சசி காத்திருக்கிறாள்

 சசி காத்திருக்கிறாள் - சுஜாதா சிறுகதை

ஹெய்லி ரோடும் ஸௌத் எண்ட் ரோடும் சந்திக்கிற இடத்தில்ருந்து தெற்கே அந்தச் சினிமாத் தியேட்டர் இருந்தது. அதில் ஓர் ஆங்கிலப் படத்தின் விளம்பரமாகப் பதினாறு அடி உயரத்தில் போஸ்டராக ஸோஃபியா லாரென் நின்று கொண்டிருந் தாள். அவள் உடம்பில் அதிகம் உடையில்லை. கர்த்தார்சிங் அவளைப் பார்த்துக் கொண்டே டாக்சி ஓட்டி வந்தான். ஒரு செகண்டின் மயக்கத்தில் அவளது 70 மில்லிமீட்டர் சினிமாஸ்கோப் சிரிப்பின் கவனம் பதியவே.....

தியேட்டர் க்யூவில் சேர அவசரமாகக் கடந்துகொண்டிருந்த அந்த ஆசாமியைக் கவனிக்கத் தவறிவிட்டான். கவனித்து, மூளைக்குச் செய்தி பதிவாகி, கால்கள் பிரேக்கை மிதிக்க, பிரேக்கின் ஹைட்ரோலிக் கோபம் டயர்களுக்குப் பாய்ந்து பிடிக்க, டயர்கள் தேய... லேட்!

அந்தப் பாதசாரி அணிந்திருந்த கண்ணாடி சிதறியது. கையிலிருந்த டிரான்ஸிஸ்டர் சிதறியது. ஒரு செருப்பு சிதறியது. பத்துப் பைசா நாணயங்கள் சிதறின. டெரிலின் கிழிய நெற்றியில் இடுப்பில் இடது கையில் பற்களில் எங்கும் எங்கும் அடிபட்டு, செங்கல் சிவப்பில் ரத்த வடிவத்தில் வரைந்த மாடர்ன் ஆர்ட் போலக் கிடந்தான் அவள்.

இந்த மாதிரி விபத்தில் கூடுகிற ஜனங்களில் உடனே என்ன செய்வது என்று தெரிந்தவர்கள் மிகச் சிலரே. எதிரே சென்ற கார்கள் தயங்கி நின்றன. சிலர் டிரைவர் கர்த்தார் சிங்கைப் பிடித்தனர். சிலர் தெறிந்த ரத்தச் சிதறல்களில் மனம் சிதறினர். ஹிந்தி, பஞ்சாபி, இங்கிலீஷில் வருத்தப் பட்டனர். டில்லித் தெருக்களில் உள்ள போக்கு வரத்து அபாயத்தைப் பற்றி அலசினர்.

ஒருத்தன் புத்தியுடன் எதிரே இருந்த ஹோட்டலுக்குப் போய் ஆம்புலன்ஸுக்கு டெலிபோன் செய்தான். கர்த்தார்சிங்கைச் சிலர் உலுக்கி அடிக்க முற்பட்டார்கள் அவன் கண்களில் பயமும் கண்ணீரும் தெரிந்தன. சிலர் டாக்ஸியைத் தள்ளிச் சேதப்படுத்தினார்கள்.

அந்த ஆசாமிக்கு உயிர் இருந்தது. கடவுள் தயவில் மயக்கத்தில் இருந்தான் உயிர் போய்க்கொண்டிருந்தது. ஆம்புலன்ஸுக்கு போன் செய்த இளைஞன் மற்றொரு காரியம் செய்தான். அடிபட்டவன் பையிலிருந்த பர்சை எடுத்தான் அதிலிருந்த டயரியில் அடிபட்டவனின் பெயரும் விலாசமும் இருந்தன.

=======================

'நான் அழகாக இருக்கிறேன் சசி தன்னைக் கண்ணாடியில் சற்று வெட்கத்துடன் பார்த்துக் கொண்டாள் அந்த நிலையில் கண்ணாடியில் தன் உடம்பை - தனிமையாயிருப்பினும் - பார்த்துக் கொள்வதில் ஆர்வம் கலந்த வெட்கம் உன்  இடுப்பு கொஞ்சம் தடிப்பு என்று கணவன் சொல்லியிருக்கிறான் - பாவாடையை இறுக்கினாள். வலிக்கட்டுமே, வலித்தால் என்ன?  . உடம்பு இழைய நினைத்தது போல் இழைய வேண்டும்? அந்த உடம்பை மெதுவாக அந்தரங்கத்தின் தனிமையில் மேலும் கீழுமாக ஆறடிக் கண்ணாடிப் பிரதிபிம்பத்தில் பார்த்து தன் மீறின நளினங்களை ஆடைகளின் அமைப்புகளில் அடக்கி.........

