எப்படிக் கொல்வேனடி = சுஜாதா

 எப்படிக் கொல்வேனடி = சுஜாதா சிறுகதை

சீதாலட்சுமி வீடு திரும்பியபோது திடுக்கிட்டாள்.

கோபிநாத்தின் பூட்ஸ் வாசலில் வைத்திருக்க முன் அறையில் அவன் சீருடை கழற்றி ஆணியில் மாட்டப் பட்டிருந்தது. ஹாலில் மின்விசிறி ஓடிக்கொண்டிருந்தது.

சிகரெட் புகை விரவி இருந்து. ஆஷ்ட்ரேயில் சிகரெட் துணுக்குகள் அடர்த்தியாக இருந்தது. கோபிநாத் காலை நீட்டிக்கொண்டு எதற்கோ காத்திருந்தது போல உட்கார்ந்திருந்தான்.

“ எப்போ வந்தீங்க? டூட்டி இல்லையா?”

“ இல்லை”

"உடம்பு சரி இல்லையா?"

"உடம்புக்கு என்ன நல்லாத்தான் இருக்குது"

"பின்ன என்ன இப்படி திடுதிப்புனு? சமைக்க கூட இல்லையே?"

"நான் சாப்பிட வரலை. சீதா எங்கே போய் இருந்தே?"

சாதாரணமாகத்தான் கேட்டான். ஆனால் அவள் முகத்தை நேராகப் பார்க்கவில்லை.

"கடைக்குப் போயிருந்தேன். ஏன்?"

"எந்த கடைக்கு?"

"ரெண்டு மூணு கடைக்கு. என்ன இது புதுசா?"

கோபிநாத் நிமிர்ந்து உட்கார்ந்து மறுபடியும் ஒரு சிகரெட் பற்ற வைத்து முழுதாக ஒரு தடவை இழுத்து அதை ட்ரேயின் விளிம்பில் வைத்தான்.

"உட்காரு" என்று காலால் பிரம்பு நாற்காலியை அவள் பால் தள்ளி, போலீஸ் மிடுக்கு.

"கோபம் போல இருக்கு. எதுக்குன்னு சொன்னீங்கன்னா"….

"உட்காரு" என்றான் அழுத்தமாக. கோபம்

விளிம்பில் உட்கார்ந்தாள்

"நெஜமா சொல்லு எதுக்குன்னு தெரியாது?"

"தெரியாது"

கோபிநாத் சற்று நேரம் அவளை நிறுத்தி நிதானமாக பார்த்தான்.

"பி. ஆர்.ராமமூர்த்தின்னு ஒரு ஆளை தெரியுமா உனக்கு?"

அவள் முகம் சட்டென்று இரத்தம் இழந்து வெளிறிப்போனது.

ராமமூர்த்தி தன் பையிலிருந்து ஒரு சீட்டு எடுத்து

" அட்ரஸ். ஏ 4, தர்ட் பிளாக், ஸ்டேஷன் ரோடு"…..

"எனக்கு யாரையும் தெரியாது"

"அவனைத் தானே பார்க்கப் போனே... சொல்லு"

"உளறாதீங்க..."

"சொல்லு. கட்டின பொண்டாட்டியே. சீதா ஆ லட்சுமி…. சொல்லு எப்படி உங்க அப்பா இந்தப் பெயரை அதுவும் உனக்கு செலக்ட் பண்ணாங்க... சொல்லுடி யாரு ராமமூர்த்தி?"

அவள் மௌனமாக இருந்தாள்

"நீ சொல்லாட்டி நான் சொல்லுவேன். ஒரு போலீஸ்காரன் கிட்ட எதையும் மறைக்க முடியாது. எம்ஜி ரோடு ல ஹிந்துஸ்தான் ஸிஸ்டம்ஸ்னு ஒரு கம்பெனி. அதில் சேல்ஸ் எக்சிகியூடிவ். மாச சம்பளம் பிடித்தம் போக இரண்டாயிரத்து இருநூறு....."

