் கிடைக்குமா? தூரத்தில் நதி தெரிகிறது அதைக் கடந்துதான் வந்தேன். அந்தக் கரையில் அவர்கள் இருக்கிறார்கள்!"

அவன் தன் போர்வைக்குள்ளிருந்து ஒருபாத்திரத்தை எடுத்து,"இதோ குடியுங்கள். எனக்காக ஒரு முழுங்கு வைத்திருக்கிறேன். உங்கள் தாகம் அதிகப்பட்டதாகத் தெரிகிறது.

ஆத்மா அதைப் பறித்துக் குடித்துவிட்டு "நன்றி" என்றார்.

முகத்தைத் துடைத்துக்கொண்டு "கயவாளிப்பயல்கள்" என்றார்.

"யார்?"

"ஜனங்கள் ! நன்றி கெட்டவர்கள், நல்லது செய்கிறவர்களுக்கு காலமில்லை, ஐயா!"

"அப்படியா? ரொம்ப ஓடினீர்களா? இந்த வயதில் இப்படி ஓடலாமா?"

"துரத்திக் கொண்டு வந்தார்கள்"

"யார்?"

"ஜனங்கள் ! நன்றி கெட்டவர்கள்,"

"துரத்தும்படியாக என்ன ஆயிற்று?"

"நின்றிருந்தால் கொன்றிருப்பார்கள்... என்னை நோக்கித் துப்பாக்கி நீட்டினார்கள்"

"துப்பாக்கியா?"

"ஆம்"

"விஷயம் தீவிரமாக இருக்கிறதே!"

"என்னை உங்களால் அடையாளம் கண்டு கொள்ள முடியவில்லையா? ஆத்மா என்ற பெயரைக் கேள்விப்பட்டதில்லையா?"

"இருக்கலாம். என் ஞாபகம் சரிவர வேலை செய்வதில்லை".

"இனி நான் நீங்கள் கேள்விப்பட்ட ஆத்மா இல்லை"

"புரியவில்லை"

"எல்லாம் போய்விட்டது. என் வீடு....என் நாடு.....என் ராஜ்யம்...."

"ராஜ்யமா ! நீங்கள் ராஜாவா?"

"ஒருவகையில் தலைவன் என்று சொல்லுங்களேன்"

"அவர்கள் உங்களை துரத்தும் படியாக நீங்கள் என்ன தவறு செய்தீர்கள்?"

" தவறா! நானா நல்லது செய்தேன். அந்த அறிவுகெட்ட ஜனங்களுக்கு அதை அறிந்து கொள்ள புத்தியில்! ஆட்டு மந்தைகள்.... புரட்சியாம். விடுதலையாம்! "

ஆத்மா நன்றாகத் திரும்பி உட்கார்ந்து கொண்டார். 

"நண்பரே! உலகத்தில் ஒன்றே ஒன்றைத் தெரிந்து கொள்ளுங்கள். கட்டின பொண்டாட்டியை நம்பாதீர்கள். சொந்த மகனை நம்பாதீர்கள். எல்லோருமே சுயநலக்காரர்கள். உங்கள் முதுகில் கத்தியால் குத்துவார்கள். இவர்களுக்காக எவ்வளவு செய்தேன்? இராப்பகல் கண் விழித்து என் நாட்டைப் பொன் நாடாக அமைத்தேன். குற்றம் என்பதை ஒழித்தேன். உள்காவலுக்குத் தேவையில்லாமல் செய்தேன். வயதானவர்களை விடுவித்தேன். ஏழ்மையை ஒழித்தேன். அமைதியை நிலைநாட்டினேன். நான் இந்த நூற்றாண்டில் தப்பிப் பிறந்தவன்... அவதார புருஷன்... இவர்களுக்கு லாயக்கில்லை. நதிக்கரையில் துரத்திச் சுடுகிறார்கள்!"

"உங்கள் தேசத்தின் பெயர் என்ன ?"

​"​ஏதோ ஒரு தேசம். இப்போது எனக்குத் தேசம் இல்லை. என் சகலமும் போய்விட்டது."

​"​அடடா! நல்லவர் போலத் தோன்றுகிறததே !"

"நல்லதாவது, கெட்டதாவது! அதில் எல்லாம் நம்பிக்கை இல்லை"

​"​நீங்கள் நல்லதேதான் செய்திருக்கிறீர்கள் என்று தெரிகிறதே!".