அவரசமே இல்லை. சினிமாவுக்கு டிக்கெட் வாங்கிக் கொண்டு 5-30 க்கு தான் வருவார். மணி என்ன? 4-30 நான் அழகாக இருக்கிறேன் நான் யார் போல் இருக்கிறேன் ? ஸாய்ரா, ஷர்மிளா. சாதனா' என்று சில சினிமா நடிகைகள் பெயர்களைச் சொல்லிக் கொண்டு, 'மஹும், மஹும் என்று தலையாட்டிக்கொண்டாள்

இன்று அவர்கள் கல்யாணமாகி ஒரு வருஷம் ஆகிறது. எப்படிப் பட்ட ஒரு வருஷம்? ஒரு வருஷத்தில் எத்தனை புதுவிதமான அனுபவங்கள் வாசல் திறந்ததும், பாசம் பிறந்ததும், செய்த அறியாமைகளும், மறுப்பும், தொடுவதும், வாழ்வதும், நினைப்பதும், அழுவது, சிரிப்பதும்! அவர். எப்படிப்பட்ட மனிதர்!

ஒரு வருஷம் எப்படிச் சமாளித்தோம்? கல்யாணமாகி டில்லிக்குக் கிளம்புகையில் எப்படி அழுதேன்? அப்போது அம்மா, "அழாதே. எப்படியும் ஒரு வருஷத்துக்குள் திரும்பி வரப் போகிறாய் பிரசவத் துக்கு" என்று அப்பட்டமாகச் சமாதானம் சொன்னாள் அதை அவரிடம் சொன்னபோது, "சசி, நாம் நாகரிகமானவர்கள் உடனே உன்னை அதற்கு உட்படுத்துவதாக உத்தேசமில்லை எனக்கு முதல் ஒரு வருஷத்துக்காகவாவது என் உத்தரவாதம் உண்டு." என்றாரே! இருந்தும்....!

=====================

ஸஃப்தர்ஜங் ஆஸ்பத்திரியில் காஷுவால்டியில் இருந்த நர்ஸ் மேரி அந்த 'டியூட்டி'யை எப்பொழுதும் விரும்பினதில்லை. எவ்வளவு ரத்தம், எவ்வளவு அடிதடி! குடித்த கேஸ், போலீஸ்காரர்கள், ஸ்கூட்டர் ஓட்டிகள், எலி பாஷாணத்தை விழுங்கியவர்கள், வாழ்க்கையின் தீவிரம் தாங்காமல் கெரொஸின் வைத்துத் தம்மைப் பற்ற  வைத்துக்கொண்டவர்கள், மாடியிலிருந்து விழுந்தவர்கள் எவ்வளவு! போதாக்குறைக்கு அந்தப் பஞ்சாபி கற்றுக்குட்டி டாக்டர் என்னை அப்படிப் பார்ப்பது எனக்குப் பிடிக்கவில்லை.

அப்போதுதான் உள்ளே அவனைக் கொண்டு வந்தார்கள் பார்த்தவுடனேயே மேரிக்கு இது தீவிரமான கேஸ், 'மல்டிபில் 'எமர்ஜன்ஸி' என்று தெரிந்துவிட்டது. பழகின பாணியில் செய்ய வேண்டிய, அதுவும் விரைவில் செய்ய வேண்டிய காரியங்களை நினைவு படுத்திக் கொண்டாள். இடுப்பில் ரத்தம், பெல்விஸ் எலும்பு உடைந்திருக்க வேண்டும். ஏ.டி எஸ். ரியாக்ஷன் பார்க்க வேண்டுமோ? ஸர்ஜிகல் எமர்ஜன்ஸிக்குப் போன் செய்ய வேண்டும். டாக்டர் துரைக்கு போன் செய்ய வேண்டும் ரத்தம் என்ன க்ரூப் என்று பார்க்கவேண்டும் அவன் கிடக்கும் நிலையில் கொஞ்சம் கூட நம்பிக்கை இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. கூட வந்திருந்த நபரைக் கேட்டாள், "என்ன ஆயிற்று?"

