சில பதிவுகள் இதயம் தாண்டி உயிர் வரை ஊடுருவி அழ வைக்கும்.
அப்படியான ஓர் பதிவு.
--------------------------------------------------
உப்புமா!
இன்று சமையல் செய்வது என் வேலை, என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை, உடனே ரெடி பண்ண சுலபமான உப்புமாவை தேர்ந்தெடுத்தேன்!
அடுப்பை பற்று வைத்தது முதல் மனம் எங்கோ கரைபுரண்டு ஓடியது... எனக்கு ஐந்து வயது இருக்கலாம், எங்கள் வீட்டின் ஜாமான்களை எல்லாம் ஒரு லாரியில் ஏற்றிக்கொண்டிருந்தனர் அப்பாவும் அம்மாவும்,பெரிய மீசை கொண்ட லாரி ட்ரைவரும், ஒல்லியான ஒரு க்ளீனரும்! சாமான் ஏற்றி இரக்க காசு கேட்டதால்...,தாங்களே அந்த வேலைகளைச்செய்ய தயாராய் இருந்தனர் பெற்றோர்...
லாரி புறப்பட்டது, அம்மாவின் கண்களில் கண்ணீர்... அப்பா அம்மாவிற்குள் சண்டை அடிக்கடி வரும், அப்பாவின் முரட்டுத்தனமான கோபம்! எடுத்த உடன் அடி தான் விழும், அம்மா அடிவாங்கவே பிறந்தவள் பாவம், ஒரு முறை தற்கொலை முயற்சி கூட செய்திருக்கிறாள்...அந்த சம்பவத்தை தடுத்திருந்தேன்....
அப்பாவின் கோபம்,உங்களால் கற்பனை கூட செய்ய முடியாத கோபம் அது... திருவாதிரை கோபம்...அந்த கோபத்தினாலேயே, கோவில் தர்மகர்த்தாக்கள்,ஈஓ க்கள் என களேபரம் நடக்கும் அப்பாவிற்கு, ஒரு சொல் பொருக்க மாட்டார்,பல கோவில் பணிகளை உதறிவிட்டு ஊர் ஊராய் சாமான் சட்டுமுட்டுடன் கிளம்புவது அடிக்கடி நடக்கும் சம்பவம் தான்...
லாரி புறப்பட்ட சிறிது நேரத்தில் மழை பெய்ய ஆரம்பித்தது... ஸ்டீல் கட்டிலின் அடியே எனக்கு தஞ்சம்....! அம்மாவும் அப்பாவும் நனைந்து கொண்டே வந்தனர்... நானும் தான்...
டிரைவரும் க்ளீனரும் முன்பக்கத்தை ஆக்கிரமித்திருந்தனர்... அப்பா முன்னாடி போய் உட்காரச்சொன்னார்...மறுத்துவிட்டேன் பயத்தோடே!
எங்கே அவளைக்காணவில்லை.... ஆம் அவள் வருமை காரணமாய் பாட்டி அஹத்தில் வளர்ந்து கொண்டிருந்தாள்...அக்கா....அவளாவது சௌக்யமாய் இருக்கட்டும்....
மழை கொட்ட ஆரம்பித்தது..இரவு முழுவதும் மழை, குளிர், மின்னல்.... ஏதோ ஒரு கடும் பசி ஏற்பட்டது... அம்மா பசிக்கிறது! கண்ண மூடித்தூங்குடா காலம்பர சாப்பிடலாம் என்றாள்...
கொட்டும் மழைநீர் நனைக்கும் போது எப்படி தூக்கம் வரும்? தூங்க இயலாது என்பது அவளுக்கும் எனக்கும் தெறிந்திருந்தது... தின்க ஒன்றும் இல்லை என்பதை எனக்கு உணர்த்தியது,சாப்பிட இப்போது வாய்ப்பில்லை...
கிட்டத்தட்ட அனைத்து மூட்டை முடிச்சுகளும் நனைந்து விட்டது...மிக நீண்ட இரவு அது...பள்ளமும் குழிகளும் இளையராஜாவின் இசை போல ஒரே சீராக வந்து கொண்டிருந்தது..வானத்தின் கருணை எங்களுக்கு மாபெரும் வஞ்சகமாய்...
இரவு கழிகிறது..
சூரியன் தெறிகிறது... மழை விட்டது... லாரி நிறுத்தப்பட்டு அரவான் கோவிலுக்கு எப்படி போகனும்னு கேட்டார் லாரி டிரைவர்...அந்த ஊர் தட்டார்மடம்...நாடாக்க மார் ஊர்... அந்த ஊரில் கோவில் ஏத்திருக்கார் அப்பா....
லாரியின் சாமான்களை ஒரு ஓட்டு வீட்டில் இறக்குகிறார்கள்... தங்கத்துரை நாடார் என்பவர் வந்து வீட்டின் இரண்டாவது கதவின் சாவியைத்தர வேண்டும்... மணி தோராயமாக எட்டு...வயிற்றுப்பசி வலியாக மாறி இருந்தது...சிறிது தூங்கி விட்டேன்...
ஒரு கருத்த உருவம்,சைக்கிளில் வந்தது...ஒரு கை ஹான்பாரில், மற்றொரு கையில் வெள்ளை நிற திரவம் அடங்கியது...கள் பாட்டில்கள் என பின்னர் தெறிந்து கொண்டேன்... வந்தவர் சாவியை தந்துவிட்டு அப்பாவின் கால்களில் வணங்கி விடைபெற்றார்...
போறாத காலம் சாவியால் கதவை திறக்க முடியவில்லை...அப்போதும் அப்பாவின் கோபக்கனல்.....அப்பாவை மனதிற்குள் திட்டிக்கொண்டேன்...
அடுப்பு இல்லாமல் சமைக்க முடியாதே?! அந்த சிறிய முதல் கட்டிலேயே மூன்று கற்களை வைத்து குச்சி சேகரித்து சமைக்க முடிவு செய்யப்பட்டது... மளிகை சாமான்களைத்தேடி ரெடி செய்ய 10 மணி....
மாற்றுத்துணி வரை நனைந்திருந்தது... அம்மா தாளிசம் செய்து, தண்ணீர் பெருக்கி கொதிக்க காத்திருந்தாள்...அப்பா ரவையோடு வந்தார்... ரவை நீரில் கொட்டப்பட்டது... அன்று சுடச்சுட தயார் செய்யப்பட்ட அந்த உப்புமா எனக்கு தேவாமிர்தம்...அந்தப்பசி உணர்வும்,அம்மாவின் பரிதாப நிலையும், மறக்கவே இயலாத ஒன்று
இன்று சொந்த வீட்டில், மார்டன் கிச்சனில், பசி எடுத்து விடக்கூடாதே என சமைக்கப்படும் இந்த உப்புமா, அன்று உண்ட உப்புமாவின் கால் தூசிக்கு ஈடாகாது...
நண்பர்களே! காலத்தின் சுழற்சி மனிதனை எப்படி வேண்டுமானாலும் மாற்றும்... ஆனால் பட்ட வலியும் வேதனையும் நாம் யார் என நமக்கு சொல்லிக்கொண்டே இருக்கும்....
உப்புமா தயாராகி விட்டது...அப்பாவின் குணம் மட்டும் மாறவேயில்லை.
பதிவர்...
திரு பாஸ்கர் கௌசிகன் அவர்கள்.
No comments:
Post a Comment