ஶ்ரீரங்கம்

 கோதண்டராமன் சுரேஷ்

நாலு வருஷம் முன்னால், ஶ்ரீரங்கம் சென்றிருந்தபோது, முரளி காஃபி கஃபே பற்றி youtube ல் பார்த்திருந்தாலும், நான் அதை ஸீரியஸாக எடுத்துக்கொள்ளவில்லை. 

“கதிரவன் குணதிசை சிகரம் வந்தணைந்தான் 
கணையிருள் அகன்றது காலையும் பொழுதாய்
மதுவிரைந்தொழுகின மாமலரெல்லாம்
வானவர்கரசர்கள் வந்துவந்தீண்டி
எதிர்த்திசை நிரம்பின இவரொடும் புகுந்த 
இருங்களிற்றீட்டமும் பிடியொடு முரசும்
அதிர்தலில் அலைகடல் போன்றுள்ளதெங்கும்
அரங்கத்தம்மா பள்ளி எழுந்தருளாயே”

என்று அரங்கனை தொண்டரடிப்பொடியாழ்வார் துயிலெழுப்பும் திருப்பள்ளியெழுச்சி சட்டென்று நினைவுக்கு வர அதிகாலை ஐந்தரைக்கெல்லாம் கண்விழித்து, நல்லதோர் காஃபிக்காக, அபார்ட்மெண்ட் வாசலுக்கே வரும் பசுவை ஆவலோடு எதிர்பார்த்து காத்திருந்தேன். 

தெருவில் ஏறக்குறைய எல்லார் வீட்டிலும் வாசல் தெளித்து கோலமிடுவதை இருபத்தைந்து வருஷங்கள் கழித்து, பார்க்கும் பாக்கியம் கிட்டியது. 

இங்லாந்தில்,  பக்கத்து வீட்டு பீட்டர், எங்கள் வீட்டு கோலம் பற்றி விளக்கம் கேட்டு தெரிந்துகொண்டு, “Coarse ground rice in a Mixie. No no, Not blender. You need a proper mixie to grind it”என்ற ப்ரியாவின் சமையல் குறிப்புகள் போன்ற பாஷைகள் புரியாமல் sample கோலமாவு வாங்கி, தங்கள் வீட்டு வாசலிலும் கோலம் போட ஆரம்பிக்க, 

“ஆஹா! இதே ஸ்பீடில் போனால் Johnson way, Jenkins green street என்ற தெருக்கள் எல்லாம் அக்ரஹாரம் ஆகிவிடும் போலருக்கே “ என்று சொல்லி முடிப்பதற்குள்,  மூன்றாம் நாளே, கோலத்தை பார்த்து தங்கள் பூனை பயப்படுவதால் அதை கைவிட்டுவிட்டார். 

பசு வந்து, பாலும் கறந்தாகிவிட்டது. சரியாக ஐந்தேமுக்காலுக்கு சென்னை எல்டர் ப்ரதரிடமிருந்து ஃபோன் “டேய். அத்திம்பேர் காஃபி போட்டுத்தரேன்னு சொல்லி முதல்நாள் டிகாக்ஷனை கொதிக்கவெச்சு படுத்தி எடுத்துடுவார். ஒழுங்கா முரளி கடைக்கு போ”. ப்ரதர் இன்ஸ்ட்ரக்‌ஷனை மீற முடியாமல் பத்து நிமிஷம் நடைதான் என்றாலும் மிதமான தூறலிலினால் மொபெட்டில் தைரியமாக பத்து கிலோமீட்டர் ஸ்பீடில் மைன் கோபுரம் நோக்கி பயணித்தேன். 

அப்படியே ஶ்ரீரங்கம் உலா. உத்திரவீதி, சித்திரவீதிவாசிகள் நான் வரும் வரை காத்திராமல் நட்ட நடு ராத்திரி நாலுமணிக்கே கோலம் போட்டிருப்பார்கள் போலும். ஆறுமணிக்குள் பாதி பாதி கோலங்கள்தான் இருந்தன. 

