மூன்று தலைமுறை -33

 மூன்று தலைமுறை  -33

By N Krishnamurthy 

அந்த வருடம்

 அக்டோபர், நவம்பரில் சென்னையில் பெரும் மழை கொட்டியது.பழைய மாம்பலம் நீரில் மிதந்தது. வீட்டை விட்டு வெளியே வந்தால் எதாவது ஒரு இடத்தில் வழிக்கி விழ வேண்டி இருந்தது.  மாம்பலம் வீடுகளே ஏரியின்  மேல் கட்டியவைகள் தாமே.

மழைக்காலங்களில் கல்லூரி செல்ல விசு மிகவும் சிரமப்பட்டான். துணிகள் காய்வது வேறு மிகவும் கஷ்டமாக இருந்தது. இருந்த போதிலும்  மெட்ராசுக்கு மழை சீசன் மிகவும் வேண்டியதாக இருந்தது. ஏற்கனவே தண்ணீர் கஷ்டத்தில் இருந்த ஊர், இரண்டு மாத மழையால் தான் கொஞ்சம் தாக்குப் பிடிக்க முடிந்தது. ஆனுவல் வகேஷனில் சொந்த ஊர் சென்று பத்து,பதினைந்து நாட்கள் இருந்துவிட்டு வரலாம் என்று தீர்மானம் செய்தார்கள். பஞ்சுவிற்கு தொடர்ச்சியாக  லீவு கிடைக்காது போலிருந்தது. எல்லோரையும் அழைத்துக் கொண்டு சொந்த ஊருக்கு சென்று 2 நாட்கள் இருந்துவிட்டு, பஞ்சு மட்டும்  மெட்ராஸ்  திரும்பி வர வேண்டி இருந்தது. விசாலி சொந்த ஊர் சென்றதும் முதல் வேலையாக லக்ஷ்மியை பார்க்க வீட்டின் பின்புறம் சென்றாள்.அவளை கண்டவுடன் லக்ஷ்மி உரத்த குரலில் "ம்மா' என்று கத்தியது. விசாலி அதன் கழுத்தை கட்டிக்கொண்டு முதுகை தடவிக் கொடுத்தாள்.அவள் கண்களில் நீர் முட்டியது.

வெகு நாள் பிரிந்த குழந்தையுடன் மீண்டும் சேர்ந்தது போல உணர்ந்தாள்.‌பத்து நிமிடங்களுக்கு மேல் லக்ஷ்மியை கட்டியவாறு இருந்தாள்.

பின்பு தான் வீட்டின் உள்ளே வந்தாள். விசு முதல் இரண்டு நாட்கள் தன்னுடைய அக்ரஹார நண்பர்களுடன் செலவிட்டான். ஒரு பையன் மட்டும் கும்போணம்  காலேஜில் பி.எஸ்சி மேக்ஸ் பண்ணிக் கொண்டு  இருந்தான். இரண்டு பையன்கள் எஸ்.எஸ்.எல்.சி யுடன் படிப்பை நிறுத்தி

விட்டிருந்தார்கள். அதில் ஒருவன் மட்டும் தன்னுடைய அப்பாவுக்கு   உதவியாக சிவன் கோவில் பூஜையை பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். மற்றவன் கும்பகோணத்தில் ஒரு கம்பெனியில் குமாஸ்தாவாக வேலைக்குச் சேர்ந்திருந்தான். இரண்டு நாளானதும்   விசுவுக்கு போரடிக்க ஆரம்பித்துவிட்டது. விசாலியிடம் வந்து தான் நல்லூர் சென்று வரட்டுமா என்று கேட்டான்.அதற்கு விசாலி 'பேஷா போய்ட்டு வா.இப்போதாவது அந்த தாத்தா,பாட்டியின் ஞாபகம் வந்ததே. இந்த  தாத்தாவிடம்   சொல்லி உத்தரவு வாங்கிண்டு போ' என்றாள்.  ராஜகோபால அய்யரின்  அனுமதி கிடைத்தவுடன்  விசு நல்லூருக்கு சென்றான். விசுவை கண்டவுடன் சுந்தரேச னுக்கும் ஜானகிக்கும் சந்தோஷம் பொங்கியது.விசுவுடன்   தொடர்ச்சியாக இருக்க முடியாததால் அவர்கள்

அவன் வளர்ச்சி கண்டு  வியந்தார்கள். அப்போதுதான் விசு  விசாலியின் சித்தி ராஜேஸ்வரியின் பேத்தி லலிதா அங்கிருப்பதை கவனித்தான். விசுவை விட ஐந்து வயது சின்னவள். அவளை விசு கடைசியாக 5 வருடங்களுக்கு முன்னால் தான் பார்த்திருந்தான். இப்போது லலிதா பெரியவளாக  வளர்ந்திருந்தாள்.முதலில்  கொஞ்சம் வெட்கப்பட்ட லலிதா பின்பு விசுவுடன் சரளமாக பேச ஆரம்பித்தாள்.