​"​அவர்களுக்குத் தெரியவில்லையே! நான் என் மனதுக்குத் தோன்றியதைச் செய்தேன்​"​.

​"​அதை அவர்கள் ஒப்புக்கொள்ளவில்லையா ​?"​

​"​அவர்கள் எல்லாவற்றையும் அனுபவிக்கிறார்கள். சந்தோஷமாக இருக்கிறார்கள்​ !"​

"பின் ?"

​"​நான் கடைப்பிடித்த முறைகள் சரியில்லையாம்!​"​

​"​முறைகள் எப்படி இருந்தால் என்ன? கடைசியில் எய்தியதுதானே முக்கியம்!"

​நீ​ங்கள் சொல்கி​றீ​ர்கள் அவர்கள் அப்படிச் சொல்லவில்லை இப்போது உங்களையே எடுத்துக்கொள்வோம். உங்களிடம் கொஞ்சம் தண்ணீர் இருந்தது. அந்தத் தண்ணீருக்கு அதிகத் தேவை இப்போது இருந்தது? எனக்கு, ஓடி வந்தவன், இரைக்கிறவன். அதிக தாகம் உள்ளவன. எனவே எனக்கு அளித்தீர்கள். இதே தர்மத்தைத்தான் தான் கடைப்பிடித்தேன் ஐயா! ​"​

​"​அதில் ஏதாவது சிக்கல் இருந்ததா?​"​

"எத்தனை சிக்கல்! எத்தனை போராட்டம் ! நீங்களே சொல்லுங்கள். ஏதோ ஒரு நாடு இருக்கிறது என்று வைத்துக்கொள்ளுங்கள். அதில் ஆயிரம் பேர் இருக்கிறார்கள் என்று வைத்துக்கொள்ளுங்கள். அந்த ஆயிரம் பேருக்கும் போதுமான உணவு இல்லை . இடம் இல்லை. எவ்வளவோ விஞ்ஞான சாகசங்கள் செய்தாலும் அறுநூறு பேர்களின் தேவையைத்தான் பூர்த்தி செய்ய முடிகிறது. அறுநூறு பேர்கள்தான் ஆதார சுகங்களுடன் வாழ முடியும். அறுநூறு பேர்கள்களுக்குத்தான் கல்வி தர முடியும். நிழல் தர முடியும். அறுநாறு பேர்தான் நல்ல காற்றைச் சுவாசிக்க முடியும். உணவு பெற முடியம்.....அப்போது என்ன செய்வீர்கள்? நீரே அந்த நாட்டின் தலைவர் என்று வைத்துக்கொள்ளுங்கள்".

"ம்....யோசிக்க வேண்டிய விஷயம்தான்.... உற்பத்தியை பெருக்கலாம்"

"செய்துவிட்டேன்! பூமி தரும், கடல் தரும் சகலங்கனையும் கவனித்து விட்டேன் சாப்பிட கூடிய அத்தனைப் பண்டங்களையும் சேகரித்து விட்டேன்... இன்றைய விவசாய முன்னேற்றத்தின் எல்லை வரையில் வந்துவிட்டேன்...அறுநூறு பேருக்குத்தான் தேறுகிறது"

"சிக்கல்.  நாட்டின் பரப்பை அதிகப்படுத்திப் பார்க்கலாம்"

"எப்படி அதிக்கப்படுத்துவது? அண்டை நாட்டுடன் போரிட்டா? போரிட்டு அங்கே கொஞ்சம் பூமியைக் கவர்ந்து கொள்ளலாமா? சரி! அந்த நாட்டில் முந்நூறு பேர் வாழ வேண்டிய இடத்தில மூவாயிரம் பேர் வாழுகிறார்கள். அவர்களை உள்ளே வரவிடாமல் பாதுகாப்பதே பெரிய காரியமாக இருக்கிறது."

"அவர்கள் எப்படிச் சமாளிக்கிறார்கள்?"

