தொலைந்தும் தொலையாமல்

 அமரர் TA சாரதி முகநூலில் எழுதிய கதை. ...

தொலைந்தும் தொலையாமல்

" இங்க வீல் சேர் வேண்டாம். டைம் நிறைய இருக்கு. துபாய்ல ஏற்பாடு பண்ணிடு. flight மாறணும்..டைம் ரொம்ப குறைவு. ரொம்ப நடக்க முடியாதுடா " ......

" நீ எப்படி வரேன்னாலும் ஓகே அப்பா " . ..

" எதுக்கு பிசினெஸ் கிளாஸ்..... உனக்கு அதிகப்படியான செலவு வைக்கிறேன்.... எமிரேட்ஸ் எகானமி சீட் சௌகர்யமாத்தான் இருக்கும்..... அட்ஜஸ்ட் பண்ணிண்டு போயிருக்கலாம்" .....

"இல்லைப்பா !! நீ நிம்மதியா காலை நன்னா நீட்டி படுத்துண்டு வரணும்ன்னுதான்"......

16 மணி நேர பயணம். நிறைய பேசிண்டே வந்தார் ஏற்கனவே தெரிந்த சமாச்சாரம்தான். புதுசா கேள்விப்படற மாதிரி அவரை பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அவர் முகத்தில் களைப்பு தெரிய ஆரம்பித்தது.

" ராத்திரிக்கு சாப்பாடு வேணாம். தூங்கிடறேன்".....

போர்வையை காதுவரை இழுத்துவிட்டேன். என் தாடையை செல்லமாக நிமிண்டிவிட்டு தூங்க ஆரம்பித்துவிட்டார். எனக்கு தூக்கம் வரவில்லை. அவரையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.

நான் sfo ல் குடியேறி பதினோரு வருஷமாகிறது. தம்பி மைலாப்பூர் வாரன் ரோடு வீட்டில் இருக்கிறான். அவனுக்கு அமெரிக்காவில் செட்டில் ஆக நாட்டமில்லை. அம்மா அவனுடன் இருந்துவிட்டு வருகிறேன் என்று போன மாதம் சென்னை சென்றுவிட்டாள். அப்பாவிற்கு அப்போது போக இஷ்டமில்லாமல். போன வாரம் கேட்டார் "நாமும் போகலாமா" என்று.

வாழ்க்கையில் ரொம்ப அடிபட்டுவிட்டவர். அதிகப்படியான நேர்மையை எல்லோரிடமும் எதிர்பார்த்து எதிர்பார்த்து கிடைக்காது போன ஏமாற்றத்தை தாங்கிக்கொள்ள முடியாமல் கத்துகத்தென்று......

" மனசளவில் நல்லவன்தான்.....ஆனா மூக்குமேல அப்பப்ப சிகப்பு கலர் எட்டி பார்க்கும் " என்று சொல்லி சிரிப்பார் மது அங்கிள். நான் அப்போது ரொம்ப சின்ன பையன். அவர் சொல்லறது புரியாது.

அப்பா சொந்த அத்தை பெண்ணையே (என் அம்மாவை) கல்யாணம் செஞ்சிண்டார். மாமனார் வீட்லேயே சின்ன வயசிலேர்ந்து பின் பக்க போர்ஷன்ல என் அப்பா, தாத்தா பாட்டியுடன் குடுத்தனம் இருந்தார்.

துணிச்சல், வேகம் அதிகம். அவர் வயசு உறவுக்கார பசங்கள், நண்பர்களுடன் கோபுரத்தின் அடியில் பம்பரம், கிட்டிப்புள், கம்பாட்டம் என்று ஸ்கூல் படிக்கும் போது உல்லாசமா இருந்தவர்.

என் அம்மாவின் அப்பா, அதான் தாத்தா, 52 வயசுலேயே போய்ச்சேர்ந்துவிட்டாலும், அம்மாவுடன் சேர்ந்துகொண்டு தாத்தா familyக்கு சப்போர்ட்டிவா இருந்தார்.

