வொய்ட் லைஸ்

 வொய்ட் லைஸ் (சிறுகதை)

==========================

(ஆசிரியர் - விஜய சாரதி)

“அப்பா.. அப்பா.. இன்னிக்கு எனக்கு ஸ்கூல் லீவு..! நீங்களும் ஆஃபீஸ் லீவ் போடுங்கப்பா..! நாம ரெண்டு பேரும் ஜாலியா விளையாடலாம்…!” ராஜேந்திரனிடம் கெஞ்சி கொண்டிருந்தான் அர்ஜுன்.

“சரி… சரி… நான் லீவ் வாங்க ட்ரை பண்றேன். பொறுமையா இரு” என்றான் ராஜேந்திரன். 

“ஹைய்யா ஜாலி..! அம்மா… அம்மா… நீயும் இன்னிக்கு வேலை செய்யாதம்மா… ஸ்விக்கில ஆர்டர் பண்ணிட்டு ஜாலியா இருப்போம். சாயந்தரம் பீச்சுக்குப் போலாம்” அடுத்ததாக அம்மா கலைச்செல்வியிடம் தன் கோரிக்கையை முன்வைத்தான்.

“இப்போ எதுக்கு உங்கப்பாவை அனாவசியமா லீவு போட சொல்றே? இதுல என்னையும் வேலை செய்யாதேன்னு சொல்றே” கலைச்செல்வி அர்ஜுனை முறைத்தாள்.

“இல்லம்மா… லாக்டவுன் எனக்கு போர் அடிச்சிடுச்சு. வீட்டுலேயே இருந்தாலும் நீங்க ரெண்டு பேரும் எப்போ பார்த்தாலும் கம்ப்யூட்டர் முன்னாடியே உக்காந்துட்டு இருக்கீங்க. ஒரு நாளாவாது நாம எல்லாரும் சேர்ந்து விளையாடலாம்”

“அப்பாவும் புள்ளையும் என்ன வேணா பண்ணிக்கோங்க… என்னை ஆளை விடுங்க” என்றாள் கலைச்செல்வி.

ராஜேந்திரன் ஐ.டி நிறுவனமொன்றில் பணி புரிபவன். தற்போது கொரோனா காரணமாக வொர்க் ஃப்ரம் ஹோம். நல்ல சம்பளம்தான் என்றாலும் வீட்டு லோன், கார் லோன், சுற்றுலா செல்ல வாங்கிய பர்சனல் லோன் என்று அகலக்கால் வைத்ததில் மாதக்கடைசியில் சற்று சுணக்கம் வரும். இது தவிர ஊரில் இருக்கும் தாய், தந்தையருக்கு வேறு மாதாமாதம் பணம் அனுப்பவேண்டும். 

இதையெல்லாம் கவனித்த கலைச்செல்வி வீட்டிலிருந்தே உடைகள் விற்கும் ரீசெல்லிங் பிஸினஸ் நடத்தி வந்தாள். கிடைத்த வருமானம் மாதக்கடைசியைச் சமாளிக்க மட்டுமல்ல, கூடுதலாகச் சேமிக்கவும் உதவி செய்தது.

ராஜேந்திரன் தன் மேனேஜருக்கு ஃபோன் செய்தான். ராத்திரியிலிருந்து லேசாகக் காய்ச்சல் இருப்பதாகக் கூறி இரண்டு முறை இருமிக் காட்டினான். அலுவலகத்தில் அப்போதுதான் ஒரு ரிலீஸ் முடிந்திருந்ததால் வேலை அதிகமில்லை. அதனால் மேனேஜரும், ‘எதுக்கும் கொரோனா டெஸ்ட் ஒண்ணும் எடுத்திரு’ என்று இலவச ஆலோசனையோடு லீவு கொடுத்தார்.

“ஏம்பா, என் கூட விளையாட போறேன்னு சொல்லிட்டே லீவு கேக்கலாமேப்பா… எதுக்குக் காய்ச்சல்னு பொய் சொன்னே?”

“ஹாஹா… உன் கூட விளையாடப் போறேன்னு உண்மைய சொன்னா எனக்கு லீவு கிடைக்காது…. உதைதான் கிடைக்கும். அதுதான் காய்ச்சல்னு பொய் சொன்னேன்” கண்சிமிட்டி சிரித்தான் ராஜேந்திரன். 

