சங்கிலி

 சங்கிலி - சுஜாதா சிறுகதை

வேலைக்காக இண்டர்வ்யூவுக்கு டில்லிக்குப் போய்ப் போய்ப் பழகிவிட்டது. அப்போதெல்லாம் தமிழ்நாடு எக்ஸ்பிரஸ் எல்லாம் கிடையாது! ஜி.டி, ஜனதா என்று இரண்டே இரண்டு ரயில்கள் தான். ஜி.டி.யில் இடம் கிடைக்காது. ஜனதா சத்திரம்! யார் வேண்டுமானாலும் ஏறி இறங்கலாம். படுத்துக்கொள்ள 'பர்த்' வேண்டுமெனில், சென்னையில் சென்ட்ரல் ஸ்டேஷனில் பட்டா பட்டி டிராயர் போட்டுக்கொண்டு, துண்டு பீடி பிடித்துக் கொண்டு சிலர் உலாவுவார்கள். அவர்களிடம் சென்று, சைடாகப் பேசினால், வண்டி பிளாட்பாரத்துக்குள் வரும்போதே அடி வழியாக நுழைந்து துண்டு போட்டு வைத்திருப்பார்கள். ஒரு ரூபாய்க்கு ரெண்டு ரூபாய்க்கு 'பர்த்' கிடைக்கும். தூங்கிக்கொண்டு போகலாம். ஆனால் ஒரே ஒரு அசௌகரியம். பிரயாணம் செய்யும் அம்பத்திரண்டு மணி நேரமும் உச்சாணியிலேயே உட்கார்ந்திருக்க வேண்டும். இறங்கவிட மாட்டார்கள்.

பொறாமையின் பேரில் உட்கார இடம் கொடுக்க மாட் டார்கள்.

இந்தமுறை பர்த்' பிடிக்கவில்லை. சன்னலோரத்தில் அரைச் சீட்டு கிளடந்தது தஸ்தாய்ஸ்கியின் பிரதர்ஸைப் படித்து முடித்து விடலாம் என்று கங்கணம்.  எதிர்த்தாற்போல ஒரு தெலுங்குக்கார அம்மாள் பெரிசாக நெற்றியில் வட்டப் பொட்டு இட்டுக்கொண்டு, ஸ்ரீகாகுளத்தில் இருக்கும் யாரையோ பற்றி இழுத்து இழுத்துப் பக்கத்தில் ஒருத்தியுடன் பேசிக்கொண்டே வந்தாள். அவள் புடவைத் தலைப்பை அடிக்கடி ஒரு நான்கு வயதுப் பெண் குழந்தை இழுத்துக் கொண்டி ருந்தது. அந்தம்மா, "ஒத்து, ஒத்து" என்று பிட்ரகுண்டா வரை சொல்லிப் பார்த்துவிட்டு குழந்தையைத் தண்ணீர் தெளித்துவிட்டு விட்டாள்!

குழந்தை அழகாக இருந்தது. ரெயில் பெட்டியில் இருந்த அத்தனை அழுக்கையும் திரட்டிக்கொண்டாலும் மோகனமாய்ச் சிரித்தது. கிருஷ்ண வேஷத்துக்கு ஏற்ற பெண் குழந்தை பேருக்குப்பேர் அதை மடியில் வைத்துக் கொண்டாடினார்கள், பேருக்குப்பேர் 'பச்சக், பச்சக்' என்று முத்தம் வேறு கொடுத்துக்கொண்டிருக்க, சளைக்காமல் சகட்டுமேனிக்கு எல்லாரையும் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டிருந்தது. அம்மா அதை ஜெஞ்சு லட்சுமி என்று கூப்பிட்டாள். கொஞ்சம் பெரிசானால் பெயரை மாற்றிக்கொண்டு இளைஞர்களை அல்லாட விடும் என்று தோன்றியது. அரும்பு போன்ற விரல்களை விரித்து ஆச்சரியப் பார்வை பார்த்து, கண்களால் கேட்கும் விந்தைக் குழந்தை

பேருக்குப் பேர் கொடுத்த எல்லா முத்தங்களிலும் களங்கமில்லை என்று என்னால் சொல்ல முடியவில்லை ஆரஞ்சுப்பழம், பிஸ்கட்டு, நுங்கு என்று வகை வகையாகச் சாப்பிடக் கொடுத்தார்கள். யாவற்றையும் அம்மாவை ஒருமுறை பார்த்துவிட்டு ஜெஞ்சுலட்சமி 'ஒத்து' வாங்கி, ஒரு கடிகடித்துவிட்டுப் போகிற போக் கில் தூக்கிப் போட்டு விட்டுப் போய்விடும் என்னால்தான் அதற்கு ஏதும் கொடுக்க முடியவில்லை. என் சர்ட்டிபிகேட்டுகளைக் கேட்டிருந்தால்கூடக் கொடுத்திருப் பேன். அந்தக் குழந்தையின் கருவண்டுக் கண்களின் பார்வையை நான் இன்னும் மறக்கவில்லை.

