இளமை எனும் பூங்காற்று

 இளமை எனும் பூங்காற்று

******************************

சூசனும் ராபர்ட்டும் தங்களது மகள் , மாப்பிள்ளை மற்றும் பேரக்குழந்தைகளை திருவனந்தபுரம் விமான நிலையத்தில் வழியனுப்பி வைத்துவிட்டு நாகர்கோவில் வீடு வந்து சேர்ந்த போது மணி எட்டாகி விட்டிருந்தது. ராபர்ட் காரை நிறுத்தி விட்டு வருவதற்குள் சூசன் சென்று கதவை திறந்தார். வீட்டில் பிள்ளைகள் விட்டுச் சென்ற சந்தோஷம் அங்கங்கே  பல வடிவங்களில் உறைந்து நின்றது.

 லிசி விளையாடுவதற்காக பரணில் இருந்து இறக்கப்பட்ட மரக்குதிரை, ஜெரியின் பந்தும் மட்டையும் , மகள் ஆசையாக செய்த கேக்கின் மீதம் குளிர்சாதன பெட்டிக்குள், காலை குடும்பத்தினர் அனைவரும் மொத்தமாக எடுத்துக்கொண்ட புகைப்படம் மாலைக்குள் சட்டம் இடப்பட்டு  மாட்டுவதற்கு இடத்தை எதிர்பார்த்து மேசையின் மேல், மற்றும் வீடு முழுவதும்'  ஹாப்பி 60th பர்த்டே சூசன் கிராண்ட்மா' என்று எழுதப்பட்ட வாழ்த்து அட்டைகளும் பலூன்களும்..

 சூசன் சிலுவைக்குறி இட்டுக்கொண்டார். கண்களை மூடி பிரார்த்தித்தார். கர்த்தரே,  இந்த இனிமையான குடும்பத்தையும் இன்று போல ஒரு அருமையான நாளையும் கொடுத்ததற்கு உமக்கு நன்றி. இந்த குடும்பத்தின் மேல் உமது கருணை எப்போதும் இருப்பதாக. பிரயாணம் செய்யும் உன் பிள்ளைகளின் கூடவே இருந்து நீர் காத்து ரட்சிப்பீராக .ஆமென்!

 கண்களை திறந்த போது ராபர்ட் எதிரே நின்று அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

" வீட்டுக்குள் நுழைந்ததும் நுழையாததுமா என்ன பிரார்த்தனை?"

 " இந்த சாமான்களை எல்லாம் பார்க்கிறப்போ  பிள்ளைங்க இங்கேயே இருக்கிற மாதிரி இருக்கு. எதையும் கலைக்க வேண்டாம்னு தோணுது. அதான் யோசிச்சுட்டே நிக்கிறேன்".

" உனக்கு  இன்னைக்கு காலையிலிருந்து ஓய்வே இல்லை. அதனால எல்லாம் இப்படியே இருக்கட்டும். நாளைக்கு காலையில் ரோசி வந்தவுடன் கூட வச்சுக்கிட்டு சுத்தம் செய்துக்கலாம் "என்றவர், "  நீ உடைமாற்றிட்டு படுக்கப் போ சூசன். நான் நேத்து சர்ஜரி முடிச்ச பேஷன்ஸ் போய் ஒரு ரவுண்டு பார்த்துவிட்டு வந்து விடுகிறேன் என்றபடி கிளம்பினார். 

 " இப்ப போறீங்களா? அப்ப நானும் வரேன். நேத்து சிசேரியன் பண்ணின இரண்டு பேஷன்ஸ் இருக்காங்க. டாக்டர் அமலா பார்த்துக்கிட்டாங்க. இருந்தாலும் இப்ப நீங்க போகும்போது நானும் கூட வரேன். ஒருமுறை நாமே பார்த்துட்டு வந்தா அவங்களுக்கும் திருப்தி, நமக்கும் நிம்மதி என்றபடி அவருடன் கிளம்பினார். 

அவர்களின் மருத்துவமனை வீட்டின் பக்கத்திலேயே இருந்தது. இருவருமே ஊரில் கைராசியான  மருத்துவர்கள் என்று பெயர் பெற்றிருந்த போதிலும் கட்டுப்படியாகிற மருத்துவம் பார்த்ததினாலேயே மருத்துவமனை பெரிதாகிக் கொண்டே வந்தது.

