ஸ்ரீவதி ஸ்டோர்ஸ்

 "ஸ்ரீவதி ஸ்டோர்ஸ் என்று பெயர் வைத்திருப்பார்கள் அதானே" 

(ஸ்ரீனிவாசன்'-பத்மாவதி'-பெயர் ஒற்றுமைக்கு விளக்கம் கொடுத்த பெரியவா)

12-09-2013 கிருஷ்ணகான சபாவில்"காஞ்சி மகான்  

 சந்திரசேகரேந்திர ஸ்வாமிகளின் மகிமை"

 பி. சுவாமிநாதனின் சி.டி.வெளியீட்டு விழாவில் திரு சுகி சிவம் சொன்ன ஒரு மகிமை.

மயிலாப்பூரில் உள்ள சம்ஸ்கிருத கல்லூரியில்முகாமிட்டிருந்தபோது, வீதி வலம் ஒரு நாள் வந்தார்

தெருவில் ஒரு கடையின் பெயர்ப் பலகையில்

"ஸ்ரீவதி ஸ்டோர்ஸ்" என்பதைப் பார்த்ததும்

அவருக்கு ஒரு சந்தேகம் எழுந்தது. அந்த சந்தேகத்தை உடனடி தீர்த்துக் கொள்வதற்காக தன்னுடைய சிஷ்யர் ஒருவரை அனுப்பி பெயர் காரணத்தை அறிந்து வரச் சொன்னார். அந்த சிஷ்யர் வருவதற்குள் இவரே சரியான காரணத்தை கண்டுபிடித்து விட்டார். 

சிஷ்யன் பதில் சொல்ல முயல்வதற்கு முன்; பெரியவர்; " அந்தக் கடையின் உரிமையாளர் பெயர் 'ஸ்ரீனிவாசன்' அவரது துணைவியாரின் பெயர் 'பத்மாவதி' என்றிருக்கும். இரண்டு பெயரையும் இணைத்து "ஸ்ரீவதி ஸ்டோர்ஸ்" என்று பெயர் வைத்திருப்பார்கள் அதானே" என்றார். சிஷ்யன் வாயைப் பிளந்தான்!

தெய்வம் தந்தது

 #தெய்வம் தந்தது

மும்பையில், இந்து ஒருவர் மிகப் பெரும் செல்வந்தர்.. அவருக்கு மனைவி குழந்தைகள் என்று யாரும் இல்லை. பரோபகாரி.

ஒரு தீபாவளி பண்டிகையையொட்டி , தன்னிடம் வேலை பார்க்கும் தொழிலாளர்களுக்கு மிக சிறந்த விருந்து ஏற்பாடு செய்து அவரே முன்னின்று அனைவரையும் உபசரிக்கிறார்..

விருந்து முடிந்தவுடன், ஒவ்வொருவருடைய இருக்கைக்கு முன் இரண்டு பெரிய வண்ண கவர்கள் வைக்கப் பட்டுள்ளன. ஒன்றில் பணம் என்றும் மற்றொன்றில் புனித ராமாயணம் புத்தகம்  என்றும் எழுதி வைக்கபட்டுள்ளது..

நண்பர்களே, நீங்கள் எனக்காக உண்மையாக உழைக்கின்றீர்கள். உங்கள் வேலைக்கேற்ற அல்லது அதற்கும் அதிகமாகவே உங்களுக்கு சம்பளமும் கொடுத்து வந்துள்ளேன்.. என்னுடைய இந்த செல்வம் இறைவனால் அருளப்பட்டது.. என்னுடைய செல்வத்தை எவ்வாறு செலவழித்தேன் என்று இறைவனுக்கு பதில் சொல்ல கடமைபட்டுள்ளேன்...

உங்கள் முன் இரண்டு கவர்கள் உள்ளன. ஒன்றில் பணம், மற்றொன்றில் ராமாயணம் புத்தகம்  இதில் ஏதாவது ஒன்றை நீங்கள் தேர்ந்தெடுக்கலாம்...

முதலாமவர் தயங்கியவாறே  சொன்னார்... முதலாளி, நான் ராமாயணத்தை மதிக்கிறேன். ஆனால் இப்போதைக்கு, நோய்வாய்பட்டிருக்கும் என் தாய்க்கு நல்ல சிகிட்சை அளிக்க வேண்டும். அதற்கு பணம் வேண்டும்.. பணம் என்று எழுதப்பட்ட கவரை எடுத்து கொண்டார்...

அடுத்தவர், என் ஓலை குடிசைக்கு பதில், சின்னதாக ஒரு கல் வீடு கட்ட வேண்டும்.. இந்த பணம் இருந்தால் என் கனவு வீடு கட்ட முடியும்... பணத்தை எடுத்து கொண்டு முதலாளிக்கு நன்றி சொல்லி நகன்றார்...

இப்படியே அடுத்தடுத்து ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு காரணங்களோடு பணத்தை எடுத்து கொண்டனர்...

கடைசியாக, முதலாளியின் தோட்டத்தில் உள்ள கால்நடைகளை பராமரிக்கும் வாலிபனுடைய முறை...

அவன் பரம ஏழை. வயதான தாய். மனைவி மற்றும் பிள்ளைகள்...

அவன்  பணத்தின் தேவை அறிந்தவன்.. அவனும் பணம் உள்ள கவர் அருகில் சென்று, அதை எடுத்து கையில் வைத்து கொண்டு முதலாளியிடம்...... 

என்னுடைய தேவைக்கு நான் எப்போது கேட்டாலும் நீங்கள் தரத்தான் போகிறீர்கள்.. மேலும் என் அம்மா அடிக்கடி சொல்வார்கள், ...... ஏழ்மை என்பதும்  இறைவனால் அருளப்பட்டதே... நம் தேவைகளை நிறைவேற்றுபவனாக எல்லாம் வல்ல இறைவன் இருக்கின்றான்... மேலும், எங்கள் வீட்டில் ஒரு பழக்கம்...

தினசரி, அதிகாலை ராமாயணம் படித்தும் மாலையில் அந்தி சாயும் நேரத்தில் மகாபாரதம் படித்தும் என் அம்மா அதன் அர்த்தம் சொல்லுவார்கள். நாங்கள் சுற்றி அமர்ந்து அதை செவிமடுப்போம்...

....... என்று சொன்ன அந்த வாலிபன், எடுத்த பண கவரை எடுத்த இடத்திலேயே வைத்து விட்டு..... நான் இந்த புனிதமான ராமாயணம் புத்தகம்  தேர்ந்தெடுக்கிறேன் என்று அதை எடுத்தான்....

சம்பவம் இதோடு முடியவில்லை நண்பர்களே,

புனித ராமாயணம்   இருந்த பெரும் கவரை எடுத்தவன், முதலாளியிடம் நன்றி சொன்னவன்.. அதை திறந்து பார்க்கிறான்......ஆச்சர்யம்

ராமாயணம் இருந்த கவருக்குள் மேலும் இரண்டு கவர்கள்.... ஒன்றில், பணமும் மற்றொன்றில்  செல்வந்தரின் சொத்துக்களின் ஒரு பகுதியை  தானமாக எழுதி கையெழுத்திட்ட பத்திரம்...

யாருக்கு என்ற பெயர் மட்டும் எழுதப்படாமல் இருந்தது....

அந்த வாலிபன் மட்டும் இல்லை,, ஏனைய தொழிலாளர்களும் அதிர்ந்து போயினர்...

செல்வம் நிலையானது அல்ல... இன்றைய நிலை அப்படியே தலைகீழாக மாறும், இறைவன் நினைத்தால்...

மனிதர்களை செல்வத்தை கொண்டும் சோதிப்போம் என்ற இறைவனின் கூற்று எப்படி பொய்யாக முடியும்...

வாலிபன்  தாய் சொன்னதை நம்பினான்... ஆம், அவள் சொல்லி கொடுத்தார்.....

இறைவனையே நம்பு.. அவனிடமே உன் தேவைகளை கேள்.. அள்ள அள்ள குறையாத செல்வத்தை அவன் வழங்குவான்..... அசைக்க முடியாத இறை நம்பிக்கை என்ற செல்வம் மற்ற செல்வங்களிலெல்லாம் சிறந்த செல்வம் அல்லவா …

நம்பிக்கை

அவன் பணத்தை நம்பியிருந்தால் அது பத்து நாட்கள் தன் உதவியிருக்கும்

ஆனால் அவனோ பகவானை நம்பியதால் காலத்திற்கும் கை

கொடுத்துவிட்டான் கடவுள்

இராமாயணத்தின் மூலம்.

 ராம் ராம் ராம்... ஜெய் ஸ்ரீ ராம்

ஆந்திரா,ஒரிஸ்ஸா ஆன்மீகப்பயணம் 32

ஆந்திரா,ஒரிஸ்ஸா ஆன்மீகப் பயணம் 32

(By Venkatesan Varadharajan 6381369319)

இராமதாசர் பாடிய நூற்றுக் கணக்கான தெலுங்கு கீர்த்தனைகள் தமிழ் நாட்டிலும் ஆந்திரத்திலும் இன்னிசைக் கச்சேரிகளில் இன்றும் பாடப்படுகின்றன. அவருடைய கீர்த்தனைகளில், “இராமா, நீ நாமம் ஏமி ருசிரா, எந்த ருசிரா என்ற பாடல் மிகவும் புகழ் பெற்ற பாடல் ஆகும். நாமும் பாடி மகிழ்வோம்:—

சுருக்கமான பொருள்: உன் பெயரை சொல்லச் சொல்ல இனிக்குதடா! தேன், தயிர், நெய், திராட்சை, கரும்பு, வாழைப்பழம், பேரீச்சம்பழம் ஆகியவற்றை விட சுவையானது உன் நாமம். அனுமனும், சிவனும் உன்னை துதித்து ஆனந்தம் அடைகின்றனர். நாரதனும் தும்புருவும் பாடி மகிழ்கின்றனர். சரணடைந்தவர்களைக் காப்பாற்றுபவன் என்பது உன் பெயரிலேயே இருக்கிறது. சீதை, விபீஷணன், பிரகலாதன், கஜேந்திரன் போன்ற எவ்வளவு பெயரை நீ காப்பாற்றி இருக்கிறாய். பத்ராசல ராமதாசிடத்திலும் அன்பு காட்டி அரவணைத்தாயே உன் நாமம் எவ்வளவு ருசியானது!!

ஓ ராமா நீ நாமம் ஏமி ருசிரா?
ஓ ராமா நீ நாமம் எந்த ருசிரா?
மதுரசமுல கண்டெ ததி க்ருதமுல கண்டெ அதிகமொ
நீ நாமம் ஏமி ருசிரா?
த்ராக்ஷாரசமுல கன்ன இக்ஷு ரசமுல கன்ன
பக்ஷி வாஹன! நீ நாமம் ஏமி ருசிரா?
அஞ்சனதனய ஹ்ருத் கஞ்ச தளமுலண்டு ரஞ்சிலு
நீ நாமம் ஏமி ருசிரா?
சதா சிவுடு மடி சதா பஜிஞ்சேதி சதானந்தமாகு
நீ நாமம் ஏமி ருசிரா?
சரநன்ன ஜனமுல சரகுண ரக்ஷிஞ்சு
பிருது கலிகின நீ நாமம் ஏமி ருசிரா?
கரிராஜ ப்ரஹ்லாத தரணீஜா விபீஷணகுல காசின
நீ நாமம் ஏமி ருசிரா?
கதலி கர்ஜூரபல ரசமுல கதிகமு
பதித பாவன, நீ நாமம் ஏமி ருசிரா?
தும்புரு நாரதலு டம்பு மீராக
கானம்பு சேசேதி, நீ நாமம் ஏமி ருசிரா?
அரய பத்ராசல ஸ்ரீ ராமதாசுனி ப்ரேம நெளின
நீ நாமம் ஏமி ருசிரா?

பத்ராசல ராமர் ஆலயம் மலைமேல் அமைந்துள்ளது. மூலவர் ஸ்ரீ சீதாராமசுவாமி. ராமரின் இடதுபக்கம் மடியில் சீதை அமர்ந்த வண்ணம் ராமனுடனும் லட்சுமணனுடன் தெய்வீக அழகுடன் காட்சி அளிப்பதை பக்தர்கள் நேரில் தரிசிக்கும்போது உணரமுடியும். மண்டபத்தின் நான்கு தூண்களிலும் அஷ்டலக்ஷ்மி, 18 விதத் தோற்றங்களில் சிவன், தசாவதாரம் மற்றும் பன்னிரு ஆழ்வார்கள் சிலா வடிவங்களைக் காணலாம். கர்ப்பக்கிரகத்தின் மேல் மூன்றடுக்கு விமானம், அதன் மறுபக்கம் மஹாவிஷ்ணுவின் 48 விதத் தோற்றங்கள், கருடன், சிம்மம், ஸோமாஸ்கந்தர், தக்ஷிணாமூர்த்தி அழகிய சிலைகளைக் காணலாம். விமானத்தின் சிகரம் ஒரே சலவைக்கல்லில் வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளது. தூண்களில் சம்க்ஷிப்த ராமாயணம், தாசரதி சதகம் அதை எழுதிய ராமதாசர் சிலையின் எதிரில் பொறிக்கப்பட்டுள்ளது.

ஆண்டுதோறும் ஸ்ரீராமநவமி உற்சவம் மிகச் சிறப்பாகக் கொண்டாடப்படுகிறது. சீதாராம கல்யாண தினத்தன்று உலகெங்கிலும் இருந்து பக்தர்கள் திரளாக வந்து கலந்து கொள்கின்றனர். பக்த ராமதாசர் சிறந்த பாடகர் ஆனதால் 'வாக்கேயக்காரர் உற்சவம்' மிகச் சிறப்பாகக் கொண்டாடப்படுகிறது. வைகுண்ட ஏகாதசி, தெப்போத்ஸவம், தசாவதார உற்சவம், அத்யயன உற்சவம் எனப் பல உற்சவங்கள் மிகச் சிறப்பாகக் கொண்டாடப்படுகின்றன.

மூதறிஞர் ராஜாஜி சொல்லியபடி ராமாயணம் ஒரு கதை அல்ல. சரித்திர சான்றுகள் படைத்த உண்மை சம்பவம். இந்து கலாசார நிபுணர் ஆங்கிலேயர் சர் வில்லியம் ஜோன்ஸ் இதை ஆமோதித்திருக்கிறார்.

 இன்னும் பிலிப் லுட்ஜெண்டோர்ப் என்கிற வாயில் நுழையாத பெயர் கொண்ட மேலை நாட்டு அறிஞரும் தன்னுடைய ராமன் ஆராய்ச்சியை சிவனின் நகரம் என்கிற புத்தகத்தில் விலாவாரியாக விளக்கி கலிபோர்னியா பல்கலைக்கழகம் வரை விஷயம் சென்றிருக்கிறது. மற்றும் அநேகர் ஐரோப்பாவை சேர்ந்தவர்கள் அலையாய் அலைந்து ராமன் விஷயத்தில் வியர்வை சிந்தியிருக்கிறார்கள். 

நாம் தான் காலாட்டிக்கொண்டு இதை கதை என்று கூசாமல் சொல்லுகிறோம். யாராவது வெறும் வாயை மெல்லுபவர்கள் சொன்னால் சிரத்தையோடு அதை நம்புகிறோம்.

ராமன் சீதை வாழ்ந்த, அவர்கள் வாழ்க்கை சம்பந்தப்பட்ட இடங்கள் எங்கெல்லாமோ இருக்கிறதே. அவற்றை சரித்திர பூர்வ முக்ய இடங்களாக பாதுகாத்து வருகிறார்கள். ராமேஸ்வரம், நாசிக், ஹம்பி, போன்றவை நமது தேசத்தில் உள்ளன. 

ராமாயண சம்பவங்கள் நடந்த க்ஷேத்ரங்கள் இவை. உண்மை இல்லாமலா இன்றும் இவை ரக்ஷிக்கப்படுகின்றன.?

ராமனைப் பற்றி புதைபொருள், அகழ்வாராய்ச்சி இன்னும் நிறைய செய்யப்படவில்லை என்று சரித்திர ஆராய்ச்சியாளர் நந்திதா க்ரிஷ்ணன் முறையிடுவது காதில் விழுகிறதா? 

பிற மத புத்தகங்களில் வரும் சில அதிசயங்களையே அப்படியே ஒப்புக்கொண்டு அவர்கள் வழிபடும்போது ராமன் கிருஷ்ணன் நிகழ்த்திய அதிசயங்கள் வெறும் சரடாக, புருடாவாக நினைக்கலாமா? தவறு நம்முடையதல்லவா? துரோகமல்லவா?

பட்டீஸ்வரம் துர்க்கை ஆலயம்

 நேற்று பதிவிட்ட கோவை பட்டீஸ்வரம் போல கும்பகோணம் அருகில் ....

பட்டீஸ்வரம்  துர்க்கை  ஆலயம் 

(நன்றி சாந்திப்பிரியா) 

பட்டீஸ்வரம் என்ற ஊர் கும்பகோணத்தில் இருந்து பத்து கிலோ மீட்டார் தொலைவிலேயே உள்ளது. பட்டீஸ்வரம் என்றாலே அங்குள்ள துர்க்கை அம்மன் ஆலயம்தான் அனைவர் மனதிலும் வரும் . காரணம் ராகு தோஷம் உள்ளவர்கள் தமது தோஷத்தை களைந்து கொள்ள அந்த ஆலயத்துக்குதான் செல்கிறார்கள். ஆனால் அந்த ஆலயத்தின் முக்கியமான மற்றொரு மகிமை குறித்து பலரும் அறிந்திருக்கவில்லை. அந்த ஆலயத்தில்தான் மிகப் பெரிய பைரவர் சன்னதி உள்ளது.  சோழ மன்னர்கள் அரசாண்ட காலத்தில் அவர்கள் தமது அரண்மனைப் பாதுகாக்க நான்குபுறங்களிலும்  துர்க்கை, விநாயகர், முருகன் மற்றும் பைரவர் என்பவர்களுக்கு சன்னதிகளை அமைத்து பூஜை செய்து வந்தனராம். அவர்களே இந்த ஆலயத்தில் தாம் வணங்கி வந்த துர்கையின் சிலையைக் கொண்டு வைத்ததாக நம்புகிறார்கள். இந்த பட்டீஸ்வரம் தோன்றியதே பட்டீஸ்வரருக்காக என்றாலும் துர்க்கை உருவில் உள்ள பார்வதியே அதிக முக்கியத்துவம் பெற்று உள்ளாள். இந்த ஐந்து கோபுரங்களை உள்ளடக்கிய மாபெரும் ஆலயம் தோன்றியது ஏழு அல்லது ஆறாம் நூற்றாண்டில் இருக்கலாம். பல காலங்களில் இந்த ஆலயம் பல்லவர்கள். சோழர்கள் மற்றும் நாயக மன்னர்களால் விரிவாக்கப்பட்டுக் கொண்டே இருந்துள்ளது.

