கைங்கர்யம்

 41. கைங்கர்யம் (சிசீ 8) #ganeshamarkalam

“நம்ப பாரத தேசத்துல எத்தனை நல்ல காரியங்கள் நடந்திண்டிருக்கு பாருங்கோ. இதெல்லாம் சாத்தியம் ஆரதுன்ன லோகத்துலே நல்ல மனுஷா இன்னும் ஜீவிச்சிண்டிருக்கான்னு அர்த்தம். அவாளாலதான் நிலத்தடி நீர் வத்திப் போயிடாம நாமெல்லாம் தாகத்தில் செத்துப் போகாம இருக்கம்”.

எங்கம்மா அப்பாவண்டை சொல்லிண்டிருக்கா. நானும் பக்கத்துல. கார்த்தாலே எழுந்ததும் 2பேரும் என்னைப் பிடிச்சுத் திட்டக் கிளம்புவா. இன்னிக்கு என்னமோ தெரியலை என்னை விட்டூட்டா இன்னித்து பேப்பர வச்சிண்டு வேறென்னவோ பேசியாரது. சிலாகிச்சுக்கராப்போல் பேப்பரில் என்னவோ வந்திருக்கு. நாமளும் பாப்பம்னா பேப்பர அப்பா கீழே வச்சான்னா? வைப்பர். வைக்காமலா இருப்பர்? இன்னும் 40 நிமிஷத்தில் இவர் கச்சேரிக்கு கிளம்பியேயாணம்.

பாத்தேனே. சென்னையில் திருநங்கைகள் ஒண்ணா சேர்ந்துண்டு இல்லாதவாளுக்கு, பசீன்னு வரவாளுக்கு சாப்பாடு போடராளாம். நல்ல காரியம்தான். அதைச் செய்யரத்துக்கும் கூட எத்தனை இடையூறுகளை சந்திச்சானு விலாவாரியா 

எங்காம் திருமங்கலக்குடியில். மாயவரம் கும்மோணம் தேசிய நெடுஞ்சாலை இருக்கோன்னோ? அதுலேயான்னு அவசரப் பட்டா! அது காவேரியாத்தின் அந்தப் பக்கம். ஆத்துக்கு இந்தப் பக்கம் ஒரு ரோடு கும்மோணம் போகும். அதில் 25 கிமீரில். ப்ராணநதீஸ்வரர் கோவில் பிரச்சித்தம். இல்லை, தேசீய நெடுஞ்சாலைலதான் வருவம்னு அடம் பிடிச்சா ஆடுதுரை வந்ததும் ரைட்டில் ஆத்துப் பாலம் வரும் அதை கிராஸ் செய்யணும். சூர்யனார் கோவில் போவேண்டாம்.

அம்மாக்கும் அப்பாக்கும் கும்மோணத்தில்தான் ஜோலி. அம்மா திருநகர் நேஷணல் வித்யாலயாவில் டீச்சர். அப்பா வக்கீல் குமாஸ்த்தா. பெரீய லா ஃபெர்மில் இருக்கர். தலமைப் பொருப்பாம். ஆளுக்கு ஸ்கூட்டர் வச்சிருக்கா. சர்ருன்னு கிளம்பிடுவா. மின்னேல்லாம் காலேஜுக்கு போரச்சே இவாளுக்கும் மின்னாடி எனக்கு பஸ் வந்துடும். 730க்கே நான் கிளம்பிடுவேன். AVC காலேஜ் ஆஃப் எஞ்சினீரிங்க். மெகேனிக்கல். +2வில் நல்ல மார்க் கிட்டலையாக்கும். வேறெங்கேயும் கிடைக்கலை. தெரிஞ்சவாகிட்டே சொல்லி அப்பா வாங்கித் தந்தர். அப்பரமா தெரிஞ்சது செஷண் ஆரம்பிச்சு சீட்டெல்லாம் காத்தாடிண்டு. பாதி கிளாஸ் நடக்காம டீச்சரும் இல்லாம மொதவருஷம் ஓடினது எனக்குத்தான் தெரியும். நிறைய பணம் அழுதாச்சு. செல்ஃப் ஃபைனான்ஸ், ஸ்ட்யூடென்ட்ஸ பெத்தவாள பிழிஞ்செடுத்து புழைப்பு நடத்திண்டு. மாயவரத்திலேந்து கிழக்கால 4 கிமீ. பஸ் இருந்ததோ புழச்சேன்

