பிரதக்ஷணம்-

 பிரதக்ஷணம்-ganesh

மயிலப்பூர் கபாலி கோவில் வந்திருக்கேளா? மிந்தா நேத்து திருவாதிரைன்னுட்டு ஏகப்பட்ட கூட்டம். ஆனா சாயங்கால அபிஷேகத்துக்கு அத்தனை முட்டித் தள்ளலை. வந்துண்டும் போயிண்டும் இருந்ததா. சுத்தமா வச்சிருக்கா. நீங்க எப்போ வந்தாலும் என்னைப் பாக்கலாம். நடை சாத்தியிருந்தாலும்.

கிழக்கு ராஜகோபுரத்துக்கு அடீலே இல்லை இந்தண்டை குளத்துக்கு பக்கம் கனகதாரா ஸ்தோஸ்த்திரம் பளிங்கில் பொறிச்சு வச்சிருக்காளே அதுக்காண்டை. படுத்திண்டிருப்பேன். இப்பெல்லாம் சித்தே ஜாக்கிரதையா இருக்க வேண்டியிருக்கு. அன்னைக்கு அப்படித்தான் ஒரு மாமி தத்தக்கா புத்தக்கான்னு நடந்துண்டே வந்து வாலை மிதுச்சுட்டா. நான் அலரினதைவிட மாமி அலரினது இன்னும் பரிதாபமா கேட்டது. மிதிச்ச காலை எடுக்கணும்னுட்டு இன்னொரு காலை சரியா பதிச்சுக்காம இதையும் தூக்கவே தடுமாறி தொப்புன்னு கருங்கல் தரையில் உக்காந்துண்டா. பம்மில் ஊமைக்காயத்தோட போச்சு. இல்லை ஹிப் எலும்பு முறிஞ்சு படுத்த படுக்கையா கிடந்திருப்பா. ஆபரேஷன், கம்பி வச்சு போல்ட் போடன்னு ஆயிருக்கும்.

கபாலி கோவிலில் பூனை வளர்க்கரான்னு நினைச்சுக்கப் பிடாது. இப்படியும் அப்படியும் போயிண்டிருந்தவன் இங்கே சௌரியமா படவே பெர்மனெட்டா வந்துட்டேன். அந்தப் பக்கம் ஸ்டோர், கிச்சன் இருக்கவே எலி ஓடும். அதுக்கு பூனை இருந்தா நல்லதுன்னு யாரும் விரட்டலை. என்னைப் பாத்துட்டு எலியெல்லாம் ஓட்டம். சாப்பிடக் கொள்ள எதுவோ கிடைச்சுடறதுன்னு வச்சுக்கோங்கோ.

கோவில்லேயே, முழுநாளும் கிடப்பயான்னா இல்லை. கோவில் ஹெட்குவாட்டர்ஸ் மாதிரி. நினைச்சா இப்படீ உலாத்திட்டு வருவேன். சித்தே போனா கிரி ட்ரேடர்ஸ். அது வாசலில் இருப்பேன். அந்தண்டை ராஸி சில்க்ஸ். ரெம்ப நாளா ஜவுளிக்கடை. ரோட்டைக் கிராஸ் பண்ணிப் போனா கற்பகாம்பா மெஸ். ரெண்டுவாட்டி நிர்வாகம் மாறிடுத்து. மாசாமாசம் ரேட்ஸ் அதிகப்படுத்திடுவா. வாங்கி கொட்டிக்கன்னு ஜனம் இருந்துண்டுதான் இருக்கு. 