அவன் பையில் பல காகிதங்கள் இருப்பதை பார்த்தாள். மேஜை மேலே ரோஜா நிறத்தில் ஒரு பைல் இருந்தது. எழுந்து அதை எடுத்து வந்து மறுபடி உட்கார்ந்தான்.

"நான் உள்ளே போறேன். நிறைய வேலை இருக்கிறது"

"இரு போகாதே. என் கேள்விக்கு பதில் சொல்லி விட்டு போ".

"என்ன கேள்வி?"

"யாரு இந்த ராமமூர்த்தி?"

"அதுதான் நீங்களே சொல்றீங்களே !"

"நீ சொல்லு உனக்கு யாரு"

"யாரோ ! நீங்க யாரைப் பத்தி சொல்றீங்கன்னு"......…

நேராக எழுந்து வந்து புறங்கையால் அவள் கன்னத்தில் அறைந்தான்.

"பொய் சொல்லாத. பொய் சொல்றது ஓஞ்சு போச்சு. எல்லாம் தெரிஞ்சு போச்சு. இந்த பைல் பூரா உன் சங்கதிதான் நாறுது"

அவள் கன்னத்தைப் பிடித்துக் கொண்டு "எதுக்காக மாட்டடி அடிக்கிறீங்க. வலிக்குது"

"சொல்லு இப்ப"

"ராமமூர்த்தி எப்பவோ நான் பார்த்த ஆளு. எங்க ஊர்ல அப்பா அம்மாவுக்கு ஒத்தாசைக்கு வருவாரு. பெங்களூர்ல தான் அவர் இருக்காருன்னு பேசிக்கிட்டாங்க. ஒரு முறை கல்யாணத்துக்கப்புறம் பார்த்ததில்லை. அவரை நரசு மாமா ஒரு தடவை பஸ் ஸ்டாண்டில"….

"என்ன ஒரு ஜோடனை யா பொய் சொல்ற பாரு .... ஆச்சரியமா இருக்கு. சீதா, சீதா எனக்கு எல்லாம், எல்லாம் தெரிஞ்சு போச்சு. நீ அந்த ஆளை என்னனைக்கு எந்த எந்த இடத்திலே சந்திச்சே, எந்த ஹோட்டலில் தங்கினீங்க, எங்க சாப்டீங்க... எங்க படுத்தீங்க"...

"சேச்சே அபாண்டம். அப்படி ஏதும்.."

"சொல்லித் தொலைடி சண்டாளி"

"என்ன சொல்லணும்"

"உனக்கும் ராமமூர்த்திக்கும் இருக்கிற உறவுக்கு பேரு"

"பார்க்கலைன்னு சொல்றேனே"

மறுபடி அடி.

"அடிங்க, கொன்னுடுங்க"

"அதைப்பற்றி அப்புறம். முதலில் பேச்சு. அப்புறம் தான் செயல்"

அவள் மருண்டு அவனைப் பார்த்து, "என்ன செய்யப் போறீங்க?"........

"சொல்றேன். பைத்தியக்கார பெண்ணே. போலீஸ்காரனை கல்யாணம் செய்து கிட்டயே, அவனை ஏமாற்ற முடியாதுடி. ஒரு பி.ஸி க்கு உள்ள பவர் தெரியாது உனக்கு. பீட் கான்ஸ்டபிள்ங்க, பேட்டை ரவுடிங்க, பான் கடைக்காரங்க, கஞ்சா வியாபாரிங்க, சமூகத்தின் அடிமட்ட சாக்கடை முழுக்க அத்துப்படி".

"இந்த ஊர் பூரா எனக்கு கண்கள். என்னை போய்.... பைத்தியம். என்கிட்ட பொய் சொல்லித் தப்பிக்க முடியுமா? மேலும் பொய் ரொம்ப சுலபமா கண்டுபிடிக்கக்கூடிய விஷயம். போலீஸ்ல எத்தனை பொய் வியாபாரிகளை பார்த்திருக்கோம். எத்தனை பொய் சாட்சியங்களை பார்த்திருக்கோம். கல்யாணம் ஆனதிலிருந்து மூணு வருஷமா நீ சொன்ன பொய் அத்தனையும் நான் கவனிச்சிருக்கேன்.

