கோதுலி

 90. கோதுலி (1/3) (சிசீ 8) #ganeshamarkalam

கும்மோணத்துக்குள் ஓடிவந்த காவேரிக்கு ஊரத்தாண்டினதும் தடுப்பணை. அப்பரம் 2ஆப் பிரியும். சின்னதா பிரியும் ஆத்துக்கு காவேரின்னும் அதைவிட 3 மடங்கு பெரீசா சுழிச்சிண்டு ஓடுவதை வீரசோழன்னு பேர். ரெண்டுக்கும் நடூல வீரன் கோவில். வடக்கே ரெம்பப் பெரீசா திருச்சீக்கு முன்னாடியே காவேரீலேந்து பிரிஞ்சுட்ட கொள்ளிடம்.

என்னமோ இதுக்கப்பரம் நீ நீயா இருக்கப் போரதில்லைன்னு காவேரிக்கு பண்ணிட்டாப்போல்.

வீரசோழனோட தெற்கு படுகையிலேயே காலார 7 கிமீ நடந்தம்னா கோவிந்தபுரம் மடம். விட்டல் ருக்மணி கோவில். ஆத்தோரம் நடக்கத் தோதா முழங்கால் வாய்க்காதவா கும்மோணம் மாயவரம் நெடுஞ்சாலை 22இல் போலாம். பஸ் இல்லை ஓலா. திரிபுவனம் திருவிடைமருதூர் பாத்துண்டே வந்தா விட்டல் மகராஜ் கோவில் பிரம்மாண்டமா ரோட்டோரம் மிஸ் ஆகாது. வாசல்ல கார்பரேஷன் வங்கி ATM.

சென்னைலேந்து வரவா மாயவரம் குத்தாலம் தாண்டி திருவாவடுதுறை பாத்துட்டு ஆடுதுறையும் கடந்து வந்தா விட்டல் காட்சி கொடுப்பர். எதுக்கு இதெல்லாம் எங்ககிட்டேனு தோணும். இங்கேதான் வேலை பாக்கரேன்.

என்ன வேலைன்னா? நிறைய இருக்கு. ஆல் இன் ஆல் அப்படீன்னு இல்லை, ஆனா எல்லாத்துலேயும் ஈடுபட்டுண்டு இன்னதுதான்னு இல்லாம. மாசச் சம்பளம். மடத்துக்குள்ளவே பாண்டுரங்கன் கோவில ஒட்டினாப்போல் இருக்கும் ஹாஸ்ட்டலில் தங்கிக்க வச்சு 2 வேளை பிரஸாதச் சாப்பாடு தந்து நன்னா பாத்துக்கரா. மொதல்ல கும்மோணத்துலதான் ஜாகை. அங்கே வேலை வெட்டியொண்ணுமில்லையே, 90களில் இங்கே வேலை ஆரம்பிக்கச்சே மடத்தை ஸ்தாபனம் செஞ்சு விரிவாக்கம் செய்யரச்சே நமக்குமொரு புழப்புக்கு ஆச்சுன்னு வந்துட்டேன். மங்களாவும். ஒருவகையில் தூரத்து சொந்தம். என்னைப் போல் கஷ்டப்படர ஜீவன். 2பேருக்கும் யாருமில்லைன்னு ஆனப்பரம் இந்த இடம்தான் சாஸ்வதம்னு பட்டது. அவளும் சரி நானும் கல்யாணம் செஞ்சுக்கலை. 2பேருக்கும் லவ்வா, கதை அப்படிப் போகுதோன்னு விஷமத்தனமா யோசிக்கப் பிடாது.