நூறு மில்லி பேப்பர் கப்பில் பாதியளவு காஃபி என்றில்லாமல், பதினைந்து ரூபாய்க்கு முழு டம்பளர், ப்ளஸ் கொஞ்சம் டபராவில் ஓவர்ஃ்பளோ ஆன மில்க் என்று நிறையவே கொடுத்தார் முரளி. 

“இது ஒரு மாதிரி ஸ்பெஷல் ஸ்வீட்டா இருக்கே. பாலில் கொஞ்சம் தேன்கலப்பீங்களோ?

உங்க கடையில்தான் காஃபி சாப்பிடணும்னு என் ஃப்ரெண்ட்ஸ் ஸ்பெஸிஃபிக் இன்ஸ்டர்க்‌ஷன்ஸ். 

இனிமேல் ukலேந்து லீவுக்கு வரும்போது உங்க கடைக்கு கண்டிப்பா வருவேன்” என்றேன். 

“அப்படியா. ரொம்ப சந்தோஷம். கண்டிப்பா வாங்கோ. இன்னோரு கப் சாப்பிடறேளா?” என்று கேட்கவோ என் தேன் கலப்பு பற்றிய கேள்விக்கோ விடை சொல்ல அவருக்கு அவகாசமில்லை. லேசாக, அரை விநாடி , ஒரு அரை மில்லிமீட்டர் புன்னகை பூர்த்துவிட்டு, வரிசையாக அணிவகுத்து நின்ற எல்லா டபரா டம்ளர்களிலும், கெட்டிலிலிருந்து டிகாக்க்ஷனை ஊற்றியபடியே அடுத்த பேட்சை கவனிக்க ஆரம்பித்துவிட்டார். அடுத்த பேட்ச் என்றால் டபராடம்ளர் செட்களைத்தான். வாங்க வரும் கஸ்டமர்களை அவர் ஏறெடுத்தும் பார்ப்பதாகத் தெரிவதில்லை. கடமையே கண்ணாக, ரஜினி வந்தாலும் இதே ரிஸப்ஷன்தான் போலும்! 

முரளி காப்பியையோ, My friend, busy leading neurosurgeon Ramesh  அழைத்துக்கொண்டு போய், ஸ்பெஷல் எக்ஸ்ட்ரா உபச்சாரம் வழங்கப்பட்ட ஶ்ரீ மடப்பள்ளி ஹோட்டலையோ நான் குறைத்து மதிப்பிட விரும்பவில்லை. பெயர் catchyயாக வைத்து, மீடியாவில் ஹைப் பண்ணி, அதிர்ஷ்டம் அடித்துவிட்டால் போதும், பாப்புலர் ஆகிவிடலாம். முப்பது வருஷம் முன்னால் தோசைன்னா தஞ்சாவூர் ஐயங்கடெத்தெரு சரவணபவன்தான் என்று காலார நடக்க வைத்த அந்த அட்ரேக்ஷன் இப்போது எந்த ஹோட்டலிலும் இல்லை. “நாக்கு இவனுக்கு  ரொம்பத்தான் நீளம். இவனை திருப்திப்படுத்தவே முடியாது போலருக்கே?” என்று நினைத்துவிடாதீர்கள். What I mean is nothing to beat the home made one. Nothing to match that taste. 

பெரிய கோபுரம் உள்ளே மழைக்காக ஒதுங்கியிருந்த அந்த அனுபவம் கிடைக்க கொடுத்த்து வைத்திருக்கவேண்டும். 

நல்லவேளை. பக்தர்களை காட்டுமிராண்டி என்று திட்டும் எந்த கீழ்த்தரமான வசனமோ, அந்த துவேஷ வசனங்களை தாங்கி, போக்குவரத்தை அடைக்கும் சிலையோ என் கண்ணில் படவில்லை. Barbarism, sadism என்று வார்த்தைகளால் வர்ணிக்க முடியாத டில்லி சுல்தான் மாலிக்கபூர் படையெடுப்படுகளையே எதிர்கொண்டு ஶ்ரீரங்கத்தை காப்பாற்றியவர்களுங்கு இந்த சிலைகள் போன்ற சில்லறை விஷயங்களை  கையாள்வது பெரிய விஷயமில்லை. அதனால், இந்த அற்ப விஷயங்கள் பற்றிய சிந்தனையும் எனக்கு அப்போது எழவில்லை. 