நீ பிஎஸ்சி பாஸ் பண்ணிட்டதா சொன்னியே அது பொய். ஒரு வருஷம் பாக்கி.

உன் அண்ணன் பி.டபிள்யு.டி ல கெசட்டட் ஆபீசர் அப்படின்னு சொல்றியே அது பொய். கிளார்க்,

உங்க அப்பாவுக்கு சென்னபட்டணம்ல வீடு இருக்குது அது பொய்

உன் அழகை தவிர மத்த எல்லாமே பொய் சீதா ஆ லட்சுமி"…

அவள் அழ ஆரம்பித்தாள். அவள் கவனிக்காமல் தொடர்ந்தான். "உன் முதல் பொய்யை முதல் வாரத்திலேயே கண்டுபிடிச்சேன். அப்பவே கேட்டிருக்கணும். தப்பா ஆயிடுச்சு. அப்போ புது கல்யாண மயக்கத்திலே இருந்தேன், சின்னச் சின்ன பொய்களை எல்லாம் மன்னிக்கிற வேளை.... ஆனா இந்தப் பெரிய பொய்யை கண்டுபிடிக்காமல் கொஞ்சம் கோட்டை விட்டுவிட்டேன் . முதலில் நம்பவே முடியல. இப்படி இருக்காது இருக்காது இந்தப் பித்துக்குளி அப்போ அப்போ ரேஸ் பொய் சொல்லுமே தவிர இந்த பொண்ணு போலீஸ்காரனுக்கு துரோகம் பண்ணாதுனு உன்ன நம்பி உண்மையை உண்மையை தெரிஞ்சுக்கறத ஒருவிதத்தில் ஒத்திப் போட்டு இருந்துட்டேன். கடைசியிலே"…..

அவள் கன்னம் கரைகிற அளவுக்கு கண்ணீர் பிரவாகமாக அழுது கொண்டிருந்தாள்.

"ஒரு வாரம் அப்பா அம்மா வீட்டுக்கு சென்னப்பட்டினம் போறதா சொன்ன பாரு"….

"போயிருந்தேங்க…. சாமி சாட்சியா"

"போயிருந்தே ஆனா ஒரு வாரம் பூரா அங்க இல்லை. மூன்று நாளில் மாப்பிள்ளைக்கு உடம்பு சரியில்லை என்று சொல்லிட்டு திரும்பி வந்து மெஜஸ்டிக் பக்கத்திலே சவிதா ஹோட்டலிலே ரூம் நம்பர் 8 ல இருந்தீங்க"

அவள் சட்டென்று அவன் காலைப் பிடித்துக்கொண்டு பாதங்களை கண்ணீரால் நனைத்தாள்.. "என்னை மன்னிச்சுடுங்க, தப்பா ஆயிடுச்சு. பாவம் பண்ணிட்டேன். மன்னிச்சுடுங்க. இனிமே அந்த ஆளை பார்க்கவே இல்லை... ஏதோ ஊர்ல ரெண்டு பேரும் ஒன்று இன்ஸ்டிட்யூட் போனப்ப லேசா பழக்கம். அவன்தான் என்னை வந்து பார்க்க ஆரம்பிச்சான், அப்பவே வெட்டாம அப்பா அம்மா தங்கச்சி பற்றியெல்லாம் சேதி சொல்றான்னு அவனைப் போய் ஒரு முறை ஆபிஸில் பார்த்தேன். பக்கத்திலேயே அஜந்தா ஹோட்டலில் டிபன் சாப்பிட்டோம், அதுக்கப்புறம்"….