“அம்மா.. இந்த அப்பாவ பாரு..! பொய் சொல்லி லீவு வாங்கறாரு”

“ஆஃபீஸ்ல லீவு வேணும்னா இப்படித்தான் பொய் சொல்லனும்டா அர்ஜுன். இல்லைன்னா லீவு கிடைக்காது” என்றாள் கலைச்செல்வி.

“அப்போ பொய் சொன்னா தப்புன்னு நீ சொன்னியே?”

“இதுக்குப் பேரு வொய்ட் லைடா கண்ணா... அதாவது, அடுத்தவங்களுக்குக் கஷ்டம் எதுவும் கொடுக்காத பொய். இதெல்லாம் தப்பு கிடையாது”

“எனக்குப் புரியலேம்மா” அர்ஜுன் குழப்பத்துடன் மலங்க மலங்க விழித்தான். 

ஆமா, உனக்கு ஒண்ணாம் கிளாஸு படிக்கும் போதே எல்லாம் புரியனும். போ, போய் உங்கப்பாவோட விளையாடு” என்று அனுப்பிவைத்தாள் கலைச்செல்வி. அப்பாவும் பிள்ளையும் கம்ப்யூட்டரில் கேம்ஸ் விளையாட ஆரம்பித்தார்கள்.

கலைச்செல்வி லேப்டாப்பை ஆன் செய்து தன் வேலையை ஆரம்பித்தாள். முதலில் டெஸ்க்டாப்பில் இருந்த பிள்ளையாரை வேண்டிக்கொண்டு ப்ரௌஸரைத் திறந்தாள். முகநூல், இன்பாக்ஸ், வாட்ஸ் அப் எல்லாவற்றையும் திறந்து வைத்துக் கொண்டாள். பல பெண்கள் குரூப்புகளில் அவள் உறுப்பினராக இருந்தாள். ஒவ்வொரு குரூப்பிலும் பல பேரோடு உரையாடி, அவர்களை நட்பாக்கிக் கொண்டு, அவ்வப்போது புதிய சேலைகள், சுடிதார்கள், குழந்தை உடைகள் என்று போஸ்ட் போட்டு, அவர்கள் தரும் ஆர்டரை குஜராத்தில் இருக்கும் ஒரு ஹோல்சேல் வியாபாரிக்கு அட்ரஸோடும், பணத்தோடும் அனுப்பவேண்டும். துணி டெலிவரியை ஹோல்சேல் வியாபாரி பார்த்துக் கொள்வார். இது நாள் வரை எந்தப் பிரச்சனையும் இன்றி சுமூகமாகப் போய்க் கொண்டிருக்கிறது பிஸினஸ்.

தனக்கு ஆர்டர் கொடுத்தவர்கள் பணத்தை அனுப்பிவிட்டார்களா என்று வங்கி ஸ்டேட்மென்ட்டோடு ஒப்பிட்டு சரி பார்த்துக் கொண்டு, ஆர்டர்களை வரிசையாக வாட்ஸ்அப்பில் அனுப்பி வைத்தாள். அடுத்ததாக, ஆர்டர் தருவதாகச் சொன்னவர்களைத் தொடர்பு கொண்டு ஃபாலோ அப் செய்ய ஆரம்பித்தாள்.

அபிராமி, கலைவாணி, குமுதா… லிஸ்டில் இருந்த ஒவ்வொருவருக்கும் போன் செய்து பேசினாள். அவளிடம் பேசியவர்கள் பெரும்பாலும் பணம் அனுப்புவதாகச் சொன்னார்கள். அல்லது அடுத்த மாதம் வாங்குவதாகச் சொன்னார்கள். 

அடுத்தது வர்ஷினி… ஹா, வர்ஷினி..! எட்டாயிரம் ரூபாய்க்கு உடைகள் வாங்குவதாகச் சொல்லியிருந்தாள். வேண்டிய உடைகளைத் தேர்வு கூட செய்தாகிவிட்டது… ஆனால், பணம்தான் அனுப்பவில்லை. எட்டாயிரம் ரூபாய் ஆர்டர் முடித்தால் நல்ல கமிஷன் கிடைக்குமே….!