 எவ்வளவு நேரம் ஆனாலும் இரவு படுப்பதற்கு முன் ராபர்ட்டுக்கு கொஞ்சமாவது படிக்க வேண்டும். அவர் எப்போதும் போல் ஒரு மெடிக்கல் ஜர்னலை எடுத்துக்கொண்டு படுக்கையில் சாய்ந்து உட்கார, சூசன் அலைபேசியை கையில் எடுத்தார்.

 இன்று காலையிலிருந்து நேரமில்லாமல் எதுவுமே பார்க்கவில்லை என்றபடி வாட்ஸ் அப்பை திறந்தார்.  உறவினர்களிடம் இருந்தும் நண்பர்களிடமிருந்தும் வாழ்த்துக்கள் கொட்டி இருந்தன. ஒவ்வொன்றாய் பார்த்து மகிழ்ச்சியுடன் பதில் அளித்துக் கொண்டே வந்தவர் எம் எம் சி 85 பேட்ச் என்ற குழுவை பார்த்தவுடன் உற்சாகத்துடன் திறந்தார். கல்லூரிக் குழு  எனும் போது கூடுதல் உற்சாகம் இயற்கை தானே. சிலருடன் இன்னும் நல்ல தொடர்பில், சிலரை தொழில் ரீதியாக, சிலரை ஆங்காங்கே விழாக்களில் பார்க்கும்போது பேசுவது, சிலருடன் மொத்தமாக தொடர்பே இல்லாமல் என்றபோதிலும் பலரும் வாழ்த்துக்கள் அனுப்பி இருந்தார்கள். எல்லாவற்றிற்கும் பதில் அளித்துவிட்டு அடுத்த வாழ்த்தை பார்ப்பதற்காக திறந்தபோது சூசன் தன்னையும் அறியாமல் ஜீசஸ் என்று மெலிதாக கூவினார்.

ராபர்ட் பதட்டத்துடன் திரும்பி என்ன என்பது போல் பார்க்க சூசன் அலைபேசியை அவரிடம் காட்டினார். அதன் திரையில் கல்லூரிக் கால சூசன் தரையில்  புரளும் அழகான ஒரு வெள்ளை உடையில் இரு இறக்கைகளுடனும் தலையில் கிரீடத்துடனும்  தேவதை போல் நிற்க, 'ஹாப்பி சிக்ஸ்டியத் பர்த்டே டு த ஏஞ்சல் ஆப் அவர் பேட்ச்' என்று எழுதியிருந்தது. 

ராபர்ட் ஆவலுடன் " யார் அனுப்பி இருக்கிறது? ரொம்ப நல்லா இருக்கு" என்றபடி வாங்கிப் பார்த்தார் .

"ரமேஷ். எதோ விழா போது எடுத்தது என்று நினைக்கிறேன்".

  ராபர்ட் நெற்றியைச் சுருக்கினார்.

" நியூரோ சர்ஜன். சர்ச்சில் நம்ம வெட்டிங் முடிஞ்ச பிறகு ஹோட்டல் ரிசப்ஷனுக்காக  கார்ல போனப்போ டிரைவ் பண்ணிட்டு வந்தாரே".

 "ஓ டாக்டர் ரமேஷ் குமார், அவர் கல்யாணத்துக்கு கோயம்புத்தூர் போனோம் இல்லையா ? இப்போ எங்கே இருக்கார்?"

"சிட்னி,ஆஸ்திரேலியா" என்றபடி சூசன் புன்னகைக்க ராபர்ட் தொடர்ந்தார். "இந்த சிறகுகள், கிரீடம் எதுவுமே இல்லாம இன்னமும் நீ தேவதை போல் தான் இருக்கே சூசன்". 

வாய்விட்டு சிரித்தார் சூசன்.

"மொத்தமா நரைத்த தலையோட தேவதைகள் இருக்குமா என்ன?"

" எனக்கென்னவோ கேட்டதை கொடுக்கிற சாந்தத்துடன் இருக்கிற இளவயது தேவதைகளை விட கேட்காமலேயே புரிந்து கொண்டு கொடுக்கிற கருணை மிகுந்த வயதான தேவதைகளைத்தான் பிடித்திருக்கிறது" . 

ராபர்ட் மனைவியை மெல்ல அணைத்துக் கொண்டு நெற்றியில் முத்தமிட,

அவர் தோளின் மேல் சாய்ந்து கொண்டார் சூசன்.

"நீங்க படிங்க. நான் ரமேஷுக்கு பதில் அனுப்புறேன்" என்றபடி அவர் கையில் இருந்த அலைபேசியை வாங்கிக் கொண்டார். கண்கள் தாமாக மூடிக் கொள்ள மனம் கல்லூரிக்கு பறந்தது.