துர்க்கை அம்மனின் சன்னதிக்குப் பின்புறமாக ஞானவாபி குளம் உள்ளது. அதன் கரைகளில் நாக தோஷத்தை நீக்கிக் கொள்ள நாகர்கள் (நாகங்களின் சிலைகள்) அமர்ந்து உள்ளனர். அதன் எதிரில்தான்  கொடிமர விநாயகரும் சன்னதியில் அமர்ந்து உள்ளார். அதன் பின்புறத்தில் உள்ள நுழை வாயில் வழியே சென்றால் ஞானாம்பிகை மற்றும் பட்டீஸ்வரர்  தனி ஆலயங்கள் உள்ளன.  ஆனால் இரண்டுமே பட்டீஸ்வரர் ஆலயத்து  நான்கு பக்க சுவர்களுக்கு உள்ளேதான் அமைந்து உள்ளன. அப்படி என்றால் அந்த ஆலயத்தின் மொத்த பரப்பளவை எண்ணிப் பாருங்கள்.

துர்க்கை  அம்மன்  வரலாறு

  படம் நன்றி:- http://Hinduism.wall.fm/forum

வேத காலத்தில் பார்வதி தனக்கு ஏற்பட்ட ஒரு சாபத்தை விலக்கிக் கொள்ள இந்த ஆலயம் இருந்த இடத்துக்கு வந்தாள். அவள் இந்த இடத்தில் வந்து தனிமையில் தவம் இருக்கத் துவங்கியபோது அவளுக்கு உதவுவதற்காக தேவேர்கள் அந்த இடத்தில் மரம், செடிகள், கொடிகள் என அமைத்து வனபிரதேசமாக அதை ஆக்கினார்கள். பார்வதிக்கு உதவியாக இருக்க காமதேனு தனது பெண்ணான பட்டியையும் அனுப்பி வைத்தது. பார்வதி நின்று கொண்டே பரமேஸ்வரரை நினைத்து  தவம் இருந்தாள். பார்வதியின் கடுமையான தவத்தைக் கண்ட சிவனார் அவள் வேண்டுகோளை ஏற்று அவளுக்கு சடை முடியுடன் காட்சி தந்து அவளை அங்கேயே துர்கையாக இருந்து கொண்டு மக்களின் துயரங்களை துடைத்து அருளுமாறு கூறினார். ” இங்கு நீ வந்து தவம் செய்ததினால் இது தவ வலிமை பெற்ற பூமி ஆனது.  நீ செய்துள்ள தவத்தினால் உனது சக்தியை உள்ளடக்கிய பூமி ஆகிவிட்டது இது.  இந்த இடமே அனைத்து தேவர்களாலும் உனக்காக உருவாக்கப்பட்டு உள்ளதினால் இது தெய்வ பூமி ஆயிற்று.  நீயே என்னிடம் சாப விமோசனத்தை இந்த இடத்தில் பெற்றுள்ளாய். அதனால்தான் ராமரும் இங்கு  வந்து  என்னை பூஜித்து தனது தோஷங்களை விலக்கிக் கொண்டு தனுஷ்கோடி கடலுக்கு சமமான  புனித தீர்த்ததையும் ஏற்படுத்தி உள்ளார்.  இங்கு வந்து உன்னை ராகுவும் கேதுவும் வணங்குவார்கள். நீ  அவர்களால் ஏற்படும் தோஷங்களைக் களைந்து கொண்டு இருப்பாய்.  இத்தனை பெருமைகளையும் பெற்ற இந்தத் தலமே  என்னுள் பாதியாக உள்ள  உனக்கு பெருமை சேர்க்கும் தலமாக அமைந்து இருக்கும்.  ” எனக் கூறினார்.

அது  முதல்  இங்கு உள்ள துர்க்கை மகிஷாசுரன்  தலை மீது நின்று கொண்டு, சிம்ம வாகனத்துடன் சாந்த முகத்தோடு  எட்டு கைகள் மற்றும்  நான்கு கண்களையும் கொண்டு காட்சி தருகிறாள்.  அவள் கைகளில் சங்கு, சக்கரம், கத்தி, கிளி, வில், அம்பு போன்றவை உள்ளன. ஒரு கையால் அபாய முத்திரை  மற்றொரு கையில் கேடயம் கொண்டு காட்சி தருபவள்  எப்போதுமே ஒன்பது கஜப் புடவையுடனே காட்சி அளிக்கின்றாள்.

  படம் நன்றி:- http://Hinduism.wall.fm/forum

(ஒன்பது கஜப் புடவையை மிகவும் ஆசாரமான வைதீகமான   குடும்பத்துப் பெண்கள் அல்லது வயதான தாயார்களே கட்டிக் கொள்வார்கள். முக்கியமாக அனைத்து வைபவங்களிலும் பூஜைகளிலும் ஒன்பது கஜப் புடவை அணிவதே விசேஷமானது என்பார்கள். அது போலத்தான் ஆண்களும் ஒன்பது முழ வேஷ்டிகளை உடுப்பது பழக்கம்.  இதற்கான காரணம் இரண்டு உள்ளதாக பெரும் பண்டிதர்கள் கூறுகிறார்கள்.

நமது நாபியில்  இருந்து வெளியாகும்  சக்தி நமது பின்புற முதுகுத் தண்டில் போய்  அங்கிருந்து மூளையை சென்றடையும்போது ஞானம் பிறக்கும் ,குண்டலினி சக்தி மேலும்பிச் செல்லும் என்ற  தாத்பர்யத்தை வெளிப்படுத்துவது ஒரு காரணம். அதனால்தான் புடவை மற்றும் வேஷ்டிகளின் ஒரு நுனி நாபிப்பகுதியிலும் மற்றொரு நுனி  இரண்டு கால்களிடையே சென்று பின்புற முதுகின் கீழ் பகுதியில் ஒரு பாதை போல அமைக்கப்பட்டு பின்னால்  வைக்கப்படுகின்றது .  இன்னொரு முக்கியக் காரணம்  இந்த துணிகளின் மடித்து மடித்து வைக்கப்பட்டு உள்ள  பகுதி இரண்டு கால்களின் இடையே புகுந்து செல்வதினால் ஆண் பெண் இருவரின்  காமத்தை  தடுத்து  நிறுத்தி விடுகின்றது என்பதே. காமத்தை தொலைத்து விட்டே நாம் இறைவனின் சன்னதிக்கு செல்ல வேண்டும்  என்பதை எப்போதுமே நினைவுறுத்திக் கொண்டு இருக்கும்  காட்சி  அது ).

துர்கையின் சன்னதியை சுற்றி வலம்  வரவும்,  தரையில் உருண்டு அங்கப் பிரதர்ஷணம் செய்ய உதவியாகவும் இருக்க  மேற்கூரை போடப்பட்ட பளிங்குக் கல்லால்  தரை போடப்பட்டு மண்டபம் உள்ளது. சன்னதியின் வலதுபுறம் ஹோம சாலையும் இடது புறம் துர்க்கைக்கு தீபம் ஏற்றும் ஒரு தனி இடமும் அமைக்கப்பட்டு உள்ளது.

ஆகவே இங்கு தாயாராக காட்சி அளிப்பவளுக்கு ஒன்பது கஜப் புடவையே சாத்தப்படுகின்றது. இப்படிப்பட்ட இந்த அம்மனின் சன்னதிக்கு வந்தாலே மனதில் உள்ள காமம், குரோதம் அடங்கி ஞானம் பெருகுமாம். இங்கு நமது தாயாராக காட்சி அளிப்பவள் ராகு பகவானுக்கும் தாயாராகவே காட்சி தருகிறாளாம். ஆகவே ராகு பகவான்  தினமும் இங்கு வந்து தனது அன்னையான துர்காவை பூஜிப்பதினால் ராகு பகவானின் பூஜை காலமான  அந்த ராகு காலத்தில் வந்து எவர் ஒருவர் துர்கையை பூஜிக்கின்றார்களோ அவர்களை தனது தாயாரான துர்கையின் பூசையுள் தன்னுடன் கலந்து கொள்ளும் பக்தர் எனக் கருதும் ராகு பகவான்   அவர்களுக்கு எந்தக் கெடுதல்களையும் செய்யாது நல்லதே செய்வாராம். அதனால்தான் இந்த தளத்தில் ராகு காலத்தில் வந்து பூஜைகளை செய்து துர்கை வேண்டுவது வழக்கமாக உள்ளது. அது மட்டும் அல்லாது செய்வாய் கிரகமும் இங்கு வந்து அன்னைக்கு சிவப்பு பூக்களைப் போட்டு பூஜிக்கின்றாராம். அதனால்தான் இந்த துர்க்கைக்கு சிவப்பு மாலை சாத்தி வேண்டிக் கொண்டால் செய்வாய் தோஷமும் விலகுமாம்.

இங்கு வந்து துர்கை வணங்குவதினால் கிடைக்கும் பலன்கள்:-

1. ராகு மற்றும் செய்வாய் தோஷம் நீங்கும்

2.  மன துக்கம் விலகும்

3. காரிய  வெற்றி கிடைக்கும்

4.  பசு நெய் அல்லது நல்லெண்ணெய் விளக்கு ஏற்றி குங்கும அர்ச்சனை செய்தால் திருமணத் தடைகள்- பெண்களுக்கு- விலகும்

5.  குடும்ப வாழ்கை அமைதியாகும்

6. எழுமிச்ச மாலை அணிவித்து வேண்டிக் கொள்வதின் மூலம் தீராத நோய்களும் தீரும்.

 பட்டீஸ்வரர்   வரலாறு 

பார்வதியின் தவம் , அதனால் அவள் அடைந்த பலன் போன்றவற்றைக் கண்ட பசுவான பட்டியும் தான் ஒரு சிவலிங்கத்தை அங்கு அமைத்து, தினமும் அதன் மீது தனது மடியில் இருந்து பாலை சுரந்தும் ஞானவாவியின் நீரை கொண்டு வந்தும் அபிஷேகம் செய்தும்  சிவனை வழிபட்டது. அதன் பக்தியைக் கண்ட சிவனார் அதற்கும் காட்சி அளித்து அருள் செய்தார். அது கேட்டுக் கொண்டபடி பார்வதிக்கு துணையாக தானும் அங்கேயே இருக்க முடிவு செய்து பசுவின் பெயரைக் கொண்டு பட்டீஸ்வரராக அமர்ந்தார். இங்குள்ள  பட்டீஸ்வரர்  கேட்டவர்களுக்கு  கேட்டதை  தருவதினால்  தேனுபுறீஸ்வரர்    என்றும்  அழைக்கப்படுகிறார்

விஷ்ணுவின் அவதாரமாக மனிதப் பிறவி எடுக்க வேண்டி இருந்த ராமபிரான் தனது மனிதப் பிறவியில் மூன்று தோஷங்களை பெற்றார். இராமாயண யுத்தத்தில் அவர் ராவணனைக் கொல்ல வேண்டி இருந்தது. ராவணன் அசுர குலத்தை சேர்ந்தவர் என்றாலும் பிறப்பால் அவர் ஒரு பிராமணர். மகா வித்வான். சிவ பக்தர். ஆகவே பிராமணரான ராவணனைக் கொன்றதற்காக பெற்ற பிரும்மஹத்தி தோஷத்தை விலக்கிக் கொள்ள அவர் ராமேஸ்வரத்துக்குச் சென்று அங்குள்ள மணல்கரையில் சிவ லிங்கத்தை பிரதிஷ்டை செய்து சிவனை பூஜை செய்து தனது பிரும்மஹத்தி தோஷத்தைக் களைந்து கொண்டார்.

அடுத்து ராவணன் மாபெரும் வீரன், வீணை வாசிப்பதில் அபார திறமை கொண்டவன், சிவ பக்தன். ஒரு மாபெரும் வீரனைக் கொன்றதினால் ஏற்பட்ட வீரஹட்டி என்ற தோஷத்தைப் போக்கிக் கொள்ள  வேதாரண்யம் சென்று அங்கு ஒரு சிவ லிங்கத்தை பிரதிஷ்டை செய்து சிவனை பூஜித்து அந்த தோஷத்தில் இருந்து விடுதலை அடைந்தார்.

அதுபோல வீரன், கலைஞர், சிவ பக்தர் போன்ற மிக நல்ல அம்சங்களை கொண்டவர் ராவணன் அல்லவா. அந்த நல்ல அம்ச குணங்களை சாயை என்பார்கள். சாயை என்றால் நிழல் அல்லது ஒளி என்றும் பெயர் உண்டாம்.  அந்த நல்ல அம்சங்களைக் கொண்டு அனைவர் முன்னும் வாழ்கையில் ஒரு ஒளி  வீசியபடி இருந்தவரே ராவணன். (சீதை விஷயத்தை தவிர  வேறு  எதிலுமே  களங்கம் அடையாதவர்). அப்படிப்பட்ட நல்ல அம்சத்தைக் கொண்ட வீரனைக் கொன்ற பாவத்துக்காக சாயஹத்தி தோஷம் ஏற்பட்டது. மேலும் ராவணனைக் கொல்லச் சென்ற ராமர்  வாலியை மரத்தின் பின்னால் நின்று அம்பு எய்திக் கொன்றார். ஒரு பெரிய வீரனை தனது வீரத்தைக் காட்டி நேரிலே நின்று கொல்ல முடியாமல் மர நிழலில் மறைந்து கொண்டு வாலியைக் கொன்றதினாலும் இன்னமும் அதிக  அளவில் சாயஹத்தி (நிழல்) தோஷத்தை ஏற்படுத்தியது 

ஆகா இரண்டு விதங்களில் சாயஹத்தி தோஷத்தைப் பெற்றவர் பட்டீஸ்வர ஆலயத்துக்கு வந்து அங்கு ஒரு சிவலிங்கத்தை நிறுவி சிவனை பூஜித்து சாயஹத்தி தோஷத்தை விலக்கிக் கொண்டார். அப்போது அங்கு அபிஷேகம் செய்ய தண்ணீர் கிடைக்காததினால் தனது வில்லின்  நுனியால் ஒரு இடத்தைக்  கீறி அங்கு தண்ணீரை  தோற்றுவித்து அபிஷேகம் செய்தாராம். ராமேஸ்வரத்தில் இருந்த தனுஷ்கோடி தீர்த்தத்தை அங்கு அவர்  வரவழைத்ததாகவே நம்பப்படுகின்றது. இப்படியாக அந்த ஆலயத்தில் ராம தீர்த்தமும் அமைந்தது.

பட்டீஸ்வரர் மகிமை

ஒரு முறை திருஞான சம்மந்தர்  திருவலஞ்சுழியில்  சிவபெருமானை வணங்கித் துதித்தப் பின் தமது பரிவாரங்களுடன் பட்டீஸ்வறரை காண இங்கு வந்து கொண்டு இருந்தார். கடுமையான வெயில். கால்கள் சுட்டுப் பொசுக்கின.  அவருடைய  பக்தியை மெச்சிய சிவபெருமான் தனது  பூத கணங்களை அனுப்பி அவர் வரும் வழியில்  அவர் தலை மீது ஆகாய மார்கத்தில் பூக்களை தூவிக்கொண்டே இருக்குமாறு ஆணையிட்டார். அந்த கணங்களும் அப்படியே செய்ய வெயில்  திருஞான சம்மந்தர் மீது படவே  இல்லை.  அனைவரும் வியந்து நின்றனர். அது மட்டுமா அவர் தனது சன்னதிக்கு வந்ததும் தன்னை நேரிலே பார்க்கட்டும் என்பதற்காக தனது நந்தியை வழியை விட்டு விலகி இருக்குமாறு சிவன் ஆணையிட நந்தியும் விலகி நின்றது.  பட்டீஸ்வரர் சன்னதிக்கு வந்த சம்மந்தர் ஈசனை நேரிலே கண்டார் , ஆனந்தக் கண்ணீர் விட்டார். இதனால்தான் இந்த ஆலயத்தில் மட்டும் சிவனுடைய சன்னதிலும் சரி, அதன் நுழை வாயிலிலும் சரி சிவலிங்கத்தை நந்தி மறைத்தபடி நிற்காமல்  ஒரு பக்கமாக அமர்ந்து உள்ளது.

இந்த ஆலயத்தில்தான் ஞானவாபியில் குளித்து விட்டு தமது பூர்வ ஜென்ம தோஷத்தை  நாய் உருவில் இருந்த ஒரு முனிவர் விலக்கிக்  கொண்டு அங்கேயே மீண்டும் மனித உருவை அடைந்தாராம்.

பட்டீஸ்வரர் இந்த ஆலயத்தில் தனது மனைவியான பார்வதியை ஞானாம்பிகை என்ற உருவில் இருக்க வைத்து பக்தர்களை ரட்சித்து வருகிறார். பட்டீஸ்வரரையும் இங்குள்ள ஞானாம்பிகையை வணங்குவத்தின் மூலம் அனைவருடைய பூர்வ ஜென்ம பாவங்கள் மெல்ல மெல்ல மறையுமாம். எத்தனை முறை அவரை அங்கு வந்து பூஜித்து வணங்குவோமோ அத்தனை பாவங்கள் விலகும்.

 பைரவர்  சன்னதி  பூஜை மகிமை 

ஆனாலும் சிவபெருமான் அங்கு தனது அம்சமாக விளங்கும் பைரவர் உருவில் தனி சன்னதியில் இருந்தவாறு பல நன்மைகளை பக்தர்களுக்கு செய்து வருகிறார். தமிழ்நாட்டில் பைரவருக்கு வேறு எந்த ஆலயத்திலும் அத்தனை பெரிய சிலை அமைக்கப்பட்டு வணங்கப்படுவதாகத் தெரியவில்லை. பைரவருக்கு எதிரில் நந்தியும் உள்ளது ! அந்த பைரவர் வேண்டியதைக் கொடுப்பவர். மிகவும் சக்தி வாய்ந்தவர். அற்புதமானவர் அவர் சன்னதியில் என்ன  செய்தால் என்ன பலன் கிடைக்கும் என்பதை கூறி உள்ளேன். அந்த பூஜைகளை எப்படி செய்ய வேண்டும் என்பதை அங்குள்ள பண்டிதர்கள் மூலம்  அறிந்து கொள்ள வேண்டும்.

