லேடி பாஸ்

லேடி பாஸ் (once again season 2!)

#ganeshamarkalam

எனக்குப்போய் ஒண்ணு மாத்தி ஒண்ணு பிர்ச்சனைகளா வந்து சேரும்னு நினைக்கலை. பட்ட இடத்துலேயே படும், கெட்ட குடியே கெடும்பா. நிஜத்துலேயும் நடக்குமோ?.

சரி, என்னதான் இவன் பிர்ச்சனை, எப்போ சொல்லுவான்னு நிலைகொள்ளாம தவிப்பு வருமே! சொல்லிடரேன். நேத்து என் மானேஜர் ரிடயர் ஆகிப்போனார். பிரிவுபசாரம் தடபுடலா நடத்தி பரிசு கொடுத்து அனுப்பி வச்சோம். தங்கமான மனுஷர். எல்லாரையும் அரவணைச்சிண்டு சாதூர்யமா வேலை வாங்கி சபாஷ்னுட்டு போரவர். எல்லார் கிட்டேயும் நல்ல பேர். அவர் பெசரச்சே பழைசை ஒண்ணும் கிளராமல், தான் ஆத்துக்குபோய் சொச்ச காலத்தை எப்படி கழிக்கறதா இருக்கார்னு அத்தனை நகைச்சுவையா பெசினார். கடைசீலே எங்களையெல்லாம் விட்டுட்டு போரோமேன்னு தோண்ரதுன்னு சொல்ரச்சே அவருக்கு மட்டும் இல்லை எல்லாருக்கும் கண்ணில் ஜலம்.

சரி, உங்க மேலதிகாரி வயசாச்சுன்னு ரிடயர் ஆகிப்போனார். அதுக்கு ஏன் குடி கெட்டுப்போச்சுன்னு அலட்டிக்கரேள்னு கேப்பேள். குடி கெட்டது அதுனால் இல்லை. அதுக்கப்புரம் வந்து சார்ஜ் எடுத்துண்ட மேலதிகாரியினால். ஏன், இப்போதானே சார்ஜ் எடுத்துண்டர், அதுக்குள்ள உம் குடியை கெடுக்கரா மாதிரி என்னத்தை செஞ்சுப்புட்டார்னு தோணும். ஒண்ணும் செய்யலை, வந்தது ஒரு பெண்மணி - லேடிபாஸ்!

ஓ அதான் சமாச்சாரமா? இருந்துட்டு போகட்டுமே, இப்பெல்லாம் லேடீஸ் தலைமைப்பொறுப்பு ஏத்துக்கரதில் என்னவோய் கஷ்டம்? எனக்கு லேடி பாஸ் பிடிக்காது. அதான் மேட்டர். ரொம்பத் துருவினா நிஜத்தை கக்கிடுவேன். ஆத்துலேயும் ஒருத்தி என்னை ஆட்டிப்படைக்கரா, அவகிட்டேந்து தப்பிச்சிண்டு ஆபீசுக்கு வந்தா இங்கேயும் ஒரு பொண்ணுக்கு அடீலே வேலை செய்யணுமா? தலையெழுத்தா? விவரம் சொன்னா நீங்களும் ஒத்துப்பேள்.

இன்னைக்கு சனிக்கிழமை. லீவுதான். ஆனால் ஆத்தில் உக்காந்திருந்தா வசுமதி பிடிங்கி எடுப்பான்னு வேலை கொட்டிக்கிடக்கு ஆபீஸ் போகணும்னேன். “அப்படி என்னத்தை குப்பையை அள்ளிக் கொட்டுவேளோ தெரியலை, சரி போங்கோ, இன்னைக்கு சனிக்கிழமை, எண்ணை தேச்சுக்குளிச்சுட்டு அப்புரம் எங்கே வேணும்னாலும் போய்க்கோங்கோ”. எனக்கு எண்ணைக் குளியல்னாலே அலர்ஜி. “கிட்டக்க வந்தால் தலை முடியெல்லாம் நாத்தம் அடிக்கரது” இன்சல்டிங்க் கமென்ட். இவள் என்னமோ கிட்டக்க வந்து என் தலையை மோந்து பார்த்தா மாதிரி. “உங்கம்மா உங்களை சரியா வளர்க்கலை”. இவளே சீக்காய்ப் பொடியையும் கரைச்சு வச்சுடுவா. “வீணாக்காமல் நன்னா தேய்ச்சு குளிச்சுட்டு வாங்கோ!” நன்னா தேய்ச்சுன்னா? தேய்ச்சுண்டே இருக்கணுமோ? ரத்தம் வந்தா பரவாயில்லையா? அப்புரம் குளிச்சுட்டு வெளீலே வந்ததும் என்னையே கூர்ந்து கவனிச்சிண்டு எங்கே போனாலும் பின்னாடியே வந்து. குளிச்சதை ஆடிட் பன்ணுவா. அவள் எடுத்துவச்ச வேஷ்டியைத்தான் கட்டிக்கணும்.