காரணம், அந்தக் குழந்தை ரெயில் பெட்டியிலிருந்து வெளியே விழுந்துவிட்டது!

அதன் அம்மா பேசிக்கொண்டிருந்தபோது நான் கொஞ்சம் கண்ணயர்ந்திருக்க வேண்டும்... இன்னும் பெஜவாடா வரவில்லை, ஜனதாவுக்கு எங்கே போனாலும் மரியாதையில்லை. கூட்ஸ் வண்டிக் கெல்லாம் சைடு கொடுத்துக்கொண்டு மெல்ல, சப்க...சப்கா.. என்று போய்க்கொண்டிருந்தது. வயல்கள் காய்ந்து அலுத் துப்போய்ப் பாளம் பாளமாய் மழைக்கோ, வெள்ளத்துக்கோ, சர்க்கார் பம்புக்கோ காத்திருந்தன. சின்னச் சின்ன ஸ்டேஷன்களில் எல்லாம் இரண்டு ராவ்களும் போஸ்டர்களில் சுபகாரியங்கள் செய்துகொண்டிருந்தார்கள். ரயில் சுமார் நாற்பது கி. மீ. ரில்தான் போய்க் கொண்டிருந்தது. திடீர் என்ற ஜெஞ்சுலட்சமி ஜெஞ்சு லட்சுமி என்று குரல் கேட்டு, கொஞ்ச நேரத்தில் 'வீல்' என்று அந்தத் தாயின் அழுகுரல் கேட்டது. அதுவும் உச் சஸ்தாயியில் கீச்சுக்குரல்; என் ரத்தம் எல்லாம் உறைய வைக்க, "ஏமம்மா.. ஏமம்மா?"

"ஏமு என்று அவள் சொல்ல வேண்டிய தேவையில்லா மல் விஷயம் புரிந்துவிட்டது! அவள் ஓர் அசுரசக்தியுடன் சாமான்களைப் படுக்கைகளை நகர்த்தி நகர்த்தி ஜெஞ்சுலட்சுமியைத் தேடினாள். இதை இழுத்தாள் அதை விலக்கினாள். ஜெஞ்சு ஜெஞ்சு. என்று அவள் கெஞ்சிக் கெஞ்சித் தேடினாள் கக்கூஸ் கதவைத் திறந்து பார்த்தாள். மார்வாடி சேட்டின் டோக்ரிக் கூடைக்குள் எட்டிப் பார்த்தாள்.

"என்ன ஆச்சிங்க?”

அந்தக் குழந்தை விளையாண்டுட்டு இருந்துச்சில்லை? அதைக் காணலை "

"இங்கதானே துருதுருன்னு ஓடியாடிக்கிட்டு இருந்தது. சரியாப் பாருங்க.."

எனக்கு குப்பென்று பயம் கவ்வியது.

இப்போது எல்லாருமே தேடினார்கள். சேட்டுக்கு எதைத் தேடுகிறார்கள் என்று புரியாமல் தன் பாக் கெட்டைக்கூட உதறிக் காட்டினான். எனக்கு வயிற்றைக் கலக்கியது. ஒருவேளை, சன்னல் வழியாக யாரா வது அயர்ந்து மறந்திருந்த கணத்தில் எப்படி? சன்னல் குறுக்கே கம்பி போட்டிருக்கிறதே வாயிற்கதவுகள்?

மூன்று கதவுகள் சாத்தியிருக்க ஒரு கதவு மட்டும் ஒருக்களித்து திறந்திருந்தது. அதை ஓடிப்போய்ப் பார்த்ததில், வாசலில் பாதி பிஸ்கட் துண்டம் கிடைத்தது!

மறுபடி ஒரு பலத்த வீல்! தலைவிரி கோலமாக அந்தத் தாய் எட்டி எட்டிப் பார்க்கிறாள். வண்டியை விட் டுக் குதிப்பதுபோலப் பண்ணுகிறாள். உடன் வந்தவர்கள் அவளைப் பிடித்துச் சமாளித்து வைத்திருப்பது பெரும்பாடாகிவிட்டது. குழந்தை பெட்டியில் இல்லை. வெளியே விழுந்துவிட்டிருக்க வேண்டும். இப்போது என்ன செய்வது?

