காணாமப்போன காதல்

காணாமப்போன காதல் (மனதை தொட்டுவிடும் கதை – 58)    #ganeshamarkalam

சீர்காழிலேந்து தெற்கே வைதீஸ்வரன்கோயில் போகாம, கிழக்கே பூம்புஹார் நோக்கி போனால் எங்கூர் வரும். திருவெண்காடு. அங்கேதான் என் கதை. இங்கேயே பக்கத்துலே இருக்கிர ஊரில் கதையை வச்சுக்கப்பிடாதான்னு கேக்கலாம். நான் என்ன பண்ணட்டும்? சொல்லப்போர கதை அங்கேதான் நிகழ்ந்தது.

எங்கப்பா புரோகிதம் பண்ணினார். எனக்கு வச்ச பேர் அகோரவீரபத்ரமூர்த்தி. பெயர் அபூர்வம். ஆனா இந்தூர் கோவிலில் மூலவர் ஸ்வேதரண்யேஸ்வரரோட இவருக்கும் சமபங்கு முக்கியத்துவம். இப்போ புதன் ஸ்தலம்னு மாறிப்போய் அகோரமூர்த்தியும் காணாமப்போய் என்ன சொல்ரதுன்னு தெரியலை. நவக்ரஹ பயம் வந்ததுலேந்து மூலவரை மறந்துட்டா. 

இது கிடக்கட்டும். இப்படி ஒரு பேரை வச்சுட்டு ஆத்திலெ எப்படி கூப்பிடுவான்னு உங்களுக்கு தெரிஞ்சுக்க ஆர்வமா இருக்கும். “மூர்த்தி”னுதான். ஸ்கூலில் சேக்கரச்சே அகோரமூர்த்தின்னு ஆச்சு. கொஞ்சம் விவகாரமான சினேகிதா “அகோரம்”னு கூப்பிடுவா. நான் கையழுத்துலெ “அ. மூர்த்தி”. ஆதார் கார்ட் பண்ணரச்சே என் பேரைக்கேட்டு அவன் “வேர ஏதாவதுபேர் இருக்கா”ன்னு கேட்டுட்டன். எனக்கு கோவம் வந்தது. முழுசா அகோரவீரபத்ரமூர்த்தின்னு போட்டே ஆகணும்னேன். கார்டில் என் போடோவும் அதுக்கேத்தாப்புலெ!

கோவில்லேந்து நைதவாசல் போர தெருவில் வீடு. ஓட்டு வீடா இருந்ததை தாத்தா போனப்புரம் அப்பா புதுபிச்சு கட்டினா. ரெண்டு ரூம்க்கு மட்டும் கான்க்ரீட் ரூஃப் போட்டது. அப்படி செஞ்சது எங்ககம் மட்டுமே. அதுனாலே அப்பாவை எல்லோரும் பிரமிப்பா பாத்தா. அப்பாவோட நிலத்தை கவனுச்சுக்க முடியலைன்னு அதை வித்து இதை பண்ணினது சிலருக்கு மட்டும் தெரியும். அதில் என் அப்பாவின் நெறுங்கிய சினேகிதர் ராமாமிர்தமும் ஒருத்தர். அவரை இப்பவே கதையில் கொண்டுவர வேண்டியிருக்கு. ஏன்னா அவர் பொண்ணு ஸ்வேதாவைத்தான் நான் காதலித்தேன்.