1 . தேய்பிறைகளில்   அர்ச்சனை :- குழந்தை பேறு கிட்டும்.

2 . வளர்பிறைகளில்   அர்ச்சனை :- வறுமை நீங்கும் .

3 . பதினோரு அஷ்டமிகளில் வைரவ தீபம் ஏற்றுவது    ( சிறு மிளகுகளை சிறு மூட்டையாக துணியில் கட்டி அதை திரியாக உபயோகித்து நெய் அல்லது எண்ணை விளக்கு ஏற்றுதல்)

4:-  இழந்த சொத்துக்கள் கிட்டும்.

5 .  ஒன்பது சனிக்கிழமைகளில் நான்கு நான்கு பைரவ தீபம்  :- சனி தோஷம் நீங்கும் .

6 . பயம் அச்சம் விலக  :- ஒன்பது அஷ்டமிகளில் அர்ச்சனை .

7 . தீராத நோய்கள் தீர  :- பைரவர் ஹோமம் செய்து அபிஷேக தீர்த்தத்தை உட்கொள்ள வேண்டும்

ஆந்திரா,ஒரிஸ்ஸா ஆன்மீகப்பயணம் 31

ஆந்திரா,ஒரிஸ்ஸாஆன்மீகப் பயணம்  31

(By Venkatesan Varadharajan)

பக்த இராமதாசும் கோவில் திருப்பணிகளும்    

பத்திராசலம் கோவிலைக் கட்டியவர் கஞ்சர்ல கோபண்ணா என்ற பக்த இராமதாஸ் ஆவார். இவர் பதினேழாம் நூற்றாண்டு (1630 கி.பி) கம்மமேட் வட்டம் நிலகொண்டபள்ளி என்னும் கிராமத்தில் லிங்கன்ன மூர்த்தி மற்றும் காமாம்பா ஆகிய பெற்றோர்களுக்கு மகனாக அவதரித்தார். வட்ட ஆட்சியராகப் பணிபுரிந்த இவர் தன அலுவலகப் பணிகளைச் செம்மையாகவும் சிறப்பாகவும் செய்து வந்தார். நவாப்புக்காக செவ்வனே நிலவரிகளை வசூலித்ததோடு இராம நாமத்தை ஓதியும் தன வீட்டில் ஏழைகளுக்கு உணவளித்தும் மகிழ்ந்தார் ஒரு சமயம் பல்வோஞ்ச பரகானா (palvoncha paragana). என்ற கிராமத்து மக்கள் பத்திராசலத்தில் சிலைகளைக் காணச் (ஜடர) சென்ற செய்தியினைக் கேள்விப்பட்டு தானும் ஆவல் மிகுதியுடன் அங்கு சென்றார்

. அங்கே கண்ட சிலைகளின் அழகில் மயங்கினார். அப்போதே கிராம மக்களிடம் கோவில் கட்டும் திருப்பணிக்காக நிதியுதவி வேண்டினார். கிராம மக்கள் அவரிடம் நிலவரியாக வசூலித்த பணத்தை கோவில் கட்டும் பணிக்காகச் செலவு செய்யுமாறும், அறுவடை முடிந்தவுடன் செலவு செய்த பணத்தை திரும்பக் கொடுத்து ஈடு செய்து விடுவதாகவும் கூறினர். இதனைத் தொடர்ந்து கோல்கொண்டா நவாப்பிடம் தேவையான அனுமதி பெறாமல் நிலவரி மூலம் வசூலான ரூபாய் ஆறு லட்சம் பணத்தைச் செலவு செய்து கோவில் திருப்பணிகளை நிறைவு செய்தார்.

கோவில் திருப்பணிகள் முடிவுறும் தருவாயில், சுதர்சன சக்கரம் ஒன்றை மூலவர் விமானத்தின் மேல் நிறுவும் பணியில் சிக்கல் ஏற்பட்டது. இதனால் பெரும் அவதியுற்று உறக்கத்தில் ஆழ்ந்தார். இராமர் அவர் கனவில் தோன்றி அவரை கோதாவரி நதியில் முழுக்குப் போடுமாறும் அங்கே அவருக்கு வேண்டிய விடை கிடைக்கும் எனக் கூறி மறைந்தார். மறுநாள் இராமதாசர் நதியில் முங்கிய போது ஒரு சுதர்சன சக்கரத்தை அங்கு கண்டெடுத்தார். இந்த சக்கரம் இந்த நதியில் அவருடைய அன்பிற்குரிய கடவுள் இராமரால் அருளப்பட்டது என்று நம்பினார்.

திருப்பணிகள் முடிந்த தருவாயில் அவருக்குப் பல இன்னல்கள் காத்திருந்தன. நிலவரிப் பணத்தைத் தவறான வழியில் கோவில் கட்டப் பயன்படுத்திய குற்றத்திற்காகப் பணிநீக்கம் செய்யப்பட்டார். மேலும் 12 ஆண்டுகள் சிறைத்தண்டனை பெற்று கோல்கொண்டா சிறையில் சொல்லவொண்ணாத் துன்பங்களை அனுபவித்தார். துன்பங்களைத் தாங்க இயலாத நிலையில், இராமதாசர் இராமபிரானிடம் தம்மைக் காத்தருளும்படி பாடிப் பணிந்தார். உணர்ச்சி மயமான இந்தப் பாடல்கள் தாசரதி சதகம் மற்றும் கீர்த்தனைகள் என்ற பெயரில் புகழ்பெற்றன.

குதூப் சாகி அரச வம்சத்தைச் சேர்ந்த கோல்கொண்டா அரசர் தானிஷா, இராமதாசர் சிறை பிடிக்கப்பட்ட பின்பு இராமர் பால் காட்டிய இறை நம்பிக்கையும் பக்தியையும் கண்டு மெய்சிலிர்த்தார். தானும் ஒரு இராம பக்தனாக மாறினார். மேலும் ஒரு படி முன்னேறி கோவில் நிர்வாகச் செலவுகளைத் தன அரசே ஏற்கும்படி அமைத்தார்.

இது மட்டுமல்லாமல் இராமனும் இலக்குவனும் ராமோஜி மற்றும் லக்ஷமோஜி என்ற உருவில் வந்து இராமதாசர் செலவழித்த ஆறு லட்சம் முஹர்களை திரும்பச் செலுத்தி தமது பக்தனைச் சிறையிலிருந்து விடுவித்த நிகழ்வு கண்டு கோல்கொண்டா அரசர் நெகிழ்ந்து போனார். பின்னிரவில் வந்து தம்மை அணுகிய இந்த இரண்டு நபர்களிடம் அரசர் தாம் பணம் பெற்றுக்கொண்டதற்கான இரசீதினை வழங்கினார். 

இதன் பின்னர் இந்த இருவரும் அரசரிடம் பெற்ற இரசீதினை சிறையில் இருந்த இராமதாசரின் படுக்கைக்கு அடியில் வைத்து விட்டார்கள். மறுநாள் கண்விழித்த அரசர் இரவு தம்மிடம் வந்து இரசீது பெற்றுச்சென்றது வேறு யாருமல்ல, இவர்கள் இராமனும் இலக்குவனுமே என்று உணர்ந்தார். உடனே இராமதாசரை சிறையிலிருந்து விடுதலை செய்தார். இராமதாசரைப் பணிந்து வணங்கி மன்னிப்புக் கோரினர். தாம் பெற்ற தங்க முஹர்களை அவர் காலடியில் வைத்துக் காணிக்கையாக்கினார். ஆனால் இராமதாசரோ தங்க முஹர்களை திரும்ப வாங்க மறுத்துவிட்டார். என்றாலும் இரண்டே இரண்டு தங்க நாணயங்களை மட்டும் இறைவனின் திருவிளையாடலை நினைவு கூறும் பொருட்டு பெற்றுக் கொண்டார். இந்த இரண்டு தங்க நாணயங்களை இன்றும் பத்திராசலம் கோவிலில் காணலாம்.

இராமனின் சக்தியினை உணர்ந்த கோல்கொண்டா அரசன் தானிஷா பல்வோஞ்ச பரகானா கிராமத்தில் கிடைக்கும் ரூபாய் 20000/- அளவிலான வருமானமானத்தை கோவில் பராமரிப்பு செலவுகளுக்கென்று ஒதுக்கி ஆணையிட்டார். இந்த ஆணை குதூப் சாகி அரச வம்சம் ஆண்ட காலம் முழுவதும் கடைபிடிக்கப்பட்டது. இது மட்டுமல்லாமல் கோவிலில் ஸ்ரீ ராம நவமி தினத்தன்று நடைபெறும் திருக்கல்யாண உற்சவத்தன்று மூலவருக்கு அணிவிக்க சிறப்பு அலுவலர் மூலம் முத்துக்களை (pearls) யானையில் ஏற்றி அனுப்பி வைத்தார். இன்றும் கூட ஆந்திர அரசு இராம நவமியன்று முத்துக்களை அளிக்கும் வழக்கத்தைக் கடைப்பிடித்து வருகிறது.

இராமதாசர் கோவிலில் அதிகாலையில் திருப்பள்ளி எழுச்சி (Suprabhata Seva) தொடங்கி இரவு பவலிம்பு சேவை வரை தினசரி நடக்க வேண்டிய நித்ய பூசைகளையும் சேவைகளையும் தொகுத்து கல்வெட்டாக இரண்டு தூண்களில் சிலாசாசனலு என்ற பெயரில் செதுக்கி வைத்துள்ளார். இந்தக் கல்வெட்டுக்கள் தினசரி அலுவல்கள், சடங்குகள் மற்றும் பூசைகள் பற்றி விவரிக்கின்றன. இதனைத் தொடர்ந்து பல்வோஞ்ச பரகானாவின் வட்டாட்சியரான தும்ரு நரசிம்ம தாசா மற்றும் இவரின் சக ஊழியரான வரத இராமதாசா ஆகிய இருவரும் குண்டூரிலிருந்து வந்து பத்திராசலம் கோவிலின் நிர்வாகப் பொறுப்புக்களை ஏற்றுக்கொண்டனர்.

கோபண்ணா தனது சிறைத் தண்டனையின்போது இடைவிடாமல் ராமனைத் துதித்துப் பாடிய 'தாசரதி சதகம்' என்னும் கீர்த்தனைகள் இன்றளவும் இசைக்கப்பட்டு வருகின்றன.

தர்ம சாஸ்திரம் பகுதி −29

 (தெரிந்து கொள்ளலாமா?..)

தர்ம சாஸ்திரம் பகுதி −29

(ஆசிரியர் −திரு. V.ராஜகோபால கனபாடிகள்..)

416. பித்ரு காரியங்களுக்கு உபயோகப்படுத்தப்பட்ட ஹோம குண்டத்தையும், செங்கல்களையும், கணபதிபூஜை, நவக்ரஹ ஹோமம் போன்ற மங்கள காரியங்களுக்குப் பயன்படுத்தக்கூடாது.

417. கணபதி ஹோமத்திற்கான கொப்பரையை எட்டுதூண்டுகளுக்கு மேல் உடைக்கக்கூடாது. ஆனால் அதே ஹோமத்திற்கு, சாதாரண தேங்காய்களை எட்டுத் தூண்டுகளுக்குமேல் உடைத்துப் பயன்படுத்துவதில் தவறில்லை.

418. வருஷாப்திகத்திற்கு அடுத்தநாள் சுபஸ்வீகாரம் என்ற சடங்கைத் தவிர, மங்கள ஹோமங்கள் எதையும் செய்யக்கூடாது.

419. குழந்தை வரம் வேண்டி செய்யப்படுகின்ற ஹோமங்களை நடத்த, குழந்தை இல்லாதவர்களை குருவாக வரிக்கக்கூடாது.

420. மரியாதைக்குரிய வித்வான்கள்/பாடகர்கள் இருக்கின்ற மேடையில்  அவர்களுடன் அமர நாம் அழைக்கப்பட்டால், அவர்களின் வித்தைக்கு மரியாதையளிக்கும் விதமாக, சிரம்தாழ்த்தி, கைகுவித்து பணிந்துவிட்டே அமர வேண்டும்.

421. குரு, குருவின் குருவான பரமகுரு இருவரும் இருக்கும்பொழுது, இவர்களை ஒன்றாக வைத்தே நமஸ்கரிக்க வேண்டும்.

422.சந்யாசியிடம், "என்னுடைய நமஸ்காரங்களை ஏற்றுக்கொள்ளுங்கள்" என்று சொல்லாமல்,

"அடியேனது வந்தனங்களை ஏற்றுக்கொள்ளுங்கள்" என்றே தாழ்மையாகச் சொல்ல வேண்டும்.

423. அந்திநேரத்தில் வீட்டின் பின்கதவை மூடியே வைக்க வேண்டும். இல்லையெனில், முன்வாசல் வழியே வருகின்ற ஶ்ரீதேவி, பின்வாசல் வழியாகச் சென்று விடுவாள்.

424. விடிகாலையில் சூரிய உதயத்தின்பொழுது, ஶ்ரீதேவி நம்வீட்டில் நுழைவதற்கு வசதியாக, முன்கதவைத் திறந்தே வைக்க வேண்டும். அந்தநேரம், முன்வாசலை மூடிவைத்திருப்பது தவறான செயலாகும்.

425. மரணயோகம் இருக்கின்ற நாட்களில் சுமங்கலிப்ரார்த்தனை, சமாராதனை போன்ற சிறப்புப் பூஜைகளைச் செய்யக்கூடாது.  அவற்றைச் சித்த, அமிர்த யோகங்கள் இருக்கின்ற தினங்களில்தான் செய்ய வேண்டும்.

426. அரச மரங்களின் கீழே தெய்வ விக்ரஹங்கள் இருந்தாலும், அவற்றை இரவுநேரங்களில் வலம்வரக்கூடாது.

427. விஜயதசமி அன்று ஏதாவது ஒரு நல்ல விஷயத்தைக் கற்க ஆரம்பிக்க வேண்டும்.

428. மாலை விளக்கு ஏற்றிய பிறகு, நகங்களை வெட்டக்கூடாது.

429. துளஸியை த்வாதசியன்று பறிக்கக்கூடாது.

430. கார்த்திகை தீபத்திற்கும், பொங்கல் பண்டிக்கைக்கும் உடன்பிறந்தவளுக்கும், வயிற்றில் பிறந்த பெண்களுக்கும் அவசியம் சீர் செய்ய வேண்டும்.

காணிக்கை - சுஜாதா

 காணிக்கை - சுஜாதா - 

சிறுகதை  (ஸ்ரீரங்கத்துக் கதைகள் தொகுப்பில் உள்ளது).

என் பேர் சீமாச்சு. ஸ்ரீரங்கம் கோயில்லே தெற்குக் கோபுர வாசல்லே மூக்கிலே ஈயை விரட்டிண்டு உக்காந்திண்டிருக்கேனே, நான்தான். 

நாயுடு கடை யிலே தந்தி பேப்பர் பார்த்துட்டு யாராவது வராளான்னு காத்துண்டு இருந்தேன். யாரும் வரல்லை. பஸ் நிறைய மொட்டை அடிச்சுண்டு சந்தனம் தடவிண்டு ஒரு டூரிஸ்ட் கும்பல்தான் வந்து இறங்கித்து..

சில்லறை புரளாது. எல்லோரும் கோவிந்தா கோவிந்தான்னு கோஷ்டியாகக் கத்திட்டு மொத்தமா பத்துப் பைசா கொடுக்கும். பத்துப் பைசா......

எனக்குப் போறாது கோயிலுக்கு வரப்பட்ட மனுஷாளை அழைச் சுண்டு போய்ச் சுத்திக் காமிச்சுட்டுப் பெருமாள் சேவை பண்ணி வெச்சுட்டு அவா குடுக்கிறதை வாங்கிண்டு அன்னன்னிக்குக் காலட்சேபம் நடக்கிறது எனக்கு.

சீரங்கம் கோயில் இப்பல்லாம் முன்னைப் போல் இல்லை. முன்னே உத்ஸவம் எல்லாம் நிறுத்தி நிதானமா நடக்கும். ஜாஸ்தி கூட்டமும் கிடையாது பிரபுக்கள்ளாம் வருவா, எம்மாதிரி ஆசரதம் பண்ற வாளுக்குத் தினப்படி குறைவில்லாம் கிடைக்கும் பிரசாதம் கிடைக்கும். 

இப்ப பெருமாளே கடிகாரம் கட்டிண்டு ஓடறர் மணிப்பிரகாரம் நோப் பிரகாரம் டாண் டாண்ணு புறப்பாடுக்கும் உத்ஸவங்களும் நடந்து ஆகணும். 

எதுக்கெடுத்தாலும் டிக்கெட்டு, எங்கே பார்த்தாலும் சங்கிலி, மூங்கில். 'இங்கே போகாதே. அங்கே போ.. எல்லாத்துக்கும் கணக்கு கோயில் தோசைக்கு, பிரசாதத்துக்கு, அதிரசத்துக்கு பட்டை சாதத்துக்கு, யானைக்கு, நாமக்கட்டிக்கு எல்லாத்தையும் ஆபீஸிலே ஒக்காண்டு பேரேடு புஸ்தகத்திலே எழுதிண்டிருக்கா. தமிழிலே அர்ச்சனை பண்றா, ரங்கமண்டபத்திலே கிளிக்கூண்டு எல்லாம் காலியா இருக்கு. 

வெள்ளைக்காரா நிறையப் பேர் வரா. ரொம்ப மாறிப் போயிடுத்து.

நான் சின்ன வயசிலே சீமான் தாங்கியா இருந்தேன். மாசா மாசம் சம்பளம் வந்துண்டிருந்தது. ஒரு தடவை வையாளி உத்சவத்தின்போது முழங்கால் மளுக்குன்னு புடிச்சுண்டுடுத்து. புத்தூர் வைத்தியன் கிட்டே காட்டினதிலே பாதி இருந்த சப்பையை முழுக்கவே திருப்பிட்டான். 

இங்கிலீஷ் வைத்தியத்துக்குப் போனா 'இப்ப வந்தியா'ன்னு திட்டினான் என்ன ஆச்சு கால் நிரந்தரமா வலி. பெருமாளை ஏளப் பண்ண முடியலை. வேலை போச்சு. 

தெற்கு வாசலிலே யாராவது வரமாட்டாளான்னு உக்காந்துட் டேன்..

