பட்டு படு(த்து)ம் பாடு
பட்டுச் சேலைகளை விரும்பாத பெண்கள்கூட உலகத்தில் உண்டா? "ஆமாம்" என்று சொல்பவர்கள் பத்து விரல் எண்ணிக்கையில்கூட வர மாட்டார்கள் என்பதால் அவர்களை விட்டுவிடுவோம். ஊரோடு ஒத்து வாழும் (முக்கியமாக இந்த விஷயத்தில்) எனக்கும் பிடிக்கும்.
அழகான வண்ணங்களில், வண்ணச் சேர்க்கைகளில், ஜரிகை வேலைப் பாடுகளில், கண்கவரும், பளபளப்பான, வழுவழுப்பான, உடலோடு மென்மையாகத் தழுவி உறவாடும், உடுத்தும்போது இளவரசி (ராணி/மகாராணி?) போல உணர வைக்கும் பட்டை விரும்பி, மயங்கி வாங்கிவிட்டோம். சரி.
கட்டும் வரைக்கும் அருமையாகத் தெரியும் பட்டானது, அதைப் பராமரிக்கும் விஷயத்தில் சுமையாகத் தெரியும். பட்டை உடுத்திவிட்டால் நமக்கு என்ன ஆனாலும் சரி, பட்டை பத்திரமாகக் காப்பாற்றியாக வேண்டும். உட்காரும் இடத்தில் எல்லாம் சுத்தமாக, சரியாக இருக்கிறதா? ஈரம் இல்லாமல் இருக்கிறதா? ஆணி, கீணி எதுவும் நீட்டிக்கொள்ளாமல் இருக்கிறதா? பட்டுச் சேலை கிழிந்துவிட்டால்? (அதுவரையில் நம் உடம்பு கிழிவதைப்பற்றிக்கூட இவ்வளவு அக்கறை இருந்திருக்காது) சேலைத் தலைப்பு, கொசுவம் எல்லாம் அப்படி அப்படியே அசையாமல், சுருங்காமல் நேர்த்தியாக இருக்கிறதா? என்றெல்லாம் பார்த்துத்தான் உட்காருவோம், நடப்போம், பேசுவோம், சிரிப்போம். ஏறக்குறைய ஜவுளிக்கடை பொம்மைக்குக் கொஞ்சம் உயிர் வந்ததுபோல. என்றைக்கும் பஸ்ஸில் போகிறவர்கள்கூட பட்டைக் கட்டிக்கொண்டால் கசங்காமல் 'ஆட்டோவில் போய்விடலாமா?' என்று செலவைப் பார்க்காமல் யோசிப்பார்கள்.
இப்படியாகத்தானே நாம் கட்டிக்கொண்டு வெளியில் போகும் பட்டானது அப்படியே வீட்டுக்குத் திரும்பும் என்று எந்த கியாரண்டியும் இல்லை. நம் கண்களுக்குத் தப்பிவிட்ட ஆணி பதம் பார்த்தோ, அல்லது, சாப்பிடும்போது கட்டாயம் ஒன்றிரண்டு பருக்கைகள், உணவுத் துணுக்குகள் விழுந்தோ நம் பல்ஸை எகிற வைக்கும். அல்லது கட்டாயம் நாம் குடிக்கும் தண்ணீரில் சில துளிகளாவது அதன்மேல் விழுந்த பின்னரே கீழே விழும். நனையாத பட்டு என்ற ஒன்றை நடுவில் கண்டுபிடித்தவுடன் எனக்கு வந்த சந்தோஷம் ஒரு புது கிரகத்தைக் கண்டுபிடித்திருந்தால்கூட வந்திருக்காது.
சில சமயம் வேகமாக நடக்கும்போது காலடியில் மாட்டிக் கிழிந்துவிடும். அல்லது அலுவலகத்தில் முன்னும், பின்னும் நகரும் நாற்காலியின் காலில் மாட்டிக் கிழியும். அது மாட்டியதே தெரியாமல் நாம் நாற்காலியில் சுற்றிச் சுழல்வதில் எக்குத் தப்பாக சேலை கால் நுனியில் பலமுறை சுருண்டுவிட்டிருக்கும். ஆனானப்பட்ட நூல்கண்டைக்கூட சிக்கல் பிரித்துவிடலாம். இதை எடுப்பது பெரும்பாடு. நூல்கண்டின் விலை என்ன சில ஆயிரங்களா? இதற்காக ஃபால்ஸ் வைத்துத் தைத்தால் அதன் முன்னும், பின்னும் கிழியும்.
பல காலமாக உபயோகப்படுத்தாமல் இருந்து, திடீரென்று ஒரு நாள் நினைவு வந்து எடுத்துக்கட்டி, அது அன்றைக்கென்று வந்த மழைபோன்ற திடீர் (அது எப்படியோ, அன்றைக்கு வராத மழையும் வரும்) இயற்கை வரவால் சேற்றில் மாட்டிய நாற்றுப்போல அகப்பட்டு மாட்டிக்கொள்ளும். அல்லது, கட்டாமல் கிழிந்துபோகுமென்று எடுத்துக்கட்டிக் கிழிந்து பின் பட்டும், நாமும் வீடு சேர்வதும் உண்டு. அன்றைக்கு என்ன ராசி பலனோ?