சாவகாசமா கிழக்கு மாட வீதீலே போய் சித்ரக்குளம்தெரு முனையில் ரோஸ்மில்க் ஷாப், என்னைப் பாத்துட்டு பாய் பழைய ஷேவிங்க் கப்பில் பால் வைப்பன். கருமமேன்னு குடிச்சுட்டு ரிவெர்ஸில் வந்தா பிச்சுத்தெருவில் மாமி டிபன் ஸ்டால். இந்தண்ட ரத்னா கபே, வசந்தா பவன்னு களைகட்டிண்டு. அப்புரம் திரும்ப ராஜகோபுரத்துக்கு வந்துட்டா ஆச்சு. இப்போ பக்தகோடிகள் பாதரக்ஷை ஃப்ரீயா வச்சுக்க இடம் இருக்கு. அதில் சுப்புண்ணி வேலை செய்யரான். பிறவியிலேயே ஊமை. என்னைப் பாத்ததும் அவனால் முடிஞ்சமட்டுக்கு “மியாவ்” கொடுப்பான். சகிக்காது. இருந்தாலும் என்னை குஷிப்படுத்தத்தான் அப்படி செய்யரான்னு நானும் பதிலுக்கு “மியாவ்” செஞ்சுட்டு கோபுர வாசலுக்கு வந்துடுவேன்.

வாசல்லே பூக்காரி ஒருத்தி ஜம்பமா அழுத்தி உக்காந்திண்டிருப்பா. என்னைப் பாத்தா அவளுக்கு ஆகாது. அவள் வாடிக்கையாளர் யாரவது வரச்சே குறுகே நான் போயிடுவேனாம், அவா மனசு மாறி வேற பூக்காரி கிட்டே போயிடுவாளாம். “சூச்சூ”ன்னு விரட்டுவள். லேசா கால் நகத்தாலே கீரினா தாங்குவளா? போட்டம் பாவம்னு.

எனக்கு நேர பிள்ளையார். அங்கே மட்டும் எப்பவும் 10 பேராவது. அவரை கண்டுக்காம உள்ளே யாரும் போமாட்டா. சுத்திண்டு போன சிங்காரவேலன். கொடிமரம் தாண்டிப் போனா க்யூ ஆரம்பிக்கும். முதலில் கற்பகாம்பாளை பாத்துட்டுத்தான் கபாலிகிட்டே போமுடியும். ஏன் அப்படி? அப்படித்தான் அனுப்பரா. முதலில் ஈஸ்வரனைத்தான் பாக்கணும்னு பிடிவாதமா இருப்பவா நுழைஞ்சு போயிடுவா. அம்பாள் அனுக்ரஹம் இல்லாம சுவாமி தரிசனம் போனா தள்ளுமுள்ளுவில் கஷ்டப்படுவேள். துர்கை, சண்டிகேஸ்வரர், தக்ஷிணாமூர்த்தி, நடராஜர், அறுபத்திமூவர்னு எல்லாம்.

கோபுரத்துக்கடீலே இன்னைக்கு வேண்டாம்னு கொடிமரத்துக்கு கிட்ட வந்தாச்சு. 100பேர் க்யூவில். நகந்துண்டே இருக்கு. வெயிட் செய்யாம தரிசனம் செய்யலாம். ஆனா ரெண்டு மாமி கெத்தா 50ரூவா டிக்கெட் வாங்கிண்டு ஸ்பெஷல் வரிசையில். காசைத் தந்ததுக்கு ஒரு 30பேரை ஓவர்டேக் செய்ய முடிஞ்சது. அப்புரம் கற்பகாம்பா மின்னாடி எல்லா க்யூவும் ஒண்ணாப்போக காசு வேஸ்ட்டுன்னு பட்டிருக்கும். இவாகிட்டே சீட்டை வாங்கி கிழிச்சுத் தந்த கோவிந்தன் நன்னா சாஞ்சு மடக்கர நாற்காலிலே உக்காந்துக்கரான்.

அப்பத்தான் அவாளைப் பாக்கரேன். 3 வெளிநாட்டு மங்கைகள். ஒருத்தி மட்டும் குட்டை நிக்கர். மத்தவா சாதாரணமா உடுத்திண்டு. கோவிலைச் சுத்திச் சுத்தி வரா. போடோ எடுக்கப் பிடாது, இந்துக்கள் அல்லாதார் உள்ளே பிரவேஸிக்கப் பிடாது. அவாளுக்கு என்ன செய்யன்னு புரியலை. உள்ளே என்ன இருக்கும் எப்படியாவது பாத்துடணும்னு கொடி மரத்தாண்டை நின்னுண்டு எட்டீப் பாக்கரா. இங்கேந்து இருட்டாத் தெரியும். கண் பார்வை ஷார்ப்பா இருந்துட்டா எண்ணை விளக்கு எரியறது காணலாம். இத்தனை தூரம் வந்தும் கோவிலுக்குள் போமுடியலைன்னு. அதில் ஒருத்தி சொல்ரா “திருவண்ணாமலையில் அருணாலச்சரேஸ்வரர் கிட்டக்கே விட்டாளே, இங்கே மட்டும் ஏன் இப்படீ?”

