சகோதரத்(தத்)துவம் 1

 சகோதரத்(தத்)துவம்

***************************

நார்த்தங்காய்க்கு போட்ட உப்பும் நாத்தனாருக்கு செய்த சீரும்

"கீர்த்தி, ஆபீஸ்க்கு கிளம்பணும், லேட்டாச்சு. டிபன் ரெடியா? இல்ல, நான் வெளிய பார்த்துக்கட்டுமா?"

என் கேள்விக்கு பதில் வரவில்லை. சமையல் அறையில் இருந்து எந்த சத்தமும் கேட்கவில்லை. வழக்கமாக இந்நேரம் குக்கர் மூன்று விசில் வந்துவிட்டதா அல்லது இரண்டு தானா என்ற உலகாயத பட்டிமன்றம் ஜரூராக போகும், பக்காவாக அதற்கு மிக்சி சத்தம் பக்கவாத்தியம் கொடுக்கும். குறைந்த பட்சம் ஏதோ ஒரு தட்டு அல்லது மூடி கீழே விழுந்து கணகண என்று ஓசையாவது எழுப்பும். இப்போது ஒரு அமானுஷ்ய அமைதி நிலவியது.

உஷாராகி மீண்டும் நான் "கீர்த்தி!" என்று குரல் கொடுக்கும் போதே, என் முன்னால் ஒரு தட்டு நீட்டப்பட்டது. அதில் எனக்கு அவ்வளவாக பிடிக்காத சேமியா உப்புமாவும் தொட்டுக்கொள்ள அதைவிட கொஞ்சமாகவே பிடித்த எலுமிச்சை ஊறுகாயும்.

கீர்த்தி தான் நீட்டிக்கொண்டிருந்தாள். குறைந்த பட்சம் சட்னியாவது தரக்கூடாதோ என்று கேட்க வந்ததை சேமியாவோடு சேர்த்து விழுங்கிவிட்டு நடையைக் கட்டினேன். உப்புமாவில் கடுகு தாளிதம் செய்தது கருகிவிட்டது போல, லேசாகக் கசந்தது. சேமியா இன்னும் கொஞ்சம் வெந்திருக்கலாமோ!

ஸ்ருதிபேதம் போல அவளது கண்களின் சிவப்பும் கன்னங்களின் சிவப்பும் என் நாவைக் கட்டிப்போட்டது. நேற்று இரவு கூட தனிமையில் அடுத்த பக்கம் திரும்பிக் கொண்டு அவள் விசும்பியது போல இருந்தது. தூக்கக்கலக்கத்தில் பிறகு கேட்கலாம் என்று இருந்தது தவறாக போய்விட்டதோ.

ஷூவை மாட்டிக்கொண்டு கிளம்பும்முன் "அம்மா எங்கே?", என்றேன். வாய்விட்டு பதில் கூறாமல், உள்பக்க அறைக்கு அவளது பார்வை சென்றது.

"அம்மா! ஆபீஸ்க்கு கிளம்பியாச்சு, போயிட்டு வர்றேன்", ஷூ போட்டு கொண்டு விட்டதால் நின்ற இடத்தில இருந்தே உரக்க சொன்னேன்.

ஈனஸ்வரத்தில், "ஹ்ம்ம்", என்ற மறுமொழியே வந்தது. கீர்த்தியை ஒரு தடவை ஏறிட்டுப் பார்த்துவிட்டு (அவள் எங்கேயோ உச்சிமுகட்டைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்) அம்மா இருந்த அறை வாசலுக்கு வந்து, "என்னாச்சும்மா? உடம்பு சரியில்லையா? இந்நேரத்துக்கு ஏன் படுத்திருக்கே?", என்றேன்.

"எனக்கென்ன? நான் நல்லா தான் இருக்கேன். இப்போ என்ன வேலை இருக்குன்னு படுத்திருக்கேன்!", குதர்க்கமாக வந்தது அம்மாவின் பதில்.

ஏதோ பிரச்சினை என்று புரிந்தது, ஆனால் என்ன விஷயம் என்று தெரியவில்லை. இப்போதெல்லாம் அடிக்கடி இது வழக்கமாகி வருகிறது. ஒரு பெருமூச்சுடன், "சரி சாயந்திரம் பார்க்கலாம். கிளம்பறேன்", என்று விட்டு வாசலுக்கு விரைந்தேன்.