என் தகப்பனார் பன்னெண்டு வயசிலே என் படிப்பை நிறுத்திட்டார். அவர் சீமான் தாங்கியா இருந்தார். என்னையும் இழுத்து விட்டுட்டார். சின்ன வயசிலேருந்து இந்தக் கோயிலைச் சுத்தித்தான் நான் வளர்ந்திருக்கேன். எட்டு வயரிலே பங்குனி ரதத்துக்கு டமாரம் அடிக்க ஆரம்பிச்சேன். பாடசாலையிலே சேந்து நாலாயிர திவ்யப் பிரபந்தம் முழுக்க அடிவரவோட பாடமாச்சு. 

இந்தப் புகையிலைப் பழக்கம் வந்ததும் நாக்குப் புரள மாட்டேங்கிறது. கோஷ்டி சொல் லிண்டு இருந்தேன். எல்லாம் நின்னு போச்சு.

பதினெட்டு வயசில எனக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வெச்சார் அப்பா. கல்யாணம்னா என் ன்னு பிரமிப்பு தீர்றதுக்குள்ளே இரண்டு குழந்தைகள் ஆயிடுத்து.

ரெண்டும் பொண்ணு. அப்புறம் விரதம் இருந்து காப்புக் கட்டி ஒரு புள்ளை. என் ஆஸ்திக்கு? போறுண்டான்னு சொல்றதுக்குள்ளேயே இன்னொரு பொண்ணு.

ஆனா இப்ப கூட என் ஆம்படையாளைப் பார்த்தா நாலு புள்ளை பெத்தவன்னு சொல்ல முடியாது. சேப்பா ஒடிசலாத் தான் இருப்பா. பொண்ணு ரெண்டும் வெட வெடன்னு வளர்ந்துடுத்து, மாத்தி மாத்தி உக்காந் துருவா. கல்யாணம் பண்ணணும். எதிர் ஜாமீனை நெனைச்சா பகீர்ங்கிறது. 

ரவிக்கைக் கிழிசலை எத்தனை தடவை தெச்சாச்சு. அதுகளுக்கு ஒரு சீட்டித்துணி வாங்கிக் கொடுக்கிறதுக்குக் காசில்லை . நான் ஓர் ஏழைப் பிராமணன் சுவாமி.

புள்ளையாவது ஒழுங்கா இருந்தால் சமாளிக்கலாம். ஈஸிச்சேருக்குப் போடற மாதிரி துணியிலே ஒரு சட்டை வெச்சுண்டிருக்கான். போட்டோ ஸ்டூடியோவிலே போய்ப் பின்பக்கமா ஒளிஞ்சுண்டு சீட்டாடறான். இங்கே வாடான்னு கூப்பிட்டா எதிர்ப்பக்கம் போய்ப் புகையிலையைத் துப்பிட்டுத் தான் வருவான். 

ஆத்திலே காசு திருடறான். அதட் டிக் கேட்டால் ஓடிப் போய்டுவேன்னு பயங்காட்டறான். எங்கே போவான்? இன்னிக்குப் போனா நாளன்னிக்குத் திரும்பி வந்துடுவான்... சிரம ஜீவனம்

இதையெல்லாம் மனசுக்குள்ளையே நினைச் சுண்டு வருத்தப்பட்டுண்டே உக்காந்திருந்தேன் 

ரெண்டு நாளா ஒத்தைக் காசு பேறலை. கடன் கேக்கறவாளையெல்லாம் கேட்டாச்சு. "பெரிய பெருமாளே, ரங்கநாதா, நீர்தான் எனக்கு இன்னிக் காசு  தாணும் னு நினைச்சுண்டு 'இருளிரியச் சுடர்மணி' களைச் சொல் விப் பார்த்து ண்டேன் என்னைப் பகவான் கேட்டார் போல அந்தக் கார் வந்து சேர்ந்தது.

குதிரை மாதிரி ஜிலுஜிலுன்னு சத்தபே இல்லாமல் வந்து நின்னுது. உள்ளே ரெண்டு பேர் உட்கார்ந்திருக்கா. நான் ஓடிப்போய்க் காது லேருந்து காது வரை இ ளிச்சுண்டு

"வாங்கோ, வாங்கோ. செருப்பை இங்கேயே வெச்சடலாம். அர்ச்சனைக்குத் தேங்காய் பழம் வாங்கிண்டுடலாம்"னு எட்டு வருஷமா சொல்லிண்டு இருக்கிற பல்லவியை ஆரம்பிச்சேன்.

இரண்டு பேரும் கதவைச் சாத்திட்டு வெளியே இறங்கி வேஷ்டியைச் சரியாக் கட்டிண்டா. ரெண்டு பேருக்கும் கிட்டத்தட்ட ஒரே வயசுதான் இருக்கும் தரையிலே புரளப் புரள வேஷ்டி. கையகலகத்துக்கு ஜரிகை. கழுத்திலே சங்கிலி, மோதிரம், குல்கந்து வாசனை. பிஸினஸ்காராளா இருக்கலாம். சினிமாக் காராளாவும் இருக்கலாம்.

காரைவிட்டு வெளியே வந்தவா நான் ஒருத்தன் பக்கத்திலே நின்னுண்டிருக்கிறதையே கவனிக்காம சுத்திவர மிரள மிரளப் பார்க்கறா.....

"செருப்பைக் கழற்றி வெச்சுடுங்கோ. சிகரெட்டை அணைச்சுடுங்கோ. இப்படி வாங்கோ" ன்னேன்.

இப்பத்தான் என்னை ஒருத்தன் பார்த்தான். ஆற அமரப் பார்த்தான். "என்ன ஐயரே, வரவேற்பு பலமா இருக்கே" ன்னான். 

நான் சிரிச்சு, "தேங்காய் பழம் வாய்கிண்டு வரலாமே அர்ச்சனைக்கு" ன்னேன். 

"தேங்காயும் வேண்டாம். மாங்காயும் வேண்டாம். நாங்க சும்மா சாமி பார்க்க வந்திருக்கோம். நாங்களே பாத்துக்கறோம்" னு கிளம்பிட்டாங்க. 

நான் விடலை.....

"எல்லா இடத்தையும் சுத்திக் காட்டறேன். இப்ப தர்ம சேவை நடக்கிறது. க்யூ பெரிசா இருக்கும். நான் அழைச்சுண்டு போய் சௌகரியமா சீக்கிரமா சேவை பண்ணிவைக்கறேன். நீங்க இஷ்டப்பட்டதைக் குடுங்கோ."

"வேண்டாம் அய்யரே. நாங்களே பார்த்துக் கறோம்."

எனக்கு பீதி அதிகமாயிடுத்து. வேண்டாங்கறாளே? 

"மியூசியம் காமிக்கறேன். தங்க விமானம் காண்பிக்கறேன். சில்பங்கள், சிலைகள் எல்லாம் காண்பிக்கிறேன்......" அவா கூடவே ஓடினேன்.

நின்னுட்டா, "சிலைகளா?"

"ஆமாம்."

"எல்லாச் சிலைகளும் எங்கே இருக்குன்னு தெரியுமா உனக்கு?"

"பேஷா".

"சரி, வா".

"கொஞ்சம் இருங்கோ, தேங்கா பழம்....."

"வேண்டாம்.  சும்மா வாய்யா"

"சரி. கற்பூரார்த்தி எடுத்துட்டாப் போாச்சு” ன் அவாளை அழைச்சிண்டு விடு விடுன்னு நடக்க  ஆரம்பிச்சேன்.

''முதல்லே பெருமாளைச் சேவிச்சுடலாம் அப்புறம் திரை போட்டுடுவா."

"அது யாரு பெருமாளு?"

"அதான் ஸ்ரீரங்கநாதர்"

"சாமி பேரா?"

"அய்யரே, உம்ம பேர் என்ன?"

"சீனிவாச அய்யங்கார்"

"ஓ. நீ அய்யங்காரா? அய்யருக்கும் அய்யங்காருக்கும் என்னய்யா வித்தியாசம்?"

'அவா அத்வைதிகள்; நாங்க விசிஷ்டாத்வைதிகள்".

"தமாஷா இருக்குய்யா. என்ன பாலு புரிஞ்சுதா?" அவன் உதட்டைப் பிதுக்கினான்.

"இவம்மாதிரி தானே குடுமி. ஒருத்தன் நம்ம குமாரசுவாமி கல்யாணத்துக்கு சமைக்க வந்தான். ரொம்ப நல்லா செஞ்சான். நீதானோ?"

"இல்லை; நான் தளிகைக்குப் போறதில்லை ன்னேன்.

ரங்க விலாசம் கருட மண்டபம். துவஜஸ்தம்பம் எல்லாம் காட்டிட்டு உள்ளே அழைச்சுண்டு போய் ஒரு கற்பூரார்த்தி டிக்கெட் வாங்கிண்டு க்யூவிலே நிக்காம சொகுசா இந்தப் பக்கமா தள்ளிண்டு போய்  - கோவிந்தன் கத்தறான் - சன்னிதிக்குக் கூட்டிண்டு போய்ட்டேன். 

"சேவிங்கோ, நன்னாச் சேவிங்கோ கற்பூரார்த்தி ஆகிறது. உற்சவர் ஸ்ரீரங்கநாதர் ஸ்ரீதேவி. மூலவர் கிடந்த கோலமாக இருக்கார். திருமுகம்தான் சேவை ஆகும். எண்ணெய்க் காப்புக்காகத் திருமேனியைத் திரைபோட்டு மறைச்சிருக்கா"

அவாளுக்குப் பெருமாள் சேவிக்கிறதிலே கவனமே இல்லை . வந்த பொம்மனாட்டிகளையே கவனிச் சுண்டு இருந்தா. 'வைரத்தைப் பார்றா ஜொலிக்கிறது" ங்கறான். ஒருத்தனுக்கொருத்தன் தாழ்வாப் பேசிண்டு சிரிச்சுண்டான்.

"இப்படியே பிரதட்சிணமா வந்துடுங்கோ. தங்க விமானத்தைப் பார்த்துட்டுத் தாயார் சன்னிதிக்குப் போய்விட்டு வந்துடலாம்" னேன். 

வெளியே வந்ததும் "அதெல்லாம் வேண்டாம் சிலையெல்லாம் இருக்குன்னியே காட்டு"

"பேஷாக் காட்டறேனே, சேஷராயர் மண்டபத்திலே நிறைய இருக்கு"

"என்ன சிலை?"

"குதிரை மேலே சண்டைக்குப் போறவாளைப் புலி வந்து ஆக்ரோஷமாத் தாக்கறாப்பலேயும் அவா புலிகளை ஈட்டியாலே குத்தறாப்பலேயும் அருமை யான சிலைகள். இப்ப நன்னா சுத்தம் பண்ணி வைச்சிருக்கா. வெள்ளைக்காரா வந்து எப்படிச் சுத்தம் பண்றதுன்னு சொல்லிக் கொடுத்தா"

"குதிரை சிலையா?"

"ஆமாம்".

"வேண்டாம்... வேறே மாதிரி சிலை இருக்கா?"

"வேற மாதிரின்னா... ஒஹோ அப்படியா” கிருஷ்ணன் கோயிலேயே இருக்கு. வாங்கோ" ன்னு அழைச்சுண்டு போறேன்.

"உனக்குப் புத்தி கூர்மை ஐயா" என்றான் கறுப்புக் கண்ணாடிக்காரன்

கிருஷ்ணன் கோயிலைச் சுத்திக் கோபிகா ஸ்த்ரீகளோட சிலை முழுதும் காமிச்சேன். ஒவ்வொருத் திக்கும் ஒத்தக் கையாலே புடிச்சுடற மாதிரி இடுப்பு,  குடம் மாதிரி ஸ்தன்யங்கள். நெத்திக்கு இட்டுக்கறாப்பலேயும், கண்ணாடி பார்த்துக்கறாப்ப லேயும்..சித்த தூரத்திலேயிருந்து பார்த்தால் உயிரோட இருக்கறாப்பலே இருக்கும்..

 "டேய், இங்கே பார்றா” ன்னான்

மூலையிலே அந்தச் சிலை ஒரு சின்னப் பொண்ணு - கிருஷ்ணர் வஸ்திராபஹரணம் பண்ணிட்டார். உடம்பலே ஒண்ணுமே இல்லை. வெட்கப் பட்டுண்டு கன்னத்திலே கைவிரலை வைச்சண்டு மத்த கையாலே மறைக்கப் பார்த்துண்டு "கிருஷ்ணா, என் புடைவையைக் கொடுடா' ன்னு சொல்றாப்பலே....

"வெள்ளைக்காரா நிறைய வரு வா இங்கே, நிறைய போட்டோ எடுத்தா, படுத்துண்டும் நின்னுண்டும் உக்கார்ந்துண்டும் சுளீர் சுளீர்னு விளக்குப் போட்டு எடுத்தா... ஹொய்சாலி காலத்துக்குச் சிற்பங்கள்..."

"என்னது ஒய்ஃபா?"

"ஒய்ஃபில்ல. ஹொய்ஸாலி காலம். அந்தச் சிற்பங்கள் இந்தக் கோயிலேயே ரொம்பப் பிராசீனமானது..."

"பரவாயில்லே. ரொம்பத் தெரிஞ்சு வைச்சிருக்கீங்க.''

''ஸ்வாமி, எனக்கு ஹிந்தி, தெலுங்கு, கன்னடம், மராட்டி எல்லாம் கொஞ்சம் தெரியும். என் பொழைப்புக்கு எல்லாம்  தெரிஞ்சுக்க வேண்டியிருக்கு. சேஷராயர் மண்டபத்துக் போவோமா?".

"குதிரைச் சிலையா?"

"ஆமாம்"

"குதிரை வேண்டாம். நாங்க நிறையக் குதிரை பார்த்திருக்கோம். இதை மாதிரி சிலை வேற எங்கேயாவது இருக்குமா?"

"இந்த மாதிரி... தேரிலே கொஞ்சம் மரத்தாலே செஞ்சு இருக்கு. அதெல்லாம் இப்ப மூடி இருக்கும்... தாயார் சன்னதிக்குப் போகலாமா?"

 "அய்யரே, நீ இவ்வளவு தெரிஞ்சு வெச்சுண்டிருக்க. ஒண்ணு கேக்கணும் உன்னை...."

"கேளுங்கோ"

"இந்த ஊரிலே தேவதாசிகள்ளாம் இருக்காங்களாமே?"

"இருந்தா, இப்ப இல்லே...."

"அட இருக்காங்களாம்யா"

"இல்லை. முன்னாலே இருந்தார்கள். காங்கிரஸ்காரா வந்ததும் அது எல்லாத்தையும் நிறுத்திப்பிட்டா".

"அவங்கள்ளாம் நடனம் ஆடுவாங்களா?"

"ஆமாம் மார்கழி மாச உற்சவத்திலே சதிர்ச்சேரி. "ஏன் பள்ளிகொண்டீர் ஐயா" னு அபிநயம் பிடிப்பா....."

"பேஷ் மேலே சொல்லு. ரொம்ப  சுவாரசியமாயிருக்கு..."

"அப்புறம் பங்குனி உத்சவத்திலே ரதத்து மேலே நின்னு வடம் புடிக்கிறவாளுக்கு உற்சாகம் பண்ணுவா. அப்புறம் சேத்திம்போது தாயார் சன்னிதியிலே ஜிலுஜிலுன்னு நகையெல்லாம் போட்டுண்டு வரிசையா நிப்பா.. இருபத்தி அஞ்சு வருஷங்களுக்கு முன்னாலே.''

"இப்ப அவங்கள்ளாம் என்ன ஆனாங்க?"

"எல்லோரும் கிழவியாப் போயிட்டா"

ரெண்டு பேரும் சிரிச்சா, "அதைச் சொல்லலை. அவ சந்ததி... அவங்க பேரப் புள்ளைங்க அவங்கள்ளாம்?''

"அவங்கள்ளாம் படிச்சுட்டுக் கல்லூரிக்குப் போயிட கல்யாணம் பண்ணிண்டு... அந்தச் சம்பிரதாயமெல்ல மறைஞ்சு போச்சு. எல்லாரும் செயலா இருக்கா. தவில்  வாசிச்சவன் புள்ளே கலெக்டரா இருக்கான். எல்லாம் மறைஞ்சு  போச்சு"

"இல்லை... இன்னும் இருக்குன்னு கேள்விப்பட்டேன் உங்களுக்குத் தெரியாமல் இருக்குமா?"

"உங்களுக்கு யாரோ தப்பாச் சொல்லியிருக்கா.. "

"இல்லை ... ஐயா என்று இழுத்தான்."

பெருமாள் சேவிக்க வந்தவன் புத்தி போறதைப் பாரு நான் யோசிச்சேன். 

தேவி டாக்கீஸுக்குப் போறப்போ ஒரு தடவை சந்திலே சுவத்திலே இந்த இடத்துக்கு விபசார எண்ணத்துடன் வருபவர்களைக் கண்டிப்பாய்ப் போலீசார் வசம் பிடித்துக் கொடுக்கப்படும்' எழுதி இருந்தது ஞாபகம் வந்தது. ஏதோ இருக்கு போலிருக்கு கேட்டுண்டுதான் வந்திருக்கா.'.

"சுவாமி எனக்கு அதெல்லாம் பத்தி ஒண்ணும் தெரியாது"

அவா ரெண்டு பேரும் இங்கிலீஷிலே பேசிண்டா. பொட்டை இங்கிலீஷ் எனக்குப் புரியாதா என்ன "அவனுக்குத் தெரியும்; சொல்லமாட்டேங்கறான் 'னு பேசிண்டா .

நான் பேசாமல் வந்தேன். கோயில் வாசலுக்கு வந்துட்டோம். 

அவன் விட மாட்டேங்கறான். துருவித் துருவிக் கேக்கறான். 'உங்க கோயிலை விட, அந்த ஒய்சாள சிற்பங்களைவிடப் புராதனமானதய்யா அந்தத் தொழில். அவ்வளவு சீக்கிரம் அழிஞ்சு போயிடுமாங்கறான்"

"இருக்கலாம். எனக்குத் தெரியாது” ன்னேன்.

"உங்க பக்கத்திலேகூட இதெல்லாம் இந்த மாதிரி விஷயங்களாவே கேள்விப்பட்டிருக்கீங்களே" ன்னு சிரிச்சேன்.

சிரிச்சுட்டு, "தமாஷாப் பேசறே அய்யரே. சோடா சாப்பிடறயா?"ன் னான்.

"வேண்டாம். சோடா எனக்கு ஒத்துக்காது"

"கலர்”ன்னான். 

நான் கவனிக்கலை.  என் மூத்தவ அலமேலு - நின்னுண்டிருந்தா. "என்னடி" ன்னேன்.

"இல்லேப்பா.. அம்மா அனுப்பிச்சா"

 "எதுக்கு?"

