ரயில் பயணங்கள்

 By  my நண்பர் திரு.கண்ணன் நஞ்சுண்டசாமி  from துக்ளக் குழு

🌹 ரயில் பயணங்கள் 🌹

திருப்பதி போய் வந்தால், வாழ்வில் திருப்பங்கள் நிகழும் என்று சொல்வார்கள். எங்களுக்கு திருப்பதி பயண அனுபவமே புது திருப்பங்களுடன் அமைந்தது.

திருப்பதி போவதற்காக அரக்கோணம் ஜங்ஜனில் இருந்து,  C1 ஏசி ரிசர்வேஷன் செய்யப்பட்டு இருந்தது.

இந்த முறை, திருப்பதிக்கு எங்களுடன் என்னுடைய மாமியாரும், என் அக்காவும்.

திருவாலங்காடு வடாரண்யேஸ்வரர் கோயில் (தாயார் வண்டார்குழலி) போய்விட்டு, அங்கு நண்பர் ஸ்வாமிநாதனின் வீட்டில், சற்று நேரம் இளைப்பாறி விட்டு,  மதியம் காரில் அரக்கோணம் வந்தோம்.

அரக்கோணத்தில் மதியம் 3.15 மணிக்கு திருப்பதி எக்ஸ்பிரஸில் C1 ஏசி ரிசர்வேஷன். மொத்தம் ஐந்து பேர். 

அரக்கோணம் வந்ததும், திருப்பதி எக்ஸ்பிரஸ் எந்த பிளாட்பார்ம் என்று விசாரித்து, அந்த பிளாட்பார்மில் காத்திருந்தோம். (பிளாட்பார்ம் எண் நினைவில்லை) ஆனால் ரயில் மற்றொரு பிளாட்பார்மிற்கு வருவதாக அறிவிப்பு வந்தது.

அடடா! அந்த பிளாட்பார்ம் மாற வேண்டுமானால் கிராஸ்ஓவர் பிரிட்ஜ் ஏறி இறங்க வேண்டும். அங்கு திருப்பதி எக்ஸ்பிரஸ் வண்டிக்காக காத்திருந்த பாசஞ்சர்களுக்கு பரபரப்பு தொற்றி கொண்டது. அடுத்த பிளாட்பார்ம் நோக்கி விரைந்து கொண்டிருந்தார்கள். 

என் மாமியாருக்கு கால்வலி இருந்ததால் மெதுவாகத்தான் நடந்து வந்தார்கள்.

அந்த பிளாட்பார்மிற்கு இவர்களை நடத்தி கூட்டி கொண்டு வருவதற்குள் ரயில் பிளாட்பார்ம் வந்து விட்டது. இப்போது  C1 -ல் ஏறவேண்டும்.

C1 எங்கே?  அதோ. அங்கு இருக்கிறது. கொஞ்சம் தூரம் நடக்க வேண்டும். மாமியாரால் வேகமாக நடக்க முடியவில்லை. நேரம் போய் கொண்டு இருந்தது. ரயில் கிளம்ப தயாரானது. விசில் ஊதியாகி விட்டது.

"அப்பா! C1 போக நேரமில்லை. இதோ. இந்த அன்ரிசர்வ்டில் ஏறி விடலாம். திருத்தணி போய் மாறிவிடலாம்" - என் மகனின் சமயோஜித யோசனை.   

சரி. நல்ல யோசனை தான். ஆபத்திற்கு பாவமில்லை. இதோ. பக்கத்திலேயே அன்ரிசர்வ்டு கம்பார்ட்பெண்ட். இப்போதைக்கு அதில் ஏறிகொள்ளலாம். அடுத்த ஸ்டேஷனில், முடிந்தால் C1 போய்விடலாம்.

அனைவரும் அன்ரிசர்வ்டில் ஏறி விட்டோம். லக்கேஜ் எல்லாம் ஏற்றி விட்டு, எல்லோரும் ஏறி கொண்டோம்.

கூட்டம் வழக்கம் போல் அதிகமாக இருந்தது. எங்கும் உட்கார இடமில்லை.  சரி. மாமியாரையும், அக்காவையும் சிறிதுநேரம் எங்காவது உட்கார வைக்க முடியுமா என்று பார்த்தேன். 

"ஏன் சார்! ரிசர்வ் பண்ணலையா? வயதானவர்களை கூட்டி வரும்போது கொஞ்சம் முன்னாடியே வந்து இருக்கலாமே!" - யாரோ ஒருவர் கேட்டார். 

"திருப்பதி போக, எல்லோருக்கும் C1  ஏசி ரிசர்வ் செய்து இருந்தோம். நேரமே வந்து, வேறு பிளாட்பார்மில் காத்திருந்தோம்.  ரயில் பிளாட்பார்ம் மாறி வந்ததால், கிராஸ் ஓவர் செய்து வர தாமதமாகி விட்டது. இவர்களை அழைத்து கொண்டு C1 போக நேரமில்லை. அதனால் எல்லோரும் இந்த கம்பார்ட்மெண்டில் ஏற வேண்டியதாகி விட்டது".