இவ்வளவு பெரிய கோபுரம் கீழ் நிற்கிறோமே என்று மலைப்புதான் தோன்றியது. 

கோபுரம் கட்டிக்கொண்டிருந்தபோது, நாலா பக்கமும் திறந்திருந்த ஒரு எலிவேட்டரில் எவ்வித பயமுமின்றி ஏறி, அங்கே கட்டிட வேலைகளை நேரிடையாக பார்வையிட ஏளியிருந்த அழகியசிங்கரை சேவித்திருக்கிறேன். 

தற்போது கட்டி, மேன்மைதங்கிய அமைச்சர் பெருமக்களால் திறப்பு விழாவிற்கு காத்திருக்கும் தஞ்சை பாலம், “எந்த விநாடி உடைந்து விழுமோ?” என்ற பயத்தில் அதன் ஒரு கிலோ மீட்டர் சுற்றளவுக்குள் செல்லவே பயமாக உள்ளது. 

ஶ்ரீரங்கம் என்னும் தீவின் நுழைவு வாசலான கோபுரமும், ஒரிஜினல் ப்ளான்படி விஜய நகரர்களோ, திருமங்கை ஆழ்வாரோ கட்டியிருந்தால், அழகியசிங்கர் அருளிச்செய்ததைவிட  இன்னும் ரொம்ப உயரமாக கட்டியிருப்பார்களோ என்ற வியப்பும்,

இளையராஜா, ஆர்கெஸ்ட்ரா நடத்தி, முப்பது வருஷங்களுக்கு முன்னால், ஒரு கோடி ரூபாய் வழங்கிய அவரது உயர்ந்த பரந்த  எண்ணம் பற்றிய நினைப்பும், ஒரு டீக்கடை ஸ்பீக்கரில் ‘வான் போலே வண்ணம் கொண்டு வந்தாய் கோபலனே’ பாடலும், சுற்றிலும் மிதமான தொடர் மழையும், பூக்கடை மல்லி வாசனையும், மழைக்காக என்னருகில் ஒதுங்கியிருந்த வத்தலான ஆனால் சாந்தமான அழகான பசுவும்,……இவற்றையெல்லாம் என்னால் அழகாக வர்ணிக்க முடியவில்லை. 

கோபுர அடியில்,  குடை விற்றுக்கொண்டுருந்த பெரியவர், “ரொம்ப நேரமா நிக்கிறீங்களே தம்பி. ஒரு குடைய எடுத்துட்டு போய், மழை நின்னப்புறம் திருப்பிக்கொண்டாங்க”. என்றார். ‘முன்பின் தெரியாத நான் அவ்வளவு நம்பிக்கை தரும் அளவா இருக்கிறேன்?’ என்று  மனதுக்குள் வியந்தபோது, “சேஷயைரு பையன்தான நீங்க?” என்றார். 

“இல்லைங்க. என்னை உங்களுக்கு தெரியாது. சும்மா லீவுக்கு வந்திருக்கேன்”

அப்போது கூட, குடையை வாங்கிக்கச்சொல்லி கொஞ்சம் கூட என்னை அவர் வற்புறத்தவில்லை. 

“அதுனால என்ன தம்பி? குடைய எடுத்துட்டு போய் அப்புறம் கொடுங்க”

சென்ற வாரம் சென்னை எக்மோர் வாசலில்,  “Uber பிக்கப் பாயிண்ட் எதுங்க?” என்று ஒரு ஆட்டோ ட்ரைவரிடம் கேட்டபோது, “அங்கின எங்கினாச்சும் நிக்கும் போப்பா. காலங்காத்தால  வண்ட்டாங்க கழுத்தறுக்க” என்று ஒரு திட்டு வாங்கியது ஞாபகத்துக்கு வந்தது. 

“குடையை வெச்சுக்கிட்டு வண்டில போறது கஷ்டம். எனக்கு குடை வேண்டாம். பணம் மட்டும் வெச்சுக்குங்க “ என்று நான் பணம் தர முற்பட்டபோது அவர் அதை வாங்க மறுத்துவிட்டார்.