“கோவாபரேட்டிவ் ஸ்டோரிலே நல்ல கோதுமையும் பச்சரிசியும் வந்திருக்காம். கார்டு கொடுத்தனுப்பிச்சு இருக்கா... உங்கிட்ட காசு வாங்கிண்டு போகச் சொன்னா"

"காசுமில்லே ஒண்ணுமில்லே. போ. ஆத்துக்குப் போ. நான் வரேன். வந்து பார்த்துக்கறேன்".

"ரெண்டு ரூபா இருந்தாக்கூடப் போறும் அரிசியை மட்டும் எப்படியாவது வாங்கிண்டு வந்துடுன்னு..."..

"நீ போடி ஆத்துக்கு, நான் வரேன்.. சொன்னாக் கேப்பியா நின்னுண்டு தர்க்கம் பண்ணிண்டிருக்கா..." 

எதுக்கோ அலமேலு மேலே கோவிச்கண்டேன். வேறு யார் மேலே கோவிச்சுக்க முடியும்?

"உன் டாட்டராய்யா அது?"

"ஆமாம்"

"எத்தனாவது படிக்கிறது?"

"படிக்கலை" ன்னேன்

சேச்சே. என்னய்யா பொண்ணுக்குக் கிழிசல் சட்டையைப் போட்டிருக்கியே"

அவா ரெண்டு பேரும் காரிலே ஏறிண்டா. “உனக்குத் தெரியும். சொல்ல மாட்டே?"

நான் வெறுமனே நின்னுண்டிருந்தேன்.... 

அவன் பர்ஸைத் திறந்தான் மெதுவாக. கத்தை கத்தையா நோட்டு, புது நோட்டு ஒண்ணை அதிலேயிருந்து அலட்சியமா உருவி, "இந்தா வெச்சுக்கோ. இது போதுமா மேலே ஏதாவது வேணுமாமா" ன்னான்.

"வேண்டாம் ஸ்வாமி. இதுவே அதிகம்"

"சொல்லமாட்டே. நாங்களே கண்டு பிடிச்சுக்கறோம்".

கார் கிளம்பி ஆடி அசைஞ்சுண்டு போய்டுத்து.

என் கையிலே பத்து ரூபா நோட்டு. அதையே பார்த்துண்டு உட்கார்ந்துட்டேன் 'என்னடா சீமாச்சு. இன்னிக்கு நரி முகத்திலே விழிச்சியோ, முழுசாப் பத்து ரூபா நோட்டு!"

என் தகப்பனாரை நினைச்சுண்டேன். 'பாழும் பிராமணா, என்னை எல்லாரையும் போல படிக்க வைச் சிருக்கக் கூடாதோ. ஒரு எஸ்.எஸ் எல் ஸி.யோ, பி.ஏ.வோ படிச்சிருப்பேனே. படிச்சுப் பொன்மலையிலே கிளார்க்கு உத்தியோகம் கிடைச்சுருக்குமே. தினம் மதிப்பா பையைத் தூக்கிண்டு குடுமியை உலர்த்திண்டு ஒன்பது மணி வண்டியிலே பாஸ் எடுத்துண்டு ஆபசுக்குப் போயிட்டுத் திரும்பி வந்திண்டிருக்கலாமே என்ன ஒய் எனக்குச் செஞ்சீர் நீர் பாடசாலையிலே சேர்த்தீர். நாலாயிரம் குரு பரம்பரை, மார்க்கட் நியாயம் எல்லாம் வெச்சுண்டு கோவாபரேட்டிவ் ஸ்டோரிலே கடன் சொல்ல முடியுமா?'

பொண்ணுக்கு ரவிக்கை கிழிஞ்சிருக்கேடா ங்கறான், விசிறி மடிப்பு மாதிரி நோட்டை வேணுன்னுட்டே எங்கிட்ட காட்டறாள். இது போதுமா இன்னும் வேணுமாங்கறான். தாசி வீட்டுக்கு  விலாசம் கேட்கறான். என்னைப் படிக்க வைச்சிருந்தா இந்த மாதிரி கேள்விகளுக்கெல்லாம் பதில் சொல்லிண்டு சிரிச்சுண்டு அவா பின்னாலே நாய் மாதிரி அலைஞ்சுண்டு இருக்க வேண்டாமே?

எனக்கு ஸ்ரீரங்க நாதரை ஞாபகம் வந்தது ஸ்வாமி, எனக்குப் பத்து ரூபாய் சம்பாதிச்சுக் கொடுத்துட்டீர். உம்மை வேண்டிண்டேன்... எனக்குக் காசு கிடைச்சுடுத்து....

ஓய், உம்ம காசு எனக்கு வேண்டாம். நீரே வெச்சுக்கும்...

அந்தப் பத்து ரூபாயை உண்டியலிலேயே சேர்த்துட்டுப் பேசாம் ஆக்தைப் பாக்கப் பாடிண்டே கிளம்பிட்டேன்.

ஊரிலேன் காணியில்லை
உறவு மற்றொருவ  ரில்லை
பாரில் நின் பாத மூலம்
பற்றிலேன் பரமமூர்த்தி
காரொளி வண்ணனே ஓ
கண்ணனே கதறுகின்றேன்
ஆருளர் களைகண் அம்மா
அரங்கமா நகருளானே !

பேரூர் பட்டீஸ்வரர் கோவில்.

 🔥 கோயம்புத்தூர் அருகே உள்ள பட்டீஸ்வரம் என்னும் சிவன் உறையும் ஊரில் உங்களால் கொஞ்சம் நினைத்தே பார்க்க முடியாத ஐந்து அதிசயங்கள் பாரபட்சமின்றி எல்லோருக்கும் நடக்கிறது.

உலகில் கடவுளின் திருவிளையாடல்கள், எல்லா கடவுள்களும் நிகழ்த்தும் அற்புதங்கள் என நிறைய விஷயங்களை நாம் கேள்விப்பட்டிருப்போம்.

புராணங்களில் படித்திருப்போம். ஆனால் நம்முடைய கண் முன்னாலே நம்முடைய தமிழ்நாட்டில் நாள் தோறும் நடந்து கொண்டிருக்கும் அதிசயங்கள் பற்றி நாம் அறிந்து கொள்ளாமலே இருக்கிறோம். அதிலும் ஒரே ஊரில் ஒன்றல்ல, இரண்டல்ல ஐந்து அபூர்வ அதிசயங்கள் நாள்தோறும் நடந்து கொண்டிருக்கின்றன. அதைக் கேட்டால் உங்களால் நம்பவும் முடியாது. நம்பாமல் இருக்கவும் முடியாது. அதில் சில விஷயங்களை சிவபெருமானே நேரில் வந்து நிகழ்த்துவதாக நம்பப்படுகிறது. 

கோயம்புத்தூருக்கு அருகில் வெறும் ஆறே கிலோ மீட்டர் தூரத்தில் இருக்கிறது பேரூர். இந்த பேரூரில் பெரிய சிவன் கோவில் ஒன்று உண்டு. அந்த கோவிலின் பெயர் பட்டீஸ்வரர் கோவில். அதனால் இந்த ஊரும் பட்டீஸ்வரம் என்ற அழைப்பதே பிரபலமாகிப் போனது. இது தேவாரத்தில் பாடல் பெற்ற ஸ்தலங்களில் ஒன்று. இங்குள்ள சிவன் அதீத ஆற்றல் கொண்டவராக அந்த ஊரில் உள்ள எல்லோருக்கும் பாரபட்சமே இன்றி மறு பிறப்பில்லாத முக்தியை வழங்குகிறாராம். அதுமட்டுமல்ல, இந்த ஊரில் இன்னும் 5 அதிசயங்கள் நடக்கின்றன.

1.அந்த ஊரில் இறந்த போகின்றவர்களின் உடல் எரிக்கப்பட்டு சடங்குகள் செய்யப்பட்ட பின், மற்ற எல்லா ஊர்களைப் போலவும் எலும்புத் துண்டுகளை எடுத்துக் கொண்டு சென்று, அவர்கள் முக்தி அடைய வேண்டும் என்பதற்காக ஆற்றில் விடுவார்களாம். அப்படி விடப்படுகிற எலும்புத் துண்டுகள் என்ன ஆகும் தெரியுமா?... ஒரு சில வாரங்களுக்கு உள்ளாகவே இந்த எலும்புகள் யாவும் கல்லாக மாறிவிடுமாம். இந்த அதிசயம் தொடர்ந்து பல ஆயிரம் ஆண்டுகளாக நடந்து கொண்டிருப்பதாக அந்த ஊர் மக்கள் தெரிவிக்கிறார்கள்.

2.பொதுவாக பனை மரம் எவ்வளவு காலம் வரை இருக்கும்? அதிகபட்சம் 100 முதல் 120 வரை இருக்கும். ஆனால் இந்த பட்டீஸ்வரம் கோவிலில் உள்ள பனை மரம் பல நூறு ஆண்டுகளாக ஒரு பனை மரம் இருக்கிறதாம். அது இளமையாகவே இருக்கிறதாம். கடும் கோடையில் கூட சிறிதளவு கூட இந்த பனை மரம் வாடிப் போகாதாம்.

பனை மரம் மட்டும் இல்லைங்க. 

3.இந்த பட்டீஸ்வரர் கோவில் வளாகத்தில் ஒரு பெரிய புளிய மரமும் இருக்கிறதாம். அதில் சீசன் சமயங்களில் புளியம்பழங்கள் காய்த்துத் தொங்குமாம். அதிலென்ன அதிசயம் என்று கேட்கிறீர்களா? இருங்க சொல்றேன். அந்த குறிப்பிட்ட புளிய மரத்தில் காய்க்கின்ற பழங்களில் உள்ள விதைகளை முளைக்க வைத்தால் எத்தனை நாட்கள் ஆனாலும் முளைக்காதாம். இந்த புளிய மரம் கூட? அந்த கோவிலில் உள்ள சிவனின் முக்தி பெற்று மறுபிறப்பில்லாமல் இருக்கிறதாக ஐதீகம் உண்டு

4.பட்டீஸ்வரம் கோவிலைச் சுற்றியுள்ள மக்களுடைய ஆடு, மாடுகள் கோவில் வளாகத்துக்குள் வந்து மேய்ந்து கொண்டிருக்குமாம். அப்படி மேய்ந்து கொண்டிருக்கையில், அவை சாணங்கள் போட்டால், அவை எத்தனை நாட்கள் ஆனாலும் அப்படியே இருக்குமாம். கோடை காலத்தில் அவை காய்ந்து போகுமே தவிர மழை மற்றும் குளிர் சமயங்களில் அல்லது ஈரமாக இருக்கும் சமயங்களில் அந்த சாணங்கள் புழுத்துப் போகவே போகாதாம். அந்த சாணங்களில் புழு உற்பத்தியே ஆகாதாம்.

மேலே சொன்ன 4 அதிசயங்களைக் கூட சொன்னால் உங்களுக்கு சிரிப்பு வரலாம். 

5.ஆனால் இந்த ஐந்தாவது அதிசயத்தைக் கேட்டால் உங்கள் உடலெல்லாம் நிச்சயம் சிலிர்த்துப் போகும். இந்த பேரூரில் உள்ள உயிரினங்கள் மற்றும் மனிதர்கள் யார் இறந்து போனாலும் அவர்களுடைய வலது காது தூக்கியபடி இருக்குமாம். இறப்பவர்கள் எல்லோருக்கும் எப்படி ஆகும் என்று நீங்கள் கேட்கலாம். ஆனால் காலங்காலமாக இந்த ஊரில் இறப்பவர்கள் எல்லோருடைய வலது காதும் தூக்கியபடி தான் இறந்து போவார்களாம்.

இதற்கான காரணம் என்னவென்று தெரியவில்லை. ஆனால் இந்த ஊரில் இறந்து போகின்றவர்கள் அனைவரும் மறுபிறப்பில்லா முக்தியை அடைவார்களாம். ஏனென்றால், இறந்து போகின்றவர்களின் காதில் சிவபெருமானே நேரடியாக வந்து, நமசிவாய என்று சொல்லி மறுபிறப்பு இல்லா முக்தியை வழங்குகிறாராம்.

இத்த அதிசயங்களையும் தினந்தோறும் நடத்தும் இடம் தான் பேரூர் பட்டீஸ்வரர் கோவில்.

          🙏🙏🔥🙏🙏

குழந்தை மூத்திரம்

 ஒண்ணுக்கு முட்டிக்கொண்டு வந்தது.  ஊதிப் பெருத்த பலூன் ஒன்றை அடிவயிற்றில் வைத்து தைத்தது போலொரு கனம்.  வளைவுகளிலும் வேகத்தடுப்பான்களிலும் வண்டி வேகமெடுக்கும் போதெல்லாம் "மூத்திரப்பை" நசுங்கி உடைந்து விடுவது போல ஒரு பதட்டம்.  அதிகப்படியாய் இருப்பது பேர்கள் ஏற்றக்கூடிய இந்த சிறிய பேருந்தில் நாற்பது பேர்கள் ஏற்றினால் இப்படித்தான் இருக்கும்.  சொன்னால் யார் கேட்கப் போகிறார்கள்.  திருச்செந்தூர் முருகனைப் பார்க்கப்  போக வேண்டியதுதான். அதற்காக இப்படி கூட்டமாக முண்டியடித்துக் கொண்டு  போக யார் சொன்னார்களோ?.  கடுகு போட இடமில்லாதபடி வண்டிக்குள் பெரும் கூட்டம்.  

திரும்பிய பக்கமெல்லாம் மனிதத் தலைகள்.  நெருங்கி முண்டியடிக்கும் உடல்கள்.  எல்லாம் நெருங்கிய சொந்தக்காரர்கள் மற்றும் பக்கத்து வீட்டு உறவுகள் தான்.  இருக்கையிலிருந்த ஒவ்வொரு பெண்களின் மடியிலும் சிறிதும் பெரிதுமாய் குழந்தைகள் உட்கார்ந்திருந்தனர். என் மடியிலும் ஒரு வாண்டு உட்கார்ந்துக் கொண்டிருந்தது.  சரியாகச் சொன்னால் கிடந்து உருண்டுக் கொண்டிருந்தது.  கண்டிப்பாக அனுமன் ஜெயந்தியில் பிறந்த குழந்தையாக இருக்கக்கூடும்.  செய்யும் நடவடிக்கைகள் அப்பட்டமாக அதை பறைசாற்றியது. வண்டிக்குள் இருந்த ஒவ்வொருவரின் கைக்குள்ளும், காலுக்குள்ளும் மற்றொருவரின் கைகால்கள் பிணைந்திருந்தன.  கூட்டத்தில் யாரென்று சரியாகப் பிடிபடவில்லை.  ஏதோ ஒரு புண்ணியாத்மாவின் கடினமான பாதரட்சையின் அடிப்பாகம் என் பெருவிரலை அடிக்கடி பதம்பார்த்துக் கொண்டிருந்தது.  கூட்டத்திற்கு நடுவே கிடந்து உருளும் தர்பூசணிப் பழங்களென மொத்த உடல்களும் நசுங்கி நெளிந்தன.  கூட்ட மேளத்தால் ஆசுவாச பெருமூச்சென்பது என் நுரையீரலின் சுவாசத்திற்கு அடிக்கடி தேவையாயிருந்தது. 

தாச்சி... கதவை பூட்டுனேன்... கேஸை ஆப் பண்ணினானு சந்தேகமா இருக்கு? - என்று கூட நெரிசலில் தலையுயர்த்திக் கூறினாள் செண்பகத்தம்மா.  முற்றித் திரண்ட ஹைபிரிட் எலுமிச்சை பழ நிறத்திலிருந்த செண்பகத்தம்மாவிற்கு "கணீர்" என்ற வெண்கலக் குரல்.  கனிவும், கருணையும் ஒரு சேர பூத்து குலுங்கும் முகம். கழுவித்துடைத்த பளிங்கு கல்லைப்போல் வெள்ளை மனம். பொடு பொடுவென்ற அவரின் அறுவை பேச்சை மட்டும் பொறுத்துக்கொள்ள பழகிவிட்டால், வெகு ஜோராக அவளுடன் வாழ்ந்து மடியலாம்.  

நான் அடுப்பை அணைச்சிட்டுதான் வந்தேன்... அதையும் இதையும் சொல்லி என்னையும் பயம்புறுத்தாதீங்கோ... - ஒண்ணுக்கு மேலும் முட்ட லேசான எரிச்சலோடு பதில் கூறினேன்.  செண்பகத்தம்மா சமாதானமாகியது போலிருந்தது.  

யாரோ சொல்லிக் கொடுத்தது போல் மடியிலிருந்த வாண்டு அடிவயிற்றை கால்முட்டியால் அழுத்திக்கொண்டேயிருந்தது.  எப்போது வேண்டுமானாலும் வெடிக்கலாமென்ற "உச்ச உணர்ச்சி நிலை".  இந்த வைபவத்திற்கு வராமல் இருந்திருக்கலாமென்று மீண்டும் தோன்றியது.  வராமல் இருந்திருந்தால், "தாச்சி... கோவத்துல இருக்கா... அதான் வரலன்னு"- செண்பகத்தம்மா எல்லோரிடம் குறை கூறியிருப்பாள்.  அதற்காக வரவேண்டியதாயிற்று. என்ன செய்வது.  தாயா... பிள்ளையா... பழகியாயிற்றே. 

  ஊரிலுள்ள அனைவரும் என்னைச் சுட்டிக்காட்டி "இவளின்றி செண்பகத்தம்மா வீட்டில் ஓரணுவும் அசையாது" - என பரிகாசமாய் விமர்சிக்கும் போது எனக்குள் ஒரு ஆனந்தமும், மன நிறைவும் அக்கணமே தட்டுப்படும்.  வெறும் வீட்டு வேலைக்காக, "வேலைக்காரியாய்" வந்தவளுக்கு இதைவிட வேறு என்ன மரியாதை கிடைத்து விடக் கூடும்.  செல்வம் இல்லாத, அதனால் கல்வி செழிக்காத வீட்டில் பிறந்ததை தவிர வேறெந்த குற்றமும் நான் செய்ததில்லை.  கட்டிய கணவன், பெற்ற குழந்தையோடு   இந்த செண்பகம்மா வீட்டுக்கு வேலைக்கு வந்து பதிமூன்று பதினான்கு வருடங்கள் இருக்கும்.  

