மூன்று தலைமுறை -31

 மூன்று  தலைமுறை  -31

By N Krishnamurthy 

அடுத்த புதன் கிழமையிலிருந்து விசு கல்லூரிக்கு செல்ல ஆரம்பித்தான். முதல் நாள் ராகிங் என்ற பெயரில் சில சீனியர் மாணவர்கள் அவனைக் கூப்பிட்டு  மிகவும் சாஃப்ட்டாக சில கேள்விகள் கேட்டார்கள்.கிரவுண்டை ரவுண்ட் அடிக்க சொன்னார்கள். கடைசியா பார்த்த சினிமாவில் இருந்து சில பாட்டுக்கள் பாட வேண்டும் என்றும் வற்புறுத்தினார்கள்.

மற்றபடி ஒரு இணக்கமான சூழ்நிலையே இருந்தது. பிரின்சிபால் ராஜகோபால் பிள்ளை புதிதாக சேர்ந்த அனைவரையும் கூப்பிடுவதாக அறிந்து எல்லோரும் ஒன்று சேர்ந்தார்கள். ஒரு பெரிய ஹாலில் மேடையின் மேல் பிரின்சிபால் அமர்ந்திருந்தார்.

எல்லோரும் வந்து சேர்ந்தவுடன் அவர் தன் கம்பீரமான குரலில் ஆங்கிலத்தில் பேச ஆரம்பித்தார். முதலில் எல்லாம் புதிய மாணவர்களையும் வரவேற்றார். "நீங்கள் எல்லோரும் இந்த கல்லூரியில் சேர்வதற்கு மிகவும் பாக்கியம் செய்திருக்க வேண்டும்.இது பெரும் பழமையான கல்லூரி.

நீங்கள் என்ஜினியரிங் பாடத்தை மட்டும் படிக்கப் போவதில்லை. வாழ்க்கைக்கு தேவையான மற்ற விஷயங்களையும் இங்கு கற்றுக் கொள்வீர்கள். உங்களுக்கு எந்த நேரத்தில் எந்த குறை இருந்தாலும் என்னுடைய ரூமிற்கு வந்து என்னை சந்தித்து முறையிடலாம்" என்று கூறினார். பின்பு P.U.C மார்க் மற்றும் இண்டர்வ்யூ மார்க்கும் சேர்த்து  முதல் மூன்று ரேங்க் எடுத்த மாணவர்களை நான் உங்களுக்கு அறிமுகப்படுத்த போகிறேன்" என்று கூறினார் எல்லோரும் இந்த மூவர்  யார் என்று தெரிந்து கொள்ள ஆவலாக காத்திருந்தார்கள்.

விசுவுக்கும்  அந்த ஆவல் இருந்தது. பிரின்சிபல் உரத்த குரலில் P.கார்த்திகேயன் என்று கூப்பிட்டார். உங்களுக்கெல்லாம் ஞாபகமிருக்குமோ, இருக்காதோ விசுவின் ஒரு பெயரான கார்த்திகேயன் தான் அவனது சர்டிபிகேட்களில் இடம்பெற்றிருந்தது என்று.

முதலில் விசு இதை நம்பவில்லை.வேறு கார்த்திகேயனாக இருக்கக்கூடும் என்று எண்ணி உட்கார்ந்திருந்தான்.

பக்கத்திலிருந்த கணேசன் அவனை உலுக்கினான்.அப்போதுதான் விசு எழுந்திருந்தான். மேடைக்குப் போவதற்குள் அவனுக்கு வெட்கம் பிடுங்கித்தின்றது.ஒரு வழியாக மேடை ஏறி நின்றான். கைகள் எல்லாம் நடுங்க ஆரம்பித்தன. அவனைப் பார்த்து பிரின்சிபால் "ஏதாவது ஒன்றிரண்டு வார்த்தைகள் நீ பேச வேண்டும்" என்றார். விசுவுக்கு நா குழறியது. அவனுக்கு இந்த அளவு பெரும் கூட்டத்தில்  பேசி பழக்கமே இல்லை.

பள்ளியில் படிக்கும்போது கலந்து கொண்ட தமிழ் பேச்சுப்போட்டிகள் நினைவுக்கு வர விசு சுதாரித்துக்கொண்டு தமிழில்

"இங்குள்ள எல்லா நண்பர்களுக்கும் எனது வணக்கம்.பிரின்சிபால் சாருக்கும் நான் நன்றியையும்,வணக்கத்தையும்  தெரிவித்துக் கொள்கிறேன். இந்த மாபெரும் கல்லூரியில் படிப்பது பெரும் பாக்கியமாக நான் நினைக்கிறேன். கல்லூரியில் இனி படிக்கப்போகும் ஐந்து வருடங்களும் நமக்கு நன்மை தரக்கூடிய நாட்களாக இருக்கும் என்று நான் எதிர்பார்க்கிறேன்" என்று கூறி கீழே இறங்கினான். எல்லோரும் கைதட்டினார்கள். பின்பு இரண்டாவது மூன்றாவது ரேங்க் எடுத்த மாணவர்கள் பேசினார்கள். அப்போதுதான் அங்கிருந்த எல்லா மாணவர்களுக்கும் விசு முதல் ரேங்க் எடுத்திருந்தது தெரியவந்தது.  விசுவை பல சக மாணவர்கள் ஆச்சர்யமாக பார்க்க,விசு  மிகவும் சங்கோஜத்துடன் நெளிந்தான். அன்றிலிருந்து வகுப்புக்கள் ஆரம்பிக்கப்பட்டன.