"என்ன லல்லி. பொழுது எப்படி போகிறது" என்றான் விசு. 'பொழுதுக்கென்ன அது பாட்டுக்கு போய்ண்டிருக்கு" என்றாள் லலிதா. "நாங்கள் உங்களைப் போல ஆண் பிள்ளைகளாக பிறந்து இருந்தால் மேற்கொண்டு படித்திருக்கலாம். எட்டாவதோடு அப்பா என் படிப்பை நிறுத்தூட்டா. ஈ.எஸ்.எல் சி( E.S.L.C, அதாவது Elementary School Leaving Certificate) யில் நல்ல மார்க் வாங்கி இருந்தும் மேற்கொண்டு படிக்க வைக்கவில்லை. அவ்ளோதான் நான் கொடுத்து வைத்தது" என்றாள். "இங்கு எவ்வளவு நாளா இருக்கே" இது விசு. "கிட்டத்தட்ட ஒரு மாதம் ஆறது.ஜானகி பாட்டி எனக்கு நிறைய விஷயங்களை கத்து

கொடுக்றா.இப்போ நான்  சமையலில் பாட்டியின் உதவியால் எக்ஸ்பர்ட் ஆயிட்டேன். ஸ்லோகங்களும்  கத்துகிறேன்"என்றாள் லலிதா. இருவரும் சேர்ந்து நெடுநேரம் பல்லாங்குழி, தாயகட்டம், கல்லா? மண்ணா? ஆடினார்கள். தினமும்  சாயங்காலத்தில் கல்யாண சுந்தரேஸ்வரர் கோவிலுக்கும், அஷ்டபுஜ காளி கோவிலுக்கு சென்று வந்தார்கள். இரண்டு நாட்கள் கழிக்க வேண்டும் என்று வந்த விசு அங்கே  5 நாட்கள் இருந்து விட்டான். பின்பு பாட்டி,தாத்தா,லல்லியிடம் பிரியா விடை பெற்று சொந்த ஊருக்கு கிளம்பினான்.

ஜானகி ஒரு பை நிறைய பட்சணங்கள், வீட்டிலே காய்த்த நார்தங்காய், நெல்லிக்காய், கடலைக்காய் (மணிலா கொட்டை) போன்றவற்றை அடைத்து விசுவிடம் கொடுத்தாள்.விசு கிளம்பு முன் தாத்தா,பாட்டிக்கு நமஸ்காரம் செய்தான்.

"போய்ட்டு வரேன்" என்ற விசுவை உச்சி முகர்ந்த ஜானகி "பத்திரமா போய்ட்டு வாடா என் பட்டே" என்றாள்.

சுந்தரேச அய்யர் விசுவை ஆர தழுவிக் கொண்டு' சமர்த்தா இரு. அப்பா,அம்மா, தாத்தா, பாட்டி சொல் கேட்டு நட.அம்மா உம்மேல உசுரையே வைச்சிருக்கா.அவ முகம் கோணும்படியான எந்த காரியமும் பண்ணாதே.சிரேயஸ்ஸா இரு'என்றார்.

ஊரிலிருந்த வந்த வண்டியில் விசு ஏறி உட்கார வண்டி கிளம்பியது.பேரனை பிரியும் துன்பத்தால் கண்ணில் பொங்கிய கண்ணீரை  புடவைத்தலைப்பால் மறைத்தாள் ஜானகி.

எங்கே தான் கண் கலங்குவதை ஜானகி பார்த்துவிடுவாளோ என்று எண்ணி சுந்தரேசன் வேறு புறம் முகத்தை திருப்பிக்கொண்டார்.

இந்த கால குழந்தைகளின் பெரும் நஷ்டம் தாத்தா,பாட்டி அரவணைப்பு இல்லாததுதான். தாத்தா,பாட்டியிடம் கிடைப்பது Un Conditional love. பேரக் குழந்தைகளின் அன்பை அணு அணுவாக ரசித்த ஒரு மேலை நாட்டு அறிஞர் மிகவும் வேடிக்கையாக 'பேரக்குழந்தைகளால் நான்  பெறும் ஆனந்தத்தை பார்க்கும் போது, எனக்கு என் சொந்த குழந்தைகளுக்கு பதில் முதலில் பேரக்குழந்தைகளே பிறந்திருக்கலாம் என்று தோன்றுகிறது' என்றார்.

இவரது கூற்றில் லாஜிக் இடித்தாலும் பேரக்குழந்தைகளால் நாம் பெறும் மகா சந்தோஷத்தை இதைவிட அருமையாக எடுத்துரைக்க முடியாது என நான் நினைக்கிறேன்.சரிதானே?