ஆலயம்
மீள் பதிவு
பையுடன் கிளம்பிய விசாலம் கார் சப்தம் கேட்டதால் வாசலில் உட்கார்ந்து கொண்டாள்.
“ என்ன பாட்டி! எங்க கடைக்கு கிளம்பி அப்படியே உட்காந்துட்டேங்களா?”
“ கார் வராப்போல சத்தம் கேட்டுது”
“யாரு வரப்போறா?”
“கோபால் அவனோட அண்ணா குடும்பத்தோட வரான். அவா வரத்த வீடு பூட்டி இருக்கப்படாதல்லவா”
அவள் நினைச்சது போல கோபால்.
அந்த வீட்டுக்கு கொஞ்சமும் சம்பந்தம் இல்லாதது போல பெரிய கார் வந்து நின்றது.
அதிலிருந்து கோபால், அவன் மனைவி, அண்ணா, மன்னி, அவரது மூன்று குழந்தைகள் இறங்கினார்கள்.
“வாங்கோ! வாங்கோ!” பாட்டி முகம் மலர வரவேற்றாள்.
அவர்கள் ஆச்சரியத்தோடு வீட்டுக்குள் நுழைந்தார்கள். பெரிய பெரிய தூண்கள் ரேழி கூடம் சமையல் கட்டு மாடியில் பெரிய அறை பக்கவாட்டில் ஒரு அறை என்று அழகாக இருந்தது.
கோபாலும் அவன் அண்ணா ஸ்ரீதரும் இந்த வீட்டில் எத்தனை முறை விளையாடி இருப்பார்கள். பெண்கள் கொல்லைப்புறம் சென்று அங்கிருந்த மரங்கள் கிணற்றடி எல்லாம் பார்த்து பரவசமானார்கள்.
“பாட்டி நாங்க முதல கோயிலுக்கு போயிட்டு வந்துடறோம்”
“ காபி தரேன் குடிச்சிட்டு போய்ட்டு வாங்கோ வந்ததும் சாப்பிடலாம்”
அவர்கள் கோயிலுக்கு கிளப்பி போனதும் பாட்டி கடைக்கு போய் கொஞ்சம் வீட்டுக்கு தேவையான பொருள்கள் வாங்கி வந்தாள்...வரும்போது குழந்தை பசியால் இருந்தன.
“ சுமதி குழந்தைகளுக்கு முதல சாப்பாடு போடலாம்”
பாட்டி சுமதியை உரிமையிடன் அழைக்க சுமதி சரியென்று பாட்டிக்கு உதவி செய்தாள்.
குழந்தைகள் வரிசையாக உட்கார பாட்டி இலை போட்டாள்.
சின்னவள், “ எனக்கு தட்டு வேணும்னு” அடம் பிடிக்க பாட்டி தட்டு கொண்டுவந்து கொடுத்து சாதம். நெய், பருப்பு, பப்படம், கூட்டு, உருளைக்கிழங்கு காரக்கறி, அவியல், துவையல் எல்லாம் கொடுத்தாள்.
முடிவில் பாலாடை பிரதமன் பாயசம் கொடுக்க வயிறு முட்ட சாப்பிட்டு குழந்தைகள் தூக்கம் வந்து தள்ளாட, பாட்டி அவர்களுக்கு பக்கத்து அறையில் படுக்கச் செய்து இவர்களுக்கு சாப்பாடு போட்டாள்.
பெரியவர்கள் சாப்பிட்டு முடித்ததும் பாட்டி கொஞ்சம் ரசம் சாப்பிட்டு ஒரு டம்ளர் பாயசம் குடித்து தன் பசியை போக்கிக் கொண்டாள்.
மாலை ஐந்து மணிக்கு எழுந்து வந்தவர்களுக்கு காபி மற்றும் உளுந்து வடை கொடுத்தாள் . இரவில் ஆப்பம் தொட்டுக்க சட்டினி வெங்காய சாம்பார் வைத்துக் கொடுத்து, குழந்தைளுக்கு பசும்பால் கொடுத்தாள்.
இரவில் வாசல் திண்ணையில் அமர்ந்து பழங்கதை பேசிக் கொண்டு இருந்தார்கள்.