தாத்தா இறந்து 5 வருஷங்களுக்குள்ளாகவே மாமாக்களும் பாட்டியும் என் அம்மாவிடம் குழைந்து குழைந்து பேசி சொத்துக்களை அவர்கள் பெயருக்கு எழுதி வாங்கிக்கொண்டார்கள். சாக்ஷி கையெழுத்து அப்பா.

நாம் பார்த்து வளர்ந்தவர்கள் நன்றாக இருக்கவேண்டுமென்ற பெருந்தன்மையில் அம்மாவிடம் சொத்தை விட்டுக்கொடுத்துவிடு என்றார் அப்பா.

ஓரிரு வருடங்களுக்குள்ளாகவே அப்பாவும் அம்மாவும் கவுரவ குறைவாக நடத்தப்படவே வெறுத்துப்போய் ஊரைவிட்டு கிளம்பி மெட்ராஸ் வந்தவர் மறுபடியும் ஊர்ப்பக்கம் திரும்பி செல்லவே இல்லை.

உறவினர்கள் யாருமே நியாயத்தை மாமாக்களுக்கு எடுத்து சொல்லவில்லை என்கிற வருத்தம் அவர் மனதில் நின்றுவிட்டது. எங்களுக்கும் மாமா, பாட்டியுடன் பேச்சு வார்த்தை நின்றுபோனது.

ஊரில் என்ன விசேஷம் நடக்கிறது என்பதைக்கூட கேட்டு தெரிந்துகொள்ள அப்பா ஆர்வம் காட்டியதே கிடையாது. ஆனாலும் பூஜை அறையில் இருக்கும் பெருமாள் தாயாரை சேவிக்காமல் ஒரு நாளும் இருந்ததில்லை.

நாங்கள் மட்டும் எதாவது விசேஷம் என்றால் ஊருக்கு போய்வருவோம். உறவினர்கள் வீட்டுக்கல்யாணங்கள் காஞ்சிபுரம் தவிர்த்து எங்கு நடந்தாலும் கலந்துகொள்வார்.

அம்மா ஒரு நாளும் தன்னுடைய சோகங்களையும் இழப்புகளையும் வெளிக்காட்டிக்கொண்டதில்லை.

அவளையும் மீறி துக்கம் தொண்டையை அடைத்தாலும் தலையை வேறுபக்கம் திருப்பிக்கொண்டு மென்று முழுங்கி சமாளித்துவிடுவாள். அப்பாவும், நாங்களும் மட்டுமே அவள் உலகம் என்று தன்னை மாற்றிக்கொண்டுவிட்டவள்.

இப்படியே 30 வருஷங்கள் ஓட்டிவிட்டார் அப்பா. வயசு 65 ஆகப்போகிறது. தூக்கம் குறைந்து அடிக்கடி இரவில் எழுந்து உட்கார்ந்து எதாவது யோசித்துக் கொண்டிருப்பதாக அம்மா சொல்கிறாள். பழைய ஞாபகங்கள் மனதை பிராண்டுவதை புரிந்து கொள்ள முடிகிறதென்றாள். என்னுடன் வந்து தங்கி இருந்தபோது உணர முடிந்தது.

யோசித்துக்கொண்டே அப்படியே கண்கள் சொக்கிப்போய் தூங்கிவிட்டிருந்தது அப்பா எழுப்பும் போதுதான் தெரிந்தது.

" நைட் சரியாய் தூங்கலையா.கண்ணெல்லாம் செவசெவன்னு இருக்கு.... துபாய் வரபோறது..... ரெடி ஆகணுமேன்னுதான் எழுப்பினேன்டா ".....

துபாய்ல அவசர அவசரமா மாறி மெட்ராஸ் airport வந்து சேர்ந்து.......உடம்பு அடிச்சு போட்ட மாதிரி இருந்தது. அப்பா very brisk. தம்பி, அம்மாவுடன் airport வந்திருந்தான். இரண்டு நாட்களுக்குள் தூக்கம் அட்ஜஸ்ட் ஆகிவிட்டது.

