குணம் - சுஜாதா

 குணம் - சுஜாதா சிறுகதை (1983)

டாக்டர் கூப்பிடும் வரை காலால் காலைத் தேய்த்துக்கொண்டே இருந்தான் சாமிநாதன். தாகம் எடுத்தது. ஆசை தீர எதிர் கடையில் கலர் கலராக இருக்கும் பானங்கள் எல்லாவற்றையும் ஐஸ் போட்டு குடித்துவிட்டு வரலாம் என்று தீர்மானித்தபோது டாக்டர் அவனை கூப்பிட்டு விட்டார்.

அலமாரி முழுக்க மருந்துகள் அடுக்கி இருந்தன. ‘ விஜயா மெடிக்கல்ஸ்’ கேலண்டர் ஒன்றில் ஹேமா நாட் காட்டினாள். ஸ்ரீநிவாசர் படத்துக்கு போன சனிக்கிழமை மாலை போட்டிருந்தது. இன்ஜெக்ஷன் தயாராக வெந்நீரில் ஸ்பிரிட் வாசனையுடன் கொதித்துக் கொண்டிருந்தது.

“ என்ன சாமிநாதன், எப்படி இருக்கீங்க?”

“ இந்த கால் எரிச்சல் தான் தாங்கலை டாக்டர்”

“ அதுகு ஒரு நியூரோ பயான் போட்டுட்டா போகுது” டாக்டர் சுடச்சுட இன்ஜெக்ஷனை எவர்சில்வர் இடுக்கியால் எடுத்து. “ போன தடவை நாப்பது தானே போட்டுட்டீங்க” என்றார்.

"ஆமாம் டாக்டர்"

"எந்த கையிலே போட்டுக்கிட்டீங்க"

"இடது கையிலே"

வலது கையில் ஸ்பிரிட் பூசி அந்த மெல்லிய ஊசி முதல் எதிர்ப்புக்குப் பின் உட்சென்று சாமிநாதன் சரீரத்துக்குள் இன்சுலின் ஏற, “ பேசாம நீங்களே தொடையிலே போட்டுக்க கத்துக்கலாம். தினம் இப்படி டவுன் பஸ் பிடிச்சு வர்றதுக்கு பதிலா” என்றார் டாக்டர்.

“ எனக்கு என்னமோ தயக்கமா இருக்கு டாக்டர். எனக்கே நான் ஊசி குத்திக்க தைரியம் வரும் தோணலை”

“இலட்சம் ஜனங்க பண்ணிடறாங்க. ஒரு வாழைத் தண்டிலே ஊசி குத்தி ரெண்டு நா பழகினா தானா வந்திடும். கால் எரிச்சலுக்கு தொடையிலே ஒண்ணு போட்டுடலாமா?”

"பெரிய ஊசியா?”

“ ஆமாம்”

“ வேண்டாம் டாக்டர். வலி பிராணன் போகுது. நாளைக்கு வெச்சுக்கலாம். ஊசி குத்தற வலிக்கு எரிச்சலே தேவலை. நாளைக்குப் பார்த்துக்கலாம்”

“ எத்தனை நாள் டாக்டர்! எத்தனை ஊசி போட்டுக்கொள்வது? என் உடம்பே சல்லடையாய் போய் விடும் போல இருக்கு டாக்டர்”

“ என்ன செய்வது! உங்கள் நோய் அப்படி!!”

“ கொஞ்ச நாள் மாத்திரையே சாப்பிட்டு பார்க்கிறேனே. ஊசி வேண்டாமே !”

“ காலையில் மூத்திரம் காய்ச்சி பார்த்தீர்களா?”

“ பார்த்தேன்”

“என்ன கலர் இருந்தது?”

“பழுப்பு”

“ பழுப்பா ! அப்படி என்றால் மாத்திரையும் சாப்பிடனும், ஊசியும் குத்திக் கொள்ள வேண்டும்”

“ சரிதான்” என்று அலுத்துக் கொண்டு கையை தடவிக் கொண்டு எழுந்து நின்றான் சாமிநாதன்.