'இவர் மேல் ஒரு டாக்ஸி ஏறிவிட்டது. ஹெயிலிரோடும் ஸவுத் எண்ட ரோடும் சந்திக்கும் இடத்தில்..."

"நீங்கள் யார்?"

"நான் அந்தப் பக்கம் போய்க் கொண்டிருந்தேன். நான்தான் அம்புலன்ஸுக்கு போன் பண்ணினேன். இவருடன் வேறு ஒருத்தரும் இல்லை.”

"போலீஸ்காரர்கள் எங்கே?"

"வெளியே இருக்கிறார்கள்."

“திங்கள் இவர்கூட இருங்கள். நான் எம்ர்ஜன்ஸி வார்டுக்குப் போன் பண்ணுகிறேன். சிசுரெட் வெளியில் போய்க் குடிக்க வேண்டும்"

மேரி மறுபடியும் அடிபட்டவனைப் பார்த்தாள். பொறுக்கிக் கொண்டு தான் வந்திருக்கிறார்கள். எவ்வளவு அடி. எவ்வளவு அடி! ஜீஸஸ்! ஜீஸஸ்! அப்புறம் அவள் மலையாளத்தில் நிறைய நினைத்துக் கொண்டாள்.

========================

சசி மல்லாந்து படுத்துக்கொண்டு கனவு கண்டு கொண்டிருந்தாள், இன்று - இன்று -என்று தொடர்ச்சியாக எண்ணினாள். போதும். நம்மை நாமே கட்டுப் படுத்திக் கொண்டது, இன்றுடன் போதும் இன்று எங்கள் மண வாழ்க்கையின் ஆகஸ்ட் பதினைந்து, என்ன என்ன செய்யப் போகிறோம்

அவர் வருவார் வந்தபின் வந்தபின் .... கிளம்புவோம். ஸேஃபியா லாரென் படம் நன்றாக இருக்கும் சினிமாவைப் பார்க்க வருவாரா? சினிமாவுக்குப் பிறகு கபானா என்கிற ஹோட்டலில் போய்ச் சாப்பிடப் போகிறோம். தந்தூரிரொட்டி. வெண்ணெயில் சிக்கன், நான் டபிள் ஸண்டே, அவர் வனில்லா. ஐஸ்க்ரீம்.......

ரிகார்ட் பிளேயரில் இசை பரவும், மென்மையான  இசை. அதன் துடிப்பிற்கு ஏற்ப அவர் சா.சா சா நடனம் ஆடுவார். நான் நான் சேசேசே!

========================

சொட்

சொட்

சொட்.

-என்று அவன் உள்ளே ரத்தம் ஏறிக் கொண்டிருந்தது. ஆர்தோபீடிக் ஸர்ஜன் துரை அப்பொழுதுதான் வந்திருந்த நனைந்திருந்த எக்ஸ்ரேக் களைப் பார்த்தார். நெற்றி வியர்வையைத் துடைத்துக் கொண்டார். பக்கத்தில் நின்ற இளைஞனைப் பார்த்து, “நீ யார்? அடிபட்டவனுக்கு என்ன உறவு ?" என்றார்.

"நான் இவனுக்கு உறவில்லை. சினிமா தியேட்டர் அருகில் விபத்து ஏற்பட்டது. இவனுக்கு உதவி செய்தேன். உடன் வந்தேன்," என்றான் அவன்.

"இந்த ஆள் பிழைக்கிறது மிகவும் ரிமோட். ரொம்ப ரத்தம் சேதமாகி இருக்கிறது. டாக்ஸி எடுத்துக்கொண்டு போய் வீட்டில். இவனது உறவினர்களை அழைத்து வா. இதை நீ முன்னமே செய்திருக்க வேண்டும். சீக்கிரம் போ. இவன் பிழைப்பது 60-40.இல்லை, இல்லை, 40 - 60," என்றார்.

