உணர்தல் - சிறுகதை தொடர்ச்சி

 உணர்தல் - சிறுகதை தொடர்ச்சி..

 இந்திரா சௌந்தர்ராஜன்

``யாரு அப்படி என்ன செஞ்சாங்க?’’

``வேண்டாம் விடுங்கண்ணே... நாம நல்ல விஷயம் பேசுவோம். ஆமா, `டான்’னு ஒண்ணரை மாசத்துக்கொரு தடவை வந்து நிப்பீங்க. இந்தத் தடவை என்ன லேட்டு?’’

``அதுவா... வீடு கட்ட ஆரம்பிச்சதிலிருந்து எல்லாமே மாறிப்போச்சு. கல்லு, மண்ணு செங்கல்னு ஒரே போராட்டம். கொத்தனார் சித்தாளோட மல்லுக் கட்டவே நேரம் சரியாப் போச்சு.’’

``நல்ல விசயம்தான்... கட்டி முடிச்சிட்டீங்களா?’’

``ஆச்சு பாபு... வர்ற வெள்ளிக்கிழமை கிரகப்பிரவேசம்.’’

``ரொம்ப சந்தோசம்... கல்யாணம், பிள்ளைகுட்டி, வீடு வாசல் இதெல்லாம் சுழில இருந்தாதான் நடக்கும். உங்களுக்கு நல்ல சுழி.’’

``என்ன சுழியோ... ஒரு நாலு நாள் லீவு போட்டுட்டு விடியும்போதே எழுந்திருச்சு ஓடாம ஒரு பத்து மணி வரை தூங்கணும்னு பாக்கறேன். ஆனா அதுக்குக்கூடக் கொடுப்பினை இல்ல எனக்கு... நீ என்னமோ நல்ல சுழிங்கறே...’’

``இப்படித்தாங்க இருக்கணும். வயசாகிட்டா தூங்கிட்டேதானே இருக்கப்போறோம். இப்ப எதுக்குத் தூங்கணும்? ஓடுங்க... ஓடிக்கிட்டே இருங்க. அதாண்ணே ஆரோக்கியம்.’’

எப்படிப் பேசினாலும் பாபு ராமிடமிருந்து நேர்மறையான பதில்களே வந்ததில் வரதனிடம் ஓர் ஆச்சரியம். அதற்குள் தலை பாகமும் சீர்மையாகி ஒரு கச்சிதம் கண்ணாடி வழியே கண்ணில் பட்டது.

``போதுமாண்ணே?’’

``கச்சிதமா இருக்கு... போதும்...’’

``கொஞ்சம் இருங்க... மூக்கு காது மடலல்லாம் கோரை முடி வெள்ளாமையால்ல வளர்ந்து கிடக்குது’’ என்று கேட்டபடியே கத்தரிக்கோல் நுனியால் அந்த இடத்து முடிகளை ஒருவித டிக் டிக் சத்தத்துடன் வெட்டி எறிந்தான்.

இறுதியாக தலைக்கு திரும்ப ஸ்ப்ரே செய்து பின் வெட்டி விட்டு அப்படியே பத்து விரல்களால் உள் பாகம் முழுக்க மசாஜ் செய்வதுபோல ஏதோ செய்து, இறுதியாக சானிட்டைசர் பாட்டிலில் போட்டு வைத்திருந்த ஒரு ஐந்தாறு சீப்புகளில் வரதனுக்குப் பிடித்த நீலக்கலர் சீப்பை எடுத்து டிஷ்யூ பேப்பரால் அதன் ஈரத்தைத் துடைத்து ஒரு உதறு உதறி விட்டு, ``அண்ணே உங்க கைப்பட நீங்களே சீவிக்கங்க’’ என்றான். வரதனும் சீவிக் கொண்டான்.

அழுக்காய் வந்து அழகாய் மாறிவிட்ட ஒரு மிதப்பு மனத்தில் தோன்றியது. ஒரு நாற்பது நிமிட நேரம் போனதும் தெரியவில்லை. உடம்பிலும் ஒரு புத்துணர்ச்சி. பாபுராமின் நேர்மறைப் பேச்சால் ஒரு மதிப்புணர்வும் உண்டாகியிருந்தது.

