குங்குமம்

குங்குமம் (சிறுகதைகள் சீ2 – 98)

#ganeshamarkalam

“யாருடீ இத்தனை பெரீசா குங்குமம் வச்சு விட்டது?” சுதா அதட்டிக்கேட்டா காமு என்ன செய்வா? “கணேசு தாத்தா”ன்னு என்னை போட்டுக் கொடுத்தா. குழந்தையை கையில் பிடிச்சிண்டு வாசத்திண்ணைக்கு வந்தவள் “இதோ பாருங்கோ என்னைக் கேக்காம இப்படியெல்லாம் செய்யாதீங்கோ” சொல்லிட்டு உள்ளே போனாள்.

பக்கத்துலே உக்காந்துண்டேள்னா விவரம் சொல்ரேன். காமு (எ) காமாக்ஷீ என் ஒரே பேத்தி. யூயெஸ்லேந்து வந்து 1 வாரம் ஆச்சு. பொறந்து 4 வருஷம் கழிச்சு இப்போத்தான் அப்பாகிட்டே காமிச்சுடணும்னு வந்திருக்கான். சுதா என் மாட்டுப்பொண். குங்குமப்பொட்டு வச்சா ஏன் கோவிச்சுக்கணும்? ஃப்ளேஷ்பேக் இருக்கு.

சுந்தரேசனை MS படிக்கன்னு அனுப்பிச்சேன். கெட்டிக்காரன். போணம்னான். நகை நட்டெல்லாம் வச்சு பார்வதியே அனுப்பிவச்சா. முடிஞ்சதும் திரும்பி வருவன்னு நினெச்சதுதான் அவள் செஞ்ச தப்பு. அங்கேயே செட்டில் ஆகி அமோகமா இருந்த என் சம்பந்தி பொண் சுதாவை டாவடிச்சிருக்கான். பையன் மூக்கும் முழியுமா நல்ல படிப்போட கிடெச்சதும் வளைச்சுப் போட்டுட்டா. சித்தே அரட்டிட்டு வேர வழியில்லாம ஒத்துண்டுட்டோம்.

டிக்கெட் போட்டு கல்யாணத்துக்கு அழைச்சு கவுரவப்படுத்தினா. சுதா நல்ல பொண். தமிழ் பேசுவா, அந்தூர் பழக்கம் ஊறிகிடக்கு. 

பையனை தொலைச்சுட்டோம்னு பார்வதி புலம்பல். “சும்மா கிடடீ, அவனாவது வசதியா இருக்கட்டும்.” வந்து போயிண்டு இருக்கணுமா வேண்டாமா. குழந்தை பொறந்ததும் ஸ்கைபில் பாத்ததுதான். போக வசதி இல்லை. இப்போ ஒரு மாசம் லீவில்.

எங்காம் உலகளந்தார் தெருவில். காமாக்ஷியம்மன் கோவில்லேந்து உலகளந்தபெருமாள் கோவிலுக்கு போர வழீலே. தாத்தா காலத்துலேந்து இங்கேதான். முகப்பில் திண்ணை, உள்ளே மித்தம். சுத்தி ரூம்ஸ். அப்பப்போ ரிப்பேர் மாடர்னைஸ் பண்ணிண்டு. இவாள்ளாம் வரான்னு ஒரு ரூமுக்கு ஏஸி, புதுசா பேயின்ட். சுதாவும் எதினிக் வீட்டில் வாசம்னு அப்படியும் இப்படியும் சாஞ்சு போஸ் கொடுத்து போடோ எடுத்து ஸ்நேகிதிகளுக்கு அனுப்பினா. பையனுக்குத்தான் இருப்பே கொள்ளலை.

பேத்தியை மடீலே வச்சுண்டா நேரம் போரதே தெரியலை. உலகமே கடுகத்தனையா ஆகி, அவள் முகம் மட்டும் தெரிய, அவள் குரல் மட்டும் கேக்க, அவள் வாசனை மட்டுமே மூச்சுக்காத்தா பட்டது. எங்கேயாவது அழைச்சிண்டு போணம்னா பெர்மிஷன் வேணும். இல்லைன்னா மாட்டுப்பொண் திட்டுவா. பார்வதியும், “அவள் கிட்டே ஒரு வார்த்தை சொல்லிட்டு செய்யப்பிடாதோ?”

அன்னைக்கு அப்படித்தான் கோவிலுக்கு போயிட்டு வரோம்னு காமுவை அழைச்சிண்டு கிளம்பினேன். அப்படி போரத்துக்கு பெரீசா பிளானிங் வேண்டாம். வாசலுக்கு வந்தா எந்தப்பக்கம் திரும்பினாலும் கோபுரம்தான் சுவாமிதான். சுதாவே சரீன்னுட்டா.

