தடம் கண்ட கனவு

 தடம் கண்ட கனவு

*******

   " ஏய் வந்தனா..உன் குர்த்தியும் தோடும் செமயா செட் ஆகுது.. எங்கே வாங்கின?"

"ஆன்லைன் தான்"

" எனக்கு லிங்க் அனுப்புடி".

" என் யூ டியுப் சானல் பாரு.

கொடுத்து இருக்கேன்..

" அவ பேசாம ஆன்லைன் ஷாப்பிங்  கன்சல்டண்ட்  ஆகிடலாம்" என்றாள் வேதிகா.

சென்னையில் இருந்த அந்த கல்லூரியின் சமூகவியல் இளங்கலை மூன்றாம் ஆண்டு மாணவியர் தமக்குள்ளே அதிவிரைவாக செய்து கொண்டிருந்த தகவல் பரிமாற்றம் பேராசிரியையின் வரவால் தடைப்பட்டது.

' கேர்ள்ஸ், நம்ம கல்லூரியில் அடுத்த மாதம் உலக முதியோர் தினத்தை ஒட்டி முதியோர்  வாரம்

கொண்டாடலாம் என்று முடிவு செய்து இருக்கோம். பிரின்சிபால் நம்ம துறைக்கு நடத்துகிற  பொறுப்பை கொடுத்து இருக்காங்க. என்ன செய்யலாம் என்று உங்கள் கருத்துகளை சொல்லுங்கள்".

" மேம்,  நம்ம காலேஜ் ஸ்டூடண்ட்ஸ் எல்லோரும் அவங்கவங்க பாட்டி, தாத்தாவை ஒரு நாள் இங்கு கூட்டி வர செய்யலாம். அன்னிக்கு அவங்களுக்காக கலை நிகழ்ச்சிகள், போட்டிகள் நடத்தி, உணவும் ஏற்பாடு செய்யலாம்."

" நல்ல யோசனை. வேற எதாவது?"

" சில முதியோர் இல்லங்களை அணுகி இலவச மருத்துவ முகாம் ஏற்பாடு செய்யலாம் மேம்".

" இளையவர்களிடம் ஒரு விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்தும் விதமாக முதியோர் நல மருத்துவர்களை வைத்து ஒரு கருத்தரங்கம் ஏற்பாடு செய்யலாம்".

" நல்ல யோசனைகள்தான். விவாதித்து விரைவில் முடிவு செய்வோம். வேறு யாரும் எதுவும் சொல்ல விரும்புகிறீர்களா?"

" மேம், எதாவது கிராமத்தில் இருக்கிற முதியோர் இல்லம் போய் அங்க இருக்கறவங்களோட நேரம் செலவழிக்கலாம். அந்த மாதிரி ஊர்கள்ள இருக்கிறவங்களுக்கு அதிகம் விசிட்டர்ஸ் இருக்க மாட்டாங்க. அவங்களோட நிறைவேறாத ஆசை என்னன்னு கேட்டு நிறைவேத்தி வைக்கலாம்".

வந்தனாவின் யோசனையும் அங்கீகரிக்கப்பட்டது. மாணவிகள் குழுக்களாகப் பிரிந்து ஒவ்வொரு வேலைக்கான பொறுப்பையும் எடுத்துக் கொண்டார்கள். 

 வந்தனா தன் மாமாவின் பரிந்துரையின் பேரில் கும்பகோணம் அருகில்  இருந்த ஒரு முதியோர் இல்லத்திற்கு இன்னும் சில மாணவிகளுடன்  சென்றாள். 

