10 ரூபாய் சாக்லேட்

 அறிவழகன் கைவல்யம் முகநூலிலிருந்து.....

மனிதனைப் புரிந்து கொள்வது அல்லது வாழ்க்கையைப் புரிந்து கொள்வது என்பது எப்போதும் ஒரு சுவாரசியமான விஷயமாகத்தான் இருக்கிறது. தேர்தல் காலத்தில் 30 நாட்கள் நெடுஞ்சாலையில் இருக்கும் ஒரு சிறிய நகரத்தின் விடுதியில் தங்கி இருந்தேன், ஒரு கட்சியின் வேட்பாளருக்காக சமூக இணையத்தின் வழியாக பரப்புரை செய்யும் பணி, 24 மணி நேரமும் இயங்கும் கடைகள் இரண்டு, தொடர்ந்து நெடுஞ்சாலையில் விரைகிற ஊர்திகள், பின்புறமாக இறக்கத்தில் இருக்கிற ஊர் என்று நள்ளிரவில் அறையை விட்டு வெளியேறி வேடிக்கை பார்ப்பேன்.

முன்னிரவில் ஒருநாள் தேநீர் குடித்தபடி நின்றிருந்தபோது ஒரு சிறுவன் ஓடிவந்து கடையின் முன்பு சாய்ந்து நின்று கொண்டான், பக்கத்தில் ஒரு இன்னும் முழுமையாக நடக்கப் பழகாத அவனுடைய தங்கை, தங்கையின் கைகளை விடாது அழுந்திப் பிடித்துக் கொண்டே நின்றவன், பெட்டியில் அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்த சாக்லேட்களை சிறிது நேரம் பார்வையிட்டான், கடைக்காரப் பையனிடம் "5 ரூபாய் Dairy Milk" கொடுங்கள் என்றான்.

கடைக்காரப் பையன் பெட்டியை ஆழமாகப் பார்த்து விட்டு "5 ரூபாய் Dairy Milk இல்லை, 10 ரூபாய் சாக்லேட் தானிருக்கிறது" என்றான், நான் அவனுக்கு அருகில் நின்று கொண்டிருக்கிறேன், சிறுவனின் கையில் 5 ரூபாய் நாணயமிருக்கிறது, குழந்தை அண்ணனின் முகத்தில் தெரிகிற ஏமாற்றத்தை விழுங்கியபடி பார்க்கிறாள். கடைக்காரப் பையனிடம் மெல்லிய குரலில் நான் "10 ரூபாய் Dairy Milk" கொடு, நான் பணம் தருகிறேன் என்றேன்.

சிறுவன் தீர்க்கமாகவும், சற்றே கோபத்தோடும் என்னைப் பார்த்தான், பிறகு கடைக்காரப் பையனிடம் "5 ரூபாய் கேக் கொடு" என்று சொல்லிவிட்டுத் தங்கையிடம் குனிந்து ஏதோ சொன்னான், மறுபடி நிமிர்ந்து என்னைப் பார்த்தவன், "பரவாயில்ண்ணே 5 ரூபாய் கேக் வாங்கிக்கிறேன்", கேக்கை வாங்கித் தங்கையின் கைகளில் கொடுத்து விட்டு அவள் கைகளைப் பிடித்தபடி நெடுஞ்சாலையின் ஓரத்தில் நடக்கிறான்.

அவனுடைய குரலில் சுயமரியாதையும், இரந்து வாழக்கூடாதென்கிற வைராக்கியமும் தெரிகிறது, அந்தக் கணத்தில் இனம்புரியாத ஏதோ ஒரு வாழ்க்கைப் பாடத்தை எனக்கு சொல்லிக் கொடுத்துவிட்டு இறக்கத்தில் இறங்குகிற அவனது முகம் எனக்கு இன்னும் நினைவிருக்கிறது. அந்த மனிதனை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. நான் இரக்கத்தின் பெயரில் என்னைப் பெரியவன் என்று நிறுவிக் கொள்ள அவனுடைய சுயமரியாதையை உரசி இருக்கிறேன், அவன் சுட்டெரிக்கும் விழிகளால் நான் உன்னை விடவும் உயர்ந்தவன் என்று நிறுவிவிட்டு நடையைக் கட்டி இருக்கிறான்.

