மேஜையடியில் தூங்கிய ஷெல்லி - சுஜாதா

மேஜையடியில் தூங்கிய ஷெல்லி - சுஜாதா

தில்லியில் இருக்கும் போது எனக்கு அப்போது தான் கல்யாணம் ஆகி இருந்தது. என் கதைகளும் மூன்று மாதத்திற்கு ஒரு முறை பிரசுரமாயின. ஒரு பெண்ணிடமிருந்து பாராட்டுக் கடிதம் கூட தபாலில் வந்து இருந்தது. 

குட்டி எழுத்தாளன் என்ற தகுதியில் இருந்தேன். அப்போது தில்லிக்கு ஒரு பிரபல எழுத்தாளர் வந்தார். அவரை நான் உபாசித்து வந்தேன். விழுந்து சேவித்து தெண்டம் சமர்ப்பிக்காத குறை. அவர் என் வீட்டுக்கு வருவதே பாக்கியம் என்று நம்பி என் வீட்டுக்கு வரவேற்று இரவு என் மனைவியிடம் அவரே மெனு என்று சொல்லி, தயாரித்த உணவும், சாத்துக்குடி சுளைகளும் முடிந்தபின், அவருடன் இலக்கிய சர்ச்சைக்கு காதுகளை திருப்பிக்கொண்டு காத்திருந்தேன்.

"நீயும் எழுதுவாயா?"

"ஏதோ ஒன்றிரெண்டு கதைகள். ஆனால் உங்கள் 'கிளாஸ்' வருமா !"

"அதற்கெல்லாம் நாளாகும். என்ன புஸ்தகம் வெச்சிருக்கே"

நான் சொன்னேன், “ ஷேக்ஸ்பியரிலிருந்து சேஷகிரி ராவ் வரை"

"அதில்லைப்பா, என் புத்தகங்கள் என்னென்ன வெச்சிருக்கே?"

நல்ல வேளை நான் அவருடைய சிறுகதைத் தொகுப்பு ஒன்று வைத்திருந்தேன். அது கூட இல்லை என்றால் உக்கிரகமாகப் பார்த்து சபித்திருப்பார்.

"எடு அதை" என்றார்

எடுத்தேன்

"பிரி" என்றார்

பிரித்தேன்.

"படி, எங்கிருந்து வேண்டுமானாலும் படி" என்றார்

நான் தமிழ் படிப்பதில் விற்பன்னன் இல்லை. அவர் கதையை நான் படிக்கத் துவங்கிய சற்று நேரத்தில் அவரே மனமுவந்து என் தோளிலிருந்து உடன்படிக்க ஆரம்பித்தார். சற்று நேரத்தில் நான் மெல்ல விலகி கொண்டு அவரிடம் புத்தகத்தை தர, அவர் ஒன்பது மணிக்கு ஆரம்பித்தவர், இரவு பன்னிரண்டு வரை தன் கதைகளையே ஏற்ற இறக்கத்தோடு படித்துக் காட்டினார்.

பல இடங்களில் முனிசிபாலிட்டி வண்டி மாதிரி நிறுத்தி, "இந்த இடத்தில் ஒரு த்வனி இருக்கு கவனி" என்று தன் கதைகளுக்கு விளக்கம் வேறு தந்தார்.

எனக்கு அவர்மேல் இருந்த பக்தி ஒரு ராத்திரியில் காணாமல் போய்விட்டது. நான் சந்தித்த பல எழுத்தாளர்கள் மற்ற எழுத்தாளர்கள் எழுதிய கதைகளை உத்தரவாதமாக படிப்பதில்லை. தானே அழகு தம்பிரான் என்று தன் கதைகளையே படித்துக் கொண்டிருப்பார்கள். அவர்களுக்கு அந்தஸ்து வந்து விட்டால் மற்ற கதைளை ஏன் படிக்க வேண்டும், என்னைவிட இவன் என்ன நன்றாக எழுதி விடப் போகிறான், தேவையில்லையே என்கிற மனோபாவம் வந்து, என் மாதிரி அப்பாவிகள் அகப்பட்டு விட்டால் மாட்டி விடுவார்கள்.

ஆங்கிலத்தின் மிகச்சிறந்த கவிஞரான ஷெல்லிக்கு இந்த அனுபவம் ஏற்பட்டிருக்கிறது என்று படித்து ஆறுதல் அடைந்தேன்.

சத்தே (Southey) என்கிற சமகால எழுத்தாளர் சாலை வழியே சென்று கொண்டிருந்த அப்பாவி ஷெல்லியை உள்ளே வரவழைத்து மாடிக்கு அழைத்து போய் உட்கார வைத்து, கதவை உள்பக்கம் தாழிட்டு விட்டு தன்னுடைய Curse of Kehama என்ற கவிதையை ஏற்ற இறக்கங்களோடு வாசிக்க தொடங்கினாராம். தன் கவிதையின் இன்பமான சப்தங்களில் அவர் ஆழ்ந்து போய் படித்துக் கொண்டே இருக்கிறார்,

“ என்னடா இது, இத்தனை அருமையான கவிதையை வாசிக்கிறோம்; ஒரு கைத்தட்டல், ஒரு சபாஷ் இல்லையே’ என்று தன் கையெழுத்துப் பிரதியிலிருந்து நிமிர்ந்து பார்க்கிறார். ஷெல்லியைக் காணோம்.

என்னடா இது, கதவு உள்பக்கமாக தாழிட்டு சாவி கூட என்னிடம் தானே இருக்கிறது. அப்படி இருக்கும்போது இந்த இளைஞன் எப்படி மாயமாக மறைந்து போனான் என்று சுற்றும் முற்றும் பார்த்த போது............

ஷெல்லி மேசை அடியில் தூங்கிக் கொண்டிருந்தாராம்.