நானும் நினைச்சுக்கரேன், இவாளை தரிசனம் செய்ய விட்டா என்ன? என்ன நினைச்சாளோ அப்படியே கொடிமரத்துக்கிட்டே உக்காந்துண்டா. “ஹரே ராமா”ன்னு ஆரம்பிப்பாளோ? இது சிவன் கோவிலாச்சே! ஒருத்தி தோளில் மாட்டியிருந்த பையிலிருந்த ரூத்ராக்ஷ மாலையை எடுத்து கண்ணை மூடிண்டு ஜபிக்க ஆரம்பிக்க மத்தவாளும். உள்ளே விடலைன்னு இவா “சிட் இன் ஸ்ட்ரைக்” செய்யராப்போலே பட்டது. ஆனா பாருங்கோ, பக்தகோடிகள் கொடிமரத்தாண்டைதான் நமஸ்காரம் செய்யணும். இவா அதுக்கு இடைஞ்சலா உக்காந்துட்டுண்டதில் ஒருத்தன் கிட்டக்கே போய் இவா தோளைத் தொட்டு “அங்கே பெரீசா உக்காந்துக்க மண்டபம் இருக்கே! அங்கே போய் ஜபம் செய்யலாமே!” ஆங்கிலத்தில் சொல்ல இவாளும் எழுந்துண்டா. அப்ப ஒருத்தன் ட்யூரிஸ்ட் கைட் மாதிரி இவா பின்னாடி போரான். நானும் மொள்ள ஃபாலோ செய்யரேன். 

“உங்களுக்கு இந்தக் கோவிலை சுத்திக் காமிச்சு ஏல்லாம் விளக்கிச் சொல்ரேன். தலைக்கு 100ரூ தந்தாப் போதும்”. “உள்ளே அழைச்சிண்டு போவியா?” “அதுக்கு அனுமதியில்லை. ஆனா உள்ளே இருக்கும் சுவாமியே அந்தண்டையும் இருக்கு சுந்தரேஸ்வரர், அங்கே கும்புட்டுக்கலாம்”. இவாளும் “சரீ”ன்னு இவனோட போக எல்லாரும் ராஜ கோபுரத்துகிட்டே போய் நின்னுக்க வர்ணனையை ஆரம்பிக்கரான். இங்கேயே இருக்கும் எனக்கு தெரிஞ்சதை விட இவன் நிறைய சொல்ரான், புருடா விடரான்னும் பட்டது. வயித்துப் பிழைப்போ! 

கோபுரத்தை காமிச்சு அதிலுள்ள நுணுக்கமா சிற்பங்களை விவரிக்கரான். இவன் அசுரான்னு சொன்னது நந்திகேஸ்வரர் மாதிரி எனக்குப் பட்டது. என்னவோ போட்டம், இவன் என்னத்தை காமிச்சான் அவா என்னத்தை பாக்கரா? அப்படியே சுத்திண்டு சிங்காரவேலன், அங்கேந்தே அம்பாளையும் கும்பிட்டுக்கசொல்லி “கற்பாம்பிகாதான் இங்கே மோர் பவர்ஃபுல், எங்க நாட்டில் ஏல்லாராத்திலும் அதான், உங்களுக்கு இங்கேந்தே தெரியறது பாருங்கோ.” சொல்லீட்டு மின் மண்டபத்துக்குள் போய் வரிசையா அம்பாள் சன்னதிக்குள் போக நின்னவாளை சித்தே நகந்துக்கச் சொல்லி இவா பாக்கட்டும்னு கேப் க்ரியேட் செஞ்சான். புத்திசாலி!