திரும்பி வந்ததும்தான் விவகாரமாச்சு. காமு ஜாலியா வந்தவ உள்ளே நுழைஞ்சதும் பெரீஸா அழக்கிளம்ப எல்லாரும் அவளைச் சுத்தி நின்னுண்டு சமாதானப்படுத்த, ஒண்ணும் புரியலை. “என்னடீன்னு சொல்லிட்டு அழு!” சுதா அதட்டினதும் “தாத்தா என்னை எலிஃபென்ட் மேலே தள்ளி விட்டுட்டா.” 

அப்புரம் என்னை மாத்தி மாத்தி ரவுண்ட் கட்டி திட்டினா. என்ன ஆச்சுன்னா காமாக்ஷி அம்மன் கோவிலில் குழந்தையை கையில் தூக்கி வச்சுண்டு பிரதக்ஷணமா வந்ததும் கொடிமரத்துக்கிட்டே யானையைப் பாத்து அதில் ஏறணும்னுனா. “அதெல்லாம் இன்னைக்கு வேண்டாம், வேணும்னா அதை உனக்கு ஆசீர்வாதம் செய்யச் சொல்ரேன்”. “ஆசீர்வாதம்னா என்ன?” “இப்போ நீயே பார்”னு அது தும்பிக்கையால் இவள் தலையை தொட இவளுக்கு ரொம்பவே சந்தோஷம். அப்புரம்தான் ரெட்டை பின்னலில் ஒண்ணு கலைஞ்சுட்டது தெரிஞ்சது. அதான் அழுகை.

ஆனா ஒண்ணு. சாப்டூட்டு படுத்துக்கப் போரச்செ கிட்டக்க வந்து “சுதாம்மா உன்னை ரொம்ப திட்டிட்டாளா?” துக்கம் விசாரிச்சாளே பாக்கணும்.

பெரீசா எடுத்துக்கலை. இவா வந்ததே ஒரு மாசம். கிடைக்கர டயத்தை குழந்தையோட. நடக்கரதை எல்லாம் பெரிசு படுத்திண்டு என்ன ஆகப்போரது?. பொண் குழந்தைகளை போத்திப்போத்தி வளர்க்கறது சகஜம். சுதா என்னவோ மாமனார் தன் பொண்ணை ஏதாவது செஞ்சுடுவாரோன்னு பார்த்துண்டே. குழந்தை வரதேன்னு அவளுக்காக பட்டுப்பாவடை ஒண்ணு ரெடிமேடா வாங்கி வச்சிருந்ததை போட்டுக்க விடாமாட்டாளொன்னு பயந்தது நடக்கலை. காமுவும் அதான் வேணும்னு ஆசையாப் போட்டுக்கும்.

பட்டுப்பாவாடை போட்டுண்டா அதுக்கு பெரீசா குங்குமப்பொட்டு வச்சுக்கணுமா வேண்டாமா? கோவில் பிரஸாதம். “சித்தே பெரீசா வச்சுக்கோடி செல்லம்”னு வச்சுவிட்டது தப்பாம். நன்னா வளக்கரா பொண்ணை. சிலதை நாமளா சொல்லிக் கொடுக்க முடியும்? தானாத் தெரியணும்.

பார்வதிக்கு பிள்ளையை ஏமாந்து கொடுத்துட்ட வருத்தம் முழுசா போகலை. சந்தர்ப்பம் கிடைக்கரச்சே போட்டு வாங்குவா. அமேரிக்காவுலேயே பொறந்து அங்கேயே கல்யாணம் செஞ்சுண்டுட்டு இப்போ ஹாலிடேக்கு வந்தவ இந்தப் பக்கம் இனிமே தலைகாமிப்பாளான்னு இருக்கச்சே அவகிட்டே “கொஞ்சம் கொஞ்சமா இந்தாத்து வழக்கத்தை கத்துக்கோ!” 

“சொல்லுங்கோ ஓவ்வொண்ணா உங்காத்து வழக்கத்தை!” அவள் கேட்டுட, இவளுக்கு பக்குன்னுடுத்து. என்னத்தைன்னு சொல்ல. நிறைய  இருக்கும்போல இருக்கு? செவ்வாய் வெள்ளி எண்ணை குளிக்கரதா? இல்லை மிளகு குழம்பு வச்சா கற்சட்டியில் வைக்கரதையா? சொல்லித்தான் பாப்போம்னு இது ரெண்டையும் சொன்னா. சுதாவோ ஆயில் மச்சாஜுக்கு கூப்பிட்டா அமேரிக்காவில் வந்து செஞ்சுவிட்டுட்டு போயிடுவானுட்டா. கற்சட்டின்னா என்னன்னு கேக்க, இவள் காமிக்க “அது என்ன எங்கிட்டே காமீ”ன்னு ஓடிவந்த காமாக்ஷி வெடுக்குன்னு பிடுங்க கீழே விழுந்து ரெண்டா உடஞ்சது.