“நாராயணா, நீ ஏன் கல்யாணம் செஞ்சுக்கலை?” ஒருநா கேட்டா. “நீ ஏன் செஞ்சுக்கலையோ அதே காரணந்தான்”. “எனக்கு யாரும் பாத்து செஞ்சுவைக்கலை”. “எனக்கும் அதே!” எனக்கு 41, அவள் 43. வேலைன்னா அவளுக்கு ரெண்ட குறிப்பிட்டு சொல்லலாம். படிச்சிருப்பதால் அக்கவுன்ட்ஸ் பாத்துக்கரா. கோவிலைச் சுத்திண்டு பின்னாடி போனா மண் ரோடு அந்தண்டை கோஷாலா இருக்கு. அதில் 10மணிக்குப் போய் டேபிள் பக்கத்தில் உக்காந்துப்பா. வர யாத்ரிகளுக்கு கோஷாலா பத்தி விரிவா சொல்லிட்டு “முடிஞ்சா ஏதாவது டொனேஷன் கொடுத்துட்டு போங்கோ. ஒரு பசுவுக்கு மாசம் 3000 சிலவாரது” தரவா தருவா. விஸிடிங்க் கார்ட் அக்கவுன்ட் நம்பர் தந்து ஆத்துக்கு போய் காணிக்கையா நெட் ட்ரேன்ஸ்ஃபர் செய்யலாம்னும். க்ரெடிட் கார்ட் ஸ்வைபிங்க் மெஷீன் இருக்கு. “வொர்க் செய்யலை கேஷாத்தாங்கோ, வாசல்ல ATM இருக்கே!” “சரி எடுத்துண்டு வரம்”னு போனவா அப்படியே காரில் ஏறிப் போயிடுவா.

என் ஜோலி எல்லாரையும் ஒரு மேற்பார்வை பாத்துப்பது. நிறைய கான்ட்ரேக்டில் பசங்க, மணிபூர், உபி பீஹார்னு. எல்லா ஊர்கள்லேந்தும் பசு. அதுக்குத்தோதா ஆட்கள். ட்ரெயினிங் கொடுத்து மாடுன்னா என்னெல்லாம் செய்யணும்னு சொல்லித்தந்து பாத்துக்கரம். வாட்டசாட்டமா 12 காளைமாடு. வரவா அதுகளோட செல்ஃபீ எடுத்துக்காமப் போனதில்லை. பசுக் கன்னுகுட்டிகள் நிறைய ஆய்ப்போச்சு. பெருமாளோட லீலை. பசுக்கு காளைத் தேவைப் படரதே!

கறந்த பால் பாண்டுரங்கனுக்கு. மஹாபிரஸாதத்துக்குனு. அப்பரம் அநாதாஸ்ரமங்களுக்கு. வியாபாரம் செய்யப் பிடாதுன்னு. மாடுகளுக்கு தீவனம் டொனேஷனா வந்துண்டே. அதே சமயத்தில் அம்பதம்பது மாடா மேய்ச்சலுக்கு அழச்சிண்டு போக மடத்தில் ஓரளவுக்கு இடமிருக்கு. விரசோஷனாத்தோரமா புரம்போக்கு இடமும். அது என்னமோ தெரியல அவுத்து விட்டா குஷாலா எல்லாம் கிளம்பிப் போகும். சமுத்தா திரும்ப கொட்டகைக்கு வந்துடும். ஒத்த ஆளா மேய்ச்சுட்டு வந்துடுவானுவ. காதுமடலில் அடையாளம் உண்டு. ஊர் கெட்டுக் கிடக்கே! ஓட்டிண்டு போய்ட்டா?

ஒரு தினுசா வாழ்க்கை. பூவாவுக்கு வழிதேடிண்டுட்ட திருப்தி. இருந்தாலும் மனசு அப்பப்போ நிலைகொள்ளாம சஞ்சலத்தோட. கும்மோணத்துல எத்தனை கோவில்கள்? வேலை பாக்கரதே ஒரு மடத்தில்தான். நிம்மதிக்கு பஞ்சமான்னு கேக்கலாம். வசதியா நமக்கு வாழ்வு அமையலையேன்னு அப்பப்போ துக்கம் வந்து கவ்விக்கும். ஒருநா மஞ்சுளாவை கேட்டேன்.