“ டயபடீஸ் என்றால் இப்படித்தான். அலோபதியில் வேறு ட்ரீட்மென்ட் கிடையாது. பழுப்பு…..நேற்று வீட்டிலே ஏதாவது விசேஷமா? விருந்துச் சாப்பாடு ஏதாவது?

“ இல்லை டாக்டர். ஆபீசில் ஒரு பார்ட்டி”

"என்ன சாப்பிட்டீங்க"

"ஒரே ஒரு மசாலா தோசை"

"அப்புறம்"

"ஒரு ஜாங்கிரி"

"ஐஸ்கிரீம் இருந்திருக்குமே"

"இருந்தது"

"காபியில சர்க்கரையா?"

"ஒரே ஒரு நாள் தானே?"

டாக்டரின் முகம் சிவந்தது. “ ஏன்யா, நீங்கள் எல்லாம் படிச்சவங்க தானே ! எத்தனை தடவை அழுத்தமாக சொல்லி இருக்கிறேன். இந்த மாதிரி வர்ஜ்யா வர்ஜ்யமில்லாம தின்னாதிங்க வேண்டாம் என்று. டயட்டை கட்டுப்படுத்துங்க. உங்கள் உடம்பைப் பற்றி உங்களுக்கு கவலை இல்லை என்றால், நாக்கை கட்டுப்படுத்த முடியாமல் ஆயிரம் ஆயிரம் கலோரியாக முழுங்கினா நான் உங்களுக்கு வைத்தியம் பண்ணுவதில் என்ன பிரயோசனம்? நீங்கள் உங்கள் இஷ்டப்படி சர்க்கரையை கட்டுப்படுத்தாவிட்டால் ஒரு லெவலுக்கு மேலே போய் விட்டால் எவ்வளவு காம்ப்ளிகேஷன்ஸ் தெரியுமா? ஏன்யா இப்படி உங்களை நீங்களே அறிவுகெட்டத்தனமா அழிச்சுக்கப் பார்க்கிறீங்க? நீங்க போகலாம். நெக்ஸ்ட் !"

சட்டையை ஆணியில் மாட்டிவிட்டு, "இந்த டாக்டர் கோவிந்தராசன் ரொம்ப முசுடுடி!"

"ஏன் ?"

"ஏதோ நேத்திக்கு ஒரு மசால் தோசை தின்னுட்டேனாம் ஊரே கொள்ளை போய்ட்ட மாதிரி காச்சு காச்சுன்னு கத்தறான். எல்லாம் அரைகுறைப் பசங்க. எங்க ஆஃபீசிலே டி எம் வெங்கடாசலாம்னு ஒருத்தன் இருக்கான். அவனுக்கும் டயாபடீஸ். மாத்திரை மட்டும்தான் சாப்பிடறான். ரெண்டு வேளையும் அரிசிதான் சாப்பிடறான். டிஃபன் சாப்பிடறான். சக்கரைதான் போட்டுக்கறான். நன்........னா சம்பிரமமா திங்கறான்."

"அவருக்கு உங்களைப் போல ஜாஸ்தி இருக்காதோ ? என்னவோ?"

"என்ன ஜாஸ்தி? என்னடி ஜாஸ்தி? உனக்கு என்ன தெரியும்? எது ஜாஸ்தி எது கம்மின்னு....சொல்லு பார்க்கலாம்!"

"எனக்குத் தெரியாதுன்னா !"

"பின்ன ஏன் ஜாஸ்தீங்கறே?"