என்னை ஸ்கூல் முடிச்சதும் மாயவரம் காலேஜ்ஜில் படிக்கவச்சா. “பி.ஏ”தான். பஸ்ஸில் போரச்சேதான் ஸ்வேதாவை முதல் முதலா பார்த்தேன். அவள் ஸ்கூல் யூனிஃபார்ம் போட்டுண்டு கல கலன்னு பஸ்ஸே அதிரும்படி அரட்டை அடிச்சிண்டு வரச்சே, இந்த ஆர்பாட்டத்துக்கு யார் மூல காரணம்னு கண் தேடித்து. அப்போ அவளை பாத்தேன். சிட்டு மாதிரி இருந்தா. தினம் அவளை தேட ஆராம்பிச்சு, வரலைன்னா மனசை பிசெஞ்சு எல்லாமே நடந்தேறியது. என்கூடவே இருந்த மனோகரன் மட்டும் கஷ்டத்தை புரிஞ்சிண்டு அவள் யார், எங்கேந்து வரா, யாராத்து பொண், அப்பா என்ன பண்ரான்னு விவரம் சேகரிச்சு கொடுத்தான். உண்மையான நண்பன். 

விசாரித்ததில் இவள் அப்பா தான் ராமாமிர்தம்னு தெரிஞ்சப்புரம் பாதி கிணறு தாண்டினாப்புலே ஒரு ஃபீலிங்க். பழம் நழுவி பாலில் விழிந்தாச்சுங்கிராமாதிரியும் அதை வாயில் நழிவவிட்டாச்சுன்னா ஆச்சுங்கிரா மாதிரி. பழமொழிக்காக சொன்னேன் யாரும் இதை சப்புக்கொட்டிண்டு ஏடாகூடமா கற்பனை செய்யவேண்டாமே!

எனக்கு அவளும் அவளுக்கு நானும் மிகப்பொருத்தமா இருப்போம்னு பட்டது. ரெண்டுபேராத்துக்கும் சினேகிதம், ஒரே மாதிரி பழக்க வழக்கங்கள், இவளும் படிக்கரா, நானும் சீக்கிரம் படிப்பு முடிச்சுட்டு உத்யோகத்தை தேடிண்டு கை நிறைய சம்பாதிப்பேன். உயரம், பருமன் எல்லாம் சரியா வரது. நான் இவளைவிட கொஞ்சம் சிவப்பு, எங்க அப்பா மாதிரி, இவ அவ்ளவு கலரில்லை, அவ அம்மாபோல, அது பொருட்டே இல்லை. ஆம், முக்கியமா ஜாதகம் நிச்சயம் பாப்பா. எங்கப்பாவே பாத்துட்டு திருப்தியா இருந்தால்தான் மேற்கொண்டு பேசுவர். அது சரியா அமையணும். ஆனா அதுக்கெல்லாம் முன்னாடி அவள் மனசில் நான் இருக்கேனான்னு தெரிஞ்சுக்கணும். இல்லைன்ன பூந்துடணும். என்ன பண்ணலாம்? 

“மனோகரா! ஏதாவது ஐடியா கொடுடா!” எனக்கு அவனை விட்டா யாரும் இல்லை. மனோகரனுக்கு டிங்கு காய்ச்சல். ஒரு வாரம் ஆகும், அதுவரைக்கும் கையை பிசைஞ்சுண்டு இருப்பதா? நாமே போய் பேசினா என்ன? துணிஞ்சேன். போனேன், பேசினேன்.

மாயவரத்திலேந்து திரும்பச்சே இது நடந்தது. ஒரு வயசுபொண்கிட்டே தைரியமா போய் பேச்சுக்கொடுக்கரதுன்னா சும்மாவா? நிறைய தைரியம் வேணுமே! வரவழச்சுண்டேன். அப்புரம் கொஞ்சம் ஒத்திகையும். என்னதான் அப்பாக்களுக்குள் நட்பு இருந்தாலும் இவளை நேருக்குநேர் பாத்து பேசினதில்லை. என் கிளாஸில் கோகிலான்னு ஒருத்தி எல்லோருடனும் சகஜமா வலியவந்து பேசுவா, அவள், அப்புரம் என் அம்மாவைத்தவிர பெண்களை நான் அண்டினது இல்லை. இங்கே, ஸ்வேதாகிட்டே எனக்கு ஃபீலிங்க்ஸ் வேர தொண்டையை அடைக்கிரது. 

