யாரோ இவன் யாரோ
காலிங் பெல் சப்தம் கேட்டு கதவை திறந்தான் முரளி
வாசலில் ஒரு முப்பத்தி ஐந்து வயதுடைய ஒரு வாலிபன் நின்று கொண்டிருந்தான்.
“இங்க பத்பநாபன் சார் இருக்காருங்களா? “
“இருக்காரு! அவரு என்னோட அப்பா நீங்க?”
“சார்! நான் அவரோட பேஸ்புக் பிரண்ட். என்னோட பேரு சத்யா”
“வாங்க! வாங்க”
அவனை ஹாலில் அமரவைத்து அப்பாவின் அறைக்கதவை திறந்தான்.
“அப்பா ! உன்னோட பிரண்ட் சத்யா வந்திருக்காரு”
மெதுவாக நடந்து வந்தவரைப் பார்த்ததும் எழுந்து நின்று இருகரம் கூப்பி வணக்கம் தெரிவித்தான்..
“சார் என்னமா எழுதறீங்க?> உங்களை நேரில் பார்த்து பேசணும்னுதான் வந்தேன் “
‘இன்னிக்கு லீவா?”/
“மூணு நாள் லீவு போட்டு இருக்கேன் சார்! ஊருக்கு போகணும். அதுதான் கோயம்பேடு போற வழிதானேனு உங்களை பார்த்துப் பேச வந்தேன்”
“நீ அம்பத்தூரில் தானே இருக்கே!”
“ஆமாம் சார்! வீட்ல பொண்ணு பார்த்து இருகாங்க! தெரிஞ்ச பொண்ணுதான். அப்படியே நிச்சயமும் பண்ணறாங்க. கல்யாணம் ரெண்டு மாசத்தில வைக்கறாங்க. நீங்க அவசியம் வரணும். நான் உங்களை கூட்டிக் கிட்டு போறேன்.”.
“கல்யாணம் எந்த ஊரில்?”
“சார் தஞ்சாவூரில்”.....
“கண்டிப்பா வரேன்பா!”
மனைவியை அவளது அலுவுலகத்தில் விட்டுவிட்டு பேங்க் செல்ல விருந்த முரளி, வந்தவனை எப்படி வீட்டில் விட்டுவிட்டு போவது என்று சந்தேகம் கொண்டான். சுதா வேண்டா வெறுப்பாக காபி என்ற பெயரில் எதையோ கலக்கி முரளியிடம் கொடுத்து கொடுக்கச் சொல்லி அவளும் கிளம்பினாள். திரு திரு என்று முழித்துக் கொண்டிருந்த முரளியை, “ வாங்க வாங்க” என்று விரட்டினாள் .
ஒரு மணி நேரம் பேசிக் கொண்டு இருந்துவிட்டு சத்யா கிளம்பிச் சென்றான் . அவர் டைம் லைனில் எழுதும் கதைகளைப் பற்றி சத்யா பேசிக் கொண்டிருந்தது,ம் ரொம்ப அன்பாக நடந்து கொண்டிருந்ததும் அவருக்கு சந்தோஷமாக இருந்தது.
இரவு வீட்டுக்கு வந்த முரளி கத்தினான்.
“ வயசான பேசாம அடங்கி இருக்காம யார் யாரையோ வீட்டுக்கு வர வைக்கறீங்க! நாங்க இருக்கவும் முடியறது இல்லை என்னவோ ஏதோனு கவலைப் பட வேண்டி இருக்கு”
“வந்தவன் ரொம்ப நல்லவன் அவன் டிவிஎஸ் லூகாஸில் வேலை பண்ணறான் . எனக்கு ஒண்ணும் ஆகாது”
“உங்களை யாரு சொன்னா! வீட்ல எத்தனை காஸ்லி திங்ஸ் வச்சிருக்கோம்? எல்லாத்தையும் பேங்க் லாக்கரில் வைக்க முடியுமா?”
“முரளி என்னடா சொல்லறே? நான் என்ன உங்க வீட்ல இருக்கற நான் லிவிங் திங்ஸ்சா ? ரத்தமும் சதையும் உணர்வும் கொண்ட மனுஷன்”
“நேரா நேரத்துக்கு சாப்பிட்டு பேசாம இருக்க வேண்டியதுதானே! இருக்கற உறவுகளே வேண்டாம்னு நாங்க இருக்கறப்ப புதுசு புதுசா எதுக்கு இந்த மாதிரி ஆளுங்களை வீட்டுக்கு வரவழைக்கறீங்க?”
“அவன் என்னை பாக்கணும்னு சொன்னான் அதில என்ன தப்பு?”
“அப்ப வீடியோ காலில் பேசிக்க வேண்டியது தானே”
“திக்”என்றது பத்மநாபனுக்கு. இந்த பிளாட் வாங்க தன்னுடைய சேமிப்பு முப்பது லட்சத்தை சுளையாக கொடுத்து இருக்கிறார்... மாதா மதம் வரும் முப்பதாயிரம் பென்ஷன் அப்படியே கொடுத்து விடுகிறார். அன்பாக அருகில் அமர்ந்து பேச ஒருவரும் இல்லாததால், பேஸ் புக்கில் அதிக நேரம் செலவிட்டு மகிழ்ந்து கொண்டு இருக்கிறார். இருந்தாலும் தனக்கு என்று ஆசைகளும் இருக்கக் கூடாதா?
ஒரு வாரம் சென்றிருக்கும். ஞாயிற்றுக்கிழமை . காலை பதினோரு மணி இருக்கும். காலிங் பெல் அடிக்க முரளி போய் திறந்தான். வாசலில் சத்யா நின்று கொண்டிருந்தான்.
முரளியால் கோவத்தை அடக்க முடியவில்லை
“போன வாரம்தானே வந்தீங்க? “
“உங்கப்பாவை என் வீட்டுக்கு அழைச்சுக்கிட்டு போக வந்தேன் .”
“எங்களுக்கு திருப்பி அழைச்சுக்கிட்டு வர டைம் இல்லை. நீங்க தான் கொண்டு விடணும். எங்களுக்கு ஆயிரம் வேலை இருக்கு “
சத்யா சிரித்தான்.
“எதுக்கு சிரிக்கறீங்க?”
அதே சமயம் பத்மநாபன் ஒரு பெட்டி ஒரு பையுடன் அறையை விட்டு வெளியே வந்தார்.
“அப்பா! கல்யாணம் ரெண்டு மாசம் கழிச்சுன்னு தானே சத்யா சொன்னாரு?”
“இனிமே நான் சத்யா வீட்டில் தான் இருக்க போறேன்”
“என்ன சொல்லறீங்க?”
“இனி நான் அங்கேயேதான் இருப்பேன். திரும்பி வர மாட்டேன்”
“எங்களை பாக்கணும்னு நினச்சா என்ன செய்வீங்க?”
“வீடியோ கால் இருக்கே!
சொல்லிவிட்டு சத்யாவுடன் கிளம்பும் அப்பாவை என்ன சொல்லி தடுத்து நிறுத்துவது என்று தெரியாமல் பின்னால் ஓட, வீட்டில் இருந்த விலை மதிப்பில்லாத பொருள் இழப்பதை அறியாமல், முரளியின் கையை பிடித்து இழுத்தாள் சுதா,.
(ஒரு கொசுறு சிறுகதை பகிர்வு)
No comments:
Post a Comment