அவன் சென்றதும், அனெஸ்தடிஸ்ட்டைக் கூப்பிட்டார் டாக்டர். நான்கு நர்ஸ்களிடம் எஃப் கார்லின், அட்ரினலின், ஆக்ஸிஜன் ஸிலிண்டர் எல்லாம் இருக்கிறதா என்று சட் சட் என்று கேட்டார். உறைக்குள் கையைப் புகுத்தினார். முகத்திரைக்குள் மறைந்தார். உள்ளே கொண்டு வாருங்கள் என்று இரண்டு கைகளையும் உயர்த்திப்  பிடித்துக் கொண்டு நடந்தார். 'கடவுள் அவனுக்கு உதவி செய்யட்டும்" என்று நினைத்துக்கொண்டார்.

======================

கவலை என்பது சசிக்கு அப்பொழுது தான் உதயமாகியது. மணி 7. 6-30 க்கு படம். ஏன் அவர் வரவில்லை?

பஸ் கிடைக்காமல் போயிருக்கலாம். நிற்கமாட்டாரே. பஸ் கிடைக்க வில்லை யென்றால் டாக்ஸியோ, ஸ்கூட்டரோ பிடித்து வந்திருப்பாரே. பர்ஸைத் தொலைத்திருப்பார். அப்படித்தான் இருக்க வேண்டும். இருந்தாலும் ஏன் இத்தனை நேரம்? ஒரு வேளை வழியில் ஏதாவது? சீ!  சீ! அப்படி நினைக்கவே நினைக்காதே அவர் குறுக்கே கடப்பதில் மிக ஜாக்கிரதை பதினைந்து நிமிஷம் நின்றாலும் நிற்பார், கடக்க மாட்டார் ஆபீஸுக்குப் போன் செய்யலாமா? வந்துவிடுவார். வந்து விடுவார். இன்னும் பதினைந்து நிமிஷம் பொறுக்கலாம்

=====================

டாக்டர் துரை கோபத்துடன் கத்தினார், "இது என்ன ஆஸ்பத்திரியா, காயலான் கடையா? ஆக்ஸிஜன் சிலிண்டரைப் பொருத்தி அமைப்பதற்கு எத்தனை நேரம்!"

அவர் மனத்திற்குள் தெரிந்தது. 'என் முடியாமையை மறைக்க இந்த வெளிப் பொருள்களின் மேல் கோபம் வந்து கத்துக்கிறேன்.. இவன் மூச்சு அடங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. இவனுடன் உயிர்ப் போராட் டத்தில் நான் தோற்றுக் கொண்டிருக்கிறேன். கடைசி முயற்சியாக என்ன செய்ய? அட்ரினலினை நேராக இருதயத்துக்குள்ளையே குத்தலாமா? என்ன ஒரு ஹோப்லஸ் கேஸ் ? எவ்வளவு இளைஞன்;"

ஆஸ்பத்திரியின் க்ரோமியம் எனாமல், ஸ்டெய்ன்லஸ் ஸ்டீல், ஸாவ்லான் சுத்தத்தின் மத்தியில், தனிமையில் மகத்தான தனிமையில், அவன் இறந்து போனான்

=======================

சசிக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. அவனுடைய நண்பர் ராமதுரைக்குப் போன் செய்யலாம். மாடி வீட்டில் போன் இருக்கிறது. ஆனால் - மாடி பூட்டியிருந்தது. சசிக்கு வயிற்றில் பயம் பாய்ந்தது. மேலே ஒருவரும் இல்லை, நான் தனியாக இருக்கிறேன். என் கணவரைக் காணோம்; அவருக்கு என்ன ஆயிற்று என்று தெரியவில்லை.

யாரோ வருகிறார்கள். சப்தம் கேட்கிறது. காலடி போல்... இல்லை. குளிக்கும் அறை குழாயின் சொட் சொட் அது, திடப்படுத்திக் கொள் மனதை ஒன்று இரண்டு எண்ணு............

ஒன்று இரண்டு............

எட்டு -ரத்தச் சொட்டு.

சீ, நிறுத்து சசி, நிறுத்து, நினைப்பதை நிறுத்து.

தூரத்தில் சாஹுங்காமே துஜே சாந்த் சவேரா..." என்ற பாட்டு. கிட்டத்தில் யய்யய்ய்என்று சுவர்ப் பூச்சி சுவர்ப் பூச்சி............