                        ********

சூசனின் அம்மா நாகர்கோவில், அப்பா பஞ்சாபி. முதல்முறை பார்ப்பவர்கள் வட இந்தியப் பெண்ணோ என்று நினைத்து பேச ஆரம்பிக்கும் போது அவள்  மலையாள வாசனையுடன் பேசும் தமிழ் அவள் வசீகரத்தை கூட்டியது. கல்லூரியில் இரண்டாம் ஆண்டில் ஏற்பட்ட நண்பர்கள் குழுவில் சூசனும் ரமேஷும் இருந்தார்கள். பத்தடி தள்ளி இருப்பவர்களுக்கு கூட சூசன் அங்கு இருப்பது தெரிந்து விடும். இடியும் மின்னலும்தான். பக்கத்தில் இருந்தால் கூட ரமேஷ் இருப்பது தெரியாது. தழுவிச் செல்கிற தென்றல். அந்த வேற்றுமையே சூசனின் கவனத்தை அவன் பக்கம் ஈர்த்தது. நண்பர்கள் யாராவது அவனை கிண்டல் செய்தால் இவள் பாய்ந்து கொண்டு ஆதரவாக பேசுவாள். 

ரமேஷ் திருநெல்வேலி பக்கத்தில் கல்லிடைக்குறிச்சி, அப்பா இல்லை, அம்மாவும் இரு தங்கைகளும், அம்மா  அப்பளக் கட்டு இட்டும், சமையல் செய்தும் குடும்பத்தை காப்பாற்றுகிறார், ரமேஷ் ஆணிவேராக மாற காத்துக் கொண்டு இருக்கும் குடும்பம் என்பது தெரிந்தபோது இயல்பாகத் தோன்றிய அனுதாப அன்பிற்கு சூசன் அந்த வயதில் வேறு பெயர் வைத்தாள். லேசாக ஒன்றிரண்டு பட்டாம்பூச்சிகள் பறக்கத் தலைப்பட்டன. 

ஆனால் அடுத்த வாரமே ரமேஷின் அம்மாவை சந்திக்க நேர்ந்தது. ஒன்பது கஜப் புடவையில், ஒடிசலாக, ரமேஷின் முதிர்ந்த பெண் உருவம் போன்று இருந்த அவரிடம் ரமேஷ் சூசனை என் தோழி என்று அறிமுகப் படுத்தினான். அந்த அம்மாள் அவள் தலை மேல் கை வைத்து எங்க ஊர் சந்தான லட்சுமி டாக்டர் போல நீயும் வர்ற குழந்தைகளுக்கு எல்லாம் நல்லபடியாக பிரசவம் பார்த்து அனுப்பி வைக்கணும் என்று ஆசீர்வதித்தாள். பெண் டாக்டர்கள் என்றாலே பிரசவம் பார்ப்பவர்கள் என்று நினைத்துக் கொண்டு அவர் செய்த ஆசீர்வாதம்தான் தன்னை இந்த அளவுக்கு வளர்த்து விட்டிருக்கிறது என்று கூட சூசன் அவ்வப்போது நினைப்பதுண்டு. ஆனால் அந்த நொடி அவர்களை பார்த்தவுடன் இந்த குடும்பத்துக்குள் தான் நுழைந்து அனாவசிய குழப்பம் ஏற்படுத்தக் கூடாது என்கிற எண்ணம் அவள் மனதில் தோன்றி விட்டது. பட்டாம்பூச்சிகள் எல்லாம் போன இடம் தெரியவில்லை. உடனேயே அதற்குப் பிறகு ரமேஷ் கூட  நல்ல தோழமையுடன் எந்த நெருடலும் இல்லாமல் நெருங்கி நன்றாகப் பழக முடிந்தது. 