                    ****

ஊருக்கு சற்று வெளியே அமைந்து இருந்தது அந்த இல்லம். நல்லோர் அளிக்கும் நன்கொடை மூலம் நடத்தப்பட்டு கொண்டு இருந்தது. மிக அடிப்படையான வசதிகளுடன் மட்டும் இருந்தாலும் சுத்தமாக இருந்தது. இருபது முதல் இருபத்தைந்து  பேர் வரை இருந்தார்கள். முன்கூட்டியே மாணவிகள் வரவைப் பற்றி சொல்லப்பட்டிருந்ததால் சற்று ஆர்வத்துடன் , இவர்களை எதிர்நோக்கி  இருந்தார்கள். மாணவிகள் தாங்கள் கொண்டு வந்திருந்த பழங்களையும் சிறு சிறு பரிசுப் பொருள்களையும் அவர்களிடம் கொடுத்து ஆரம்ப அறிமுகங்கள் நடந்து முடிந்தன. சிறிது நேரத்திலேயே இரு குழுவினரும் தயக்கம் நீங்கி நன்றாக பேசத் தொடங்கி விட்டார்கள். மாணவிகள் அவர்களுக்காக சிறிய நடனங்கள் நடிப்பு போன்றவற்றை செய்து காட்டியதில் களை கட்டியது.  நேரம் போனதே தெரியவில்லை. எல்லோருமாக சேர்ந்து மதிய உணவு உண்டார்கள்.

 பிறகு மாணவிகள் ஒவ்வொருவரும் தனித்தனியாக பெரியவர்களது  நிறைவேறாத  ஆசைகளைப் பற்றி கேட்கத் தொடங்கினார்கள்.

ஒரு மூதாட்டி மிகுந்த கூச்சத்துடன் தயங்கி தயங்கி சொன்னார்." என் வீட்டுக்காரர் போட்டோ என்கிட்ட இல்லம்மா. என் பையன்கிட்ட சொல்லி ஒரு போட்டோ வாங்கி தர முடியுமா? நான் கேட்கும்போதெல்லாம் மறந்துட்டேன்னு சொல்றான்".

செய்வதாக வாக்களித்தார்கள்.

இன்னொருவர் தன் பேரப்பிள்ளைகளை பார்த்து நாள் ஆயிற்று என்றார் . அவர் குடும்பத்தினரின் அலைபேசி எண் வாங்கி அவரது பேரப் பிள்ளைகளோடு வீடியோ காலில் பேச வைத்தார்கள்.

ஓட்டுநராக வேலை பார்த்து இருந்த ஒரு பெரியவர் அவர்கள் வந்திருந்த பெரிய வண்டியில் ஒரு சுற்று போவதற்கு விருப்பம் தெரிவித்தார். 

 மாணவிகள் பெரும்பாலும் அவர்களது ஆசைகள் எல்லாம் உணர்வு சார்ந்தவையாக இருப்பதை புரிந்து கொண்டார்கள். அப்போது வந்தனா ஒரு பாட்டி தயக்கத்துடன் உட்கார்ந்து இருப்பதையும் அவர் அருகில் இருந்த மற்ற இரண்டு பேர் சொல்லு சொல்லு என்று அவரை நெம்பிக் கொடிருப்பதையும் கண்டு அவரிடம் சென்றாள்.

" சொல்லுங்க பாட்டி. உங்களுக்கு என்ன ஆசை?"

மிகுந்த தயக்கத்துடன் அவர் சொன்னதை கேட்டு வந்தனா ஒரு நிமிடம்  அதிர்ச்சி ஆகி விட்டாள். "பாட்டி என்ன சொல்றீங்க? நிஜமாகத்தான் சொல்றீங்களா"

"அட ஆமாம் பாப்பா. எப்பவும் இத பத்தி தான் பேசிக்கிட்டு கிடக்கும். ஆனா நாங்க இங்கே இருக்கிறது மத்தவங்க புண்ணியத்துல. இருக்க இடமும் துணியும் ரெண்டு வேளை சாப்பாடும் கிடைக்கிறது பெரிசு. சொந்த பந்தம் கை விட்ட நெலயில இங்க இருக்கோம். அப்ப இதையெல்லாம் யாரு கிட்ட சொல்ல முடியும்? சொன்னாலும் நடக்குமா சொல்லு" என்றார் அந்த பாட்டியின் பக்கத்தில் இருந்தவர்.

வந்தனா தன் தோழிகளையும் கூப்பிட்டாள். எல்லோரும் வந்து அமர்ந்தவுடன் "பாட்டி உங்க கதையை சொல்லுங்க" என்றாள்.