பார்வதி மூஞ்சி போன போக்கை பாக்கணுமே! இன்னொண்ணு வாங்கிண்டுடலாம். ஆகிவந்த சட்டி. மூட் அவுட்.

இவாலாம் சென்னைக்கு ஷாப்பிங்க் போயிருக்கச்சே பார்வதியை கூப்பிட்டு “நம்மாத்து வழக்கம் அது இதுன்னு குழப்பாதே. முதல்ல உன் மாட்டுப்பொண்ணை நல்ல குங்குமப்பொட்டா வச்சுக்க பழக்கு. ஸ்டிக்கெர் பொட்டு சகிக்கலை. அமேரிக்காவில் அதுவும் உண்டோ இல்லையோ. குங்குமப்பொட்டு வச்சுக்கரதில் ஒரு பிரியத்தை ஏர்படுத்தி விட்டாயானா அதுவே நாம நம்மாத்து மாட்டுப்பொண்ணுக்கு செய்யர உபகாரமா இருக்கும்”.

இதைப்பத்தி பேசினா. என்ன பேசினா, என்ன முடிவாச்சுன்னு தெரியலை. ரெண்டு நாளைக்கு ரெண்டும் சிடு சிடுன்னு மூஞ்சியை வச்சிண்டு. பேச்சுவார்த்தை சுமுகமா போகலைன்னு புரிஞ்சிண்டேன். 

சுதாவையும் பாராட்டணும். சமையலில் சில அபூர்வ டிஷ் எப்படி சமைக்கரதுன்னும் அங்கே போய் மைக்ரோவேவில் செய்யணும்னு ஆர்வமா கத்துண்டா. ஒரு ரெண்டு வருஷத்துக்கு எந்த விசேஷம்னாலும் கட்டிண்டு போக தோதா விதவிதமா புடவை வாங்கிண்டா. சம்பந்தி மாமிக்கும் சேர்த்து. வாங்காரச்சே உங்களுக்கு இது ஸ்யூட் ஆகும்னு இவளுக்கும் ரெண்டு. எனக்கு வேஷ்டி, கதர் சட்டை. பதவிசாத்தான் வளத்திருக்கான்னு பட்டது. 

காமு அவா கிளம்பிப்போர கடைசீ வாரம் தாத்தான்னு வந்து ஒட்டிண்டது. “என்னடா செல்லம்?” :நீயும் என்கூட வந்துடு”. எனக்கும் போக ஆசை. சில விஷயங்களுக்கு கொடுப்பனைன்னு வேணும். அமேரிக்கா போக கடுகத்தனை ஆசைகூட இல்லை. ஆனா காமு பக்கத்துலேயே இருக்க மனசு ஏங்கித்து. வயசான காலத்தில் பேரக்குழந்தைகளொட ஒரே ஆத்தில் வாசம் செய்யரதுதான் நமக்கு கிடைக்கர சொர்கம். அதுக்கு புண்யம் செஞ்சிருக்கணும். சொர்கமோ நரகமோ எல்லாம் இங்கேயே காட்டிடுவான் அந்த கடவுள். உயிர் போணும்னு இல்லை. நானும் என்னமோ புண்யம் செஞ்சிருக்கணும். இந்த ஒரு மாசம் திவ்யமா போச்சே. 

“நீ இப்போ போய்க்கோ, நான் பின்னாடியே வரேன்.”

சொச்ச ஒருவாரத்தை குழந்தையோட முழுசா! இப்போ சுதாவோட சூபர்விஷன் குறைஞ்சிருக்கு. ஆம்படையானை பெத்தவா மேல் நம்பிக்கை வந்துடுத்தோ?. அவளை குத்தம் சொல்லப்பிடாது. அங்கேயே இருந்தவள். பெத்தவள் என்ன சொல்லிக் கொடுத்து அனுப்பினாளோ?. யாருக்குமே பெத்தவா பெரீய இன்ஃப்ளுவன்ஸ். குறை, நிறை அவாளை சேரும்.

ஞாயித்துக்கிழமை ராத்திரி சென்னைலேந்து ஃப்ளைட். செவ்வாய் தூங்கி எழுந்த சுதா வீல்னு சத்தம். உள்ளெ பிள்ளையாண்டனும் இருக்கான். நாம எப்படி நுழைஞ்சு பாக்கரது? கதவுகிட்டே பார்வதி “என்னடீ சுதா ஏன் கத்தினாய்?” விவஸ்தையில்லாம. “இதோ வரேன் மாமீ”ன்னு 1 மணி கழிச்சு வந்தா. முகத்தில் பயம் அப்பிண்ட்டிருந்தது தெரிஞ்சது. நெத்தியில் ஸ்டிக்கர் பொட்டு வச்ச இடத்தில் கருப்பா வடு. தேய்ச்சா போகலை. எங்களைப் பாத்து “உடனே வைத்தியம் சொல்லுங்கோ”ன்னு பிழியப்பிழிய அழரா.