இனிமேல் நிகழ்ந்தது ஒரு மாதிரி குழப்பமாகத்தான் போய்விட்டது.

செயின்... செயின்.. என்று மார்வாடி சேட்டு கத்தி னான்... எல்லாரும் சேர்ந்து என்னை அபாயச் சங்கி லியை இழுக்கச் சொன்னார்கள். சுயமாக யாரும் இழுக்க மாட்டேன் என்றார்கள். எனக்கு இழுத்துப் பார்க்க லாமே என்று இச்சைதான். ஆனால் "அகாரணமாய்" இழுத்ததாக நிரூபிக்கப்பட்டால் - அபராதம் கொடுக்க அத்தனை காசு என்னிடமில்லை. சேட்டு காசு உள்ளவன் போலத்தான் இருந்தான். ஆனால் இழுக்கமாட் டேன் என்கிறானே! அந்தப் பெண்ணோ தோளெல்லாம் நனைய அழுது அழிச்சாட்டியம் பண்ணி, ஜெஞ்சு என்று ரயில் விட்டுச் சென்ற திசை நோக்கி கதறுகிறாள்.

ஏதோ ஒரு குருட்டு தைரியத்தில் பிடித்து இழுத்தேன். அபாயச் சங்கிலியை இழுத்தவுடன் ரெயில் நிற்கும் என்று எதிர்பார்த்தேன். தப்பு!

முதலில் சங்கிலி அத்தனை டைட்டாக இருக்கும் என்று எதிர்பார்க்கவில்லை. ஏதோ பிடித்து இழுப்போம் கக்கூஸ் சங்கிலி மாதிரி படக்கென்று கீழே இறங்கும் என்று நினைத்தேன். அப்படி இல்லை. விண் என்று இருந்தது. நான் முதலில் கை வைத்ததும் ஒரு மலையாளிக் குத் தைரியம் வந்து இரண்டுபேரும் இழுத்தோம், ஏறக் குறைய தொங்க வேண்டியதாயிருந்தது. அதன் பிறகு நான் காலைச் சன்னலில் அழுத்திக்கொண்டு, திருடன் போல சைடுவாக்கில் ஏறிக்கொண்ட பிறகுதான் இழுக்க முடிந்தது. அது இழுத்து இன்னம் கொஞ்சம் தேய்த் துக்கொண்டே போய்த்தான் நின்றது இஞ்சின், குய்யோ முறையோ என்று சுத்த குழந்தை விழுந்த இடத்திலிருந்து ஓர் அஞ்சு மைலாவது தள்ளி வந்திருப்போம். நின்றோம். அதுவே பெரிசு!

கார்டு வந்து யார் இழுத்தது என்று அதட்ட, எல்லோரும் என்னைக் காட்ட, நான் "சைல்ட் ஃபெல் டவுன்" என் றேன். தந்தி இங்கிலிஷ்தான் வந்தது.

"யாரு, உன் கொளந்தையா, மேன்?"

இல்லை ஸார் இந்த தெலுங்குக்காரம்மாது இதற்குள் அம்மா சரமாரியாக தெலுங்கில் சொன்னதை, பரங்கிப்பழம் போல இருந்த ஆங்கிலோ இந்திய கார்டு சிரித்துக் கொண்டு டே கேட்டு, “ஒக்கே! லெட்ஸ் கோ பேக்" என்றார். "பைதிஸ்டைம் தி சைல்ட் மஸ்ட்பி டெட் டெல் ஹர்" என்றார் என்னைப் பார்த்து. பின்னர் டிரைவரை நோக்கிச் சென்றார்.

ரயில் கொஞ்ச நேரத்தில் பின் பக்கமாகப் போனது எனக்குப் பெருமையாக இருந்தது. நான் சங்கிலி இழுத்தேன்! நான் நிறுத்தினேன்! எல் வி என்று போட்டிருந்த லாஸ்ட் வேனில் பின் பக்கத்தில் போய் நானும், ஜெஞ்சுலட்சுமியின் அம்மாவும் கார்டும் ஏறிக் கொள்ள, மெதுவாக மெதுவாக ரயில் தன்னைவீட்டு விழுந்த குழந்தையைத் தேடிக்கொண்டு பின்பக்கம் சென்றது.

"வாட்ஸ் யுர் நேம்?" என்றார் கார்டு.

“ரங்கராஜன்”

"நோ சான்ஸ் ரங்கா!"