அவன் நிதானமாக அவளை எழுந்திருக்க வைத்து அவள் பின்னலை சற்றே இறுக்கி முகத்தை நிமிர்த்தி, "பொய் சொல்வதை காலம் கடந்து போச்சு. இது தீர்மான வேளை ... . நீ போன இடங்கள் சுத்தின பார்க்கு சந்து, சாப்பிட்ட ஹோட்டல், அவன்கூட எத்தனை பழகினே எல்லா விபரமும் இருக்குது. போட்டோ பார்க்கிறாயா? ரெண்டு பேரும் லைலா மஜ்னு போல உடம்போட ஒட்டிக்கிட்டு இருக்கிறதை பார்க்கிறாயா, பத்தினி பெண்ணே.."

"மன்னிச்சிடுங்க மன்னிச்சுடுங்க சத்தியமா இனிமேல் நான் அவனை"....

"மன்னிப்பு கேட்கல்லாம் அர்த்தமில்லாமல் போச்சுடி என் மகளே…. உன்னை நான் என்ன பண்ணனும் சொல்லு"…

"கொன்னுடுங்க, என்னை கொன்னுடுங்க. இனிமே எனக்கு என்ன வாழ்வு"

"அப்படி வா வழிக்கு! எப்படி கொல்லனும் சொல்லு"

மேஜையைத் திறந்து ஒரு ரிவால்வர், ஒரு கத்தி ஒரு சீசா…. மூன்றையும் எடுத்தான். அவள் எதிரில் வட்டமான குள்ள மேஜை மேல் வைத்தான்

"எப்படி சொல்லு? எப்படி கொல்லனும்? ரிவால்வர் குண்டடி பட்டா, அதுவும் நெற்றிப்பொட்டில் வெச்சா, ஒரு செகண்ட் மண்டைக்குள்ளே வலிக்கும். அப்புறம் மயக்கம் வந்துவிடும்.

கத்தியால குத்தினா ரத்த சேதம் முழுமையாகிற வரைக்கும் ஞாபகம் இருக்கும் அனாவசியமா கார்பெட் கெட்டுப் போயிடும்.

விஷம் விஷயத்தை வளர்க்கும். கஷ்டம். வாந்தி எடுக்கும், சில பேர் பிழைச்சிருக்காங்க சொல்லு எப்படி சாக விருப்பம்"

அவள் நடுங்கி நடுங்கி “ என்ன வேணும்னாலும் செய்ங்க. நான் செய்தது தப்புதான், கல்யாணத்துக்கு முந்தி இயல்பா நடந்தது. நீங்க சொல்ற மாதிரி விபரீதம் எதுவும் நடக்கலை சொன்னா நீங்க நம்பப்போவதில்லை. அந்தப் பையனோடு பழகினதுக்கு இளமை அறியாமை ஏதோ ஒரு குருட்டு தைரியம் வீட்டில் இருந்த சூழ்நிலை இது எல்லாம் தான் காரணம். கல்யாணம் என் சம்மதம் எதுவுமே கேட்காம, இந்த மாதிரி மாப்பிள்ளைனு புயல் வேகத்தில் தீர்மானம் செய்தது. அப்போ யாராவது என்னை கேட்டிருந்தார் நிச்சயம் மாட்டேன்னு சொல்லியிருப்பேன், இந்த மனக் கஷ்டம் யாருக்கும் வந்திருக்காது.

உங்க கூட கல்யாணம் என் தீர்மானம் இல்லை. அந்த சுதந்திரம் எனக்கு யாரும் தரவில்லை. ராமமூர்த்தி கூட ஓடிப் போய் இருக்கலாம். அந்த தைரியம் வரலை. சம்பாத்தியம் இல்லை. அப்போ அது முக்கியமான காரணம். ரெண்டு பேரும் கோழைகள். ஆனால் கல்யாணம் ஆனப்புறம் அந்த உறவை தொடர்ந்தது தப்புதான். அது பாவம்னு சொல்லலை. தப்புதான். அந்தத் தப்புக்கு இந்த சமூகத்தில் மரணம் தான் தண்டனை. தண்டனைக்கு நான் ஒத்துக்க தயார். நீங்க சொல்ற மாதிரி மன்னிப்பு காலம் கடந்து போச்சு.