சாப்பிட உக்காந்தா இட்லிக்கு தொட்டுக்க இஞ்சியை போட்டு தாக்கி ஒரு தேங்காய் சட்டினி. இஞ்சி உடம்புக்கு நல்லதாம். சரி, அதுக்காக? இட்லி மேலேயே வெறுப்பு வரா மாதிரி இஞ்சி துகயல். சாஸ்திரத்துக்கு ரெண்டு மென்னுட்டு பஸ்ஸைப் பிடிச்சு வந்துட்டேன். புது பாஸ் வந்து 1 வாரம் ஆச்சு. இன்னைக்கு ஆபீஸ் லீவு. வசுமதி கிட்டேந்து தப்பிச்சாச்சு. 6 மணிவரைக்கும் ஹாய்யா இருக்கலாம்னு பார்த்தா மானேஜர் கேபின்குள்ளே ஏஸி ஓடித்து. நேத்து சாயங்காலம் அணைக்காம போயிட்டாளான்னு பார்க்கலாம்னு போனா அதே க்ஷனத்தில் சொல்லிவச்சா மாதிரி கதைவைத் தொறந்துண்டு வெளீல வரா பகவதி.

பகவதி என் புது மேனேஜர். “என்ன சாம்புசார், இன்னைக்கு எப்படி இங்கே?” அவள் என்னை எதிர்பார்க்கலை. நான் அவளை. என்ன செய்யரது? அவள் கேபினுக்கு நுழையர இடத்தில் விதி எங்க ரெண்டு பேரையும் 1.5 அடி காப்பில் நிக்கவச்சு ஒருத்தர் முகத்தை ஒருத்தர் இத்தனை கிட்டக்க பாக்கும்படியா விளையாடித்து.

வந்த ஒரு வாரமா, க்ரூப் மீட்டிங்க், புது அஸைன்மென்டுன்னு தடபுடலா, தன் வழி தனி வழின்னு காமிச்சிண்டீருக்கா. வர வாரம் “ஒண் ஆன் ஒண்”ணுன்னு வேர பயமுறித்தி! எல்லாரையும் ஒவ்வொருத்தரா அழைச்சு பேசப்போராளாம். நாங்க எப்படிப்பட்டவா, எங்கள் திறமைகள் என்ன, விருப்பு வெறுப்புகள் தெரிஞ்சுக்கவாம். இவள் மின்னாடி வேலைபாத்த ஊரில் 6 மாசத்துக்கு ஒருதடவை இப்படி செய்வான்னு ரூமர். அட்வான்ஸா இவளைப்பத்தி நியூஸ் வந்தது நான் அதிகம் கண்டுக்கலை. எனக்குத்தான் லெடி பாஸ்னாலே பிடிககாதே. இவ ட்ரான்ஸ்ஃபெர் ஆர்டர் கேன்ஸல் ஆச்சுன்னா 9 தேங்காய் உடைக்கரேன்னு செல்வ விநாயகரை வேண்டிண்டேன். அவர் நான் சொன்னதை காதில் போட்டுக்கலை அவருக்கு சதிர் தேங்காய் பிராப்தம் இல்லாமப்போச்சு.