"சரி. கம்மி போங்களேன்"

"முதல்லே ஜாஸ்தின்னுப்புட்டு அப்புறம் கம்மியாம். ஏண்டி ! என்னைப் பார்த்தா உனக்கு கேலியா இருக்கு. எப்ப ஒழியப்போறான், இன்ஷூரன்ஸ் பணத்தை வசூலிக்கலாம்னு காத்திண்டிருக்கே"

"ஏன் இப்படி அர்த்தமில்லாம பேசறேள்"

"நீ பேசறதிலே ரொம்ப அர்த்தம் இருக்கு பாரு.....ஜாஸ்தியாம்..."

"உங்களோட புதுசா சண்டை ஆரம்பிக்கறதுக்கு எனக்குத் திராணியில்லை."

"பின்னே என்ன...! தினம் ஒரு மனுஷன் ஊசி மேல ஊசியாப் போட்டுண்டு சா...........கறான். நீ பாட்டுக்கு வீட்டிலே கையைத் தேச்சுண்டு உட்காந்து வக்கணையா சாப்டுண்டு வாதாடறயா?"

"சரி சாப்பிட வரேளா இல்லையா?"

"எனக்கு ஒரு எழவும் வேண்டாம். நீங்களே கொட்டிக்கோங்கோ"

"சப்பாத்தி வேனும்னா சப்பாத்தி இருக்கு. அப்புறம் மத்யானத்து சாதம் நிறைய இருக்கு. வெந்தியக் குழம்பு, உருளைக்கிழங்கை வேற வதக்கி வெச்சிருக்கேன்...."

பதுங்கியிருந்த புலிபோல அவனுள் வெவ்வேறு சுரப்பிகள் கிளம்பி வேலை செய்தன.

"சரி, சரி. தட்டைப் போடு. சீக்கிரம் சாப்டுட்டு படுத்துண்டுடலாம்."

மறுதினம் லக்ஷ்மியின் ஒன்றுவிட்ட மாமா வந்திருந்தார்.குழந்தைக்கு பிஸ்கட் பொட்டலமும் கொண்டு வந்திருந்தார். "கடலூர் போயிருந்தேன்" என்று ஒரு பெரிய பலாப்பழமும் கொண்டு வந்திருந்தார்.

"பலாச் சுளையெல்லாம் இவர் சாப்பிடக்கூடாது, மாமா" என்றாள் லக்ஷ்மி.

"ஏன் மாப்பிளே?"

"எனக்கு டயபடீஸ்" என்றான் சாமிநாதன். பலாப்பழம் அப்போதே போஸ்டு ஆபிஸ் வரை வாசனையடித்தது.

"மருந்து சாப்பிடறேளோல்லியோ ?"

"தினம் ஊசி குத்திக்கிறேன்" என்றான் கையைத் தடவிக் கொண்டே.

"சரிதான். உங்களுக்கு 'தன்வந்திரி ராமு'வைப் பத்தி தெரியாதா?"

"தெரியாது. யாரு?"

"புதுசா வந்திருக்கார். பழைய ஏட்டுச் சுவடிகள்ளே இருக்கற அத்தனை வைத்திய ரகசியங்களையும் கரைச்சுக் குடிச்சவர். அதுக்கு மேலே அவர் ஒரு யோகி, ஒரு ஞானி. அவர் கைப்பட்டாலே ஜிவ்வுனு ஜுரம் எறங்கறது. இப்படித்தான் ஒரு கேன்ஸர் கேஸ் மாப்பிள்ளை ! இந்தக் கத்துக்குட்டி டாக்டர்கள் எல்லாம் ஆபரேஷன் பண்றேண்டான்னு அவன் உள்ளுக்குள்ளே இருக்கிற அத்தனை சிறுகுடலையும் வெட்டி, வெட்டி நாலு இன்ச்சுக்குக் கொண்டு வந்துட்டாங்க. கடைசில முடியாதுடா, வீட்டுக்கு போய், மூணு மாசத்திலே செத்துப் போடான்னு அனுப்பிச்சுட்டாங்க. அவன் இந்த ராமு வைத்தியர் கிட்ட போயி கால்ல விழுந்திருக்கான். எட்டு வேளை சூரணம் கொடுத்தார். ஒரு தைலம் கொடுத்தார். ஒரு தாயத்து கட்டினார். பயல் எழுந்து நின்னு நடந்து, இப்ப புட்பால் ஆடறான்! இந்த மாதிரி எத்தனையோ கேஸ் !"