“நீ சந்தோஷமா இருக்கயா?” “இது என்ன கேள்வி?” “சொல்லேன்!” “ஓகே. பெரீசா குறைசொல்லன்னு இல்லை. தங்கரத்துக்கு இடமும் வேளைக்கு சாப்பிடவும் தராளே! வேலை ஒண்ணும் நெட்டி முறிக்கலை. இப்படி வாழ்வு அமையாத எத்தனை பேர் தெரியுமோ?” “அதில்லை அப்பப்போ பெரீய காரப் போட்டுண்டு பாண்டுரங்கனை பாக்கன்னு வரா. அவாளப் போலெல்லாம் முடியலைன்னு தோணலையா? அமேரிக்காவுலேந்து வந்த நம்படவா செட்டில் ஆனவா அங்கேயும் இதேமாதிரி கட்டப் போரம்னுட்டு இதுக்கும் 5லட்சம் சவடாலா செக்கா கொடுத்துட்டு போனாளே, நாமளால் அப்படி ஏன் இருக்க முடியலை? 2செட் துணிமணியத் தவிர படுத்துக்கர பாயும் பழைய தலகாணியும் மனசை படுத்தலையா?” “ஆமாம் அப்பப்போ படுத்தும் அதுக்கு என்ன செய்ய? சிலசமயம் நினைச்சுப்பேன். இந்த பசுக்களுக்கு நடக்கர ராஜோபசாரம் மனுஷாளுக்கு பண்ணிக்க முடியலையேன்னு. ரெம்ப யோசிக்கப் பிடாது நாராயணா. வருத்தம்தான் மிஞ்சும்”. ஆமாம்னு அந்தப் பேச்சை அத்தோட முடிச்சிண்டேன். இவளுக்கும் வருத்தம்தான் ஆனா தீர்வுன்னு ஒண்ணு அவளண்டை இருக்காப்போலத் தெரியக்காணம்.

மாசக் கடைசீன்னதும் எனக்கு ஒரு ஜோலி. கும்மோணம் போய் அடுத்த மாசத்துக்கு மளிகைச் சாமான் சொல்லிட்டு வரணம். மொதத் தடவையா என்னை அனுப்பரா. வழக்கமா சுந்தரேசந்தான் போவான். அவனுக்கு உடம்புக்கு முடியலையாம். எங்களுக்கு சப்ளை செய்யரவா திருநாகேஸ்வரத்தில். குப்புசாமி அரிசி மண்டி. சொன்னா எல்லாத்தையும் வாங்கி அரிசியோட அனுப்பிச்சுடுவான். “நானும் வரேன் ஊரில் ஒரு வேலையிருக்கு!” மங்களா. “ஆபீஸ்ல சொல்லீட்டு வா தேடப்போரா.” “சொல்லிட்டேன்”. மடத்து மோப்பெட் எடுத்தூண்டு டபுள்ஸ்.

நன்னாத்தான் இருக்கு. ரெண்டுபேர வச்சு வேகமாவா போகும் TVS 50? மொள்ளப் போவது நன்னா பட்டது, பிரயாணம் நீண்டுண்டு சுகமா. பெண் துணையில்லாம வாழ்ந்துட்டேன். அவளுக்கும் ஆண்துணை இல்லைன்னுதான் ஹேஷ்யம். நிச்சயமா சொல்ல முடியலை. இருக்கர இடத்தில் தள்ளீ உக்காந்துண்டாப்போல் ஆரம்பத்தில் பட்டது. திருவிடைமருதூர் தாண்டரச்சே பிரம்மஹத்தி மாதிரி இஷிண்டுட்டா. கோவிலுக்கு ஏத்த வர்ணனை, மங்களாவ பிரம்மஹத்தீங்கரேன்னு நினைக்கேண்டாம். அவளுக்கென்ன குறைச்சல்!  திருபுவனம் வரச்சே தினம்தினம் நாங்க மோப்பெடில் போராப்போல் நடந்துக்க ஆரம்பிச்சா. அங்கேந்து 4 கிமீதான் நாகேஸ்வரம். ஷார்ட் கட். அதெதுக்குன்னு தெப்பெருமாநல்லூர் வழியா சுத்திண்டு போனம்.