ரொம்பவே தயங்கித்தயங்கி அவள் இறங்கின ஸ்டாப்பில் இறங்கி பின்னாடியே போயி, அவ ஸ்நேகிதிகள் போனப்புரம் அவளை பேர் சொல்லி கூப்பிட்டேன். அப்படியே திரும்பிப்பாத்து ஒரு சிரிப்பு சிரிச்சா பாருங்கோ, எனக்கு “யம்மா”னு இருந்தது.

“என்ன அகோரவீரபத்ரமூர்த்தி, எங்கிட்டே பேசரத்துக்கு இவ்ளோ நாள் எடுத்துண்டிருக்கேள்”னுட்டா. 

உங்களுக்கும் இது வித்யாசமா இருக்கு. சரியா?

நாங்க நின்ன இடத்திலேந்து தள்ளி ஒரு சர்பத் கடை. வாங்கிக்கொடுங்கோன்னு அவளே கேட்டதும் எனக்கு என்ன செய்யரதுன்னு தெரியலை. மதியானம் 3 மணி, யாருமில்லை, அங்கேயே நிழலில் உக்காந்து நன்னாரி சர்பத் குடிச்சோம். அங்கேந்து அவாகம் 300 அடி தள்ளி இருக்கும். ஆனா அவள் பயப்படாம கிட்டெக்க உக்காந்துண்டா. நான் யாருன்னு அவளுக்கு நன்னாவே தெரியுமாம். அவளுக்கும் என்னை பிடிச்சிருக்காம் அவ அப்பா அம்மா ஒருநாள் என் போட்டோவை வச்சிண்டு பேசிண்டிருந்ததை கேட்டாளாம். என்னை அவளுக்கு கல்யாணம் பண்ணரதுங்கிரது பத்தி பேசினாளாம். ஜாதகப்பொருத்தமும் பாத்தாச்சாம். நான் படிச்சு முடிச்சதும் ப்ரொசீட் பண்ணலாம்னு.

அப்புரம் என்ன, எனக்கு என்னவோ முன்னாடி சொன்ன பாலில் விழிந்த பழம் அதாவே நழுவி வாயில் விழப்போரதுன்னு தோணித்து. ஸ்வேதா அடுத்ததா சொன்னதுதான் இன்னும் ஷாக்கிங்க்.

 “மூர்த்தி, எனக்கு இப்படி சப்புன்னு நம் கல்யாணம் நடந்தால் நன்னா இருக்காது, உனக்கு படிப்பு முடிய 18 மாசம் இருக்கு, அதுனால எனக்கு நிறைய காதலிக்கணும்னு தோண்ரதுடா”ன்னா. “ரெண்டு பேரும் நன்னா ஒருத்தரை ஒருத்தர் புரிஞ்சிண்டு வாழ்க்கையை ஆரம்பிக்கணும். மத்தவா மாதிரி கல்யாணத்தை எடுத்தோம் கவிழ்த்தோம்னு அப்ரோச் பன்ணவேண்டாம்”னா. நான் அவள் கண்ணையே பாத்துண்டு தலையை மட்டும் ஆட்டினேன்.

அடுத்த 1 வருஷம் சில மாதங்கள் ஜிவ்வுன்னு ராக்கெட் மாதிரி போச்சுன்னா நம்பணும். அப்படி என்ன பண்ணினோம்? உருகி உருகி காதலிச்சோம். நீங்க செஞ்சிருக்கேளா? செஞ்சிருந்தால் தெரியும்.

