துணை

 துணை

R.C. Natarajan

“என்னங்க, கொஞ்சம் தலை சுத்துற மாதிரியிருக்கு,” காலை எட்டு மணி டீவி நியூஸ் பார்த்துக்கொண்டிருந்த வீணா கூறினாள்.

“அப்படியே சோஃபால சாய்ஞ்சு கண்ணை மூடிக்க. பித்தமா இருக்கும். டாக்டருக்கு சொல்றேன்,” கதிரேசன் ஆதரவாக கூறினார். “வேணுன்னா கோசலைகிட்ட சொல்லி இஞ்சி சுரசம் செய்ய...”

அதற்குள் வீணா நிலைகுலைந்து சோஃபாவிலிருந்து விழுந்தாள்.

“ஐயோ, வீணா! என்னாச்சு உனக்கு? டேய் ரமேஷ்!” கதிரேசன் கத்தினார்.

“ஐயா?” என்று ஓடி வந்த டிரைவர், “ஐயய்யோ! அம்மாக்கு என்ன ஆச்சு?”

சத்தம் கேட்ட வெளியே வந்த வயதான சமையல் உதவி கோசலை ஓடி வந்து வீணாவின் தலையை தூக்கினாள். “வீணாம்மா?” என்று அவள் நாடியை பிடித்து பார்த்தாள்.

“டாக்டரை கூப்பிடுடா,” கதிரேசன் தவித்தார்.

“ஐயோ, வீணாம்மா!” கோசலை அலறினாள். “இப்படி விட்டுட்டு போயிட்டீங்களே!”

“என்ன சொல்றே,” கதிரேசன் அலறினார்.

“நாடி நின்னுடுச்சு ஐயா. எல்லாம் வெளில வந்துடுச்சு. டாக்டர் வர்ற வரைக்கும் கொஞ்சம் வெளிய இருங்க. கழுவனும்.” எழுந்து அவசர அவசரமாக உள்ளே சென்றாள்.

பத்து நிமிடத்தில் டாக்டர் வந்து சோதித்துவிட்டு, “உயிர் இல்லை. மாஸ்ஸிவ் கார்டியாக் அர்ரெஸ்ட். ஆஸ்பத்திரிக்கு எடுத்து போறதுல பிரயோஜனம் இல்லை, சார்.”

“அவளுக்கு எந்தவிதமான ப்ராப்ளமும் கிடையாதே டாக்டர்?”

“புரியுது சார். எல்லா அட்டாக்கும் சொல்லிட்டு வர்றதில்லை. இந்த மாதிரி சில கேஸ்களும் உண்டு. நான் சர்ட்டிஃபிகேட் எழுதித் தர்றேன். தேவையா இருக்கும்.”

கதிரேசன் வீணாவின் அருகே அமர்ந்து, அவள் கையை பிடித்துக்கொண்டு அழுதார்.

இதற்குள் வாட்ச்மேன் செய்தியை பரப்பிட, அக்கம்பக்கத்திலிருந்து மக்கள் வரத்துவங்கினர். 

கதிரேசன் வாசல் திண்ணையில் சேரில் அமர்ந்துகொண்டார்.

“அம்மாதான் ஐயாக்கு ஒரே துணை.” கோசலை வேலைக்காரி அஞ்சலையிடம் விவரித்தாள். “கல்யாணம் ஆகி இருபத்தெட்டு வருஷ தாம்பத்தியம். அவ்வளோ சந்தோஷமா இருந்தாங்க.”

“குழந்தை?” அஞ்சலை அழுகைக்கு நடுவே கேட்டாள்.

“கடவுள் அந்த அருள் குடுக்கல. பாவம். ஆனா எவ்வளவு அன்பா இருந்தாங்க. அவருக்கு அடிபட்டா அம்மாக்கு வலிக்கும். அவங்களுக்கு சளி பிடிச்சா அவரு தும்முவாரு.”

“இப்படி திடீர்னு போவாங்களா?” அஞ்சலை குமுறினாள். “அவங்க இல்லாம ஐயா இனிமே எப்படி இருப்பாரு?”

பலர் வந்து துக்கம் கதிரேசனிடம் விசாரித்துவிட்டு சென்ற வண்ணம் இருந்தனர். 

சில நண்பர்கள் அவருடன் அமர்ந்து அவருக்கு ஆறுதல் கூறிக் கொண்டிருந்தனர்.

வீணாவின் உறவினர்கள் வந்து சேர்ந்து ஹாலில் அவளைச் சுற்றி அமர்ந்து அழுதனர். 

கதிரேசனின் உறவினர்கள் சின்ன சின்ன குழுக்களாக நின்று கவலைபட்டனர்.

“எப்படி அவங்க இல்லாம இருக்கப் போறாரு?”

“எப்படி தாங்கிக்கப் போறாரு?”

“அவங்கதான் இவருக்கு எல்லாமே. பாவம். ஒரு கை ஒடிஞ்ச மாதிரதான்.”

“இவரு தற்கொலை எதுவும் பண்ணிக்காம இருக்கணுமே...” 

ஐயர் ஒருவர் தன் சகாக்களுடன் வந்து அந்திமச் சடங்குகளுக்கான ஆயத்தங்களை செய்துக்கொண்டிருந்தார்.

அக்கம் பக்கத்திலிருந்து தெரிந்தவர், தெரியாதவர்கள் என வரத்துவங்கினர்.

“அம்மா எங்க புள்ள வைத்தியத்துக்கு பணம் கொடுத்து உதவினாங்களே. அந்த தெய்வத்துக்கா சாவு?” தோட்டக்காரன் மனைவி அழுதாள்.

“எனக்கு உடம்பு சரியில்லைன்னுட்டு கஷாயம் காய்ச்சி கொணாந்து குடுத்தாங்களே. அந்த மனசு வேற யாருக்கு வரும்?” காய்கறி விற்பவள் கலங்கினாள். 

“என் பையனை படிப்புக்கு வருஷா வருஷம் தெய்வம் மாதிரி பணம் கொடுத்து உதவினாங்க. இனி யாருக்கிட்ட போய் கேப்பேன்?” யாரோ ஒருத்தி அங்கலாய்த்தாள்.

“என் பொண்ணு கண்ணாலத்துக்கு ஐயாயிரம் குடுத்தாங்க. அவங்க ஆசில அவ நல்லாயிருக்கா,” ஒருத்தி கலங்கினாள்.

“கொழந்தை இல்லை, கொழந்தை இல்லைன்னு இந்த ஊருக்கே அம்மாவா இருந்துட்டு போயிட்டாளே மகராசி,” ஒருத்தி ஒப்பாரி வைத்தாள்.

“ரமேஷ், ஐயரை கூப்பிடு.”

ஐயர் ஓடி வந்தார். “கூப்பிட்டேளாமே? எல்லா ஏற்பாடும் பணணியாச்சு. சொல்லுங்கோ.”

“பிணத்தை எத்தனை மணிக்கு எடுக்கப் போறீங்க?”                                

                                          —-ooo—-