மனைவி கீர்த்தியோ மீண்டும் தொலைவில் எங்கேயோ பார்வையாலேயே அகழ்வாராய்ச்சி செய்து கொண்டிருந்தாள். அவளது சிறுத்த முகம் மனதைப் பிசைந்தது. லேசாக அவளது கன்னத்தை தட்டி / தடவி, "பை, ஈவ்னிங் பாப்போம்", என்றேன். எனது சிறு செய்கை அவளுக்குள் பெரிய பாதிப்பை உண்டாக்கிவிட்டது போல. கன்னங்களும் காதுகளும் சிவந்து இப்பவோ அப்பவோ என்று இத்தனை நேரம் கண்ணோரத்தில் தளும்பிக் கொண்டிருந்த கண்ணீர் துளிகள் கன்னத்தில் உருண்டோடின. குனிந்து முன்னுச்சியில் இதழ் பதித்துவிட்டு கிளம்பினேன். நின்று பேசிக் கொண்டிருக்க நேரமில்லை. தூக்கமாய் இருந்தாலும் நேற்று ராத்திரியே பேசி இருக்க வேண்டும். மீண்டும் பெருமூச்சு தான் வந்தது.

***********************

ராகவி அலுவலகத்தில் வேலை வெள்ளத்தில் நீந்திக்கொண்டிருந்தாள். வண்டி வண்டியாக வேலையை கொடுக்க வேண்டியது. ஒரு வேலையையும் முழுதாக முடிக்க விடாமல், மீட்டிங்கிற்கு வா என்று உயிரை வாங்குவது. மீட்டிங்கில் உட்கார்ந்ததும் ஒன்றா இவர்களது பிரலாபங்களை பாடவேண்டியது, அல்லது கொடுத்த வேலை என்னாயிற்று என்று விசாரிக்க வேண்டியது. நீ மீட்டிங்கிற்கு கூப்பிட்டு தொந்திரவு செய்யாமல் வேலையை செய்ய விட்டிருந்தால் இந்நேரம் முடிந்திருக்கும் என்று சொல்வதற்கு தோன்றும் தான். ஆனால், அடுத்த வேளை வேலை வேண்டுமே என்ற கவனமும் வந்து சொல்ல விடாமல் தடுத்துவிடும்.

காலை ஏழு மணிக்கு சாப்பிட்டிருந்த ஓட்ஸ் கஞ்சி எப்போதோ காணாமல் போயிருக்க, வயிறு இப்போது மிருதங்கம் தபேலா ட்ரம்ஸ் என்று கலவையான வாத்திய கோஷத்தை ஏற்படுத்தியது. மணி ஒன்றே கால் என்றது கம்பியூட்டரில் காட்டிய கடிகாரம். சரிதான் என்று சாப்பிட லஞ்ச் ரூமுக்குக் கிளம்பினேன்.

சாப்பிட உட்கார்ந்ததுமே போனை எடுத்து திறந்து பார்த்தால் அம்மாவிடமிருந்து ஒரு மிஸ்ட் கால் ஒரு மெசேஜ்.

"சும்மா தான் போன் பண்ணினேன் கண்ணு, எப்படி இருக்கே? உன்கூட பேசணும் போல இருந்தது. உடம்பு நல்லா இருக்கியா? ஆபீஸ் ஆபீஸ் என்று உடம்பை கெடுத்துக்காதே"

ஒரு கவளம் சாப்பிடும் போதே அண்ணாவிடம் இருந்து போன். ஆச்சரியமாக இருந்தது. வார நாளில் பகல் வேளையில் எதற்கு போன் செய்கிறான் என்று யோசித்தபடி எடுத்து பேசினேன்.

பேசி முடிக்கும்போது சாப்பிட்டும் முடித்திருந்தேன். என்ன சாப்பிட்டேன் என்று கூட தெரியவில்லை. புதினா புலாவ் சாப்பிட்டேனா புண்ணாக்கு சாப்பிட்டேனா? அண்ணாவுக்கு ஒரு தம்ப்ஸ் அப் எமோஜியையும் ஆர்ட்டின் எமோஜியையும் அனுப்பிவிட்டு மீண்டும் வேலை வெள்ளத்தில் நீந்த போய்விட்டேன்.

மாலை வீட்டுக்குப் போனதும், வீட்டு வேலைகளை ஆக்கிரமிக்க நல்ல குடும்ப (இ)ஸ்திரியாக எல்லாவற்றையும் முடித்துவிட்டு, இரவு எங்களுக்கான தனிமையில் பேசுவதற்கு ஆயத்தமாக நான் படுக்கையில் சம்மணம் இட்டு உட்கார்ந்ததுமே என்னவர் உஷாரானார், "ராக்ஸ், எனக்கு தூக்கம் வருது, குட் நைட்!"

