பரிசு - சுஜாதா

 பரிசு  - சுஜாதா சிறுகதை       

(மத்யமர் சிறுகதைத் தொகுப்பில் இருந்து ஒரு கதை)

இங்கேயும் இல்லாமல் அங்கேயும் செல்ல முடியாமல் ஒரு வர்க்கமே இருக்கிறது. ஏறக்குறைய நல்லவர்கள். மத்யமர்............

அவர்களை பற்றிய கதை இது. – சுஜாதா.

====================

சந்துக்குள் ஒரு கார் செல்வதற்கு மட்டும்தான் இடம் இருந்தது. சைக்கிள்காரர்கள் சாக்கடையோரமாக ஒதுங்கிக் கொண்டார்கள். அந்தப் பிரதேசத்தில் கார் நுழைவது அசந்தர்ப்பமாக இருந்தது. வெள்ளை உடை அணிந்து, தொப்பி போட்ட டிரைவர் வேறு! பின் ஸீட்டில் இருந்த இளைஞன் டை கட்டியிருந்தான். நெற்றி வியர்வையைத் துடைத்துக் கொண்டு ஓர் இடத்தில் நிறுத்தச் சொல்லி சன்னல் கண்ணாடியை இறக்கி,

“36 பார் 48 எந்த வீடுங்க ?”

“அதோ அரை கேட் போட்டிருக்கே, தபால் பெட்டி தொங்குதே அதுக்கு அடுத்த வீடு. அங்கே எட்டுப் பேர் குடியிருக்காங்க. உங்களுக்கு யாரைப் பார்க்கணும் ?”

“கிருஷ்ணசாமின்னு ஸ்டேட் வேர்ஹௌசிங் கார்ப்பரேஷன்ல…”

“அங்கதான். போங்க.!”

குறிப்பிட்ட வீட்டு வாசல் தாத்தா, “நேரே உள்ளே போங்க. கடைசி போர்ஷன், அதுக்கப்புறம் பாத்ரூம்தான்!”

மெல்ல நடையைத் தாண்ட, இருபுறமும் சின்னச் சின்ன அறைகளிலிருந்து பனியன் அணிந்த சீனிவாசன்களும் ராமசாமிகளும் எட்டிப் பார்த்தார்கள். பம்ப் அடிக்கும் குழாய் அருகில் அவர்கள் மனைவிமார் குழந்தைகளை அலம்பிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஒரு வீட்டில் தையல் இயந்திரமும் மற்றொரு வீட்டில் ட்ரான்சிஸ்டரும் ஒலித்துக் கொண்டிருந்தன. வயது வந்த பெண்கள் கையகலக் கண்ணாடிகளின் எதிரில் நெற்றிக்குப் போட்டு ஒட்டிக் கொண்டே நேற்றைய இளையராஜாவை முணுமுணுத்துக் கொண்டிருந்தனர். குறுக்கே சிறுவர்களின் அட்டை கிரிக்கெட் நடந்து கொண்டிருந்தது.

கிருஷ்ணசுவாமி தன் வாசலில் மோடா போட்டு உட்கார்ந்துகொண்டு செய்தித் தாளில் லாட்டரி ரிசல்ட் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

“மிஸ்டர் கிருஷ்ணஸ்வாமி?”

“ஆமா, நீங்க ?”

“என் பேர் அனில்குமார். லிண்டாஸ் கம்பெனிலேருந்து வர்றேன்.”

“என்ன விஷயம்?” என்றான் சாமி நெற்றியைச் சுருக்கிக் கொண்டு, ஏதாவது விற்பதற்கு வந்திருக்கிறான் போலும்.

“நீங்க எங்க வின்னி சோப் விளம்பர வாக்கியப் போட்டிக்கு எழுதிப் போட்டிருந்தீங்களா?”

“ஆ… ஆமாம். ஞாபகம் வருது.”