வர்ஷினிக்கு எட்டாயிரம் ஒன்றும் பெரிய தொகையில்லை. ஒரு MNC-ல் பெரிய பதவியில் இருப்பவள்… ஐந்திலக்கச் சம்பளம். எப்போதும் ஆர்டர் கொடுத்தவுடன் பணம் அனுப்பிவிடுவாள். ஆனால், இந்த முறை என்னவோ தெரியவில்லை, வாட்ஸ்அப்பிலும் முகநூல் இன்பாக்ஸிலும் தொடர்பு கொண்டும் வர்ஷினி பதிலேதும் சொல்லவில்லை. நேரடியாக ஃபோன் செய்து பேசிவிட வேண்டியதுதான். 

“ஹலோ.. வர்ஷினி மேடமா? நான் கலைச்செல்வி பேசறேன்”

“சொல்லுப்பா”

“டிரஸ் வாங்கறதா சொல்லி செலக்ட் பண்ணி வெச்சீங்க… பணம் அனுப்பிட்டா நான் ஆர்டரை ப்ராஸஸ் பண்ணிடுவேன். தீபாவளி டைம் பாருங்க மேடம், அப்புறம் நீங்க செலக்ட் பண்ண டிரஸ் கிடைக்கலன்னா என்னை குறை சொல்லாதீங்க”

“உம்… இப்போ டிரஸ் எதுவும் வேண்டாம்ப்பா…. காஸ்ட்லியா இருக்குன்னு ஹஸ்பென்ட் சொல்லிட்டாரு”

“என்ன மேடம்… உங்க ரேன்ஜுக்கு எட்டாயிரம் எல்லாம் காஸ்ட்லியா?”

“ஹூம்…என்ன பண்றது? ஹஸ்பென்ட் சொன்னா கேட்டுத்தானே ஆகனும். அவரு பர்மிஷன் கொடுத்த பிறகு நானே கால் பண்றேன்” தொடர்பு துண்டிக்கப்பட்ட சப்தம் கலைச்செல்வியின் காதுகளை அடைந்தது.

“என்ன கலை..? டல்லா உக்காந்துருக்கே?” ராஜேந்திரன் குரல் கேட்டபின்பே சுயநினைவிற்கு திரும்பினாள் கலைச்செல்வி.

“ஹஸ்பென்ட் துணி வேண்டாம்னு சொல்லிட்டாராம்… அதனால ஒருத்தி துணி வாங்கமாட்டேன்னு சொல்லிட்டா. இத்தனைக்கும் லட்சத்தி சொச்சம் சம்பளம் அவளுக்கு”

“அதுக்கென்ன பண்றது… அவங்களுக்கு என்ன பணக்கஷ்டமோ?”

“பணம் இல்லைன்னா அதை நேரடியாவே சொல்லிடுவாங்க.. அடுத்து வர்ற மாசத்துல வாங்கிப்பாங்க. ஹஸ்பென்ட் நோ சொன்னதாலேதான் இந்தம்மா துணி வாங்கலை. என்ன வேலையில இருந்தாலும், எவ்வளவு சம்பாதிச்சாலும், எல்லா இடத்துலயும் ஆணாதிக்கம்தான்” கலைச்செல்வியின் குரலில் சிறிது கோபம் இருந்தது.

“எல்லாரையும் அப்படி பொதுவா சொல்லமுடியுமா? இப்போ என்னையே எடுத்துக்கயேன். அர்ஜுன் பொறந்ததும் நீ வேலைக்குப் போகலைன்னு சொன்னே… நான் கம்பெல் பண்ணாம சரின்னு சொல்லலை? அப்புறம் வீட்டு நிலைமையைப் புரிஞ்சுண்டு நீயே பிஸினஸ் பண்றேன்னு சொன்னே… அதுக்கும் நான் பர்மிஷன் தந்தேன், இல்லையா?”

ராஜேந்திரனின் வாதம் கலைச்செல்விக்குப் பிடிக்கவில்லை. “அது என்ன பர்மிஷன் தர்றது? நீங்க ஆஃபீஸ் போக நானா பர்மிஷன் கொடுத்தேன்? இதைத்தான் ஆணாதிக்கம்னு சொல்றது. ரெண்டு பேரும் படிச்சிருக்கோம்... ரெண்டு பேரும் சம்பாதிக்கிறோம். தட்ஸ் இட்.”