கடவுளே! எனக்கு அவர் மட்டும் வேண்டும். வேறொன்றும். வேண்டாம். சினிமா வேண்டாம். சிக்கன் வேண்டாம் சாப்பாடு. வேண்டாம். சுகம் வேண்டாம். பணம் வேண்டாம். அவர் உயிருடன் வேண்டும். அவர்தான் வேண்டும்

டக்....

நிச்சயம் அந்த பூட்ஸ் சப்தம் என்னிடம் தான் வருகிறது வாசல் அறையில் போய்ப் பார்க்கலாம்.

வெளியே ஒருவரும் இல்லை வெல்வெட் இருட்டு. நிலவின் பேச்சே இல்லை.

என்னதான் ஆகியிருக்கும்? மெளனம், பலத்த மௌனம்,

சில யுகங்களுக்கு பிறகு அல்லது சில செகண்டுகளுக்குப் பிறகு - டாக்ஸியிலிருந்து ஓர் ஆண் இறங்கினான். டாக்ஸி டிரைவர் சுற்றி வந்து நெருப்புக் குச்சி கிழித்து மீட்டரைப் பார்த்துக் கொடியை மடக்கினான் டிங் டிங் என்று மணியடித்து பிரயாணி பணம் கொடுத்துவிட்டு கேட்டைத் திறந்து மெதுவாக அவளை அணுகினான்.

சசி வாசல் விளக்கைப் போட்டாள். வெளிச்சமில்லை. பல்ப் ப்யூஸ்,

அவர்தான். அவரா?

*சசி!"

ஆம், அவர்தான். கதவைத் திறக்கலாம். திற தாழ்ப்பாளை திற.......... திடுக்கிட்டாள் சசி.

"ஏன் சட்டையெல்லாம் ரத்தம்? என்ன ஆயிற்று? ஐயோ....... சொல்லுங்கள்,  சொல்லுங்கள்"

"சசி, நான் ஆஸ்பத்திரியிலிருந்து வருகிறேன்.. இரு! குறுக்கே பேசாதே. முழுவதும் சொல்லுகிறேன். நான் சினிமாவுக்கு டிக்கெட் வாங்கப் போன போது ஒரு விபத்து நேர்ந்துவிட்டது. அழாதே சரி, நான் சொல்வதைக் கேள் எனக்கு முன்னால், பாதையைக் குறுக்கே கடந்து கொண்டிருந்தவன் மேல் ஒரு டாக்ஸி ஏறிவிட்டது. சரியான அடி நான்தான் உடனே ஆம்புலன்ஸுக்குப் போன் செய்தேன் அடிபட்டவனை அழைத்துக்கொண்டு ஸஃப்தர்ஜங் ஆஸ்பத்திரிக்குச் சென்றேன். அவன் விலாசத்தை அறிந்து கொண்டு அவன் வீட்டிற்குச் சென்று அவன் உறவினர்களிடம் தகவல் தெரிவித்துவிட்டு அவர்களை ஆஸ்பத்திரிக்கு அனுப்பிவிட்டு வருகிறேன். அதனால்தான் நேரமாகி விட்டது. சசி, ஒரு ஜீவன் மரணப் போராட்டத்தில் இருக்கும்போது நம் இன்பம்தான் பெரிதா சசி?"

"இல்லை, இல்லை." அவன் மார்பில் சாய்ந்துகொண்டு சசி கேவினாள்

=====================

பார்வை 360 - தொகுப்பில் சுஜாதாவின் கட்டுரையின் ஆரம்பம்:

1965 என்று ஞாபகம். ‘சசி காத்திருக்கிறாள்’ என்ற கதை வெளிவந்தபோது,  வாசகர்களிடமிருந்து அதைப் பாராட்டி நிறையக் கடிதங்கள் வந்தன. ஆசிரியர்  எஸ்.ஏ.பி. அதற்கான செக் அனுப்பும் அச்சிட்ட படிவத்தின் ஓரத்தில் ‘அடிக்கடி  எழுதுங்கள்’ என்று பொடிப்பொடியாக ஒரு குறிப்பு அனுப்பியிருந்தார். அந்தச்  சிறு குறிப்பே எனக்கு உற்சாகமளிக்கப் போதுமானதாக இருந்தது. விளைவு சுஜாதா.

அன்று எஸ்.ஏ.பி. அந்தக் குறிப்பை அனுப்பியிராவிட்டால், இன்று இந்தக் கட்டுரை வரை வந்திருக்கமாட்டேன்.