“சொர்க்கத்தை எண்ணி செய்தது வின்னி…” இதுதானே நீங்க எழுதி அனுப்பின வாக்கியம்?”

“ஆமாம். அது வந்து ஏதோ கிறுக்கினது…” என்றான் அசட்டுத்தனமாக மன்னிப்பு விரும்பி…

“கங்க்ராஜுலேஷன்ஸ்! வாழ்த்துக்கள்! உங்களுக்கு முதல் பரிசு கொடுத்திருக்காங்க. நடுவர்ங்க.”

“முதல் பரிசுன்னா?”

“உங்களுக்கும் உங்க மனைவிக்கும்… கல்யாணம் ஆனவர் தானே? அஞ்சு நாள் டில்லி ஆக்ரா சுற்றுப் பயணம். அஞ்சு நட்சத்திர ஓட்டலிலே தங்குவீங்க. எல்லாச் செலவும் லிண்டாஸ் நிறுவனத்தின் பொறுப்பு.””

“அப்படியா! பூர்ணிமா! பூர்ணிமா, எங்கே போய்ட்டா, டேய் பாச்சு?”

“உங்க ரெண்டு பேருக்கு மட்டும்தான்!”

சுவாமியின் முகம் மலர்ந்தது. உட்கார்ந்து, ‘ஸார், என்ன சாப்பிடறேள். பாச்சு, பூர்ணிமாவைக் கூப்பிடு. முன் கட்டில முதலியார் வீட்டில் டீ.வி. பார்த்துண்டு இருப்பா.”

இளைஞன் மோடா மேல் கர்ச்சீப் போட்டு உட்கார்ந்து, “இந்தாங்க, எங்க மார்க்கெட்டிங் டைரக்டர் கிட்டேயிருந்து லெட்டர். இதில் கையெழுத்துப் போட்டுடுங்க, வெள்ளிக் கிழமை எல்லாப் பேப்பர்லேயும் உங்க பேர் வரும். ஒரு போட்டோ வேணும், இருக்கா ? அசோக் ஹோட்டல் வவுச்சர், ஏர் டிக்கெட் எல்லாமே அதே தேதிக்கு அனுப்பிச்சிடுவோம்…”

“இவங்க…?”

“பார்த்தசாரதி. என் பிரதர்.”

அவனிடம் தன் கார்டைக் கொடுத்தான் அந்த டை இளைஞன். பாச்சா, “நான் கோ-ஆப்பரேடிவ் கிரெடிட் பாங்கில – டெம்பரரி அசிஸ்டென்ட் – செலெக் ஷன் கிரேடு.”

“ஐ’ ம் மார்க்கெட்டிங் எக்ஸிக்யூட்டிவ், லிண்டாஸ்.”

“ஏர் டிக்கெட்னா, ஏரோப்ளேனா?”

“ஆமாம்.”

“ஹய்யா, பாச்சா, கூப்பிடுறா பூர்ணிமாவை.”

“வெள்ளிக்கிழமை சாயங்காலம் அழைச்சிட்டுப் போவோம். டில்லி போன உடனே விமான நிலையத்தில் என் கலீக் வேணுமாதவன் வருவார்.”

இப்போது பூர்ணிமா அவசரமாக ஓடி வந்து, “என்ன?” என்றாள் கவலையோடு.

“பூர்ணிமா, நான் எழுதி அனுப்பிச்சேனோல்லியோ? அதுக்கு ப்ரைஸ் விழுந்திருக்கு.”

“அப்புறம் ப்ரேக்ஃபாஸ்ட், லஞ்ச், டின்னர் கூப்பன் தந்துடுவோம்.”

“என்ன ப்ரைஸ் ? என்ன எழுதி அனுப்பிச்சீங்க?”