அம்மாவும் அப்பாவும் காலங்கார்த்தாலே எழுந்து எனக்கு ஏன் மண்டகப்படி செய்யணும்? கேக்கலாம். படிப்பு முடிச்சு 3 வருஷமாச்சு. வேலை திகையலை. அரியர்ஸ் வைக்காம ஃபர்ஸ்ட் கிளாஸில் பாஸ் ஆகியும் எவனும் கொடுக்க மாட்ரான். “காலேஜ்லேயே லெக்சரர் இடம் காலியா இருந்தா ஜாயின் செய்யப் பாரு, படிச்சது மறந்து போகாது நாளைக்கு இன்டெர்வ்யூன்னு வந்தா கேக்கர கேள்விக்கு பதில் வரும்”. பிராப்தமாலை. ஏன்னா வருஷா வருஷம் இன்டேக் குறைஞ்சிண்டு வரதோன்னோ! லெக்சரர்ஸுக்கு சம்பளம் அரியர்ஸ். நாம போய் அந்த ஜோலியப் பாக்கணுமா? கடைசீ வருஷம் லெக்சரர் வராம நன்னா படிக்கர பசங்க அவாளே படிச்சுண்டு வந்து ஃப்ரெண்ட்ஸுக்கு படிச்சுப் புரிஞ்சிண்டதை சொல்லித் தந்தாத்தான் கிளாஸ்னு போச்சே!

இப்போ சும்மாத்தான். என்னைப்போல உள்ளவா வந்தா அரட்டை இல்ல அவா பைக்கில் டபுள்ஸ் சுத்திண்டு. இவா போனதும் பேப்பர எடுத்து வச்சிண்டு சாவகாசமா என்னத்தை போட்டிருக்கான்னு. ஸ்லோ மோஷணில் படிச்சாரது. அப்பத்தான் 8பக்க தினசரி 1 மணி நேரத்துக்கு காணும். டீடெயில் ந்யுஸ் அப்பரம் வரி விளம்பரங்களும் விடாம.

அப்பத்தான் அந்த சின்ன குறிப்பு பாக்கரேன். “யாராவது பசியோட ஆனா கையில் காசில்லாம இருந்தா கீழ்கண்ட வாட்ஸப் நம்பருக்கு தகவல் அனுப்பினா சாப்பாட்டோட உடனே வந்து பசியாற்றுவம்” ஒருத்தர் விளம்பரம். ஆகா எப்படிப் பட்ட கைங்கர்யமாச்சே இதுன்னு பட்டது. பாரத தேசம் புண்ய பூமிதான். மனசில் ஒரு பொறி. 

நமக்கோ வேலை வெட்டியில்லை. வேலைன்னு நாம பொதுவா என்னத்த சொல்ரம்? உத்யோகம். ஊதியம் ஈட்டித்தருவது. இருந்தாத்தான் சொந்தக் காலில் நிக்கலாம் நம்ப சிலவுகளுக்கு வழி தேடிக்கலாம். அப்பா அம்மா கைய எதிர்பாத்துண்டு இருக்காம நமக்குன்னு கவுரதையா வாழ்கை அமைச்சுக்கலாம். நாமளும் லைஃபில் கல்யாணம் கார்த்தீன்னு பாத்துண்டு செட்டிலாலாம். இல்லன்னா பெத்தவாளுக்கு பளு. இவா கடிஞ்சுப்பதுலேயும் ஞாயம் இருக்கோன்னோ!