" என்னடா யோசனை பலமாயிருக்கு..... நாளைக்கு கார்த்தாலேயே துரையை இன்னோவாவை எடுத்துண்டு வரச்சொல்லேன். எதாவது கோவில்குளம்ன்னு ஒரு அஞ்சு நாள் போயிட்டு வரலாம்...... உன் அம்மாவுக்கும் மனசு திருப்தியா இருக்கும் ".

நல்லவேளை துரைக்கு வேற எந்த டூரும் இல்லை. வருவதற்கு சரி என்றார். ரொம்ப வருஷமா அவர் வண்டியைத்தான் எடுப்போம்.

எங்க குடும்பத்துடன் ஒட்டிவிட்டவர். அதிகம் பேசமாட்டார். அப்பாவுக்கும் அவருடன் wave length ஒத்துப்போகும்.

மெட்ராஸிலிருந்து புறப்பட்டு கும்பகோணம், ஸ்ரீரங்கம், மதுரை ராமேஸ்வரம் என்று எல்லா கோவில்களிலும் மனசுக்கு நிறைவாய் சேவை கிடைத்தது. தம்பிக்கு வேலை அதிகம் இருந்ததால் வரவில்லை.

" துரை ஒன்னு கவனிச்சிட்டு வாங்க ... எல்லா கோவில்களும், ஊர்களும் பழைமையை நாளுக்கு நாள் இழந்துண்டே வருது பாருங்க...... பச்சைபசேல்ன்னு இருக்கிற எல்லா பூமியையும் பிளாட் போட்டு கொன்னுட்டாங்க....... தென்னந்தோப்பு, மரங்கள் எல்லாத்தையும் அழிச்சி நாசம் பண்ணிட்டாங்க.... ஹைவேல ஒரு ஓரமா ஒதுங்கி நிக்கக்கூட நிழலே இல்லை... சிட்டிலதான் வீடெல்லாம் கலர்கலரா வேஷம் போட்டுண்டு இருக்கு..... சின்னச்சின்ன ஊர்ல கூட இப்படியா " ...... வருத்தப்பட்டுக் கொண்டே வந்தார்.

" அப்படி இல்லை சார் !! எல்லோருக்குமே ஒரு change தேவைப்படறது..... வசதி இன்னும் பண்ணிக்கலாமேன்னு தோணுறது சகஜம்தானே சார் !!

" வாஸ்தவம் துரை ..... அதுக்குன்னு ஒரு மரம் கூட இல்லாமே பொட்டல் காடா மாத்திண்டு வராங்க..... மழையே வரலேன்னு புலம்பினா "......

காஞ்சிபுரம் குறித்து மெள்ள பேச ஆரம்பித்தார்.

" எங்க ஊர் மாட வீதியில எல்லா வீடுகளும் ஒன்றை ஒன்று ஒட்டி கட்டப்பட்டிருக்கும். மனுஷங்க மனசும் அப்படியே. தெருவில் இருக்கும் ஒவ்வொரு வீடும் ஒவ்வொருவருக்கும் அத்துப்படி. யார் வீட்டு பசங்களாக இருந்தாலும் அக்கம் பக்கம் வீட்டிற்கு சாப்பாட்டு வேளைக்கு போனால் அங்கேயே சாப்பிட கொடுத்துவிடுவார்கள். மனசு விசாலம்....

ராத்திரி பொழுதுக்கு வீட்டு திண்ணையிலும், குறட்டிலும், ஏன், நடுத்தெருவில கூட கயிற்று கட்டில் போட்டு படுத்துண்டு கோபுரத்தை பார்த்துக்கொண்டே வம்பளந்துகொண்டு தூங்கிப்போவோம் . ..... வீடுகள் எல்லாம் திறந்துதான் கிடக்கும்..... திருடன் உள்ளே நுழைஞ்சு அடிச்சிண்டு போய்டுவானோ என்கிற பயம் கிடையாது அப்போல்லாம்.