“உங்க ஹஸ்பண்டு ரொம்ப லக்கி மிஸஸ் கிருஷ்ணசாமி. பத்தாயிரம் பேர் கலந்து கொண்ட வாக்கியப் போட்டியில முதல் பரிசு! நாலே நாலு வார்த்தை…”

“சொர்க்கத்தை எண்ணி செய்தது வின்னி! சிம்பிள்!”

“என்ன பரிசு?”

“ஒரு வாரம் நாம இரண்டு பேரும் டில்லி, ஆக்ரா எல்லாம் சுத்திப் பார்க்கறாப்பல, ஏரோப்ளேன்! அஞ்சு நட்சத்திர ஓட்டல், இன்னும் என்ன சார்?”

“அப்படியா!” என்றாள் நெஞ்சை இரு கைகளாலும் அழுத்திக்கொண்டு.

“நாம அன்னிக்கு வின்னி சோப் வாங்கினமா? அதில் ஒரு போட்டி வெச்சிருந்தது. நாலஞ்சு சினிமாக்காரனை அடையாளம் கண்டுபிடிக்கறா மாதிரி சுலபமா இருந்தது. அப்புறம் நாலு வார்த்தைல ஒரு வாக்கியம் எழுதும்படி கேட்டிருந்தா. ஏதோ தோணினதை எழுதி அனுப்பிச்சேன். கிடைச்சுடுத்து!”

“நம்பவே முடியலை. நாம் ஏதாவது பணம் போடணுமா?” என்றாள்.

“அப்படியெல்லாம் இல்லை. இங்கே புறப்பட்டதிலிருந்து திரும்ப வீடு வந்து சேர்ற வரைக்கும் எல்லாம் விண்டாஸ் செலவு!”

“மன்னி, இந்த வாரம் வாரப்பலன்ல ‘வடக்கேயிருந்து தனலாபம்’னு போட்டிருந்தது. அப்படியே பலிச்சுப் போச்சுது!” என்றான் பாச்சா.

“எங்க கம்பெனி மேற்கு சார்! பாம்பே!”

“எப்படியோ கொஞ்சம் வடக்கும் இருக்கு இல்லையா?”

“என்னவோ பட்சி சொல்லித்து. கிடைச்சாலும் கிடைக்கும்னு, சாருக்குக் காபி கொடு.”

“இல்லை சார், வேண்டாம். எனக்கு செகண்ட் ப்ரைஸ் ஆசாமியைச் சந்திக்க போகணும். இதுல ஒரு கையெழுத்துப் போட்டுட்டீங்கன்னா ஒரு ஃபார்மாலிட்டிக்கு!”

அந்த இளைஞன் சென்றதும் பல பேர் சாமியைச் சூழ்ந்து கொண்டார்கள். “எப்படி சார் தோணித்து?”

“இந்த ஸ்டோர்லயே முதல் தடவையா ப்ரைஸ் விழுந்திருக்கு.”

“நாணாவுக்கு ஒரு முறை பூட்டான் லாட்டரியில கிடைச்சுதே!”

“நூறு ரூபாய்!”

எதிர் போர்ஷன் பட்டம்மாள், “என்ன பூர்ணிமா, ப்ரைஸ் கிடைச்சிருக்காமே! டில்லி போகப் போறியா?”

“இன்னும் சரியாத் தெரியலை மாமி.”

“பூர்ணிமா ஆண்ட்டி, கங்க்ராசுலேஷன்ஸ். எப்ப ட்ரீட்?”

“எனக்கு ரெண்டு மோடாவும், சப்பாத்திக் கல்லும் வாங்கிண்டு வந்துடு. காசு கொடுத்துடறேன்.”

“அதுக்கென்ன…!”

“டில்லியிலே அல்பகோராப் பழம் சீப்பு இல்லை?” என்று கேட்டார் ஆதிநாராயணன்.

“இப்ப சீசன் இல்லை” என்றான் பாச்சா.

“நம்பவே முடியலை பூர்ணிமா?”

“ஏதாவது ட்ரிக்கு இருக்கப் போறது. எல்லாமே ப்ளேனா?”

