ஸீட் வேட்டை - சுஜாதா

 🌺😁🌺🌹

ஸீட் வேட்டை - சுஜாதா 

(கற்றதும் பெற்றதும்)

பொறியியல் கல்லூரி அனுமதி தேர்வுகளும், பிளஸ் 2 மாணவர்களின் கவலைகளும்  நிறைந்த இந்த  ருதுவில்,  1952-ல்  என் இன்ஜினியரிங் ஸீட் வேட்டையை பற்றி நினைவு கொள்கிறேன்.

என் அப்பா கிண்டி பொறியியல் கல்லூரியில் எலக்ட்ரிக்கல் இன்ஜினியரிங் படித்தவர்.  அரசாங்க மின்சாரக் இலாகாவில் டிவிஷனல் இன்ஜினியராக  திருச்சியில் பணிபுரிந்து வந்தார்.  

மூன்று மகன்களில் ஒருவரையாவது  இன்ஜினியர் ஆக வேண்டும் என்று விரும்பினார்.  என் அண்ணன் பாட்டனி எடுத்திருந்ததால் மெடிக்கல் சீட் கிடைத்தது சேர்ந்துவிட்டான்.  

அப்போதெல்லாம்  பிளஸ் டூ கிடையாது.  எஸ்எஸ்எல்சிக்கு  பிறகு இரண்டு வருடங்கள் கல்லூரிகளில் இன்டர்மீடியட் வேண்டும் இடைநிலை வகுப்பு படிக்க வேண்டும். (அந்தக் காலத்து இன்டர்மீடியட்  இந்த காலத்து  எம் ஏ போல  என்று  மாமாக்கள் புளுகுவார்கள்.  நம்பாதீர்கள்)

இன்ஜினியரிங் படிப்புக்கு தனிப்பட்ட நுழைவுத் தேர்வுகள் கிடையாது.  இன்டர்மீடியட் மதிப்பெண்களை வைத்துக்கொண்டு தேர்ந்தெடுப்பார்கள்.  நான் செயிண்ட் ஜோசப்பில் சுமாரான மார்க் வாங்கி இருந்தேன்.  சராசரியாக 70 என்னவோ ஞாபகம். ஃபிஸிக்ஸ்,  கெமிஸ்ட்ரி, மேத்ஸ்.... .  அதை வைத்துக்கொண்டு அப்பா, “ கிண்டி க்கும்,  அண்ணாமலைப் பல்கலைக் கழகத்துக்கும்  போட்டுப் பார்”  என்று சொன்னார்.

கிண்டியில் கூப்பிடவில்லை.  அண்ணாமலையில் இருந்து இன்டர்வியூ கார்டு வந்தது.  இன்டர்வியூக்காக  அப்பா ஒரு புதிய செருப்பு வாங்கி தந்தார்.  பெல்ட் போட்ட செருப்பு.  பில் போட்ட அந்தக் கணத்திலிருந்து கடிக்க  ஆரம்பித்ததால் நொண்ட வேண்டியிருந்தது.  இண்டர்வியூவுக்கு அப்பாவும் கூட வந்தார்.

திருச்சியிலிருந்து  மெயின் லைனுக்கு மாறி,  சிதம்பரத்தில் ரூம் எடுத்து தங்கினோம்.  இன்டர்வியூ காலை 11 மணிக்கு நடந்தது. அப்பா வெளியே காத்திருக்க,  உள்ளே சென்றேன்.  இருட்டாக இருந்தது. “ வாட் இஸ் யுவர் நேம்?”  என்று யாரோ கேட்டார்கள்.  சொன்னேன். “ யூ மே கோ”  என்றார்கள்.

வெளியே வந்ததும்,  அப்பா “ எப்படிடா இருந்தது இண்டர்வியூ?  எல்லா கேள்விகளுக்கும் பதில் சொன்னாயா?”  என்றார். “ ஈஸியா இருந்தது பா.  ஒரு கேள்வி மட்டும் தான் கேட்டார்கள்.  சரியான பதில் சொல்லிவிட்டேன்.”

“ என்னடா கேள்வி?”