காலச்சக்கரம் தான் எத்தனை வேகமாக சுற்றுகிறது.  மண்ணைக் கிளறி விவசாயம் பார்க்கும் "நிலையில்லா வேலையில்" கணவன் தவிக்க, மொத்த குடும்பத்தையும் "நெம்புகோலாய்" தூக்கி நிறுத்தியது இந்த வீட்டு வேலைதான்.  பின்வந்த ஆண்டுகளில் மகனும் டிப்ளமோ படித்து சொல்லிக் கொள்ளும்படியான வேலைக்கு நகர, வீட்டுக்குள் ஆச்சியும் ஐயரும் மட்டும்தான்.  ஒரே வீட்டில் வேலைக்காரியாக பணியைத் தொடங்கி, அப்படியே  எத்தனை காலங்கள் கடந்து இருக்கிறோம் என்பதை நினைக்கும் போது, எனக்கே மலைப்பாக இருக்கிறது.  மகன் வேலைக்குச் சென்ற பின்பு,  இந்த வீட்டு வேலை வேண்டாமென ஒதுக்கி விட முடியவில்லை.  அதற்கு இந்த வீட்டில் உள்ள நபர்கள் என் மீது கொண்ட அன்பும் அக்கறையும் பரிவும் பாசமும் மட்டுமே காரணமாக இருந்திருக்கிறது.

ஏதோ ஒரு காரணத்தால் ஒருநாள் வேலைக்கு செல்லா விட்டாலும் "தாச்சி... இன்னைக்கு வரலையா... உடம்புக்கு சொகம் இல்லையோ?" - என்று எண்ணியபடி மொத்த குடும்பமும் என் வீட்டிற்கு வந்து விடும்.  இந்த வீடும் அவர்கள் கட்டிக் கொடுத்ததுதான்.  தலைவலி, காய்ச்சல் என்று எதுவாக இருந்தாலும் அடுத்த அரைமணிநேரத்தில் "உலக மகா கசப்பு" கொண்ட ஒரு கசாயத்தோடு செண்பகத்தம்மா ஆஜராகிவிடுவாள்.

"எங்க வீட்ல எல்லோரையும் நீதான் பார்த்துக்கிடுக? உனக்கொண்ணுன்னா நாங்க சும்மா உட்ருவோமா" - என்று கூறி  அந்த மருந்துக் குவளையை வாய்க்குள் திணிப்பாள்.   கூடவே நெஞ்சையும், தலையையும் பிடித்துவிடுவாள்.  அந்த கசப்பு மருந்துக்கு பயந்தே எந்த உடல் அசௌகரியத்தையும் அவளிடம் தெரிவிப்பதில்லை.  சிறிது நேரத்திற்கெல்லாம் ராகவன் அண்ணாச்சியும் வந்திடுவார்.  சிறுவயதில் இறந்த அண்ணாச்சியின் தங்கையின் சாயலில் நானிருப்பதால் என்னை தன் சொந்த தங்கையாகவே பாவிப்பார்.

"இதெல்லாம் இப்படி வச்சிட்டு இருக்கப்பிடாது... வடசேரி  ஆசுத்திரிக்கி போய் ஒரு ஊசி போட்டாத்தான் தீருமென" - என் உடல்நிலைக்கு அவர் சார்பாய் ஒரு தீர்ப்புக் கூறுவார்.  எனக்கு கொஞ்சம் எரிச்சலாக இருக்கும்.  கூடவே சிறிது நேரத்தில் பிள்ளைகள் அருணும், பிரேமாவும் "தாச்சிக்கி என்னாச்சு?" என்ற கேள்வியோடு வீட்டுக்குள் வந்து அமருவார்கள்.  அவர்களின் பேச்சிலும் மனதிலும் உண்மையான பாசத்தின் நிறமே வெளிப்படும்.  நான் வளர்த்த பிள்ளைகளல்லவா?.  வெள்ளந்தியான மனிதர்களின் "கலப்படமில்லாத அன்பு" மிகுந்த சந்தோச பெருமிதத்தையும், கொஞ்சம் மன அயற்சியையும் கொடுக்கும்.  அன்பாகவே இருந்தாலும்,  அளவுக்கு மீறிய எதுவும் திகட்டும் தானே.  எதற்காக இவர்கள் நம் மீது இத்தனை பாசத்தை கொட்டுகிறார்கள் என பலமுறை யோசித்திருக்கிறேன்.  இருந்தும் விடை ஏதும் கிட்டியதில்லை.   

எல்லோரும் போன பின்பு, "அந்த வீட்டிலுள்ள அனைவரையும் வசியம் பண்ணிதான் வச்சிருக்க" - என்பார் வீட்டுக்காரர்.  பதினாலு வருசமா இதையாவது சம்பாதித்தேனே...- என்று கூறி ஏக்க பெருமூச்சு விடுவேன் நான்.

ஆரம்ப நாட்களில் ஒரு வேலைக்காரிக்குரிய இடைவெளியோடுதான் அவர்கள் வீட்டில் பணியைத் தொடர்ந்து கொண்டிருந்தேன்.  நாட்கள் செல்ல... செல்ல... வீட்டிலுள்ள மொத்த மனிதர்களின் அன்பும், பரிவும் என்னை அவர்களில் ஒருத்தியாய் மாற்றியிருந்தது.  தீடிரென்று ஒருநாள் ஒரு வங்கி பரிவர்த்தன அட்டையை  கைக்குள் திணித்தாள் செண்பகத்தம்மா.  ஆச்சர்யம் மேலோங்க இது எதுக்கு? என்று நான்  கேட்டதற்கு, " மாசா மாசம் கைநீட்டி சம்பளம் கொடுக்கும்போதுதான், நீ எங்களுக்கு வேறொருத்தியா தெரியுற?   இனிஅது வேண்டாம்.  நாங்க சம்பளத்தை பேங்க்ல போட்டிருறோம்.  நீ அங்கிருந்தே எடுத்துக்கோன்னு உள்ளங்கையை பிடித்து செண்பகத்தம்மா கண்கலங்கிய போது, முற்றிலுமாய் அழுகையில் கரைந்து விட்டேன்.  

இப்படியுமா மனிதர்கள் இருக்கிறார்கள்.  செய்கிற வேலைக்குத்தான் சம்பளம் தருகிறார்கள் என்ற போதும், கைநீட்டி சம்பளம் வாங்கும் சங்கோஜமும் இப்போது எனக்கில்லை. பின் வந்த காலங்களில்  நான் இங்கு வேலை செய்ய வருகிறேன் என்பதே  எனக்கு மறந்து விட்டது.  இது "என் குடும்பம்" என்பது போன்ற மனநிலை.  அவர்களின் பிள்ளைகள் என் பிள்ளைகள்தான் என்பது போல.  "விசாலாட்சி" என்ற என் பெயரை எந்த விதத்தில் சுருக்கினார்களோ தெரியவில்லை.  கடவுளுக்குத்தான் வெளிச்சம்.  தாச்சி... தாச்சி... தாச்சி என கூப்பிட ஆரம்பித்து, இன்றைய தேதியில் அந்தப் பெயர் அவ்வீட்டிலுள்ள அனைவரின் வாய்க்குள்ளும் எந்நாளும் ஓயாது உருண்டு புரளும்.

"தாச்சி... அவரோட கண்ணாடியை காணலை..."

"தாச்சி... இன்னைக்கு  எனக்கு சேமியா உப்புமா வேணும்..."

"கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுக்கப்பிடாதோ... தாச்சி.  அப்ப இருந்து வேலை பார்த்திட்டே இருக்கியே..."

"கேசரி அல்வா... நன்னா வந்திருக்கு... பையனுக்கும், அவாளுக்கும் எடுத்திட்டு போயிரு...  நான் யூடூப் பார்த்து சமைச்சதுன்னு சொல்லு."

"நாளன்னிக்கு நீ வரவேண்டா... வீட்டுல ரெஸ்ட் எடு... நான் சமையல் பண்ணி கொண்டு வரேன் தாச்சி..."

- என "தாச்சி" என்ற விளிப்பெயர் எந்தஒரு வயது வித்தியாசமும் பார்க்காமல் அவ்வீட்டுக்குள் தவறாது உச்சரிக்கப் பட்டுக் கொண்டிருந்தது. 

இவர்களின் அதிகப்படியான அன்பில் சில நேரம் நானும் திக்கு முக்காடி விடுகிறேன்.  பையனின் கல்விக் கட்டணமாக இருக்கட்டும்.  கணவரின் மருந்துத் தேவைகளாக இருக்கட்டும்.  திருவிழாநாட்களில் பரிசுப் பொருள்களாக இருக்கட்டும்.  நான் நினைப்பதற்கு முன்பு அவர்கள் எனக்காகச் செய்து முடித்திருப்பார்கள்.  சிலநேரம் சங்கோஜத்தில் வேண்டாமென்றால் "வரிந்து கட்டிக்கொண்டு" அனைவரும் அதற்கு காரணம் கேட்பார்கள்.  சில நேரங்களில் எரிச்சல்  தலைக்கேறும்.  விழுங்கவும் முடியாத, கக்கவும் முடியாத "கையறுநிலை" -யில் காலமும் கோபமும் கடந்து போய்விடும்.  

நாளடைவில் அவர்களின் சந்தோஷமும், துக்கமும் என்னையும் பாதித்தது.  என்னால் அவர்களிடம் கோபப்படமுடிந்தது.  சராசரியான வாக்கு வாதம் பண்ணி  சண்டை போட முடிந்தது.  கோபித்துக் கொண்டு வீட்டுக்கு போய்விட்டால், சில மணிநேரத்தில்  மொத்த குடும்பமும் என் வீட்டிற்கு புடைசூழ வந்து "சரணாகதி" அடையும் அதிசயமும் நிகழும்.

நான் போனா... என்னைய மாறி ஆயிரம் பேரு வருவாங்கன்னு- சற்று கோபத்துடன் பதில்  சொன்னால், "வரவங்க எல்லாம் தாச்சி ஆயிட முடியுமான்னு?" - என்னிடமே கேள்விக் கேட்டு கண்ணீர் முட்டிக் கரைவாள் செண்பகத்தம்மா.  ஒருமாதிரி தர்ம சங்கடமாகிவிடும்.  பின் வந்த பொழுதுகளில், பிணக்கம் தீர்ந்து அடுத்தநாள் வழக்கம் போல் "பணி பரிவர்த்தனைகள்" பழுதில்லாமல் தொடங்கும்.

இன்றைய திருச்செந்தூர் பயணத்திற்கு செண்பகத்தம்மா முதலில் கேட்ட போது வேண்டாம் என்றுதான் கூறினேன்.  பின்பு அவர்கள் மீண்டும் மீண்டும் அழுத்திக் கூப்பிட வர வேண்டியதாயிற்று.  வரவே மாட்டேன் என்று உறுதியாக கூறியிருந்தால், ஒருவாரம் முன்பு நடந்த அந்த "சங்கோஜ நிகழ்வை" முன்னிறுத்திதான்  நீ வராமல் இருக்கிறாயென்று செண்பகதம்மாள் குற்றம் சாட்டியிருப்பாள். செண்பகத்தம்மாவை விடுங்கள்.  வீட்டில் உள்ள அனைவரும் அந்த சம்பவத்தினால் தான் நான் வராமல் இருக்கிறேன் என்று உறுதியும் செய்து விடுவார்கள்.

விஷயம் இதுதான்... இரண்டாண்டுகள் கழித்து இளையவள் பிரேமா அமெரிக்காவிலிருந்து வந்திருந்தாள்.  பிரேமாவின் குழந்தை லக்ஷ்மி படுசுட்டி. மூன்று  வயதாகிறது.   அங்கு வீட்டுக்குள்ளேயே அடைந்து கிடந்து இங்கு ஊர்ப் புறத்தை பார்த்ததும் வீட்டைவிட்டு இறங்கி ஓடுவதற்கு எப்போதும் தயார் நிலையிலிருப்பாள் குழந்தை.  வந்த மூன்று நாளிலேயே தாச்சி... தாச்சி... தாச்சி என என்னிடமும் ஒட்டிக்கொண்டாள்.

பிரதோஷம் முடிந்த ஒரு மாலைநேரத்தில் ஒரு புத்தகத்தை வைத்து படம் பார்த்துக் படித்துக் கொண்டிருந்தாள். குடும்ப உறுப்பினர்கள் பற்றிய படங்களை அடையாளம் காணுவதற்கான "பாடம்" அது.

புத்தகத்திலிருந்த வயதான ஒருநபரின் படத்தைக் காட்டி   நம்ம வீட்டு கிரான்பா யாரு சொல்லு? என்று பிரேமா கேட்க, ஆர்வப்பெருக்கில்  ராகவன் அண்ணாச்சியைச் சுட்டிக் காட்டினாள் குழந்தை.  செண்பகத்தம்மாவிற்கு வாயெங்கும் பல்லாயிருந்தது. அடுத்த படத்தை காட்டி கிரான்மா யாரு? என்றதும் செண்பகத்தம்மாவை  அடையாளம் காட்டியது.  வீட்டிலுள்ள அனைவருக்கும் சந்தோசம் தாங்க வில்லை. எனக்கும் தான்.  அந்த சரஸ்வதியே எனக்கு பேத்தியா வந்திருக்கான்னு பெருமை பீத்தினாள் செண்பகத்தம்மா.   குடும்ப உறுப்பினர்கள் ஒவ்வொருவராக கழிந்து, வீட்டில் House Made யாரென்று கேட்க குழந்தை என்னைச் சுட்டியது.  எல்லோரும் சந்தோசத்தில் சிரித்தார்கள்.  House Made-ன் பொருள் தெரியாத நானும் சிரித்து,  குழந்தையைத் தூக்கி மாரோடு அணைத்துக் கொண்டேன்.

சில நிமிடங்களுக்கு பின் அடுக்களைக்குள் புகுந்து வேலையில் பரபரப்பானேன்.  மனதிற்குள் மிஞ்சிய அந்தக் கேள்வி குடைந்து கொண்டேயிருந்தது.  இப்போது கேட்டால் எப்படியும் செண்பகத்தம்மா கிண்டல் செய்வாள்.  செய்தால் செய்யட்டும்.  காய்கறி வெட்டிக்கொண்டிருந்த செண்பகத்தம்மாவிடம் பட்டென்று கேட்டு விட்டேன்.

அம்மா... இந்த housemade ன்னா யாரு?

தலையுயர்த்தி பல்லைக்காட்டினாள் செண்பகத்தம்மா.

அது சரி... அதுக்கு அர்த்தம் தெரியாமத்தான் சிரிச்சியா நீ...  மூணு வயசு பொண்ணுக்கு  கூட தெரிச்சிருக்கு... உனக்கு தெரியல... அசடு... அசடு...என்று வெள்ளந்தியாய் சிரித்தாள்.

லேசாக வெட்கமாய் இருந்தது.

அமெரிக்காவும், அரசம்பட்டியும் ஒண்ணாகுமாமா?  நான் புரிஞ்சு வச்சுக்குற அரைகுறை இங்கிலீசும் நீங்க சொல்லி தந்ததுதான்... - பதில் கூறி சமாளித்தேன்.

அதான்... பிரேமாவோட பிரசவத்திற்கு நீ அமெரிக்காவுக்கு போன்னு சொன்னோம்... உன் கையை புடிச்சி... நான் கெஞ்சினனோ... இல்லையோ... நீதான் பிடிவாதமாய் வேண்டாம்ணே...  

அதுக்கு அண்ணாச்சிதான் காரணமென்றேன்.

அவர் என்ன செய்தார்? -  ஆர்வத்தோடு கேள்விகேட்டாள் செண்பகத்தம்மா.

அமெரிக்கா பூமியோட அடுத்த பக்கத்துல இருக்குன்னு அண்ணாச்சி சொன்னாரு... அத கேட்டதுமே எனக்கு பயம் வந்திட்டு...

"க்ளுக்" என்று சிரித்தாள் செண்பகத்தம்மா.

அசடு.. அசடு... பொம்மனாட்டிகள் இப்ப உலகம் புல்லா சுத்துறா... நீ இந்த அடுக்களையே கட்டிண்டு அழு... கிண்டல் தொனியில் பேசினாள் செண்பகத்தம்மா.

பெண்களுக்கு  தைரியமும் துணிச்சலும் தேவைன்னு... நானும் புத்தகத்திலெல்லாம் படிக்கிறேன் மா... அதுக்காக ஆரம்பத்திலியேயே அமெரிக்கா போகச் சொன்னா எப்படி ... மொதல்ல மெட்ராஸ்... அப்புறம் மும்பையோ, டெல்லியோ... அதுக்கப்புறம் வேணா அமெரிக்கா போறேன்.- ஏக்கத்தோடு பதில்  கூறினேன்.

வெண்டைக்காயை நறுக்கிக்கொண்டிருந்த செண்பகத்தம்மா மெலிதாகச் சிரித்தாள்.

தாச்சி...  நீ மட்டும் போயிட்டு வந்திருந்தேன்னா... இப்ப நான் உன்ட இங்கிலிஷ் படிச்சிண்டு இருப்பேன்... தெரியுமா?

பட்டென்று நானும் சிரித்தேன்.

சரி... சரி... அந்த வார்த்தைக்கு அர்த்தம் என்ன?

housemade ன்னா "வீட்டு வேலைக்காரி"-ன்னு அர்த்தம்- வெண்டைக்காயை வெட்டிமுடித்து சீஞ்சட்டியில் இட்டுக்கொண்டே பதில் கூறினாள் செண்பகத்தம்மா.

நகக்கண்ணில் "பனச்சிரா" ஏறியதுபோல் எனக்கென்று நறுக்கென்றிருந்தது.  சில நொடிகள் ஸ்தம்பித்திருந்தேன்.  என் முகமாற்றத்தை கண்டவுடன்தான் செண்பகதம்மாவிற்கு தான் கூறியதன் "உள் அர்த்தம்" விளங்கியது.  சுதாரித்துக் கொண்டாள்.

தாச்சி... வீட்டை நல்ல படியா பார்த்துக் கிறவள்னு அர்த்தம்டி - என்று கூறி சமாளிக்க முயன்றாள்.

நான் அசையாமல் நின்று கொண்டிருந்தேன்.

தாச்சி... குழந்தைக்கு என்னடி தெரியும்... இதுக்கெல்லாம் முகத்தை தூக்கி வச்சிண்டா... நான் என்ன செய்வேன்.  காலில் விழாத குறையாக கெஞ்சினாள் செண்பகத்தம்மா.

ஏதோ ஒரு நினைப்பில் விறு விறுவென வீட்டிற்கு நடையைக் கட்டினேன்.