“ஆமாம்.” அந்தக் கடிதத்தைப் பிரித்தான் பாச்சா.

“அண்ணா! மன்னி! இதிலே எல்லாம் புட்டுப் புட்டு வெச்சிருக்கான்!”

‘ அன்புள்ள திரு. கிருஷ்ணசுவாமி,

லிண்டாஸ் நிறுவன சார்பில் வரவேற்புகள். நவம்பர் மாதம் நாங்கள் நடத்திய போட்டியில் நீங்கள் முதல் பரிசு பெற்றிருக்கிறீர்கள் என்பதை மிகவும் மகிழ்ச்சியுடன் தெரிவித்துக் கொள்கிறோம். வாழ்த்துக்கள். இந்தப் பரிசுத் திட்டத்தின்படி உங்களுக்கும் உங்கள் மனைவி அல்லது நண்பர் – இருவருக்கு விமான டிக்கெட் போக வர சென்னை – டில்லி – ஆக்ரா – ஜெய்ப்பூர் – டில்லி – சென்னை தரப்படும்.

ஐடிசி நிறுவனத்தைச் சார்ந்த ஓட்டல்களில் டீலக்ஸ் அறையும் டூரிஸ்ட் பஸ்ஸுக்கான சுற்றுலாக் கட்டணங்களும் காலை உணவு, மாலை உணவு, மாலை தேநீர், இரவு உணவு அனைத்தையும் எங்கள் நிறுவனம் மகிழ்ச்சியுடன் ஏற்றுக் கொள்ளும்.

உங்கள் வழிச் செலவுக்காகத் தினம் தலா ரூ. 300 அளிக்கப்படும்.

உங்கள் உல்லாசப் பயணம் இனிதே ஈடேற வாழ்த்துக்கள்.

இவண்,

அருண் ஷிவதஸானி’

பாச்சா கடிதத்தை மடித்து நிமிர்ந்து,

“அண்ணா, உனக்கு நிஜமாகவே மச்சம்! நாலே நாலு வார்த்தைகளுக்கு இத்தனை மவுசா? மன்னி, நீ போய்த்தான் ஆகணுமா? இல்லை, நான் போகட்டுமா?”

“அ! ஆசையைப் பாரு! முதல் முதலா உங்கண்ணாவோட இந்த எலி வளையை விட்டுக் கிளம்பற சான்ஸ் வந்திருக்கு!”

“சும்மா சொன்னேன். சந்தோஷமாப் போயிட்டு வாங்கோ!”

“பாச்சா, முதல்ல மேப்பைப் பாரு. ஆக்ரா எங்கே இருக்குன்னு. ஐ.சி.ஃஎப்.க்கு வடக்கே போனதில்லை நான்” என்றான் சுவாமி.

“நான் தெருக்கோடி தாண்டியதில்லை” என்றாள் பூர்ணிமா.

“பொய்! ஐதராபாத் போயிருக்கே இல்லை?”

“சின்ன வயசில்.”

“குளிரா இருக்குமா?”

“டில்லிலயா? எல்லாம் லெட்டர்ல போட்டிருக்கான் பாரு.” பாச்சா கடிதத்துடன் இணைத்திருந்த குறிப்புகளைப் படித்தான். ‘பருவ நிலை சீராக இருக்கும். ஒரு லேசான ஸ்வெட்டர் அல்லது சால்வை போதும்…’ “மன்னி உங்கிட்ட சால்வை இருக்கா?”

“சால்வைன்னா?”

“ஷால்! புஸுபுஸுன்னு போத்திக்க!”

“என்ன விளையாடறியா, கிழிஞ்சு போன பவானி பெட் ஷீட்டைப் போத்திண்டு இருக்கேன்!”

“அது எங்கே கிழிஞ்சிருக்கு? சும்மா சொல்லாதே” என்றான் சுவாமி.