சற்று ரிலாக்ஸாக அந்த ஏ.சி ஓரமாய் போடப்பட்டிருந்த பெஞ்சில் அமர்ந்து தினத்தந்தி, தினமலர், தினகரன் என்று வாசித்துவிட்டு இடையிடையே டிவி-யில் ஓடிக்கொண்டிருக்கும் வடிவேல் காமெடிக்கும் கொஞ்சம் சிரித்து விட்டுப் புறப்படும்போது பணத்தைத் தந்தான் வரதன். அப்போது மடித்துக் கட்டியிருந்த வேட்டியை அவிழ்த்துவிட்டு, சீப்பு கத்தரி பிடித்த கையையும் கழுவிக்கொண்டு வந்துதான் அந்தப் பணத்தை வாங்கினான் பாபுராம். எப்போதுமே எல்லோரிடமுமே அப்படித்தான்.... கேட்டால் ``மகாலட்சுமிண்ணே, அலட்சியமா தீண்டிடக்கூடாது’’ என்பான்.

அவன் ஒவ்வொரு செயலுமே உலகில் ஒரு பூரணமான சந்தோஷமான மனிதனைப் பார்த்ததுபோல் பார்ப்பவரை நினைக்க வைக்கும். வரதனும் வெளியே வந்து ஸ்டார் சிட்டியை உதைத்தபோது அப்படித்தான் நினைத்தான். மனம் லேசாக இருந்தது.

அப்போது அவனது உறவினரில் ஒருவர் சலூனுக்குள் நுழைந்துகொண்டிருந்தார். அவருக்குப் பத்திரிகை வைக்கப் போனபோது அவர் மனைவிதான் இருந்தார். அவர் இல்லை. அவரைப் பார்க்கவும் பைக்கை விட்டு இறங்கி திரும்ப சலூனுக்குள் நுழையவும் அவர் குஷன் சீட்டில் ஏறி அமர்ந்தபடியிருந்தார்.

``மாமா’’

``யாரு..?’’

``நான்தான் வர்தா...’’

``ஆ நீயா... இன்விடேஷன் கொடுக்க வந்த போலிருக்குதே?’’

``ஆமாம் மாமா, அப்ப நீங்க இல்லை. அதான் இங்க உங்கள பாக்கவும் ஓடி வந்தேன். அவசியம் வந்துடுங்க மாமா.’’

``வர்றேன் வர்றேன்...’’ அவரிடம் இங்கு வைத்து அழைக்கிறானே என்கிற முகபாவத்தோடு அலட்சியமான பதில். அது வரதனுக்கும் புரிந்தது. அருகில் நின்றபடி இருந்த பாபுராமுக்கும் புரிந்தது. பாபுராம் முகத்தில் மாறாத புன்னகை. அந்தப் புன்னகையே பாபுராமையும் கூப்பிடு என்றது.

``பாபு உனக்கும்தான். அவசியம் கிரகப்பிரவேசத்துக்கு வந்துடு’’ என்றான். வீட்டைப் பற்றிய பேச்சு தொடங்கியபோதே கூப்பிட்டிருக்கலாம். இன்னமும் மதிப்பாக இருந்திருக்கும். ஆனால் கூப்பிடத் தோன்றாதபடி ஒரு மனக்கட்டு... காலகாலமாய் அப்படியே பழகி வந்துவிட்டதன் எதிரொலி.

திரும்பி வந்து பைக்கை உதைத்தபோது முன்பு நிலவிய அந்த ஏகாந்த உணர்வெல்லாம் ஆவியாகி, சம்பந்தப்பட்ட உறவினரால் மனம் சூடேறத் தொடங்கிவிட்டதுபோல் இருந்தது. சற்று சலனத்தோடுதான் பைக்கைக் கிளப்பினான்.

வீட்டுக்குள் நுழைந்தவனை மகளும் மனைவியும் தீர்க்கமாய்ப் பார்த்தனர். கட்டை விரலையும் ஆள்காட்டி விரலையும் சேர்த்து ``சூப்பரா வெட்டியிருக்கான்’’ என்றனர். வெட்டியிருக்கான் என்கிற அந்தப் பதப் பிரயோகம் வரதனை என்னவோ செய்தது.

``பாபுராம் என்னைவிடப் பத்து வயசு பெரியவன்... சாரி பெரியவர்! மரியாதையா கூப்பிடுங்க’’ என்றான் சற்றுக் கோபமாக. பின் தானே அவனை அவன் இவன் என்று அழைப்பதையும் என்னை மாற்றிக்கொள்ள வேண்டும் என்றும் முதல் முறையாக நினைத்துக்கொண்டான்.