“ஊருக்குப் போரவரைக்கும் முகத்துக்கு பசுமஞ்சள் தேய்ச்சு குளிம்மா. நான் இதோ வரேன்.” நெத்திக்கு இட்டுண்டு காமாக்ஷியம்மன் கோவிலுக்குப் போரேன். நல்லவேளை நாடராஜ குருக்கள் இருந்தர். “காமாக்ஷி குங்குமம், அம்பாளுக்கு சாத்தினது மாட்டுப்பொண்ணு அமேரிக்காவுக்கு எடுத்துண்டு போக வேணும்.” “வாங்கோ”ன்னு ஸ்பெஷல் என்ட்ரீலே சட்டையை கழட்ட சொல்லி அழைச்சிண்டு போரர். கற்பக்கிரகத்தில் அம்பாள் பாதத்துலேந்து நிறைய குங்குமம் அள்ளி எடுத்து பெரீய பொட்டலமா முடிஞ்சு தந்தர். அம்பாள் அத்தனை அழகா அலங்காரங்களோட தரிசனமும் ஆச்சு. 

“தனியா கவலையா வந்திருக்காய்! பேத்தியை அழைச்சிண்டு வரலையா”ன்னு கேக்கராளோ?

சுதாகிட்டே கொடுத்து, “மஞ்சள் தேச்சு குளிச்சுட்டு வந்து இதை இட்டுக்கோ, ஊருக்குப் போரத்துக்குள்ள சரியாகிடும்”. நீங்க என்ன டாக்டரான்னு விதண்டாவாதம் செய்யாம, வாங்கிண்டா. அந்த வடு டக்குன்னு 4 நாளில் சரியானது சுதாவையே சித்தே மாத்திடுத்துன்னு சொல்லணும். சந்தோஷமா நமஸ்காரன் செஞ்சுட்டு கிளம்பிப்போனா.

அப்பப்போ போன், வாட்ஸப்பில் வீடியோ. காமு பெரியவளாகி அதி சுந்தரியாய், பாவாடையில் மடீலே உக்காந்தவளான்னு பட்டது. 3 வருஷத்துக்கு ஒருக்கா இவன் மட்டும் வந்தான். ஒருதடவை மாட்டுப் பொண்ணும். காமுவுக்கு படிப்பாம் வரலை. அவளை நேரில் பாக்க மனசு ஏங்கித்து.

இன்னைக்கு ஏகாதசி. சமையல் கிடையாது. பார்வதி பின்னாடி துணி துவெச்சிண்டு. ஒரு 3 பெருமாள் கோவிலுக்காவது ரவுண்ட்ஸ் போட்டுடணும்னு சட்டையை மாட்டிண்டு கிளம்பரேன். வாசல்ல டாக்ஸி வந்து நிக்கறது. அதுலேந்து ஜீன்ஸும் ஸ்டோல்ஸும், தலையில் சாஃப்ட் தொப்பியுமா காமாக்ஷி இறங்கரா. அடையாளமே தெரியலை. “தாத்தா”ன்னு ஓடிவந்து கட்டிக்கரா. “என்னடீ திடுதுப்புன்னு குழந்தை?” “இங்கே கைலாசநாதர் கோவிலைப்பத்தியும், வைகுண்டப்பெருமாள் கோவிலைப்பத்தியும் ரிசேர்ச் செய்யப்போரேன், நேஷணல் ஜியாக்ரஃபிக் கிரான்ட் கிடெச்சிருக்கு, ரெண்டு வருஷம் உன்கூடத்தான் தாத்தா!” “ஆஹா”ன்னு தோணித்து

அப்போதான் கவனிச்சேன், அவள் நெத்தியில் சித்தே பெரிசா குங்குமப் பொட்டு. என்னப்பாத்து சிரிச்சது. நல்லவேளை இவ அம்மா கூட வரலை, இல்லைன்னா யார் வச்சுவிட்டான்னு கத்துவளோம்! என் மைண்ட் வாயிஸ் அப்படியே பேத்திக்கு கேட்டுடுத்தோ! அம்மாதான் சொல்லி அனுப்பிச்சாளாம்.

“பிளேன்லேந்து இறங்கினதும் மூஞ்சி தொடச்சிண்டு டாக்ஸி பிடிச்சு காஞ்சீபுரம் போ. வழீலே பெரீசா குங்குமப்பொட்டு வச்சுக்கோ. தாத்தாவுக்கு பிடிக்கும்”.