முதல் வருடமாக இருந்ததால் பொதுவான சப்ஜெக்ட்டுகளான  பிசிக்ஸ், கெமிஸ்ட்ரி, இன்ஜினியரிங் டிராயிங், இன்ஜினியரிங் மேத்ஸ்,அப்ளைடு மெக்கானிக்ஸ் போன்ற சப்ஜட்டுக்கள்  கையாளப்பட்டன.

காலேஜ் கோ ஆபரேட்டிவ் ஸ்டோரில் நோட்புக்ஸ்,செட் ஸ்கொயர் ஆகியவை கிடைத்தன.

அங்கு வேலைக்கிருந்த பெரியவர் வாங்க வந்திருந்த மாணவர்களைப் பார்த்து 'அண்ணாவுக்கு என்ன வேணும்' என்று கேட்பதை முதலில் பலர் அவர் நக்கல் செய்வதாக நினத்தாலும் நாளடைவில் அவர் எல்லோரையும் மரியாதை நிமித்தமாகவே அப்படி கூப்பிடுகிறார் என்று தெரிந்த கொண்டபோது அவர் மீது பெருமதிப்பும்,மரியாதையும் உண்டாயிற்று. இதற்கிடையில் விசுவின்  படிப்பிற்கு உண்டான செலவை எப்படி சரி செய்வது என்று யோசிக்க ஆரம்பித்தார் பஞ்சு.ராமனாத சாஸ்திரிகள் மனைவி காமாட்சி மாமி,தெரிந்த இடங்களில் விசாலியை பற்றி கூறி இருந்ததால் சில மாமிகள் விசாலியிடம் வந்து குழந்தைகளுக்கு பாட்டும் ஸ்லோகம் கற்றுத் தர முடியுமா என்று கேட்டார்கள். இது விசாலிக்கு கடவுள் தந்த ஒரு வழியாகவே பட்டது.இரண்டு பெண்களுடன் ஆரம்பித்த பாட்டு மற்றும்  ஸ்லோக கிளாஸ் ஒரு மாதத்தில் சூடுபிடித்து 10 பேர் கொண்டதாக மாறியது. காலையில் 10 லிருந்து 11 வரை பாட்டு கிளாஸ்,

மாலை 4 லிலிருந்து 5 வரை ஸ்லோக  கிளாஸ் என்று  விசாலி பாடம் எடுக்க ஆரம்பித்தாள். விசாலி சீக்கிரத்தில் மிகவும் பிரபலமாகி 'ஸ்லோக மாமி' என்று  அழைக்கப்பட்டாள்.

சில சமயம் மங்களமும் விசாலியும் ஊறுகாய்,வடாம்,உளுந்து மற்றும் அரிசி அப்பளாம் ஆகியவற்றை தயாரித்து வேண்டியவர்களுக்கு விற்க ஆரம்பித்தனர்.   நம்முடைய பலருடைய குடும்பங்களில் நம்முடைய அன்னைகளும் மற்றும் பிற உறவினர்களும் நம்முடைய படிப்பிற்கு உதவி செய்வதற்காக தங்களது பொன்னான நேரத்தை செலவழித்து,உடல் தேய உதவியிருக்கிறார்கள்.அப்படி எல்லாம் இல்லாவிட்டால் நடுத்தர வர்க்கத்தைச் சேர்ந்த பலருக்கு  இன்ஜினியரிங் படிப்பு என்பது எட்டாத கனியாகவே இருந்திருக்கும். இப்படிப்பட்ட தியாகங்கள் பல குடும்பங்களிள் நடந்திருக்கின்ற.ஆனால் அதை செய்தவர்கள் அதை தன்னுடைய கடமையாக செய்தார்களே தவிர அதை தியாகமாக நினைத்து செய்ததே இல்லை.

சிலர்,சில சமூகத்தை மிகவும்  முன்னேறிவிட்டார்கள் என்று மூர்க்கத்தனமாக,  கீழ்த்தரமான காழ்ப்புணர்ச்சியுடன் விமர்சனம் செய்பவர்கள் அச்சமூகம் அந்த இடத்துக்கு வர மேற்கொண்ட கடும் முயற்சிகளை எண்ணிப்பார்ப்பதே இல்லை.

பிறரை விமர்சிப்பதை விடுத்து அவர்களும் உழைத்தால், இட ஒதுக்கீடு என்ற *பிச்சையை* எதிர்பார்க்காமல் இல்லாமல், *சுய மரியாதையுடன்* முன்னேறலாம் என்பது உறைப்பதே இல்லை