அம்மா நன்னா போஷாக்கு தந்து வளர்த்து விட்டூட்டா. அப்பா படிக்க வச்சுட்டர். சொச்சத்தை நாமதான் பாத்துக்கணும். 2பேரும் நன்னா சம்பாதிக்கரா. என்னை சோறு போட்டு துணிமணி வாங்கித் தந்து ஆத்தில் வச்சுப்பதில் கடுகத்தனை சிரமம் இல்லதான். ஆனா அவாளுக்கே முதுமையில் ஒரு ஆதாரமா நாம இருக்க வேண்டாமா? இதெல்லாம் தெரியாம இல்லை. இப்போ என்ன? சீக்ரம் வேலை தெடிக்கணும். உத்யோகம்னு ஒண்ணு கிடைக்கர வரைக்கும் சும்மா இருப்பதைத்தான் அவா விரும்பலை. அப்படீன்னா ஏதாவது செஞ்சிண்டிருக்கணும். ஏதாவதுன்னா? கைங்கர்யம்னு ஆரம்பிச்சா என்ன? நாமளும் இந்த புண்ய பூமியின் ஒரு அங்கம்தானே!

ஃப்ரெண்ட் சுகுமாருக்கு போன் போட்டேன். அவனும் சும்மாத்தான். “கணேசா என்ன காலங்கார்த்தாலே?” சொன்னேன். பேப்பரில் பாத்ததை அம்மா சொன்னதை சொல்லி நாமளும் ஏதாவது செய்யலாம்னு பட்டதுடா. ஆத்தில் யாரும் இல்லை வரியா டிஸ்கஸ் செய்யலாம்?” 10நிமிஷத்தில் வந்தான். அவாம் அந்தாமங்கலம். எங்கூர்லெந்து தெற்கே 3 கிமீ. நல்ல மாதிரி. என்ஜினீரிங்க் என்னோடத்தான். இப்போ வேண்டா வெறுப்பா அப்பாவோட காய்கறி தோட்டம் பாத்துக்கரான். தென்னந்தோப்பு இருக்கு. தண்ணி கூட விடேண்டாம் அதுவா காய்ச்சுண்டு.

“வரச்சே யோசிச்சுண்டே வந்தேண்டா. கையில் சம்பாத்யம் இல்லாது என்னத்தைன்னு செய்ய? நீ சொன்னாப்போல் பசிச்ச வயித்துக்கு சாதம்னு கொடுக்க காசு வேணுமே. நம்ம கிட்டே ஒண்ணுமில்லயே!. சம்பாதிச்சா அதுலேந்து கொஞ்சம் இப்படி புண்ய காரியாங்களுக்கு ஒதுக்கலாம்தான். இது செய்யப் போரம் ஒரு 10ஆயிரம் தான்னு உங்கப்பா கிட்டே கேட்டுப் பாரு. உதை விழும்”. அவன் சொன்னது சரியாத்தான் பட்டது. இதை நாம ஏன் யோசிக்கலை? முதலீடுன்னு கையில் காசில்ல. என்னத்தைன்னு கைங்கர்யம் செய்ய? ஒரு நூறு பேருக்காவது சாப்பாடு போட்டா தினம் எவ்ளோ சிலவாகும்? ஐடியாவே இல்லை.

சாயங்காலம் அப்பா வந்ததும் மொள்ள பேச்சை ஆரம்பிக்கரேன். “அப்பா! ஏதாவது செய்யலாம்னு யோசனை. வேலை கிடைக்கர வரைக்கும்”. “என்னடா செய்யப் போர?” சொன்னேன். “நல்ல சிந்தனை. இன்னது செஞ்சா நல்லதுன்னு யோசிச்சு ஒரு தீர்மானத்துக்கு வா. சும்மா இருக்காம எத்தையாவது செஞ்சாயான்னா, உனக்கும் நன்னா இருக்கும். போரவர இடத்தில் உனக்குத் தோதா உத்யோகமும் கிடைக்க வாய்ப்பிருக்கு”. “எப்படிப்பா முடிவு செய்ய?” “கும்மோணம் காஞ்சி மடத்துக்கு போய் அவாளண்டை கேட்டுப்பாரேன்? சொல்லித் தருவா அவாளுக்கே ஏதாவது தேவைகள் இருந்தா சொல்லட்டும்?” நல்ல ஐடியாவாப் பட்டது. “இன்னைக்கே போட்டமா?” “இருட்டிப் போச்சு நாளைக்கு கார்த்தால 8மணிக்கு கிளம்பு. அங்கே கல்யாணசுந்தரம்னு ஒரு மாமா இருப்பர். தினம் வருவரான்னு தெரியலை. இருந்தர்னா உன் அதிர்ஷ்டம்னு வச்சுக்கோ.” யாருப்பா அவர்?” “நீயே தெரிஞ்சிப்பாய் போய்ட்டு வா”. 200ரூ கைச்சிலவுக்கு தந்தர்.