"சமாளிப்பதாவது ! ​வறுமையிலும் போராட்டத்திலும் மிரு​கங்கள் போல வாழ்கிறார்கள்! அந்த வாழ்வா உனக்கு வேண்டும்? இருப்பவர் ​இருக்கிறதைப் பங்குபோட்டுக்கொண்டு எல்லோரும் அரைப்பட்டினியாக இருக்கலாமா? ​சரி, அதனால் என்ன நிகழ்கிறது? ஆதாரத் தேவை உணவு, இடம், உடை மூன்றும் போதவில்லை, என்ன செய்கிறார்கள்? பலமுள்ளவன் அடித்துப் பிடுங்குகிறான், சேர்த்து வைக்கிறார்ன், ஒளித்து வைக்கிறான், பொய் சொல்கிறார்ன், சூறையாடுகிறான். ​கையாலாகாதவர்கள் மடிந்து போகிறார்கள். ​பலமுள்ளவன் தப்பிக்கிறான். அப்படி மடிந்து போகும் கையாலாகாதவர்களில் ஒரு தேர்ந்த விஞ்ஞானி இருக்கலாம், ஒரு தேர்ந்த சங்கீதக்காரன் இருக்கலாம், தத்துவ ஞானி இருக்கலாம், பொறியியல் நிபுணன் இருக்கலாம் இல்லையா? ​ எண்ணிக்கை என்னவோ குறைத்துவிடுகிறது. ஆனால் மிச்சம் இருப்பவர்கள் இருக்கத் தகுதியுள்ளவர்களா? இதை யோசிக்க வேண்டாமா?"

"நீங்கள் எப்படிப் பிரச்சினையைத் தீர்த்தீர்கள்?"

"சுலபமாக அமைதியாகத் தீர்வு கண்டேன். அந்தத் தேவையில்லாத நானூறு பேர்களைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் குறைத்து விட்டேன். சந்தடியில்லாமல், சப்தமில்லாமல் ஆட்குறைப்பு செய்தேன்...அவர்களை நீக்கிவிட்டேன்...."

"நீக்கிவிட்டேன் என்றால்....?"

"ஆம்...."

"கொஞ்சம் அசுர வைத்தியமாக இருக்கிறதே!"

"வேறு வைத்தியம் இருக்கிறதா? அப்படியேவிட்டிருந்தால் நான் முன்பு சொன்னபடி மக்கள் தொகை குறைந்திருக்கும்....ஆனால், இறக்க வேண்டியவர்கள் இறந்திருக்க மாட்டார்கள்..."

"இறக்க வேண்டியவர்கள் யார் என்பதை எப்படித் தீர்மானித்தீர்கள்?"

"நான் தீர்மானிக்கவில்லை. அதை உணர்ச்சியில்லாத இயந்திரங்கள் தீர்மானித்தன. ​நாட்டின் பரப்பு இவ்வளவு - நாட்டின் உற்பத்தி இவ்வளவு... உற்பத்திப் பெருக்கு இவ்வளவு... கனிம வகைகள் இவ்வளவு... இயந்திர உற்பத்தி இவ்வளவு...அடுத்த நூறு வருடங்கள் ​எல்லாரும் வாழ சுகமாக, ​ஜனப்பெருக்க வேகம் எவ்வாறு இருக்க வேண்டும்? அதற்கு ஏற்ப ஜனத்தொகை எவ்வளவு இருக்க வேண்டும்? எவ்வளவு பேர் இருக்கிறார்கள்? எவ்வளவு பேர் ​பேர் உபரி ஆசாமிகள் ....? எவ்வளவு மருத்துவர்கள் வேண்டும்? எவ்வளவு கலைஞர்கள் வேண்டும், எவ்வளவு கணிதம், பௌதிகம், எவ்வளவு விவசாயம், தொழில்கள், தொழிலாளர்கள்.... கணவர்கள்... .. மனைவிகள்...."

"அபாரமான கம்ப்யூட்டர் இயந்திரம் கடைசித் தோட்டி சரிபார்த்துச் சொல்லிவிட்டது... மேலும் இந்த ஆதாரத் திட்டத்தின்படி நாட்டின் ஒவ்வொரு பிரஜைக்கும் ஒரு பரிசோதனை நடத்த அவன் புத்திசாலித்தனம் என்ன? அவன் லாயக்கு என்ன? எல்லாவற்றையும் அந்த இயந்திரமே கணித்தது. யாரார் இருக்க வேண்டும் பாரார் இறக்கவேண்டும் என்று பட்டியலிட்டது. அபார இயந்திரம்!"