வெள்ளிக்கிழமை மதிய வேளை. வரதன் உட்பட எல்லோரும் கழன்றுபோய் உட்கார்ந்திருந்தனர். சாப்பாட்டுப் பந்தியெல்லாம் முடிந்து எல்லோரும் போய்விட்டிருக்க அன்பளிப்பாக வந்திருந்த பரிசுப்பொருள்கள் ஜிகினாத்தாள்களின் மினுமினுப்போடு மேஜை ஒன்றின்மேல் தெரிந்தன.

வரதனும் ஈசி சேரை இழுத்துப் போட்டு சாய்ந்திருந்தான். கடைசிவரை அவனது பாஸ் எனப்படுகிற மேலாளர் வரவேயில்லை. அந்த உறவுக்கார மாமாவும் வந்திருக்கவில்லை. இன்னும் சிலர்கூட தாங்கள் வந்திருக்காமல் தங்கள் பிரதிநிதிகளை அனுப்பியிருந்தனர். அவர்கள் வராத வருத்தம் வரதனின் மனதில் ஓர் அழுத்தக் காற்றாய்ச் சுழலத் தொடங்கியிருந்தது.

எப்போதுமே வந்தது பெரிதாய்த் தெரியாது; வராததே பெரிதாய்த் தெரியும். மனதும் அதைச் சுற்றியே வட்டமிடும். வரதன் மட்டும் விதிவிலக்கா என்ன? அவனும் அந்த நினைப்பில் கசப்பிலாழ்ந்த போது ஸ்கூட்டி வந்து நிற்கும் சத்தம். நிமிர்ந்து பார்த்தான். கையில் பெரிய ஒரு ஜிகினா பேப்பரில் கட்டப்பட்ட பார்சலுடன் பாபு ராமுவும் அவன் மனைவியும்!

அவனுக்கு ஒரே ஆச்சரியம். எழுந்து வரவேற்கத் தொடங்கினான்.

``அடடே பாபுவா... வா... வா... சாரி, வாங்க வாங்க...’’

``என்னண்ணே புதுசா மரியாதையெல்லாம்... உள்ள வரலாமாண்ணே..?’’

``ஐயய்யோ, வாங்க பாபு. நான் உங்களைக் கொஞ்சம்கூட எதிர்பார்க்கல...’’

``என்னண்ணே வான்னு கூப்பிட்டது நீங்க தானே! இப்ப எதிர்பார்க்கலைன்னா எப்படிண்ணே?’’

``நான் எங்க பாபு முறையா கூப்பிட்டேன். பேச்சுக்குத்தானே கூப்பிட்டேன்... முறையா கூப்பிட்டவங்கள்ல பலரே வராதப்ப நீங்க வந்தது எனக்கு ஆச்சரியமாதானே இருக்கும்?’’

``எப்படிக் கூப்பிட்டா என்னண்ணே, நம்பள ஒருத்தர் மதிச்சிட்டா பதிலுக்கு நாமளும் மதிக்கணும்ல. அவர் எப்படி மதிச்சாருன்னு கணக்கெல்லாமா போட்டுப் பாப்பாங்க?’’

பாபுராம், கட்டிய வீட்டைப் பாத்துக் கொண்டே பேசினான். வீட்டையும் சுற்றிக் காட்டிவிட்டு நாற்காலிகளின் அருகே சென்று ``உட்காருங்க பாபு முதல்ல... நான் ஒரு மடையன், நிற்கவெச்சே பேசிக்கிட்டிருக்கேன்’’ என்று அவரையும் அவர் மனைவியையும் அமர வைத்தான். தயங்கித் தயங்கித்தான் அமர்ந்தான் பாபுராம். அவன் மனைவி நுனி சீட்டில்தான் அமர்ந்தாள்.

``நல்லா உட்காருங்க...’’

``இருக்கட்டும்... இருக்கட்டும்...’’

அதுவரை அமைதியாக இருந்த வரதனின் மனைவி மங்கலமும் தயங்கித் தயங்கி உள்ளே போய் ஒரு சொம்பில் தண்ணீர் கொண்டு வந்து அவர்கள் குடிக்கத் தந்தாள்.

``இருக்கட்டும்மா... இருக்கட்டும்... இப்ப வந்தாதான் அண்ணன்கிட்ட கொஞ்சம் பேச முடியும். அதான் கடையை மூடிட்டு இவளையும் கூட்டிகிட்டு வந்தேன். இந்தாங்க இது இந்த ஏழையோட எளிய அன்பளிப்பு’’ என்று பார்சலை நீட்டினான்.

``என்ன பாபு இதெல்லாம்?’’