காஞ்சீமடம் அழகா காவேரிக் கரையில். மட் ரோடு. பாலக்கரை ப்ரிட்ஜை ஒட்டினாப்போல. நான் மட்டும்தான் சுகுமாருக்கு ஒழியலை. “நல்ல காரியத்தை தள்ளிப் போடேண்டாம். நீ போயிட்டு வந்து எனக்கும் சொல்லு!”.

சில விஷயங்கள் நன்னா நடக்கும்னு சாட்சியா சிரிச்ச சாத்வீகத்தோட வெள்ளத் தாடியோட பஞ்சகச்சம் கட்டீண்டு ஒரு மாமா. மஹாபெரியவா மூர்த்திக்கு நேரெதுக்கே தூணில் சாஞ்சிண்டு. எதுத்தாப்போல் வந்த மாமாவைப் பாத்து “ அறிமுகப்படுத்திண்டு “கல்யாணசுந்தரம் மாமான்னு ஒருத்தரை பாக்கணும், வந்திருக்கரா?” “அதோ அவர்தான்”. கையக் காமிச்சர். “மாமா வக்கீல் குமாஸ்த்தா சுந்தரேசன் பையன் நான். திருமங்கலக்குடீலேந்து வரேன். நமஸ்காரம்”. வந்த விஷயத்தை சொல்லி உங்களை கெட்டுத் தெரிஞ்சுக்கோன்னு அப்பா அனுப்பிச்சர். இப்படி என்னைப் போல படிச்ச பசங்க என்ன கைங்கர்யம் செய்யலாம், அப்பா அம்மாவை எதிர்பாக்காம மனசுக்கும் உடம்புக்கும் உழைப்புத் தரக்கூடிய விஷயமா சொல்லுங்கோ”.

“கைங்கர்யம்னு முடிவே செஞ்சுட்டயா?” “ஆமாம் மாமா. சும்மா உக்காந்துண்டு ஏச்சும் பேச்சும் நன்னா இல்லை. கூடவே நல்ல வேலையா தேடிக்கலாம்னும்.” “நன்னா யோசிச்சுச் சொல்லு, ஜாப் ஹன்டிங்கா இல்லை கைங்கர்யமா? ரெண்டு ஒத்துப் போகாது”. “ஏன் சார்?” “கைங்கர்யம்னா என்னன்னு புரிஞ்சிக்கணும். புரிஞ்சிண்டையான்னா அப்பரமாத்தான் செய்யலாமா வேண்டாமான்னு முடிவெடுக்க தோதா இருக்கும்”. “பசியோட வரவாளுக்கு சாதம் கொடுப்பது கைங்கர்யமில்லையா?” “இல்லை. அது உதவி. சிரேஷ்டம்தான். ஆனா கைங்கர்யமில்லை. அப்போ கோவிலுக்கு ஆச்சார்யாளுக்கு, தெய்வ காரியங்களுக்கு உதவுவது?” “அதைச் சிலர் தெய்வ கைங்கர்யம்னு சொல்லுவா காரணம் இருக்கு. தெய்வ கைங்கர்யம் செய்யரவாளுக்கு சேவை செய்வதும் கைங்கர்யமேன்னும் வாதாடுவா பொறுமையா கேளு. சொல்ரேன்” நன்னா முன்னாடி நகந்துண்டு சொல்ல ஆரம்பிக்கரர்

“கைங்கர்யம் என்பதுக்கு சில பரிமாணங்கள் இருக்கு. எல்லாம் ஃபுல்ஃபில் ஆனா நல்லது. ஆனா குறைகளோட செஞ்சாலும் பிரத்தியாருக்கு உதவுவதால் அதை கைங்கர்யத்தில் சேர்த்துண்டுடுவா. ஆனா கைங்கர்யம் இல்லை.” புரியாம முழிச்சேன்