ரமேஷின் குரல் மிக மிருதுவாக இருக்கும். சூசன் கூட அவனை அவ்வப்போது கேலி செய்வாள். வருகிற பேஷன்ட்ஸ் இந்த ஊமை டாக்டர் கிட்ட இன்னொருவாட்டி வர மாட்டேன்னு சொல்லிட்டு போயிடுவாங்க என்று.  ஒருமுறை சூசன் அப்படிச் சொன்ன போது ரமேஷ் சொன்ன பதிலும் அதற்கு அவள் செய்ததும் இப்போது நினைவு வந்தது. ரமேஷ், என்னிடம் ஒருமுறை வந்த பேஷன்ட்ஸ் இன்னொருமுறை வர மாட்டாங்க தான், ஏனெனில் என் கைராசி அவர்களை அப்படி குணப்படுத்தி விடும் என்றபோது சூசன் அப்படியே முழங்காலிட்டு கண்களை மூடி கையைக் கூப்பி "என் கர்த்தரே, எங்கள் ரமேஷை மூன்று வாக்கியங்கள் முழுதாக பேச வைத்த அற்புதத்தை நிகழ்த்தியதற்கு உமக்கு நன்றி!" என்று கூறியதும் எல்லோரும் ரமேஷ் உட்பட அந்த சிரிப்பில் கலந்து கொண்டதும் நினைவுக்கு வந்தது. காலமும் வாழ்க்கையும் வெவ்வேறு திசைகளில் அவர்களை பயணிக்க வைத்ததில் நாளடைவில் தொடர்பு விட்டுப் போயிற்று. இப்போது ரமேஷ் குரல் எப்படி இருக்கும் என்று தெரிந்து கொள்ள ஒரு ஆர்வம் தோன்ற மறுநாள் ரமேஷிடம் நேரே கூப்பிட்டு பேசி விடுவது என்று முடிவு செய்து கொண்டு தூங்கப் போனார்.

                    *********

மறுநாள் ஆஸ்திரேலியாவில் மாலை நேரமாக இருக்கும்படி பார்த்துக்கொண்டு ரமேஷுக்கு ஒரு ஆச்சரியம் கொடுக்க வேண்டும் என்கிற எண்ணத்தில் ராபர்ட்டின் அலைபேசியில் இருந்து ரமேஷை அழைத்தார் சூசன் .

"குட் ஈவினிங், Dr ரமேஷ் குமார் ஸ்பீக்கிங்".

கம்பீரமாக, ஒரு தோரணையுடன் வந்த குரல். இருந்தும் அதில் ஊடாடிய மிருதுத் தன்மை. உடலுக்குள் ஊடுருவி இறகு போல தடவிக் கொடுக்க  சூசனுக்கு ஒரு வினாடியில் தோன்றிய மகிழ்ச்சியும் பரவசமும் தன்னை மறக்க வைத்தது. சுற்றி இருப்பவை மங்க கண் முன்னே கல்லூரி விரிந்தது. 

" ஹலோ, மே ஐ நோ ஹூ இஸ் ஆன் த லைன்?"

 சூசனுக்கு மறந்தே போயிருந்த இளமையும் குறும்பும் துள்ளிக் கொண்டு வர சற்று விளையாடுவது என்று முடிவு செய்தார்.

" குட் ஈவினிங் டாக்டர். நான் யார் என்று கண்டுபிடியுங்கள் பார்க்கலாம் ".

எதிர்முனையில் ஒரு வினாடி மௌனம்.

" நான் உறுதி செய்து கொள்ள வேண்டும். எதாவது பேசுங்கள்".

" எப்படி இருக்கிறீர்கள்? உங்கள் குடும்பத்தினர் எப்படி இருக்கிறார்கள்?"

 எதிர் முனையில் சில வினாடிகள் மௌனம். அதைத்தொடர்ந்து கேட்ட சிறிய கூச்சலில் சூசனுக்கு ஒரு வினாடி தூக்கி வாரிப் போட்டது.

" மை காட்..இது நிஜமா..நிஜமா.. சூ..சூசன்?" குரலில் பரவசத்தை அடக்க எந்த முயற்சியும் இல்லை. முயன்று இருந்தாலும் முடிந்து இருக்காது.

சூசனின் உள்ளிருந்து கிளம்பிய மகிழ்ச்சி குபீரென்று உடல் முழுதும் பாய்ந்து முகத்தில் பெரிய சிரிப்பாக நங்கூரம் பாய்ச்சி நின்றது. 

" எஸ் ரமேஷ். கண்டுபிடிப்பாய் என்று எதிர்பார்க்கவில்லை."

 சூசனின் குரலும் அவர் அனுமதி இல்லாமலேயே சந்தோஷத்தை குழைத்து அப்பிக் கொண்டது. தொடர்ந்த உரையாடல் இருவர் குடும்பத்தை, தொழிலைப் பற்றி நீண்டது.

" அப்புறம், நேற்று பிறந்தநாள் எப்படி போயிற்று டாக்டர் மேடம்?'

ரமேஷுக்கு இப்படி கூட பேசத் தெரியுமா?

" ஒரு சிறந்த நண்பனின் அற்புதமான பரிசுடன் அருமையாக போயிற்று".