"ஏன்னா!" என்றாள் லக்ஷ்மி.

"டவுன்லே ராஜா டாக்கீஸ்க்கு எதிர்த்தாப்புல க்ளினிக் வெச்சிருக்கார். அவரைப் பார்த்தாலே பாதி வியாதி போயிடும். நீங்க நிச்சயம் போய்ப் பாருங்கோ. ஊசியும் வேண்டாம், ஒண்ணும் வேண்டாம்."

"டயாபடீஸை க்யூர் பண்ணியிருக்காரா?"

"டயபடீஸ் என்ன சுண்டைக்காய்?"

"ஃபீஸ் நிறையக் கேட்பாரா?"

"ஒத்தைக் காசு வாங்க மாட்டார். மருந்துக்கு மட்டும் நிகர விலை. ஒரு ரூபா, ரெண்டு ரூபா வாங்க்கிப்பார். எப்படி தேஜஸ்வியா இருப்பார் தெரியுமா? தன்வந்திரிங்கறது பட்டப்பேரு, வட தேசத்திலே...காசியிலே..."

ராஜா டாக்கீஸ் எதிரே அந்த சந்தில் அந்த வீட்டின் முன் ஒரு பழைய ஆஸ்டின் கார் நின்று கொண்டிருந்தது. ஓம் என்று போட்டு சந்தானம், குங்குமம் இட்டு.

'பண்டிதமணி ரத்தின வைத்திய சிகாமணி தன்வந்திரி ராமுவின் இலவச வைத்தியசாலை' என்று எழுதி அதன் கீழ் சம்ஸ்கிருத சுலோகம் ஒன்றும் எழுதியிருந்தது. வாசலில் பெஞ்சு போடப்பட்டு நிறையப் பேர் காத்திருந்தார்கள். சிறு குழந்தைகள் குல்லாய் போட்டுக் கொண்டிருந்தன. வயதானவர்களும் பெண்களும் காத்திருந்தார்கள். 

பழைய மர பீரோக்களில் ஒரே சைஸில் பலப்பல பாட்டில்களில் பலப்பல நிறங்களில் பொடிகள் காத்திருந்தன. எல்லாவற்றிலும் சம்ஸ்கிருதத்தில் பெயர் எழுதிய வில்லைகள் ஒட்டியிருந்தன. பனியன் அணிந்த ஒரு ஆசாமி தோன்றி "வாங்க தாத்தா" என்று ஒரு கிழவரை அழைத்துச் செல்ல, அவர் விட்டுச் சென்ற சூடான இடத்தில சாமிநாதன் உட்கார்ந்து கொண்டான். பக்கத்தில் இருந்தவர் பொடி போட்டுக் கொண்டு, கர்சீப்பால் மூக்கை இடம் வலமாக வருடிவிட்டு சாமிநாதனைப் பார்த்துச் சிரித்தார். சன்னமான குரலில் "கில்லாடி இந்த டாக்டர்" என்றார். சுவரில் ஒரு போட்டோவில் ஏகப்பட்ட மெடல்களும் கருப்புக் கோட்டும் தலைப்பாகையுமாக 'வைத்திய சிகாமணி.' சிரிக்காமல் பார்த்தான் சாமிநாதன். எதிர் இருந்த குழந்தை ஒரு தடவை சிரித்துவிட்டு, சென்ற அறை மணிக்கு முன் புகட்டியதில் கொஞ்சத்தைக் கக்கியது.