“கைங்கர்யம்னா மொதல்ல பிரதிபலன் வரவு சிலவு பாக்காம செய்வதுதான் கைங்கர்யம். இது சரீரத்தாலே இல்லை பணபலத்தை வச்சிண்டு செய்வது எல்லாம் வரும். அடுத்தது கைங்கர்யம்னா நிறைய பேருக்கு ஒட்டுக்க போய்ச் சேர்வதா இருக்கணும். நண்பனுக்கோ, உன் தம்பிக்கோ இல்லை அத்திம்பேருக்கோ உதவுவது எத்தனை நல்லதானாலும் அது கைங்கர்யம் ஆகாது. மூணாவது நாம செய்யும் கார்யம் வரப்போர ஸந்ததியனுருக்கும் பயன்படும்படி நீடூழி பயன் தருவதாய் அமயணும். அது ரெம்ப முக்கியம். அதாவது நாம செய்வது செஞ்சு முடிச்சதும் அதன் பயன் முடிஞ்சே போய்டாம காலம் காலமா நிலைச்சு நிப்பதா அமயணும். இதை வெல்த் க்ரியேஷன் மாதிரி வச்சுக்கோ. வரப்போர மனுஷாளுக்கு சொத்து சேர்த்து வைக்கராப்போல். இது மூணும் இருந்தா அது உண்மையான கைங்கர்யம்”. 

“அப்போ என்ன செய்யலாம்?” “நீதான் முடிவெடுக்கணும். உனக்கு கைக்காசும் போட்டு செய்ய சிரமம்னு சொல்லிட்டாய். அப்போ என்ன செஞ்சா அது ப்ரதிபலன் எதிர்பாக்காததாய், பலபேருக்கு பயந்தரக் கூடியதாய், காலம் காலமா அது எல்லாருக்கும் பயன் தருவதாய் அமையும்? யோசிக்கணும். 10 பேருக்கு சாதம் போட்டாய்னு வச்சுக்கோ. அடுத்த வேலை திரும்பவும் பசிக்குமே. அப்போ உன்னை பக்கத்தில் காணலைன்னா உன்னை திட்டக்கூட செய்வா”. “தெய்வ கைங்கர்யம் நல்லதா, கோயில் திருப்பணி, ஆச்சர்யா சிசுருஷை இதெல்லாம்?” “இதுவும் கைங்கர்யத்தில் செர்த்திதான் ஒரு வகையில் ஏன்னா லோகத்தில் எல்லாருக்கும் தெய்வ நம்பிக்கையும் ஸ்ரேஷ்ட சிந்தனைகளையும் வளர்க்கும் காரியங்களில் ஈடுபடராயோன்னோ?” “நீங்க சொல்வதைப் பார்த்தா இது அத்தனை ஜோரா எனக்குப் படலை. ஆனா இதெல்லாம் செய்யராளே! செய்யரவாளை பாராட்டராளே?”. “ஆமாம் அந்த காலத்துலேந்தே செஞ்சிண்டுதான் இருக்கா. அதெல்லாம் நிறைய நன்மையத்தான் கொடுத்திருக்கு சந்தேகமேயில்லை. ஆனா உண்மையான கைங்கர்யத்துக்கு அந்த மூணு விதிமுறை அவஸ்யம். போய்க்கோ”

அப்பா கொடுத்த 200ரூயில் பஸ் சத்தம் போக 173 அப்படியே இருக்கு. 10ரூ உண்டியலில் செலுத்திட்டு மாமாவுக்கு நமஸ்காரம் பண்ணிட்டு கிளம்பரேன். மாமா “நீ என்ன படிச்சிருக்காய்?” சொன்னேன். “நல்ல மார்க் வாங்குவியா?” “ஆமாம் மாமா”. “படிச்ச புஸ்தகங்கள் எல்லாம் தூக்கிப் போடாம ஆத்தில் வச்சிருக்கயா?” “இருக்கு”. “உங்கூர்லேயோ இல்லை அக்கம் பக்கத்து கிராமத்துல ஏழை குழந்தைகளுக்கு, எந்த வயசானாலும் ஃப்ரீயா ட்யூஷன் எடுக்க முடியுமா?” “செய்யரேன்”. “அது நல்ல ஆரம்பமா இருக்கட்டும்”. 

யோசிச்சுண்டே வரேன். அவர் சொன்ன எல்லா விதிகளும் அதுக்கு பொருந்தித்தே!