சொன்னது தான் தாமதம்.  

கம்பார்ட்மெண்டில் இருந்த சிலர், இடத்தை ஏற்படுத்தி கொடுத்து, எங்கள் லக்கேஜ்களை ஒழுங்கு படுத்தி அடுக்கினார்கள். 

இன்னும் சிலர், அவர்கள் உட்கார்ந்து இருந்த இடத்தில் இருந்து எழுந்து,  எங்கள் அனைவருக்கும் உட்கார இடம் கொடுத்தார்கள். 

"சிரமத்திற்கு மன்னிக்கவும். மாமியாரையும், அக்காவை மட்டும் உட்கார வைத்தால் போதும். அடுத்த ஸ்டேஷனில்  C1-க்கு மாறிடுவோம்."y

இப்போது அனைவரின் முகத்திலும் ஒரு விதமான அக்கறை கலந்த மரியாதை வந்து இருந்தது. ஒரு பெண்மணி,  மாமியாரை கைத்தாங்கலாக பிடித்து,  ஜன்னல் ஓரம் உட்கார வைத்தார். அப்படியே அக்காவையும், எங்க வீட்டு எசமானியையும்  உட்கார வைத்து விட்டார்கள்.

உடனே எதிரில் இருந்தவர் எழுந்து, என்னையும்,  என் மகன் வினோத்தையும் கட்டாயப்படுத்தி அமர வைத்தார்.

அது மட்டுமல்ல. ஒரு பெண்மணி மாமியாரிடம்,  "சாப்பிட்டுங்களா அம்மா!  ஆப்பிள் பழம் வச்சிருக்கேன். சாப்பிடுறீங்களா?" என்று பையிலிருந்து ஆப்பிள் பழங்களை எடுத்தார். 

சிறிது நேரம் கடந்தது. அந்த கம்பார்ட்மெண்ட்டில் இருந்தவர்கள், எங்களை ஏதோ புதிதாக வந்த விருந்தாளிகள் போல நடத்த ஆரம்பித்த மாதிரி ஒரு உணர்வு.

"ஏம்மா பெரியம்மா!  சௌகரியமா உட்கார்ந்து இருக்கீங்களா?  எலே. கமலா!  சித்த அவங்க மேல இடிக்காம, கொஞ்சம் தள்ளி நில்லு புள்ள".

திடீரென்று ஒருவர்,

" சார்!  திருத்தணியில் C1 க்கு மாறுவது கஷ்டம்.  வண்டி அதிக நேரம் நிற்காது. லக்கேஜ்  வேற நிறைய இருக்கு. நகரியிலும் மாற முடியாது. பேசாம எங்களோட இந்த கம்பார்ட்மெண்டிலேயே திருப்பதி வரை வாங்க. நாங்க அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கிறோம். கவலை படாதீங்க!"

மற்றவர்களும் ஆமோதிப்பது போல எங்களை பார்த்தார்கள்.

ஆஹா. என்ன அன்பான மனிதர்கள் இவர்கள். பொருளாதார வசதியில் கொஞ்சம் குறைவு இருந்தாலும், சிறிது கூட சுயநலம் இல்லாமல்,  முன்பின் தெரியாத எங்களிடம் எவ்வளவு பரஸ்பர அன்புடன் பழகுகிறார்கள். அக்கறையுடன் கவனிக்கிறார்கள்.

சிறிது நேரத்தில், மாமியாரும், அக்காவும், எசமானியும் இவர்களோடு ஐக்கியமாகி, சகஜமாக பேச ஆரம்பித்து விட்டார்கள்.

ஒவ்வொரு ஸ்டேஷன் வரும்போதும், யாரோ ஒருவர் எங்களிடம்,  ஏதாவது சாப்பிட வாங்கி வரவா என்று கேட்டு கொண்டே வந்தார்கள்.

அந்த அன்ரிசர்வ்ட் கம்பார்ட்மெண்ட் முழுவதும் மிகவும்  கலகலப்பாக இருந்தது. ஒருவரை ஒருவர் கேலியும் கிண்டலுமாக பேசிக்கொண்டு வந்தார்கள்.

அங்கு வந்த நடுத்தர வயது  பழக்கார பெண்மணி கொஞ்சம் தடிமனான உருவம் கொண்டிருந்தார். அத்தனை  கூட்டத்தையும் லாவகமாக தாண்டி, அவ்வளவு பெரிய பழக்கூடையை அனாயசமாக சுமந்து, பழங்களை வியாபாரம் செய்து கொண்டு இருந்தார்.

