வருவாரா

 பொது  சிறு கதை

வருவாரா ?

""""""""""""""""""""""""

என் மாமியார் உப்பிலி அப்பன் கோயில் சன்னதித் தெருவில் குடியிருக்கிறார்!

கோவிலில் இருந்து வலது கைப் பக்கம்,  அவர்கள் வீடு!

என்னவருக்கு இரண்டு வருடங்களுக்கு,மூன்று வருடங்களுக்கு ஒரு முறை ட்ரான்ஸ்ஃபர் பண்ணிக் கொண்டே இருந்ததாலும், எனக்கு கோயில், கடை கண்ணி காய்கறி மார்க்கெட் அருகில் இருக்கப் பிடித்ததாலும், மயிலாப்பூர் திருவல்லிக்கேணிக்கு இடைப்பட்ட ஒரு ஃபிளாட்டாக வாங்கி வசித்து வந்தோம்!

மாமனார் மாமியார் இருவரும் உப்பிலி அப்பன் கோயில் தரிசனம் தினம் தினம் கிடைத்தால் போதும்என்று அங்கிருந்து 'எங்கும்' நகர்வதாக இல்லாமல் இருந்தார்க ள்!

கோவிலில் "பூமா" என்ற பெண் யானை புது வரவாக,  இருந்தது!

பாகன் யாரையும் அருகில் அண்ட விட மாட்டான்!

"அம்மா, யானை இன்னும் சரியாகப் பழக்கம் ஆகலை! எதுக்கும் கொஞ்சம்தள்ளியே நில்லுங்க, அது கிட்டே இருந்து!" என்று அறிவுரை சொல்வார் என் மாமியாரிடம்!

அவர் காதில் வாங்கினாற் போலவே தெரியவில்லை!

தினம் தினம் காலை 5:00, 5:30 கோவில் நடை திறந்தவுடன், முதல் ஆளாக உள்ளேப் போவார்!

கையில் கொஞ்சம் மஞ்சள் பொடி பூசிக் குளிக்க!

திருக் குளத்தில் குளித்து அவர் வெளியே வருவதற்கும் "பூமா" திருமண் சகிதம் நடையில் வந்து ஒரு ஓரமாக நிற்பதற்கும் சரியாக இருக்கும்.

மாமியார் உடனே ஒரு சீப்பு வாழைப்பழம் வாங்கிக் கொடுத்து விட்டு "இந்தாடி! நன்னா சாப்பிட்டு வை, தோலோடு! அவன் எப்ப சாப்பாடு வாங்கிப் போடுவானோ?" என்று ஏதோ தன் பேரப் பிள்ளையிடம் பேசுவது போல பேசி, அதன் துதிக்கையை சற்று தடவிக் கொடுப்பார்! அது 'தேமே' என்றுப்பொறுமை காத்து நிற்கும்!

அப்புறம், கோவிலுக்கு ஒரு நாலு தடவை போவார்; வருவார்! ஆனால், ஒவ்வொரு தடவையும் அதை நலம் விசாரிக்க மறக்க மாட்டார்.

மாமியாருக்கு கை வைத்தியம் நிறைய தெரியும்! அதனால், அக்கம் பக்கம் வீடுகளில் யாருக்காவது உடம்பு சரியில்லை என்றால், மாமியாரிடம் தான் வந்து நிற்பார்கள்.

சுக்கு, மிளகு, கண்டந் திப்பிலி, அரிசித் திப்பிலி, வெந்தயம், துளசி இலை என்று ஏதேதோ கஷாயம் வைத்துக் கொடுப்பார்!

'நோய் நான் போறேன் சாமி! போறேன் சாமி என்றபடி கும்பகோணத்தைத் தாண்டி ஓடிப் போயிடும்!

பச்சிலை வைத்திய முறையில் புண் ஆற்றும் மருந்து ஒன்று அடிக்கடி ரெடி பண்ணுவார் அவர்!

யாருக்கு என்று என் மாமனாருக்கேத் தெரியாமல் இருந்தது, கிட்டத்தட்ட ஒரு ஆறு மாதங்கள் போல!

ஒரு நாள் அதை எப்படியாவது கண்டு பிடித்தாக வேண்டும் என்ற ஒரு எண்ணத்தில், காலையில் மாமியார் திருக்குளம் போகும் போது, நைஸாகப் போனார், ஒரு நாள்!

போனால்.... ....

அவர் குளித்து முடித்து மேலே ஏறி வந்தவுடன், 'ரணக் காயம் நீக்கும்" அந்த மருந்தை "பூமாவின்" இரு கால்களில் பாதங்கள் பக்கத்தில் "ஐந்து ஐந்து" நகங்களுக்கும் பூசிவிட்டுக் கொண்டிருந்ததைப் பார்த்ததும், 'பக்'என்று ஆகி விட்டதாம், மாமனாருக்கு!

தடுக்கும் நோக்கத்தில் கத்தினாராம்

மாமியாரிடம்:" என்ன காரியம் செய்யறே, நீ? அது...அது... ஒரு யானை, தெரியாதா உனக்கு? இல்லை, மறந்திட்டியா? எவ்வளவு பெரிய ஆபத்தை விலை கொடுத்து வாங்கறே, நீ?" என்றாராம்!

"நீங்க கொஞ்சம் சும்மா இருங்க! பாவம், அதோட கால் இரண்டிலேயும் அங்குசத்தால குத்தி, குத்தி... பாவம், சீழ் புடிச்சு, ஈயும் எறும்புமா மொய்க்கிறது நாள் முச்சூடும்! அதான், மருந்து ரெடி பண்ணித் தடவினேன்! இது தப்பா?" என்றாராம் என் மாமியார்!

அந்த நிகழ்ச்சி நடந்து, ஒரு பத்து வருடம் இருக்கும்!

சன்னதி தெருவில் "பூமா" ஸ்வாமியைப் பல்லக்கில் எழுந்தருளப் பண்ணி, பவனி போகும் போதும், திரும்பி வரும்போதும், 

எங்கள் வீட்டு வாசலில் ஒரு நிமிடம் நின்று, வீட்டின் உள்பக்கம், தன் குட்டிக் கண்ணைச் செலுத்தி, தன் கழுத்தில் கட்டப்பட்டிருக்கும் 'மணி'யை வேகமாக அசைத்து, ஒலித்து, என் மாமியாரின் புன்னகை முகம், மங்களரமான முகம் பார்த்தப் பின்னரே, அது நடையைக் கட்டுகிறது!

மாமனாருக்கு 97 வயசு!  மாமியாருக்கு 91 ஆகிறது!

"பூமா"வை விட்டுட்டு ஏன் சென்னைக்கு வரணும் என்கிறார்!

எனக்குப் பதில் சொல்லத் தெரியவில்லை! 

ஆக்கம்:

ரமணி

""""""""""""""