திருநாகேஸ்வரம் கடைத்தெருவில் இறங்கிண்டு “என் வேலையப் பாக்கரேன் நீ உன்னுதை முடிச்சிண்டு இதே இடத்துக்கு வந்துடு”. கப்பு பேங்க் பக்கமா போய் அதுக்குள்ள நுழையரா. நான் குப்புசாமி மண்டில சாமான் லிஸ்ட்டத் தர அவர் கேக்கரார், “அட்ரெஸ் அதேதானே!” ஏன் இப்படிக் கேக்கரார்? “விட்டலும் ருக்மணியும் வீடு மாத்திண்டேவா இருப்பா?” “அதைக் கேக்கலை சார். சுந்தரேசன் வந்தா மடத்துக்கு வாங்கர சாமான்ல மாசாமாசம்.அவர் வீட்டுக்குனு எடுத்து வச்சு ஒரு அட்ரெஸுக்கு அனுப்பச் சொல்வார். அதுக்கு அதே அட்ரெஸ்தானேனு. புதுசா வந்திருக்கீர்” ஆஹான்னு பட்டது. அப்படியெல்லாம் நடக்கரதா? களவாடல். “என்ன யோசிக்கரீர்? சொன்ன இடத்துக்கு மளிகை போயிடும். காதோட காதை வச்சாப்போல். கவலைப் படேண்டாம்”. யோசிச்சேன். “எனக்கு வீடு வாசல் குடும்பம்னு இல்லை. கேஷாத் தர முடியுமா?” கொஞ்சம் யோசிச்சவர் 6 ஐநூறு ரூபாத்தாள மடிச்சு நீட்ட வாங்கி சட்டைப் பையில் வச்சுக்கரேன். ஒரு க்ஷணம்கூட யோசிக்கலை மனசுக்கு உறுத்தலை

“சாமான நாளைக்கு கார்த்தால வண்டீல அனுப்பிக்கரேன் நீங்க போய்க் கோங்கோ”. “மோப்பெட் ஓட்டிண்டு மங்களாவ விட்ட இடத்துக்கு வந்தா நின்னுண்டிருக்கா. “ஏன் இத்தன நாழி?” கேட்டுண்டே ஏறிக்கரச்சே தோளில் கைய வச்சுப் பிடிச்சுண்டு குதிரைல ஏறராப்போல் பண்ணி அப்பரம் யதேச்சயா குனிஞ்சாப்போல் கன்னம் கன்னத்தோடா உரசி. அப்பத்தான் அவ வச்சிருந்த ஹேண்ட் பேக்லேந்து பேங்க் பாஸ் புக் விழ அதுலேந்து ஒரு சின்ன சீட்டு, கேஷ் டெபாஸிட் செஞ்ச கவுன்டர்ஃபாயில். குனிஞ்சு எடுத்து அவகிட்ட தரப்போ 12000 ட்பாஸிட் செஞ்சதா எழுதியிருப்பதை பாக்காம இருக்க முடியலை.

அவளுக்கு ஏது இத்தனை காசு? “அக்கவுன்ட் உன்னுதா?” “ஆமாம்.” “பணம் போட்டியா?” “ஆமாம்”. “எங்கேந்து இத்தனை வரும்படி?” “அதெல்லாம் தெரிஞ்சுக்கணும்னா பக்கத்தில் நல்ல ஹோட்டலா பாத்து ஏதாவது வாங்கிக்கொடு”. போனம் ஒரு பெரிய நெய்ரோஸ்ட் சாப்டுண்டே சொல்ரா. கோஷாலாவுக்கு வரும் கேஷ் டொனேஷன்லேந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமா ரசீது கொடுக்காம லவுட்டினதாம் “இத்தனை ஒரே மாசத்துலேயா?” “இல்லை 2 மாச கலெக்ஷன்”. தோசைக்கு காசு தரப்போ என்னண்டை இருந்த 3000 பாத்துட்டு ஒரு நமுட்டுச் சிரிப்பு. நீயும் சத்யசீலனில்லைனு லுக் விட்டுண்டே.

அன்னைக்கு வந்துட்டம். அவளுக்கு கோஷாலா போணம் நான் ஆபீஸில் போய் மளிகை எப்ப வரும்கிர விவரம் சொல்லணும். வெவ்வேற திசைகளில் போனாலும் ஒருத்தரை ஒருத்தர் பார்வையிலேந்து விலகர வரைக்கும் திரும்பித் திரும்பி பாத்துண்டே. அதில் 2பேர் கண்கள்லேயும் ஒரு கூட்டுக் களவாணித்தனம் தெரிஞ்சது. இனம் புரியாத கிளர்ச்சி. வாழ்க்கை சட்னு கலர்ஃபுல்லா மாறிட்டாப் போல். திருட்டுத்தனமா சம்பாதிப்பது ஒரு பெண்ணோட ஸ்பரிசத்தைவிட இத்தனை கிளுகிளுப்பை தருமா என்ன? அது பாண்டுரங்கனுக்கே வெளிச்சம்.