பழைய காலத்திய அந்த வீடு, மொட்டை மாடி.... ஆஹா... சொர்கம் துரை..... யார் சொல்லியும் கேட்காமல் நாய் ஒன்றை வளர்த்தேன். வீட்ல மத்தவங்களுக்கு பிடிக்காதுதான்.. .. அதனுடன் மாடியில சென்று விளையாடிவிட்டு இரவு தனியாக மல்லாந்து படுத்து கோபுரத்தையும் நிலவையும் பார்த்து ரசித்துக்கொண்டே தூங்கிப்போவேன் . ...

தெருவில முதல் வீடு என்ஜினீயர் வீடு. மஞ்சள் கலர் சுண்ணாம்பு அடிச்சு பெரிய திண்ணையுடன்..... அதுல friends எல்லாம் நெருக்கி அடிச்சி உக்காந்துண்டு வம்படிச்சுண்டு ...... கோல்டன் டேஸ்.....

வீட்டுக்குத் தெரியாம பெருமாள் கோவில் குளத்தில நீச்சலுக்கு ஒரு நாள் போனோம்.... குளத்து நடுவில இருக்குமே.... அந்த நீராழி மண்டபத்துல போய் உக்காந்து இருந்தோம். இந்த 3 நம்பர் வீட்ல இருந்த ரவி..... பாதி நீச்சல் கூட கத்துக்கல.... டமால்ன்னு படியிலேர்ந்து தண்ணிக்குள்ள குதிச்சி எங்களோட இருக்கணும்னு வர ஆரம்பிச்சுட்டான். பாதியில முடியாம மூழ்க ஆரம்பிச்சி..... எப்படியோ காப்பாத்தி கரைக்கு இழுத்துண்டு வந்து நாலு அரை விட்டோம்...

ராஜமன்னார் வீட்டு மாடி நல்லா இருக்கும். அங்கேயும் அரட்டைதான். கோபுரத்தின் அடியிலே மதியம் 3 மணிக்கே நிழல் விழும். மண் ரோடுதான் அப்பல்லாம்.

தரையில வட்டம் போட்டு பம்பரம்.....

ஒவ்வொரு சீசனுக்கும் விதவிதமான விளையாட்டு..... தெற்கு மாடவீதி சேஷாத்திரி சைக்கிள்ல வேகமா பெடலை மெறிச்சி, காலை handle bar மேல வச்சிண்டு கைகளை கட்டிண்டு ஓட்டுவான். ....பிரமிப்பா இருக்கும்.......

கிழக்குகோபுரம் கதவு திறந்து பார்த்ததே கிடையாது...... ரொம்ப பழைசா சிதலமா இருக்கும்...... திட்டி வாசல் கதவுமட்டும் திறந்திருக்கும் ராத்திரி 8 மணிவரைக்கும் ".......

மூச்சுவிடாம பேசிவிட்டு மௌனமாகிவிட்டார்.

அப்பாகிட்ட ஒரு பழக்கம் என்னவென்றால் ஒரு ஆர்டர்ல கோவில்களுக்கெல்லாம் போகமாட்டார். சில கோவில்கள்ல நிறைய டைம் எடுத்துப்பார். " அமைதியான கோவில். மனசுக்கு ரொம்ப பிடிச்ச பெருமாள்..... பொறுமையாயிருந்துட்டு போலாமே" என்பார்.

அடுத்த கோவிலை அடையும் சமயம் பூஜை காலம் முடிந்திருக்கும். . எனவே அங்கங்கே ரூம் எடுத்து தங்கி தங்கித்தான் போகவேண்டியிருந்தது.

