ஸோஷியல் அசைன்மென்ட்

 அந்த அப்பார்ட்மெண்டின் நான்காவது தளத்தில் உள்ள 112 கதவு எண் கொண்ட வீட்டில் இருந்த அமைதி திடீரென பறிக்கப்பட்டது. காவ்யா தன் கால்களை தரையில் உதைத்து நடந்து கொண்டிருந்தாள். அவளை எப்படி சமாளிப்பது என்று புரியாமல் அவள் தாயம் தந்தையும் தவித்துக் கொண்டிருந்தனர்.

"உங்க யாருக்காச்சும் பொறுப்பு இருக்கா. நான் எவ்ளோ முக்கியமான விஷயத்த பத்தி சொல்ல வந்தா நீங்க என்னடான்னு வீட்டு பட்ஜெட்ட டிஸ்கஸ் பண்ணிட்டு இருக்கீங்க. பட்ஜெட் முக்கியமா என் லைஃப் முக்கியமா. எல்லாம் இந்த கிஷோரால வந்தது. நான் பாட்டுக்கு சிவனேனு இருந்தேன். அவன் தான் அது இது சொல்லி என் மனச மாத்திட்டான். அவன.." என்று காவ்யா கத்திக் கொண்டிருக்க வேலை முடித்து வந்த அவள் தமையன் அவள் குரல் கேட்டபடியே வீட்டிற்குள் நுழைந்தான்.

அவனை பார்த்ததும் தப்பிக்க வழி கிட்டியது போல பெற்றவர்கள் இருவரும் சற்று இலகுவாக அமர்ந்தனர். பேசிக் கொண்டு இருந்த காவ்யா சத்தம் கேட்டு திரும்பி வினோத்தை பார்த்தாள்.

"அண்ணா" என்றவளை விநோதமாக பார்த்தவன், "என்னது அண்ணாவா? புதுசு புதுசா பேசுற. எப்பவும் டேய் விநோத்து இல்லனா எருமனு தான சொல்லுவ?" என்று கேட்டான் சந்தேகமாக.

"பழசு இப்ப எதுக்கு. அண்ணா உன் தங்கச்சிக்கு ஒரு பெரிய பிரச்சினை. நீதான் ஹெல்ப் பண்ணனும்" என்று முகத்தை பாவமாக வைத்துக் கொண்டு கேட்டாள்.

"நெனச்சேன். தேவை இல்லாட்டி சல்லி காசுக்கு மதிப்பியா நீ என்ன?" என்றான்.

"ச்ச நானா. என்னண்ணா? என்னப்போய் எப்படி உன்னால? பாருமா. பாருபா" என்று பெற்றோர்களை உதவிக்கு இழுத்து இல்லாத கண்ணீரை துடைத்து கொண்டாள்.

அவளை ஆதரிப்பதற்கு பதிலாக அவள் பெற்றோர் விநோத்திடம் பார்வையால் தங்களை தப்பிக்க வைக்க கேட்டனர். ஒரு பெருமூச்சு ஒன்றை இழுத்து விட்டவன், "சரி. வந்து தொல. என்னனு கேட்கறேன். ஆனா, அண்ணனு மட்டும் நடிக்காத" என்று அவளிடம் கூறிவிட்டு தன் அறைக்கு சென்றான்.

அவன் கூறியதும் முகம் பிரகாசமாக அவனை பின்தொடர்ந்தவள் அவன் குளியலறை சென்று டீஷெர்ட் ட்ராக் ஷுட்டிற்கு மாறிய பின் தன் கோரிக்கையை தொடங்கினாள்.

"டேய் இந்த கிஷோர் இருக்கான்ல அவன் என்ன ஒரு சிக்கல்ல மாட்டி விட்டுட்டான். ஒரு ஸோஷியல் அசைமென்ட்ல என் பேர கோர்த்து விட்டுட்டான். நானும் எக்ஸ்ட்ரா மார்க் கிடைக்கும்கிற நப்பாசைல சரினுட்டேன். பார்த்தா எதாச்சும் ஒரு சமூகம் சார்ந்த டாபிக்ல நான் சர்வே எடுக்கனுமாம். பொய்யா டேட்டா போட்டுக்கலாம்னு பார்த்தா டேட்டாவ செக் பண்ணுவாங்களாம். ப்ரூஃப்கு ஃபோடடோஸ், வாய்ஸ் ரெக்கார்டிங்லாம் வேணுமாம். நீ தான் எப்படியாச்சும் ஒரு டாபிக்கும் சர்வேக்கும் வழி பண்ணனும்" என்றாள்.