அடுத்த ஸ்டேஷன் வந்ததும், அடுத்த கம்பார்ட்மெண்டுக்கு நொடியில் மாறினார். உடல் ஊனமுற்றவர்கள் கூட அந்த கம்பார்ட்மெண்-டை சுத்தம் செய்தும், அவர்களில் சிலர், சில சினிமா பாட்டுகளை பாடியும், மற்றவர்களின் உதவியை எதிர்பார்த்து, கடந்து போய் கொண்டே இருந்தார்கள்.

ஆக, எல்லோருமே ஒரு அடிப்படை அன்போடு இருக்கிறார்கள். வாழ்க்கையை ஒரு புரிதலோடு கடந்து

போய் கொண்டு இருக்கிறார்கள். இவர்களிடம் எதிர்பார்ப்புகள் அதிகம் இல்லை. அதனால் ஏமாற்றமும் அதிகம் இல்லை. வாழ்க்கையை ஒரு சிறு புன்னகையுடன் எதிர் கொள்கிறார்கள்.   

ஒரு நிமிஷம் நினைத்து பார்த்தேன். 

C1-ல் ஏறி இருந்தால் இதை எல்லாம் பார்த்து,  ரசித்திருக்க முடியுமா? இந்த மனிதர்களை பார்த்து இருக்க முடியுமா? 

C1ல் பயணிக்கும்  மனிதர்களை குறை கூறவில்லை. அவர்கள் கொஞ்சம் மேல்தட்டு மக்கள். இவ்வளவு இறங்கி வந்து அன்னியோன்யம் காட்ட மாட்டார்கள். கேட்ட கேள்விக்கு பதில். சிலசமயம் அதுவும் கிடையாது. 

அவ்வளவு ஏன்? இதை எழுதி கொண்டு இருக்கும் நானும் C1ல் பயணித்து இருந்தால், மேல்தட்டு மக்களின் மனோபாவத்துடன் அப்படித்தான் இருந்து இருப்பேன். மனித சுபாவமே அப்படித்தானோ, என்னவோ!

இரண்டரை மணி நேரம் போனதே தெரியவில்லை. ரேணிகுண்டா வந்தது.  எங்களுடன் பேசி கொண்டு வந்த ஒரு குடும்பம் இறங்க ஆயுதாதமானது.

அதில் இருந்த ஒரு பெண்மணி, எங்கள் அனைவரிடமும் சொல்லி கொண்டு,  பிரியாவிடை பெற்றார்.

அது மட்டும் அல்ல. இறங்கும்போது, அங்கே இருந்த மற்றோரு பெண்மணியிடம்,  "ராசம்மா, நீ திருப்பதில இறங்கும்போது,  இவங்கள மெதுவா இறக்கி விட்டு, லக்கேஜ் எல்லாம் இறக்கி வச்சிரு. அப்படியே வுட்டுட்டு போயறாதே"

எங்களிம் திரும்பி,  "ராசம்மா என் ஓர்ப்படி தான். திருப்பதி தான் பொறா. அவ உங்களுக்கு எல்லா உதவியும் செய்வா. கவலை படாம போங்க" - என்ன ஒரு கரிசனம். யார் என்று முன்பின் தெரியாத எங்களிடம், இவ்வளவு அக்கறையா? 

மணி ஆறை தாண்டியது. 

அதோ. திருப்பதி வந்து விட்டது.

ராசம்மா என் மாமியார் இறங்க, உதவி செய்தார். அத்தோடு சில சூட்கேஸ்களை இறக்கி வைத்தார்.

"பத்திரமா போயிட்டு வாங்க. இந்த ராசம்மாக்கும் சேர்த்து பெருமாள் கிட்ட வேண்டிக்கங்க. நான் திருப்பதியிலே தான் இருக்கேன். இருந்தாலும், எங்க பெருமாளை பார்த்து நாலைஞ்சு வருஷம் ஆச்சு. போய் பாக்க முடியலை!"

கொஞ்சம் அங்கலாய்ப்புடன் சொல்லி விட்டு, எதையும் எதிர்பார்காகாமல், தன்னுடைய பெரிய பையை எடுத்து கொண்டு, நடைமேடையை மெதுவாக கடக்க ஆரம்பித்தார். ஒரு நிமிடம் 

ராசம்மா போவதை பார்த்து கொண்டு, பிரமித்து நின்றேன். 

திருப்பதி வேங்கடவனை காண்பதற்கு முன்பே, வாழ்க்கை பாடத்தை  இன்று சந்தித்த மனிதர்களின் அன்பு மூலம், உணர்த்தி விட்டது மாதிரி இருந்தது.

அன்று அந்த திருப்பதி எக்ஸ்பிரஸின், அன்ரிசர்வ்ட் கம்பார்ட்மெண்ட் பயணம், பல விஷயங்களை கற்று கொடுத்தது. 

மேம்பட்ட மனித நேயத்தையும், சுயநலம் இல்லாத துய்மையான அன்பையும், எதிர்பார்ப்பு இல்லாத உதவிகள் என்றால் என்ன என்றும்,  புரிய வைத்தது.

படித்ததற்கு நன்றி.