பஸ்ஸில் பாத்துக்கரது தவிர சாயங்காலம் கோவிலில் 1 மணிநேரம், புதன் சன்னிதிக்கு நேர் எதிரே அரச மரத்தடீலே உக்காந்து பேசிண்டிருப்போம். ஞாயித்துக்கிழமை ஸ்பெஷல் கிளாசுன்னுட்டு மாயவரம் போயிடரது. அப்போல்லாம் துலாக்கட்டத்தில் நிறைய தண்ணீர் ஓடும். படித்துரையில் உக்காந்து வம்படிச்சுட்டு அப்புரம் காளையாக்குடியில் மதியம் முழுச்சாப்பாடு. அந்த ஹோட்டல் சொந்தக்காரர் தெரிஞ்சவர்தான். தினம் வரதை அவர் தப்பா எடுத்துண்டதில்லை. ஆத்தில் போட்டுக்கொடுத்துடுவார்னு பயமும் இல்லை. 

சில சமயம் படித்துரையில் என் கையை அவளே எடுத்து தன் கையில் வச்சுண்டு என் கண்ணை உத்துப்பாப்பா. உடனே நான் அவள் அழகை புகழணும். அப்புரம் அவள் கல்யாணம் பண்ணிண்டு எத்தனை குழந்தை பெத்துக்கலாம்னு சொல்லுவா. அவ சொல்ரதுதான் இனிமேல்னு ஒரு நிபந்தனையை வைப்பா. அவளுக்கு படிக்கர பாடத்தில் சந்தேகம் வரும். சொல்லிகொடுப்பேன். கவனமா கேக்காம என் கழுத்தையே பாப்பா. சில சமயம் சிதம்பரம் போலாம், வைதீஸ்வரன் கோவில் போலாம்னு கிளம்பிடுவோம். 

ஒருநாள் பூம்புகார். அங்கே ஒண்ணும் இல்லை. கடல் கொண்டுபோயாச்சு. அங்கே போயிட்டா அந்தக்காலத்து ராஜ பரம்பரை கதையெல்லாம் எனக்கு சொல்லுவா. எட்டுக்கட்டி, புளுகரான்னு தெரியும். ஆனா இவளோட இருக்கச்சே கடலுக்கடீலேந்து அந்த நகரமே மேலேழும்பி வந்து என்னை ஆட்கொள்ளும். அங்கே ராஜா முன்னாடி நர்தகிகள் ஆடராப்புலேயும் பாட்டுச்சத்தம் கேக்கேராப்புலேயும்.

ஸ்வேதாகிட்டேதான் முழுசா கடலை போட்ரதுன்னா என்னன்னு கத்துண்டேன். விஷயமே இல்லாம பேசிண்டிருப்பா. சுவாரஸ்யமா இருக்கும். கொஞ்சநேரத்தில் அவ சொல்ரது எதுவும் காதில் விழாது. அவளது கண்கள், உதடு, அழகான முகம், கோவில் விக்ரஹம் போல செதுக்கின தேகம் எல்லாமே என்னை ஆட்கொள்ளும். திடீர்னு, “அதுக்கு நீ என்ன சொல்ரே”ம்பா. தொலைஞ்சேன்! சரியான பதில் வரலைன்னா திட்டுவா. சமாளிப்பேன். அவளுக்கு என் மடீலே படுத்துண்டு பேசணும்னு ஆசை. எனக்கு அவள் மடீலே படுத்துண்டு கேக்கணும்னு. சண்டை நடக்கும், யார் முதல்லன்னு. 

ஒருநாளைக்கு நான் கேக்காமயே அவளுக்கு மச்சம் எங்கெல்லம் இருக்குன்னு சொன்னா. கல்யாணத்துக்கு அப்புரமா செக் பண்ணிக்கோன்னு போஸ்ட் டேடட் செக் மாதிரி கொடுத்தா. எனெக்கோ செக்கை உடனே என்கேஷ் செய்ய ஆசை. இப்படி ஏடாகூடமா உசுப்பேத்திட்டு, “வாடா ஆத்துக்கு போலாம், உன்னை உங்கம்மா தேடுவா”ம்பா.

கல்யாணம் நடந்தது. 