``பிரிச்சுப் பாருங்க ரொம்ப சந்தோஷமாயிடுவீங்க.’’

வரதனும் பிரித்துப் பார்க்கலானான். உள்ளே அவனது குலதெய்வமான கனகதுர்க்கா அம்மன் படம்.

``ஓ... எங்க குலதெய்வம் இதுதான்னு உங்களுக்கு எப்படித் தெரியும்?’’

``என்னண்ணே நீங்க நம்ம கடைக்கு முடிவெட்டிக்க வந்தப்ப எப்பவோ நீங்க சொல்லியிருந்தீங்க. அது அப்படியே ஞாபகத்துல இருந்துச்சு...’’

பதிலுக்கு வரதன் பாபுராமை பிரமிப்போடு பார்க்கலானான். கண்களில்கூட பனிப்பு.

``நல்லது, அப்ப நான் உத்தரவு வாங்கிக்கிறேன். போய் கடையைத் திறக்கணும்’’ என்ற பாபுராமை சற்று அதிர்வோடு பார்த்தவன், அப்படியே திரும்பி மனைவி மங்கலத்தை சற்றுத் தள்ளி அழைத்துச் சென்று ``சாப்ட்டுப் போகச் சொல்வோமா... ரெண்டு பேருக்கு இருக்கும் தானே?’’ என்று கேட்கவும், அவள் ஒரு மாதிரி பார்த்தாள்.

``என்ன பாக்கறே... இருக்கா இல்லையா?’’

``இருக்குங்க... ஆனா அதை நான் என் மாமாவுக்கும் உங்க பாஸ் வந்தார்னா அவருக்கும்னுதான் எடுத்து வச்சிருக்கேன்.’’

``அவங்க வர்றதா இருந்தா காலையிலேயே வந்திருப்பாங்க. இனியா வரப்போறாங்க? அப்படி வந்தால் பார்த்துக்கலாம்... பாபுவை நான் சும்மா பேச்சுக்குக் கூப்பிட்டேன். ஆனா நம்ம குலதெய்வத்தையே கொண்டு வந்துட்டாப்புடி. இவங்களை சும்மா மட்டும் அனுப்பவே கூடாது.’’

``சரி... அப்புறம் உங்க இஷ்டம்...’’ மங்கலம் அரைமனதாகச் சொன்னாள். அதன்பின் பாபுராமையும் அவன் மனைவியையும் வற்புறுத்தி அமரவைத்து தானே பரிமாறி சாப்பிடச் செய்தான் வரதன். பாபு இலையில் ஒரு பருக்கையை மீதம் வைக்கவில்லை.

``சாப்பாட்டை மட்டும் எறியக் கூடாதுன்னு சொல்வாங்க என் அம்மா. அப்படி மிச்சம் வெச்ச அந்தச் சாப்பாட்டுப் பருக்கைங்க ஆத்தோரம் தேடிப்போய் ஆத்தைப் பாத்து அழுமாம்...’’ என்று அப்போதும் ஓர் அழகிய காரணத்தைச் சொன்னான்.

இறுதியாக இருவரும் புறப்படவும், ஓடிப்போய் பதில் மரியாதை நிமித்தம் வாங்கி வைத்திருந்த கிஃப்டைக் கொடுத்தான்.

``எதுக்குண்ணே இதெல்லாம்?’’ என்று நெளிந்தபடியே அரை மனதாய் வாங்கிக் கொண்டு புறப்பட்டுப் போனார்கள் பாபுராம் தம்பதியினர்.

மங்கலம் வரதனைக் கூர்ந்து பார்த்தபடியே வந்து என்னங்க நீங்க... அது உங்க பாஸ் வந்தா வர்றதுக்காக வாங்கின காஸ்ட்லி கிஃப்டுங்க என்றாள்.

``அந்தாள் பேச்சை விடு. எனக்கு இப்பதான் மங்கலம் மனசு சந்தோஷமா இருக்கு. மதிக்க வேண்டியதை மதிக்கணும்மா மங்கலம். அது தெரியாமலேயே வளர்ந்துட்டோம். அதான் கண்டவன் கிட்டல்லாம் மிதிப்பட வேண்டியிருக்கு. மதிப்பு சத்தியமா தொழில வெச்சு இல்லை மங்கலம்’’ வரதன் படப்படத்தான். ஆனால் மங்கலத்துக்கு அவன் பேசுவது புரியவேயில்லை. அவளுக்கு மட்டுமா?!

🙏🙏🙏🙏🙏