ஹ்ம்ம்... கல்யாணம் ஆன புதுசுல பேசும்மா பேசும்மா என்று 'சிங்காரவேலனே தேவா' பாடல் போல கேட்டதென்ன, இப்போது பேச வந்தாலே அலறி அடித்து ஓடுவதென்ன என்று சிணுங்கிய மனதை ஓரம் கட்டிவிட்டு, "நான் எங்கம்மா வீட்டுக்கு ஒரு ரெண்டு நாள் போய் இருந்துட்டு வர்றேன்", என்றேன் மொட்டையாக.

எதிர்பார்த்தது போலவே சட்டென்று திரும்பி, "திடீர்ன்னு இப்போ என்ன?"

"சும்மா தான்! நாளைக்கு வெள்ளிக்கிழமை சாயந்திரம் போய்விட்டு ஞாயிறு சாயந்திரம் திரும்பி வந்துவிடுவேன்" என்று சொல்லிவிட்டு "எனக்கும் தூக்கம் வருது, குட் நைட்!"

"அராஜகம் பண்ணறடி" என்றார் என் பக்கம் திரும்பி என் காதைக் கடித்தபடி.

அடுத்த நாள் என் மாமியாரிடம் கேட்டபோது, "அதுக்கென்ன போய்வா! உங்கம்மாவுக்கும் உன்னோடு ரெண்டு நாள் இருக்கணும் போல இருக்குமே!", என்று அனுப்பி வைத்தார்.

***************************

வாசலில் அடித்த காலிங்பெல்லைக் கேட்டுவிட்டு மாதவ் வந்து கதவைத் திறந்தான். தங்கை ராகவியைக் கண்டதும், ஆச்சரியமாக, "ஹே! ராக்ஸ்! சொல்லவே இல்ல... வா வா...." என்று உரத்த குரலில் வரவேற்றான்.

அடுத்த நாள் காலை சமையலுக்கான காய்கறிகளை நறுக்கியபடி இருந்தவள் புன்னகையோடு எழுந்து என் நாத்தனாரை "வாங்க அக்கா" என்று வரவேற்றேன்.

உள்ளே இருந்து மாமியார் எழுந்து வர, "உன்னைப் பார்த்தே கண்ணு பூத்து போச்சுடா செல்லம். இளைச்சு போயிட்டியே. உள்ளூரிலேயே இருந்தும் இப்படி ஆடிக்கொரு தடவை அமாவாசைக்கொரு தடவை தான் பார்த்துக்க முடியுது... ஹ்ம்ம்...", இன்னும் ஏதோ சொல்ல வந்து பாதியில் நிறுத்தியது போல தோன்றியதை தள்ளுபடி செய்துவிட்டு அம்மாவை அணைத்துக் கொண்டு, "அண்ணா, இன்னும் ரெண்டு நாள் இங்கே தான் டேரா! ஹாய் கீர்த்தி!", என்றாள் ராகவி.

மாதவ் என் நாத்தனாரின் பையை வாங்கி உள்ளே வைக்க, நான் கீரையை ஆய்வதில் மும்முரமானேன்.

ராத்திரி சாப்பாடு எப்போதுமே எளிமை என்பதால் தோசையும் தேங்காய் சட்னியும். சுடசுட தோசையை ஊற்றி ஒவ்வொருவருக்கும் பரிமாறினேன். மூவருமாக டைனிங் டேபிளில் சுற்றி உட்கார்ந்து கொண்டு அரட்டை அடித்தபடி சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தனர். 

"வெறும் சட்னி மட்டும் தான் செய்திருக்கா... செய்திருக்கு.... உனக்கு சாம்பார் வேண்டுமோ!" என்றதை என் நாத்தனார் பேச்சு சுவாரஸ்யத்தில் கவனிக்காதது போல திரும்பி, "அண்ணா, நேற்றைய T 20 மேட்ச் பார்த்தியா?", என்றாள். கேள்விதான் அண்ணனிடமே தவிர, அவள் பார்வை தோசை கொண்டு வந்து கொண்டிருந்த என்னிடம் நிலைத்திருந்தது கவனித்து நான் அவளைப்பார்க்க, டேக் இட் ஈஸி, கண்டுக்காதே என்று சொல்வது போல, என்னைப்பார்த்து லேசாகக் கண்ணடித்தாள்.