அன்னைக்கு சாயங்காலம் 5 இருக்கும் நாமளும் ட்யூடி முடியரத்துக்குள் கோஷாலாவுக்குப் போய் மங்களாவப் பாக்கலாம்னு போரேன். இப்பெல்லாம் நிறைய பசுக்களாகிடுத்து. கோஷால கட்டடம் தவிர இன்னும் பல இடங்களில் கும்பலா மாடுகள். அந்தண்டை ஆத்தங்கரையில் ஒரு 100 மாடுகள் மேய்ச்சலில். யாரு கூடப் போய்ருக்கான்னு பாத்தா நம்ப கோபால்தான். துரக்க கம்போட தலைல துண்டைப் போட்டுண்டு. பொழுது சாயர நேரம். எல்லா மாட்டையும் திருப்ப கொட்டாய்க்கு பத்தி விடுவன். பாக்கரத்துக்கு நன்னா இருக்கும். மங்களாவப் பாக்கலாம்னு கிளம்பினவன் ஆத்துப் படுகைப் பக்கமா போரேன். என்னைப் பாத்துட்ட கோபாலன் கைய ஆட்டி “இங்கே வாங்க நாராயணன் சார்”. 

“என்ன எனக்கு உதவிசெய்ய வந்தீங்களா?” “எனெக்கென்ன மாட்டைப் பத்தித் தெரியும். சும்மாத்தான்”. “பாத்துட்டே இருங்க மாடுங்க அதுகளா ஒண்ணா சேர்ந்துக்கும். கோஷாலா பக்கமா மொள்ள நடக்க ஆரம்பிச்சுடும். அதுங்களுக்கு இருக்கும் அறிவு மனுஷங்களுக்கு கிடையாது”. சொன்னாப் போலவே பொழுது சாயச்சாய ஓட்டிண்டு வந்த மாடெல்லாம் ஒருசேர மொள்ள மடத்துக் கொட்டகையை நோக்கி பிரயாணப் பட்டது. “வாங்க நாமளும் போவம்.” ஒரு 500மீட்டர் நடக்கணும். அதுங்களுக்கும் எங்களுக்கும் நல்லது.

ஆத்தங்கரை, மணல் பகுதி, காய்ஞ்ச வயலினூடே மொள்ளவும் வேகமாவும் ஒருசேர நடந்து போரப்ப அவா கால்குளம்பு பட்டு மேல்மண்ணு தூசி. அந்த வீரசோழன் ஆத்தங்கரைக் காத்தில் தரைலேந்து எழும்பி ஆளுயரத்துக்கு. கோபாலனுக்கு பழக்கம், எனக்கில்லை. மூக்கைப் பொத்திக்கரேன். “சார் அப்படிச் செய்யாதிங்க!” “ஏன்? தும்மல் வருமே”. “அதெல்லாம் வராது. அப்படியே சுவாசிச்சா உடம்புக்கு நல்லது”. ஆமாம் தும்மலே வரலை.

ஆனா காம்பவுண்டுக்குள் ஒவ்வொண்ணா எல்லா மாடும் நுழைஞ்சு போரத்துக்குள் என் மனசில் தீவிரமா ஒரு எண்ணம் தோணினது என்னமோ வாஸ்த்தவம். கார்த்தால திருநாகேஸ்வரத்தில் லஞ்சமா 3000 வாங்கிண்டது மாபாதகம். சொச்சப் பணத்தை கோவில் உண்டீல போடுடணும், இனிமேல் இப்படி செய்யவேப் பிடாது. அந்த பாண்டுரங்கன் இத்தனை நல்ல வாழ்க்கையை அவனுக்கு சேவகமா செய்யட்டும்னு அமைச்சுத் தந்தது போதாதுன்னு அவன் பணத்தையே சின்னதா சுருட்டி தனியா வச்சுண்டு என்னத்தை அனுபவிச்சுடப் போரம்னு பட்டது. இந்த கோதுலி சுவாசிச்சது என்னை நல்வழிப் படுத்திட்டதோ? அப்ப கோஷாலாவுலேயே அத்தனை நாழி உக்காந்திருக்கரவளும் திருந்திடுவா.