தன்வந்திரி ராமுவுக்கு ஐம்பது வயது இருக்கும். அவரைப் பார்த்தவுடன் சாமிநாதனுக்கு உடம்பில் ஒரு தெம்பு பிறந்தது. நெற்றியில் ஒற்றை இட்டுக்கொண்டு பட்டு சால்வை போர்த்தியிருந்தார். முன் அறையில் இருக்கும் போட்டோவுக்குப் பிறகு தாடி வளர்ந்திருக்க வேண்டும். தீர்க்கமான மூக்கு, கழுத்தில் கொட்டை, கொட்டை மாலை சால்வையின் ஊடே தெரிந்தது. கைவிரல்களில் பலப்பல மோதிரங்கள் ஜொலித்தன. அந்த இடத்து வாசனையிலேயே சிகிச்சை இருக்கிற மாதிரி தோன்றியது.

"உக்காருங்கோ. ஏய் பையா, இந்த விசிறியைச் சித்த போடு...என்ன உங்களுக்கு...?"

"டயபடீஸ்...சக்கரை வியாதி"

"எத்தனை நாளா?"

"ரெண்டு வருஷமாச்சு ஸார், இருக்குன்னு கண்டுபிடிச்சு"

"என்னை ஸார்னு கூப்பிடாதீங்கோ. தமிழ்ல வேற நிறைய வார்த்தை இருக்கு. ஊசி போட்டுக்கறேளா?"

"போட்டுக்கறேன்"

"எத்தனை நாளா?"

"ஒரு வருஷமா"

"ச் ச் ச் ச் ....ஒரு வருஷமா ஊசி போட்டுண்டு பலன் இல்லே. என்கிட்டே வந்திருக்கேள்., இல்லியா?"

"உங்களைப் பத்தி இப்பத்தான் கேள்விப்பட்டேன்."

"அப்படியா? தினப்பத்திரிக்கைகள், சஞ்சிகைகள் எல்லாம் விளம்பரம் கொடுத்திருக்கோமே, பார்த்ததில்லையா?"

"நான் விளம்பரம் எல்லாம் கவனமா படிக்கறதில்லை."

"படிக்கணும். உங்களுக்கு வயசு என்ன?"

"நாப்பத்திரண்டு"

"நாப்பத்திரண்டு வயசிலே சக்கரை வியாதி! மூலம், பவுத்திரம், வாயுவு ஏதாவது உண்டா?"

இல்லை. டயபடீஸ் ஒண்ணே போறும்னு நினைக்கிறேன்"

அவர் கொஞ்சம் அதிகமாகவே சிரித்தார்.

"கால் எரிச்சல் இருக்கா?"

"நிறைய"

"கண்ணைப் பார்த்தாலே தெரியறது. தாகம் நிறைய இருக்குமே?"

"நிறைய"

"மூத்திரம் பெட்ரோல் மாதிரி போகுமே?"

"ஆம்"

"நீங்க எந்த மாசம் பொறந்தீங்க?"

"ஏப்ரல்"

"ஏப்ரல்னா பங்குனிலேயா, சித்திரைலேயா?"

"பங்குனி"

"நினைச்சேன். கொஞ்சம் கையைக் கொடுங்கோ"

அந்தத் தொடுகையில் கொஞ்சம் புல்லரிப்பு ஏற்பட்டது சாமிநாதனுக்கு. நிறைய நேரம் அவனை துணி மூலம் தொட்டுக்கொண்டிருந்தார். அவனுடைய நாடி மூலம் அவனுள் ஆழத்தில் இருக்கும் அவன் வியாதியுடன் மனசுக்குள் பேச்சுவார்த்தைகள் நடத்துவது போல இருந்தது.

"உங்களுக்கு எத்தனை குழந்தை?"

"ஒரு பையன்"

"ஆம்டையா வந்திருக்காளா ?"