" அப்படியா? என்ன என்று நான் தெரிந்து கொள்ளலாமா?"

" அனுப்பிய ஆளே கேட்டால் எதற்கு பதில் சொல்ல வேண்டும்?"

ரமேஷ் மென்மையாக சிரிப்பது கேட்டது. குரலில் ஆரம்பத்தில் இருந்த கம்பீரம் இல்லை.

" ரமேஷ், இத்தனை வருடங்கள் கழித்து அந்த புகைப்படம் எப்படி கிடைத்தது?" சூசனின் குரலில் பெருமையும் ஆர்வமும் பொங்கி வழிந்தன.

" எங்கேயிருந்து கிடைக்க வேண்டும்? அதன் ஒரிஜினல் என் மனதில் பத்திரமாக இருக்கும் போது". மிக அமைதியாக, மிருதுவாக, இவள் என் தோழி என்று அம்மாவிடம் அறிமுகப் படுத்திய அந்த ரமேஷின் குரல்.

சூசனின் இதயம் ஒரு வினாடி மொத்தமாக நின்று பின் துடிக்கத் தொடங்கியது. இல்லை என்று சிறகை முறிக்கப்பட்ட பட்டாம் பூச்சிகள் எல்லாம் புது சிறகுகளுடன் உள்ளிருந்து கிளம்பி அறை முழுதும் பறந்தன. 

" சூசன்...ஆர் யூ தேர்?"

அவள் மயக்கம் கலைந்து விடாமல், அதே நேரம் முற்றிலுமாக தன் வசம் இழக்காமல் இருக்க வைக்கிற தொனியில் பூங்காற்று போன்று வந்த வார்த்தைகள். ஒரு நிமிடம் கண்களை மூடி மூச்சை இழுத்து விட்டு சுதாரித்துக் கொண்டார்

சூசன் . தன் படபட சிரிப்பை சிரித்தார். 

" ரமேஷ்..தொடர்ந்து என்னை ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்துகிறாய் ".

" ஆச்சரியம் என்று நான் நினைக்கவில்லை. நான் சேமித்து வைத்ததை உன்னிடம் காட்ட ஒரு சந்தர்ப்பம். நீ உன்னை மடை மாற்றிக் கொண்டது எனக்கு தெரியும்".

" அதுதான் சரி ரமேஷ்".

" நிச்சயமாக..சந்தேகம் இல்லை சூசன். அதை விட, முப்பது வருடங்கள் கழித்தும் விட்ட இடத்தில் தொடர முடிகிற நட்பு எவ்வளவு பெரிய வரம்".

" அடுத்த முறை இந்தியா வரும் போது கண்டிப்பாக குடும்பத்துடன் என் வீட்டில் தங்க வேண்டும்".

" ஷூர், அப்புறம் கார்டியாலஜிஸ்ட் என்ன செய்கிறார்..பேசலாமா?"

" குட்டித் தூக்கம். எழுந்தவுடன் எங்கே தூங்கினேன், உன்னை நினைத்துக் கொண்டே படுத்து இருந்தேன் என்பார். இன்னொரு முறை பேச சொல்கிறேன். அவர் மொபைல் தான் இது".

தொடர்ந்து சற்று நேரம் பேசிக் கொண்டது என்ன என்பது இருவருக்குமே முக்கியமாக இல்லை.

சற்று நேரம் கழித்து உள்ளே வந்த சூசனின் முகம் மிக நிறைவாக, அமைதியுடன் மிளிர்ந்தது. 

" என் தேவதைக்கு வயது குறைந்த மாதிரி இருக்கே, என்ன விஷயம்?" என்றார் ராபர்ட்.

" என் கணவருக்கு சற்று வயதாகி விட்டது. அவர் கொஞ்சம் இளமையாக வேண்டும். அதற்கு வழி இருக்கிறதா என்று கேட்டுக் கொண்டு இருந்தேன்".

" அப்படியா தோன்றுகிறது..என்ன வழி சொல்லேன் ".

" நாம் அடுத்த முறை சென்னை செல்லும் போது டாக்டர் லக்ஷ்மியைத்தான் கேட்க வேண்டும். வேலூர் சி எம் சி யில் படித்தவர்களாம் " .

சூசனின் குரலில் ஒலித்த குறும்பும் ஒரு வினாடி ராபர்ட் முகத்தில் வெட்க கீற்றாக தோன்றி மறைந்த புன்னகையும் சங்கமித்தன.

மத்யமர் முகநூல் பதிவு அநுராதா ஜெய்சங்கர்