சில நிமிடத்தில் மொத்த குடும்பமும் என் வீட்டிற்கு வந்து வழக்கம் போல் சமாதானப்படுத்தினர். சிலநேரங்களில் என் தகுதிக்கு மீறி நடப்பதாகத் எனக்கே தோன்றும்.  என்னதான் இருந்தாலும் அவர்கள்வீட்டு வேலைக்காரிதான் நான். வேலைக்காரியை வேலைக்காரியென்று கூறாமல் வீட்டுக்காரியென்றா கூற முடியும்.  செய்தது பெரும் தவறென புரியும்.  இருந்தாலும் உள்ளுக்குள் ஒரு "சுய பட்சாதாபம்" ஊற்றெடுத்துக் கொண்டேஇருக்கும்.

ஒருவழியாய் மனது மாறி அவர்களிடம் மன்னிப்பு கேட்கலாமென்று  நான் கைதூக்குவதற்கு முன்னால், மொத்த குடும்பமும் என் வீட்டிற்கே வந்து, கெஞ்ச ஆரம்பித்துவிடுவார்கள்.  அவர்களின் குணநலன் அப்படி.  நானும் கண்ணீர் பெருக்கோடு சமாதானமாகி விடுவேன்.  அப்படி என்னை சமாதானம் செய்துதான், இதோ... இப்போது, குழந்தை லக்ஷ்மியின் காதுகுத்துச்  சடங்கிற்காக திருச்செந்தூருக்கு கூட்டிப் போய் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

மனஸ்தாபம் குறைந்த ஆர்வப்பெருக்கில் கடைசி சீட்டில் வந்தமர்ந்தது என் இரண்டாவது தவறு.  வெறும் குடும்ப உறுப்பினர்கள் மட்டும் சிறப்பித்துக் கொண்டிருக்கும் இந்தக்  காதுகுத்து சம்பிரதாயத்திற்கு நான் வந்தது என்னுடைய முதல் தவறு.  இரண்டுக்கும் சேர்த்து இப்போது "ஒண்ணுக்கு முட்டி" அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.   

வண்டி வேகமெடுத்துப் பறந்து கொண்டிருந்தது.  ஆரல்வாய்மொழியில் தென்பட்ட  "அசுரக் காத்தாடிகள்" சுழன்று சுழன்று டா..டா.. காட்டியது.  பயணக்களைப்பில் முட்டி நின்ற மூத்திரத்தின் நினைப்பு மனதை விட்டு அகன்றிருந்தது.  கையிலிருந்த வானர வாண்டு முன் சீட்டிற்கு தாவியிருந்தது.  பிரேமாவும் தூக்கத்தில் விழ, house made - என்ற சொல்லின் வழி பிரளயம் ஏற்படுத்திய குழந்தை லஷ்மி என் கைக்கு வந்து சேர்ந்தது.  ஓடியாடி விளையாடிய குழந்தை அயர்ந்த தூக்கத்திலிருந்தாள்.   குழந்தையின் பிட்டத்தில் வைத்திருந்த பேம்பெர்ஸ் சிறுநீரை உறிஞ்சி பால் ப்ரட்டைபோல் பொதும்பியிருந்தது. 

தாச்சி... உனக்கு கை வலிக்கிறதோ... இல்லையோ... குழந்தையை கொண்டா நான் வச்சுகிறேன்- என்று வெண்கலக் குரலில் சப்தமிட்டாள் செண்பகத்தம்மா.

வேண்டாம் மா... நான் வச்சுகிறேன். - என்றேன்.

முப்பந்தல் கோவிலில் வண்டி பிரேக் பிடிக்கையில், மேலிருந்த பெரிய குடிதண்ணீர் பிளாஸ்டிக் பாட்டிலொன்று சரிந்து எங்கள் மேல் கவிழ்ந்தது. பலபேர்கள் வேடிக்கைப் பார்க்க கடைசி சீட்டிலிருந்த நாங்கள் கொஞ்சம் தெப்பலாக நனைந்திருந்தோம்.  சிறிது நேர களேபரங்களுக்கு பின் வண்டி மீண்டும் நகரத்தொடங்கியது.   குளிர்ந்த தண்ணீர் நெஞ்சின் வழி இறங்கி  அடிவயிற்றை நனைக்க, முட்டி நின்ற "மூத்திர உணர்வுகள்" மீண்டும் மூளையை உருத்த ஆரம்பித்தது.

வண்டி காவல்கிணறு, வள்ளியூர் தாண்டி வட்டக்குளம் நோக்கித் திரும்பியிருந்தது.  வெட்கத்தைவிட்டு யாரிடமாவது சொல்லி, வண்டியை நிறுத்தலாமென முடிவு செய்தேன்.  செண்பகத்தம்மாவை பார்த்தேன்.  அரைத்தூக்கத்தில் வெளியே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.  ஜன்னல் வழி வெளியே பார்த்தால் மறைவுக்கு சிறு இடமும் இல்லாத பொட்டைக் காடு.  வேகவேகமாய் சில பனைமரங்கள் பாய்ந்துக் கடந்தன.  அம்மம்மாவென வறண்ட நிலம் விரிந்து பரந்துக் கிடந்தது.  இங்கு வண்டியை நிறுத்தினாலும் சிறுநீர் கழிப்பதற்கான வாய்ப்பில்லை என்று தோன்றியது.  ஈரமான  காட்டன் சேலை அடிவயிற்றை தெப்பலாக நனைத்து இம்சை படுத்தியது. வளைவுகளில் நெளிவுகளில் பள்ளங்களில் வண்டி விழும்போதெல்லாம் "கட்டுப்படுத்தி வைத்திருக்கும்" கட்டுப்பாடு குறைந்து அதிர்வது  போன்றதொரு "அசௌகர்ய"  நிலை.

என் முகத்தைப் பார்த்து செண்பகத்தம்மா, தாச்சி... என்னாச்சு... கை கடுக்கிறதா... குழந்தையை வச்சுக்கிடவா என்றாள்.  

பரவாயில்லம்மா ... என்று கூறி பல்கலைக் கடித்துக் கொண்டேன்.

பூரானைப் போல் வண்டி வளைந்து நெளிந்து சென்று சமூகரெங்கபுரம் ஜங்ஷனில் திரும்பியது.  யாரோ கலெக்டர் வருகிறார் என்று வண்டியை முன்னரே நிறுத்தியிருந்தார்கள்.   எங்களோடு வந்த ஆண்கள் சிலபேர்கள்  வண்டியை விட்டு வெளியே சாடி வேட்டியை மடித்துக்கட்டி திரும்பி நின்று பனைமர மூட்டில் மூத்திரம் பாய்ச்சினார்கள்.  பெண்கள் யாரும் இறங்கவில்லை.  என்னைப் போலவே அனைத்து பெண்களுக்கும் மூத்திரம் முட்டிக்கொண்டு இருப்பதாகத் எனக்குத் தோன்றியது.  யாரும் எதுவும் கூறவில்லை.  ஆணாய் பிறந்திருக்கலாமென அந்த நிமிடத்தில் தோன்றியது.    சிறுநீர் பிரியும் சுகத்தில் தலையுயர்த்தி வானம் நோக்கி  நின்றிருந்தனர் ஆண்கள்.  தொலைவில் அவர்களின் கால் இடைவெளி வழி பாய்ந்த "வளைந்த கோடு போன்ற நீரோட்டத்தை" பார்க்க எனக்குப்  பொறாமையாகவும் ஆற்றாமையாகவும் இருந்தது.  அடிவயிறு பொம்மி, ஒண்ணுக்கு முட்டி, தலை லேசாக வலிக்கத் தொடங்கியது.  குழந்தை இருந்த கையும் லேசாகக் கடுக்கத் தொடங்கியது.  இருந்தும் முட்டி நின்ற மூத்திர அவஸ்தைக்கு கைவலி ஒன்றும் அத்துணைப் பெரிதாகத் தெரியவில்லை.

சிலநிமிடங்களில் ரோட்டுக்குள் சில சலசலப்பு.  அடுக்கடுக்காய் சில வாகனங்களின் பிரவேசம்.  தொடர்ந்து பெண் கலெக்டர் ஒருவர் "பாலியல் சமநிலை குறித்து" ஏதோ அறிவிப்பு செய்து கொண்டே அவ்விடம் கடந்தார்.  வண்டிக்குள் இருந்த பெண்கள் அனைவரும் அவரைப் பார்த்து வியந்தனர்.  இன்னும் சிலர் அவரைப் பார்த்து கையசைத்தனர்.  செண்பகத்தம்மாவும் கையசைத்துச் சிரித்தாள்.

தாச்சி...  பார்த்தியா... நம்மள மாதிரிதான் இருக்கா... சின்ன பிள்ளைதான்... பெரிய கலெக்டராம்... நம்ம இன்னும் சமையல் கட்ட விட்டே வெளிய வரலை- செண்பகத்தம்மா ஏக்கப்பெருமூச்சோடு திமிறினாள்.

நமக்கு இதுதான் விதிச்சிருக்கு போல...- ஒருவாறாக ஆசுவாசத்துடன் பதில் கூறினேன்.

விதிச்சத மாத்தணும்... ஆம்பளைங்க போல பொம்மனாட்டிகளும் எல்லா வேலையும் செய்யணும்... - உள்ளுக்குள் ஊறிய ஆளுமை உணர்வோடு கிசுகிசுத்தாள் செண்பகத்தம்மா. 

ஆம்பளைங்க செய்யுற வேலையெல்லாம் செய்யுறது பொறவும்மா... மொதல்ல இப்ப ஆம்பிளைங்க போனது மாதிரி, வெட்ட வெளியில பொம்பளைங்களால  ஒண்ணுக்கு போக முடியலையே... முடிஞ்சா அதுக்கு ஏதாவது பண்ணுங்க ... - உடல் அனுபவிக்கும் துயரம் என் வாயின் வழி வார்த்தைகளாய் வெளியேறியது.

தாச்சி... நான் என்ன சொல்றேன்... நீ என்ன சொல்லுற...- குழப்பத்துடன் என்னை நோக்கி பரிகசித்தாள் செண்பகத்தம்மா.

எனக்கு ஒண்ணுக்கு போணும்னு சொன்னேன்... வேற ஒண்ணும் இல்லை.- வெட்கத்துடன் மெதுவாகக் கிசுகிசுத்தேன்.

செண்பகத்தம்மாவிற்கு என் நிலைமை புரிந்த மாதிரி தெரிந்தது.  அடுத்த பேருந்து நிறுத்தத்தில் கழிப்பிடம் இருக்கும் இடமாகப் பார்த்து வண்டியை நிறுத்த வேண்டுமென்று டிரைவரிடம் சப்தமாகக் கூறினாள்.  இதற்காகவே காத்திருந்தது மாதிரி, வண்டியில் இருந்த பலபெண்கள் உயிர்ப்போடு நெளிந்து உட்கார்ந்தனர்.

தாச்சி... மேல தண்ணி ரெம்ப கொட்டியிருக்கு... சேலையும் வேணா மாத்திக்கோவென - ஒரு சேலையைத் தந்தாள் செண்பகத்தம்மா.  தலையசைத்து பேருந்து நிறுத்தத்தை எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தேன். 

மூன்று நான்கு நிமிடங்களில் அந்த பேருந்து நிலையம் பார்வைக்கு கிட்டியது.  கழிப்பிடம் பார்த்ததும் சொர்க்கவாசலை கண்ட பூரிப்பில், இரண்டு மூன்று பெண்கள் அலறியடித்துக் கொண்டு ஓட்டமும் நடையுமாய் அவ்விடம் புகுந்தோம்.  அடக்கி வைத்திருந்த ஆசைகளையெல்லாம் ஒரே நேரத்தில் அவிழ்த்து விடுவதுபோல், பூமியை நனைத்து  பிறவிப்பயன் அடைந்தேன்.  முகமெங்கும் ஒரே பிரசவத்தில் மூன்று பிள்ளை பெற்ற பூரிப்பு.  நிறைவாக பெருமூச்செறிந்தேன்.

இயற்கை உபாதை கழிந்து, கைவசம் கொண்டு சென்றிருந்த சேலையை மாற்றி மீண்டும் என் இருக்கையில் வந்து அமர்ந்த போது, செண்பகத்தம்மா  ஒரு கட்டியான பெட்ஷீட் துணியை என் இருக்கையின் மேல் போர்த்தியிருந்தாள்.  வண்டியெங்கும் லேசான சீறுநீர்வாடை.  எனக்கு என்னவோ நினைவுகளில் ஓடியது.  பேருந்து நிறுத்தத்திற்கு முந்தைய வேகத்தடையில், வண்டி கொஞ்சம் வேகமாய் தூக்கி போட்டதில் என் கட்டுப்பாடு முறிந்து லேசாக சிறுநீர் வெளியேறியது அப்போதுதான் என் நினைவுக்கு வந்தது.  அய்யே... என்று மனதிற்குள் கூறிக் கொண்டேன்.

இது நம்முடைய வேலைதான்.  சே... என்பது போலிருந்தது.   குற்ற உணர்வில் எனக்கு என்னவோ மாறியிருந்தது.  எல்லோரும் என்னையே குறுகுறுவென பார்ப்பதுபோல் தோன்றியது.  வெட்கத்தில் சம்மலில் மெலிதாக நெளிந்துச்  சரிந்தேன்.  அவமானம் என்னைக் கொன்றெடுத்தது.  மூக்கு முழுதும் மூத்திர வாடை ஏறியது போல் ஒரு "தோணல்".  சிலபேர்கள் காற்றில் பரவிய "மூத்திரநெடியில்" முகம் சுளிப்பது போலவும் உணர்ந்தேன்.  என் அற்ப புத்திக்குள் தாழ்வுமனப்பான்மை குடியேறி எங்கெல்லாமோ நினைவுகள் ஓடியது.  ஒருமாதிரி படபடப்பாய் உணர்ந்தேன். செண்பகத்தம்மா... என் முகக்குறிப்பை உணர்ந்தவளாய், எல்லோரும் கேட்கும்படி  சட்டென்று சப்தமிட்டாள்.

"தாச்சி... சீட்ல குழந்தை மூத்திரம் போயிட்டா... கேட்டயா.  அதான் பெட்ஷீட் போட்டிருக்கேன்.  நல்ல சாஞ்சு உட்காரு...  கொஞ்ச நேரத்துல காஞ்சிரும்... "- என்று கூறி கண்ணடித்துச்  சிரித்தாள்.

பற்றியெரியும்  என் அவமானத்தீயில் நீர் இறைத்தது போலிருந்தது அவளின் வார்த்தைகள்.  வண்டி நகர நகர மூத்திர நெடி காற்றில் கரைந்தது.  கொஞ்ச நேரத்திற்கு செண்பகத்தம்மாவை திரும்பியே பார்க்கவில்லை.  வண்டிக்குள் இருந்த மற்ற எல்லோரும் இயல்பாக பயணிப்பது போல் தோன்றியது.  செண்பகத்தம்மாவை கட்டியணைக்க வேண்டும் போலிருந்தது.  ஆனால் செய்யவில்லை.  ஏதோ சிந்தனையோடு ஜன்னல் வழி வெளியே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.  விவரிக்க முடியாத ஆனந்தத்தில் கண்ணீர் பெருகியது.  கண்ணில் மோதிய சூடான காற்று, கண்ணீரை அனிச்சையாய் வெளியேற்றியது.

- தெரிசை சிவா

இந்தியாவில் கண்டிப்பாக செல்லவேண்டிய இரயில் வழிகள்

இந்தியாவில் கண்டிப்பாக செல்லவேண்டிய இரயில் வழிகள். 

அவற்றின் சிறப்பு ......

இரயில் பயணம் எப்போதும் நினைவில் இருக்கும், இரயிலில் இருக்கும் வரை, நாம் வேறொரு உலகத்தில் இருக்கும் போல் நாம் உணர்வோம். அனைவருக்கும் சன்னல் பக்கம் தான் உட்கார்ந்து செல்ல நினைப்பவர்கள். இப்பேர்பட்ட இரயில் பயணம் இயற்கை சுற்றுச்சூழல் நடுவில் இருந்து சென்றால் எவ்வளவு அற்புதமாக இருக்கும் அல்லவா. அப்பேர்ப்பட்ட, கண்டிப்பாக காணவேண்டிய இரயில் பாதைகளை குறித்து எழுத போகிறேன்.

நீலகிரி இரயில் பாதை (மேட்டுப்பாளையம் முதல் உதகமண்டலம் வரை) — இது உலக இயற்கை பாரம்பரிய தளங்களில் ஒன்று. பச்சை இயற்கைநில காட்சிகள், காடுமலைகள், தேயிலை தோட்டங்கள், அருவிகள் மிகவும் சிறப்பாக இருக்கும்.

பாம்பன் பாலம் இரயில் பாதை (பாம்பன் முதல் இராமேஸ்வரம் வரை) — இது இந்தியாவிலேயே இரண்டாம் உயரமான பாலம். வங்க கடல் நடுவில் செல்லும்.

கன்னியாகுமரி — திருவனந்தபுரம் — தமிழ் நாடு மற்றும் கேரளத்தின் இயற்கை நிலங்கள், கோயில்களை, தென்னை மரங்கள் பார்த்து கொண்டு செல்லலாம்.

கேரளா இரயில் பாதை (எர்னாக்குளம் — கொல்லம் — திருவனந்தபுரம்) — உப்பங்இழிகள், தென்னைமரம் தோட்டங்கள், பச்சையான வயல் நிலங்களை கண்டால் மெய்மறந்து போவோம்.

அரக்கு பள்ளத்தாக்கு இரயில் பாதை (விசாகப்பட்டினம் முதல் அரக்கு வரை) — தேயிலை தோட்டம், நீர்வீழ்ச்சிகள், பள்ளத்தாக்குகள், குகைகள் காண மிக அழகாக இருக்கும்.

கோதாவரி பாலம் இரயில் பாதை (ராஜமண்ட்ரி மீது செல்லும்) — சூரிய உதயம் மற்றும் சூரிய அஸ்தமனம் நேரங்களில் அழகாக இருக்கும்.

இமயமலை இரயில் பாதை (காலாகா முதல் ஷிம்லா வரை) — இதுவும் உலக இயற்கை பாரம்பரிய தளங்களில் ஒன்று. மலைகள், காடுகள், அருவிகள் அற்புதமாக இருக்கும்.

டார்ஜீலிங் இமயமலை இரயில் பாதை (ஜலபைகுரி முதல் டார்ஜீலிங் வரை) — இதுவும் உலக இயற்கை பாரம்பரிய தளங்களில் ஒன்று. கஞ்சனஜங்கா மலை, காடுகள், சின்ன பட்டிணங்கள், தோட்டங்களின் காட்சிகள் ரசிக்கலாம்.