“பூர்ணிமா, அந்த ஒல்டால் என்ன ஆச்சு?”

“அது எப்பவோ கிழிஞ்சு போயி தரை துடைக்க எடுத்துண்டாச்சே!”

“என்னோட பச்சை ஸ்வெட்டர்?”

“அது அந்துப் பூச்சி பாதி சாப்பிட்டாச்சு…”

“அண்ணா! டில்லிக்குப் போகணும்னா மினிமம் ஒரு ஸ்வெட்டர், நல்ல செருப்பு, டீசண்டா ஒரு ஷூ, மன்னிக்கு மைசூர் சில்க்கில் ஒரு புடவை கட்டாயம் வாங்கித்தான் ஆகணும்!”

“சின்னதா ஒரு லிஸ்ட்டு போட்டுடலாம்.”

புதன்கிழமை அந்தப் பட்டியல் பெரிதாகியிருந்தது. டார்ச் லைட், உலன் ஸாக்ஸ், பருப்புப்பொடி போன்ற உபரிச் சமாச்சாரங்களும் சேர்ந்து கொண்டன. பூர்ணிமா மூன்று நாட்களாக ‘பேக்’ பண்ண ஆரம்பித்தாள். ஒண்டுக் குடித்தனக்காரர்களின் பட்டியலும் நீண்டு கொண்டு வந்தது. கம்பளி நூல், தாஜ் மஹால் மாக்கல் பொம்மை, மயிலறகு விசிறி, மோடா, சப்பாத்திக்கல், மடக்கு நாற்காலி, போட்டோ ஆல்பம், அரை ஸ்வெட்டர்…

“உற்சாகத்தில் எல்லோருக்கும் தலையாட்டாதே மன்னி. நீங்க ரெண்டு பேரும் போய் என்ஜாய் பண்ணிட்டு வாங்கோ.” வியாழன் இரவு பூர்ணிமாவும் பாச்சாவும் பேக்கிங் முடித்து விட்டார்கள்.

“கல்யாணம் ஆனதிலிருந்து நாங்க ஹனிமூன்கூடப் போனதில்லை பாச்சா! நேரா இங்க வந்தவதான். விவித்பாரதி, முதலியார் வீட்டு டி.வி., இதை விட்டால் வேற என்டர்டெய்ன்மெண்ட் கிடையாது. உங்கண்ணா ஓவர் டைம், ஓவர் டைம்னு பணம் சம்பாதிக்கிறதிலேயே இருக்கார்.”

“என்ன பண்றது மன்னி? ரங்குடு படிப்பு முடிச்சாகணும். ரேவதி கல்யாணம் பாக்கியிருக்கு. அம்மாவுக்கு ஆபரேஷன் பண்ணணும். எனக்கு வேலை ஸ்திரமாகணும்…”

“நான் ஒண்ணும் குறையாச் சொல்லலை. டில்லிக்குப் போறது, தாஜ்மகால் பார்க்கிறது என்கிறதெல்லாம் நினைச்சுக் கூட பார்க்க முடியாத இந்தச் சமயத்தில் சட்டுன்னு பெருமாள் பார்த்து ஒரு பரிசு கொடுத்திருக்கார் பாரு! அதைச் சொன்னேன். இல்லாட்டா என்னைப் போல அசமஞ்சத்துக்கு ஆக்ரா தட்டுக்கிடறதா!”

“ஏன் மன்னி அப்படிச் சொல்றே? அண்ணா பாரு, இனிமே ரெண்டு வருஷம் பல்லைக் கடிச்சுண்டு இருந்துட்டா! எனக்கும் ஸ்திரமா வேலை கிடைச்சு உங்களுக்கும் எல்லாப் பொறுப்புகளும் முடிஞ்சு போயி…! சொந்தப் பணத்திலேயே எட்டூருக்கு அழைச்சுண்டு போவார் பாரு!”