"ஏன் பாட்டி பசங்க கூட போய் இருக்கலாமே"
"சுமதி! அம்மா... நீ எங்க கூட வந்து இருனு சொல்லாம உரிமை இருக்குனு போனோம்னா சரியா இருக்காதும்மா"
"பசங்க வீட்டை வித்து காசு வேணும்னு சொல்லலையா?"
" வீட்டை வித்துட்டா அவா கூட போயிடுவேன்னு பயம். எப்படியும் நான் போனதுக்கு அப்புறம் அவாளுக்கு கிடைக்க வேண்டியது கிடைச்சுடும். வீட்டை வித்து காசு வேணும்கற நிலையில் அவா இல்லை.
குழந்தைகள் பாட்டியிடம் கதை கேட்க ஆர்வமாக இருக்க, பாட்டி அவர்களுக்கு பிடித்த மாதிரி கதை சொல்லிக்கொண்டிருக்க, அப்படியே தூங்கிப் போனார்கள்.
மூன்று நாள் போனதே தெரியவில்லை. மூன்றாம் நாள் கோபால் சாப்பிட்டு பாட்டியிடம் சொல்லிக்கொண்டு கிளம்பும்போது பாட்டியிடம் ஐந்தாயிரம் கொடுக்க பாட்டி ஐநூறு திருப்பிக் கொடுத்தாள்.
“கோபால் இரு கிளம்பாதே “
என்று நிறுத்தியவள் வீட்டில் இருந்து ஒரு பெரிய பை எடுத்து வந்தாள்.
“என்னதுபாட்டி?”
“உன்னோடபொண்டாட்டி ரம்யா உண்டாயிருக்கானு சொன்னா! இதுல கொஞ்சம் இஞ்சிப்புளி, மாவுடு, நார்த்தங்காய் பட்டை, வடகம் இருக்கு. வழிக்கு குழந்தைகளுக்கு அதிரசமும் முறுக்கும் இருக்கு பாத்து போய்ட்டு வாங்கோ மாசம் ஒரு போஸ்ட் கார்டு போடுங்கோ அது போறும்”
கோபாலுக்கு ‘மளுக்’ என்று கண்களில் கண்ணீர் வந்தது.
அவர்கள் வசித்த வீடு இப்போது யாரோ வாங்கி இடித்துக் கட்டி விட்டார்கள். சொந்த கிராமத்து கோவிலுக்கு வந்தால் ஹோட்டலில் தங்கி தங்களைப் பற்றி தெரிந்தவர்கள் ஒவொருவராக காணாமல் போய்விட, “ வா” என்று கூப்பிடகூட ஆள் இல்லாமல் இருந்தபோது, விசாலம் பாட்டி இப்படி தேடி வருபவர்களுக்கு தங்க இடம் கொடுத்து வயிறார சாப்பாடு போட்டு வழி அனுப்பி வைப்பதை வரப்பிரசாதமாக நினைத்தான்
பாட்டியின் மகன்களுடன் இவர்கள் இந்த தூண்களைப் பிடித்து எத்தனை விளையாட்டு விளையாடி இருப்பார்கள்.
பாட்டி கண்களை துடைத்துக் கொண்டாள்.
“என்னோட குழந்தைகள் வந்துட்டு போற மாதிரி இருக்கு. அவா இல்லைனாலும் இருக்கறமாதிரி நினைச்சுக்கறதுல ஒரு சுகம் இருக்கத்தான் செய்யறது.
இந்த தூண் என்னோட பிள்ளை குமார். அது ராஜா. அது கணேஷ்னு நினைச்சு அப்பப்ப பேசிண்டிருப்பேன்... இனி அடுத்து யாராவது வருவா.... அதுவரைக்கும் நீங்க வந்திட்டு போனதை நினைச்சுண்டு இருப்பேன்..
கண்ணீரோடு காரை திருப்பினான் கோபால்..
திருப்பத்தில் ஆலமரத்தின் அருகில் இருந்த அம்மன் கோயில் மணி ஓசை கேட்டது.
நானும் உங்களுக்கு துணையா இருப்பேன்னு அம்மன் சொல்வது போல இருந்தது..
No comments:
Post a Comment