அத்தைப்பாட்டி

 அத்தைப்பாட்டி 

இரண்டு தலைமுறைகள் வரை எல்லா சமூகங்களிளும் கூட்டுகுடும்பங்களில் ஓரிரண்டு விதவைகள் இருப்பார்கள். ஆனால் எனக்கு தெரிந்த வரை பிராமணர்களை தவிர்த்து வேற எவரும் இப்படி தன் சொந்த குடும்ப பெண்களை மொட்டையடித்து விகாரமாக்கி புறக்கணித்ததில்லை. 

அத்தைப்பாட்டியின் பெயர் சீதா. பிறந்தது 1890s  இல். சரியான வருடம் தெரியாது. நான் அறிந்தவரை மலபாரில் வசதியான குடும்பம் தான். 7வது வயதில் கல்யாணம். கட்டினவனுக்கு  18. அந்த காலத்து வழக்கம் படி பருவம் அடையும் வரை தாய் வீட்டில் தான் வாசம். திருமணமாகி சில மாதங்களுக்கு பிறகு எதோ வியாதி வந்ததாம்.பட்டுன்னு இறந்தான். சீதாவின் தாம்பத்திய வாழ்க்கை முடிந்தது.

ஒன்றும் தெரியாத ஓடி விளையாட வேண்டிய பருவத்தில் சீதா மொழிக்கப்பட்டு நார்மடி உடுத்தப்பட்டு வீட்டில் அடைக்கப்பட்டார். தந்தையின் காலத்துக்கு பிறகு தன் இரண்டு தம்பிகளிடம் தஞ்சம் புகுந்தார். மூத்தவனுக்கு அவ்வளவு வசதி இல்லை என்பதால் இரண்டாம் தம்பியிடம் தான் வாழ்வின் பெரும்பாலான நாட்களை கழித்தார். இவர் தான் வடகரையில் வாழ்ந்த என்னுடைய தாய் வழி தாத்தா.

எனக்கு தெரிந்த நாட்களிலிருந்து இவருடைய வயசான உருவம் தான் ஓர்மை. நான்கு அடிக்கு கீழான படு மெல்லிய, ஒரு சொட்டு கொழுப்பும்  இல்லாத உடம்பும், அதற்கு மேல் உள்ள சாந்தமான முகத்தில் ஆறுக்கு மேல் பற்கள் இருக்காது. ஒரு வாய் சாப்பாட்டை பல நிமிடத்திற்கு மொம்மி உண்பார். முறுக்கு போன்ற கடினமான பண்டங்களை  காப்பியிலோயோ டீயிலோயோ உமிர்த்து மென்மையான பின் வாயில் போட்டுக்கொள்வார். மெல்லிய மேட்டூர் மல் தான் நாள்தோறும் அணிவார். நார்மடி விசேஷங்களுக்கு மட்டும் தான். நெத்தியில் எப்போதும் ஒரு பட்டை விபூதி இருக்கும்.

வருடா வருடம் கோடை விடுமுறையில் மெட்ராஸிலிருந்து வடகரை செல்வோம். 1950களில் அங்கு மின்சாரம் இல்லை. அந்தி நேரம் வந்தால் திண்ணையில்  அமர்ந்துகொண்டு எனக்கு புராண கதைகள் சொல்லுவார். ஏழு வயதில் என் ராமாயணம்  எடுத்துரைத்தல் குடும்பத்தில் பிரபலமானது. அதற்கு அத்தைப்பாட்டியே காரணம்.

வருடத்திற்கு ஒரு முறை கோழிக்கோட்டில் தன்னுடைய மற்றொரு தம்பியிடம் இரண்டு வாரம் இருப்பார். டிக்கெட் வாங்கி கொடுப்பது என் தாத்தா தான். எதோ வீட்டில் இறைந்து கிடைக்கும் சல்லி காசுகளை சேர்த்து அந்த தம்பியின் பெண்களுக்கு எதாவது இனிப்புகளை வாங்கி செல்வார். மற்றபடி அவரால் எது செலவும் ஒன்றும் இல்லை.

விதி சீதாவை சதித்துவிட்டது. இவருடைய பெரியப்பா பெண்ணும் இவரைப்போல் இளம்வயதில் கைம்பெண் நிலையை அடைந்தார். ஆனால் அதற்கு முன்பு ஒரு ஆண் குழந்தையை பெற்றதால் கணவனின் பரம்பரை சொத்தில் குறிப்பிடத்தக்க பங்கு கிடைத்தது. மிக வசதி படைத்த குடும்பத்திற்கு வாழ்க்கை பட்டாலும் ஆண்  குழந்தையின்மையால் சீதாவிற்கு கிடைத்தது ஒரு பெரிய நாமம் தான். இதுதான் அக்காலத்து இந்து தர்மம்.