இந்த திருவெண்காடு பிராந்தியத்துலேயே இப்படி காதலிச்சு, கல்யாணம் பண்ணிண்ட ஜோடி நாங்க மட்டும்தான்னு மனோகரன் கல்யாணத்தில் எல்லோருக்கும் போட்டு உடைச்சுட்டான். அப்பா அம்மாக்களுக்கு அப்போதான் தெரியும். அவள் அம்மா என்னை ஒருமாதிரி பாத்தாள். “டூ லேட்”டுன்னு நினெச்சுண்டேன். பெண்ணை பெத்தவாதான் கவனமா இருந்திருக்கணும். எங்கப்பா என்னை ஒரு பார்வை பாத்தர். தனக்கு இப்படி ஒரு பையனான்னு, ஆயிரம் அர்த்தத்தோட, தன் வாழ்க்கை இவனதுபோல இல்லையேன்னு ஏக்கத்தோட.

இப்போ எங்களுக்கு ரெண்டு பசங்க. எனக்கு இங்கேயே புதுசா ஓபன் பண்ணின SBIயில் வேலை. கல்யாணம் ஆகி 5 வருஷம் ஆச்சு. சுபமா முடிஞ்சுட்டா மாதிரி இருக்கே, இந்தக்கதையில் ட்விஸ்ட் எங்கேன்னு கேக்கரேளா? என் வாழ்க்கையே தடம் புரண்டு ஓடாம நின்னுண்டிருக்காமாதிரி இருக்கு, உமக்கு ட்விஸ்ட் கேக்கிரது.

அப்பாவுக்கு திடீர்னு உடம்புக்கு வந்து படுத்த படுக்கையா ஆகிட்டார். மாடி ரூமில்தான் வாசம். அம்மா பாத்துக்கரா. அதுக்கே அவளுக்கு சரியா இருக்கு. கீழே வந்து ஸ்வேதாக்கு ஒத்தாஸையா இருக்க முடியரதில்லை. என் முதல்பையன் ஸ்கூலுக்கு போரான். UKG. கிட்டக்கதான். ரிக்ஷா வந்து 8 மணிக்கு அழைச்சிண்டு போகும். சின்னவன் இப்போதான் 2 வயசு. அவனோட மல்லுக்கட்டி, எல்லாக்காரியத்தையும் இவதான் பாத்துப்பா. எனக்கு பாங்கில் வேலை நெட்டிப்பிழியும். எட்டுப்பட்டி வாடிக்கையாளருக்கும் என் பிரான்ச்தான். ஆத்தில் ஹாய்யா இருப்பது ஞாயித்துக்கிழமை மட்டுமே. எண்ணை தேச்சுக்குளின்னு பிடுங்கி எடுப்பா. 

ஸ்வேதா கல்யாணத்துக்கு அப்புரம் நாலு சுத்து பெருத்துட்டா. அவ விரும்பினாப்புலே தினம் தடபுடல் சமையல் பண்ணி சாப்பிட்டாரது. அவ கேட்டாப்புல ரெண்டும் பையன். எல்லா விஷயத்திலும் அவள் ராஜாங்கம்தான். 

அவளுக்கு குழந்தைகளே உலகம். உருகி உருகி காதலிச்ச நான் அவள் உலகத்தில் இல்லை. என் மடீலே படுத்துக்கணும்னு அடம் பிடிச்சவளைக்காணோம். 

ரொம்பநாளைக்கு அப்புரம் மாயவரம் போனேன். காவிரியில் சொட்டுத்தண்ணியில்லை. காளையாக்குடி ஐயர் போய் சேர்ந்தாச்சு. பங்காளிகள் ஹோடலை வித்துட்டு இப்போ வேர இடத்தில் அதே பேரில் சைனீஸ் போட்டு விக்கரா.

பூம்புகாரை கடல் கொண்டுபோனாப்புலெ என் காதலை காலம் கடத்திண்டு போயிடுத்து.