பகவதியை இத்தனை குளோஸ் அப்பில் யாரும் பாத்திருக்க மாட்டா. எனக்கு பிராப்தம் கிடெச்சது. மூக்குக்கு கிட்டே லேசா பரு. வயசு 42 இருக்கும், என் வயசுதான், பரு எப்படி? கல்யாணம் செஞ்சுக்கலை - அதான். ஏன் செஞ்சுக்கலை? இல்லை டைவோர்ஸ் அது இதுன்னு? இருக்காது, லக்ஷ்ணமா இருக்காளே, இவளை யார் வேண்டாம்னுவான்? இதெல்லாம் பெர்சனால் மேட்டர், நமக்கு எதுக்கு? எங்கிட்டே எப்படி நடந்துக்க போரா? அதான் நமக்கு கவலை. யொசிச்சிண்டே சட்டுன்னு பின்னாடி நகந்துண்டேன். அப்போதான் அவளுக்கும் தோணித்து இத்தனை நாழி – போன பேராவை படிக்க எத்தனை நாழி ஆகுமோ அத்தனை – இந்த மன்மதன்கிட்டக்கே உரசரா மாதிரி நின்னுட்டோம்னு பட்டிருக்கும்.

சிரிச்சுண்டே “என்ன சனிக்கிழமை எண்னைக் குளியலா?” கெட்டுட்டா. எப்படி கண்டுபிடிச்சா? குளிச்சு 180 நிமிஷம் ஆச்சே! அத்தோட விடலை. “ஆத்துலேயே அரைச்ச சீக்காய்பொடியா?” இதெல்லாமா கேப்பா? பாஸ் கேட்டா மறைக்காம சொல்லணுமே? சொல்லிடலாம்தான். ஆனால் அடுத்ததா “நன்னா தேய்ச்சு குளிச்சேளா”ன்னு கேட்டுட்டா? நமுட்டு சிரிப்பு சிரிச்சிண்டு சீட்டுக்கு வந்தேன், அவளும் உள்ளே போயிட்டா.

இத்தனை நாள் ஆபீஸ் ஒரு அடைக்கலமா பட்டது. இனிமேல் படாது. வேர எங்கேயாவது ஒரு சேஃபான இடம் பிடிக்கணும்.

இத்தையும் அத்தையும் நோண்டிண்டிருந்து மணி 1 ஆச்சு. கிளம்பி ஆத்துக்குப் போலாம்தான். ஆத்துக்கு போனால் பேச்சு வார்த்தை ஆரம்பிக்கும், நீளும். எனக்குத் தோதா நீளாது. அப்புரம் கோவம் வரும், கோபத்தை காண்பிக்க முடியாது. எதுக்கு? இங்கேயே இருந்துடலாம். மத்தியானம் சாப்பிடரத்துக்கு கட்டிண்டு வரலை. இதுக்கு வசுமதி மேல் பழி போடப்பிடாது. நான் திடீர்னு கிளம்பிட்டேன்

பொண்கள் ஏன் இப்படி? எப்பப் பாத்தாலும் ஆம்பிளைகளை கவரணும், இல்லைன்னா கட்டுக்குள் வச்சுக்கணும். கல்யாணம்தான் செஞ்சுண்டாச்சே, இன்னுமென்ன கன்ட்ரோல்? ஓடிடவா போரோம்? ஆசையும் பாசமும் 30% பெர்ஸென்ட், பெண்ணாதிக்கம் 70. அந்த 30உம் நம்மை அவா வலையில் விழவைக்க. அன்னைக்கு அப்படித்தான் “ஏன்னா?” குழைஞ்சிண்டே வந்தா. “என் கடைசீ தம்பி ஏதோ பிஸினேஸ் ஆரம்பிக்க போரானாம், அதுக்கு நீங்க ஏதாவது ஹெல்ப் செய்வேளா?” அவன் அக்கா காதை கடிச்சிருப்பான், இவள் என் காதருகில் வந்து குழையரா. உடம்பெல்லாம் என்னவோ செஞ்சது. கல்யாணம் ஆகி 12 வருஷம் ஆச்சு. 14 வயசில் பொண் அடுத்த ரூமில் தூங்கரா. தூங்கராளா இல்லை சாட் செய்யராளோ? இவள்தான் அவளுக்கு தனி போன் வாங்கித்தரச் சொல்லி கட்டாயப்படுத்தினா.