பிறகொரு நாளில் நண்பகலில் பட்டுத் துணி போர்த்திய தவிலை மடியில் அழுத்திக் கொண்டு வரவேற்பறையில் அமர்ந்திருந்த ஒரு முதிய கலைஞனைப் பார்த்தேன், வேட்பாளருக்கு பரப்புரை செய்ய ஒரு நாட்டுப்புறப் பாடகருக்குத் துணையாக இசையமைக்க அவரை அழைத்திருந்தார்கள், அவரது அசைவுகளில் அடிமைத்தனத்தின் சாயல் ஒட்டி இருந்தது, யாரோ வந்து அவரை பாடலுக்குத் தகுந்தவாறு இசைக்கச் சொன்னார்கள், பார்ப்பவர்களுக்கெல்லாம் வணக்கம் சொல்லியபடி அவர் வாசிக்கத் துவங்கினார், யாரோ ஒருவன் ஓடிவந்து "இவ்வளவு சத்தம் வந்தால் பாடல் கேட்காது, மெல்ல அடி" என்றான், தவிலின் இயல்பே காற்றை இடித்து உலுப்பும் வல்லிய இசைதான் என்கிற அடிப்படை தெரியாதவனுக்காக மெல்ல மெல்லத் தவிலைப் பாட்டுக்காரனின் குரலுக்கும் கீழே கொண்டு போகிறான் தவிலிசைக் கலைஞன்.

ஒரு குறிப்பிட்ட வேகத்துக்குக் கீழே தவிலை இசைத்தால் தவில் அவமானப்படுகிறதென்று பொருள், தோல் இசைக் கருவிகளை அடித்துத் துவைத்தால் தான் நாதம் பெருகும், ஆனாலும் தவில்காரனுக்கு எதுவும் பொருட்டில்லை, தவிலை ரகசியமாக யாருக்கும் கேட்காதபடி வாசிக்கத் தயாராகி இருந்தான். 

கட்டளையிடுகிற முதலாளிகள் காணாமல் போன பிறகு தனியாக அமர்ந்திருந்த தவில்காரனிடம் சென்று கேட்டேன், "தவிலுக்கென்று இருக்கிற தனித்த இயல்பான ஓசையை எப்படி உங்களால் அழுத்த முடியும்?" சொல்ல வேண்டியது தானே அவர்களிடம்?

அமைதியாக இருந்தவன் பிறகு "தம்பி, ஒரு மாதத்துக்கு முன்பாக என் மனைவி இறந்து போனாள், தண்ணீர் தொழிற்சாலையில் வேலை பார்த்துக் குடும்பத்தைக் காப்பாற்றியவள், எனக்குத் தவில் வாசிப்பதைத் தவிர வேறெந்த வேலையும் தெரியாது, கட்டிக் கொடுத்த பெண்ணும் கணவனோடு இல்லாமல் வீட்டோடு இருக்கிறாள், இன்னொரு பெண் குழந்தை கல்லூரிக்குப் போகிறாள், திடீரென்று தெருவில் விடப்பட்டவனைப் போலிருக்கிறது, 2000 ரூபாய் ஒரு நாளைக்குத் தருகிறேனென்றார்கள், மூன்று நாட்கள் வாசித்தால் போதும் இன்னும் இரண்டு மாதப் பொழுதுக்கும் கவலை இல்லை".

எனக்கு என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை, அவர் தவிலைப் பற்களால் வாசித்தாலும் கூடப் பரவாயில்லை என்று தோன்றியது.

10 ரூபாய் சாக்லேட்டை விடவும் தன்னுடைய சுயமரியாதைக்கு இழுக்கு வரக்கூடாதென்று நினைக்கிற ஒரு சின்னஞ்சிறு மனிதன், 2000 ரூபாய்க்காகத் தவிலை எப்படி வேண்டுமானாலும் இசைக்கலாம் என்று சுருண்டு கூனி விடுகிற ஒரு கலைஞன், எல்லோரும் நெடுஞ்சாலை ஓரத்தில் இருக்கிற இந்த சிறிய நகரத்தில் வாழ்கிறார்கள்.

உலகம் முழுக்க இப்படித்தான் தனித்த கதைகளோடு மனிதர்கள் தொடர்ந்து வாழ்கிறார்கள், மனிதர்களைப் புரிந்து கொள்வது அல்லது வாழ்க்கையைப் புரிந்து கொள்வது அத்தனை எளிதானதுமல்ல......

👍👍👍👍👍👍👍

அருமையாக மனித உணர்வுகளைப் பிரதிபலிக்கும் பதிவு👌

1. தங்கைக்காக சாக்லேட்டா, தன்மானத்தோடு கேக்கா, என்ற சவாலில், (தங்கையின் சம்மதத்தோடு) இரண்டாவதைத் தேர்ந்தெடுக்கும் சிறுவன். 

2. தவில் அவமானப் பட்டாலும், தன் குடும்பம் பட்டினி கிடக்கக் கூடாது என்று வளைந்து கொடுக்கும் கலைஞன். 

இருவரும் உயர்ந்தவர்களே! சூழ்நிலை அப்படி. 

1. தங்கை அழுது அடம் பிடித்திருந்தால், சிறுவனும் சாக்லெட்டுக்கு சம்மதித்திருப்பானோ?

2. ஒரு வேளைக்காவது வீட்டில் உணவு இருந்து, இல்லாமை கொட்டாது இருந்தால் தவில்கலைஞரும் தாழ்ந்து வாசித்திருக்க மாட்டாரோ என்னவோ...

அவரவர்கள் உணர்வுகள் அவர்களுக்கே புரியும்!