பாட்டி சிறிது தயக்கத்துடன் பேசத் தொடங்கினார். ஆனால் பேசப்பேச அவர் தான் இருக்கும் இடம் மறந்து தன் கதைக்குள்ளேயே போய் விட்டது போல் இருந்தது. தன் பழைய  நினைவுகளை அந்த நிமிடம் வாழ்வது போன்ற உணர்ச்சிகளுடன் சொல்லிக்கொண்டே போனார். அவர் கண்ணில் மின்னிய மகிழ்ச்சியும் பெருமையும் ஆர்வமும் இறுதியில் ஏமாற்றமும் கேட்டவர்களுக்கு அதே மாதிரியான கலவையான உணர்ச்சிகளை கொடுத்தது. மாணவியருக்கு தாங்கள் கேட்டவற்றை நம்ப முடியவில்லை. நம்பாமலும் இருக்க முடியவில்லை. அனைவருக்கும்  அதிர்ச்சியும் ஆச்சரியமும் ஒருங்கே ஏற்பட்டன. 

அனைவரும் கேட்டது கனவா நனவா என்கிற ரீதியில் இருக்க, அந்தப் பாட்டி மெல்ல எழுந்து போய் தன் பெட்டியைத் திறந்து துணிகளுக்கு அடியில் வைத்திருந்த  சில பொருட்களை எடுத்துக் கொண்டு வந்து  காண்பிக்கவும் வந்தனாவும் அவள் தோழியரும் ஸ்தம்பித்துப் போனார்கள்.

"நான் ஆசைப்படுவது ஒண்ணும் தப்பில்லையே மா?" என்றார் தயக்கத்துடன்.

 "தப்பே இல்லை பாட்டி. உங்களோட ஆசையை இதுவரையிலும் யாரும் கேட்காமல் இருந்தது தான் கஷ்டமா இருக்கு "என்றார்கள்  நீர் கோர்த்த கண்களுடன்.

"கொஞ்ச டைம் கொடுங்க பாட்டி. நிச்சயம் உங்க ஆசையை  நிறைவேற்றி வைக்க முயற்சி பண்றோம்" என்றாள் வந்தனா.

புது உறவுகள் ஏற்பட்ட மகிழ்ச்சியில் மாணவியர் விடை பெற்றுக் கொண்டனர் . 

இரண்டு மூன்று வாரங்கள் சென்றன.

                  ******

 சென்னை. வந்தனாவும் வேதிகாவும் காரிலிருந்து இறங்கினார்கள். அவர்களை தொடர்ந்து அந்த பாட்டி இறங்கினார். சுற்றிலும் பார்த்தார். அந்த இடத்தை பார்த்தவுடன் அவரது முகம் மலர்ந்து கண்களில் நீர் தளும்பியது. தன் கையை பிடித்து இருந்த அவரது கையும் உடலும் சிறிது நடுங்குவதை  வந்தனாவால் உணர முடிந்தது. மெல்ல மூவரும் உள்ளே நுழைந்தார்கள்.

 அவர்களுக்காகவே காத்து கொண்டிருந்த மாதிரி சில தொலைக்காட்சி நிருபர்களும் புகைப்படக்காரர்களும் வந்து அவர்களை சூழ்ந்து கொள்ள பாட்டி ஒரு கணம் திகைத்துப் போனார். 

வந்தனா பேசினாள். 

"இவங்க பெயர் தனலட்சுமி. கிட்டத்தட்ட ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு முன் நமது தேசிய தடகள சாம்பியன்.  தொடர்ந்து சில வருடங்கள் 400 m  மற்றும்  800 m போட்டிகளில் தங்கப்பதக்கம் வாங்கி இருக்காங்க. வெகு காலத்துக்கு அவங்க ரெகார்ட் யாரும் தொட முடியல. அவங்களோட ஆசை கடைசியாக அவங்க ஓடின  ஸ்டேடியம் உள்ள ஒரு முறை திரும்ப நுழையணும் என்பதுதான். இந்த வயதிலும் அவங்களோட ஆர்வம் எங்களுக்கு ரொம்ப பிரமிப்பா இருந்தது. மேலும் இப்ப இருக்கிற இளம் வீரர்களுக்கு இவங்க ஒரு ஊக்கசக்தியா இருப்பாங்க என்கிற நம்பிக்கையும் இருக்கு".