ராமேஸ்வரத்திலிருந்து திரும்பும் வழியில் திடீரன்று ஆரம்பித்தார்...." திருவஹிந்தபுரம், திருக்கோவிலூர், திருவண்ணாமலை சேவிச்சுட்டு போலாமே...

திருவண்ணாமலை கோவிலுக்கு உன் பெரியப்பாவோட ரொம்ப ரொம்ப வருஷம் முன்னாடி போனது மங்கலா ஞாபகம் இருக்கு " என்றார்.

கடலூர்ல தங்கி காலையில் திருவஹிந்தபுரம், சேவை முடிந்ததும் அம்மா அப்பா முகத்தில் பழைய சுரத்தில்லை. அம்மாவுடைய சின்ன வயசில் தாத்தா கடலூரில் சில வருஷங்கள் இருந்தது ஞாபகத்திற்கு வந்தது.

திருக்கோவிலூர் திருவிக்ரமன் சேவை முடிந்ததும் அம்மா பழையபடி கலகலப்பாக பேச ஆரம்பித்தாள். அப்பா முகத்தை அலம்ப சென்றார்.

பிறந்து வளர்ந்த காஞ்சிபுரம் கிழக்கு கோபுர வாசலில் கொண்டுபோய் நிறுத்தி அவருக்கு ஒரு surprise குடுக்க நானும் அம்மாவும் முடிவு செய்தோம்.

துரையிடம் ரகசியமாக பேசிவிட்டு, அப்பா ஏதாவது கேட்டால் அடுத்து திருவண்ணாமலை செல்வதாக சொல்ல சொன்னோம். ஆனால் அவர் எதுவும் கேட்கவில்லை. காரில் ஏறியதும் பின்னாலிருக்கும் சீட்டில் அம்மா பக்கத்தில் உட்கார்ந்துகொண்டு தூங்க ஆரம்பித்துவிட்டார்.

மதியம் சுமார் 3 மணிக்கு காஞ்சிபுரம் கிழக்கு கோபுர வாசலில் காரை நிறுத்தினோம். கிழக்கு வாசலின் புதிய கதவுகள் திறந்து வைக்கப்பட்டிருந்ததை முதன்முதலாக பார்த்த எனக்கும் அம்மாவுக்கும் பிரமிப்பாக இருந்தது.

மாமாக்கள் பழைய வீட்டை தரை மட்டமாக இடித்துவிட்டு இரண்டு மாடிகளாக ரொம்ப வசதியாக இரண்டு கார்கள் வந்து நிற்கும்படியாக கட்டிவிட்டிருந்தனர். சமீபத்தில்தான் கட்டியிருப்பது தெரிந்தது. வீடு பூட்டப்பட்டிருந்தது. வாசலில் மாவிலை தோரணம், வாழை மரங்கள்.

மஞ்சள் கலர் அடிக்கப்பட்டிருந்த கோபுரத்திற்கு இரண்டு புறமும் ஏகப்பட்ட கடைகள். கோவில் 4 மணிக்குத்தான் திறப்பார்கள் என்று தெரிந்திருந்தததால் எதுவும் காட்டிக்கொள்ளாமல் அப்பாவை எழுப்பினேன்.

வந்து விட்டோமா என்று கேட்டுக்கொண்டே தண்ணீர் குடித்தார். கோவில் நாலு மணிக்குத்தான் திறப்பார்கள் அப்பா. அதுவரை கோவிலை சுற்றி காரிலேயே ஒரு ரவுண்டு அடிக்கலாம் என்றேன்.

பெரும்பாலான பழைய வீடுகள் இடிக்கப்பட்டு புதிய வீடாக கட்டப்பட்டு அல்லது முகப்பு மட்டும் மாற்றப்பட்டு கிரில் கேட் பொருத்தப்பட்டு பாதுகாப்பாக இருந்தன.