மண்டோவி இரயில் பாதை (மும்பை முதல் கோவா வரை) — அழகான மேற்கு தொடர்ச்சி மலைகள், அரபிக் கடல் பார்த்து கொண்டே செல்லலாம்.

வாஸ்கோ ட காமா முதல் லொண்டா வரை — அழகான கோவா ஊர்கள், மேற்கு தொடர்ச்சி மலைகள், நீர்வீழ்ச்சிகள், பச்சை மலைகள் பார்த்து மகிழலாம்.

பாலைவன இரயில் பாதை (ஜோத்பூர் முதல் ஜெய்சொல்மர் வரை) — பாலைவனத்தில் இருக்கும் வண்ணமயமான வீடுகள், ஒட்டகங்கள் பார்த்து மகிழலாம்.

சில்கா இரயில் பாதை ( புவனேஸ்வர் முதல் பிரம்மாபூர் வரை) — தெற்கு தொடர்ச்சி மலைகள், சில்கா ஏரியில் உள்ள பறவைகளை கண்டு இன்பம் அடையலாம்.

காஷ்மீர் இரயில் பாதை (ஜம்மு முதல் உதம்பூர் வரை), (காஜிகண்ட் — ஸ்ரீநகர் — பாராமுல்லா) — அற்புதமான பனிமலைகள், நதிகள், பள்ளத்தாக்குகள், காடுகளை காணலாம்.

அஸ்ஸாம் இரயில் பாதை (குவாஹதி — லும்டிங் — சில்ச்சூர்) — அழகான மலைகள், தேயிலை தோட்டங்களின் காட்சிகள் மற்றும் அல்ல அதனின் நற்மனமும் வரும்.

ஆய்வாளர்கள், புகைப்பட கலைஞர்கள், பயன்பாடுகள் மீது ஆர்வம் உள்ளவர்கள், இந்த இரயில் பாதைகளில் பயனிக்க வேண்டும். மகிழ்ச்சி அடைவீர்.

ஆந்திரா,ஒரிஸ்ஸா ஆன்மீகப்பயணம் 30

ஆந்திரா,ஒரிஸ்ஸாஆன்மீகப்பயணம் 30

(By Venkatesan Varadharajan)

மீண்டும் ஆந்திரா பயணக்கட்டுரை...விடுபட்ட இடத்திலிருந்து தோடர்கிறது 

கடைசியாக கொனாரக்கிலிருந்து விசாகப்பட்டினம் அடைந்த பின் பஸ் இரவு புறப்பட்டு காலை பத்ராசலம் அடைகிறது..வாசு மாமா முன்னரே ரிசரவ் செய்த ஒரு சத்திரத்தில் சிரம பரிகாரம் செய்த பின்கோதாவரியில் நீராடுகிறோம்.

நதிக்கரை எங்கும் இராமாயண காட்சிகள்சிலை வடிவில் கண்ணுக்கு விருந்தாக...

ஆந்திரப்பிரதேசம் தெலுங்கானாவில் கொத்தகூடம் மாவட்டம் பத்ராத்ரியில் பத்ராசலம் அமைந்துள்ளது. நம்மம் சாலையிலிருந்து பத்ராசலம் செல்ல ரயில்வசதி உண்டு. பத்ராசலம் சாலையிலிருந்து 15 நிமிடத்திற்கு ஒருமுறை பஸ் செல்கிறது. பத்ராசலம் மலைமீது ஸ்ரீ சீதா ராமசந்திரமூர்த்தி ஆலயம் அமைந்துள்ளது. மலை அடிவாரத்தில் கோதாவரி நதி தவழ்கிறது. ராமாயணத்தில் நடந்த சம்பவங்கள் இத்தலத்தை ஒட்டி அமைந்ததால் உலகெங்கிலுமிருந்து பக்தர்கள் வந்து தரிசிக்கின்றனர். 

பத்திரன் என்னும் பக்தனின் வேண்டுகோளை ஏற்று திருமால் இராமனாக அவதரித்தார் என்பதாகும். கோதாவரி நதிதீரத்தில் தண்டகாரண்யத்தில் பத்திர முனிவர் இராமபிரானின் அருள் வேண்டித் தவமியற்றினார். முனிவர் இராமனை தன உள்ளத்தில் அமரும்படி வேண்டினார். இராமபிரானோ தான் தன துணைவி சீதையைத் தேடிச் செல்வதாகவும், சீதையைக் கண்டு சிறை மீட்டு, இராவணனை தண்டித்து தர்மத்தை நிலைநாட்டிய பின்னர் அயோத்தி திரும்பும் வழியில் தன பக்தனின் வேண்டுகோளை நிறைவேற்றுவதாக வாக்களித்தார். எனினும் இராமாவதாரத்தில் தன பக்தனின் வேண்டுகோளை நிறைவேற்ற முடியாது போயிற்று. முனிவரும் தன கடும் தவத்தை தொடர்ந்து அச்சுறுத்தினார். 

இதைத் தொடர்ந்து திருமால் வைகுண்ட இராமனாக அவதரித்தார். தன பக்தனின் வேண்டுகோளை நிறைவேற்ற தன துணைகளான இலக்குவ மற்றும் சீதை ஆகியோருடன் சங்கநாதம் ஒலித்தவாறு முனிவர் முன் தோன்றினார். இராமபிரான் தன நான்கு கைகளுடன், வலது கையில் சங்கு, இடது கையில் சக்கரம், மற்ற இரு கரங்களில் வில்லும் அம்பும் ஏந்தி, சீதையைத் தன இடது மடியிலும், இலக்குவனை வலது மடியிலும் அமர்த்தி இருந்த கோலத்தில் காட்சி தருகிறார். இந்த தெய்வ திருச்சிலைகள் அமர்ந்த இடம் பத்திர முனிவரின் தலைப் பகுதி என்பதால் இந்த மலை பத்திராசலம் என்ற பெயரில் விளங்கித் திகழ்கிறது.

பத்திராசலம் அருகே பத்திரி ரெட்டிபாளையம் என்ற கிராமத்தில் 17 ஆம் நூற்றாண்டில் வசித்துவந்த இராம பக்தையான போகல தம்மக்கா என்ற பெண்மணி வைகுண்ட இராமர், சீதா மற்றும் இலக்குவன் சிலைகளைக் கண்டெடுத்தாகச் சொல்கிறார்கள். ஒரு இரவில் வைகுண்ட இராமபிரான் இவள் கனவில் தோன்றி முனிவர்களும் தவயோகிகளும் வழிபட்ட என் சிலை பத்திரகிரியில் உள்ளது என்றும், இவற்றை தேடிக் கண்டுபிடித்து பூசை செய்து வர முக்தி அடைவாய்' என்று வாய் மலர்ந்தருளினார். 

மறு நாளே இப்பெண்மணி இந்த சிலைகளைத் தேடி அலைந்து முடிவில் ஒரு கரையான் புற்றருகில் கண்டுபிடித்தாள். புற்றில் உள்ளே இருந்த இச்சிலைக்கு குடம் குடமாய் கோதாவரி நீரால் முழுக்காட்டினாள். புற்று கரைந்து சிலை வெளிப்பட்டது. அன்று முதல் இவள் தினந்தோறும் சிலைக்குப் பூசை செய்தாள், கீழே விழுந்த பணம் பழத்தை எடுத்து தெய்வத்திற்குப் படைத்தாள். பின்னாளில் கிராமத்தார் உதவியுடன் ஒரு மண்டபமும் கட்டினாள்.

தொடர்வது பக்த ராமதாஸ்...

குழைஞ்ச சாதம்

"🤚🍚குழைஞ்ச சாதம்🍚🤚"

( பக்குவம் வந்தா தானா குழைவு வரும். குழைஞ்சா வாழ்க்கைல எல்லாத்தோடயும் சகஜமா ஒத்துப் போயிடலாம். இது சாதத்துக்கு மட்டுமல்ல. வாழ்க்கையின் சாரத்துக்கும் இதுதான் அடிப்படை...! )

ஸ்ரீமடத்துல மகாபெரியவாளோட பரமேஷ்டி குருக்களோட ஆராதனைகள் வருஷா வருஷம் நடத்தப்படறது வழக்கம்.

அந்த ஆராதனையில கலந்துக்க வேதவித்துக்கள் ,வைதீகர்கள், பண்டிதர்கள்னு பல நூறு பேர் கலந்துக்குவா. ஆராதனைகள் நடக்கிற நாட்கள்ல அவா எல்லாருக்கும் ஒரே சமயத்துல போஜனம் செய்விக்கறது வழக்கம்.

இந்த வைபவம்னு மட்டுமல்லாம ஸ்ரீமடத்தில் விசேஷ ஆராதனைகள் நடக்கற சமயத்துல எல்லாம் நிறைய பேருக்கு ஒரே சமயத்துல சமைக்க வேண்டியிருக்கும்கறதால அதுக்காகவே விசேஷமா சிலரை அழைக்கறது உண்டு.

இந்த மாதிரி ஸ்ரீமடத்துல வைபவங்கள் ஆராதனைகள் நடக்கற சமயத்துலமெல்லாம் குறிப்பிட்ட ஒரு சமையல்காரரை கட்டாயமா கூப்பிடுவா.

 ஏன்னா, அவரோட கைப்பக்குவம் அலாதியானது மகாபெரியவாளோட பரம பக்தரான அந்த பரிசாரகர் வேற ஒரு ஊர்ல வேலை பார்த்துண்டு இருந்தாலும்,   அந்த முதலாளிகிட்டே உத்தரவு வாங்கிண்டு மொத வேலையா மடத்துக்கு வந்து சமையல் கைங்கரியத்தை செய்ய ஆரம்பிச்சுடுவார்.

அப்படி சமைக்கறதுக்கு கூலியா எதையும் அவரா கேட்கவும் மாட்டார். மகா பெரியவாளோட திருக்கரத்தால ஆசிர்வாதம் செஞ்சுதரப்படறதை வாங்கிக்கறதும், அவர் சார்புல ஸ்ரீமடத்துல நடக்கற ஆராதனைல கலந்துக்கறவாளுக்கு சமைச்சுப் போடறதுல கிடைக்கற புண்ணியம் ,மன சந்தோஷத்துக்காகவுமே அவர் வருவார்.

 பலகாலமா இப்படியே வந்துண்டு இருந்த அவருக்கு வயசு அதிகரிச்சுது. அதன் காரணமா ஆரம்பத்துல செஞ்ச மாதிரி பரபரன்னு இல்லாம, கொஞ்சம் மெதுவாகத்தான் அவரால சமைக்க முடிஞ்சுது.

பரமாசார்யா அனுகிரஹம் இருக்கற வரைக்கும் நான் வந்து சமைச்சுத் தருவேன்கறதுல உறுதியா இருந்தார்.

 தொடர்ந்து பலவருஷங்களா இப்படிக் கலந்துண்ட அவருக்கு, ஒரு சமயம் மடத்துல பரமேஷ்டி குரு ஆராதனை நடந்த சமயத்துல மடத்தோட காரியதரிசி தகவலே சொல்லலை. 

அதனால அவருக்கு விஷயமே தெரியலை. அவர் வராமலே அந்த ஆராதனை முடிஞ்சுடுத்து.

அதை தொடர்ந்து மறுவாரமும் பரமேஷ்டி குருக்கள்ல இன்னொரு குருவுக்கு ஆராதனை வந்தது.

இந்த நேரத்துல, அங்கே பக்தருக்கு மனசுல ஏதோ தோணியிருக்கு.வழக்கமா வருஷா வருஷம் இந்த சமயத்துலதானே ஆராதனை நடக்கும்.

இந்த வருஷம் இன்னும் கூப்டவே இல்லையே. ஒரு வேளை நம்பளுக்கு கடுதாசி எதுவும் போட்டு அது கிடைக்காமப் போயிடுத்தோ என்னவோ தெரியலையே..எதுக்கும் பார்த்துட்டு வருவோம்னு அவராவே புறப்பட்டு வந்துட்டார்.

வந்தவர் இங்கே ஆராதனைக்கான ஏற்பாடுகள் நடந்துண்டு இருக்கறதைப் பார்த்ததும் மளமளன்னு வேலையில இறங்கிட்டார்.

 மடத்து காரியதரிசிக்கு விஷயம் தெரிஞ்சுது. இருந்தாலும் வழக்கமா வர்றவர்ங்கறதால பேசாம இருந்துட்டார்.

அன்னிக்குத்தான் என்னிக்கும் இல்லாம ஒரு விஷயம், அன்னம் சமைக்கறச்சே நடந்தது. பரிசாரகருக்கு வயசாயிட்டதால, சாதத்தை சரியான பக்குவத்துல இறக்கி வடிக்க முடியலை.

அதனால கொஞ்சம் குழைஞ்சுடுத்து. ;அடடா இப்படி ஆயிடுத்தே;ன்னு அவர் சங்கடப்பட்டுண்டு இருந்த சமயத்துல சரியா அங்கே வந்தார், மடத்தோட காரியதரிசி.

"இதுக்குதான் இந்த வருஷத்துலேர்ந்து உங்களைக் கூப்ட வேண்டாம்னு நினைச்சேன்.வயசு ஆயிடுத்து இல்லையா? இனிமே நீங்க ஒதுங்கிக்கறதுதான் நல்லது!" கொஞ்சம் அழுத்தமாகவே சொன்னார்.

அவ்வளவுதான் கண்கலங்கிடுத்து அந்த பக்தருக்கு."தப்புதான் கொஞ்சம் அசந்துட்டேன். 

இதோ இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல அவாள்ளாம் சாப்ட வரதுக்குள்ள பொலபொலன்னு பூமாதிரி சாதம் வடிச்சு வைச்சுடறேன்..!" தழுதழுப்பா சொன்னவர், அதே மாதிரி சீக்கிரமே சாதம் வடிச்சும் வைச்சுட்டார்

ஆச்சு.ஆராதனைக்கு இடையில எல்லாரும் போஜனம் பண்ணற நேரம் வந்தது. வேத வித்துக்கள் கிட்டத்தட்ட நூறு பேருக்கு மேல வந்து பந்தியில உட்கார்ந்தா.

எல்லாருக்கும் தலைவாழை இலைபோட்டு காய்கறியெல்லாம் பரிமாறிட்டு, அன்னம் பரிமாறத் தயாரானா மடத்துத் தொண்டர்கள்.அப்போதான் அங்கே ஒரு அதிசயம் நடந்தது. யாருமே எதிர்பார்க்காதபடி திடீர்னு அங்கே வந்தார் மகாபெரியவா

சாப்ட உட்கார்ந்திருந்தவா எல்லாரும் மரியாதைக்காக எழுந்திருக்க முயல, வேண்டாம்னு சைகையாலேயே தடுத்தார் ஆசார்யா. 

"எல்லாரும் திருப்தியா போஜனம் பண்ணுங்கோ"ன்னு சொன்ன மகாபெரியவா . .எல்லாருக்கும் பரிமாறத் தயாரா அன்னப் பாத்திரத்தை வைச்சுண்ட இருந்த தொண்டரைப் பார்த்தார்

"என்ன இது, பண்டிதாளுக்கு இப்படியா அன்னம் சமைக்கறது? ஒருத்தர் இலைல பரிமாறின சாதத்துல ஒரு பருக்கை மத்தவா இலைல விழறது கூட தப்பாச்சே.கொஞ்சம் குழைஞ்சுன்னா இருக்கணும்?"

சொன்ன மகாபெரியவா,மடத்தின் காரியதரிசியைப் பார்த்தார். "ஏன் நீ வழக்கமா வர்ற பரிசாரகருக்கு சொல்லலையோ?" தெரிஞ்சும் தெரியாதவர் மாதிரி கேட்டார்..

"இல்லை பெரியவா,அவர் பக்குவம் பண்ணின அன்னம் குழைஞ்சுடுத்துன்னு .." என்று முடிக்காமல் இழுத்தார் காரியதரிசி

"ஓஹோ!..அவருக்கு சாதம் வடிக்கற பக்குவம் தெரியாதுன்னு நீ சொல்லிக் குடுத்தியோ?"-மகாபெரியவா கேட்டதுல கொஞ்சம் எள்ளல் தொனிச்சுது.

அப்புறம் என்ன, தொண்டர்கள் உக்ராண அறைக்கு ஓடிப்போய், பக்தர் முதல்ல வடிச்ச குழஞ்ச சாதத்தை எடுத்துண்டு வந்து பரிமாறினா.

"சாதம்னா கொஞ்சம் குழைஞ்சு இருக்கணும் .அப்போதான் அது குழம்பு,ரசம்னு எல்லாத்தோடயும் பூரணமா சேரும்.

அதோட இப்படிக் குழைஞ்சு இருந்தாத்தான் வயத்துக்கும் ஹிதம் புரிஞ்சுதா? இதெல்லாம் வழக்கமா பண்றவாளுக்குத் தெரியும்.நீ புதுசா பக்குவம் சொல்ல வேண்டாம்!"

உக்ராண அறையில் ஓரமா நின்னுண்டு இருந்த அந்த வயசான பரிசாரகருக்கு பரமாசார்யா பேசினது எல்லாமும் தெளிவா காதுல விழுந்தது.

இப்போ ரெண்டாவது தடவையா அவரோட கண்ணுல ஜலம் நிரம்பித்து. இது ஆனந்தத்தால நிறைஞ்சதுன்னு சொல்லணுமா என்ன?

ஆராதனையெல்லாம் முடிஞ்சு அந்த பக்தர் புறப்படறச்சே மகாபெரியவா விசேஷமா ஒரு சால்வை போத்தச் சொல்லி, கொஞ்சம் கனிகளும் தாராளமான தட்சணையும் குடுத்து ஆசிர்வாதம் பண்ணி அனுப்பினார்.

 அதுக்கு அப்புறமும் பலகாலம் மடத்துக்கு வந்து தொண்டு செஞ்சார் அந்த பக்தர்.

பக்குவம் வந்தா தானா குழைவு வரும். குழைஞ்சா வாழ்க்கைல எல்லாத்தோடயும் சகஜமா ஒத்துப் போயிடலாம். 

இது சாதத்துக்கு மட்டுமல்ல. வாழ்க்கையின் சாரத்துக்கும் இதுதான் அடிப்படை...!

மகாபெரியவா இந்த அற்புதத்தை நடத்தி சொல்லாமச் சொன்ன இந்தத் தத்துவம் காரியதரிசிக்கு மட்டுமல்லாம அங்கே இருந்த வேதவித்துகள் எல்லாருக்குமே தெளிவா புரிஞ்சுது

ஹர ஹர சங்கர.. ஜெய ஜெய சங்கர..

ஹர ஹர சங்கர..ஜெய ஜெய சங்கர..