“ஃபர் வாட்”

"அந்தக் குழந்தை பிழைக்கத்தான்! அவளிடம் அவள் பாஷையில் சொல்லிவிடு யாராவது குழந்தை விழுவதைப் பார்த்தார்களா? பாத்ரூம் எல்லாம் பார்த்தீர்களா? நாம் நாற்பது கிலோ மீட்டர் வேகத்தில் சென்று கொண்டிருந்தோம். என்ன வயசு குழந்தைக்கு?"

"நாலு வயசிருக்கலாம்."

“நோ சான்ஸ்! உடல்தான் கிடைக்கும். நாற்பது கி.மீ. வேகத்திலிருந்த ரயிலிலிருந்து அதுவும் சரளைக் கற்க ளில் விழுந்தால் தூளாகி விழுந்திருக்கும். நோ ப்ளடி சான்ஸ்! இட்ஸ் கான்."

எல்லாரும் சரளைப் பாதையில் உன்னிப்பாகப் பார்த்துக் கொண்டே வந்தோம்.

இப்படியெல்லாம் விபத்து நிகழ்ந்தால் உடனே தந்திக் கம்பத்தில் எழுதியிருக்கும் எண்ணைக் குறித்துக் கொள்ள வேண்டும்!"

“யாரும் பார்க்கவில்லையே! பார்த்திருந்தால் உடனே நிறுத்தியிருப்போமே!"

“நோ சான்ஸ்! குழந்தை காலி!"

அந்தத் தாய் கண் பிதுங்க மூக்கிலும் வாயிலும் ஜலம் பிரவகிக்க, தன் உடையைப் பற்றியோ அலங்காரத் தைப் பற்றியோ கவலையே இல்லாமல் பிச்சைக்காரிபோல விழித்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தது. பரிதாபமாக இருந்தது. ஜெஞ்சு, ஜெஞ்சு' என்று ஸ்மரித்துக் கொண்டே இருந்தாள்.

வண்டி ஒரு வளைவை மெல்ல அணுக, "அதோ" என் றார் கார்டு!

இடது பக்கத்தில் அது கிடந்தது. எல்லாரும் நகர்ந்து  கொண்டிருந்த வண்டியிலிருந்து குதித்து அதை நோக்கி ஓடினோம்.

"குழந்தை உயிருடன் இருந்ததா?" என்று ஆவலுடன் என்னை இண்டர்வ்யூவில் கேட்டார்கள்.

எப்படியோ சாமர்த்தியமாகக் கேள்விகளை இந்தச் சம்பவத்துக்குத் திசை திருப்பிவிட்டு. சுருக்கமாக நடந்த தைச் சொல்லிவிட்டு, இந்த இடத்தில் கொண்டு நிறுத்திவிட்டேன். இண்டர்வ்யூ செய்தவர்கள் மூன்று பேர் ஒரு சேர்மன், ஒரு ப்ரொபஸர், ஒரு அம்மாள். ப்ரொபஸர் பைப் பிடிப்பதை நிறுத்தி விட்டார். சேர்மன் தலைக் குல்லாயைக் கழற்றி வழுக்கைத் தலையைத் துடைத்துக் கொண்டார். அந்த அம்மாளின் மேலுதட்டில் இருந்த மரு லேசாக நடுங்குவது தெரிந்தது.

"என்ன ஆயிற்று குழந்தைக்கு?"

'நத்திங் ஒன்றுமே இல்லை"

"யூ மின் குழந்தை உயிரோடு இருந்ததா?"

"உயிரோடு மட்டும் இல்லாமல் சிரித்தபடி உட்கார்ந்து கொண்டு மண்ணை அளைந்துகொண்டிருந்தது."

"நம்ப முடியவில்லை.."

"அது விழுந்த இடம் ஒரு வளைவு குழந்தை சென்ட்ரி பீட்டல் வேகத்தில் வெளியே வீசியெறியப்பட்டு, சரளை கற்களில் விழாமல் மணற்கும்பலில் விழுந்திருக்கிறது. ஒரு அடி,சின்ன அடிகூட இல்லை!"

"ஓ மை காட்" என்றாள் அந்த அம்மாள். சேர் மன் வியர்வையைத் துடைத்துக் கொண்டார். ப்ரொபஸர் பைப்பை இப்போது உறிஞ்சினார்.

எனக்கு வேலை கிடைத்தது ஒரு வேளை 'அந்தக் குழந்தை" பிழைத்ததால்தானோ என்று பலமுறை நினைத்ததுண்டு.