அப்பாவை பார்த்தேன். முகத்தில் எந்தவிதமான மாற்றமும் இல்லை. வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டே வந்தார். பாடசாலை இருந்த இடத்தில் ஒரு பெரிய விஸ்வரூப அனுமார் கோவில் அமைக்கப்பட்டிருந்தது. காரிலிருந்தவாறே சேவித்தார். தெற்கு மாடவீதியில் இருந்த கிருஷ்ணா பள்ளிக்கூடமும் புதிதாக உருமாற்றம் அடைந்திருந்தது.

" துரை !! கும்பகோணத்தில் இதே பெயரில் ஒரு பள்ளிக்கூடம் இருந்து நிறைய குழந்தைகள் தீ விபத்தில் பலி ஆகிவிட்டனர் " என்று சோகமாக கூறினார். தெருவில் மேலே செல்லமுடியாமல் தடுப்புகள் வைத்திருந்ததால் மீண்டும் வந்த வழியே திரும்பினோம்.

மீண்டும் அந்த பள்ளிக்கூடத்தை பார்த்தார். வீடுகளை பார்த்துக்கொண்டே வந்தார். சிறிய குழப்பம் முகத்தில் தெரிய ஆரம்பித்தது.

கிழக்கு மாடவீதி ஆரம்பிக்கும் இடத்திற்கு வந்தோம். முதலாக இருந்த என்ஜினீயர் வீடு இடிக்கப்பட்டு ஒரு ரெட்டியார் சத்திரம் வந்திருந்தது. அதை அப்பா உணரவில்லை.

காரிலிருந்து இறங்கி வடக்கு மாடவீதியை சற்று உற்று கவனித்தார். இடதுபுறத்தில் மஞ்சளாக காட்சி அளித்த கிழக்கு கோபுரத்தையும் பறந்து சென்ற புறாக்களையும் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தார். முகத்தில் மீண்டும் சிறிய குழப்பம்.

concrete ரோடை கடுப்பாக பார்த்தார். பொட்டு மழைத்தண்ணி பூமிக்குள் இறங்காதென்றார்.

மது அங்கிள் அவர் வீட்டிலிருந்து இறங்கி வருவதை கவனிக்கவேயில்லை. அவர் அப்பாவின் முதுகில் ரொம்ப குஷியாக ஓங்கி தட்டிவிட்டு எப்படிடா இருக்கே என்று கேட்டுவிட்டு அப்படியே கட்டிக்கொண்டுவிட்டார். அப்பாவுக்கு ஆச்சர்யம் கலந்த ஆனந்தம்.

" டேய் மது !!! எத்தனை வருஷமாச்சு உன்னை பார்த்து...... நீ எங்கேடா இந்த ஊர்ல..... familyயோட வந்திருக்கயா"....... என்று கேள்விமேல் கேள்வியாக கேட்டுத்தள்ளினார்.

" என்னது!! எங்கேடா இந்த ஊர்லயா ......இந்த நக்கல் நையாண்டிக்கு மட்டும் குறைச்சலில்ல.... மாடு இளைச்சாலும் கொம்புமட்டும் இளைக்கல.....பின்ன எந்த ஊர்ல இருப்பாங்க? நீ ஊரைவிட்டு ஓடிப்போய்ட்டு இத்தனை வருஷமா எட்டிக்கூட பார்க்கலே ".....

அப்பா குழம்பிப்போய் டென்ஷன் எகிறி அம்மா கையை அழுத்தி பிடித்துக்கொண்டார்.

"ஏண்டா.... காஞ்சிபுரமா வந்திருக்கோம்.....கீழண்டை மாட வீதியா இது ? திருவண்ணாமலைதானே போகப்போறதா சொன்னே "........

" இல்லப்பா...... உனக்கு ஒரு surprise கொடுக்கலாம்ன்னு....ரொம்ப வருஷமா இங்க வரவேயில்லை...சந்தோஷப்படுவேன்னுட்டுதான்"....

அவர் கண்களில் ஜலம் தளும்பியது.