"இல்லை"

"அடுத்த தடவை அழைச்சுண்டு வாங்கோ. அவளோடயும் பேசணும். நான் குடுக்கப்போற மருந்தை நீங்க ஒரு மண்டலம் சாப்பிடணும். மூணே நாள்ல பலன் தெரியும். அதுக்காக மூணு நாள்ல விட்டுடக் கூடாது. நான் சொல்ற வைத்தியம் வெறும் மருந்து மட்டும் இல்லே. அனுஷ்டானம். நாப்பத்தெட்டு நாளும் ஸ்த்ரீ சம்போகம் கூடாது. தீட்சை பண்ணிக்கக்கூடாது. கார்த்தால ஏந்து குளிச்சுட்டு வைத்தீஸ்வரன் மேலே எட்டு சுலோகம் சொல்றேன். அதை நூத்தியெட்டு தடவை சொல்லணும். சினிமா கினிமா கண்றாவியை எல்லாம் பார்க்கக்கூடாது. அப்புறம் ஒரு சூரணம் கொடுப்பேன். அதை ஒவ்வொரு பொட்டலத்தையும் பேர் பாதியாக்கி ஒரு பாதியை தேன்லே குழைச்சுச் சாப்பிடணும். மறுபாதியை வெந்நீர்லே கலந்து கால்ல எரியறதே அங்கே பத்துப் போடறாப்பல போட்டுக்கணும். ஒரு லேகியம் தரேன். அதை தினம் ஒரு எலுமிச்சங்கா அளவு சாப்பிடணும்"

"சாப்பாடு?"

"சாப்பாடு எல்லாம் சாதாரணமா சாப்பிடலாம். வெங்காயம், இங்கிலிஷ் காய்கறி மட்டும் வேண்டாம். சாதம் எல்லாம் சாப்பிடலாம். கோதுமை, கீதுமை எதுவும் வேண்டாம்."

"இங்கிலிஷ் வைத்தியத்துக்கு முழுக்க எதிரா இருக்கே?" என்று பயத்துடன் சிரித்தான் சாமிநாதன்.

"ஸ்வாமி ! நான் உங்களுக்கு சொல்ற வைத்தியம் என் வைத்தியமில்லே. தேவ காலத்திலிருந்தே தேவ பாஷையிலே எழுதி வைச்சிருக்கா. ராமாயணத்திலே சர்க்கரை வியாதியைப்பத்திச் சொல்லியிருக்கு. தன்வந்திரி ஒரு சர்கம் எழுதியிருக்கார். நான் இதுவரைக்கும் இருநூறு பேருக்கு மேலே இதே சர்க்கரை வியாதியைக் குணப்படுத்தி இருக்கேன். முதல்லே நம்பிக்கை வேணும். நம்பிக்கையில்லாம ஒண்ணுமே நடக்காது."

அந்த சூரணத்தையும் லேகியத்தையும் வாங்கிக்கொண்டு சுலோகங்களை தமிழில் எழுதிக்கொண்டு தன் பர்ஸை எடுத்துத் திறந்து அவரைப் பார்த்தான்.

"வெளிலே பையன்கிட்ட குடுங்கோ. என் கண் முன்னாலே 'அத்தை'க் காட்டாதீங்கோ. எனக்கு அதைப் பார்த்தாலே வெறுப்பு."

வெளியில் பையன் இரண்டரை ரூபாய் வாங்கிக் கொண்டான். அதன்பின் ஒரு நீண்ட அச்சடித்த புத்தகத்தை எடுத்து அதிலிருந்து ஒரு பக்கத்தைக் கிழித்துக் கொண்டான். அதில் சமஸ்கிருதத்தில் எழுதியிருந்தது. "ஒரு காலேஜ், ஒரு இலவச வைத்தியசாலை ஆரம்பிக்கிறார். அதுக்கு பில்டிங் ஃபண்டுக்கு டொனேஷன். கட்டாயம் எதுவுமில்லை. எல்லாம் உங்க இஷ்டப்படி. ஒரு டிக்கெட் போறுமா?"

"போறும்"

மேலே பத்து கொடுத்துவிட்டுப் புறப்பட்டான்.