"​இயந்திரத்தின் திட்டப்படி அப்படியே செயல்படுத்தி திட்டம் மிக இரசியமான திட்டம்... மக்கள் மறைவது ஒருவருக்கு தெரியாமல் ஒருவருக்கும் நோகாமல். அசாத்தியத் திறமையுடன்....அதையும் அந்த இயந்திரமே செய்தது. என்ன சொல்கிறீர்கள்?" மௌனமாக இருந்தார் சற்று நேரம்.

"​நல்ல சித்தாந்தம்தான்! ஆனால் இந்தச் சித்தாந்தத்தை அமைக்க உங்களுக்கு உரிமை இருக்கிறது என்று எப்படிச் சொல்வீர்கள் ?"

'உரிமை நாட்டின் தலைவனான எனக்கு இல்லாமல் யாருக்கு இருக்கிறது? "

​"கடவுளுக்கு"

"​ஹா! கடவுள் என்பது மனிதனின் கண்டுபிடிப்பு. நூற்றாண்டு கணக்காக மனிதன் உண்டு வந்த ஓப்பியம். கடவுள், சொர்க்கம், நரகம் என்றெல்லாம் பயம் காட்டி மனிதனைத் தளையில் ஆழ்த்தியிருந்த மதங்களை முதலில் ஒழித்துக் கட்டினேன்..."

"உங்கள் திட்டப்படி எவ்வளவு பேர் நீக்கப்பட்டார்கள்?"

"நீக்கப்படவேண்டியவர்கள் மூன்று லட்சம் பேர் இன்னும் பாக்கி இருக்கிறார்கள். இருந்தும் என் திட்டத்தின் பலன்களை மக்கள் உணர ஆரம்பித்து விட்டார்கள்....மற்ற நாடுகளின் தலைவர்கள் சிலரிடம் இதுபற்றிப் பேசியிருக்கிறேன். அவர்களும் இந்த இயந்திரத்தைக் கேட்டார்கள்..."

"பின் என்ன தவறு நேர்ந்தது?"

"அதுதான் சொன்னேனே ! என் மனைவியும் மகனும் காட்டிக் கொடுத்துவிட்டார்கள். இந்தத் திட்டம் செயல்படுவது என் ஒருவனைத் தவிர வேறு யாருக்கும் தெரியாதப்படி அவ்வளவு அபாரமாக அமைத்திருந்தது அந்த இயந்திரம்....காணாமல் போகிறவர்கள், காணாமல் போகிறார்கள் என்று எவருக்குமே தெரியாதபடி ....எவரும் அறியாதபடி..."

"கடைசியில் என் மனைவியும் மகனும் திட்டக் காகிதங்களை பார்த்துலிட்டார்கள். துரோகம் செய்துவிட்டார்கள் அவர்களையும் மெஷினுக்கு அனுப்பி இருக்கவேண்டும். அவர்களும் பட்டியலில் இருந்தவர்கள்..."

"அப்புறம் வதந்தி பரவி, என்னை ஒரு ராட்சதனாக ஆக்கி, கொலைகாரனாக ஆக்கி, மயிரிழையில்தான் தப்பித்து என் காரில் விரைய, அவர்கள் துரத்த கார்ச் சக்கரம் பழுதாகி நான் நதிக்கரையில் ஓட, நதியை நீந்திக் கடக்க... அவர்கள் சுட.......ஆச்சரியமாகத் தப்பித்து. இதோ உங்கள் அருகில் உட்கார்ந்திருக்கிறேன்- துப்பாக்கி குண்டு என் முதுகில்பட்டதோ என்றுகூடச் சந்தேகமாக இருக்கிறது....பாருங்கள் ரத்தம் வருகிறதா என்று" ஆத்மா முதுகைக் காட்டினார்

"பட்டிருக்கிறது"

"காலிலுள்ள பெரிய வலியில் முதுகின் சின்ன வலி தெரியவில்லை"

கதவு திறந்தது.

அவன், "வாருங்கள்...உள்ளெ போகலாம். அங்கே நீங்கள் பத்திரமாக இருக்கலாம். இனி அவர்கள் உங்களைத் துரத்த மாட்டார்கள்" என்றான்.

அந்த வாசலுக்குள் குகை போன்று தெரிந்தது. தூரத்தில் மெல்லிய ஆரஞ்சு வெளிச்சம் தெரிந்தது. அவர்கள் உள்ள நுழைய கதவு மூடிக்கொண்டது.

"இது என்ன இடம்?" என்று கேட்டார் ஆத்மா.

"நரகம்" என்று பதில் வந்தது.