ஹாஸ்டல் தினங்கள் - சுஜாதா

 சுஜாதா - ஹாஸ்டல் தினங்கள்

(கற்றதும் பெற்றதில் வந்த ஒரு கட்டுரையின் ஒரு பகுதி) -

என் ஹாஸ்டல் தினங்களில் நிகழ்ந்த ஒரு சம்பவத்தை...............

எம்.ஐ.டி\யில் சீனியர் மாணவர்களுக்கு தனி அறை. என் அறையின் சுவர்களில் கண்டபடி படம் வரைந்திருந்தேன். என் தந்தை அப்போது பாபநாசத்தில் இன்ஜினீயராக இருந்தார்.

திடீர் என்று சொல்லாமல் கொள்ளாமல் என்னையும் ஸ்டான்லியில் மெடிக்கல் படித்துக்கொண்டு இருந்த என் அண்ணனையும் பார்க்க வந்தார்.

கடிதம் போட்டுவிட்டு வரவேண்டாமோ? கதவைத் திறக்கிறேன் அப்பா நிற்கிறார்! போதாக்குறைக்கு ஆடிட்டர் சித்தப்பாவையும் அழைத்து வந்திருந்தார்.

சுவர் முழுவதும் வியாபித்திருந்த ஒரு பெண்ணின் சார்க்கோல் சித்திரம்... உடன் ஒரு கவிதை வேறு!

நான் உள்ளுக்குள் ரொம்ப சிறுமைப் பட்டுப் பேயறைந்தாற்போல் விழித்து அவசர அவசரமாக 'போண்டா நன்றாக இருக்கும்' என்று மெஸ்ஸுக்கு அவர்களை அழைத்துச்சென்றேன். அப்பா மௌனமாகவே இருந்தார்.

எனக்குக் குற்ற உணர்ச்சி வெள்ளம் போல் ததும்ப 'அது என்னாச்சுன்னா...’ என்று இரண்டு முறை ஆரம்பித்து விளக்கத்தைக் கைவிட்டேன். எப்படி அவருக்கு விளக்குவது? நான் அப்படிப்பட்ட ஆசாமியில்லை.

பாடப் புத்தகங்களைப் படிக்கிறவன், ஏதோ கிறுக்குத்தனத்தால் விதிவிலக்காக அந்தச் சித்திரத்தை வரைந்துவிட்டேன். வெள்ளையடித்து அழிக்க நேரம் தராமல் வந்தால் எப்படி என்று எவ்வளவோ மனதுக்குள் சொன்னாலும் வாய் வார்த்தையாக எதுவும் வரவில்லை. காற்றுதான் வந்தது.

அப்பா இறக்கும்வரை அந்த சம்பவத்தை நேரடியாக என்னிடம் கேட்கவில்லை.

சேலத்தில் ஒரு முறை இரவில் நோயால் படுத்து எழுந்திருந்தபோது, நானே அப்பாவிடம்"எம்.ஐ.டி-ல படிக்கறபோது சுவர்ல..."

"பொம்மனாட்டி படம் போட்டு இருந்தே... ஞாபகம் இருக்கு. உடம்பில ஒண்ணுமில்லாம..."

"இல்லைப்பா, ஷர்ட் போட்டுண்டு இருந்தேம்பா."

"சிரிக்க வைக்காதே."

"அதுக்கு ஏம்ப்பா என்னைக் கோவிச்சுக்கலை."

"படம் போட்டாலும் படிச்சு வெளில வந்துருவேனு எனக்குத் தெரியும்."