நான்காவது தினம் அவன் கால் எரிச்சல் குறைந்தது. முன்னைப்போல அத்தனை தாகமும் இல்லை. கொஞ்சம் தெம்பாகக் கூட இருந்தது.

"என்னதான் சொன்னாலும் நம்ம பழைய சாஸ்திரத்திலே மகிமை இல்லாம இருக்குமா? அந்தக் கிராதகப்பயகிட்ட போய்ச் சொல்லப்போறேன்"

"யாரு?"

"அவன்தான் டாக்டர் கோவிந்தராஜூ. சிடுமூஞ்சி."

"இன்னும் எத்தனை நாளைக்கு இப்படி தனி ரூம்லே படுத்திண்டிருக்கணும்?" என்றாள் லக்ஷ்மி.

"நாப்பத்து எட்டு நாள் வேதத்திலே சொல்லியிருக்கு. பல்லைக் கடிச்சுண்டு கொஞ்சம் கட்டுப்பாடா இருந்துட்டா முழுக்க சரியாப் போயிடும். என்னவோ அரைகுறைப் படிப்பு படிச்சுட்டு, தலை கனத்துப் போய் பேஷண்டுகள்கிட்ட பொறுமையா கூடப் பேசத் தெரியலை. எப்ப பார் எரிஞ்சு விழுந்துண்டு, அதைச் சாப்பிடாதே, இதைச் சாப்பிடாதேன்னு உயிரை வாங்கினான். அப்பா! இன்னைக்கு என்ன சமையல்?"

"பண்டிகை நாளோல்லியோ ஜவ்வரிசிப் பாயாசம் வைக்கலாம்னு இருக்கேன்"

"ஜமாய்! அந்த மனுஷன் நிஜமாகவே மஹான் தாண்டி. தொட்டாலே உடம்பெல்லாம் பரபரக்கிறது. அவர் பேச்சிலே இருக்கிற ஞானம், முகத்திலே இருக்கிற தேஜஸ்.....உன்னைக் கூட வரச் சொல்லியிருக்கார். உனக்கும் கூட ஒத்தைத் தலைவலின்னுவியே..."

ராத்திரி எட்டு மணி சுமாருக்கு டவுனுக்கு வந்து முனிசிபல் மார்க்கட்டில் கறிகாய் வாங்கிக் கொண்டு போகும்போது சாமிநாதன் திடீர் என்று தீர்மானித்து டாக்டர் கோவிந்தராஜுவின் க்ளினிக் வழியாகச் சென்றான். கூட்டம் இல்லை. 'இந்த முரடனுக்கு யார் வருவா?'

"வாங்க சாமிநாதன் ! என்ன நாலு நாளாக் காணோம்? தாடி கீடி எல்லாம் வளர்த்திருக்கிங்க?"

"டாக்டர், எனக்குச் சரியாப் போயிடுத்து"

"என்ன சரியாப் போயிடுச்சு?"

"டயாபடீஸ்"

"என்னது?"

"ஆமாம். சரியாயிடுத்து"

"என்னய்யா சொல்றீங்க? டயாபடீஸாவது சரியாப் போறதாவது?"

"எனக்குச் சரியாப் போயிடுத்து. உங்க வைத்தியத்திலே அதுக்கு மருந்து இல்லை. வேற வைத்தியத்திலே இருக்கு...."

"நீங்க என்ன சொல்றீங்க? நாலு நாளா இன்ஜெக்ஷன் வேற டாக்டர்கிட்ட கூட எடுத்துக்கலயா?"