அவள் பேசியதைக் கேட்டவன், "நானா உன்ன பண்ண சொன்னேன். என்கிட்ட கேட்டா எனக்கென்ன தெரியும்? ஆன்லைன்ல பண்ணனும்னா கூட ஏதாவது ஏரியால உள்ளவங்க டீடெயில்ஸ் வேணுமே. நம்ம இருக்கிறதே அப்பார்ட்மெண்ட். இங்கலாம் டிஸ்டர்ப் பண்ணா அஸோஷியேஷன்ல கம்ப்ளெய்ண்ட் பண்ணிடுவாங்க. பேசாம வா நான் உன்ன எதாச்சும் சேஃபான ஏரியால ட்ராப் பண்றேன். அங்க பத்து பேர்ட கேட்டு முடிச்சிடு" என்றான்.

அதைக் கேட்டு மகிழ்ச்சியில் குதித்தவள், "அண்ணன்னா அண்ணன் தான். தேங்க்ஸ் டா. நாளைக்கு லீவ் போடு. நாளைக்கே போலாம். டாபிக் சும்மா கவர்மென்ட் ஸ்கீம்லாம் கிடைக்குதான்னு வச்சுப்போம்" என்று அதற்கான கேள்விகளை சேகரிக்க துவங்கினாள்.

அடுத்த நாள் தண்ணீர் பாட்டில், சில பல சிற்றுண்டிகள் என அனைத்தையும் தன் கைப்பையில் திணித்தாள் காவ்யா. அதனோடு சேகரித்த வினாத்தாள்களையும் 40 நகல் எடுத்து அதை மற்றொரு பையில் வைத்தாள். காலை இருவரும் உணவை உண்டு விட்டு பயணத்தை துவங்கினர். விநோத் ஒவ்வொரு சாலையாக ஓட்டிக் கொண்டே வர அதை பார்த்து கொண்டே வந்தவள் இங்கு வேண்டாம் அங்க வேண்டாம் என மறுத்து கொண்டே வந்தாள். ஒரு கட்டத்தில் கிட்டத்தட்ட அந்த மாநகரத்தின் முக்கால்வாசி சாலைகளைக் கடந்தவன் நிறுத்தி அவளிடம், "அடிக்கற வெயில்ல என்ன விளையாட்றியா? ஏதாச்சும் ஒரு தெருல போய் எடுக்க வேண்டியது தான?" என்று கோபப்பட்டான்.

அவன் தோளை தட்டியவள், "கூல் கூல். அங்க எல்லாமே இருக்கு. தவிர பெரிய பெரிய வீடு இருக்குற ஏரியா. நம்ம போய் கேட்டாலும் எதுவும் சொல்ல மாட்டாங்க. நீ கொஞ்சம் சராசரி மக்கள் இருக்கற ஏரியாவா போ. செய்றதுனு முடிவு எடுத்தப் பின்னாடி ஏனோ தானோனு பண்ண கூடாது" என்றாள்.

அவளை முறைத்தவன் மீண்டும் வண்டியை உயிரிப்பித்து ஓட்டினான். அதில் ஒரு பகுதிக்கு மேல் சாக்கடை தெருவில் ஓடிய பகுதி ஒன்று வர வண்டியை திருப்பினான். உடனே காவ்யா, "என்ன பண்ற? அந்த ஸ்ட்ரீட்கு போ" என்றாள்.

வண்டியை நிறுத்தியவன், "லூசு. அந்த ஏரியாவே சரியில்ல. பாரு ட்ரைனேஜ் தண்ணீ தெருக்கு நடுவுல ஓடுது. ஆனா அதுக்கு பக்கத்திலேயே குடிக்கிற தண்ணீய பைப்லருந்து அடிச்சிட்டு போறாங்க. அங்கெல்லாம் வேணாம்" என்றான்.

அங்கு திரும்பி பார்த்த போது காவ்யாவிற்கும் குடலை புரட்டிக் கொண்டு வந்தது. ஆனால், அவள் ஆர்வம் குறையவில்லை. காரணம் சிறுவயதில் இருந்தே அவள் பெற்றோரோடு பயணிக்கும் போது எல்லாம் இந்த பகுதி வழியாக செல்லாமல் சுற்றியே வெளியூருக்கு செல்வர். அப்போதிருந்து இப்போது வரை அந்த பகுதியை பற்றிய ஆர்வம் அவளுக்கு குறையவில்லை.