பிரதக்ஷணமா வந்து நவக்ரஹங்கள் இருக்குமிடத்துக்கு அழைச்சிண்டு வரான். ஒவ்வொண்ணா காமிச்சு பேர் சொல்லி இதை ஏன் இங்கே வச்சிருக்கான்னும் சுத்தி வந்தா என்ன பலன் அப்படீன்னும் சொல்ல அவா “நாங்களும் சுத்தரோம். எத்தனை தடவை சுத்தணும்?” கேக்க – என்ன நினைச்சானோ “ஒரு கிரகத்துக்கு 3ன்னு வச்சிண்டா 27தடவை. நீங்க சுத்த ஆரம்பிக்கலாம் நான் கணக்கு வச்சுக்கரேன்.” தள்ளி நின்னிண்டான்.

சிவன் கோவிலில் நவக்ரஹம். அங்கே ஒரு தனி கூட்டம் இருக்கும். அத்தனை கிரஹங்களும் கூட்டா, தனித் தனியா நம்மை எத்தனை பாடாப் படுத்தறது? கிரகங்களுக்கெல்லாம் பாஸ் ஈஸ்வரனே கோவிலுக்குள் இருக்கச்சே அவனைக் கும்பிட்டாலே போதும்னு நம்பிக்கையில்லாம அங்கே 30 செகண்ட் நின்னுட்டு இங்கே வந்து 15 நிமிஷம் சுத்திட்டுப் போரவாதான் அதிகம். தினம் பாத்துண்டே இருக்கேனே! இங்கே சுத்தோ சுத்துன்னு சுத்தீட்டு போரவாளை பாக்க சுவாரஸ்யமா இருக்கும். எத்தனை விதமான மனுஷா? படிக்கர குழந்தைகள்,  முடியாமப் போன கிழங்கள் வரைக்கும். 70 வயசாகியும் வாழ்க்கையில் அத்தனை அனுபவங்கள் வாய்ச்ச பின்பும் கிரக கோச்சாரத்துக்கு பயந்துண்டு இன்னும் ஏழரையில் சொச்சம் வச்சிண்டு வருஷா வருஷம் சனிப்பெயர்ச்சி, ராகுப்பெயர்ச்சின்னு ஜோஸியக்காரன் எத்தையாவது சொல்லி பயம் காட்ட இங்கே வந்து சுத்திட்டா ஆச்சா?

இந்த வெள்ளைக்கார பொண்கள் கையை கும்பிடராமாதிரி வச்சிண்டு சுத்த ஆரம்பிக்க இன்னொரு மாமியும் வந்து பிரதக்ஷணத்தில் சேர்ந்துக்கரா. அன்னைக்கு என் வாலை மிதிச்சுட்டு அவளே அலறின மாமியோ! ஆமாம் அவளேதான். அவளுக்கு என்ன வேண்டுதலோ? என்ன பயமோ? ஆனா பாருங்கோ இந்த வெளிநாட்டுக்காரா சின்ன வயசு. ரெம்பப் போனா 35 இருக்கும். அதில் ஒருத்தி எடுப்பா வேற. நான் ஆண் பூனையோன்னோ! அதான் அதெல்லாம் கண்ணில் தென்படரது. இவா வேகமா 3 சுத்து முடிக்க மாமி இப்பத்தான் முக்கா முடிக்கரா. ஒவ்வொரு வாட்டியும் நேர அழகா தனக்குன்னு ஒரு பாதை வச்சிண்டு சுத்த மாட்டாளோ? இப்படியும் அப்படியுமா தன் ஸ்தூல சரிரத்தால் வழியை பிளாக் செஞ்சிண்டு மத்த பக்தாளை ஸ்லோ பண்ணி நடக்க விடாம செஞ்சு.