"இல்லை. அதுக்குப் பதிலா மருந்து சாப்பிடறேன். நல்ல குணம் இருக்கு. நீங்க மாத்தி, மாத்தி என் கைலேயும் தொடையிலயும் ஊசி குத்தினேள், என் கால் எரிச்சல் போகலை. இப்போ நாலு நாள் சூரணத்திலே கம்ப்ளீட்டா போயிடுத்து"

"சூரணமா? என்னய்யா கேனத்தனமா பேசறீங்க. டயாபடீஸ் என்கிறது என்ன தெரியுமா? நம்ப உடம்பிலே இன்சுலின்னு ஒரு பொருள் இயற்கையா சுரக்கணும். டயாபடீஸ் உள்ளவங்களுக்கு அது இல்லை. அதுக்குப் பதிலா வெளியிலேருந்து இன்ஜெக்ஷன் வழியா தேவையான இன்சுலின் கொடுக்கிறோம். அவ்வளவுதான். ஒரு ஆளுக்கு கை இல்லை. ஒரு ஆளுக்கு கால் இல்லை. அதுமாதிரி ஒரு ஆளுக்கு இன்சுலின் இல்லை. இது ஒரு குறை. டெஃபிஷன்ஸி. அது இல்லைனா நம்ம உடம்பிலே சேர்ற சர்க்கரையை, கார்போஹைட்ரேட்டை சமாளிக்க முடியாது. அதனால பல காம்ப்ளிகேஷன்ஸ் வரும். கண்ணை பாதிக்கும். இருதயத்தைப் பாதிக்கும். ஆளையே பாதிக்கும்"

"அதெல்லாம் சரிதான் டாக்டர். இப்ப எனக்கு போய்டுத்தே , அதுக்கு என்ன சொல்றேள்?"

"இது ஏதோ டெம்பரரியா ஆயிருக்கு. லுக். சாப்பாட்டையாவது கட்டுப்படுத்திக்கிட்டு இருக்கீங்களா அல்லது அதுக்குக்கூட சூரணம் பாத்துக்கறதா?"

"டயட் கண்ட்ரோல் எதுவும் தேவையில்லை டாக்டர். நார்மலாதான் சாப்பிட்டுக்கிட்டு இருக்கேன் "

"நார்மல்னா? அரிசி, மசால் தோசை ! ஓ காட்! என்னய்யா சாமிநாதன், நான் எப்படிய்யா சொல்றது உங்களுக்கு? ஏன் இவ்வளவு பெரிய ரிஸ்க் எடுத்துக்கறீங்க?" ஸ்தம்பித்து நின்றார் டாக்டர்.

"வரேன், டாக்டர். உங்ககிட்ட சொல்லிட்டுப் போகலாம்னுதான் வந்தேன். நீங்க படிச்சது மட்டும்தான் வைத்தியம்னோ உங்க சிஸ்டம் மட்டும்தான் உசத்தியினோ நினைச்சுக்காதீங்க. கொஞ்சம் விஷயம் தெரிஞ்சவங்க வேற ஃபீல்டிலேயும் இருக்காங்க. அதைத்தான் சொல்ல வந்தேன்" என்று சொல்லிவிட்டு, திருப்தியுடனும், அமைதியுடனும், நம்பிக்கையுடனும் வெளியே வந்த சாமிநாதன் பாரிஜாதா கபேயில் அகலமாக டிபன் சாப்பிட்டுவிட்டு, ஸ்வீட் சாப்பிட்டுவிட்டு, காப்பி சாப்பிட்டு விட்டு பல பழங்கள் வாங்கிக்கொண்டு வீட்டுக்குப் போனபோது மணி ஒன்பது இருக்கும்.

டாக்டர் கோவிந்தராஜூ க்ளினிக்கை மூடத் துவங்கிய சமயம் அது. அப்போது ஒரு கடைசி நிமிஷ பேஷண்ட் வந்தார். அவர் நன்றாகப் போர்த்தியிருந்தார். பக்கத்தில் ஒருவரும் இல்லை என்று தெரிந்ததும் தன் போர்வையை நீக்கிக் கொண்டார்.

"மூடப்போற சமயத்திலே வரீங்களே! என்ன உடம்புக்கு ? உள்ளே வாங்க!" என்றார் கோவிந்தராஜூ.

பண்டித ரத்ன வைத்திய சிகாமணி தன்வந்திரி ராமு உள்ளே சென்றார்.