வண்டியை விட்டு இறங்கியவள், "சரி. நீ போ. நான் இங்க தான் சர்வே எடுக்க போறேன்" என்று நடந்தாள்.

அதைக் கேட்டவன் எரிச்சலுடன் வண்டியை திருப்பி, "ரொம்ப ஸீன் போடாத. ஏறு. நானே கூட்டிட்டு போறேன்" என்று அந்த பகுதிக்குள் அவளை ஏற்றி சென்றான். உள்ளே கிட்டத்தட்ட நாற்பது ஐம்பது வீடுகள் இருந்தன. அதற்கு உள்ளேயும் இரண்டு சாலைகள் பிரிந்தன. அதில் காய்கறி விற்றுக் கொண்டிருந்த ஒரு முதியவர் அருகே சென்ற காவ்யா, "பாட்டி. நான் இந்த பகுதிய பத்தி சர்வே எடுக்க வந்திருக்கேன். உங்களுக்கு விருப்பம் இருந்தா என் கேள்விக்கு பதில் சொல்றிங்களா?" என்று கேட்டாள்.

அவளை கூர்ந்து கவனித்தவர், "சொல்றேன் தாயி. என் பேரு தனம். தோ அந்த வீட்ல இருக்கேன். ஒரே மவ. ம்ஹும் தோ இந்த சாக்கடை ஓடுதே இதுல முன்னாடி சுவர கட்டாம கம்பி பாதி போட்டு விட்டுடாங்க பாவிங்க. அதுல தவறி விழுந்து உசுர போக்கிட்டா பாவிமக. அதோட ஐஞ்சு வயசுல ஒரு பையனையும் என் தலையில இறக்கிட்டு போய்டா. தோ காய்கறி வித்து அவனுக்கு பசிக்கு பஞ்சம் இல்லாம காலத்த ஓட்றேன். அந்த நேர் ரோட்ல அரசு ஸ்கூலு ஒன்னு இருந்துச்சு. அதுல படிச்சாச்சு அவன் எதிர்காலம் நல்லாருக்கும்னு நினைச்சேன். அதுல மேற்கூரை இடிஞ்சு இரண்டு பிள்ளைகள செத்துச்சுங்களே அதுக்கு புறவு இவன அங்க அனுப்ப மனசு வரல. குறிச்சிக்கோ தாயி. என் பொன்னு இறந்தப்போ நஷ்ட ஈடா ஐம்பதாயிரம் தரேன்னு அறிவிச்சாங்க. நானும் எல்லா படியும் ஏறிட்டேன். இன்னும் அந்த காசு வல்ல. அத வாங்கி குடுத்து பள்ளி கொடுத்தயும் சரி பண்ணனும். எல்லாத்தையும் எழுதிக்கோ. நீ நல்லா இருப்ப. இது மட்டும் பண்ணிக் கொடுத்திடு காலத்துக்கும் உனக்கு நன்றியோட‌ இருப்பேன்" என்றார் கண்களில் நீரோடு.

அதற்குள் அக்கம் பக்கத்தில் இருந்து சிலரும் கூடினர். காவ்யாவிற்கு என்ன பேசுவதென தெரியவில்லை. தான் அரசாங்கத்தின் சார்பாக வந்ததாக நினைத்து வாழ்க்கையின் துயரங்களை பகிரும் இந்த முதியோரிடம் அவளுக்கு இனம் புரியாத அன்பு மலர்ந்தது. கூடவே தன் நிலையை விவரிக்க வேண்டிய சங்கடமும் இருந்தது.

"அழுகாதீங்க பாட்டி. நான் கவர்மென்ட்லருந்து சர்வே எடுக்க வரல. காலேஜ்ல அசைன்மெண்ட்... அதாவது வேலைக்காக சர்வே எடுக்க வந்திருக்கேன். இதவச்சு எனக்கு மார்க் போடுவாங்க" என்று உண்மையை கூறினாள்.

உடனே மற்றொருவர், "அட ப்ராஜெக்டா. அதான எங்கடா எங்க கஷ்டத்த சரி பண்ண வந்தட்டேனு நினைச்சேன். எழுதிக்கோ. யார் யார்க்கு என்னெல்லாம் கஷ்டம்னு எழுதி நமக்கு அந்த பிரச்சினை இல்ல அப்பாடினு சந்தோஷ பட்டுக்கோங்க" என்று மன வருத்தத்தோடு பேசிவிட்டு சென்றார்.