அவாளும் பொறுமையா ‘இந்த மாமி பாவம் அவளா வழி விடட்டும் ஓவர்டேக் செய்ய வேண்டாம்னு பவ்யமா கும்பிட்ட கையை எடுக்காம அவளுக்கு பின்னாடியே. இங்கேந்து பாத்தா எனக்கு அந்த மாமி ஒரு ஃபாரீன் டெலிகேஷணுக்கு தலைமை தாங்கிண்டு நவக்ரஹ பிரதக்ஷிணம் சொல்லித்தராப் போல் பட்டது.

என்ன நினைச்சாளோ தானே பிரத்தியாருக்கு இடஞ்சல் செய்யரோமோன்னு மனசில் பட பின்னாடி திரும்பி இவாளைப் பாத்துட்டு திடுக்கிட்டுப் போய் ‘அபசாரம் அபசாரம்’னு சொல்லீண்டே அந்தண்டை நகந்துக்கரா. இவாளுக்கு அவள் சொன்னது விளங்கலை. ஏதோ மந்திரமாக்கும்னு இவா அவளை ஓவெர்டேக் செஞ்சு இன்னும் 10 நிமிஷம் சுத்திண்டிருந்துட்டு எத்தனி சுத்துன்னு கணக்கு வச்சுக்கலையே கூட்டிண்டு வந்தவன் எங்கேன்னு பார்த்தா இவன் தள்ளி நின்னுண்டு அவாளை கவனிக்காம போனில் யாரோடயோ பெசிண்டிருக்கன். அப்புரமா இவா பாக்கரதை கண்டுட்டு “இன்னும் 4” ன்னு விரலை காமிக்க அவா கன்டின்யூ. இந்த மாமியோ இதுகள் முடிக்கட்டும் அப்புரம் நாம சுத்துவோம்ம்னு தள்ளீ நின்னுண்டு!

நம்ப ட்யூரிஸ்ட் கெயிட் மாமியாண்டை போய் “என்ன மாமி? கால் வலிக்கரதா, சுத்துவதை நிறுத்திட்டேள்?” “இல்லை இவா முடிச்சுட்டு போட்டமேன்னு நின்னேன்”. “அலை ஓய்ஞ்சதும் குளிக்கலாம்னு கடற்கரையில் நிக்கரா மாதிரித்தான் இந்த நவக்ரஹ பிரதக்ஷணமும், இவா போயிட்டா இன்னும் வரா பாருங்கோ”. “அதில்லை இவா மேலே பட்டா தீட்டாச்சே! அப்போ சுத்தரச்சே ரெம்பவே கிட்டக்கே உரசராப்போல் வந்துட்டா”. “அது சரீ!” இவாளை இவன்தான் அழைச்சிண்டு வந்திருக்கான்னு மாமிக்கு தெரிஞ்சா ஆத்துக்கு இழுத்திண்டு போய் குளிப்பாட்டுவளோ? பயம்.

“என்ன மாமி சனிப்பெயர்ச்சி வரதே அதுக்காக வேண்டிண்டேளா?”  “சனியெல்லாம் என்னை ஒண்ணூம் செய்யாது கேட்டியா? அன்னைக்கு இதே கோவிலில் ஒரு பூனை வாலை மிதிச்சுட்டேன். பூனையை ஹிம்ஸிச்சா தோஷமோன்னோ. ஜோஸியராண்டை கேட்டதுக்கு மூணு மண்டலம் நவக்ரஹத்தை தினம் 27தடவை சுத்தினேள்னா கெட்டது எதுவும் நடக்காதுன்னு சொன்னர். அதான். இன்னைக்கு மூணாவதுநாள் இவா வந்து தடங்கல் செய்யரா”.

பக்குன்னுது. என் வாலை மிதிச்சுட்டு இவளே பெரீசா கத்தினா. இப்ப இவளே அதுக்கு பிராயச்சித்தமா? ரெண்டு கப் பால் வாங்கி கொடுத்திருந்தா, மன்னிச்சிருப்பேனே. இதுக்குப் போய் நவக்ரஹத்தை சுத்தி என்னாப் போரது? நான் சனீஸ்வரனைவிட பவர்ஃபுல்லோ! 

சுத்தட்டும், சதையாவது குறையும். அடுத்த தடவை மிதிச்சாள்னா அத்தனை வலிக்காது.