இவரும் அதைப்பார்த்துவிட்டாரோ. இப்போது என்னையும் அவளையும் ஆர்வமாக பார்த்துவிட்டு ஒன்றும் பதில் சொல்லாமல் சாப்பிடுவதில் முனைந்தார். எல்லோருக்கும் கடைசியில் நான் சாப்பிட நினைத்திருக்க, என் நாத்தனார் அதிகம் பேசிக்கொண்டிருக்காமல் சட்டென சாப்பிட்டுவிட்டு, என்னை உட்கார சொல்லி, "நீ சாப்பிடு, நான் தோசை ஊற்றுகிறேன்", என்று என்னை தனியாக சாப்பிட விடாமல் எல்லோரோடும் சாப்பிட வைத்தார்.

சாப்பிட்டு விட்டு மேலும் கொஞ்ச நேரம் பேசிக்கொண்டிருந்த பின் தூங்கப் போனோம். நாத்தனார் என் மாமியாரின் அருகில் அவரது அறையில் படுத்துக் கொள்வதாக சொல்லியபின் நாங்கள் எங்கள் அறைக்கு சென்றோம்.

********************

"நீயே பார்க்கறியே கவி. ஒரு வேலை சரியா செய்யத் தெரியறதில்லை. செய்யறதும் அரைகுறையாக ஏனோ தானோ என்று தான் செய்யறா. ரெண்டு வேலை செய்து முடிக்கறதுக்குள்ள ரெண்டு மணிநேரம் ஆகிடுது. அத்தனை நிதானம். அதுக்குள்ளே என்னவோ மலையையே புரட்டிட்டா மாதிரி. வராதவ வந்திருக்கியே, சட்டுபுட்டுன்னு ஒரு சாம்பார் வெச்சி இன்னொரு சட்னி அரைச்சு நாலு வியஞ்சனத்தோடு பரிமாறினாளா?"

"ஹையோ அம்மா, ரெண்டு சட்டினி சாம்பாரோடா? இப்போ எல்லாம் நான் ராத்திரியில ஒரு பழமோ அல்லது ஒரு கப் பால் அல்லது மோர் இதான் சாப்பிடறது. ஹெவியா சாப்பிடறதில்லை. ரொம்ப வெயிட் போட்டுட்டேன் போல, ப்லவுஸ் எல்லாம் தையல் பிரிக்க வேண்டியிருக்கு. இன்னைக்கு உங்களோடு சாப்பிடற ஜோருல வயிறு முட்ட சாப்பிட்டிருக்கேன். காலையில ஜீரண மாத்திரை ஏதாவது சாப்பிடணும்னு நினைக்கறேன்... வயிறு டொம்முன்னு இருக்கு"

"அதெல்லாம் ஒன்னும் குண்டாகலை. வயிற்றை காயப்போடாதே. வேலை செய்யவேண்டாமா? சொல்லப்போனா முன்னைக்கிப்போ இளைச்சிருக்கே", எதிர்பார்த்தது போலவே கவனம் மகளின் உடல்நலம் பக்கம் திரும்பியது.

"அம்மா, என்னாச்சு? யாராவது ஏதாவது சொன்னார்களா? ஏன் கீர்த்தி மேல கோவமா இருக்கே?"

"அப்படின்னு யார் சொன்னா? கீர்த்தி உன்னிடம் வந்து சொன்னாளா? நீ சொல்லாம கொள்ளாம திடீர்னு இங்கே வந்து நிக்கும் போதே எனக்கு சந்தேகம் தான்"

"அடாடா, நான் கீர்த்தியிடம் பேசியே ரொம்ப நாளாச்சு. யாராவது தனியா என்னிடம் வந்து சொல்லனுமா? நீ புலம்புறதுலையே தெரியுதே. மேலும், ஏன் இப்படி அலுப்பு சலிப்பா பேசறே. ஏன் சின்ன விஷயத்துக்கு எல்லாம் இப்படி படபடப்பாகிறே. என்னாச்சும்மா? யார் என்ன சொன்னாங்க?"

"நாலு நாள் முன்ன கோமளா அத்தையும் சிவகாமி சித்தியும் வந்திருந்தாங்க...."

"ஹ்ம்ம்... நினைச்சேன். அவங்க நல்லா உனக்கு ஸ்ருதி ஏத்தி விட்டுட்டாங்களாக்கும். அம்மா, அவங்கவங்க குடும்பத்துல இருக்குற ஏமாற்றங்களை இங்க வந்து இறக்கி வைக்கிறாங்க. அவங்க மனசுல இருக்கிறதை பகிர்ந்துக்கற மாதிரி பேசி சும்மா இருக்குற உன் மனசை கலைச்சு உன்னையும் அதே மாதிரி அவங்களை மாதிரி அதிருப்தியோட அலைய விட்டுட்டாங்க. இதைப் புரிஞ்சுக்க வேண்டாமா?"