" sorry மது... சத்தியமா எனக்கு டோட்டலா blackout ஆயிட்டது. பழைய மாடவீதியும், வீடுகளும், கோபுரமும்தான் ஞாபகத்தில் இருக்கு. ஒரே குழப்பமாயிருக்கு........ மதில் சுவத்தில இருக்கிற கருடனை கவனிச்சிருந்தால் கொஞ்சம் யோசிச்சிருப்பேன் "......

மது அங்கிள் முகம் வாடிவிட்டது. அப்பாவை அருகில் அழைத்து மெல்லஅணைத்துக்கொண்டார். " சாரிடா.... சும்மா விளையாடறன்னு நினைச்சேன்... ரொம்ப சாரி...வா வீட்டிற்கு போலாம் " .....

அங்கிள் வீட்டில் காபி சாப்பிட்டுவிட்டு அப்பா சிறிது நேரம் படுத்திருந்தார். ஒன்றும் பேசவில்லை. நானும் அங்கிளும் தனியாக பேசிக்கொண்டிருந்தோம். பிறகு அனைவரும் வெளியில் வந்தோம்.

" உன் வீடேஅடையாளம்தெரியாமல் மாறிவிட்டது மது.... முன்பக்கம் க்ரில் போட்டு தடுத்து..... ஒரு மாதிரியா இருக்கு.... பிடிக்கல... உன் பக்கத்துல இருந்த வாசு வீடு, டாக்டர் வீடு...எல்லாத்தையும் இடிச்சி தள்ளி... ஏன் இவ்வளவு flats ..... அந்த பழைய ஸ்கூல்கூட காணாம போயி...புது கட்டடம்.

only consolation ..முரளி வீடு மட்டும் நடுவில ஒளிஞ்சிண்டு பழைசா அப்படியே இருக்கு "....

" சரி வா...உனக்கு பிடிச்ச கிழக்கு மாடவீதிக்கு போகலாம்" என்றார் மது அங்கிள்.

" இது நாம எப்பவும் திண்ணையில உக்காந்திருப்பமே அந்த என்ஜினீயர் வீடு...வெளியாட்கள் யாரோ வாங்கி இடிச்சித்தள்ளி சத்திரம் கட்டிட்டாங்க....

இது அந்த அரைகுறை நீச்சல் ரவி வீடு.. வித்துட்டு ஊரைவிட்டு போயாச்சு. அந்த பழைய ஓட்டு வீட்டை இடிச்சி.....இப்போ காலி மனை .

போஸ்ட்மேன் ரங்கன், ஜோஸ்யர் வீடு, ராஜமன்னார் வீடு, ரங்கசாமி ஐயங்கார் வீடு, பட்டுமாமி வீடு...... எல்லாமே புதுசா கட்டியாச்சு...... இன்னும் சில வீடுகள் முன்பக்கத்துல mesh அடிச்சி modified......

என்ன ... பழைய கோபுரம்தான் இன்னும் ஞாபகத்தில இருக்கா? அந்த பழைய உளுத்து போன கதவெல்லாம் எப்பவோ தூக்கி போட்டுட்டு புதுக்கதவு வச்சாச்சு.

ரிப்பேர் செய்யறோம்ன்னு, கோபுரத்துல மூக்கும் முழியுமா அழகா இருந்த சிலைகள் மேலேயிருந்த சுண்ணாம்பு பூச்சை தட்டி எடுத்துட்டு அதுமேல சிமெண்ட பூசி சிலைகளை மொக்கையா ஒரு வழி பண்ணியாச்சு... முழு கோபுரத்தையும் கோபி அடிச்சி....peculiar yellow colour......

கோவிலுக்கு இப்பல்லாம் எக்கச்சக்க ஜனம் வர்ரதால ரெண்டு கதவையும் திறந்தாச்சு. ரெண்டு பக்கமும் கடைகளை போட்டு.... எப்பவும் ஒரே கூட்டம்.....