“யார் கண்டா? அப்ப ஏதாவது தங்கை பிரசவம் வருமோ என்னவோ! இதெல்லாம் அதிக ஆசை வெச்சுக்கக் கூடாது! அதிகமா எதிர்பார்க்கவும் கூடாது!”

வெள்ளிக்கிழமை டிக்கெட் முதலான சமாச்சாரங்களைக் கொடுக்க அந்த விண்டாஸ் ஆசாமி வருவதன் முன் பூர்ணிமா எல்லா ஏற்பாடுகளும் செய்து முடித்து விட்டாள். பக்கத்துப் போர்ஷனில் நித்யாவிடம் சாப்பாட்டுக்கு ஏற்பாடு செய்து விட்டு, வேலைக்காரி காலை ஒரு வேளை மட்டும் வந்து துணி தோய்த்து விட்டு, அறையைப் பெருக்கி, வாசற்படியருகில் கோலம் போட்டுவிட்டுப் போகும்படி ஏற்பாடு செய்தாள். பாச்சாவின் சாப்பாடு, பஸ் செலவுக்கு என்று நூறு ரூபாயும் சனிக் கிழமை தேய்த்துக் கொள்ள நல்லெண்ணையும் அரை லிட்டர் பால் சப்ளை, காப்பிப் பொடி என்று சகல ஏற்பாடும் செய்திருந்தாள்.

சாயங்காலம் கிருஷ்ணஸ்வாமி திரும்பி வந்தபோது களைத்திருந்தான். அவனுக்குக் காப்பி கொடுத்துவிட்டு, அறையைச் சுற்றி வரப் பார்த்தாள். ஒல்டால், பெட்டி, பிளாஸ்டிக் பை, கூஜா, பாட்டிலில் தண்ணீர் எல்லாம் காத்திருந்தன.

“எல்லாத்தையும் தயாரா எடுத்து வெச்சுண்டாச்சா?”

“ஒரு வாரமாத் தயாரா இருக்கேன். பாச்சாவுக்குத் தேச்சுக்க எண்ணெய்கூட பாத்ரூம்ல எடுத்து வெச்சாச்சு!”

“எல்லாம் வேஸ்ட்டு!” என்றான் விரக்தியுடன்.

“ஏன் என்ன ஆச்சு, அவன் வரலையா? ஏமாத்தலா?” என்றாள் அதிர்ந்து போய்.

“இல்லை. நான்தான் டில்லி – ஆக்ரா ட்ரிப் வேணாம்னுட்டேன். அவங்களுக்கு ஃபோன் பண்ணி அதுக்குப் பதிலாப் பணமாக் கொடுப்பாங்களான்னு கேட்டேன். பத்தாயிரம் ரூபாய் தர்றதாச் சொல்லிட்டா! வாங்கிண்டுட்டேன்!”

“அப்ப டில்லி கிடையாதா?” அவள் முகம் சின்னதாகி வாடி விட்டது.

“இல்லை.”

“எதுக்கு இப்பப் பணம்?”

“பாச்சாவுக்கு ஸ்டோர்ல காஷியர் வேலை ஆகும் போல இருக்கு. அதுக்கு காஷன் டெபாசிட் கட்டணும். அப்புறம் அம்மாவுக்கு ஆபரேஷனை வெச்சுண்டுரலாம்னுட்டார் டாக்டர்!”

பூர்ணிமா சற்று நேரம் அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

“எல்லாம் வேஸ்ட் இல்லை?” கண்களில் அவசரப்பட்ட கண்ணீரை உதிரவிடாமல் தடுத்தாள்.

சுவாமி அவளருகில் வந்து பரிவுடன் கன்னத்தைத் தடவி, “உனக்குத்தான் கொஞ்சம் ஏமாத்தம், அப்படித்தானே?”

“பரவாயில்லை. இன்னொரு தடவை ப்ரைஸ் விழுந்தால் ஆக்ரா பார்த்துக்கலாம்” என்றாள்.