கால் போன போக்கிலே சார்தாம் 1

 #சார்தாம் 1

 கால் போன போக்கிலே

                      - நந்து சுந்து

1. வண்டி புறப்பட்டது

சென்னை செண்டிரல் ரயில் நிலையம். 2010 ம் வருடம் செப்டம்பர் மாதம் 18ம் நாள். இரவு 10 மணி. டில்லி செல்லும் தமிழ் நாடு எக்ஸ்ப்ரஸ் வண்டி ஆவின் பூத்தில் சூடான பால் குடித்துவிட்டுப் புறப்படத் தயாராக இருந்தது. பச்சை விளக்கு போட்டவுடன் வண்டி சொல்லாமல் கொள்ளாமல் கிளம்பியது (இப்போதெல்லாம் புறப்படும் போது ரயில் ஊய்ய்ய்ய்  என்று ஊதுவதில்லை)

ஊருக்குப் போகின்றவர்களை வழியனுப்ப வந்த நிறைய பேர் வண்டியுடன் கூட ஓடி வந்தார்கள். (மனம் மாறி திடீரென கீழே இறங்கி விட்டால் பிடித்து உள்ளே தள்ளி விடத்தான்)

 மனைவிக்கு டாடா காட்டி கண்களை கர்சீப்பால் துடைத்துக் கொண்ட கணவன் நேராக இரண்டாவது ஆட்டம் சினிமாவுக்குப் போனான். 

 வண்டிக்குள் நிறைய ஹிந்தி வாடை அடித்தது. கொஞ்சம் பேர் பிறப்பால் ஹிந்தி. கொஞ்சம் பேர் பிழைப்பால் ஹிந்தி. இதற்கு நடுவே மந்தி போல் ஐந்து பேர். நான், என் அண்ணன் அண்ணி, என் தங்கை மற்றும் அவள் கணவர்.

 என் மனைவி இந்த யாத்திரைக்கு வரவில்லை. பத்து நாள் முன்பு தான் அலகாபாத், காசி, கயா யாத்திரை முடிந்து நானும் மனைவியும் சென்னை திரும்பியிருந்தோம். அவர்களால் இன்னொரு யாத்திரை உடனே புறப்பட இயலவில்லை.

என்னுடைய நிலை வேறு மாதிரி. டூர் போகவில்லை என்றால் கை கால்கள் நடுங்கும். எதுவும் அமையவில்லை என்றால் டி.வி யில் டிஸ்கவரி சேனலிலாவது  டூர் போகும் ஆசாமி நான்.

வண்டி புறப்பட்டு சிறிது நேரத்தில் டூர் ஆபரேட்டர் எங்கள் இருக்கை தேடி வந்தார். ஒரு ஷோல்டர் பை, தெய்வப் பாடல்கள் அடங்கிய ஒரு ஸ்தோத்திர புத்தகம், ஒரு லட்டு, புறப்படும் முன் அவர்கள் அர்ச்சனை செய்த கோவிலின்  வீபூதி குங்குமம் ஆகியவற்றை அளித்து விட்டு சென்றார்.

இந்த இடத்தில் யாத்திரை சர்வீஸ் நடத்தும் நிறுவனத்தை பற்றி சொல்லவில்லையென்றால் எனக்கு ஏழு ஜென்மத்திற்கு சாப்பாடு, டிபன், மிளகாய் பஜ்ஜி  எதுவும் கிடைக்காது. 

இந்த நிறுவனத்தின் ஸ்பெஷாலிட்டியே சாப்பாடு தான். கை தேர்ந்த சமையல் காரர்கள் கூடவே வருவார்கள். சாப்பாடு அமர்க்களமாக இருக்கும். இதற்காகவே டூரில் கலந்து கொள்ளும் நபர்கள் இருக்கிறார்கள். இந்த விஷயத்தில் என்னை நீங்கள் சந்தேகத்துடன் பார்க்க மாட்டீர்கள் என்ற நம்பிக்கையோடு அடுத்த பாராவுக்குப் போகிறேன்.

தங்கும் இடம், மூன்று காபி, மூன்று வேளை உணவு, கைடு, பஸ் வசதி எல்லாமே அவர்கள் ஏற்பாடு. எல்லாமே அவர்கள் பார்த்துக் கொள்வார்கள்….பல் தேய்ப்பது, குளிப்பது போன்ற காரியங்களை மட்டும் நாம் பார்த்துக் கொண்டால் போதும்.

கொஞ்ச நேரம் வம்பு பேசி விட்டு படுக்கையில் சாய்ந்தோம். ஏதோ ஒரு நட்வர்லாலோ, ஜானகி மாமியோ உபயோகித்திருந்த  கம்பளி போர்வைக்குள் உடலை நுழைத்து இமய மலை எப்படி இருக்கும் என்ற எதிர்பார்ப்புகளோடு தூங்கிப் போனேன்.

வண்டி வழியில் கூடூர், நெல்லூர் போன்ற ஸ்டேஷன்களில் நிற்காமல் ஸ்டேஷன் மாஸ்டரைப் பார்த்து கேவலமாய் சிரித்துக் கொண்டே போய்க் கொண்டே இருந்தது. 

சென்னை விட்டால் விஜயவாடா தான். நள்ளிரவில் விஜயவாடாவில் வண்டி நுழைந்தபோது நான் தெலுங்கில் குறட்டை விட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.

                                                                                  (பயணம் தொடரும்)