“ ஒருவர் என் பெயர் கேட்டார்.”

அப்பாவின் முகம் விழுந்தது.  உனக்கு கிடைக்காது.  வா”

ஏமாற்றத்துடன் திரும்பினோம்.  நடுராத்திரியில் திருச்சி ஜங்ஷன் வந்து ஸ்ரீரங்கம் போக வண்டிகள் பிளாட்பாரத்தில் காத்திருக்கும் போது செருப்பு உச்சஸ்தாயியில் கடித்ததால் அதை கழற்றி வைத்துவிட்டு சற்றே கண்ணயர்ந்தேன்.  

விழித்தால், செருப்பை யாரோ திருடிக் கொண்டு போய்விட்டார்கள்.  அப்பா என்னை சோகமாக பார்த்து, “ ஒரு செருப்பை பத்திரமாக வைத்துக்கொள்ளத் தெரியவில்லை.  நீ இன்ஜினியராகி  என்னடா  கிழிக்கப் போகிறாய்?”  என்றார்.  எனக்கு உள்ளுக்குள் கோபம் வந்தது.

காலையில் அம்மாவிடம் தனியாக, “ எப்படியாவது நான் சம்பாதிக்க ஆரம்பித்த உடன்,  முதலில் அந்த  செருப்பு காண காசை திரும்ப கொடுக்கத்தான் போகிறேன்”  என்றேன்.  அம்மா சிரித்து என் தலையை தட்டினாள்.

இன்ஜினியரிங் கிடைக்காததால்,  அப்பா பிஎஸ்சி சேரச் சொன்னார்.  அது முடிந்ததும் குரோம்பேட்டை எம் ஐ டி யில் இடம் கிடைத்தது.  அப்போதெல்லாம் அது சுலபம்,  காரணம் புதிதாக துவங்கப்பட்ட தனியார் நிறுவனமாக இருந்ததால்,  கட்டணம் கொஞ்சம் அதிகம்.

அப்பா பி எஃப் கடன் வாங்கி சேர்த்துவிட்டார்.  கோர்ஸ் முடிக்கிற வரைக்கும் திணறினார்,  இதெல்லாம் பின்னால்தான் தெரிந்தது.  

ஒரு முறை அப்பாவிடம் பேசிக் கொண்டிருக்கையில், “ அண்ணாமலையில் உள்ள இன்டர்வியூ எடுத்தவனை எனக்கு நன்றாக தெரியும்.  ஆப்த நண்பன்”  என்றார்.  அவரை அப்பா ஒருமுறை சந்தித்தபோது, “ என்ன சீனிவாசராகவன்,  சொல்லவே இல்லையே….. எத்தனையோ பேருக்கு ஸீட் கொடுத்தேனே.  ஏன் கேட்கவில்லை”  என்றாராம்.

“ என்னவோ கேட்க வேண்டும் என்று தோணவில்லை”  என்றிருக்கிறார்.

நானும் “ ஏன் தோன்றவில்லை என்று அப்பாவிடம் கேட்க வில்லை.  அந்த கடி மாஸ்டர்  செருப்பு காண பணத்தையும் அவருக்குத் திருப்பிக் கொடுக்கவில்லை.  யோசித்துப் பார்த்ததில் அப்பாவுக்கு நான் வாங்கிக் கொடுத்தது ஒரு சிலவே.  ஒரு டிரான்சிஸ்டர்  வாங்கித் தந்தேன். கொஞ்ச நாளைக்குப் பின் திரும்பத் தந்து விட்டார்.  டெல்லியில் இருக்கும் போது ‘ வேதிக் கன்கார்டன்ஸ்'  என்ற புத்தகத்தை பனாரசி  தாஸிலிருந்து வாங்கி அனுப்பச் சொன்னார் அதேபோல திலக்கின் கீதா ரகசியம் .

1982 -ல்  இறந்து போவதற்கு முன்,  ஒரு சட்டை வாங்கி வரச் சொன்னார்.  பத்துப் பதினைந்து நாட்கள் போட்டுக்கொண்டிருந்தார்.