நானும் சாமர்த்தியமா, “பிஸினெஸ்ஸா, என்ன மாதிரி? அவனை எங்கிட்டே டைரெக்டா பெசசொல்லு” குழைஞ்சிண்டே கிட்டே வந்தவளை அப்படியே கட்டிப் பிடிச்சிண்டேன். எப்படீயோ அன்னைக்கு மேட்டர் முடிச்சாச்சு. மச்சினன் போன் செஞ்சா பாத்துக்கலாம். அடுத்த நாளே வசுமதி ரெண்டு நாளைக்கு பத்தியச் சமையல்னு மிளகு முழம்பும், பூண்டு ரசமுமாய் குளிப்பாட்டினா. விரதம் அது இதுன்னு கிட்டக்கயே விடலை. என்னைக் கேக்காம என் வேஷ்டியையும் ரெண்டு பழைய பேன்டையும் பாத்திரக்காரனுக்கு போட்டுட்டா. ஏன்னு கேட்டதுக்கு அதையெல்லாம் அவளால் துவச்சு மாளலையாம். பர்த்தியா கிடெச்ச பக்கெட்டை காமிச்சா. சாயங்காலம் “சிலமாமிகள் வெத்திலை பாக்கு வாங்கிக்க வருவா, சித்தே டீசென்டா ட்ரெஸ் செஞ்சுண்டு உக்காந்துக்கோங்கோ”ன்னு வேர. பேன்டும் இல்லை, வேஷ்டியும் போச்சு பெர்மூடாஸ் மாட்டிண்டு பார்க்குக்கு கிளம்பிட்டேன். முட்டுத்தெரு நாராயணன் வாக்கிங்க் பார்த்தேன். மூக்கில் காயம். பிளாஸ்த்ரி. ஆத்தில் ஏதாவது சண்டையா இருக்கும் பாத்ரூமில் வழுக்கித்துன்னு பொய் சொல்லுவான்.

அவன் பொண்டாட்டியும் வசுமதியும் போன வருஷம் நவராத்திரிலேந்து ஸ்நேகிதிகள். நானும் ஃபர்ஸ்ட் எயிட் பாக்ஸ் வாங்கி வச்சுக்கணுமோ!

இப்போ ஆபீஸிலும் கன்ட்ரோல் ஆரம்பிக்கும். என்ன வேலை முடிஞ்சதா? ஏன் இன்னும் ரிபோர்ட் சப்மிட் செய்யலை. இன்னும் ஒருவாரத்தில் முடிக்கணும் அப்படி இப்படீன்னு. இதையே ஒரு ஆண்பிள்ளை சொன்னா கடுமையா காதில் விழாது. லேடிபாஸ் சொல்ரப்போ நெஞ்சை பாதாளக் கரண்டியை வச்சு குத்தி கிளரரா மாதிரி படும். இதுக்கு ஏதாவது வழி செய்யணும். மூஞ்சிலே அடிச்சாமாதிரி “எங்கிட்டே இப்படியெல்லாம் கராரா பெசப்பிடாது”ன்னு சொல்லிடலாம். அப்புரம் ஊரைவிட்டு தூக்கிட்டா? குழந்தை படிப்பு பாதிக்கும். சொந்த வீட்டை விட்டுட்டு முன்னப்பின்னே தெரியாத இடத்தில் வாட்கை வீடு பாக்கணும். சமான் சட்டெல்லாத்தையும் தூக்கிண்டு போரது அத்தனை சுலபமில்லை. அதுக்காக இவளை சகிச்சுக்கரதா? அது முடியாதே? பெர்சனல் ஃபைலில் எழுதி வச்சுட்டா? யோசிச்சு கவனமா செய்யணும்.

தெரிஞ்சவா காலில் விழுந்து சூசகமா பகவதியை வேர ஊருக்கு மாத்திட்டா? அதான் சரி. இப்படி யோசிச்சா நல்ல தீர்வு கிடைக்கும். வீட்டில் இருக்கிர ராங்கிபிடிச்ச பாஸை என்ன செய்யரது? ஒண்ணும் செய்ய முடியாதுதான். அதை கல்யாணம் செஞ்சுண்டாச்சு. அக்னி சாக்ஷியா கடைசீ வரைக்கும் காப்பாத்தரேன்னு ப்ராமிஸ். அதுமாதிரி அவாளுக்கு ஒண்ணும் ப்ராமிஸ் ஏன் வைக்கலை?. அவளும் அதே அக்னிக்கு முண்னாடிதானே உக்காந்தா? அப்பவே வசுமதி நான் வாத்தியார் சொல்ர மந்திரத்தை காதில் வாங்கி ஸ்பஷ்டமா சொல்ரேனா இல்லை மென்னு முழுங்கரேனான்னு வாச் பண்ணிண்டிருந்தா. முஹூர்த்தம் முடிஞ்சு சாப்பிடரச்சே மைசூர்பாகு வில்லையை ஊட்டி விடரச்சே விரலை கடிச்சா! அது எந்த மந்திரத்தை சொல்லாம விட்டதுக்குன்னு தெரியலை.