“ஹலோ… அங்க சுத்தி இங்க சுத்தி இப்போ என்கிட்டயே வந்தாச்சா? காரு, ஏசி, ஃபாரின் வெக்கேஷன் எல்லாம் என்ஜாய் பண்றல்லே? காசு எங்கேயிருந்து வருது.. எல்லாம் என் சம்பளம்தானே? 

“ஓ.. அப்படி போகுதா கதை? மாசாமாசம் உங்கப்பா, அம்மாவுக்குப் பணம் அனுப்பறீங்களே? அது எங்கேயிருந்து வருது? ஏன், எங்கப்பா, அம்மாவும் கூடத்தான் வயசானவங்க.. அவங்களுக்குப் பணம் அனுப்ப விட்டீங்களா? கட்டி குடுத்துட்டா அப்புறம் பணமெல்லாம் புகுந்த வீட்டுக்குதான்னு உங்கம்மா சொன்ன போது தலையாட்டினவர்தானே நீங்க?”

“கலை… என்னைப் பத்தி என்ன வேணும்னாலும் பேசிக்கோ.. எங்கம்மா பத்தி பேசறதுக்கு உனக்கு எந்தத் தகுதியும் கிடையாது?”

“உங்கம்மா என்ன அவ்வளவு உசத்தியா? ஊரு உலகத்துல இல்லாத அம்மா”

“ஆமாண்டி, எங்கம்மாதான் உலகத்துலேயே உசத்தி…! எங்க குடும்பம்தான் எனக்கு முக்கியம். உங்க குடும்பம் போலவா எங்க குடும்பம்?”

அடுத்தடுத்து வார்த்தைகள் தடித்து, குரல்கள் உயர்ந்தன. மனதுக்குள் அடக்கி வைத்திருந்த பல வருட மனஸ்தாபங்களை இருவரும் வெளியில் வீசி எறிந்து ஒருவரை ஒருவர் காயப்படுத்திக் கொண்டனர். அமைதியான வீடு சிறிது நேரத்தில் போர்க்களமாயிற்று. இறுதியில் ராஜேந்திரன் படுக்கை அறைக்குள் புகுந்து கதவைப் படாரென சார்த்திக் கொள்ள, கலைச்செல்வி ஹாலில் இருந்த சோபாவில் அழுதுகொண்டே படுத்துக் கொண்டாள்.

அர்ஜுன் அம்மாவின் கைகளைப் பிடித்து ஆட்டிக் கொண்டே, “அம்மா… சண்டை போடாதம்மா… மொதல்ல சாப்பிடுவோம். ஸ்விக்கி சொல்லு. அப்புறம் பீச்சு போகலாம்” என்றான்.

“போடா அந்தப் பக்கம்” என்று கலைச்செல்வி கைகளை வீச தரையில் பொத்தென்று விழுந்து அவனும் அழ ஆரம்பித்தான்.

இதற்கிடையில்….

“வர்ஷினி… யாரது ஃபோன்ல?”

“பேஸ்புக்ல டிரஸ் விக்கறவங்க, டார்லிங்” வர்ஷினி சலிப்புடன் கூறினாள்.

“உனக்கு டிரஸ் வேண்டாம்னா வேண்டாம் சொல்லு… எதுக்கு நான் வேண்டாம்னு சொன்னதா பொய் சொன்னே?”

“ஏதோ வாங்கலாமேன்னு டிரஸ் செலக்ட் பண்ணேன்… அப்புறம் நேரா கடைக்கே போயி தீபாவளி ஷாப்பிங் பண்ணலாம்னு தோணிச்சு… நானும் ஒரு வாரமா பதில் சொல்லாம இருக்கேன், அந்த செல்லர் புரிஞ்சிக்காம மெஸேஜா அனுப்பிச்சு கொல்றா. அதான் உங்க பேரை சொன்னேன். இப்படி சொல்லிட்டா இனிமே தொந்தரவு பண்ணமாட்டா”

“நேரடியாவே துணி வேண்டாம்னு சொல்ல வேண்டியதுதானே?”

“ஏன் டென்ஷனாறீங்க? இதெல்லாம் வொய்ட் லைஸ் டார்லிங்…. யாருக்கும் ஒரு பிரச்சனையும் வராது” என்று சிரித்தாள் வர்ஷினி.

(முடிந்தது)