இப்படி உபயோகப்படுத்தும் பட்டுச் சட்டைகளை சாதாரணத் துணிகளைப்போல டிடர்ஜென்ட் போட்டு (அடிக்காமல்) துவைத்ததில், ஒரு சட்டை எதிர்ப்புத் தெரிவித்து உடனடியாக ஒரே முறையில் சாயம் இழந்து, 'அதன் தரம் சரியில்லையோ?' என்ற சந்தேகம் வரவைத்து, அதன்மேல் போட்ட பணம் வீணாகிவிட்டதே என்ற பதற வைத்து, துவைத்த முறை சரியில்லை என்று பாடம் புகட்டி, மீண்டும் சட்டை வாங்கும் செலவும் வைத்தது. மற்றதோ முறுக்கிப் பிழிந்ததில் மூப்பில் வரும் பெரும் தோல் சுருக்கங்களைப்போல சுருங்கி எந்த அயர்ன் சாதனத்துக்கும் ஒத்துவராமல் வணங்காமுடியாக அப்படியே இருக்கிறது. அதுவும் அந்த சுருங்கிய ஜரிகைக் கரை இந்த ஜென்மத்தில் நிமிரப் போவதில்லை. அதற்கு வாயிருந்தால் அழுமோ என்னவோ, கையிருந்தால் கட்டாயம் அடி விழுந்திருக்கும். எனக்கு!
இதெல்லாம் போக, பல காலமாக உபயோகிக்கும் பட்டுச் சேலைகள் காலப்போக்கில் "என்னையும்தான் கொஞ்சம் சுத்தம் செய்யேன்" என்று கெஞ்சாத குறையாகப் பார்க்கிறதே என்று, நல்ல நேரம் பார்த்துத் துவைத்து, உடலின் நிறம் கரையிலும், கரையின் நிறம் உடலிலும் பட்டு, எப்படித் துவைத்தாலும் போகாமல், நகமும், சதையும்போல இணைபிரியாமல் நம்மைப் பெரும் சோகத்தில் தள்ளிவிடுவதும் உண்டு. என்னதான் 'பட்டைப் பராமரிப்பது எப்படி?' என்று பாடம் படித்திருந்தாலும், ஒவ்வொரு முறை பட்டைத் துவைக்கும்போதும் ஏதோ பள்ளி இறுதித் தேர்வு, பல்கலைக்கழகத் தேர்வுகள்போலப் படபடப்பாகத்தான் இருக்கிறது. அது அப்படியே மீண்டு வருவது நம் அதிர்ஷ்டத்தைப் பொறுத்தது.
ஒரு முறை என்னுடன் பணி புரிந்தவர் என் சோகக் கதையைக் கேட்டு, எனக்கு எப்படிப் பட்டை சுத்தம் செய்வது என்று அவர் பங்குக்குப் பாடம் எடுத்தார். நானும் ஆவலுடன் கேட்டுக்கொண்டேன். அவர் அடிக்கடி அலுவலகத்துக்குப் பட்டுச் சேலை கட்டி வருபவர். அவர் சொன்னால் சரியாகத்தான் இருக்கும். அதுவும் அவர் சொன்ன விதம்! அதாவது, தண்ணீரில் சில துளிகள் ஷாம்பூவை விட்டு, அதில் சட்டையை முக்கி, அதை விரல்களால் மெதுவாக வலிக்குமோ என்பதுபோல நீவிவிட்டு (இங்கே அவர் இரு கைகளாலும் செய்து காட்டியது ஏதோ பிறந்த குழந்தையை அதி கவனத்துடன் குளிப்பாட்டுவதுபோலவே இருந்தது எனக்கு), பின் வெறும் தண்ணீரில் அலசி, பிழியாமல் காயப்போட வேண்டும் என்றார்.
'இப்படி செஞ்சா நல்லா அழுக்குப் போகுமா?' என்ற என் மைன்ட் வாய்ஸ் கேள்விக்கு
'இல்லையென்றால் பட்டுச் சட்டையே போய்விடும்' என்று அதே மைன்ட் வாய்ஸில் பதில் சொல்லிக்கொண்டேன்.
'இதெல்லாம் தெரியாதா?' என்றால் அதுவரையில் எனக்குத் தெரியத்தான் இல்லை. அப்போதுதான், நான் பட்டிடம் மாட்டிக்கொள்ளவில்லை, அதுதான் என்னிடம் மாட்டிக்கொண்டு படாத பாடுபட்டிருக்கிறது என்ற உண்மை புரிந்தது.
அதன்பின் அதே செய்முறைப்படியே ஒரு அடி பிசகாமல் துவைத்துக் காயப் போட்டேன் அன்றைக்குக் காலையில் அடித்த வெயிலை நம்பி. ஆனாலும் மழையும், வெயிலும் மாறி மாறி வந்ததில் சட்டைகள் வீட்டுக்குள்ளும், பால்கனிக்கும் பலமுறை போய் வந்தன. பின் ஹாங்கர்கள் முன்பின்னாகத் திரும்பின சட்டைகள் காய்வதற்கு வசதியாக. ஆனால்...காய்ந்த பிறகு என்ன அதிசயம்! பட்டுச் சட்டைகள் அப்படியே அதேபோல மென்மையாக, பளபளப்புடன் சுருக்கம் இல்லாமல் இளமையாக இருந்தன. 'இத்தனைப் பாடா இதைப் பராமரிக்க? இனிமேல் பட்டு வாங்கப் போவதில்லை' என்று எந்தப் பெண்ணாவது நினைத்தால் அது நிச்சயம் பிரசவ வைராக்கியம்போலத்தான்.
இன்றைக்கும் தழையத் தழையப் பட்டுச் சேலைகளைக் கட்டிக்கொண்டு, அழகாகப் பராமரித்து, பல வருடங்கள் அதைக் காப்பாற்றும் பெண்கள் என்னை ஆச்சரியப்படுத்திக்கொண்டே இருக்கிறார்கள்.
Ancila Fernando
No comments:
Post a Comment