வந்தனா தான் கையோடு கொண்டு வந்து வைத்திருந்த தங்கப் பதக்கங்களை தனலட்சுமி கழுத்தில் அணிவித்தாள். கரகோஷம் கிளம்ப கேமராக்கள் பளிச்சிட்டன. மாநில முதன்மை விளையாட்டு அலுவலர் மாலை அணிவித்தார். பாட்டி சந்தோஷத்தில் திக்கு முக்காடிப் போனார். பேசுங்க என்று வந்தனா ஊக்க, மெல்ல பேசினார்.

" என் வாழ்க்கையின் மறக்க முடியாத நாட்கள் நான் விளையாட்டு போட்டிகளில் கலந்துக்கிட்டதுதான். ஓடறதில அவ்வளவு ஆர்வம் எனக்கு. நான் இருந்தது ஒரத்தநாடு என்கிற சின்ன கிராமம். யதேச்சையாக எங்க அப்பாவை பாக்க வந்த அவரோட நண்பர் நான் வரப்புல எல்லாம் வேகமா ஓடறதை பார்த்து, கவனிச்சு  என்னை பக்கத்து  டவுனில் ஒரு பெரிய ஸ்கூல்ல சேர்த்தார். அங்க அவர் ஸ்போர்ட்ஸ் வாத்தியாராக இருந்தார். நல்லா பயிற்சி கொடுத்து ரெண்டு வருஷத்துல என்னை மாநில அளவு போட்டியில கலந்துக்க வச்சார். அடுத்த சில வருஷம் நான்தான் தேசிய அளவு போட்டியில முதலா வந்துட்டு இருந்தேன்.  நான் கிரவுண்டுல கழிச்ச நேரந்தான் எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷமான நேரங்கள்.

என்னோட ஒரே பெரிய வருத்தம் ஆசிய விளையாட்டுப் போட்டியில் நம்ம நாட்டுக்காக கலந்துக்க  தேர்வாகியும், அப்போ என்னோட ஒரே ஆதரவா இருந்த  அப்பா திடீர்னு காலம் ஆயிட்டதால , குடும்பத்தில் எனக்கு விளையாட்டு போதும், கல்யாணம் செய்யணும்னு கூட்டிட்டு போயிட்டாங்க. அதுக்குப் பிறகு வாழ்க்கை திசை திரும்பி போச்சு. நான் சொல்றது கேக்க கூட யாருக்கும் ஆர்வம் இல்லை. 

ஆனா இப்போ கடவுளா பார்த்து இந்த பிள்ளைகளை அனுப்பி வச்சிருக்கான். எங்கேயோ கிடக்கிற வயசான ஆளுகளை பார்த்து அவங்க ஆசையை பூர்த்தி செஞ்சு கொடுக்கணும் அப்படின்னு தோணி இருக்கே..ரொம்ப நன்றிம்மா.. நான் சாகிறதுக்குள்ள ஒரு வாட்டி ஸ்டேடியம் வந்து ட்ராக்ல காலை வச்சிடனும்ன்னு மனசுல ஆசைப்பட்டேன். அது இன்னிக்கு நடந்துடுச்சு". 

எல்லோரும் விளையாட்டரங்கம் உள் நுழைந்தார்கள். தனலட்சுமி விளையாட்டு அலுவலரை பார்க்க அவர் புரிந்துகொண்டு புன் சிரிப்புடன் தலையாட்டினார்.

 பாட்டி செருப்புகளை கழற்றி விட்டு, குனிந்து மண்ணைத் தொட்டுக் கும்பிட்டு , தடகள ட்ராக்கில் மெல்ல நடக்கத்  தொடங்கினார். அவரது தளர்ந்த நடை சில நிமிடங்களில் அவரையும் அறியாமல் மெல்ல ஓட்டமாக மாறுவதை கண்டு வந்தனாவும் அவள் தோழியரும் சந்தோஷத்தில் நின்றார்கள்.

                .*****

அனுராதா ஜெய்ஷங்கர்.