இப்படியெல்லாம் யொசிக்கரச்சே கதவைத் தொறந்துண்டு பகவதி வந்தா. “என்ன சாம்பசிவம் மத்தியானம் சாப்பிடர பழக்கம் உண்டா?” “கிளம்பிண்டிருக்கேன். பக்கத்தில் ஒரு மெஸ் இருக்கு இல்லைன்னா சரவண பவன்” “சரி வாங்கோ போலாம் சேர்ந்து சாப்பிடலாம்.” வாசலை பார்த்து நடக்க ஆரம்பிச்சா. சரிதான் இவளொட லன்ச் வேர சாப்பிடணுமாக்கும். வேர வழியில்லாமல் தேமேன்னு பின்னாடியே போரேன். பாஸ் ஆச்சே!

ரோட்டை கிராஸ் பண்ணி HSB நுழைஞ்சாச்சு. நேரே ஏஸி ரூமுக்கு அவளே சவடாலா முன்னாடி போக, பாக்கரவா இவள் என்னை அழைச்சிண்டு வந்திருக்கான்னு புரியும். அதுவேர அவமானமா இருந்தது. சனிக்கிழமை கூட்டம் கம்மி. உக்காந்ததும் என்னைக் கேக்காம ரெண்டு ஸ்பெஷல் தமிழ்நாடு தாளின்னூட்டா. ஒரு தயிர்சாதமும் வடையும் போதும். இப்போ ரெண்டுபேருக்கு 360+டாக்ஸ் வரும். வசுமதி பர்ஸில் கரெக்க்டா 200ரூ வச்சு அனுப்பினா. பஸ் சத்தம் போக 170 இருக்கு. பில்லை யார் கட்டறது? டெபிட் கார்ட் இருக்கு. ஸ்வைப் செஞ்சா ஆத்துக்கு வசுமதி போனில் மெஸேஜ் போகுமே! “யாரோட போய் ஹோட்டலில் கூத்தடிச்சேள்”னு வைவாளே? தேமென்னு சாப்பாடு வரட்டும்னு உக்காந்திண்டிருந்தேன்

பகவதியோ “சாம்பசிவம், நான் இங்கே வரத்துக்கு முன்னாடியே இங்கே எல்லோரையும் பத்தி விசாரிச்சுட்டேன். உங்களைப் பத்தி ரொம்பவே சிலாக்கியமா சொன்னா. ஐ ஏம் ஹாப்பி டு வொர்க் வித் யூ.”. பரவாயில்லையே! “தாங்க்யூ மேடம்”னேன். “என்னை பகவதின்னே கூப்பிடலாம்”. மனசுக்குள் அதை இன்னும் சுருக்கி “பக்ஸ்”னு இல்லை “வதி”ன்னு சொல்லலாமா?

வந்த பதார்த்தங்களை பார்த்தவள் உருளை காரக்கறியும் அப்பளத்தையும் வெடுக்குன்னு என் தட்டுலேந்து எடுத்து தன்கிட்டே வச்சுண்டுட்டா. தூக்கிவாரிப்போட்டது. ஏன் இப்படி செஞ்சா? நான் பிசைஞ்சதும் என் தட்டுலேந்து எடுத்து சாப்பிடுவாளே? அவளோ தன் பிளேட்டுலேந்து புடலங்காய் கூட்டையும் கோஸ் கறியையும் எங்கிட்டே வச்சா. ஆச்சர்யமா பாத்த என்னை ஒரு லுக் விட்டா பாக்கணுமே!

“வசுமதி சொல்லியிருக்கா, உங்களுக்கு எது ஆகும் எது ஆகாதுன்னு. அவளும் நானும் ஒண்ணா படிச்சோம். உங்க கிட்டே சொல்லலையா சாம்பு சார்? ஆபீஸில் உங்களுக்கு அதிகாரியா வரப்போரேன்னதும் உங்களை இங்கே கவனிச்சுக்கவேண்டிய பொருப்பு என்னோடதுன்னு சொல்லிட்டா. பெசாம சாப்பிடுங்கோ!”

தொலைஞ்சேன் நான்!