நீங்களே மன்னித்தேன் சொல்லி என்னை ஏத்துக்கிட்டாலும் நாளை என்ன பத்து வருஷம் 20 வருஷம் கழித்து எப்படி நாம இரண்டு பேரும்,,,,,, இந்த சங்கடம், இந்த முள் நமக்கிடையே இருக்க, தொடர்ந்து மற்றவர்களுக்காக பாசாங்காக வாழ முடியுமா? தப்பு பண்ணின கணவனுக்கு மன்னிப்பு உண்டு மறுவாழ்வும் உண்டு ஆனால் தப்பு பண்ணின மனைவிக்கு இல்லை. கொன்னுடுங்க. ஏதாவது காகிதத்தில் சூசைட்ன்னு எழுதி கையெழுத்துப் போடணுமா எனக்கு சம்மதம்"

கோபிநாத் தன் மனைவி சொல்வதை கருணை காட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அதன்பின் அந்த துப்பாக்கியை எடுத்து சேம்பரில் தோட்டா போட்டு அவளை உட்கார வைத்து அவள் நெற்றியில் பக்கவாட்டில் பதிய வைத்தான்

வியர்வை ஆறாகப் பெருகியது. "தாமதிக்காதீங்க , ப்ளீஸ் சீக்கிரம்"

அவன் விசையில் விரலை நுழைத்தான்.

"சீதாலட்சுமி நான் ஒரு போலீஸ் அதிகாரி என் கீழே இருக்கிற அத்தனை போலீஸ் படையையும் திறமையையும் உபயோகிச்சு பிட்டு பிட்டா நீ செய்த அத்தனை காரியங்களையும் கவனிச்சு ரிப்போர்ட் வாங்கி இருக்கேன். இப்போ உன்னை சுட்டால் நீ தற்கொலை தான் எழுதினாலும் போலீசை ஏமாத்த முடியாது. எனக்குத் தெரியும். சி ஐ டி ல கண்டுபிடிச்சுடுவாங்க, எனக்காக தகவல் சேகரித்த அதே ஆசாமிங்க எனக்கு எதிரா சாட்சியும் சொல்லுவாங்க. என்னை அரெஸ்ட் பண்ணி, ஜெயிலுக்கு போய்,. வேலை போயி. உன் வாழ்க்கையும் என் வாழ்க்கையும் முடிஞ்சிடும் . எதுக்காக உன் பைத்தியக்காரத்தனத்துக்கு,. உன் சபல புத்திக்கு. உன் பாவ காரியத்துக்கு உன். தப்புக்கு நான் சாகணும் ? அதனால"....

அவன் என்ன செய்யப் போகிறான் என்பது பற்றியே பூரணமான குழப்பத்துடன் வாய்திறந்து நெற்றியை சுருக்கிக் கொண்டு கைகூப்பி இருந்தாள். துப்பாக்கியால் அந்தக் கைகளை பிரித்தான்.

"எழுந்திரு. அந்த ராமமூர்த்தியை கூட்டி வரச் சொல்லியிருக்கேன். இப்ப வருவான். அவன்கிட்ட உன்னை ஒப்படைக்கிறேன். நீங்க எக்கேடு கெட்டுப் போங்க. நீ சூசைட் நோட்டில் கையெழுத்து போட வேண்டாம். பிரிவு பத்திரத்தில் கையெழுத்து போட்டா போதும். என்னை விடும்மா. உன் துரோகத்தினால் ராத்திரியெல்லாம் தூக்கம் வராம புழுங்க முடியாது. உன்னுடைய காமத்திற்காக நான் எதுக்கு ஜெயிலுக்கு போகனும்"..….

கதவு தட்டப்பட….

"அவன்தான் திற" என்றான்.