1958இல் என் தங்கை பிறந்த பின் ஆறு மாதம் எங்களிடம் மந்தைவெளியில் தாயின் உதவிக்காக வந்து இருந்தார். பட்டிக்காட்டில் இருந்தவர் அல்லவா? பட்டணத்து தட்டையான சாலைகளில் நடத்து செல்லவும்,       காய்கறி வியாபாரிகளுடன் பேரம் பேசவும் என்னையும் கூட வர வற்புறுத்துவார். இவருடைய ஒரே பழக்கம் எனக்கு பிடிக்காது. குழாய் அடியில் கையை அலம்பிவிட்டு துடைக்காமல் உதறும்போது முறிமுழுக்க தண்ணீர் தெறிக்கும். 

பாட்டியும் இவரும் எனக்கு தெரிந்த வரையில் சண்டை போட்டதில்லை. குடும்பம் அமைதியாக சுமூகமாக சென்றது தான் என் நினைவு. 1964இல் என் பாட்டி திடீரென்று இறந்தபோது அத்தைப்பாட்டி தேற்ற முடியாத துக்கத்தில் ஆழ்ந்துவிட்டார். 'நான் படுக்கையில் விழுந்தால் யார் காப்பாற்றுவார்கள்' என்ற கவலை அவரை மேலும் சோகத்தில் மூழ்கியது.

பகவான் என்று ஒருவர் இருக்கிறார் அல்லவா? 1966 கோடையில் நான் வடகரை சென்றபோது, என்னிடம் எதுவோ சொல்லவந்து பட்டென்று என்மேல் சரிந்து உடனடியாக உயிர்நீத்தார். தாத்தாவின் ஒரே கருத்து, 'நல்லது'.

மற்ற பெண்களிடமிருந்து அத்தைபாட்டியின் வித்தியாசமான கோலம் என்னை பாதிக்கப்பட்டதாக ஓர்மையில்லை. மாதம் ஒரு முறை நாவிதர் வரும்போது கூட நான் அதை பொருட்படுத்தமாட்டேன். இப்போது 71 வயதில் அந்த அலட்சியத்தை நினைவு கூர்ந்து வெட்கி குனிகிறேன்.

சில வருடங்களுக்கு முன் ஜெயகாந்தனின் சிறுகதை 'யூகசந்தி' படித்தபின் எதோ ஒரு துக்கம் என்னிடமிருந்து பீறிட்டுக்கொண்டு வந்தது. மணிக்கூர் கணக்கா கதறி கதறி கண்ணீர் விட்டேன். அந்த கதையில் வரும் கௌரி பாட்டியம்  என் சீதா-அத்தைப்பாட்டியம்  எவ்வளவு கொடுமைக்கு உட்பட்டிருக்கார்கள்!!  அந்த காலத்து நம் சமூகம் எவ்வளவு உணர்ச்சியற்றது!

இப்பொழுதும் மனசு சரியில்லாதபோது 'யூகசந்தி' வாசித்தால் ஒரு டோஸ் அழுதுவிட்டு மனதில் ஒரு  விதமான நிம்மதி வரும். என் கணக்குப்படி அந்த கதையை 20 தடவையாவது வாசித்திருப்பேன். ஒவ்வொரு தடவையும் ஏதாவது ஒரு விட்டுப்போன புதிய ஒரு நுணுக்கம் கிடைக்கும். இது ஒரு கூடுதலான  வெகுமதி என்று கருதி பூரிப்பேன்.

நான் இங்கே ஒன்றும் புதிதாக எழுதவில்லை. பெரும்பாலான  மதியமர் வீட்டில் கடந்த காலத்தில் ஒத்த நிகழ்ந்த சம்பவங்கள் தான். இதை பற்றி சுயவிமர்சனம் இப்போது செய்வதில் பிரயோஜனம் ஒன்றும் இல்லை. 3 வருடத்திற்கு முன் கைம்பெண்ணான என் சித்தி பெண் மேடையிலிருந்து தன் பெண்ணை தாரை வாத்திக்கொடுத்தாள். கௌரி பாட்டி மெச்சி பாராட்டி நெகிழ்ந்திருப்பார்.  நாம் அவ்வளவு தூரம் வந்துவிட்டோம். இனி எந்த யுகத்திலும் திரும்பி போகவோ ஏன் பார்க்கக்கூட வழியில்லை.

நான் மதியமர் மாதிரி முகநூலில் ஒரு உலகமயமான ஆங்கில குழுவில் இருக்கேன். இங்கு குறைந்தபட்சம் 50 வருடங்களுக்கு முன்னாள் எடுத்த புகைப்படத்தை வெளியிட்டு அது சேர்ந்த கதையை பதிக்கவேண்டும். நான் அத்தைப்பாட்டியின் கதையை போட்டபின் வந்த லைக்குகளையும் கமெண்டுகளையும் பார்த்து, வாழ்நாள் முழுவதும் யாரும் கண்டுகாணாமல் ஒதுங்கி கிடந்த ஒரு அப்பாவி பெண்மணி 50+ வருடங்கள் கழித்து அவர் கதையை உலகம் முழுதும் பரப்பி,  பலர் கேட்டு அனுதாபித்து நெகிழ்ந்ததே என்னுடைய பிரியமான சீதா அத்தைப்பாட்டிக்கு நான் செய்யும் தாழ்மையான அஞ்சலி. இந்த பதிவையும் அதே எண்ணத்துடன்தான் பதிவிடுகிறேன். 

நன்றி.