அப்போது அங்கே இருந்த மற்றொரு பெண்மணி இவளை பார்த்து புன்னகைத்தவாறு சுற்றி இருந்தவர்களிடம், "அவர் கிடக்கிறாரு விடு. ஏதோ நம்மள பத்தி தெரிஞ்சுக்கனும்னு பிள்ளை வந்திருக்கு. சும்மா அது மனச நோகடிச்சுட்டு. வா பாப்பா மோர் குடி" என்று ஒரு ப்ளாஸ்டிக் க்ளாஸில் மோரை அவளுக்கு ஊற்றி கொடுத்தார்.

அதை விநோத் பார்வையால் தடுத்தாலும் அவள் அதை கண்டு கொள்ளவில்லை. கேள்விகளின் மூலம் அவர்கள் வாழ்க்கையை பற்றி அதிகம் தெரிந்து கொண்டாள். அதை ஒலிப்பதிவும் எடுத்து கொண்டாள். அங்குள்ள குறைகளை புகைப்படங்களும் எடுத்து கொண்டாள்.

வீட்டிற்கு செல்ல மாலை ஆகிவிட்டது. அங்கிருந்த பலரோடு அதற்குள்ளே நட்பாகி இருந்தாள்.

வீட்டிற்கு வந்ததும் அவளிடம் விநோத், "என்ன கவுர்மென்ட்கு பெடிஷன் போட போறியா? அவங்க இத்தனை வருஷம் அதெல்லாம் ட்ரை பண்ணாமலா இருந்திருப்பாங்க? போய் அசைண்மென்ட்ல ஃபோகஸ் பண்ணு" என்றான்.

அதற்கு மறுப்பாக தலையசைத்தவள், " இல்லை. இத நிறைய பேருக்கு தெரியப்படுத்த போறேன். என் இன்ஸ்டாகிராம் ஐ.டி ல கிட்டத்தட்ட ஒரு லட்சம் ஃபாலோவர்ஸ் இருப்பாங்க. அவங்களால முடிஞ்ச ஹெல்ப்ப கேட்க போறேன்" என்றாள்.

"இதெல்லாம் சரியா வருமா. கவர்மென்ட் ஓட வேல இது‌. தேவை இல்லாம உன் தலைல போட்டுக்காத" என்று அவள் மீதான அக்கறையில் பேசினான்.‌ ஆனால் அவன் மனதிலும் அவர்கள் நிலையைக் கண்டு கரிசனம் இருந்தது. இருப்பினும் அதையும் மீறி தங்கையின் நலனில் அக்கறை கொண்டு இருந்தான்.

அவனது இந்த பேச்சு அவளின் கோபத்தை அதிகரித்தது. "என்னடா பேசுற நீ. குடிக்க கூட சுத்தமான தண்ணீ இல்ல. ஆனா நம்ம அப்பார்ட்மெண்ட்ல குளிக்கறுதுக்கே சுத்தமான தண்ணீர் தர்றாங்க. அவங்க நிலமையை பார்த்துட்டு மனசாட்சியே இல்லாம இதெல்லாம் அனுபவிக்க சொல்றியா? என்னால முடியாது. வர்ற தீபாவளிக்கு எனக்கு வாங்க போற ட்ரஸ் அப்பறம் வெடிக்கு ஆகுற அமௌன்ட்ல அவங்க ஸ்ட்ரீட்க்கு கொஞ்சம் லைட் வாங்கி தரப் போறேன். இது என்னால முடிஞ்சது. உன்னால எவ்ளோ முடியுமோ அத குடு. அதையும் இன்ஸ்டால போடுவோம். அதை பார்க்கரவாங்களால எவ்ளோ முடியுமோ அத அவங்க பண்ணிட்டும். பிரச்சினைகள ஷேர் பண்ணா தான்டா சந்தோஷம். அவங்க ப்ராப்ளமஸ நானும் ஷேர் பட்ணிக்க போறேன்" என்று மகிழ்ச்சியாக கூறினாள்.

அவளை நினைக்கும் போது அவனுக்கு பெருமையாக இருந்தது. சொன்னது போல் அல்லாமல் அதை செயலிலும் காட்டினாள். அவளால் அந்த பகுதி மக்களுக்கு அத்தியாவசிய தேவைகள் பூர்த்தி ஆனது. மகிழ்ச்சி நிறைந்தது. அன்பை பகிரும் போது கிடைக்கும் மகிழ்ச்சிக்கு என்றுமே எல்லை இல்லை.

நன்றி ரியா