பம்பரம் விளையாடுவோமே.. அந்த பழைய மண் ரோடு மேலே மூணு முறை தார் ரோடு போட்டு அப்பறம் அதுமேலயே சிமெண்ட் ரோடு போட்டு.... பழசெல்லாம் புதைச்சு..... நாஸ்தி. அழகிய மணவாள ஜீயர் மடம் மழைல ஊறி ஊறி உடைஞ்சிப்போய், போன மாசம்தான் இடிச்சி கட்டியாச்சு"......

அங்கிள் அம்மா பக்கம் திரும்பினார். " என்னம்மா!! உங்கப்பா வீடு காணாம போயாச்சில்லே? உன் அண்ணனும் தம்பியும் எப்படி பங்களா மாதிரி கட்டியிருக்காங்க பாரு. உன் தம்பி பொண்ணுக்கு ஞாயிற்றுகிழமை கல்யாணம், எல்லாரும் கார்தேலேர்ந்து சத்திரத்தில இருக்கா .. அதான் வீடு பூட்டியிருக்கு "...

தெருவின் கடைசிவரைக்கும் அழைத்துபோனார்.

" பார்த்தாயா. பழையன கழிதலும் புதியன புகுதலும்.....

change is permanent. இந்த இடத்தை பார்த்தா பழைய பாடசாலைன்னு சொல்லமுடியுமா. எவ்வளோ பெரிய ஆஞ்சநேயர் சேவை கொடுக்கிறார் பார். சங்கரமடம் பாடசாலையை வாங்கி கோவிலை கட்டியிருக்கு ". உள்ளே சென்று சேவித்தோம்.

மீண்டும் கிழக்கு கோபுர வாசலை அடைந்தோம். அப்பா சற்று தள்ளிச்சென்று கோபுரத்தை நன்றாக நிமிர்ந்து உற்று பார்த்தார். பிறகு திரும்பி வந்து கிழக்கு மாட வீதியை இரண்டு பக்கமும் பார்த்தார். அம்மா வீட்டையும் சிறிதுநேரம் நோக்கினார்.

மது அங்கிளிடம் " போயிட்டு வரேண்டா....ரொம்ப தேங்க்ஸ்....உனக்கு ரொம்ப இம்சைக் கொடுத்துட்டேன்...sorrry,

இங்கு எல்லாமே தொலைந்துபோய்விட்டது. ஆனால், என் மனசில எதுவும் தொலைந்து போகவில்லை. அந்த நினைவுகளுடனேயே மிச்ச காலத்தையும் கழித்துவிடுகிறேன். பழைய கோபுரம் இருக்கிற போட்டோ ஏதாவது இருந்தா எனக்கு அனுப்பிவையேன் " என்றார்.

" மனசுல போட்டு உழட்டிக்காத எல்லாத்தையும்..... இனிமே எல்லாம் சரியாயிடும்.... மணி ஆறாகப்போறது. தாயாரையும் பெருமாளையும் சேவி......இன்னிக்கு வெள்ளிக்கிழமை..... ரெட்டை புறப்பாடு.     ரொம்ப வருஷமாச்சு நீ இந்த கோவிலுக்கு வந்து ...... .

அப்பாவையும் அம்மாவையும் அழைச்சுண்டு போடா ..... பெருந்தேவி தாயாரும் தேவாதிராஜனும் மட்டும்தான் என்றுமே மாறாதவர்கள் " என்றுஎன்னிடம் சொல்லிவிட்டு சென்றுவிட்டார் மது அங்கிள்.....

கிழக்கு கோபுர வாயிலில் நுழைந்தோம். பொற்றாமரை குளத்தின் கரையில் brake அடித்தாற்போல் நின்று விட்டு குளத்தை சுற்றி பார்க்கத் தொடங்கிவிட்டார் அப்பா. கண்கள் கனவுலகில் சஞ்சரிப்பதை நானும் அம்மாவும் தெரிந்துகொண்டோம்.

அப்பாவும் என்றும் மாறப்போவதில்லை.