"அவங்க எதுக்காக வேணும்னாலும் சொல்லி இருக்கட்டும். எப்படி வேணுமானாலும் சொல்லி இருக்கட்டும். ஆனா, சொன்னது சரி தானே"

"அம்மா, வேண்டாம்! யார் என்ன சொன்னாலும் நீ திடமாக இருக்கு. அவங்க சொல்லறாங்க, இவங்க சொல்லறாங்க என்று உன் மனசை கஷ்டப்படுத்துவதோடு கீர்த்தி மனசையும் சேர்த்து கஷ்டப் படுத்தாதே. இதெல்லாம் சில்லறை விஷயங்கள். மாதவ்வுக்கு எத்தனை சங்கடமாக இருக்கும்? கீர்த்தியைப் பாரு, முகத்துல சிரிப்பே இல்லை"

".................."

"அம்மா, அத்தைக்கும் சித்திக்கும் அவங்கவங்க குடும்பத்துல இருக்குற பிரச்சினைகளை பத்தி தெரியும் தானே. தவிர, கீர்த்தி நல்ல பொண்ணும்மா. சின்ன சின்ன விஷயங்களை பெருசு பண்ணாம பெருந்தன்மையா இருந்துட்டேன். இப்போ என்னையே எடுத்துக்கோ. கல்யாணத்துக்கு முன்ன என்னை எத்தனை திட்டி இருக்கே? வீட்டு வேலை கற்றுக்கொடுக்கும் போது, நான் சமையல் செய்யும்போது, சமைச்ச சாப்பட்டைப் பற்றி, இது போல எத்தனையோ தடவை திட்டு வாங்கி இருக்கேனே. குற்றம் குறை எல்லார்கிட்டயும் தானே அம்மா இருக்கும்!"

"...................."

"சரி, தூங்கப்போகலாம். நான் சொன்னதை யோசிச்சுப்பாரு. உனக்கே புரியும்"

**********************

அடுத்த நாள் காலை கீர்த்தி ஆறு மணிக்கு சமையல் அறைக்குள் நுழைந்த போது, பால் காய்ச்சி வைத்திருக்க, டிகாக்ஷனை அப்போது தான் இறக்கி வைத்திருந்தார்.

"வந்து... ரொம்ப லேட்டாகிடிச்சா?", தடுமாற்றத்தோடு வேகமாக உள்ளே வந்து காபி போட முனைந்தாள்.

"நீ உட்காரு. சுவாமிக்கு இப்போ தான் பால் எடுத்து வெச்சுட்டு நான் காபி கலந்து குடிச்சேன். உனக்கும் கலந்து கொடுக்கறேன். நிதானமா குடி"

"..............."

பத்து நிமிஷத்தில் மாதவ்வும் ராகவியும் சமயலறைக்குள் நுழைந்த போது, அவர்கள் கைகளிலும் ஒரு ஒரு டம்ளர் காபி திணிக்கப்பட்டது, "நான் குளிக்கப் போகிறேன், வந்து சமையலை கவனிச்சுக்கறேன். நாத்தனாரும் மதனியும் சாவகாசமா பேசிட்டிருங்க"

"இல்ல பரவாயில்லம்மா, நானே பார்த்துக்கறேன். நீங்க அக்காவோடு பேசிட்டிருங்க. அவங்களே எப்போதாவது தானே வர்றாங்க"

"அதெல்லாம் உங்க சொக்காவோடு நான் பேசிக்குவேன். நீ புதுசா கத்துக்கற ஆரி வொர்க் பத்தி எல்லாம் அவளுக்கு காட்டு. சமையல் என்ன பிரமாதம்"

தங்கைக்கு பின்னால் உள்ளே நுழைந்திருந்த அண்ணனின் முகத்தில் தங்கையைப் பார்த்த பார்வையில் மித மிஞ்சின நன்றி நிரவி இருந்தது. தங்கையின் தோளை அழுத்தின அழுத்தத்தில் அது நன்றாகவே வெளிப்பட்டது.

"தேங்க்ஸ் ராக்ஸ்!", என்றான் அண்ணன். புரிந்துகொண்ட கீர்த்தியின் முகத்திலும் நன்றி கலந்த நிம்மதி பரவியது. கண்களில் நீர் திரண்டது.

"ஹேய்! ஈஸி ஈஸி!", என்றாள் ராகவி

******************